Mama, papa en ik kregen een rondleiding in de keuken van het Overlook vandaag. Ze is gigantisch, ik had nog nooit zoveel eten bij elkaar gezien. Meneer Hallorran leidde ons rond, hij is de chef van het hotel. Hij is grappig en ik mocht hem al van toen ik hem voor het eerst zag. Ik kreeg zo'n gevoel... Toen we samen in de vriezer stonden noemde hij me 'Doc', zoals mama en papa doen. Maar hij zei het niet luidop. Hij dacht het. En ik hoorde hem, helder, alsof hij gewoon tegen me praatte. Ik schrok en toch voelde het goed. Even later vroeg Hallorran of ik hem wou helpen met zijn bagage en toen we in zijn wagen zaten, vertelde hij het. Hij vertelde over het licht, iets dat zijn grootmoeder de Shining noemde. Wetenschappers noemen het 'helderzienend' of zoiets. Ik ben niet alleen, Hallorran kan het ook. En ik heb hem over Tony verteld en over mama en papa. Zij hebben het licht niet, zegt Hallorran (Dick voor de vrienden, dacht hij). Maar Dick vertelde me ook over het hotel, dat hij er ook rare dromen had. En dat er iets slechts is, maar dat wanneer ik het zie, ik alleen maar moet wegkijken...
Morgen vertrekken we naar het Overlook. Ik hoop dat mama en papa gelukkiger zijn daar. Mama gelooft dat het hen goed zal doen, ze denkt er veel aan, ik hoor het. Zelf heb ik er geen zin in, ik hoop alleen dat papa er zijn stuk kan afwerken. En dat mama er tot rust kan komen.
Ik mis Tony. Soms wou ik dat hij meer verscheen. Zoals nu. Mama noemt hem mijn 'denkbeeldige vriendje'. Ik hoor het niet graag. Ik weet niet goed wat denkbeeldig betekent, maar het klinkt niet juist. Tony is wel mijn vriend, maar hij komt niet veel bij me. Alleen als ik me heel hard concentreer. Ik hou niet van alles wat Tony me laat zien, soms maakt het me bang. Zoals die keer dat hij me vertelde dat papa een ongeluk had gehad en papa toen ook later was thuisgekomen. Ik vertelde mama over de droom die ik had gehad, want zo noem ik het wanneer ik erover praat, en ik hoorde dat ze bang was, dat ze mijn droom misschien zelf geloofde. Maar toen was papa thuisgekomen en ontkende hij het toen mama hem vroeg of hij een ongeluk had gehad. En toen GALSDOOD.
Morgen vertrekken we naar het Overlook. Ik hoop dat mama en papa gelukkiger zijn daar. Mama gelooft dat het hen goed zal doen, ze denkt er veel aan, ik hoor het. Zelf heb ik er geen zin in, ik hoop alleen dat papa er zijn stuk kan afwerken. En dat mama er tot rust kan komen.
