Na drie dagen onder de vleugels van de zusters is het echte avontuur begonnen. Ze hebben ons veilig tot aan de bushalte gebracht waar de chaos op ons afkwam. Tientallen mannen die onze zak in hun bus wouden steken en ondertussen ook nog eens met ons op de foto wouden. Maar in minder dan twee minuten waren we on the road naar butare in een overvolle bus! Schouder aan schouder ontdekten we de pracht van het land van de duizend heuvels! Ondertussen werden we getrakteerd op een staaltje afrikaanse sfeer: heerlijk swingende muziek schalde uit de boxen!    

Snel vonden we ons huisje dankzij de hulp van de rwandese studenten en begonnen we als als smetvrezige geneeskunde studenten aan de opkuis! De vrouwelijke touch is hier binnengewaaid en we voelen ons nu helemaal thuis! We moeten soms wel wat inventiever zijn dan thuis: we koken op koolvuurtje buiten, de elektriciteit was voor twee dagen niet beschikbaar, onze nieuwe huisvrienden zijn een stelletje mieren en vandaag bij het waterkoken hebben we de verlengkabel doorgebrand!

Maar nu waarvoor we hier echt zijn, onze stage in het CHUB.

De stage begint elke morgen om 7u25 en het is 20 min naar daar stappen. Dan is het staf en dan toeren we de patienten samen met de interns(laatstejaars gnk studenten). We hebben deze week nog geen wachten gedaan maar volgende week beginnen we aan ons eerste 24 uren wacht. Hopelijk wordt het niet te lastig... De mensen die in het ziekenhuis toekomen zijn er wel vaak heel slecht aan toe want het is een 4e lijn ziekenhuis en meestal hebben ze geen geld voor hun behandeling of voor onderzoeken en je moet dan zo machteloos toekijken!

Elodie is begonnen op gynaecologie, marlies op pediatrie en celine op inwendige!

Om vier uur zit onze dag in het CHUB er meestal op en instaleren wij ons op ons terrasje met een toastje met guacamole, een mango of een verse ananas en een boekje in de hand... Heerlijk!! De eerste dag had elodie wel niet door dat ze zo dicht bij de evenaar zit en was ze zo rood als een tomaat! En ondanks deze waarschuwing is céline vandaag veranderd in een halve kreeft.

Nu zijn we net terug van onze namiddagwandeling tussen de rijstvelden! Prachtig! Papa André zal zijn ogen uitkijken want het is hier een waar vogelparadijs. Gedurende onze vier uur durende wandeling keken we onze ogen uit, evenzo de toeschouwers langs de weg, die ons zeer grappig blijken te vinden!  We passeerden verschillende trouwpartijen en zagen ook  baksteenmakers die klompen klei laten drogen in het het diepste van de vallei.

De "stad" butare zelf ligt eigenlijk meer op de heuvels en in de vallei wordt rijst verbouwd, kolen, bonen en nog vannalles meer! 

Vanmorgen hebben we brunch gedaan want gisteren was het feestje, feestje! Samen met marcel (de buurman, vermoedlijk homo, die tevens een marcelleke droeg, en burgie is en de meest huizen in butare aan het bouwen is), zijn vriend Erik (met de hilarische dansmoves) en fabian (onze vriend aan huis) zijn we naar een echt afrikaanse "club" geweest. De mannen waren in de meerderheid en alhoewel we heel veel bekijks hadden en ze onze aandacht probeerden te trekken door ons een beetje te omsingelen zijn ze niet zo onbeschoft geweest om body to body te willen dansen en dus hebben we ons kunnen laten gaan! We zijn heel braafjes om 1u gaan slapen want toen hadden we al meer gezweet dan de voorbije drie dagen samen en hadden we nood aan een douche! 

Morgen naar het Nyungwe regenwoud, opstaan om 5u30, dus vanavond vroeg in bed!

Zoals beloofd aan onze bezorgde mama’s: snél een update uit Rwanda.

Na een rustige vlucht (met de nodige turbulenties, de nodige huilende baby’s en verkrampte houdingen, maar zonder de Ryanair lotterijronde) werden we opgehaald op de luchthaven door zuster Steven. Onmiddellijk konden we kennis maken met de afrikaanse manier van groeten: uiterst hartelijk, maar in plaats van 3 kussen te geven, tikken ze 3 keer de voorhoofden tegen elkaar (inburgeringscursus tip1).

Met de (2x23kg bagage +10kg handbagage)x 3pers + 2 valiezen van bevriende oftalmoloog ‘Piet’ + 3 belgische goed-in-het vlees-zittende studenten +1 goed-in-het vlees-zittende rwandese chauffeur +1 mager zusterke (=veel kg) reden we naar het huis van de nonnekes. Bakske vol!

We aten nog een boterham met banaan en gingen dan snel naar bed want het was “al” 22u!

Zondag was een rustig dagje. We begonnen met het respect van de zusters te winnen door naar de “engelstalige” mis te gaan (we hebben begrepen: advent, the lord, johannes the baptist, ... het engels heeft hier wel een accentje) Daarna verkenden we de tuin van de zusters: papaya, ananas, mango, bonen, bananen, kippen, limoenen, rabarber ... noem het op en ze hebben het. Daarna was het tijd voor het middagmaal: lekkerrrrr! Vooral het dessert: de beste ‘macedoine’ die we ooit hebben gegeten! Zo zoet!

Over het eten kunnen we zeggen: de bananen, de avocado’s en de tomaten smaken hier zoals ze in België nooit smaken! Althans volgens Elodie en Marlies. Celine zit met een dikke verkoudheid en beperkt zich dus tot de 5 basissmaken. Ze wordt dan wel gespaard van stinkende-afrikaantjes-geur.

Algemeen moeten we wel zeggen dat we versteld staan van hoe proper het hier is! Geasfalteerde wegen, straatverlichting, geen papiertje dat langs de weg ligt te slingeren, in elke straat staat wel iemand de straat te vegen, ... Plastic zakken zijn hier verboden: in de supermarkt krijg je een papieren zak (ja.. we kunnen er nog iets van leren)!

Vandaag hebben we een paar praktische zaken geregeld. Ook voor het eerst in de stad gegeten, buffetje mét rauwe groenten (not boiled, not cooked and not peeled) én een soort limonade erbij. De “eerste darmrommelingen” zijn opgemerkt en we houden het nu met argusogen in de gaten. We zullen jullie op de hoogte houden van de verdere evoluties qua consistentie, maar voorlopig weinig spectaculairs te melden.

Om de verlenging van ons paspoort in orde te brengen, hadden Elodie en Celine nog een pasfoto nodig. We klopten aan bij een “professionele fotograaf” in haar “professionele winkel” (van 2 op 1 meter). Als eerste mocht Celine plaatsnemen en haar lieflijkste glimlach bovenhalen.  De eerste foto was toch niet goed... De tweede foto ook al niet... De derde ook niet... En voor de vierde foto haalden ze 2 papieren propjes uit... om achter Celines oren te steken, want het probleem was: je kon niet alle 2 haar oren zien!

Resultaat: 4 verschrikkelijke pasfoto’s met 1 flapoor (het andere propje was natuurlijk gevallen) en betraande ogen van het lachen!

We hebben dan maar besloten met “in Belgium it’s not necessary to see both ears”. Elodie is de kwelling spijtiggenoeg gespaard gebleven (maar haar hebben ze gelukkig als een ei op een steel uitgeknipt zodat het ook een mottige foto is geworden).

Boodschap voor onze mama’s: we hebben hier 22 schatten van vervangmama’s! Ze wijzen ons met  veel plezier de weg, leren ons een woordje kinyarwanda en wagen zich zelfs aan een kontschuddend danspasje als we tijdens de afwas “sisteract-forever” inzetten J

Morgen trekken we naar Butare om erin te vliegen!

Mwiriwe (goedenacht!)