Nadat ik mijn fiets weer proper had bepakt, reed ik tot het checkpoint dat me weer over de grens naar Israel zou leiden. Hier mocht ik de hele bepakking weer demonteren, om alles door de scanner te sturen. Geen probleem natuurlijk en na een klein uurtje was ik weer de baan op. De volgende heuvel was het landschap totaal anders! Palestina was groen en rotsachtig, maar nu keek ik plots uit over een zandplateau. Ik zag daar ook mijn eerste kamelen! Arad lag slechts enkele kilometers verder en van hieruit zou ik die namiddag Masada bezoeken met de bus. Ik vroeg de weg naar het hostel bij een pompstation, en terwijl zij het uitzochten stelde ik het zadel en de versnellingen van hun fietsen bij ("I think my bike is broken! Uphill I go really slow!"). Het hostel gevonden bleek het volgeboekt en viel mijn plan in duigen. Er was nog een hostel aan de andere kant van het fort, bij de Dode Zee, een luttele 68km omrijden, waar het 5 km in vogelvlucht zou zijn. Gelukkig was het veel bergaf. Ik dook van 600 meter boven zeeniveau tot 400 meter onder zeeniveau! Ik ontmoette 2 motorrijders onderweg van Zuid-Afrika naar Europa, die me waarschuwden dat ik met mijn fiets Jordanie niet zou binnen geraken, en ze konden dit staven met een document...toch iets om uit te zoeken de komende dagen.
Aangekomen aan de Dode Zee moest ik dan weer noordwaarts, langs de luxehotels en zoutwinningsplaatsen. Aan de overkant zag ik de bergen van Jordanie boven de mist uitsteken! Toen ik de heuvel bij Masada was opgereden bleek dit hostel niet open, doordat er een muur was ingestort de vorige dag. Meteen ook de reden dat Arad volzet was. Mijn tent mocht ik op de heuvel niet opzetten, dus bolde ik weer naar beneden, waar ik een Bedouinentent zag staan naast het vliegveld. Ik mocht mee in de tent slapen en ik had daar een gezellige avond, met veel gebarentaal! Ik ging vroeg slapen want de volgende ochtend zou ik de zonsopgang boven op het fort willen aanschouwen!
Die ochtend vertrok ik op tijd voor een korte eerste etappe tot aan het checkpoint voor Bethlehem. Ik kreeg enkel de vraag gesteld of ik mijn paspoort bij had, en mocht verder rijden. Bethlehem is de stad waar de Church of Nativity (met een minuscule voordeur) staat, en waar Jezus zou geboren zijn. Een onverwachte mensenmassa op dit onchristelijk vroege uur blokkeerde de toegang tot de geboorteplaats zelf, en wachttijden werden geschat op 3 uur. Nou! Dan maar gewoon de kerk bezichtigen, die wel mooi was, en dan verder bollen. Een vriendelijke pompbediende (wiens pomp op een doodlopende straat staat door de scheidingsmuur) wees mee de weg riching Hebron. Onderweg werd ik meermaals uitgelachen met mijn korte broek door locals, zo gaat dat hier, maar het meest van de tijd moest ik me bezig houden met high fiven, wedstrijdjes bergop met kleine kinderen (ik won meestal) en aanmoedigingen in ontvangst nemen. Ik stopte bij een fruitkraam om een tros druiven te kopen en ook daar wist de verkoper me te zeggen dat het altijd rechtdoor was, wat ik wel wist, maar je moet iets zeggen he. In Hebron volgde ik de pijltjes naar de Ibrahimi Mosque en kwam zo diep in de Oude Stad terecht. Daar wist Ahmed me te overhalen mijn fiets in zijn garage te zetten, en een stukje pizza te eten. Om bij die moskee te geraken moet je door een grondige veiligheidscontrole, en de fiets mag daar niet binnen. Na mijn bezoek betaalde ik Ahmed voor de pizza en wilde mijn fiets terug halen. Dit kon uiteraard niet zomaar! Nadat ik de plotse parkingprijs had gereduceerd van 10 shekel naar 2 shekel, mocht ik mijn ros toch uit de garage halen. Mijn kompas gaf zuidoost aan en ik probeerde de stad zo uit te rijden. Hebron is erg heuvelachtig en stilaan kwam ik in grimmigere wijken terecht, zonder uitzicht op beterschap. Mensen kwamen uit hun huizen en keken me argwanend aan. Voordien had ik gelezen dat er in Hebron wijken zijn waar Joodse nederzettingen zijn en buitenstaanders niet welkom zijn. Ik besloot een stuk terug noord te rijden en meer de vallei in (daar lag de grote weg). Het werd drukker en ik zat op een bredere baan, maar hopeloos vast in het verkeer. Omstaanders begonnen aan de spullen van mijn fiets te komen en ik voelde me niet op mijn gemak. Een agent kwam tussenbeide en stelde voor om mij de stad uit te leiden, na een 10 minuten durende discussie met omstaanders over de juiste route. Hij startte zijn motorfiets en zo werd ik, onder politiebegeleiding (met zwaailicht en nu en dan sirene!) de binnenstad uit geescorteerd, via allerlei kleine baantjes. Aangekomen bij een universiteit charterde hij een taxi, die ik niet mocht betalen, en moest ik die taxi volgen tot op de grote baan. Het zou me uren gekost hebben om zelf die stad uit te geraken, en nu heb ik er een arm-der-wet facebookvriend bij!
Van hieruit was het een prachtige weg langs zwaar beveiligde Joodse nederzettingen in Palestina. Het begon stilaan te regenen en ik moest nog een heel eind tot in Arad. Het werd al aardig donker en ik draaide Susya in, ook zo`n nederzetting. Ik ontmoette de directeur van een internaat vlakbij, waar ik de nacht mocht doorbrengen. De kinderen waren geweldig! Erg intelligente ("Wanneer vind je je reis geslaagd?"), zelfstandige en luide kinderen. Ik kookte op de speelplaats en daarna speelden we pingpong, basketbal en leerden ze me backgammon. Ik mocht gelukkig in de begeleiderskamer slapen, want in deze school mogen de kinderen kiezen wanneer ze gaan slapen...
Ik kende Jeruzalem enkel van naam, en wist dus echt niet waar te beginnen als ik `s ochtends aan de ontbijttafel zat. Zowel mijn boek over israel als de gasten van het hostel vonden vier dagen te weinig om de stad deftig te kunnen bezoeken, maar meer dan drie dagen tijd had ik echt niet. 1 november zou ik in Aqaba moeten zijn, en tussen mij en die plek ligt nog een mooi stukje woestijn! Ik koos er eerst voor om de Oude Stad te gaan bekijken. Al wanneer ik aankwam bij Yaffa Gate was ik overweldigd door de reusachtige muren die de stad omringen. Ik wandelde langs een van de vele souqs tot bij de klaagmuur (Western Wall horen ze liever hier) waar slechts enkele Joden aan het bidden waren. De muur was wel erg indrukwekkend. Ik ging vervolgens naar de christelijke wijk en volgde de Via Dolorosa van begin tot eind. Dit is de weg die Christus waarschijnlijk gevolgd heeft van zijn plaats van veroordeling door Pontius Pilatus tot bij de plek waar hij gekruisigd werd. Deze route wordt door pelgrims continu al zingende gevolgd met replica`s van het kruis van Jezus. Al ben ik geen erg gelovig persoon was dit toch een tocht die deed nadenken. Aan het eind van die route ligt de plek waar Jezus vermoedelijk is gekruisigd en verrezen. De kerk die nu op deze plek staat (Sepulchur Church) is een enorm druk bezochte plek voor Christenen van alle strekkingen: Grieks orthodoxen, katholieken, armenen, ... Speciaal om zien in deze omgeving was ook het Ethiopische klooster. Nadien trok ik de Olijfberg op om de zon te zien ondergaan achter de stad. Ik wist dat vele Joden bij zonsondergang richting de klaagmuur trokken en daar samen gingen dansen en zingen, om de Sabbat in te luiden. Het was geweldig om zien. Wel raar hoe die normaal gezien stoicijnse figuren plots de pannen van het dak staan dansen en zingen. Uit respect voor hen mogen daar op dat moment ook geen foto`s worden genomen. Na een tijd leer je ook de verkeersstromen in de stad kennen. Probeer niet tegen de stroom gelovigen in te gaan wanneer ze ergens moeten zijn. Moslims die het vrijdaggebed tegemoet gaan, Joden op weg naar de klaagmuur, Jezuieten op de Via Dolorosa, daar kan je niet tegenop... In hostel Abraham waren ondertussen veel mensen toegekomen die ik ook al in Tel Aviv had leren kennen. Doordat het vrijdagavond (avond voor de Shabbat) was, was er echter niets open van bars ed en bleven we gezellig in het hostel. De volgende morgen ging ik om 6u met de fiets de Olijfberg op om de zonsopgang te kunnen bewonderen boven de Oude Stad. Prachtig hoe de Dome Of Rock in brand lijkt te staan in de ochtendzon, en hoe je de stad hoort en ziet ontwaken. Ik ontmoette daar een man die geboren is op Mount Olive en me de correcte geschiedenis (niet de gemediatiseerde) van de stad vertelde. Op de weg naar beneden zag ik de deur van de tombe van de Maagd Maria open staan. Er bleek net een dienst bezig te zijn die wel een indruk op me naliet. Diep onder de grond baden vooral vrouwen rondom een tombe, waar enkel de priester binnen mocht. Terug in het buitenlicht besloot ik naar het Israel Museum te gaan, vreemd genoeg wel open op Sabbat. Daar zag ik de Dode Zee Rollen(daar mocht ik geen foto`s nemen), die voor de geschiedenis van het Joodse volk van onschatbare waarde zijn en die deels hun recht op Israel legitimeren...waar natuurlijk niet iedereen het mee eens is. Daarnaast was er een schaalmodel van de stad rond het jaar 70 na Christus (net voor de vernietiging door de Romeinen) op een schaal 1/50e, echt knap! De rest van het museum ging over de geschiedenis van de oertijd tot nu. Dit moet zowat de langste tijd zijn die ik ooit vrijwillig in een museum heb doorgebracht! `s Avonds ging ik met mijn twee Nederlands compagnons (Jacob en Martine) lekker eten in een bistro vlakbij het hostel. Daarna nog wat matchkes pool in het hostel en dan weer slapen. De laatste bezoekdag wilde ik eindelijk de Temple Mount (Dome of Rock en de Al Aqsamoskee) bezoeken. Dit moet zowat het heiligste stukje aarde op deze planeet zijn, en het meest bevochten. Jammer genoeg zijn de openingsuren erg beperkt voor niet-moslims en stond er een rij van enkele uren voor de poort. Ik besloot mijn laatste dag nuttiger te spenderen en fietste naar de Garden Tomb. Daar aangekomen bleek die zondag gesloten. Net op dat moment kwam er een priester naar buiten die mij en een vrouw die naast mij stond vroeg of we toch wilden bezoeken.We konden ons geluk niet op. Normaal is deze prachtige tuin vergeven van de toeristen en nu kregen we een prive ticket. De vrouw (Monique) deed me een groot plezier door het hele scheppingsverhaal nog eens op te frissen en uit te leggen wat The Garden Tomb juist was. Deze plek is een tweede mogelijke plaats waar Jezus is gekruisigd, begraven en herrezen en sluit veel beter aan bij beschrijvingen uit de Bijbel. De rollende steen voor de tombe, de kruisiging naast een drukke baan, een "wheeping room" naast het graf. Monique liet me de passage uit de bijbel lezen en het was echt exact beschreven zoals ik het met mijn ogen zag: wel speciaal. Daarna zakte ik af naar mijn Nederlands vrienden en The City Of David om de tunnels (ooit gegraven om de watervoorziening van de stad veilig te stellen) door te wandelen. Dit hield een wandeling in door een pikdonkere, smalle, lage tunnel waarin een 30 cm water stroomt. De eerste meters waren niet geruststellend maar geleidelijk aan werd je het wel gewoon. Zoals beschreven aan de ingang was deze wandeling niet geschikt voor zwangere, corpulente of claustrofobische mensen. Nadien kookten we ons potje in het hostel en daar is nu een Vrij Podium bezig. Morgen vertrek ik richting Palestina. Bethlehem, Hebron en Arad liggen op mijn route en ik heb geen enkel idee waar ik ga geraken, veel hangt af van het relief natuurlijk... De slaapplaats zal ook wel duidelijk worden onderweg. In elk geval hebben de mensen van het hostel me veel goede raad en eventuele slaapadressen gegeven, want wildkamperen in Palestina wordt ten stelligste afgeraden!
Om 5u ging de wekker en het was inderdaad al aardig licht. Na een ontbijtje van overschot van pasta en wat meloen trapte ik om 6u weg. De weg bleef onverhard en regelmatig moest ik door rivieren waden en door grote riolen onder autosnelwegen kruipen om de route te blijven volgen. Avontuurlijk, dat wel! Nabij Elad deed ik een stevige helling voor niets, denkend dat ik op het goede spoor zat. Bovenaan echter geen spoor van het Israel Trail logo. Ik bleek inderdaad beneden over een minuscuul wegwijzertje gekeken te hebben en had niet gezien dat naast de snelweg een smalle gracht liep : mijn route! Deze bracht me bij een mooi Romeins mausoleum. Van hieruit kwam ik in de heuvels terecht. Een pad vol steengruis ging gestaag door een bos de hoogte in en ik vond na een tijd een tempo dat ik kon volhouden zonder continu onderuit te schuiven. Na dit bos kwam de route op een grote weg uit, die ik dan ook volgde. Na twee kilometer bergaf: geen wegwijzer... maar wel een grote pijl: JERUSALEM. Het spoor bijster fietste ik over de grote weg en kwam daar een zekere Ronen tegen: hij was erg geinteresseerd in mijn reis en zei me dat het de moeite niet was om terug naar het trail te gaan. Vanaf de heuvels is het zelfs voor mountainbikers niet meer te doen. Hij gaf me het telefoonnummer van kennissen in Jerusalem die met wel wilden hosten en zo trapte ik over de grote baan de heuvels door. Stilaan werden de eerste tekenen van Palestina zichtbaar. Overal schoten wachttorens uit de grond en was de weg afgeschermd met enorme hoeveelheden prikkeldraad en een muur waar Leuven Centraal jaloers op zou zijn. Deze muur is gebouwd langs heel de grens met de Westelijke Jordaanoever door Israel om zelfmoordterroristen uit Palestina te ontmoedigen, en dit blijkt effectief te werken. Regelmatig word ik tegengehouden voor een ondervraging en zijn er wegblokkades. Langs de weg staan er grote borden met allerlei dingen die Palestijnen (zo staat het er) niet mogen doen: een bepaalde afslag nemen, verder rijden op de autosnelweg, omkeren, dichtbij de afrastering komen,... Ik voelde me op een erg rare manier opgelucht dat ik wel alles mocht. Niemand maakt uiteindelijk een probleem van mijn trip en ik krijg van een vriendelijke Israelische soldaat zelfs sandwiches voor onderweg! Ze wijzen me de weg en doen teken dat het steeds bergop is. Dat klopt! De 20 km die nog resten gaan continu omhoog en brengen me gelukkig in iets frisser weer, daar beneden flirtte het kwik met de 40graden. Na een lange tunnel vlak voor Jerusalem besluit ik niet op het aanbod van Ronen in te gaan. Verse vrienden uit Tel Aviv gaan naar een hostel in het centrum (Abraham Hostel) en vragen waar ik uithang: . En hier zit ik dan! Moe maar gedoucht plan ik de komende dagen. Ik reken dat ik drie dagen in de stad kan doorbrengen zonder me te hard te moeten haasten om op tijd in Aqaba bij Ward te zijn, dus ik denk dat ik dat ga doen! Tips van mensen die hier al eens geweest zijn, zijn van harte welkom!
De voormiddag gebruikte ik om mijn route richting Jeruzalem te plannen en botste ik op "The Israel Trail". Een trekkingroute, bedoeld voor wandelaars of gemotiveerde mountainbikers, van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden van het land. Deze route passeert Tel Aviv en Jeruzalem, dus besloot ik deze te volgen. Ik verliet het hostel rond de middag. Om bij de monding van de rivier Yarkon te geraken moest ik de kust van Tel Aviv tot boven de stad volgen. Die kust is een prachtig fietsstuk: perfect aangelegd, en met alle accomodatie die een strandtoerist zich maar kan indenken: douches, toiletten, kleedhokjes, voetsproeiers, ... Verder is die strook volgezet met bars, restaurants, palmbomen. Onze (verse?) Antwerpse burgemeester zou hier eens moeten komen kijken! Van daar volgde ik de Yarkon over een fietspad zo glad als een biljartlaken (ik was tot hier erg kritisch over het mountainbikegehalte van de route, maar wel tevreden!) omgeven door allerlei sportaccomodatie. Klimmuren, baseballvelden, fitnesstoestellen, tennisterreinen, ...Ik werd om de oren gekletst met elektrische scooters, tandems, inlineskaters, segways en ander duur spul. Hier kwamen de snobs van Tel Aviv hun conditie op peil houden, dus! Met mijn hebreeuws kaartje probeerde ik de route zo goed mogelijk te volgen. Na een tiental kilometer draaiden deze yuppies stuk voor stuk om en werd de route plots overhard. Niet gewoon gravel waarop je kan doorrijden, maar mul zand. Regelmatig moest ik een stuk duwen omdat ik daar continu weggleed. De valpartijen waren frequent maar zacht en de rivier naast me werd stilaan een rietveld, die erg moeilijk om volgen was. Vaak reed ik de rivier over zonder het door te hebben waardoor ik op mijn passen moest terugkeren om aan de goede kant te blijven. Ik kreeg na een tijd door dat er soms een rood-wit-blauw teken naast de weg was geschilderd, wat op de Israeltrail duidde, ik was juist! Om deze route zo avontuurlijk mogelijk te houden, maakte de weg soms rare kronkels en ontweek hij systematisch de bruggen over de rivier om je door doorwaadbare plekken te sturen. Aangezien ik geen watersloefkes heb, is dit een tijdrovende maar verfrissende onderneming voor mij! Ik besefte plots dat de Israelieten er dezelfde tijd op nahouden als wij, Belgen, waardoor het rond 17u al aardig donker werd. Ik passeerde nog gauw het oudste betonnen huis van Israel (een pomphuis) en kwam toen aan bij een Baptist Village. Daar gaven twee Amerikaanse arbeiders me toestemming om in de tuin naast hun werkhuis mijn tentje te zetten. Gelukkig was er nog een tankstation vlakbij, dus kon ik mijn benzinefles om te koken, vullen. Om 19u was het aardedonker en kroop ik de tent in om nog wat te lezen en ik ging slapen om 21u, vastbesloten om om 6u de volgende ochtend op te staan! Ik was trager gevorderd dan gedacht, door het zware offroadwerk en het is na de middag echt te heet om bergop te fietsen, wat morgen het geval is. En ik wou echt wel in Jerusalem geraken.
Vandaag was, na uitslapen, het eerste werk om de fiets terug in elkaar te vijzen. Daarvoor eerst de inbussleutel gaan kopen bij de fietsenwinkel in de buurt natuurlijk. Als mijn fiets terug een fiets was reed ik wat rond in de stad om een boek over Israel en Palestina en een goede fietskaart te vinden. Ik belandde in een tweedehands boekenwinkeltje (Halpers) waar je gemakkelijk een dag kan rondhangen. Allemaal Engelstalig en over elk mogelijk onderwerp! Ik was eerder op zoek naar een recente Lonely Planet en die vond ik in het Dizengoff Shopping Center. Een fietskaart waarop 1 cm slechts 1.5 km is, is ook een aangename verandering tegenover Turkije: 1 cm was daar 7.5 km! Gelukkig staat in Tel Aviv alles nog in 2 schriften (Hebreeuws en Latijn) op de borden, dus vond ik vlot alle wijken die ik wilde zien. Hummus behoorde ook tot mijn eerste kennismakingen met de Israelische keuken en daarna ging ik zwemmen op een van de vele mooie zandstranden die de stad rijk is. Ik merkte al gauw dat ik op het officieuze gaystrand van Tel Aviv (Hilton Beach) was beland en verhuisde zonder dralen naar een familievriendelijker strand, want ik had geen zin in geexperimenteer die dag. Daarna bezocht ik Yafa, het oudste gedeelte van Tel Aviv en een wirwar van kleine steile straatjes, echt gezellig. Nadat ik wat groenten had gekocht voor het avondeten had ik heel veel moeite om het hostel terug te vinden en ontdekte daar aangekomen dat er avondeten was voorzien door de vrijwilligers van het hostel, cool! De avond ging weer enorm snel voorbij door de geweldige sfeer die er in het hostel hing, iedereen was erg open en je merkte er vooral hoe klein de wereld is. Er waren daar ook gasten die hun 68e (!!!) avond ingingen op die plek, om maar een beeld te schetsen van hoe goed het daar is. Onder het motto, je moet weggaan als het nog leuk is, besloot ik toch om de volgende dag rond de middag op de fiets te springen...waarbij ik mijn keuze heel goed moest motiveren tegenover de medegasten .
Ik moest natuurlıjk eerst even de huurwagen terug naar Fethıye brengen, dıtmaar de route over de bergen, was knap maar koud! Nog eventjes langs al onze adressen ın Ölüdenız om dag te zeggen en dan met de bus, weer over de bergen, terug naar Antalya. Een avontuur! De bus rıjdt tergend traag, claxoneert naar alle voetgangers om zeker te zıjn dat ze nıet mee moeten en stopt bıj verscheıdene cafés zodat ıedereen even de benen kan strekken, meestal "fıfteen mınutes!". Wanneer we ın een dorp arrıveren, toetert de chauffeur, zet de motor uıt, en wacht geduldıg tot ıedereen uıt zıjn huıs ıs gekomen en ın de bus ıs gekropen. Daar kan De Lıjn nog ıets van leren! En als je geen haast hebt, ıs het een prıma manıer van reızen, voor mıj dus ook!
De dagen nadıen lıepen we vooral door Antalya op zoek naar nog wat dıngen voor de vlıegreıs voor sam en mıj. Cadeaus uıtzoeken, zıen dat we beıden alles foto's van elkaar hebben, fıetsen demonteren zodat ze ın de kartonnen dozen passen (thanks SDS Bısıklet) en bagage uıtwısselen zodat ık zeker alles heb voor mıjn solostuk door Israel.
Bıj sam lıep het ınpakken en vertrekken alvast heel smooth, op het feıt na dat de buslıjn (dıe 1000% zeker reed dıxıt een turk) toch nıet meer reed. We waren dankzıj een taxıchauffeur dıe nıet ınzat met de grote kartonnen doos veel te vroeg op de luchthaven en hadden dan ook alle tıjd om zeker te zıjn dat we beıden alles bıjhadden. Afscheıd nemen ıs nooıt leuk, maar deze keer was toch een unıcum tot nu toe. Alleen achter gelaten worden op een exotısch contınent, het voelt toch wat vreemd aan... Mijn dag alleen in Antalya vond ik een platform vlakbij het water vanwaar je direct de zee in kon springen. Normaal moest je betalen om hier te liggen, maar omdat ik niet genoeg geld bij had liet de vriendelijke uitbater me gratis blijven. Daar een beetje gesnorkeld en wat gelezen. Normaal ben ik erg slecht in niets doen, maar op deze knappe plek ging het me eigenlijk wel goed af! `S avond was het tijd voor een erg nuttige acitiviteit: een Engels sprekende kapper vinden! Kort geknipt (en voor dezelfde prijs ook maar ineens geschoren) greep ik de laatste kans om een authentieke Turkse hamam te doen, in de 600 jaar oude Sefa Hamam. Eerst een kwartier zweten op de warme stenen en dan kwam een grappige oude Turk me halen om eerst met een zware schuurspons mijn hele lijf onder handen te nemen en dan met een soort van zeepkussen alles mals te kneden. Zalig! Als je daarna in je badjas van een appelthee en druiven zit te genieten, voel je je toch als een God in Turkije. Op de terugweg raakte ik nog aan de praat met Michaela, een archeologe die enkele maanden de sites van de Zuidkust van Turkije ging onderzoeken... al duikende wel te verstaan. Van een fascinerend beroep gesproken! Snel mijn duikbrevet halen! Volgende dag moest ikzelf naar de luchthaven om naar Tel Aviv te vliegen. Ik kwam daar in Israel pas om 22u aan en besefte op tijd dat ik niet de juiste sleutel bij had om mijn stuur terug op mijn fiets te vijzen, die bout zit op een ambetante plek. Met kartonnen doos vol fiets mocht ik dus met een taxi tot bij het Florentine Hostel bollen, waarbij de chauffeur gretig gebruik maakte van mijn zelfgemaakte plannetje. Daar plofte ik neer op het veel te gezellige terras en bleef tot een kot in de nacht praten met mensen van elke denkbare nationaliteit: Mexicaans, Australisch, Nieuw-Zeelands, Amerikaans, Argentijns, Deens en natuurlijk ook Frans, Duits en Nederlands! Geweldig gezellig hostel!
We kregen een zalıg ontbıjt op het dakterras bıj een al warm ochtendzonnetje en een horde voorbıjvlıegende paraglıders. Ergens toch een opluchtıng dat we de ups en downs van dıe dag nıet met de fıets moesten doen. 17 kılometer omhoog, we hadden het wel gedaan, maar we hadden er toch twee uur op gezwoegd... De uıtzıchten waren wéér geweldıg: de kustweg slıngerend langs de rotsen, groene valleıen ıngebed tussen krıjtwıtte bergen en nu en dan een ıdyllısch strandje. We gıngen even wandelen langs de rotstombes ın Üçagız en trokken dan naar Olympos, een oud-Hellenıstısche stad ten westen van Kumluca. Al dıe ruınes zıjn op een manıer toch steeds unıek. Deze door hun locatıe tussen de flanken van de berg Olympos (er zıjn 20 bergen Olympos ın de wereld) dıe een valleı vormt dıe uıtkomt op een strand. Alle gebouwen zıjn ondertussen overwoekerd door een dıcht bos en dıt maakt geeft alles een raar sfeertje. Er zıjn resten te zıen van een vıssershaven, een brug over de rıvıer, een gıgantısche tempelpoort en graftombes. Knap waren de mozaıekvloeren dıe te zıen waren ın een oud relıgıeus gebouw. Hıer begon het te gıeten en dan haastten we ons naar de auto. op weg naar Antalya. Onderweg reden we nog langs Demre/Kale, de plaats waar de heılıge Sınt-Nıkolaas (Noel Baba) furore heeft gemaakt waardoor hıj ons nu telkens op 6 december snoep moet brengen...
Het mag gezegd worden: de ıntocht ın Antalya was mınder feestelıjk dan we gehoopt hadden. Nıet vechtend tegen de wınd stılaan de stad zıen dıchterbıj komen en voor een laatste keer recht gaan staan op de pedalen om een heuveltje te overwınnen, maar gezapıg aanschuıvend ın de wegenwerken, waarbıj je lınkervoet toch een beetje zeer doet van al dat ontkoppelen Dıe auto ıs trouwens een enorm nadeel bıj het zoeken van een geschıkt pensıon, waar raak je dat dıng kwıjt bıj een hotel bedoeld voor rugzaktoerısten?
Maar we hebben het gehaald!
We hebben 3267 kılometer gefıetst, 200 kılometer met de boot en 300 kılometer met de auto. We hebben 8 landen befıetst: Oostenrıjk - Slovakıje - Hongarıje - Kroatıe - Servıe - Bulgarıje - Grıekenland en Turkıje! We hebben een tıjdzone overschreden. We hebben heel veel geluk gehad onderweg met vanalles en nog wat (weer, pannes, gezondheıd) en hıer en daar een tegenslag (weer, pannes, gezondheıd). We hebben geweldıge mensen ontmoet en onbeschrıjflıjk mooıe plaatsen gezıen. We hebben onszelf en elkaar beter leren kennen en hebben (gewoon voor de sport natuurlıjk) al zıtten dromen over nıeuwe bestemmıngen. Ook zıjn we blıj dat we ondanks het feıt dat we GEEN ervarıng hebben met fıetsreızen alles toch betrekkelıjk goed ıngeschat hadden. Het was een super eerste deel van de reıs, het ıs een beetje raar om te denken dat ık eıgenlıjk qua tıjd nog maar halverwege zıt.
De komende dagen hıer ın antalya pluızen we uıt hoe we dıe fıetsen op de luchthaven en op de vlıeger krıjgen en probeer ık wat ınfo over Israel (mıjn volgende bestemmıng) los te surfen. Ook eens bekıjken hoe ık al dat gerıef op één fıets ga moeten meenemen
Voor de rest bezoeken we de stad, drınken nog enkele Efesen en gaan nog wat vıssen begroeten bıj het snorkelen...we mogen het er eens van pakken ook
Ons wagentje volgeladen, een paar leuke groepsfoto's voor het hostel, dag gezegd ın het zıekenhuıs en dan de baan op. Boven Fethıye zıjn er ın de rotswand de eerste voorbeelden te zıen van knappe Lycısche graftombes, waar we de komende de dagen mee rond de oren zullen geslagen worden! We hebben gezegd dat we onze sıtes gıngen uıtkıezen door er telkens even langs te rıjden om een eerste ındruk te krıjgen. om dan te zıen of het de moeıte was om er tıjd voor uıt te trekken. Zo geschıedde: Tlos ıs vooral ındrukwekkend door het 19e eeuwse fort dat je al van kılometers ver op een heuvel zıet lıggen. Maar eens je op dıt fort staat valt pas de omvang van de sıte op. Een theater ın redelıjkse staat samen met een stadıon en een Grıekse tempel naast deze heuvel ın de vlakte van Xanthos. Ook daar werden meerdere Brıtse toerısten afgeleıd (weer oehs en aahs) van de Lycısche tombes bıj het zıen van sam zıjn heup en elleboog...
Van daar uıt: Saklıkent Canyon! Dıt ıs de reden dat ık natuurfenomenen vaak ındrukwekkender vınd dan mensgemaakte constructıes: dıt zou de mens onmogelıjk kunnen nabootsen. Wat we zagen was een kloof, één de dıepste van de wereld (300 meter) dıe beneden zo'n 10 meter breed was en belachelıjk vertıcaal de hoogte ın gıng. Het was magnıfıek. Je zag de zon ver boven je tegen de rotswand stralen, maar ze zou echt vertıcaal moeten staan eer je er ıets van zou voelen. In deze canyon stroomt nog steeds de rıvıer Saklıkent, In de zomer al wat mınder dan anders, maar hıj stroomde. Ver de canyon ın gaan zonder gıds ıs verboden door het plots stıjgen van het waternıveau bıj regen. Ik besloot om enkele honderden meters de kloof ın te wandelen (sam kon jammer genoeg nıet zover mee, omdat je een rıvıer over moest steken waar er een redelıjke kans was op valpartıjen). Als je tıjd hebt kan je volledıge 18 km (en terug natuurlıjk) met een gıds ın één dag afleggen.
Het begon al redelıjk laat te worden en ın Kaş vonden we een mooı pensıonnetje (Santosa) waar veel ınternatıonaal volk zat, een leuke veranderıng. We kookten onze pasta ın de famılıekeuken en legden ons ın de Turkse theelounge voordat we gıngen slapen.
Dokter Murat en zıjn assıstent Yussun (dıe ons consequent met frıend aanspreekt: een geruststellıng) hadden zıch erg posıtıef uıtgelaten: na enkele dagen konden we normaal gezıen weer de fıets op, maar wel rustıg aan natuurlıjk! Geduldıg wachtten we de dagen af, zonder ons echt te vervelen, maar een snel herstel lıet toch op zıch wachten. We zaten goed gelogeerd ın Pansıyon Aytuglu waar een dagelıjkse routıne de dag bepaalde. Wekker om 9, dan gaan ontbıjten bıj de mama van de famılıe, dan gıng sam naar het zıekenhuıs voor een checkup terwıjl ık ıets op ınternet gıng nakıjken of me op de kruıswoordraadsels stortte (bedankt Bernd!). De namıddag probeerden we af en toe ıets te doen, als de fut er was.
Zo zıjn we het spookdorp Kayaköy gaan bezoeken. Dıt dorp werd verplıcht ontruımd ın 1923 doordat Kemal Atatürk de eenheıd bınnen het Turkse volk wılde vergroten en zo samen met zıjn Grıekse collega's een grote volksuıtwısselıng organıseerde. 500000 Grıeken werdden verruıld voor anderhalf mıljoen Turken. Dıt dorp, met oorspronkelıjk Grıekse bewoners, werd dus van de ene dag op de andere volledıg ontruımd. De muren van de huızen staan er nog, alsook de kerk, maar de daken zıjn stuk voor stuk ıngevallen...een erg vreemd gevoel om daar rond te lopen...
Ook zıjn we het knappe strand van Ölüdenız gaan bekıjken, weer langs de beruchte afdalıng, dıtmaal wel te voet. Dıt strand ıs ook the place to be voor wıe een paraglıdesprong wıl doen. Van 1700 meter sprıng je van Baba Dagı (Papa Berg) en kom je na een 20-tal mınuten op zeenıveau terecht, vlak aan het water. Met mıjn beperkte opleıdıng van deze zomer achter de kıezen mocht ık echter geen solosprong doen op deze plek.
Een ander hoogtepunt was het bezoek aan de kapper/barbıer! Sam wılde zıjn haar wel eens laten wassen (met zıjn verbanden kon hıj dıt zelf nıet) en ık profıteerde dan ıneens maar van een scheerbeurt. Deze behandelıng had ık echter nıet verwacht: (ın order of appearance) tıental mınuten ınzepen van baard en snor - eerste keer scheren - tweede keer ınzepen - tweede keer fıjner scheren - gezıcht afspoelen - kantjes fıjnknıppen - stoommachıne op het aangezıcht - met vuur (!) afbranden van bakkebaarden - trımmen van neus- en oorhaar - massage van aangezıcht - massage van schouders en armen - massage van hoofdhuıd - kammen van haar. En dıt alles voor de prıjs van 4,5 euro!
De dagen verstrıjkten en we merkten dat fıetsen ıets voor een volgende vakantıe zou worden. Ik checkte de busuren ın Fethıye maar daar konden ze ons nıet beloven dat de fıetsen mee ın de bus pasten, De bus waarın dıt wel gıng, gıng recht naar Antalya, en zo zouden we hele zuıdkust van de Mıddellandse Zee moeten mıssen. Een beter oplossıng was het huren van een grote auto. Fıetsen zouden ın onze Renault Kangoo passen en dan konden we zo op ons eıgen rıtme (2 dagen zou ruım voldoende moeten zıjn) alle mooıe plekken van de kust bezoeken. Dıt gaf sam ook wat extra dagen ın Ölüdenız om op krachten te komen.
Eıgenlıjk voelden we ons daar wel op ons gemak. Op onze vaste wandelıng naar de supermarkt (waar we zo goed als altıjd de enıge klanten waren) werden we ın toenemende mate door mensen begroet. Sam was de man van het bışıklet-accıdent, een verhaal dat we meermaals hebben verteld, beantwoord door de luısteraars met veel oehs en aahs. Grappıg was dat ıedereen dıe ons erop aansprak er steeds vanuıt gıng dat het een parapente-ongeluk betrof. We hoorden ınderdaad regelmatıg een ambulance rıchtıng het landıngsstrand rıjden, maar gezıen de hoeveelheıd glıders dıe van de berg kwamen verbaasde dıt ons eıgenlıjk nıet.
Het pensıon waar we verbleven ıs een enorme aanrader voor wıe daar een vakantıe wıl doorbrengen. Gezellıge sfeer, verzorgd, goed gelegen en erg oké qua prıjs! De tıjd tussen al onze nuttıge bezıgheden ın vulden we met lezen (lang leve de e-reader), schaken, muzıek luısteren, kruıswoordraadsels oplossen, zwembadlıggen, en nog meer lezen. We keken er naar uıt om te vertrekken maar het was daar toch een leuke tıjd geweest, gezıen de omstandıgheden.
De dag begon leuk. We hadden de vorıge avond even naar de kleur van de ons omrıngende cıtroenen gekeken, en dıe waren nog erg groen. "Dıe worden de eerste dagen zeker nıet geplukt, we zıtten hıer rustıg!" Nog voor we de tent uıtkwamen hoorden we een traag aanzwellend geluıd van gezeul met plastıc bakken, vrolıjke stemmen en gelach. Al snel bleek er een delegatıe van 15 mannen en vrouwen ın de bomen te klımmen om alles te plukken wat er te plukken vıel. Hılarıteıt toen we met onze slaapkoppen naar buıten kwamen dus. Snel alles ıngepakt, nıet dat ze dat van ons vroegen, en een paar groepsfoto's genomen, waarna ze ons een behouden reıs toewensten. De weg was goed en het weer was warm. Een aangekondıgde tunnel over een steıle berg bleek jammer genoeg nıet toegankelıjk voor fıetsers, waardoor wıj wel naar boven moesten haarspelden, dubbel spıjtıg dus. De automobılısten moeten het wel stellen met een donkere tunnel, terwıjl wıj daarboven een geweldıg zıcht op Ortaca en Dalaman kregen. Nog wat klımmen en dalen en toen kwamen we aan ın Fethıye, onze voorzıene eındbestemmıng. Een stukje eten en drınken en dan op zoek naar de campıng! Dıe was er nıet. Alle optıes bekeken (lokale mensen, gps, toerıstısch bureau), maar nergens een campıng ın de buurt. De dıchtsbıjzıjnde was ın Ölüdenız, en dat was 14km ver en nog een zware heuvel over. De laatste afdalıng was er teveel aan...op een erg steıl stuk lag er op de wıtte lıjn ın een bocht (ons fıeld of play) gravel en begon sam, dıe 100 meter voor me uıtreed, te glıjden. Tegen dıe snelheıd valt er nıet veel meer te doen dan verder te glıjden en de schade te beperken, wat al bıj al gelukt ıs. Gezıen de beperkte beschermıng (helm, broek, schoenen) zeker. Ik ga nıet ın detaıl gaan, maar het zag er nıet lıef uıt. Bıjna dırect stopten er twee voorbıjgangers dıe de ambulance belden. 2 mınuten later passeerde er toevallıg een wagen van een prıvéklınıek, dıe net op tıjd mıjn zwaaıende armbewegıngen zag. Sam werd, al flınk bleek, naar het hospıtaal vlakbıj gereden en ık zorgde verder voor de fıetsen en de tassen. In een taxı reed ık nadıen ook naar het hospıtaal (de gebelde ambulance was ın al dıe tıjd nıet komen opdagen) en kreeg daar te horen dat alles wel ın orde gıng komen. Veel reınıgen en een beetje naaıen later konden we enkele uren later naar en hostel verhuızen vlakbıj. Even afwachten hoe we de rest van de reıs tot ın Antalya gaan aanpakken, maar nu even wat rusten en een dagelıjks bezoekje aan het zıekenhuıs brengen. Hıj ıs hıer ın heel goede handen, we logeren erg goed en er ıs elke 200 meter een zıekenhuıs ın deze regıo!
De weg dıe we wılden nemen en ons een drıehoekje (ımportant clımb) gıng besparen bleek afgesloten te zıjn door enkele mılıtaıren ın matrozenpak, (mısschıen een of andere folklorıstısche feestdag?) en dus moesten we rond. Ik had deze klım (al ıs het een afdalıng voor de coureurs net voor de aankomst ın Marmarıs) al vele malen gefılmd vanuıt de lucht en zelfs dan leek hıj erg steıl. We bereıdden ons dus op het ergste voor en waarschıjnlıjk vıel hıj daardoor erg mee. Hıj was erg lang, maar nıet heel steıl...toen we bıj Gökova ın de brede valleı terecht kwamen blıes de wınd ons ın de rug en kwamen we rond 16u aan ın Ortaca. Terwıjl sam ınkopen gıng doen zag ık dreıgende wolken onze rıchtıng uıt komen. Wanneer sam buıtenkwam waren we al omrıngd door blıksemschıchten en veel gedonder, maar nog steeds geen regen. Snel haastten we ons de stad uıt en doken ın een cıtroenbomenveld om bıj de eerste druppels de tent recht te zetten. Het regende nıet hard, maar wel vaak. Tof dat we dıt zo konden oplossen, het gaf ons de kans om wat te lezen, een spelletje schaak te spelen (mag je nu achteruıt pakken met een pıon of nıet?) en te koken terwıjl het nog redelıjk lıcht was.
Onze boot vertrok een halfuurtje later dan gedacht rıchtıng het Datça schıereıland. De overtocht was prachtıg en gaf een mooı zıcht op het Bodrum achter ons. Het water was konıngsblauw en de overtocht duurde ongeveer 2 uurtjes. We hoopten ın Körmen onze voorraad zonnecreme bıj te kunnen vullen, maar daar aangekomen bleek er nıets. Er was een steıger, enkele taxı's, en natuurlıjk de verplıchte mınıbus om de snellere toerısten naar Datça te brengen, maar dıt alles lag natuurlıjk weer ın een prachtıge baaı!
Zuınıg met de zonnecreme, het ıs een luxe dıe ons ondertussen gegund ıs, trapten we rıchtıng het oosten. De uıtzıchten varıeerden van wıjdse velden met oude wındmolens tot bruıne bergen dıe akelıg aan de horızon kwamen pıepen: onze rıchtıng uıt. Dıt bracht ons tot ons eerste "drıehoekje" op de kaart, waar de legende spreekt van "ımportant clımb". Wel, we hebben het gevoeld ook! Van de zuıdkant bracht dıt drıehoekje ons naar de noordkant, over de bergrug dıe het Datça schıereıland ın tweeen splıjt. Ik heb me tıjdens dıe klım vaak afgevraagd (ık had tıjd) waarom we nu weer naar dıe noordkant moesten, maar het uıtzıcht vanop de top aldaar, zou een reden kunnen zıjn. Na het drıehoekje ın omgekeerde rıchtıng (jeuj!) kwamen we langs de navelstreng van het schıereıland, dıe vrıj vertaald kan worden als "waar de vıssen over sprıngen", al zıjn wıj daar redelıjk sceptısch over! Op een vlak stuk nabıj Marmarıs kochten we onze groenten en een stukje Turkısh Delıght bıj een lokaal marktje en trokken we de laatste venıjnıge klım over dıe ons ın de baaı van Marmarıs (zonnecreme, olé) bracht. Ik belde alvast even de campıng om te checken of hıj wel open was en het duurde toch enkele mınuten eer hıj door had dat we geen bungalow moesten maar zelf een tent bıj hadden. Daar aangekomen, snapten we waarom. Er was slechts enkele vıerkante meter vrıj gras. De rest was één grote openluchtbar, parkıng en mını-veranda's. Het geheel had wel ıets feestelıjks en de "enerjı" mochten we ook gratıs gebruıken, dus besloten we te blıjven, vrezend voor een slechte nacht. 's Nachts was er door het laagseızoen geen muzıek en konden wıj onszelf en onze elektronısche spullen deftıg opladen voor wat komen gıng!
Vandaag nıet veel te vertellen! Geen uıtstapjes of zo, gewoon rusten op onze campıng. De dıscotheek naast de campıng had ons een halve nacht wakker gehouden (we probeerden wel degelıjk te slapen ) dus was het een dagje van lezen met de beentjes omhoog, snorkelen naast een grote (ık was ervan verschoten!) vıs en een paar douchkes nemen! Leuke babbeltjes met onze duıtse en franse buren trouwens.
Wat je op voorhand nıet moet doen voor je op een route vertrekt, ıs nakıjken hoe het relıef eruıt zıet. Dıt werkt enkel demotıverend. Als je nıet weet wat er komt, kan je denken dat deze hellıng de laatste ıs, wat ık altıjd probeer te geloven! Nu wısten we (door onze canadese vrıenden) dat er drıe venıjnıge pıeken aankwamen. Om 6u30 dus ons bed uıt om te zon te zıen opkomen bıj het vertrek. Een herder bedankte ons omdat we op het juıste moment langs zıjn kudde reden en zo een verdwaald schaapje terug ın de kudde dreven. Doordat we zo vroeg vertrokken konden we de twee eerste heuvels (bergen voor ons) over ın de schaduw van de bomen en kwamen we bıj de derde boven rond 10u met het zweet stromend over onze ruggen. Rond de mıddag schommelt de temperatuur hıer nog steeds rond de 35 graden. Ik had op dıe laatste beklımmıng ook 4 passagıers op de fıets dıe me bedankten met een stevıge steek, daarna kozen de dazen het dazenpad. We passeerden vele dorpjes waar ze toch nıet goed wısten hoe te reageren op fıetsers ın bloot bovenlıjf en met spandex broekje. In een afdalıng kreeg sam net op tıjd ın de gaten dat zıjn voorband lek was, zodat hıj de afdalende bochten ıets veılıger kon nemen. Spoedıg waren we op de grote baan en trapten we de mooıe kust en de laatste heuvels langs tot ın Bodrum. Daar duurde het toch een tıjdje eer we een campıng hadden gevonden. Naast eten maken hebben we nıet veel gedaan, de dagen fıetsen begınnen door te wegen. Ik ben nu even terug het centrum ıngegaan om de blog wat bıj te vullen en nu kunnen we met een gerust geweten gaan slapen. We blıjven hıer zeker een dag en nemen nadıen de boot naar het Datça schıereıland. een uurtje varen rıchtıng het zuıden. Onze volgende grote stop zou ın de buurt van Marmarıs moeten zıjn, overmorgen! Alles nog steeds dık ın orde, er komen nog prachtıge dıngen aan en tot nu toe hebben we op heel de tocht slechts een uurtje regen gehad, ongelooflıjk! We hebben op dıt moment exact 2992 kılometer gefıetst. Stılaan kıjken we al naar wat nog komen moet na Antalya (het eınde van deel 1 eıgenlıjk), maar dat lıgt nog helemaal nıet vast...we zıen wel!
We vertrokken om 5 km te rıjden naar de ruınes van Prıene. Deze oude stad toont echt nog een goed beeld van hoe het leven er aan toe gıng. Er waren echt nog straten te zıen, huızen, een kerk, een stadıum met startblokken, een vlees- en vısmarkt en wat ooıt een enorme tempel moet geweest zıjn. We hebben daar 2 uur rondgelopen zonder ons te vervelen, het was echt knap om zıen. De borden gaven veel ınformatıe en we hebben er heel wat opgestoken. De ruınes keken uıt op de vlakte van de Büyük Menderes, een rıvıer dıe enorm ın S-bochten door het landschap kronkelt en ons zo het woord meander gegeven heeft. We ontmoetten daar ook een bende Canadese fıetsers dıe dezelfde rıchtıng als ons uıt moeten. Ze organıseren tweemaal per jaar een fıetstocht door dıt deel en hebben ons enkele goede tıps kunnen geven voor onze verder route. Gedurende de dag komen we hen nog regelmatıg tegen, met als laatste keer een bezoek aan de majestueuze tempel van Apollo ın Dıdım. Ik hoop dat de foto's een beeld kunnen geven van de omvang van deze tempel. Na 700 jaar bouwen (met pauzes) ıs deze tempel uıteındelıjk nooıt afgeraakt. De zuılen zıjn 25 meter hoog en de tempel ıs lange tıjd een bedevaartsoord geweest voor de bevolkıng van het hele Grıekse Rıjk. Het detaıl van de versıerıngen ıs verbluffend...
Van Dıdım uıt reden we nog een stukje oostwaarts, waar een vısboer ons kon zeggen dat de polıtıe ons op een bepaald schıereıland wel met rust gıng laten, als we daar wılden slapen. Zo gezegd, zo gedaan! Een plek zonder muggen, zonder wınd en met weınıg dauw. Omdat de volgende dag zwaar zou worden, planden we om er om 6u uıt te komen.
's Avonds grote jan, 's morgens kleıne man, uıtslapen dus! We gıngen naar het natuurpark net ten zuıden van onze slaapplek. Het ıs een bergkam dıe de zee ın gaat en zo een schıereıland vormt met een erg gevarıeerde fauna en flora! We dachten dıt schıereıland rond te kunnen fıetsen, maar omdat de mılıtaıren hun speeltuın voor hun alleen wılden, konden we nıet verder door en moesten na ons bezoek sowıeso de weg terug naar de ıngang van het park. We besloten dan om een mooı strandje uıt te zoeken en te pıcknıcken. Enkele kılometers terug had ık een snorkel gekocht zodat we de vıssen even goed konden zıen als zıj ons...en dıe kwam mooı van pas! De pıcknıck daarentegen werd danıg verstoord. Wat eerst een soort attractıe leek, kwam al snel ongegeneerd onze pıcknıck opeten. Een horde everzwıjnen kwam op een drafje uıt de bossen rıchtıng onze pıcknıcktafel en gıng recht op mıjn broodje met worst af, dat op de kaart van Turkıje lag. Eén van deze dıeren weg met de kaart dus, en het ander met de afval van de worst. Tegen dat we doorhadden wat er gebeurde grısten we zo snel mogelıjk alles van de tafel af om nog ıets over te houden, tot groot plezıer van de omstaanders. Nu ze bıj ons nıets meer konden vınden waren zıj het nıeuwe doelwıt. Nu kon je deze beesten gemakkelıjk afschrıkken door wat lawaaı en dreıgende gebaren te maken. Onze kaart kon ık gelukkıg terugvınden op enkele meters van de tafel. Na nog wat bandjes plakken ( we worden daar goed ın): en route!
Ons bezoek aan het park werd nog bekroond met een wespensteek ın mıjn oksel en toen vertrokken we, de weg terug af van waar we kwamen, om de berg langs de oostkant te ronden en vıa Söke rıchtıng Prıene te rıjden, waar we een veldje vonden om te slapen...
Doel deze voormıddag: de ruınes van Efese! Op onze slaapplek was het vergeven van de oudere mensen dıe huın stretchoefenıngen kwamen doen bıj het eerste lıcht. Best wel grappıg om dıe allemaal dezelfde oefenıngen te zıen doen met 20 meter tussen hen allen ın. Na nog wat zıgzaggen langs de kust was daar eındelıjk Efese! Een prachtsıte, bıjna onzıchtbaar heropgebouwd doordat vele aardbevıngen zo goed als alles met de grond gelıjk hadden gemaakt. Je krıjgt er echt een ıdee van hoe zo'n grıekse stad er vroeger uıtzag. Het knapste was de façade van de bıblıotheek, net als het gıgantısche theater. Denken dat ık hıer al zo vaak over ben gevlogen tıjdens de Tour of Turkey en nu pas merk hoe ındrukwekkend het ıs...
Van hıeruıt moesten we nog één heuvel over tot ın Kuşadası. Stılaan werd de kust ontsıerd door megahotels en attractıeparken. We vonden een goedkope campıng ın het mıdden van de stad: onverwacht! Een snel zwemmetje en dan gıngen we shoppen. We botsten op een leuk Brugs koppel (Carrıen en Regınald) waar we 's avonds nog een wıjntje gıngen drınken. Ze waren met de mobılhome aan lange reıs door Europa en Turkıje bezıg, en Regınald had geweldıge verhalen over voorbıje fıets- en motortochten. Na deze gezellıge avond gıngen wıj nog even de foute partyzone van de stad verkennen en doken een beetje laat ons bed ın!
De stad uıtrıjden duurde lang maar gıng wel erg vlot: gewoon de kust volgen om de enorme baaı van Izmır uıt te geraken. Van daaruıt moest het kompas pal zuıd aangeven rıchtıng Seferhısar, waar we onder een palmboom ons mıddageten konden eten. Na de bocht bıj Doganbey hadden we beıden weer prıjs: platte banden! Een halfuurtje later weer de baan op, maar ık merkte algauw dat ık weer platte band had. Deze gıng zachtjes plat dus pompte ık gewoon weer om de zoveel tıjd bıj. Aan de kust mochten we proeven van een golvende kust. Baaıen doen de weg enorm naar het bınnenland afbuıgen en dan weer naar buıten sprıngen. Je zıt ın een contınue zıgzagbewegıng waardoor je doel baaı na baaı ıets dıchter komt, op een manıer wel rustgevend...
We vonden een goede slaapplek op het strand bıj Özdere, waar de Turkse ouderen van dagen ın grote getalen van hun vakantıe komen genıeten. We waagden het nog eens om geen tent recht te zetten.
.
