|
Hoi...
Eerste wat over mijzelf... Ik ben Liesbeth . 33 jaar. Ik ben verloofd met een hele lieve jongen. Ik woon in een klein dorpje in Vlaams Brabant . Ik ben verpleegkundige in een ziekenhuis in Antwerpen. Ik ben een hele zelfstandige super geduldige vrouw met veel levenslust tot kort...
Mijn verhaal start ongeveer in september 2018...
Nooit gedacht dat ik dit zou meemaken... Ik ben meestal diegene waar mensen naartoe gaan als er iets fout loopt... Ik ben een goede luisteraar...
Nu heb ik zelf die hulp nodig en iemand die ook is naar mij luistert en ik vind het super moeilijk... Ik ben nooit afhankelijk van iemand, maar dit kan ik niet alleen.
het begon allemaal omdat we reeds 1 jaar niet zwanger geraakte. Ik voelde al dat er iets mis was. Ik heb dan een afspraak gemaakt met de arts en ik heb toen een operatie gehad. Een laparascopische diagnose noemen ze dat. Ik weet de exacte datum niet meer maar het was ergens in september, ik denk 6 september... Ik ben al geen held in operaties laat staan mij in slaap doen, ik kan niet tegen de verdoving ;)
Dus spannend, wakker worden na zon operatie, veel pijn natuurlijk, heel misselijk en ik ben zo super moe na zon operatie. Maar alles verliep goed en ik wacht op de arts voor uitleg... Natuurlijk (gelijk meestal zo) vergeet de arts mij en zit ik uren te wachten en te wachten, nog meer stress!!! pfff... om 18u komt ze aan en ze verteld me dat ze vloeistof hebben doorgespoten in mijn eileiders en dat er niets doorkomt. Wel ja zegt ze ... Nu weet je tenminste wat je hebt en weet je dat je IVF kunt doen (BAF) . Zo wordt dit dan verteld aan jou... Het komt erop neer dat je eileiders toe zijn en we weten niet waarom... we vinden geen endometriose of ontstekingen... ??? wel ja... ik was kapot, ik was ook alleen, mijn vriend moest werken... Ik werk ook in dat ziekenhuis waar ik me liep opereren.. Het eerste wat ik deed is naar mijn dienst gaan en huilen huilen...
Eens thuis ja, huilen huilen... hoe moet dit verder... hoe moet ik dit doen... hoeveel pijn ga ik nog moeten doorstaan... hoe ga ik dit in godsnaam vertellen op mijn werk en hoe ga ik dit allemaal combineren met mijn shiften... werk namelijk met vroeges, lates, nachten... Het is een stressvolle job...
Och ja, we nemen hoe het komt...
Paar dagen gewerkt ... op automatische piloot eigenlijk. Veel vragen van collega's... uiteindelijk alles aan mijn baas verteld... daarna beetje gecrasht... Ik kon niet meer... Ik heb gehuild gehuild... het ging niet meer. Ik heb dan ook ene maandje thuis gezeten om alles wat op een rijtje te zetten. Terwijl ook direct gedacht om zo snel mogelijk contact op te nemen met een fertiliteitsarts... Handig dat we op 15 min van Jette wonen... Dit was ook mijn eerste keuze van ziekenhuis....
Afspraak was redelijk snel, in oktober... Dan nog wachten op een afspraak met een vroedvrouw voor alle uitleg, dit duurde iets langer, redelijk lange wachtperiode...
Op zich viel het echt nog goed mee... ik ben midden december kunnen starten met mijn medicatie en eind december 2018 met spuiten...
De medicatie op zich... ik moet suprefact spuiten 6x per dag... Wel redelijk ambetant voor tijdens het werk enzo, maar valt wel mee.
Daarbuiten spuit ik mijn elke dag in voor ongeveer 10 dagen met bemfola 150 eenheden.
Ik zit nu in mijn achtste dag en ik heb vandaag dus een echo gehad ...
ik had 6 follikels, waarvan eentje heel goed al, en 5 kleintjes... weet zelf nog niet goed wat het allemaal betekent... ik vertrouw op de artsen. Dus tot vandaag nog steeds aan het spuiten en wachtende op een volgende echo.
|
