Bijlagen:
ik xinshengdasai.jpg (41 KB)   

17-10-2011 om 17:36 geschreven door Kelan  

Van 20 tot 23 september heb ik bezoek gehad, jawohl! Steffi en Marion van Duitsland, goede vrienden die ik heb overgehouden aan mijn jaar in Wuhan, waren voor een drietal weken op reis in China. Naast een aantal plaatsen in Yunnan, waaronder Dali, Lijiang en de Tiger Leaping Gorge, stond ook Guangzhou op hun lijstje om mij speciaal een bezoekje te komen brengen. Jammer genoeg werd Marion al in het begin van de reis ernstig ziek, en heeft ze besloten terug naar huis te gaan. Steffi is daarna samen met een aantal Duitsers die ze onderweg heeft leren kennen doorgereisd en is nadien op haar eentje voor 3 daagjes naar Guangzhou afgezakt. Ze arriveerde `s avondslaat op dinsdag 20 september. Na een blij weerzien zetten we koers naar huis, en omdat ze zo vermoeid was, besloten we het rustig te houden en gewoon even met de fiets even tot Nanqu te rijden om daar wat barbecue te proberen. Juman (Libanon) heeft namelijk twee fietsen – één voor zichzelf, en één voor als er een vriend of familielid op bezoek komt – waarvan ik er eentje mocht lenen. Ik verschoot ervan dat hij een tweede fiets heeft durven kopen, aangezien hij tijdens zijn eerste week in Guangzhou al het slachtoffer geworden was van fietsendiefstal. Net zoals in Leuven worden ook hier constant fietsen gepikt; meestal bij het metrostation, maar ook op de campus zelf.

In Nanqu is een heel populaire eetplaats waar het elke avond/nacht vol zatte Chinezen zit. Ik was er tot dan nog nooit gaan eten. Steffi en ik schoven aan tafel en probeerden het luide geroep van de tafel jongeren achter ons te overstemmen. Naar goede gewoonte bestelden we van alles wat: wat championnetjes, wat aubergine, Chinese prei, mantou (kleine broodjes, gefrituurd of gebakken), een beetje kip en een beetje rund. Steffi was vermoeid en daarom niet echt hongerig, in tegenstelling tot ik. Maar zelfs ik was niet opgewassen tegen wat op tafel gezet werd. In Wuhan kreeg je al wat je bestelde op een stokje: bestelde je aubergine, dan kreeg je kleine stukjes aubergine op een spie, en bestelde je mantou, dan kreeg je een stuk of drie kleine broodjes op een stokje. Ik had echter niet gezien dat achter de aubergine in plaats van ‘per stokje’ (/串) eigenlijk ‘per aubergine’  (/条) stond. We vielen dan ook bijna van onze stoel toen ons plots een hele aubergine geserveerd werd. En dat niet alleen: achter de Chinese prei stond 'per da’ (/打) in plaats van ‘per stokje’. Ik had dat wel gezien, maar had me daar geen verdere vragen bij gesteld. ‘Da’ bleek echter ‘dozijn’ te betekenen, met als gevolg dat men zomaar even 12 spies Chinese prei voor onze neus legde. Steffi had nog maar pas tegen me gezegd dat ze genoeg gegeten had, of daar kwam aubergine nummer twee al aan. De tafel stond zo vol dat we er de slappe lach van kregen, en wij niet alleen. Het hele restaurant had intussen gezien welke flater we begaan hadden, en zelfs de Chinees die onze bestellingen had opgenomen stond erbij te grinniken. Diezelfde ober had me wel gewezen op het feit dat twee keer rijst te veel ging zijn, maar niet op het feit dat 24 stuks Chinese prei ook wat te veel van het goede was. Ik besloot de Chinese prei aan de tafel jongeren achter ons te schenken, en zij trakteerden ons op hun beurt op Chinese Iced tea. Twee politieagenten aan de tafel naast ons besloten ons uit ons lijden te verlossen en namen één van de aubergines op zich. De overige gerechtjes die nog niet klaargemaakt waren, werden van de rekening geschrapt. Een tweede lading Chinese prei was echter al wel klaar… Intussen probeerden de agenten ons oesters en champignons te voeren, maar wij zaten zo vol als een ei en konden niet meer van het lachen . Toen we er twee dagen later nog eens gingen eten, checkte de ober onze bestellingen zorgvuldig. Voila, daar kennen ze me ook weeral .

De volgende dag had ik les, en daarna moest ik naar het centrum van de stad om mijn medische resultaten op te halen. Steffi besloot lang te slapen en nadien met me mee te gaan. Ik hielp haar met het kopen van een vliegticket naar Shanghai, en zij vergezelde me weer naar huis voor een afspraak met de internetmevrouw (waarvan de uitkomst reeds bekend is). We besloten in Garlic te gaan eten, en aangezien Robin daar op dat moment ook rondhing, nodigde ik hem uit om samen met ons te eten. We sloten de avond af met een potje pool in openlucht. Van zulke poolplaatsen moet je meestal niet te veel verwachten, dus pro’s zoeken beter een ander stekkie om te oefenen . Ik zal nooit vergeten hoe in Wuhan alle ballen terugrolden omdat de tafel scheef stond .

Op donderdag ben ik na de les met Steffi naar de Sun Yat-sen Universiteit in het centrum van de stad getrokken. Het meisje dat Chinese les gaf aan de Duitsers gedurende dat jaar in Wuhan doctoreert momenteel aan die universiteit. Haar naam is Annie. Ze is even lang in Guangzhou als ik, en dus ook nog niet echt heel bekend met deze stad. Ze toonde ons de prachtige, tropische campus van haar universiteit. Ik was echt onder de indruk: het is moeilijk te geloven dat deze historische gebouwen zich in het midden van een metropool bevinden. Vanuit sommige plaatsen op de campus kan je, wanneer je tussen de grote bomen en bananenplanten naar boven kijkt, de moderne wolkenkrabbers zien.  We doorkruisten de hele campus van zuid naar noord, en toen we uit de campus kwamen, bleek dat we op de oever van de parelrivier stonden. De locatie van deze campus is ronduit magnifiek! We deden ons tegoed aan een heerlijke lunch, en ik was voor de eerste maal getuige van een lokaal gebruik: in Guangzhou krijg je bij de thee een grote kom, waarvan de bedoeling is dat je hier je bestek (stokjes) in wast. Eerst worden de kopjes vol met thee gegoten, waarna de thee over de stokjes in de grote kom gegoten wordt. Daarna pas worden de kopjes opnieuw met thee gevuld en kan je beginnen eten. Voor maar 1 yuan namen we de boot en voeren we tussen de wolkenkrabbers door. Het was een hele tocht die wel anderhalf uur duurde. Het weer was perfect: warm, maar niet te warm. Na een tijdje gingen we er bij zitten en lagen we met andere woorden te zonnebaden op de parelrivier, met uitzondering van Annie (Chinezen hebben het niet zo op de zon staan en houden van een witte huid). Ik genoot er met volle teugen van en voelde me plots erg blij met mijn keuze voor Guangzhou. We dronken iets op een terras op de campus (gezellig!) en zetten koers naar de kantine. Annie’s kot bleek in hetzelfde gebouw als de kantine te zijn, en ze nam ons mee naar boven om het ons te tonen. Ik was vrij geschokt toen ik haar kamer zag. Ze heeft gelukkig nog geen kamergenote, en de kans is groot dat die dit semester ook niet meer zal opdagen, maar buiten het feit dat ze nu redelijk wat ruimte heeft, stelt de kamer niet veel voor. Er is zelfs geen matras: een dun matje is alles waarop ze slaapt. Ik bestudeerde de kamer: boven haar bed hing een muggennet (de bedden zijn daar speciaal op voorzien, want ook hier zijn muggen een groot probleem), haar bureau stond stampvol boeken en kleine spulletjes, maar verder was alles kaal. Aan elke kast hing een hangslot en in het midden van de ingang lag een baksteen om voor de deur te schuiven. Er is een kleine badkamer, maar warm water is er maar op bepaalde tijdstippen. In Wuhan krijgen doctoraatsstudenten een eigen kamer, maar hier zitten ze dus gewoon bij de bachelorstudenten, in een piepklein, vuil, versleten kamertje. Ik besefte plots in wat voor luxe-situatie ik me op dit moment bevind, en ik voelde me eerlijk gezegd best slecht toen ik haar kamer verliet. We hadden een geweldig gezellige namiddag samen en ik zal Annies warme onthaal niet gauw vergeten.

Steffi en ik wandelden een heel eind over de ‘bund’ van Guangzhou, die ik persoonlijk mooier vind dan de bund in Shanghai. De tv-toren, de arena waar de openingsceremonie van de Asian Games heeft plaatsgevonden, de IFC-toren, de verlichte bootjes op het water… het was prachtig. We bezochten de tv-toren van Guangzhou (600 meter hoog, je kan ongeveer tot 430 meter hoog gaan, inkomprijs 150 kuai), genoten van het uitzicht en zetten daarna weer koers naar huis. De volgende ochtend om half 7 was Steffi alweer foetsjie. Het was een geslaagd blitzbezoek.

05-10-2011 om 14:08 geschreven door Kelan  

! Hou wel rekening met het tijdsverschil, dat momenteel 6 uren bedraagt. Op 30 oktober (ingang wintertijd in België) is het weer 7 uren.

Maandag: geen les

Dinsdag:

8.50 – 10.25: 中国对外经贸概论 (Een introductie tot de economie en de handel van China met het buitenland)

10.35 – 12.10: 国际商务导论 (Een introductie tot de internationale handel)

14:00 – 15.35: 中国概况 (Algemene kennis over China)

Woensdag

8.50 – 10.25: 旅游学 (Toerisme)

10.35 – 12.10: 商务汉语 (Business Chinese)

Donderdag

8.50 – 10.25: 中国对外经贸概论 (Een introductie tot de economie en de handel van China met het buitenland)

10.35 – 12.10: 旅游学 (Toerisme)

Vrijdag

10.35 – 12.10: 国际商务导论 (Een introductie tot de internationale handel)

14:00 – 15.35: 商务汉语 (Business Chinese)

28-09-2011 om 09:33 geschreven door Kelan  

Ik heb al eens vermeld dat ik op een appartement woon, en niet in de koten op de campus. De hoofdreden is dat de koten te lawaaierig zijn, en niet bepaald comfortabel. Daarnaast vallen de prijzen voor appartementjes hier best mee. De locatie van mijn appartementje is ideaal: vlakbij de metro en vlakbij de campus. Daarnaast is naast het metrostation een terrein met enkele restaurantjes en winkeltjes, genaamd 南区 Nanqu. Masta P had me hier in het begin al mee naartoe genomen, en toen waren we er in het onder buitenlanders bekendste restaurantje gaan eten: Garlic. Die naam komt niet uit het niets, want je kan er onder andere frietjes met knoflooksmaak krijgen. Het eten dat er geserveerd wordt, is westers: je kan er onder andere spaghetti, hamburger en sandwich krijgen. Maar ik vind het niet echt lekker en de prijzen zijn hoog voor wat het is. Geef mij maar de 铁板牛肉 (beef on iron plate) van het Chinese restaurant er vlak naast.

Mijn appartement is klein, aangezien het een eenpersoonsappartementje is, maar het is ruim genoeg vind ik (veel poetsen moet ik dus al niet, hiep hoy ). Het bestaat uit een slaapkamer (waar ook mijn bureautje staat), een badkamer en een klein koertje met wasmachine. Het uitzicht vanuit het grote raam in mijn slaapkamer is subliem: temidden van de appartementsgebouwen is een groot zwembad. Jammer genoeg zit er nog geen water in  dat zou voor volgend jaar zijn. En toen ik de douche zag, kon ik mijn geluk al helemaal niet op: het is een douche met meerdere spuiters (of hoe heet zoiets) tegen je rug . Wanneer je binnenkomt, is links van je een klein keukentje met een elektrische kookplaat, en ik heb zelfs een afwasmachine en een microgolfoven. En last but not least: recht voor mijn bed staat een
reusachtige plasma-televisie met bijhorende dvd-speler! Praise the Lord! De airconditioning werkt perfect, en ik heb altijd warm water. Wat een luxe ! Wat een verschil met de koten! Aanvankelijk was de prijs van mijn appartement 1400 per maand. De appartementen aan de straatkant kosten omwille van het lawaai van de bouwwerken minder (1300 per maand). Toch ben ik erin geslaagd mijn appartement aan 1300 per maand te krijgen, omdat ik mijn huisbaas in één keer uitbetaal. Ik ben reeds in contact gekomen met verschillende van mijn buren (zelfs onderburen) via mijn zoektocht naar internet – een heel ander verhaal. Rechts van mij woont een Chinees meisje dat conservatorium doet. Zij heeft het echter niet getroffen met haar buurman (ik bedoel de man die links van mij woont): Mister Brandon. Mister Brandon is een zwaarlijvige Amerikaan van middelbare leeftijd, met een piercing in zijn linkeroor, en één van de leerkrachten van Robin en Njekwa. Zij zijn vol lof over hem, ik net iets minder. Toen ik twee weken geleden bij hem aanklopte om te horen of hij misschien geïnteresseerd was de kosten voor het internet te delen, begon hij onmiddellijk over het lawaai dat de Chinese zangeres maakte. Ik vermoed dat hij al enkele dagen erg gefrustreerd moest geweest zijn, want de dag erna begon hij er weer over, en vertelde dat hij het geluid zelfs had opgenomen zodat hij ‘bewijs’ had wanneer hij ging klagen. Zingen zal ik dus al niet veel moeten doen dit jaar vrees ik . Ik heb dat meisje trouwens nog maar twee keer horen zingen, en vond het niet zo heel storend.

Wat betreft het internet, dat is een heel gedoe geweest. Omdat ik van verschillende buitenlandse studenten gehoord had dat internet in University Town prijzig is, en dat daarom de meeste mensen in de appartementen internet delen, besloot ik op zoek te gaan naar een buurman of buurvrouw om de kosten te delen. Die Sängerin had reeds genoeg vriendjes om mee te delen, en Mister Brandon was geloof ik niet toegestaan te delen. Hij verwees me door naar ene Billy van Indonesië, één van mijn onderburen, maar die had zelf nog geen internet en was niet gehaast om het te installeren. Nog een andere onderbuur had ten slotte geen internet nodig. Ik was bijna uitgepraat, toen in het appartement schuin tegenover mij plots tekenen van leven waar te nemen waren. De twee appartementjes schuin tegenover mij bleken gehuurd te zijn door een bedrijf waarvan werknemers er een nacht konden slapen wanneer zij voor zaken in University Town moesten zijn. De man die op dat moment in het appartement was, belde me de volgende dag met het blijde nieuws dat men de kosten wilde delen. Ik moest een wifi-apparaatje kopen, waarna er iemand langs zou komen om verbinding te maken. Een paar dagen later was het zover: ik werd gebeld door een jonge vrouw met een ongelooflijk irritant stemgeluid. Ze was in het appartementje dat het verst van me verwijderd was, en zou me helpen met de installatie. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, wist ik al hoe laat het was: no internet today. De vrouw, ik schat haar iets ouder dan ik, was een eerder plompe vrouw met een mollig gezicht en veel te schattige kleren voor haar model. Naast haar op het bed zat een werknemer van hetzelfde bedrijf gebiologeerd naar het scherm van de televisie te staren. Hij was alvast niet van plan ons te helpen. Al gauw bleek dat deze vrouw niets van internet en wifi-apparaatjes afwist. Waarom men haar gestuurd heeft, is me tot op heden dan ook een raadsel. Ik gaf haar mijn wifi-apparaatje, moest haar helpen met het inbrengen van de kabel, waarna ze me vroeg: ‘En, werkt het?’ Wat volgde was anderhalf uur geprul (ik dacht echt dat ze mijn wifi-apparaatje kapot zou maken) en gebel naar China Telecom, waarna ze de conclusie maakte die ik reeds lang gemaakt had: Het werkt niet zonder code. Op 21 september kwam ze nog eens langs, en toen was Steffi hier (een Duits meisje waarmee ik in Wuhan goed bevriend geraakt was). Hetzelfde tafereel herhaalde zich: het was zo belachelijk dat we er de slappe lach van kregen. En ik denk dat de man van China Telecom aan de andere kant van de lijn er ook stilaan zijn buik vol van had. Hoewel de Chinese vrouw er zelf plezier in leek te vinden, was het voor mij genoeg. Na een kleine maand besloot ik uiteindelijk zelf internet te kopen - geen dag te vroeg - en een dag later was het al gefikst.

27-09-2011 om 13:52 geschreven door Kelan  

Op dinsdag 13 september, de dag na het Mid-Autumn Festival, begonnen de lessen. Ik had echter nog steeds geen lessenrooster ontvangen. Op het office hadden ze me gezegd dat ze dat ‘later’ wel zouden regelen. Met zo’n termen moet je voorzichtig zijn in China, wist ik al. Ik ben een speciaal geval: de meeste studenten studeren hier voor 3 of 4 jaar (en maken dus een heel bachelor- of masterprogramma af). Ik ben hier maar voor één jaar, en op mijn toelatingsformulier stond ‘ordinary student’ aangevinkt. Ik veronderstelde dat, indien men deze optie aanvinkt, men ook wel zou weten wat die optie net inhoudt, maar daar was ik goed fout. Op het office wisten ze vanaf dag één geen blijf met me. Aanvankelijk dachten ze dat ze me bij de Chinese masterstudenten toerisme-management konden plaatsen, maar ik had een bachelorjaar aangevraagd (omdat ik dacht dat master te moeilijk zou zijn met mijn achtergrond). Achteraf gezien had ik misschien toch beter een masterprogramma aangevraagd, omdat ze dan voor een tutor (begeleider) zouden gezorgd hebben. Op dinsdag 13 september trok ik opnieuw naar het office om te vragen wat, waar en met wie ik precies zou gaan studeren. Ik werd bij de studenten derde bachelor toerisme-management geplaatst met Chinees als buitenlandse taal. Het kwam erop neer dat ik nog wel Chinese les zou krijgen, maar dat ik daarnaast ook enkele toerisme-vakken in het Chinees zou krijgen. Het leek me wel wat, en het programma zag er goed uit. De Chinese lessen waren: schrijfles, Chinees op hoog niveau, en ten slotte business-Chinees. De andere vakken – in het Chinees – waren: de principes van hotelmanagement (het is eens iets anders he ), een algemene inleiding tot China (zowel cultuur en geschiedenis als economisch en politiek – zij het dat dit voor mij herhaling is), en ten slotte toerisme. De eerste les business-Chinees beviel me, ook al was de grammatica tamelijk simpel en de klas te rumoerig. De woordenschat kan ik echter goed gebruiken, dus dit vak zag ik wel zitten. Over de rest van de Chinese lessen was ik echter niet te spreken. De schrijfles was zo rumoerig dat je de leerkracht vaak zelfs niet hoorde. We waren met veel te veel studenten in de les en er is een enorm niveauverschil tussen de studenten onderling. De woordenschat kan er wat betreft moeilijkheid mee door, maar de grammatica is gewoon herhaling van mijn eerste jaar in Leuven en is met andere woorden tijdverlies. Ook ‘Chinees op hoog niveau’ was een ramp. De leerkracht, een relatief jonge man met volgens mij amper of geen ervaring staat meer tegen zichzelf te brabbelen dan tegen de klas. Hij geeft les op slakkentempo en schrijft gewoon op het bord wat in het boek staat. Een hoger niveau is er niet op deze campus ... Het is moeilijk te geloven dat het de studenten uit deze les zijn die ook samen met Chinese studenten les volgen. Van hotelmanagement (2,5 uren aan een stuk, jawel) kon ik amper iets begrijpen, laat staan de studente uit Kirgistan naast me, die al moeite heeft met de lessen Chinees. De micro echode enorm, en het tempo van de leerkracht lag hoog, maar ik vermoed dat dat wel went. Het ergste was dat de airconditioning het had begeven, zodat ik meer bezig was met het afdeppen van mijn zweet dan met het volgen van de les. Na deze akelige ervaringen besloot ik naar het office te gaan om een interessanter lessenrooster te fiksen, maar dat bleek allemaal niet zo simpel te zijn. Ik zei hen dat de lessen Chinees te gemakkelijk waren, en de lessen in het Chinees niet interessant genoeg. Jammer genoeg worden vakken zoals human resource management in de noordelijke campus van de SCUT gegeven, die hier een busrit van een uur vandaan ligt. Daar studeren ook de buitenlanders die enkel Chinees komen studeren. Ik kreeg de lessenroosters van de Chinese studenten mee naar huis, maar er werd me direct bijverteld dat, indien ik deze lessen zou volgen, examens afleggen onmogelijk was. Toen ik vroeg waarom, antwoordde Luo laoshi (leerkracht Luo, die liever op QQ zit dan naar de studenten luistert – QQ is het populairste Chinese chatprogramma, vergelijkbaar met onze MSN) dat dit administratief gezien niet haalbaar was, en dat de lijsten met namen van studenten die de lessen volgden reeds vast lagen. Ik was nog steeds niet tevreden, en vroeg of er niet nog een andere optie was, zodat ik wel examens kon afleggen. Daarop gaf hij me het rooster van een andere richting met Chinees als buitenlandse taal: business. Tijdens de lessen Chinees had ik al een aantal buitenlanders gezien die deze richting volgden, en de vakken leken me interessant, dus besloot ik vakken uit beide roosters te combineren en andere vakken te laten vallen. Intussen heb ik een paar business-vakken gevolgd, zoals ‘een introductie tot de internationale handel’ en ‘een introductie tot de economie en de handel van China met het buitenland’, en ik heb besloten die verder te blijven volgen. Op het merendeel van mijn boeken ben ik nog aan het wachten... Erg vervelend. Tot dusver de stand van zaken wat betreft de lessen.

26-09-2011 om 00:00 geschreven door Kelan