Met een vorm van aspirine wordt nu getest of ik reageer en mijn symptomen onderdrukt worden. Als deze methode werkt, kan ik de komende jaren voort met  een aspirinekuur bij verschijning van de symptomen. De komende zes weken worden dus spannend, maar met goede vooruitzichten! 

Uiteraard vroeg de hele klas wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik heb talloze keren moeten uitleggen wat ik nu precies heb. 

Verontwaardiging wordt gevolgd door besef en besef wordt gevolgd door medelijden. 

Het moeilijkst heb ik het met dat medelijden. Als iedereen je komt vertellen hoe erg ze het vinden en dat ze er voor je gaan zijn, besef je het zelf ook weer een beetje meer. Ikzelf heb het nog altijd niet echt een plaats gegeven, maar ik geloof dat dat nog wel zal komen. 

Het naar school gaan deed ook niet echt deugd aan mijn humeur. Het terugkrijgen van een slechte test en treinproblemen waren een domper op de rest van de dag. Bovendien heb ik nog steeds geen medicijnen om mijn proeftherapieën op te starten. Hopelijk gaat morgen alles toch net weer een beetje beter. 

ik ben een studente van bijna 18 jaar. Afgelopen zomer kreeg ik tijdens het geocachen (een familiehobby) plots erg gezwollen vingers. Deze bleven zwellen en jeuk ging over in pijn. De dokter zag er geen erg in en dacht dat het een aderprobleem was. Toen ik de dag erna ook opgezwollen benen kreeg, moest ik naar de spoedafdeling. Tot mijn grote verbazing werd ik daar niet onderzocht. "Misschien ligt het wel aan je pil, maar ik zie niets". Na deze mededeling op de spoed, ging ik dan ook naar de gyneacoloog. Deze liet mijn bloed testen op indicaties voor klonters en deze test kwam -zoals verwacht- negatief terug. Van de gyneacoloog ging ik naar de cardioloog. Even fietsen, een echo nemen en nog een gewone hartopname, maar niets negatief. Gelukkig was de cardioloog geïnteresseerd geraakt en wou hij dit verder uitpluizen. Na de cardioloog kwam de internist. Nog een hele reeks onderzoeken passeerden de revue en toen kwam het nieuws. "Je hebt erythermalgie." Erythermalgie betekent niets meer dan het opzwellen van de uiterste ledematen bij warmte en inspanning ten gevolge van een onderliggende reuma. Het was een redelijk zware klap... Nog geen 18 en al reuma hebben... Bovendien weet niemand wanneer de reuma echt tevoorschijn zal komen en zich anders zal uiten dan door opzwellingen. Omdat ik het er zo moeilijk mee heb, start ik nu deze blog. Ik wil gewoon mijn gevoelens kwijt en het een plaats kunnen geven. Ik kan het delen met wie maar luisteren wil. Hier start mijn verhaal.