De winter is begonnen en het hotel is helemaal ingesneeuwd. Ik wou vandaag de radio van het hotel uittesten. Ik zette hem op een andere golflengte en draaide langs de muziek en het nieuws. Plots hoorde ik een bekende stem uit de radio. Mijn vaders stem. Onmenselijk, krijsend en gekmakend. Hij zei dat ik ze moest vermoorden. Omdat iedereen datgene vermoordt waarvan hij houdt. Hij zei dat ik een borrel moest nemen en ze halfdood moest slaan met een stok. Hij probeerde me gek te maken. Het hotel probeert me gek te maken.
Ik heb de radio op de grond kapot gegooid. Nu is de sneeuwscooter onze enige verbinding met de buitenwereld.
Ik zou mijn gezin nooit iets aandoen, toch? Ik mag mijn zelfbeheersing niet verliezen, maar ik wil echt een borrel.
Danny doet wat vreemd sinds we hier in het hotel zijn. Hij heeft een denkbeeldig vriendje en noemt hem Tony. Volgens Danny vertelt Tony hem een heleboel dingen. Natuurlijk vindt Danny dat allemaal uit. Hij mist gewoon zijn vriendjes van op zijn school.
Maar Danny heeft ook rare dromen en soms lijkt hij wel op een andere planeet. Hij reageert niet op wat we zeggen en hij staart dan gewoon voor zich uit. Hij brabbelt soms wat rare woorden en als hij dan terug bij bewustzijn is, zegt hij dat hij aan het praten was met Tony. Onlangs had hij de deur van de badkamer op slot gedaan. Wendy was helemaal in paniek. We riepen dat hij de deur moest openen en toen hij uiteindelijk reageerde, zei hij dat hij dat moest doen van Tony. Die avond vroeg hij me slaapdronken of ik hem en mama ooit zou pijn doen. Natuurlijk zou ik dat nooit doen.
Ik heb nog nooit zo lang achter elkaar geschreven sinds het tweede jaar van mijn huwelijk. Hier heb ik alle tijd van de wereld om met mijn toneelstuk bezig te zijn. Wendy vindt het geweldig dat ik weer schrijf en het geluid van de typemachine klinkt ons als muziek in de oren. Het is lang geleden dat Wendy nog zo gelukkig is geweest als nu. Deze winter met ons drieën doet ons goed. Het is wat we nodig hadden en we hebben tijd voor elkaar.
We zijn vandaag aangekomen in het hotel. Het is gigantisch. Het was ook sluitingsdag vandaag, dus checkte iedereen uit. Ik had niet zoveel volk meer verwacht in het hotel voor de laatste dag. Het was er heel hectisch. We hebben ook de kok van het hotel ontmoet, Hallorann. Hij was heel aardig en Danny kon het goed met hem vinden. Hallorann gaf ons een rondleiding door de keuken. Het was de grootste keuken die Wendy en ik ooit hadden gezien. Zo groot dat het intimiderend was. er was een voedselvoorraad goed voor een jaar. Ik maak me helemaal geen zorgen, in tegenstelling tot Wendy. Ze is onrustig, maar probeert het te verbergen. Ze is bang omdat we zo afgesloten zijn van de buitenwereld. Stel dat er iets gebeurd, zegt ze dan. Maar ik zie er geen probleem in. Deze winter is het perfecte moment om het manuscript van een toneelstuk af te maken.
Vandaag had ik een solliciatiegesprek voor de fulltime job als winterconciërge in het Overlook Hotel. De manager nam het solliciatiegesprek af en was echt een bemoeizieke eikel. Ik kon hem niet uitstaan, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Ik heb die job nodig. De winters bij het Overlook Hotel zijn enorm streng en elke winter treedt er hierdoor een waardevermindering op. Dit is waar ik in het spel kom. Ik zal de ketel onderhouden en de delen van het hotel afwisselend verwarmen. Ik zal reparaties uitvoeren en voortdurend alert zijn.
Mijn vrouw Wendy, mijn zoontje Danny en ik zullen de hele winter in het hotel verblijven en afgesloten zijn van de buitenwereld aangezien het dichtstbijzijnde stadje uren van het hotel verwijderd is. De manager vertelde dat hij de eerste winter ook een gezin zoals het mijne in dienst had genomen voor de functie, in plaats van een alleenstaande man. Wat volgde was een afschuwelijke tragedie, want de man was een dronkaard. Hierop bekeek hij me met een grote grijns. Ik voelde het al aankomen en dus schonk ik hem mijn verkopersglimlach. Ik ben gestopt met drinken. Er is dus geen probleem. Ik heb ook mijn buitengewone vrouw en zoon.
Ik werd vandaag op mijn werk door mijn vrouw opgebeld. Ze zei dat mijn zoontje Danny bier over mijn papieren had gegoten. Hij wou misschien kijken of het schuimde. Toen ik mijn werkkamer inliep zag ik dat alle laden en kasten overhoop gehaald waren. Mijn oude manuscript lag over de grond verspreid. Mijn werkkamer was een vreselijke puinhoop.
Bezeten door woede liep ik op mijn 3-jarige zoontje af en greep zijn arm vast. Hij boog steeds verder naar achter tot hij brak. Ik hoorde het knappen van het bot. Het geluid drong tot me door en mijn woede verdween als sneeuw voor de zon. In ruil kreeg ik een enorm gevoel van schaamte. Ik was gewoon mijn zelfbeheersing verloren.
