Met een vorm van aspirine wordt nu getest of ik reageer en mijn symptomen onderdrukt worden. Als deze methode werkt, kan ik de komende jaren voort met  een aspirinekuur bij verschijning van de symptomen. De komende zes weken worden dus spannend, maar met goede vooruitzichten! 

Uiteraard vroeg de hele klas wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik heb talloze keren moeten uitleggen wat ik nu precies heb. 

Verontwaardiging wordt gevolgd door besef en besef wordt gevolgd door medelijden. 

Het moeilijkst heb ik het met dat medelijden. Als iedereen je komt vertellen hoe erg ze het vinden en dat ze er voor je gaan zijn, besef je het zelf ook weer een beetje meer. Ikzelf heb het nog altijd niet echt een plaats gegeven, maar ik geloof dat dat nog wel zal komen. 

Het naar school gaan deed ook niet echt deugd aan mijn humeur. Het terugkrijgen van een slechte test en treinproblemen waren een domper op de rest van de dag. Bovendien heb ik nog steeds geen medicijnen om mijn proeftherapieën op te starten. Hopelijk gaat morgen alles toch net weer een beetje beter.