Ik weet het, het wordt tijd om nog eens iets van me te laten horen, vooral met al die feestdagen die ondertussen al gepasseerd zijn.
Allereerst wens ik iedereen dus nog een late Zalige Kerst en Gelukkig Nieuwjaar J maar ik denk dat de meesten die boodschap al wel ontvangen hadden. Iedereen ook bedankt voor de wensen .
Ik heb de laatste twee weken van 2009 een beetje genoteerd wat de moeite was om te vertellen op mijn blog, maar net op het moment dat ik wilde beginnen pennen (= na Oudjaar) ben ik serieus ziek geworden. En dit keer is het geen verkoudheid, of een oorontsteking. Het is een heel ernstige bacteriële infectie ten gevolge van al de antibiotica die ik in december gehad heb. Zoals ik al had gezegd, zijn ze daar in China nogal kwistig mee. Bij ons was dat vroeger ook zo, maar de laatste zijn ze tot het besef gekomen dat antibioticum meer kapot maakt dan dat het geneest. Het werkt dan wel op de korte termijn, maar maakt veel van uw afweersysteem kapot. In China is men echter zo ver nog niet. Als het op behandelingen, hygiëne en privacy in hospitalen aankomt, merk je dat China ook echt nog een ontwikkelingsland is, en dat heb ik dus deze week ook écht aan de lijve mogen ondervinden. Gelukkig voelde ik me op Oudejaarsavond net nog goed genoeg om uit te gaan, dus ik heb nog een leuke countdown gehad. Daarna was het echter gedaan met de pret, en vanaf 1 januari lig ik in bed (als ik niet in het hospitaal ben ten minste). Eerst ben ik naar een hospitaal hier vlakbij getrokken (gekoppeld aan deze universiteit), maar daar ging alles grondig mis. Een slechte dokter, een verkeerde inschatting, en daarna de verkeerde medicatie. Toen ik na 2 dagen nog steeds verging van de pijn, ben ik teruggegaan, om nog meer verkeerde medicatie te krijgen. Uiteindelijk heb ik gisteren, na 5 dagen, de wijze beslissing genomen om van ziekenhuis te veranderen, en sindsdien word ik goed behandeld. Dit ziekenhuis is het tegenovergestelde van het vorige, en het is blijkbaar gespecialiseerd in dit soort infecties. Het is proper, professioneel, respecteert je privacy, heeft geweldig goede en geduldige dokters en gespecialiseerd materiaal. Zulke ziekenhuizen bestáán dus wel, je moet ze alleen weten te vinden, want ze zijn niet wijdverbreid hier in Wuhan. Ik viel van de ene verbazing in de andere, en ik huiver nu enkel al bij de gedachte aan dat andere ziekenhuis. Ik moest stoppen met alle medicijnen die ik aan het nemen was, en ik moet nu elke dag naar het ziekenhuis voor behandeling en controle. Er is beterschap op komst, maar het is nog steeds hard. Ik krijg echter heel veel steun van mijn vrienden hier, die me eten brengen of vergezellen naar het ziekenhuis of op bezoek komen of zelfs (zoals Madina) stiekem mijn hele kamer poetsen en opruimen.
Dit was tot op heden de verschrikkelijkste week hier in China, en ik hoop echt dat het nu genoeg is. China is hard voor me . Gelukkig kan ik uitkijken naar eind januari, wanneer mijn maandje reizen begint. Eerst staat Harbin op het programma. Ik vertrek op 27 januari samen met de Duitsers Robert, Tim en Steffi. Daarna staan Guilin en Yangshuo op de agenda (met Vincent) van 4 tot 11 februari, waarna ik rechtstreeks doorreis naar Shanghai, om met Gong Yiwei en de rest Chinees Nieuwjaar te vieren op 14 februari (jep, tegelijk met onze Valentijn). Laten we hopen dat mijn gezondheid vanaf nu wat gaat meewerken .
Wat betreft de examens, die starten hier op 18 januari, en op dit moment is dat dus een kleine ramp omdat ik noch naar de les kan, noch kan studeren. We gaan alleszins redden wat er te redden valt. We zien wel wat het geeft.
Ik ben zeker van plan om het relaas van de laatste twee weken van 2009 nog neer te pennen tijdens één van de volgende dagen. Op dit moment is mijn camera kapot (al van vóór Kerstmis), maar ik sprokkel de genomen fotos wel samen, en ik zorg zo snel mogelijk voor een nieuwe kodak. De dvd van het Culturele Festival is naar het schijnt ook op het kantoor aangekomen, maar ik ben hem nog niet gaan afhalen. En ten slotte heb ik vandaag ook een langverwacht pakje aangekregen 2 kilo chocolade van mijn grootouders. MERCI , you made my day!
Neen, Chinezen hebben helemaal geen kersttraditie, maar onder invloed van het Westen wordt het steeds meer gevierd. Je kan het vergelijken met Halloween dat in Europa zo opkomt. Ik ben ervan overtuigd dat veel Chinezen niet eens de achtergrond van Kerstmis kennen. Zo zijn een hele hoop restaurants hier in Wuhan momenteel met kerstdecoratie versierd, en lopen de obers met kerstmutsen rond. Toch valt er hier verder weinig van Kerstmis te merken, wat natuurlijk anders is in Peking of Shanghai. Hetzelfde met Nieuwjaar: hier in China is dat eigenlijk niet zon megagroot feest omdat hier het Chinese Nieuwjaar (oftewel het Chinese Lentefeest) pas het échte nieuwjaar is. Chinezen hebben wel vakantie op 1 januari, niet op Kerstmis. We hadden normaal zelfs les op Kerstmis, maar we hebben vakantie gevraagd (ze zijn daar hier erg soepel in).
De datum van het Chinese Nieuwjaar is elk jaar anders, en wordt bepaald aan de hand van de maankalender. Dit jaar valt het op zondag 14 februari 2010. Het jaar 2010 is volgens de Chinese maankalender trouwens het jaar 4707, het jaar van de Tijger. Het Chinese Nieuwjaar valt eigenlijk meer te vergelijken met ons Kerstmis dan ons Nieuwjaar, omdat het samen zijn met familie centraal staat. Iedereen heeft dan een week vakantie, de gouden week. Het gevolg is een ware volksverhuizing, en een verstopt transport, elk jaar opnieuw. De andere gouden week is al voorbij; dat was de Oktober-vakantie ter gelegenheid van de Nationale Feestdag.
Ik heb op internet gezocht naar fotos en filmpjes van ons Culturele Festival (op een paar fotos ben ook ik te zien). Dit zijn de links:
Aaaaaah meili de Luojia Shan! (Aaaaaah mooie berg Luojia!)
Waaaw waar moet ik beginnen...
Ik heb het ongelooflijk druk gehad de afgelopen twee weken. Na mijn terugkomst van Xian was ik, ondanks een fijn weekend, een beetje de kluts kwijt. In vergelijking met Xian leek alles hier maar grauw, grijs en mottig. Van de eerste week terug thuis herinner me ik niet bijster veel meer, enkel dat ik een groot aantal lessen geskipt heb omdat ik me slecht voelde, en dat ik gans seizoen 1 van Lost op een week tijd heb uitgezien. Alsof dat nog niet genoeg was, ben ik de week daarna terug ziek geworden, nét toen de voorbereidingen voor het Culturele Festival in stroomversnelling kwamen. Regelmatig vertrokken er bussen, volgeladen met buitenlandse studenten, van de koten naar een grote zaal in een ander deel van de campus. Ik had de hoop al opgegeven om nog mee te doen aan de show, vooral omdat, telkens er plannen waren, die telkens om één of andere reden op het laatste moment afgeblazen werden. Op een gegeven moment werd ik dan toch nog gecontacteerd voor het eindlied, en omdat ik zo graag wou meedoen, heb ik me moeten verzoenen met de inhoud van het lied, dat ironisch genoeg getiteld was: Ik hou van u, Wuhan University. Vanaf dat moment (ondanks het feit dat repetities regelmatig gecancelled werden, waardoor ik ook bij dit programma lang mijn twijfels had) was ik zo goed als dagelijks druk bezig met het kwelen van hoe geweldig Wuhan University wel niet is. Dankzij dit lied heb ik nog 4 Duitsers leren kennen, die nog maar net gearriveerd waren op de medische campus en hier voor één semester gaan blijven. Tóch nog een paar Europeanen die geïnteresseerd waren in het festival dus .
Daarnaast kreeg ik ook nog telefoon van Sarah (Sri Lanka), die me vroeg of ik ook wou meezingen in het beginlied, dat ook al een lofzang was over Wuhan University en de berg (Chinezen noemen alles nogal snel een berg) waarop onze campus gesitueerd is (Luojia shan). De eerste keer dat ik het nummer hoorde, vond ik het op geen zak trekken. Het was zon beetje een foute mix: heroïsche kreten, een veel te hoge Chinese mannenstem, Chinese rap en een refrein dat helemaal niet in het lied paste. Ik hoopte stiekem dat de rap niet zou worden gecoverd, maar daarin was ik goed fout, want ik kreeg direct een stuk rap toebedeeld. En MC Kelan was born . Maar door het nummer steeds maar opnieuw en opnieuw te herhalen (de rap is echt moeilijk en heel snel), vond ik het lied na een tijd zo slecht nog niet.
Het had wel iets, met de hele bende in die zaal en naar elkaars optreden kijken. De pest is gewoon dat het overal zo koud is! Waar er ook gerepeteerd werd, het was er sowieso te koud. Gelukkig was ik 5 november paraat om ons rapnummer te gaan opnemen ergens in de buurt van de campus. De zangers waren: Sarah, Shikah (Nepal), Lagan (Nepal), Xuan Min (Koreaans), Made (Senegal), Ate (Turks), Ake (Gabon) en ik. De bedoeling was het nummer op te nemen, zodat we het tijdens de show gewoon zouden moeten playbacken en we ons meer zouden kunnen focussen op de rapbewegingen . Ik verschoot nogal toen we op de opnameplaats arriveerden, want het was professioneel! De gebouwen trokken op niks, maar eenmaal binnen voelde ik me net Jennifer Lopez . Wij stonden daar met onze koptelefoons op onze kop, en achter glas zaten de mixers die ons advies gaven en aftelden. Het nummer was ooit al eens opgenomen geweest, en onze stemmen werden gemixt met de stemmen van het koor zodat het leek alsof we niet met 8, maar met 50 aan het zingen waren . Daarna hebben de rappers hun stuk apart ingezongen, en het resultaat mocht er zijn! Ik ga dat nummer nog op de één of andere manier proberen vast te krijgen, en Shikah heeft fotos van de opnamestudio, maar ook die heb ik nog niet gehad.
Afgelopen week was toch wel het drukst van al, vooral omdat ik om de haverklap naar het hospitaal moest. In het begin was dat niet voor mezelf, maar voor Ayrton, die vorige maandag geopereerd is geweest. Vraag me niet wat ze juist gedaan hebben, en ik denk dat hij het zelf ook nog steeds niet weet , maar ik vermoed dat het gewoon zijn appendix was. Sam, de Indiër, is er rotsvast van overtuigd dat de dokter hem een worm had laten zien (die ze dus uit de buik van Ayrton zouden gehaald hebben), maar niemand heeft het de dokter gevraagd, aangezien noch Sam noch Ayrton Chinees spreken. Er was wel een meisje dat Ayrton erg geholpen heeft met bijvoorbeeld het inhuren van een verzorgster en het invullen van documenten. In Chinese hospitalen zorgt normaal de familie voor de zieke, maar de mensen voor wie niemand kan zorgen, huren een verzorgster in. Je betaalt haar per (halve) dag, en zij helpt je dan met allerlei basisdingen. Ayrton was echter niet heel enthousiast over deze verzorgster, omdat ze zijn spullen verlegde zonder het eerst te vragen, hem wakker maakte wanneer ze het zelf nodig vond en zijn jas als deken gebruikte als ze zelf een uiltje wilde knappen. Op het moment dat ik er was, was ze zo aan het prossen met de baxter van Ayrton dat uiteindelijk de échte verpleegsters moesten komen. Laat die verzorgster voor mij ook maar zitten ja . Ik was in 2005 al eens in een Chinees hospitaal binnengeweest (op zoek naar een toilet), en ik herinnerde me dat het er smerig was, en dat vond ik hier ook (maar toch ietsjes properder). Ook Ayrton was er niet over te spreken. Zo zijn er bijvoorbeeld geen bezoekuren, en kan iedereen er om het even wanneer binnenspringen. Het gevolg is een constant lawaai, zodat Ayrton na zijn operatie heel slecht geslapen heeft. Hij deelde zijn kamer met twee oude Chinezen, die er een heel stuk slechter aan toe waren, en dus ook gestoord werden telkens er buitenlanders bij Ayrton op bezoek kwamen. De muren waren vuil, de lucht was er muf, en de bedden veel te hard. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik daar een week zou moeten blijven. Wat ik ook vreemd vond, was dat in de liften van het hospitaal iemand zit om de lift te besturen . Je komt binnen, je zegt je verdieping, en die persoon drukt dan op de knopjes en verwittigt je als je eruit moet. Stel je voor: de godganse dag op een krukje in een lift moeten zitten! In China maken ze echt van alles een job de wildste beroepen vind je hier!
Na het bezoek aan Ayrton ben ik zelf ziek geworden en ben ik naar het ziekenhuis van Wuhan University binnen de campus gegaan. Ik zag er echt tegenop omdat ik eerst langs het kantoor moest voor een ziekenboekje. Eenmaal op het kantoor, wisten ze natuurlijk weer niet waar ze dat moesten zoeken en bleek dat ze enkel reeds ingevulde boekjes hadden. Na een tijdje wachten heb ik dan toch nog het laatste lege boekje meegekregen. In het ziekenhuis eerst geregistreerd, daarna langs de dokteres, die ook weer in een vrij smerig lokaaltje zat met gereedschap waar ik mijn bedenkingen bij had. Ze heeft vrij lang in mijn rechteroor zitten pulken (ik had gewoon een oor- en keelontsteking), ze heeft een hele bladzijde volgepend (ik kan er amper iets van lezen) en me dan een voorschrift meegegeven. Ik moest 打针 (dazhen), oftewel een spuitje krijgen. Ik dacht dat dat vrij gauw gefikst zou zijn, maar ook daar had ik het weer mis. Toen ik mijn voorschrift bij de apotheek van het ziekenhuis binnenbracht, kreeg ik geen spuitjes, maar een viertal middelgrote flessen, een paar kleine flesjes, en 2 doosjes keelpastilles mee. Hierna moest ik door naar een zaaltje waar allerlei mensen met baxters zaten. Ik wist hoe laat het was en ik mocht er zelf (met mijn dikke frak en muts op mijn kop) gaan bijzitten. De meeste Chinezen zaten er maar met 1 of 2 flessen, maar ik had er dus 4, en ik heb er bijgevolg langer dan 3 uren met die naald in mijn hand gezeten (en het was er KOUD). Omdat ik voelde dat het lang ging duren, is Faisca (oftewel Orestes, student van Angola) er komen bijzitten. De dagen daarop ben ik nog 2 keer teruggegaan, telkens voor 4 flessen. In totaal heb ik hiervoor 2,10 euro moeten betalen. Eigenlijk was het nog niet zo erg, want ik geraakte er telkens aan de praat met andere Chinezen, en ook de verpleegsters waren heel geïnteresseerd. Toch ben ik geen fan van deze manier van spuitjes geven . Het duurt veel te lang en het doet soms ook wel pijn, ook al lijkt het erger dan het is. Ik vind dat ze me nogal veel flessen gegeven hebben en ik vertrouw het niet. Gisteren ben ik op controle geweest en kreeg ik te horen dat ik nogmaals 2 dagen spuitjes mocht komen halen, waarna ik zon vies gezicht trok dat ze me uiteindelijk toch pillen gegeven hebben. Op dit moment ben ik bijna genezen, en dat werd ook wel tijd. Ik heb met verschillende studenten van de medische campus gesproken, en zelfs zij laten, als zij zelf ziek zijn, nooit injecties zetten.
Afgelopen weekend (festival-weekend) was dus druk. Na een ganse week druk repeteren, ben ik zaterdagochtend om half 8, in de gietende regen, met het materiaal van onze ambassade naar de plaats van de culturele tentoonstelling getrokken. Het weer was verschrikkelijk slecht, en het toppunt was dat de tentjes niet eens een dak hadden, dus de tentoonstelling viel letterlijk in het water. Het was bijna niet mogelijk om iets klaar te zetten, vooral niet voor de standjes die eten wilden klaarmaken. Iedereen was druk bezig met grote plastieken zeilen te versleuren, en het aantal aanwezige Europeanen was bedroevend. Ik deelde mijn tent met Zwitserland (Mikko), Engeland (Ed) en de Spanjaarden (van wie niemand was komen opdagen). Na het ophangen van enkele posters ben ik voor een paar uurtjes naar het ziekenhuis gegaan (voor mijn baxter), en toen ik terugkwam, trof ik in mijn tent Mikko en Ed, die daarna direct vertrokken zijn. Ook ben ik een eerste Belg tegengekomen! Hij werkt onder andere in Wuhan, en was vorig jaar ook op het festival komen kijken. Zijn naam is Christophe (Waal), en hij heeft me even geholpen met het tentje, het uitdelen van brochures en het maken van fotos. Rond 2 uur moest ik echter al door naar een repetitie, en dus bleef de Europese tent leeg achter.
Deze repetitie was niet de repetitie voor de show in de campus (zondag), maar was voor een andere show (zaterdag) die ook op televisie zou worden uitgezonden (ik geloof voor de provincie Hubei). Naast enkele Chinese acts, een paar dansacts uit de show van onze universiteit (waaronder India en Angola), moesten wij onze Ik hou van u, Wuhan University opvoeren. De zaal was prachtig (en warm!), en voor onze act mochten we zelfs het bewegende podium gebruiken! (we kwamen als echte professionals uit de grond ) Tot 2 minuten voor we moesten opkomen, hebben we het einde van het nummer gerepeteerd. Bleek toch niet dat de Chinese presentatoren terug het podium opkwamen en ons nummer gewoon afgebroken werd . Ook weer typisch.
Zondag was het weer beter (het regende niet) en ben ik rond 11 uur terug naar mijn tent vertrokken met het overige materiaal. Mikko vertrok toen ik aankwam, Ed is gewoon niet komen opdagen (en misschien had hij wel gelijk, maar ik stond daar wel schoon alleen), en die Belg is er maar 20 minuutjes geweest. Gelukkig is er een Chinese vriend van me bijgesprongen, en die heeft me de ganse tijd gezelschap gehouden. Achteraf gezien had ik sneller moeten vertrekken om zelf ook een beetje van de ganse tentoonstelling te genieten en verschillende gerechten te proeven, want ik ben verschillende uren bij de tent en het materiaal gebleven en dat was echt vermoeiend. Niet enkel door de kou, maar door al die Chinezen! Ik voelde me als in een dierentuin: Chinezen trokken constant fotos van me, en zelfs niet enkel Chinezen, maar ook verschillende buitenlanders. Ze wilden allemaal babbelen of hun Engels oefenen, mijn contactgegevens hebben etc. etc. Omdat de posters zo afzagen omwille van het weer, had ik besloten ook posters uit te delen, en dat was een succes. Een uurtje later kwam er zelfs een Chinees terug met de diamant-poster (reclame voor Antwerpen) om hem door mij te laten signeren .
Ik ben maar één keer heel snel langs de andere standjes kunnen lopen, heb wat Angolees eten naar binnen gewerkt, en heb me naar de repetitie gehaast, ditmaal voor de rap-song. Door de koude was het allemaal best vermoeiend, en ik was blij toen het spektakel eindelijk van start ging (met vuurwerk en al). De beste dans was toch wel die van India; ongelooflijk hoe ze de choreografie zo perfect ingestudeerd gekregen hebben. De sfeer was goed en zondagavond ben ik dan nog, ondanks het feit dat ik doodmoe was, naar een afterparty in Grammys geweest. Minder volk dan anders, maar daarom niet minder plezant .
Vorig jaar was het Culturele Festival een veel groter succes. De zon scheen toen zelfs, en iedereen kon in zijn traditionele kleren rondlopen. Normaal valt het Festival in de tweede helft van november, en ik snap niet goed waarom ze het nu zo laat pas hebben gedaan. Eigenlijk is zon festival iets voor in de lente, want de koude (en vooral de regen) hebben het dit jaar toch wel verknald. Vorig jaar hingen de Europeanen meer aan elkaar (hoorde ik van de Amerikaan Erick) en was ook het Belgische standje een succes. Nuja, Ive done my best .
Ik kan met plezier aankondigen dat de verwarming in onze koten eindelijk is opgezet, en ook dat we nu praktisch altijd warm water hebben! De laatste 2 weken hebben ze hier beneden alles opengelegd, en hebben ze, geloof ik, een groot aantal waterbuizen vernieuwd. Op kot is nu dus alles dik in orde. Nu Nitzan weg is, heb ik haar matras (die zachter is) onder die van mij gelegd, en sindsdien slaap ik als een roosje. Ik word soms nog wakker van het lawaai, maar veeeel minder! Ik zal de matras wel terug effe moeten missen als er bezoek voor Nicole is, maar goed, ik ben al blij met de nachten die ik nu heb .
Er zijn nog een paar dingen die ik wou vertellen. In Xian heeft Eddy me regelmatig geholpen door te bellen naar een informatie-lijn. Die is gratis (Wuhan heeft er zo ook één), en je kan vragen wat je wil, van businformatie tot openingsuren tot ... Ik vraag me dan af of daar niet veel misbruik van gemaakt wordt. Op een gegeven ogenblik kon ik niet meer op de naam van een plaats in Griekenland komen, en Eddy nam zijn gsm en belde naar die lijn . Jammergenoeg werkte het internet van die mevrouw op dat moment niet, dus kon ze ons niet helpen. Chinezen gebruiken dat nummer constant. Zo hebben Chinezen regelmatig in mijn plaats gebeld als ik de weg naar een bezienswaardigheid niet vond. Hilarisch was het moment waarop Eddy belde voor busnummers, toen hij druk bezig was koffie te halen. Toen hij antwoord kreeg, was hij vergeten wat hij net gevraagd had .
Daarnaast heb ik een speciaal soort specerij ontdekt in Xian: super-mini-shrimps die je zowat aan alles kan toevoegen (van hotpot tot dumpling soup). Chinezen gebruiken het net als peterselie.
Dan moet ik toch nog even kwijt dat het soms heel vreemd kan doen constant tussen talen te moeten switchen, zodat ik na een telefoontje met Ayrton gewoon in het Engels begon tegen Kirsten. Soms gebruik ik Chinese woorden tegen iemand die geen Chinees kent, of babbel ik Nederlands tegen Nitzan. Als de nood om Nederlands te praten echt hoog is, kan ik steeds tegen de Duitsers zeveren en zien wat ze ervan verstaan.
Gisterenavond waren de Europeanen sinds lange tijd nog eens bij elkaar, ditmaal samen met Jonatan (verloofde van Nitzan), Madina en de Russische meisjes. Het was namelijk één of andere Joodse feestdag een mooie gelegenheid dus om nog eens gezellig bij te praten. Voorlopig zijn er nog geen plannen voor Kerst... we zien wel wat er uit de bus komt.
It has been a while eh! Ik heb echt ongelooflijk veel te vertellen, dus dat belooft weer . Ik heb zonet genoten van een zalige hete douche... jawel, hier op kot! Eindelijk, want ik had nog niet kunnen douchen sinds ik terug ben van mijn tripje naar Xian, de stad van de T-warriors oftewel het Terracotta-leger, waar ik in 2005 al eens geweest was.
Het weekend voor mijn vertrek was zalig, net zoals afgelopen weekend trouwens. Een wijnavond met Burak, Nitzan, Dani, Mikko..., een dagje Simenkou met Ayrton (Simenkou is een fijne omgeving om te winkelen aan de oever van de Changjiang, waar ik op 1 oktober ook naar het vuurwerk ben gaan kijken), een zalige nacht @ Grammys, een etentje en Starbuckske met dezelfde bende en ten slotte een paar uren skypen met Morgane uit Mol . Grammys is zon beetje mijn vaste stek zaterdagavond. Dat valt altijd honderd procent mee, al vind ik dat ik ook nog eens wat andere clubs zou moeten uitproberen. Buiten het feit dat de muziek er altijd loeihard staat en de vestiaire maar een gesukkel is, heb ik er niks op aan te merken. En ik ken er ondertussen al heel wat volk, wat het natuurlijk alleen maar plezanter maakt. De mensen met wie ik uitga, variëren, maar meestal is ofwel Ayrton ofwel Sam erbij. Daarnaast gaan ook Madi en de Russische meisjes vaak uit, en de Fransen, Pierre en Ania. Verder huppel ik maar wat rond . Grammys was vorig jaar helemaal niet zo populair blijkbaar, in tegenstelling tot een andere club (DF) die op dit moment op de rand van een faillissement staat.
Echter, de koude klaslokalen, het slechte slapen, de koude douches, het uitgaan én de regen van die zondag hebben ervoor gezorgd dat ik voor het eerst ziek ben geworden. De week voor mijn vertrek ben ik dus al niet meer naar de les gegaan, en ik was nog steeds niet helemaal in orde toen ik op reis vertrok. Echter, ik heb wel nog de afscheidsavond van Nitzan meegepikt. Ed had die avond heerlijk gekookt voor ons gevieren en ik voelde me direct een stuk beter. Nitzan is ondertussen met haar fiancé Jonatan verhuisd naar een appartement buiten de campus. Jonatan heb ik ondertussen nog niet int echt gezien, maar dankzij het geskype van Nitzan voelt het alsof ik hem al ken J.
De voorlaatste dag sprokkelde ik al mijn energie samen om de laatste dingen nog snel in orde te krijgen voor mijn vertrek. Ik keek er ongelooflijk naar uit Eddy terug te zien. Eddy is een Xianees (en we vinden steeds meer woorden uit ) die ik, net zoals Gong Yiwei, in Leuven heb leren kennen. Vorig jaar in oktober is hij, na een paar jaar in België geweest te zijn, terug naar China getrokken om werk te zoeken. Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk heeft hij in Xian een job gevonden die hem bevalt. Ik weet nog goed dat hij me beloofde een goede gids voor me te zijn als ik ooit naar Xian zou komen, en die belofte heeft hij meer dan waargemaakt. Ik bof met zulke Chinese vrienden , echt!
We zullen beginnen bij het begin. Ahum.
Donderdagavond, 19 november, ben ik samen met Dani (Duits) en Mikko (Zwitser) op het vliegtuig naar Xian gestapt. Het kostte een dik uur om er te arriveren, en we stonden al direct voor een gesloten deur. Ons jeugdhostel Han Tang Inn was blijkbaar van locatie veranderd, en er was niet direct iemand die ons de weg kon wijzen. Gelukkig stopte er een Chinees met een reusachtige auto die ons aanbood ons voor de deur van het hostel te droppen. Deze weldaad gaf al direct de toon aan voor de rest van mijn verblijf in Xian, maar daarover later meer . De kamer was heaven voor ons, al was het alleen nog maar omdat ze insecten- en rattenvrij was. Ik heb er élke dag gedoucht, wanneer ik maar wou ! Je zou er de tranen van in je ogen krijgen, al die luxe! Vlakbij het hostel aten we barbecue, die heel wat beter was dan de barbecue die ik gewoon was. Een goed begin dus .
De volgende dag trokken we naar het toeristenbureau voor een kaartje, en daarna naar de moslimbuurt. Die ligt pal in het centrum en is op zich heel gezellig, maar de mensen waren chagrijnig en onvriendelijk. Misschien zijn ze te gewoon aan het toerisme? In tegenstelling tot de lokale Xianezen, vond ik hen absoluut niet behulpzaam. Je moest daarnaast nog maar je camera bovenhalen of ze wilden er geld voor. Echter, de (deels openlucht-)moskee, pal in de moslimwijk, was prachtig! Door de serene sfeer, het Korangeprevel op de achtergrond, de oude moslimchinezen en spelende kinderen waande ik me plots ergens heel anders dan in het chaotische China.
Na het bezoek aan de moskee proefden we een typisch moslimgerecht, Yangrou Paomo. Het duurde een tijdje voor we doorhadden hoe het macheerde. Je krijgt elk een stuk brood, dat je in kleine stukjes moet scheuren. Je hebt er wat geduld voor nodig, dus geen aanrader als je razende honger hebt . Na dit werk geef je je kom met stukjes brood terug aan de keuken, en zij voegen er dan noedels, specerijen en lamsvlees aan toe. Niet slecht! In de straatjes rond de moskee kan je massas zoetigheden vinden, waaronder allerlei soorten gedroogd fruit en een soort gebak met shizi (persimmon, kaki-vrucht).
Hierna trokken we naar het Stelae Museum, dat ik niet zo heel subliem vond. Ik passeerde een straatje dat ik me nog herinnerde uit 2005, waar ik toen een prachtige foto genomen heb van 3 Chinese kinderen. Het was koud en we namen onze toevlucht tot één van de vele Starbucksen in de buurt van de Bell Tower, waar ik Eddy na een jaar terug ontmoette! Hij nam me mee naar... Pizzahut :p (niet mijn idee). De Pizzahut in China valt echter niet te vergelijken met onze Pizzahut. De Chinese heeft een zéér groot aanbod, en het zijn stuk voor stuk lekkere en deftige gerechten. De avond was echter nog niet voorbij, en Eddy nam me mee naar een massageplaats. De belangrijkste massage die er gegeven werd, was de voetenmassage, maar Eddy en ik namen een all-in . Zo tam als een zak zijn we daarna in een gezellig café in Defuxiang gaan bijpraten, en het was geweldig.
Eddy zou me tijdens het weekend meenemen op tweedaagse uitstap naar Hancheng (meer bepaald Dangjiacun). Dit is een goed bewaard dorpje uit de Ming-dynastie, op 4 uurtjes van Xian. Een hele trip, en daarom schakelde Eddy de chauffeur van zijn moeder in. De bus was ook een optie, maar zoals Chinezen zijn, willen ze je het zo comfortabel mogelijk maken. Na een ontbijt in de moslimbuurt, zijn de shushu (nonkel, zoals Eddy hem noemt), Eddy en ik aan onze roadtrip naar Hancheng begonnen. Onderweg kon ik genieten van prachtige landschappen, allemaal terrasbouw, ook al is de grond er vrij schraal. In Dangjiacun besloten we een Chinese gids te nemen. Moeilijk, aangezien haar woordenschat vrij gespecialiseerd was, maar natuurlijk een goede luisteroefening voor mij . Het dorpje was klein, maar ik ben content dat ik het gezien heb. In de zomer kan je er zelfs overnachten. Hancheng leek ons eerder saai, en daarom besloten we dezelfde avond nog terug naar Xian te rijden. Het plan was om de bus te nemen, omdat de chauffeur bij zijn ouders op het platteland zou blijven eten alvorens naar Xian terug te gaan, maar hij nodigde ons uit hem te vergezellen. Voor ik het goed en wel besefte zat ik op de boerenbuiten, en reed de auto over modderige wegen die eigenlijk niet eens wegen waren. We stopten voor een betonnen gebouw met een grote poort, en al gauw werden we verwelkomd door de ouders van onze chauffeur. Ik vond het zo interessant eens een boerenwoning te zien. Vanbuiten lijkt het gewoon een blok, maar eenmaal binnen de poort zie je dat alles is opgebouwd rond een koertje. De kamers zijn zelden met elkaar verbonden, en de deuren komen allemaal uit op de binnenplaats. Zo is er een living, een keuken, een werkplaats, en één of meer slaapkamers. Achterin vond ik een paar varkens en een zeug met pasgeboren varkentjes, een paar geiten, een hond en het toilet . Geweldig, tussen de varkens in den donkere je broek laten zakken bij -3 graden . In de living aten we verse, heerlijke jiaozi. Na ons avondmaal toonde de oude Chinees me zijn maismachine (mais is in dit deel van China het meest verbouwde gewas) en nam Eddy een foto van ons samen. Het mooie daaraan was dat de vader per sé zijn vest wou uitdoen omdat hij er iets netter wilde uitzien op de foto, waarna ook de moeder zijn kleren een beetje meehielp afstoffen. Zulke momenten raken me toch wel.
Even langs de Big Goose Pagoda, naast de T-warriors het symbool van Xian, en daarna door naar een gezellig jeugdhostel waar ik met Eddy nog iets ben gaan drinken.
De volgende ochtend stevig ontbijt met een grote kom sojamelk. Ik hou van warme sojamelk met suiker! Eddy wist me een verhaal te vertellen over een mooi meisje van het platteland dat zoetigheden verkoopt tegenover een universiteit in Xian en op korte tijd bekend geworden is, dus zijn we het er gaan proeven en kon ik het mooie meisje met het lekkere snoep met eigen ogen aanschouwen . Gesuikerd fruit op stokjes (zoals wij het op de kermis nogal eens zien) is in China heel populair.
Oorspronkelijk was ons plan het Tang Style Park te bezoeken, maar Eddy kon het geregeld krijgen dat een vriend van hem (Li Wei, oftewel Tiger) ons na ons bezoek aan de Big Goose Pagoda oppikte. Het was een eerder coole, gespierde Chinees, met een vrij agressieve rijstijl, en net zoals Eddy een stevige roker. Het was al vrij laat, dus vlogen we tegen sneltempo, op muziek van Apologize en de Black Eyed Peas (in het Chinees trouwens Hei Yan Dou Dou 黑眼豆豆 oftewel de Zwarte Ogen Erwten), naar Hanyangling de tombe van Keizer Jingdi, waar mijn Lonely Planet razend enthousiast over was. Op je eentje kan je er amper geraken, dus meestal wordt deze tombe in groep bezocht. Het was inderdaad de moeite. Een beetje in de trend van het terracotta-leger maar toch anders. In plaats van met levensechte standbeelden, is deze keizer met minibeeldjes van zowel eunuchen, concubines, soldaten als honden, paarden, varkens en geiten begraven. Het is allemaal ongelooflijk mooi bewaard gebleven. We probeerden tevergeefs uit het raampje van de auto de uitrit te vragen aan een bewaker, die al antwoordend gewoon voorbijliep, zodat we geen flauw idee hadden van wat hij allemaal mompelde .
Op de terugweg zijn we blijkbaar een taxi tegengekomen waarin welgeteld 7 personen zaten maar die heb ik gemist. In Wuhan mogen er per taxi absoluut niet meer dan 4 passagiers zijn. Er is echter nog geen rookverbod, en dat heb je in Xian wel (hoewel het eigenlijk nog steeds zo is dat de taxichauffeur dat zelf bepaalt, en als de passagier wil roken dan kan hij dat nog steeds doen. In het merendeel van de taxis hangt echter wel een waarschuwing).
Na de tombe weer maar eens naar dezelfde jeugdherberg voor een poolke. Het centrum van Xian is ongelooflijk gezellig, het lijkt er precies altijd Kerstmis ;) met veel rode lampionnen en de Bell Tower in het midden.
Omdat ik me zo goed amuseerde, besloot ik al gauw tot vrijdag te blijven. Mikko en Dani waren zondag al terug naar huis vertrokken. Mikko wilde geen lessen missen, Dani wilde na het weekend even terug naar Wuhan om dan weer naar Xiamen te vertrekken. Het was dus me, myself and I, aangezien Eddy moest werken. Op het programma stond het Shaanxi Museum. In mijn gids stond dat ik aan de Belltower bus 610 kon vinden, maar die bestond precies niet. Ik was mijn tijd zodanig aan het verspillen dat ik het aan random Chinezen ben gaan vragen, en zo heb ik Liu Liu leren kennen, een universiteitsstudente. Na een heel gesukkel en gestap zijn we uiteindelijk aan het Shaanxi Museum aangekomen... dat gesloten bleek. Dat detail had ik over het hoofd gezien . Dan maar naar het Xian Museum, en ik nodigde Liu Liu uit me te vergezellen. Met haar ben ik s avonds heerlijk Koreaans gaan eten.
Er lag trouwens nog wat sneeuw in Xian (in Wuhan was alles al weg) en vooral in de moskee en op de Drum- en Bell Tower was dat prachtig! Ohja, nog een weetje, de Backstreet Boys zijn in het Chinees 后街男孩, de Achterstraat jongens.
Dinsdag ondernam ik een nieuwe poging voor het museum. Ik arriveerde rond 12 uur, maar de tickets waren op. Een beetje achterlijk aangezien het museum gratis is... Gratis betekende echter niet dat het ticket-vrij was, en het aantal tickets was dus beperkt. Om 1 uur moest ik maar terugkomen, dus daar ging mijn planning weer. Na een uurtje niksen in de buurt, vond ik lange rijen mensen aan het loket. Ik schoof aan in de niet-locale-mensen-rij, die natuurlijk veel langer was, en ben pas tegen 2 uur goed en wel binnengeraakt. Het museum was oke, maar zo onder de indruk was ik toch ook niet. Veel tamtam om binnen te geraken ja... zoals altijd. Het is echter wel interessant om eens een chronologisch overzicht te hebben van de evolutie van de regio. Heerlijke hotpot gegeten met Eddy en daarna naar de Fonteinshow aan de Big Goose Pagoda (ja... weeral), maar we waren te laat (dankzij mijn lonely planet). Eerst alles navragen is toch wel de boodschap. Gelukkig was er een plan B: fly the kite! Ik had namelijk een vlieger gekocht in de buurt van de Bell Tower, en daar zijn we toch een tijdje zoet mee geweest (vooral omdat hij al na één minuut volledig in de war was). Er was niet echt héél veel wind, dus hebben we vooral rondjes gelopen rond het standbeeld op het plein .
Woensdag stond de Famensi op het programma. Om 8 uur was ik paraat aan het station, maar rarara :p ... ik vond de bus weer niet. Men zei me dat ik de bus naar Fufeng moest nemen en van daaruit naar de Famensi moest. Mij goed... maar toen ik na 3 uren in een rammelbus nog steeds niet op locatie was, werd me duidelijk dat er een andere optie moest zijn geweest . Dat neemt niet weg dat de weg over het platteland zeer interessant was, en na 3,5 uur werd ik met een telefoonnummer in the middle of nowhere gedropt, meer bepaald een stofferig kruispunt waar niet bijster veel autos passeerden. Ik zag niet eens een straatnaam, en wachtte er een tijdje op een taxi. De taxi dropte me aan de Famensi, een grote boeddhistische tempel. Die rees zomaar uit het niets op, en het deed me direct aan de Shaolinsi in Luoyang denken. Er was geen kat, en ik stond op het reusachtige plein voor de inkom te luisteren naar de rustgevende muziek en een diepe stem die me een cheerful visit toewenste. 2 vrouwen naderden me en zeiden me dat ze me voor 60 kuai langs een zijdeur konden binnenloodsen (de toegangsprijs was 120 kuai). Dat was echter buiten de bewaker gerekend, die de dames blijkbaar al kende . Dan maar de volle pot betaald. Ik heb er echter wel een gratis rondleiding gekregen, al heb ik er niet echt van genoten omdat ik dacht dat het niet gratis kón zijn en ik ervan overtuigd was dat de vrouw me uiteindelijk toch wou pluimen . Ik ben de dag doorgekomen met een banaan en 2 koekjes, en ging bijna van mijn sus toen ik terug in Xian aankwam. Thank God dat ik de laatste high speed-bus naar Xian wél te pakken gekregen heb en niet nogmaals door de boerenbuiten moest. s Avonds genoten Eddy en ik van de prachtige fonteinshow, die ik iedereen aanraad , waarna we onder andere met Tiger naar een ander jeugdhostel trokken voor een pint.
Donderdag ben ik Kirsten (klasgenote uit Leuven) gaan bezoeken aan de Xibei Daxue. De campus is zoooo mini , maar het heeft wel iets heel gezelligs. Een dagje shoppen in de omgeving, een Starbuckske (wie had ooit gedacht dat ik daar fan van zou worden ) en s avonds naar een Thanksgiving Dinner met een hoopje Europeanen in een gezellig Westers restaurant. Ook hier weer een supergezellige avond gehad! Daarna naar een bekende club in Xian (de Salsa 沙沙) met Eddy en Tiger. Het was er veel te warm, ik zweette zelfs als ik gewoon op mijn barkruk zat. De club zelf was wel heel mooi, met tussendoor regelmatig dansshows.
Vrijdag zat de Temple of the Eight Immortals er niet meer in (ik vond de bus weer niet :p) dus ben ik gewoon met een Chinees meisje dat ik op straat was tegengekomen over straat gekuierd. Natuurlijk ben ik weer te laat vertrokken voor de bus naar de luchthaven, en dus stond ik een kwartier voor tijd paniekerig op een taxi te wachten. Het is hier de wet van de sterkste, dus liep ik op de eerste de beste taxi af die stopte, tezamen met een andere Chinees. Ik moet een vliegtuig halen! riep ik en ik dacht dat hij de taxi aan mij afstond, maar toen bleek dat ook hij instapte. Ik dacht dat hij me aan de busstop wou afzetten, maar toen bleek dat hij ook naar de luchthaven moest en me gratis wou meenemen. En dat niet alleen, op de luchthaven sleurde hij ook nog eens een heel eind mijn bagage voor me :p. Ik hou van Xianezen!
Je kan je wel voorstellen dat ik na die fantastische 8 dagen in Xian een beetje depressed was toen ik hier in Wuhan aankwam. Alles lijkt hier opeens een stuk minder natuurlijk... Toen ik met moeite een busticket voor de aerobus wilde bemachtigen en een Wuhanees serieus van zijn tak zag maken over de houding van de loketbediende, kon ik het niet verhelpen te denken dat ik weer bij de boerekes van Wuhan terechtgekomen was. Een Xianees bood me dan weer aan de taxi naar mijn universiteit voor niets te delen
Ik heb net van Dani gehoord dat het in Xiamen het paradijs is en ze het tweede semester absoluut niet in Wuhan wil blijven, en ik heb zin hetzelfde te doen. Misschien ken ik Wuhan nog niet door en door, maar die 8 dagen in Xian compenseerden alle moeilijke momenten in Wuhan... De laatste week was gewoon fantastisch! Ik heb zoveel contacten gelegd, zoveel Chinees gepraat (het Xian-dialect is makkelijker te verstaan dan het Wuhan-dialect), zo goed gegeten en me zo geweldig geamuseerd... In Xian ga ik vast en zeker nog komen!
Wuhan Daxue wan sui! (Hiep hiep hoera voor Wuhan Daxue!)
Oke dit is echt een rotdag. Sorry dat ik weer een klaagzang begin, maar ik moet het effe kwijt.
De elektriciteit is op dit moment weer uitgevallen. Ik heb een echte rotnacht gehad, en vanochtend om 6 uur begon dat lawaai natuurlijk weer... maar ditmaal viel het vrij gauw stil. Waarom? Geen elektriciteit natuurlijk :p geen internet, geen verwarming, geen licht.
Nu moet je weten dat het op dit moment (het is nu bijna 2 uur s middags) 3 graden celcius is. Gene lach dus en ik had vandaag schrijfexamen.
Met heel veel moeite ben ik dus uit bed gesukkeld, heb ik Michael Jackson-muziek opgezet om toch te proberen een beetje goedgeluimd naar de les te vertrekken (in de wind en de regen, ook dat nog). Ik was één van de weinige mensen die de luisterles gehaald heeft anderen geraakten ofwel hun bed niet uit, óf hadden stukken aan hun brommertje. Ik heb op dit moment 3 truien en een t-shirt aan, en ik heb het nog koud. Één broek is ook niet voldoende. Dat heb ik vandaag tijdens het schrijfexamen ondervonden (denk maar niet dat er in de klaslokalen verwarming is), want toen ik na 2 uren rechtstond, deden mijn benen gewoon pijn.
En dit is nog maar het begin, dus het belooft. De kou is hier zo verkleumend, dringt echt door tot op het bot. Ik ervaar de kou hier totaal anders dan in België. Morgen 5 truien ja!
En nét toen ik dacht dat het niet erger kon, liep ik tegen de glazen deur van de eetkantine :p.
Echter, mijn examen was goed, ik heb zo maar even 6 bladzijden volgepend. De examens zijn hier een lachertje, zoals te verwachten was. Ik ga nu niet zeggen dat het extreem gemakkelijk was, maar het niveau ligt natuurlijk lager dan in Leuven. Nochtans zijn de lessen hier wel oke, zoals ik al zei. In bachelorklas 3 ligt het niveau volgens mij wel een stuk hoger, maar ik ben tevreden. Ik studeer zoveel ik wil, en extra tijd kan ik voor extra woordenschat gebruiken (als ik zin heb).
De hamvraag: hoe is het met mijn Chinees gesteld? Ahum... wel mensen, ik krijg redelijk wat complimenten van Chinezen, maar dat wil natuurlijk niks zeggen. Je moet namelijk nog maar je mond opendoen en een simpele ni hao zeggen om hier tot in de hemel geprezen te worden. Persoonlijk vind ik dat ik weinig vooruitgang boek, omdat er gewoon geen druk is om te studeren. Ik heb sinds mijn examens van juni bijna niks meer herhaald en dat begin ik nu pas echt serieus te voelen. Ik praat wel regelmatig Chinees, maar het blijft toch vaak heel basis. Daarbij komt dan ook nog eens het Wuhan-dialect dat soms verwarrend of onduidelijk is. Ik sta qua schrijven en grammatica voor op mijn klasgenoten (qua spreken echter helemaal niet), en het is een kwestie van die voorsprong nu niet kwijt te geraken due to lack of motivation.
Enfin soit, we zullen het weer eens over leukere dingen hebben, dan vergeet ik de kou even. 2 weken geleden ben ik naar de Halloween-party in Grammys geweest en het was superrrr, maar niet zo super als de party van zaterdag! Omdat Sam verjaarde, besloten we met een 5-tal personen naar de African night in Grammys te trekken. Je denkt nu misschien hm... Kerlijne had het toch niet zo staan op al die Afrikanen daar.... Klopt, en ik moet toegeven dat ik ook niet gedacht had dat het me zo zou bevallen.
Normaalgezien komen gesprekken met Afrikanen hier niet verder dan:
Can I be your friend?
Euhmmm...... no.
Do you have boyfriend?
Yes.
Echter, er heerste ginder een heel aangename sfeer, ik heb veel mensen leren kennen en was de hele avond niet van de dansvloer weg te slaan. Afrikanen hebben zulk gevoel voor ritme, en hun muziek maakt je zo blij... voor mij mag het elke week Afrikaanse avond zijn . De Angolezen waren er nu ook weer bij (zij mochten van de politie een maand niet meer op stap omdat ze gevochten hadden). En pa, ik ben een tijd geleden wel eens een Hollander tegengekomen maar die studeert hier niet. Die was toen aan het couchsurfen bij een Libanees van een andere universiteit in Wuhan. Echter, na 3 weken loopt die hier nog altijd rond (ik ben hem tegengekomen in Grammys), hij heeft er precies moeite mee om hier te vertrekken.
Verder gaat hier alles zijn gewone gang. Ik ga regelmatig eens uit eten met vrienden of Chinezen die ik hier heb leren kennen. Een echte goede Chinese vriend of vriendin heb ik echter nog niet, jammer genoeg. Naar mijn gevoel zijn die hier heel moeilijk te vinden, maar we zoeken verder . Een Chinese boyfriend zit er ook niet in denk ik, want het is hier niet vet :p. Nochtans vind ik wel dat het went, want ik zie al meer oke-Chinezen dan 2 maanden geleden. Als die trend zich doorzet, vind ik in juni alle Chinezen misschien wel hotties . Vorige donderdag ben ik met Ayrton een iets duurder restaurant gaan uitproberen, maar dat viel echt tegen. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat er stof in onze gefrituurde vleesjes zat, maar de ober beweerde dat dat volledig normaal was. Ik heb er echt mijn bedenkingen bij.
Zaterdag ben ik met Ayrton naar het Hubei-museum geweest. Ik geloof dat het toen rond de 24 graden was. Omdat we de ganse weg naar ginder opgehouden werden door Chinezen die fotos met ons wilden (wit, zwart en geel samen! Dat kom je niet alle dagen tegen eh) of gewoon een babbeltje wilden slaan, hebben we het museum op een drafje gedaan. Het was ook veel te groot om alles nauwgezet te bekijken. Ik heb ondertussen ook voor de eerste keer geweigerd om op de foto te gaan met een Chinees. Af en toe wil je als toerist ook gewoon eens met rust gelaten worden en op je gemak naar potten en scherven kijken.
Ten slotte ben ik 2 weken geleden (ook weer met Ayrton) naar de Chinese Makro geweest, nl. de Metro. En wat vond ik daar? NUTELLA! Praise the lord! :D
En dat was niet alles! Ik zag er namelijk ook alle soorten Belgische bieren (en ditmaal zelfs eens géén Heineken), van Leffe en Grimbergen tot Duvel. Ook ben ik broodbeleg en verschillende kazen (o.a. Camembert) tegengekomen.
Na de Nutella was ik al in hogere sferen, maar mijn geluk kon helemaal niet meer op toen ik 2 massagestoelen zag staan. Ze zijn groot en zien er een beetje creepy uit, met uitstekende tentakels, en ze omklemmen zelfs vrij hard je benen zodat je niet zomaar kan ontsnappen. Die stoelen ben ik in België nog niet tegengekomen. Ik zou er één kopen als ze iets gemakkelijker te transporteren waren. Van Nitzan had ik al gehoord dat de stoelen aangenaam zijn, maar ik had nog nooit de kans gekregen ze zelf eens ergens te proberen zonder dat er 20 Chinezen op zouden staan zien. Dit was mijn kans! Ayrton en ik namen elk plaats in onze stoel, en we zijn er het eerstvolgende halfuur niet meer uitgekomen :p. In de Metro mogen ze mij vaker verwachten!
Wist je dat?
-Chinezen op etenswaren niet de vervaldatum, maar de productiedatum schrijven? Ergens anders op het pak moet dan normaalgezien staan hoe lang het voedsel goed blijft na productie, en dan mag je zelf gaan tellen.
-Evian-water hier superduur is? Ik had dat al van Gong Yiwei gehoord, die maar niet begreep hoe dit water in België zo goedkoop kan zijn. Je betaalt hier 22 euro voor een 6-tal flessen geloof ik (ik moet het nog eens checken, het was alleszins belachelijk veel)
-Chinezen echt niks snel kunnen oplossen? Ze hadden me daarnet in de eetkantine te veel aangerekend voor mijn eten (70 cent in plaats van 55... jaaaa 15 cent is hier de moeite om voor terug te gaan :p), dus ga ik terug naar hetzelfde meisje om dat te zeggen, maar ik moest zien dat ik mijn ticketje opnieuw had. Ik ben mijn ticket dus terug gaan vragen en hiermee naar de kassa gegaan, waarop een ander meisje er opeens mee begon rond te lopen. Ik zag het alweer aankomen en ik heb haar gezegd dat ik eerst op mijn gemak ging eten en dan bij haar mijn 15 cent kwam halen. Zulke dingen zijn zo gemakkelijk op te lossen, maar ze doen het toch altijd zo omslachtig! Na het eten kreeg ik mijn 15 cent, én kreeg ik een nieuw bonnetje om terug opnieuw af te geven. Mensenlief :p
Ik heb een foto genomen van mijn adres zoals het op een brief/pakje moet staan. Nooit was post naar Kerlijne sturen zo gemakkelijk! :D (zie bij Foto's: Adres Kerlijne)
Heb ik trouwens al verteld welke fases je doorloopt als je met ratten samenleeft? (de kleine Michael (RIP) wist daar waarschijnlijk ook alles van)
Fase 1: De beginfase. Als je s avonds wil gaan slapen en je net je lenzen hebt uitgedaan, bespeur je plots een grote zwarte vlek die zich vliegensvlug van de voedselkast naar de badkamer verplaatst (of was het je kamer?). Paniekerig zoek je achter alle kasten, en je besluit uiteindelijk bij een vriend of vriendin onder de wol te kruipen.
Fase 2: De ontkenningsfase. Je vraagt je af of je het jezelf niet ingebeeld hebt, want je vrienden delen je ervaring niet. Is er iets mis met je?
Fase 3: De ontdekkingsfase. Ook je vrienden ontdekken nu meermaals beesten in de omgeving van de koekjeskast ze zijn te groot om muizen te zijn, maar te klein om ratten te zijn. Zijn het MM (monstermuizen)? Dagelijks vind je gaten in wortels, paprikas, fruit en koekjes. Het lijkt alsof de rollen geleidelijk omgedraaid worden en de beesten je niet meer vrezen! s Nachts hoor je je kamergenote zelfs met hen onderhandelen om toegang tot het toilet te krijgen: Stupid mouse, go away!! Go! KSSSHHT!
Fase 4: Boven je hoofd hoor je de MM vechten over wie vannacht de woonkamer mag plunderen. Tijd voor actie. De badkamer- en keukendeuren worden s nachts gesloten. De actiefase.
Fase 6: De MM bijten zich als het ware een weg door de badkamerdeur, en gaan zelfs over tot het afbreken van de wc-papierblokkage voor de deur. De poetsfase.
Fase 7: Na het zetten van kartonnen vallen met superlijm en vergif op de bovenkant én een koekje om ze te lokken, vind je de vallen (en de lijm) s ochtends tegen de muren van je appartement. Een half koekje is weg. De volgende dag is de andere helft ook weg. De vriendschapsfase?
Fase 8: Je koopt dozen voor al je eten en je bent vriendelijk tegen de MM als je hen tegenkomt. Wapenstilstand. De aanvaardingsfase.
Nationaliteiten die ik ben tegengekomen tot nu toe: Tsjechië, Israël (opgelet: Israël is Europa eh! :p), Kirgisistan, Kazachstan, Turkmenistan, Rusland, Zweden, Finland, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Engeland, Zwitserland, Canada, VS, godgans Afrika (Angola, Zimbabwe, Zambië, Congo, Senegal, Mauritanië enzovoort enzovoort), Costa Rica, Brazilië, Colombia, Noord- en Zuid-Korea, Japan, Vietnam, Indonesië, Australië, India, Pakistan, Bangladesh, Sri Lanka, Libanon, Oekraïne, Jemen, Iran, Irak, Turkije, Saoedi-Arabië, ieniemienietieniewienielandjes waarvan ik het bestaan niet eens vermoed had en waarschijnlijk nog veel meer landen die ik vergeten ben.
Mijn naam is haas, ik weet van niets, is er wat gebeurd man, daar weet ik niks van!
Man man :p. Het wordt tijd jullie eens een prachtig voorbeeld te geven van de organisatie op onze universiteit. Nu vrijdag begint normaalgezien een soort van Olympisch weekend hier op onze campus. Het hele weekend zal in het teken van sport staan. Daarom gaat het gerucht dat er vrijdag geen les zou zijn. Vandaag kwam onze leerkracht de klas binnen en zei:
Ik heb, net zoals jullie, gehoord dat er vrijdag misschien geen les zal zijn, maar dat is nog niet zeker.
De hele klas wilde natuurlijk weten waarom het nog niet zeker was, want vrijdag is namelijk overmorgen al.
Wel, zei onze leerkracht, als het vrijdag regent, gaat de les gewoon door, maar als de zon schijnt, dan krijgen jullie vrijaf.
Waar dit dus op neerkomt, is dat we vrijdag allemaal om 7 uur moeten opstaan en uit ons raampje moeten loeren om te weten of we naar de les moeten of niet. Daarop vroeg ik wat er dan zou gebeuren als het vrijdag motregent, maar dat wist ze niet. Ze zei dat ze de Chinees van onze klas zou opbellen als de les zou doorgaan, en die zou dan op zijn beurt de rest van de klas verwittigen. Als dat geen efficiënte oplossing is :p!
Toen we na de les echter tegen haar grapten: Dus, vrijdag geen les?, kregen we als antwoord: Als jullie het zo willen, oke dan.
Het lawaai van het machien dat ervoor zorgt dat we warm water hebben, is er trouwens nog altijd elke ochtend om 6 uur. Omdat het machien dat voor dit lawaai zorgt in verbinding staat met de andere koten én de kantine (die s ochtends warm water nodig heeft om ontbijt te maken), is er geen oplossing. Ik mag wel verhuizen, maar ik zei dat ik dat helemaal niet wou omdat ons appartement zo mooi en proper is, en omdat ik bij zulke leuke kotgenoten zit. Dan mogen jullie alle vier verhuizen!, kreeg ik als antwoord.
Het toppunt is eigenlijk dat we s ochtends helemaal geen warm water hebben... en s avonds soms ook niet trouwens...
De Belgische ambassade in Peking gaat me wat materiaal opsturen voor het grote Culturele Festival dat hier op 12 en 13 december zal plaatsvinden. Het is de bedoeling dat we allemaal ons eigen land vertegenwoordigen. Er zullen allemaal tentjes worden opgezet waarin we dan materiaal mogen uitstallen en fotos mogen ophangen. Omdat ik hier de enige Belg ben, deel ik mijn tentje met een aantal andere Europese eenzaten. Ook Nitzan uit Israël hebben ze bij Europa gezet (vraag me niet waarom). Een aantal vergaderingen zijn al gepasseerd, en het lijkt erop dat dit festival toch groter zal zijn dan ik eerst dacht. Zaterdagavond is er een grote show die zelfs op de nationale televisie zal worden uitgezonden. Van in het begin zijn we dus aangespoord geweest om ons beste beentje voor te zetten, en om naast de tentoonstelling ook een optreden in elkaar te steken, maar bij de Europeanen is dat tevergeefs geweest. Europa was niet echt in de mood om mee te werken, dus wij doen geen optreden. De Latijns-Amerikanen, Afrikanen, Koreanen en Laotianen zijn echter al volop aan het oefenen. Meermaals per week kan ik hier onder mijn raam een hoopje Aziaatjes zien rondhuppelen op traditionele muziek.
De tentjes voor Europa gaan echter wel door, en nu is iedereen een beetje bezig ideeën op te doen en zijn ambassade te contacteren. Je mag ook dingen verkopen. Nitzan en een Zwitser zijn zo bijvoorbeeld van plan een typisch gerecht uit hun land te prepareren en het dan te verkopen. Er was een vergoeding beloofd voor al het materiaal dat we zelf aankopen om een zo mooi mogelijke tentoonstelling klaar te maken, maar zoals gewoonlijk kon niemand daar met zekerheid iets over zeggen. No money, no deal, zeggen wij dan :p.
De ambassade moest weten hoeveel mensen er ongeveer op het festival verwacht worden, dus heb ik Sean gesmst. In zijn eerste sms zei hij dat er minstens een paar honderd bezoekers zullen afkomen, maar omdat me dat vrij weinig leek, vroeg ik hem om een meer gedetailleerd aantal. In zijn tweede sms wist hij me opeens te vertellen dat, gebaseerd op vorige jaren, we ons mogen verwachten aan 20 tot 30.000 bezoekers. Dat lijkt me dan weer nogal veel J. Kortom, niemand weet hier iets precies :p. Het is me wat.
Lieverdjes, ongelooflijk bedankt voor jullie berichtjes tot nu toe ;) ik zal zo snel mogelijk wat terugmailen! xXx
Tijd voor mijn volgende post. De trip naar de zoo is ondertussen al meer dan een week geleden. Toen een tijdje geleden een Koreaan uit mijn klas zijn spreekbeurt deed over de vakantie en zijn uitstapje naar de zoo, besloten Liu Zhi Hui (Koreaans), Michael (Duitser), Qing Shui (Vietnamees) en ik ook eens naar de zoo te trekken. Ik heb nog maar pas iemand uit Angola (zijn naam is Ayrton) leren kennen, dus heb ik hem ook meegevraagd. Madina had me de zoo afgeraden omdat ze gehoord had dat het redelijk zielig was, en ik moet haar gelijk geven.
Toen we de zoo betraden, konden we al direct een dierenshow meepikken. De arena zat propvol Chinezen met kleine kindjes en de show was al begonnen. Een eerste tafereel waren een paar slechtuitziende beren die hun evenwicht moesten bewaren op een plankje en tegelijkertijd een hark op hun neus moesten rondzwieren. Het was duidelijk dat die beren niet goed verzorgd waren. Ze waren naar mijn mening veel te mager en hun vacht zag er allesbehalve gezond uit. Na nog meer acrobatische toeren van deze beren, was het de beurt aan een 6-tal honden. Toen op een gegeven moment een middelgrote hond in het rond gezwierd werd met niets anders dan een touw achter het beestje zijn tanden, kreeg ik het even moeilijk. Een ander kleiner hondje dat op zijn twee voorste pootjes moest rondlopen, kon dit niet volhouden en probeerde het na een tik tegen zijn achterste nog eens. Na de honden was het de beurt aan tijgers en leeuwen, die iets minder gemakkelijk in toom te houden waren en dus ook harder aangepakt werden door de Chinezen in de arena, die trouwens allemaal in een soort Tarzan-pakje rondliepen. Op het einde van de show kwam er ten slotte een Chinees op een minipaardje de arena binnengereden, en dat was het dan. Ik kwam niet bepaald met een goed gevoel buiten, maar daar hebben de Chinezen blijkbaar absoluut geen last van. Ik heb het gevoel dat ze hier op dat vlak nog wat achterstaan. Chinezen trekken zich het lot van dieren helemaal niet aan, het zijn immers maar beesten. Nochtans hebben wel redelijk wat Chinezen een hond als huisdier, en ik heb de indruk dat ze zich om hun eigen dieren toch meer bekommeren.
Na de show volgde meer van dat. Het domein van de dierentuin mag dan heel groot (en trouwens heel mooi) zijn, de oppervlakte die de dieren krijgen toebedeeld is miniem. Dit was echter niet bij alle dieren het geval, want we zijn ook ruimere en properdere kooien (van een aantal apen bijvoorbeeld) tegengekomen. In het algemeen was de situatie echter vrij slecht. Een albino-beer zat in een ruimte niet groter dan een kiosk voor zich uit te staren en te hijgen, zonder in de buurt ook maar één ander dier te hebben. Verderop liep een andere beer van muur naar muur te ijsberen, zonder nog te merken dat de Chinese bezoekers voedsel op hem gooiden. Het is namelijk toegestaan alle dieren te voederen. Je kan aan de ingang van de zoo koekjes kopen (ik geloof koekjes voor zowel jezelf als voor de dieren), maar eigenlijk kan je zo goed als alles naar de dieren gooien. Het is ook niet zo dat er enige controle is. Meer nog, ik heb op mijn hele tocht door de zoo geen enkele persoon gezien die zich bezighield met het opkuisen, eten geven of verzorgen van de dieren. Ik ben kooien tegenkomen die helemaal niet onderhouden en volledig verroest waren. Apen waren het haar op hun rug kwijt omdat ze in een kooi met een betonnen vloer zaten, zonder gras en zonder speeltjes om op te klauteren. Ook tijgers waren op verschillende plaatsen hun vacht kwijt.
Daarnaast worden aan de ingang van de zoo ook nog eens toeters verkocht, waarmee kinderen dan constant lawaai kunnen maken. Ik werd er zelf ambetant van, wat moet dat dan wel niet voor die dieren zijn. Kinderen lopen constant te roepen, gillen, krijsen, en toeteren. Wat me ook opviel, is dat de ouders van die kinderen daar niet eens iets aan doen, zelfs niet als het andere bezoekers echt irriteert. Chinese ouders lijken me ook te gerust en laten kinderen naar mijn mening net iets te vrij rondlopen.
De situatie van de pauwen, herten en pandaberen leek gelukkig iets beter. Er zullen in China nog wel veel ergere plaatsen zijn dan deze dierentuin. Misschien is dit zelfs nog wel een goede dierentuin, who knows, maar er is veel voor verbetering vatbaar. De fotos staan op mijn fotosite.
Die dag was trouwens WARM! Ik had niet gedacht dat er nog zulke dagen zouden komen, maar ik had het mis. Ook afgelopen vrijdagavond liep ik gewoon rond in T-shirt. En dan te bedenken dat het gisterenavond (maandag) toen ik ging slapen exact 1 graad was. Het weer verandert hier sneller dan je je kan inbeelden. Zondag was het overdag 23 graden, terwijl we gisteren de ganse dag niet meer dan 11 graden haalden. Van zondag op maandag heb ik daarnaast geen oog toegedaan omdat de wind zo huilde en de ramen klapperden. Aan mijn kant van het gebouw is die wind erger dan aan de andere kant, en gisteren heb ik zelfs een dutje gedaan op de kamer van Nitzan omdat het daar aangenaam was. Daar leek het net volop zomer, terwijl aan mijn kant het water van het Oostelijke meer vervaarlijk golfde en de boom voor mijn gebouw dreigde om te waaien. Op dit moment is het ook weer vrij koud, maar de zon schijnt en er is geen wolkje aan de hemel. Vrijdag halen we opnieuw 25 graden! Kortom, perfect weer om ziek te worden hier.
En ik die dacht dat het weer in België al wisselvallig was .
In Peking sneeuwt het! Ik heb navraag gedaan over enige sneeuw hier, maar daar moet ik blijkbaar niet op rekenen. De zomer is hier dus vochtig en snikheet, en de winter droog en ijskoud. Geen sneeuwman dus .
Trouwens, waar blijven de reacties? Ik zit hier elke week de ziel uit mijn lijf te pennen en er is amper iemand die reageert dont you love me anymore? *snik*
Als er iets is dat je wil weten waarover ik het nog niet gehad heb, let me know, dan schrijf ik er bij gelegenheid eens iets over.
Ahja en nog iets! Liefste mensen, geen berichten posten op Facebook aub, want (niet verschieten) Facebook is hier geblokkeerd, evenals Youtube en Blogger (blogspot). Youtube was al langer geblokkeerd nadat er een filmpje was geplaatst over protesten in Tibet. De strengheid van de blokkages gaan op en af. Vooral sinds de protesten in Xinjiang van eind augustus is alles verstrengd, en sinds de periode rond de Nationale Feestdag zijn ook de proxyservers, waarmee je de blokkages af en toe kon omzeilen (hetzij traagjes), geblokkeerd. Er bestaat misschien nog wel software waarmee het mogelijk is op Facebook te surfen, maar ik ben niet van plan daar achter te gaan zoeken. Het gemakkelijkste is dus gewoon op mijn blog te reageren, dan kan ik direct ook eens checken wie mijn blog leest en wie niet :p.
Vorige week ben ik een paar inwoners van China tegengekomen die praktisch geen Chinees spreken: Oeigoeren. Er zitten hier wel redelijk wat Oeigoeren, en de meesten van hen baten restaurantjes uit. Ik vermoed dat die wel beter Chinees zullen spreken. De Oeigoeren die ik vorige week tegenkwam, stonden gewoon op straat wat barbecue te verkopen. Ook al spreekt het misschien voor zichzelf dat niet alle Oeigoeren het Chinees beheersen, toch was het voor mij een verrassing. Ik probeerde een paar woorden met hen te wisselen, maar zelfs een basisconversatie was bijna niet mogelijk. Ik kan me wel voorstellen dat hier overleven zonder een letter (karakter) Chinees te kunnen, niet evident is.
Ik heb ondertussen ook gordijnen voor op mijn kot. Ze zijn niet volledig verduisterend zoals ik eerst dacht, maar het is een grote verbetering aangezien de vorige gordijnen gewoon géén licht tegenhielden. Het linkergordijn heb ik teruggebracht nadat ik had gezien dat er hier en daar kleine gaatjes instonden. Eerst heb ik natuurlijk een lange discussie gevoerd met de naaister die me wou afwimpelen door gewoon stukjes stof op de achterkant van hetzelfde gordijn te plakken om de gaatjes te bedekken. Met alle buitenlanders, maar niet met den deze ;). Ik heb mijn zin gekregen: ze heeft me een nieuw gordijn gemaakt. Voet bij stuk houden is de boodschap, al kan dat soms lang duren.
Vrijdagavond ben ik met mijn klasgenoten naar de karaoke geweest. Ik vind karaoke oke, maar het is toch niet iets om elke week te doen omdat het snel nogal eentonig wordt. Buiten meekwelen, zit je daar maar te gapen, te drinken en te eten. Het eten vind ik nog het leukst van al J. Zo hebben Chinezen de gewoonte om in clubs of karaoke-bars meloen op stokjes, tomaten, wortelen en gefrituurde ajuin te eten. Daarnaast zijn er ook de normalere hapjes zoals popcorn, chips, rozijnen, zonnebloempitten, pindanootjes enzovoort. De dranken zijn meestal bier, Chinese Iced Tea gemixt met sterke drank of gewoon thee.
Na onze karaoke-gathering zijn we afgezakt naar achtereenvolgens de clubs Queens, D&F en Grammys. Vooral die laatste is vrij bekend (ook al is ze gesitueerd in the middle of nowhere, zoals wel meer hier), en het is een echte buitenlanders-bar. Je hebt niet het gevoel dat je nog in China bent. Bijna geen Chinezen te bespeuren, ook geen Chinese muziek, wel veel hiphop en R&B en natuurlijk ook weer ongelooflijk veel Afrikanen. Toch heb ik me er goed geamuseerd, de sfeer was er totaal anders dan in de Chinese clubs die ik tot nu toe bezocht had. Uiteindelijk ben ik bij twee Franse meisjes van mijn universiteit gebleven, ook met lange blonde haren zoals ik, dus was dat weer de moeite...
Een laatste weetje is dat je hier in veel goedkope kledingwinkels (waar je ook bijna altijd kan afdingen) vaak geen kleren mag passen. Als reden hiervoor halen Chinezen soms hygiëne aan, maar dat slaat natuurlijk op niks. De echte reden is gewoon dat ze zo sneller verkopen, en dat mensen soms dingen kopen die niet helemaal passen. Vaak probeer ik hen toch te overtuigen om me te laten passen, en een extra reden die je als buitenlander kan aanhalen is gewoon dat onze lichaamsbouw (lees: rondingen) totaal anders is. Als Chinees kan je gemakkelijker een gokje wagen dan als westerling. Het afdingen begint me trouwens beter en beter af te gaan, ook al ga je toch vaak een winkel uit met de gedachte dat je misschien toch nog lager had kunnen gaan. Dat maakt het winkelen hier minder aangenaam vind ik. Ook al is shoppen hier goedkoper, het is tegelijkertijd ook veel vermoeiender en moeilijker.
Hier ga ik het voorlopig bij laten. Mijn volgende post zal over de Chinese dierentuin gaan. Je zal het al wel kunnen raden: de zoo van Wuhan valt in de verste verte niet te vergelijken met de zoo van Antwerpen. Van veel mensen had ik al gehoord dat de dieren er in Wuhan vrij slecht aan toe zijn, maar de Koreanen in mijn klas zegden dat het nog meeviel. Vorige zondag was het dus tijd er zelf eens een kijkje te gaan nemen ;).
Mijn hemel!
Mijn mond staat in brand en mijn lippen zijn verdoofd. Als ik nu met mijn
handen in mijn ogen zou wrijven zou ik het uitgillen vermoed ik : ). Ik heb me
net gewaagd aan de befaamde 周黑鸭(Zhou Hei Ya)-eend. Zhou Hei Ya is een keten die alle onderdelen van
eenden verkoopt. Het ziet er allemaal niet heel njam njam uit, maar het is hier
zo immens populair dat ik vorige week besloot eens een stukje eend te kopen.
Omdat ik zelf niet goed wist wat te nemen, heb ik de winkelmevrouw zelf maar
iets laten kiezen. Ik weet niet welk onderdeel van de eend ze me nu precies
heeft meegegeven, en het viel ook niet af te leiden uit hoe het eruit zag : ). Het
waren gewoon een hoop industrieel verpakte botjes met hier en daar een rode
peper tussen. Knabbelen maar!
Bij Chinezen schiet er na het
knabbelen zogoed als niks meer over, maar bij mij is dat toch anders; veel
vlees zit er namelijk niet aan. De smaak is goed, maar het is onmenselijk
pikant. Ik heb zo vlak voor de vakantie nog eens heel pikant gegeten, het vel
rond mijn mond zag toen zelfs helemaal rood. Zo pikant kan toch ook niet gezond
zijn, vraag ik me dan af.
Ondertussen zit ik hier ook nog
met mijn massa maankoekjes die ik vóór het maanfestival gekocht heb in een
grootwarenhuis (op dit moment vind je die namelijk bijna niet meer).Ik had er al meer genomen dan ik eigenlijk
nodig had (ze zien er gewoon zo lekker uit), toen één van de winkelmeisjes er bij het
wegen nog eens een hoop extra koekjes bijsmeet. Ik schudde verward mijn hoofd
en zei dat dat echt te veel was, maar ze lachte me toe en zei dat ik die er
zomaar gratis bijkreeg. Feest :p.
Moeilijk te geloven dat het al 17 oktober is. Ik ben al anderhalve maand in China, en al 1 maand en 10 dagen in Wuhan. Ondertussen ben ik het hier een beetje meer gewoon geworden, en ik begin me ook steeds beter te voelen. Ik kan me beter verzoenen met het gesukkel op het bureau voor buitenlandse studenten, met de drukte en soms ook de stank op straat, met het gerochel, met de muizen en ratten op kot, met de immense afstanden die ik moet afleggen om in een deftige supermarkt te geraken, met de te grote hoeveelheden geldbriefjes in mijn portefeuille die samen eigenlijk bijna niks waard zijn :p. Al bij al valt het nog wel mee allemaal, het is gewoon... anders :).
Ik ben deze week gaan klagen over het lawaai om 6 uur s morgens, maar ik moet volgende week teruggaan, omdat degene die mij er misschien/hopelijk mee kan helpen deze week niet aanwezig was.
Echter, al bij al ben ik tevreden hoor :). Ik denk dat de reden waarom ik me nu goed voel, ligt in het feit dat ik tijdens de vakantie (van 1 tot 8 oktober hadden we vrijaf) op reis geweest ben. Nu ja, vakantie, op deze universiteit hebben ze op verschillende momenten een aantal lessen ingehaald om de vakantie te compenseren. Zo hebben we een keer op zondag les gehad, en vorige week was er ook op vrijdag en zaterdag les (maar die heb ik dus gemist). Toch mogen buitenlandse studenten over het algemeen niet klagen, omdat ik ondertussen weet dat veel Chinese studenten ook tijdens de weekends les hebben. De druk op studenten is hier best groot, en veel studenten kunnen het zich niet permitteren om in hun vrije tijd naar clubs te gaan, ook omdat die vrij duur zijn. Had ik al verteld dat in veel Chinese koten de elektriciteit rond 10 of 11 uur s avonds wordt uitgeschakeld? Daarnaast worden de meeste koten ook afgesloten s nachts, zodat je over één of ander hek moet klimmen om in je kot te geraken. Beeld je maar eens in dat je van een feestje thuiskomt en met je mooie jurkje en hakjes zulke toeren moet uithalen. Gelukkig is dat in de gebouwen waar ik woon niet het geval. Er is wel een hek dat wordt toegeschoven, maar je kan het gewoon terug openschuiven omdat het niet op slot is. Een beetje onnuttig dus.
Ed is deze week samen met Burak (Turkse jongen) naar het soort gebouw verhuisd waar ik eerst zat, maar daar wordt het hek wél op slot gedaan. Ik moet toegeven dat de voorzieningen daar toch wel beter waren dan in het gebouw waar ik nu zit. Zo hebben zij altijd warm water (vooral in de winter toch niet onbelangrijk), en werkt hun airconditioning beter. Ik geloof ook niet dat zij elke ochtend zon hels lawaai meemaken als ik. Toch heb ik geen spijt van het feit dat ik verhuisd ben, want dan had ik nooit zon toffe kotgenootjes gehad en zat ik daar waarschijnlijk ook vaak in mijn eentje te loeren.
Enfin, waar waren we gebleven? Ik zou jullie vertellen over mijn reisje naar Henan, ondertussen al een week geleden. Deze week was echt heel druk en ik heb me ook voorgenomen veel ijveriger te zijn vanaf nu. Met andere woorden: mijn taken maken en geen lessen meer skippen. Een beetje routine brengen in het chaotische leven hier is toch wel noodzakelijk om je goed in je vel te voelen.
De reis is mij zééér goed bevallen. Men zegt dat je eerst moet zijn weggeweest om echt thuis te kunnen komen, en dat is echt zo. Na die week weg van mijn campus was ik blij terug in een iets vertrouwdere omgeving terecht te komen. Daarnaast was de avond van mijn thuiskomst ook supergezellig omdat er net heel veel volk in onze living zat. Maargoed, ik loop weer vooruit ;) Henan dus. Het is nog makkelijk te reconstrueren omdat ik daarstraks in de klas een korte spreekbeurt gehouden heb over mijn reisje.
De zaterdag en zondag voor ons vertrek (ons = Vincent en ik http://www.bloggen.be/vincentinqingdao), ben ik nog druk beziggeweest met mijn zoektocht naar een iets of wat degelijke trekrugzak en kopies van de Lonely Planet van mijn kotgenote Nitzan. Mijn beursgeld ben ik ook nog gaan afhalen, ook al was op dat moment de bank eigenlijk net gesloten (supervroeg omwille van de vakantie geloof ik). Echter, er stonden nog een aantal Chinezen te reklameren omdat de bank weigerde hen na sluitingsuur nog verder te helpen, dus bleef ik ook maar wachten. Na een hele tijd heb ik toch nog gekregen wat ik wilde: je moet als buitenlander gewoon volhouden, blijven wachten, zielig kijken en doen alsof je het probleem niet snapt.
De rugzak heb ik uiteindelijk gewoon in Wallmart gekocht, en de kopies das een heel ander verhaal. Het is waarschijnlijk omdat ik een buitenlander ben, maar sommige Chinezen zijn echt extreem behulpzaam. Zo was ik zondag al een tijd zonder succes op pad voor die kopies (de diensten van de universiteit waren gesloten), toen ik in een klein zijstraatje een drukkerij vond. Zij konden mij niet helpen, maar een oud mannetje dat daar passeerde en hoorde wat ik zocht, heeft direct naar zijn kleindochter gebeld. Hij stapte van zijn brommertje en is met mij naar zijn kleindochter gelopen, die speciaal naar de afgesproken plaats gekomen was. Ik sta steeds opnieuw versteld van de vinnigheid van oude Chinezen, zo ook deze bompa, wiens tempo bijna niet bij te houden viel. Zijn kleindochter heeft mij dan op haar beurt weer meegenomen naar een ander gedeelte van de campus van Wuhan University om daar haar winkel te openen en de kopies voor mij te nemen. Et voilà, ik was gesteld :), en mijn dag was weeral om.
Maandagochtend ben ik om 5 uur s morgens op mijn kot vertrokken, en de campus was echt dood. Geen enkele lamp, overal mist en enkel het geluid van krekels: gezellig is anders. Op een gegeven moment kwam daar nog het geluid van vegende borstels bij. Het bleek de kuisploeg van Wuhan University te zijn die de straten al aan het schoonvegen was. Door de mist kon ik ze eerst amper zien. Ik heb goed doorgestapt en was zeer tevreden toen na een twintigtal minuten een lege taxi mijn pad kruiste. Daar moet je echt geluk mee hebben. Op tijd vertrekken is de boodschap, want je weet nooit hoelang je onderweg zal zijn. Rond 6 uur was ik in het station van Wuchang, een uur te vroeg. Ik was echter niet de eerste, want er lagen al mensen te slapen op de banken in de wachtzaal, en daarmee bedoel ik echt OP de banken (zie foto fotos op http://be.fotoalbum.eu/sinostud).
Vincent was op zondag al vertrokken, en had het geluk op de trein zijn ticket nog te kunnen upgraden naar de yingwo (harde slapers). In Chinese treinen kan je namelijk kiezen voor zachte zitjes, harde zitjes, zachte slapers en harde slapers. Harde slapers klinkt erger dan het is, want ik vond het best aangenaam. Het is geen houten plank ofzo, gewoon een hardere matras met een kussen en lakens. Toch heb ik niet kunnen slapen (nochtans was ik echt moe), omdat mijn trein overdag reed. Er was constant lawaai: ofwel spelende kinderen, ofwel Chinezen die dingen verkochten, ofwel een moeder die haar zoontje uren aan een stuk Engelse woordjes liet spellen (vlak onder mijn bed). Toen ik na 8 uren trein aankwam, stond Vincent mij aan het station op te wachten. Hij was s nachts al aangekomen en had zich al geïnstalleerd in ons hotelletje niet ver van het station. Het deed deugd nog eens een bekend gezicht te zien, en vooral ook om nog eens Nederlands te praten. De eerste avond hebben we een grote wandeling gemaakt en hebben we superlekkere hotpot gegeten. In dat restaurant heb ik tegelijk ook mijn eerste wc-zonder-deur-ervaring gehad. Ik ben maar in het allerlaatste kotje gaan zitten omdat er dan geen volk passeert, maar echt op mijn gemak voelde ik me toch niet. Ik betwijfel sterk of een Frans toilet effectief hygiënischer is dan een gewoon westers toilet zoals wij in België hebben. Vincent en ik hebben op onze reis namelijk de goorste toiletten gezien. Een westers toilet kan vuil zijn, maar zon gat in de grond kan nog véééél vuiler zijn. Daarbij moet je ook nog eens opletten dat je je evenwicht niet verliest of dat je gsm niet in het toilet valt terwijl je druk bezig bent je eigen toiletpapier uit je rugzak te vissen.
We passeerden een park waar we kinderen op elektrische teletubbies (ten minste, dat moest het voorstellen) en dieren zagen rijden. Een geweldig tafereel :) evenals de dansende menigte verderop. Toen Vincent en ik naar een groep walsende mensen aan het kijken waren, verzamelde zich plots een hoopje Chinezen rondom ons. Het werden er steeds meer en meer, een omsingeling als het ware. Strategisch haalden ze ons uit elkaar en namen ze elk één van ons voor hun rekening om dan een massa vragen op ons af te vuren. Na dit kruisverhoor bevond ik me plots op de dansvloer met een energieke bomma die me enthousiast mee tussen de Chinezen zwierde.
De volgende dag was het tijd voor de Longmen grotten. Vanuit Luoyang is eigenlijk de hele nabije omgeving makkelijk met het openbare vervoer te doen. Ik had wéér verschrikkelijk slecht geslapen. Zo slecht dat ik me, nadat ik me in een nogal ongemakkelijke houding met mijn zonnebril op mijn kop op een harde bank gelegd had, terwijl Vincent even weg was, onmiddellijk in een diepe slaap bevond. Misschien kwam het door de boeddhistische muziek op de achtergrond. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik moet nogmaals over toiletten beginnen :). Hier zagen we namelijk een moeder die haar dochtertje gewoon recht voor de ingang van de Longmen grotten haar behoefte liet doen. Ook in Luoyang zagen we nadien nog een kindje gewoon op een plein kaka doen. Ondertussen is het al zover dat ik, zodra ik een gehurkte Chinees zie zitten, denk dat die zijn behoefte aan het doen is. Tot zover de toiletstories :). We hebben trouwens ook een moeder gezien die haar kind op een nogal eigenaardige manier leerde lopen. Eerst leek het alsof ze de kleine een halsband had aangedaan, maar nadien bleek ze gewoon een touw rond zijn middel te hebben gebonden. Telkens het kind terug begon te kruipen, trok ze hem gewoon weer op :).
De Longmen-grotten waren magnifiek. Ik vind het tot nu toe één van de mooiste dingen die ik in China gezien heb. s Avonds hebben we de nachtmarkt in Luoyang gedaan, die ook zeker de moeite was. In Longmen hoorden we constant Chinezen fu yuan roepen, en aangezien de Chinezen die het riepen 2 vingers in de lucht staken, maakten we eruit op dat fu yuan hetzelfde als 2 yuan zou zijn. We dachten dat het het Henan-dialect was, en één van de Chinezen daar bevestigde dat. Nadien hoorden we echter dat het helemaal geen Henan-dialect was, maar gewoon een foute uitspraak van two. We zijn er nog altijd niet volledig uit :).
De derde dag was iets rustiger. s Middags hebben we in een restaurantje gegeten waar men ook hond verkocht. We hadden echter al genoeg gegeten, dus ik heb nog geen hond geproefd. Er zijn niet veel plaatsen in China waar nog hond gegeten wordt, en daarom was ik ook echt verbaasd het in Luoyang tegen te komen. Aanvankelijk dacht ik dat enkel de naam van het gerecht Hond zou zijn, en dat het misschien gewoon varkensvlees was (zoals we vantevoren al waren tegengekomen), maar de serveerster zei van niet. In de namiddag hebben we de White Horse Temple en de Guanlin Temple bezocht. Die twee tempels waren niet heel speciaal vond ik, maar de White Horse Temple is heel bekend omdat het de eerste boeddhistische tempel in China is. In de Guanlin Temple kan je je naam op een stukje stof schrijven en het aan een boom of een klein standbeeldje hangen. Het zou geluk brengen, dus hebben we het maar gedaan ;) zo blijft er toch een klein stukje van ons in Luoyang achter. De mensen van de tempel verzekerden ons dat het er verschillende jaren zal blijven hangen, dus ik zal het binnen een paar jaar eens gaan checken.
De volgende ochtend hebben we direct een ticket voor de eerstvolgende bus naar Dengfeng kunnen bemachtigen, en we konden onmiddellijk vertrekken. We werden echter even snel van de bus gegooid als we er waren ingezet ;). Blijkbaar waren wij de enigen die in Dengfeng moesten afstappen, en voor we het goed en wel beseften, stonden we op straat voor het busstation van Dengfeng. Dengfeng is vrij klein, toch zijn er verschillende hotels. We hebben vrij snel een heel deftig hotel gevonden, en we zijn ervan overtuigd dat het personeel een telfout gemaakt heeft omdat we elk maar 7 euro voor onze overnachting betaald hebben, inclusief ontbijt. Voor zon mooi hotel lijkt me dat toch wel heel weinig. In Dengfeng hebben we eerst gemerkt dat we onze Lonely Planet kopies in Luoyang vergeten waren. Dat vond ik toch wel erg omdat we verder geen andere documentatie bijhadden. Achja, niets aan te doen. We zijn eerst treintickets gaan kopen voor onze terugreis en zijn daarna afgezakt naar Shaolin, niet ver van Dengfeng. De belangrijkste bezienswaardigheden daar zijn de Shaolin Tempel en het Pagoda Forest, maar Shaolin staat ook bekend om zijn prachtige natuurlandschappen en een mooie touwbrug waar je zelfs over mag lopen. Jammergenoeg hebben we die twee laatste dingen niet kunnen doen omdat we pas vrij laat waren aangekomen en niet op tijd doorhadden dat de plaatselijke busjes vanaf een bepaald tijdstip niet meer naar die plaatsen reden. We hebben overwogen om de volgende ochtend terug te gaan met onszelfde ticket, maar dat was niet mogelijk. Als we niet opnieuw entrée wilden betalen, moesten we binnen het domein blijven en bijgevolg in de hotels binnen het domein slapen. We hadden echter al lang ons hotel in Dengfeng vastgelegd. Het feit dat het domein zelfs eigen hotels heeft, zegt eigenlijk al genoeg. Ook al doet de atmosfeer er op sommige plaatsen heel gewijd en sereen aan, toch heb ik er een dubbel gevoel bij. Het is een druk bezochte toeristische plaats, en om de haverklap zijn er kungfu-shows die eigenlijk meer weghebben van circusvoorstellingen. Na de shows proberen ze je natuurlijk allerlei dingen aan te smeren, en regelmatig passeren er toeristen met één of ander speelgoedzwaard in hun handen of een kraal rond hun nek.
We besloten echter nog niet op te geven en toch nog wat meer van het domein te verkennen. We stapten één van de busjes in die nog wél reden in de hoop een eindje verder te geraken, maar eenmaal op weg bleek dat dat busje ons gewoon terug naar de ingang bracht. Viel dat even tegen :).
s Avonds in Dengfeng belandden we in een klein restaurantje waar nadien ook een 16-tal Chinese mannen binnenkwamen. Één van hen was producent van baijiu, Chinese vodka. Na een paar korte babbels en een massa fotos kwamen we het restaurantje buiten met ... 2 flessen baijiu ;).
De volgende dag bestond uit de verplaatsing naar Zhengzhou, waar we in ons hotel omwille van de vakantie zomaar even het dubbele van de normale prijs mochten betalen. Zhengzhou was een heus festival: één chaos gewoon. Overal mensen, overal vuil. Ik vond mijn aankomst in Wuhan al erg, maar dit trof echt alles. De straten zagen zwart van het volk. Zhengzhou is sowieso al een belangrijk verkeersknooppunt, maar omwille van de vakantie was de situatie nog erger dan normaal. We wilden er het Henan Museum bezoeken, maar mochten er niet binnen omdat het gerenoveerd werd. Ernaast was echter een kleine tentoonstelling, en we hebben ook een korte voorstelling van traditionele instrumenten meegepikt. Al bij al dus nog wel de moeite. Verder hebben we in Zhengzhou onze tijd doorgebracht met gewoon rondwandelen en de sfeer opsnuiven. We hebben een plein gezien waarop een drietal mannen gewoon met reusachtige zwepen stonden te slaan (op vrij korte afstand van de andere mensen), zomaar op de grond óf tegen een draaiende tol. Das niet alleen gevaarlijk, het ziet er ook vrij angstaanjagend uit.
Toen we zaterdag voor de terugreis met onze rugzakken aan het station aankwamen, bleek er een soort reclamefeest aan de gang. Het plein was dus ook die dag één drukte. Vanaf het moment dat de Chinezen ons in de mot kregen, werden we niet meer gerust gelaten. Ik wist niet naar welke gsm of camera ik eerst moest kijken, en ik maakte me tegelijk ook zorgen over mijn bagage, want zon momenten zijn uitgelezen momenten voor dieven om hun slag te slaan. Om 3 uur zat ik compleet uitgeput op mijn supersnelle trein richting Wuhan (ditmaal Hankou station). Dit soort treinen zijn D-treinen, en na 4 uren was ik al op mijn bestemming. Na een tweetal uren bus en een korte taxirit was ik eindelijk thuis ;).
Wist je dat:
- mensen hier vaak niet achterop een fiets gaan zitten, maar gaan staan?
- ik hier nog nooit iemand heb zien lassen met bescherming van de ogen?
- je hier in winkels ook geen plastieken zakken meer krijgt? (toen ik pas in China gearriveerd was, was dat nog wel het geval)
Sanju, om op jouw vraag te antwoorden: eigenlijk ben ik het eten hier absoluut nog niet beu. Ja, het is bijna altijd rijst of noedels, maar er is een ongelooflijk ruime keuze aan hoofdgerechten. Ik vind de hoeveelheden olie in het eten soms wel vervelend. Je hebt niet echt het gevoel dat je heel gezond eet, zelfs als je groenten eet. Chinezen gebruiken ook heel veel eieren, dus ik eet hier abnormaal veel ei in vergelijking met inBelgië. Ik probeer telkens andere gerechten, maar kiezen is moeilijk en de meeste gerechten ken ik ook niet. Meestal vraag ik of ze me iets kunnen aanraden, of pik ik er gewoon iets uit dat leuk klinkt of waarvan ik denk dat ik weet wat erin zit. Daarnaast kan je hier ook verschillende soepen vinden, of eens een keer hotpot, barbecue (allemaal kleine hapjes, maar heel pikant), Koreaans of Japans gaan eten. Westerse restaurants vind je hier bijna niet, heb ik gehoord. En als je echt genoeg hebt van het Chinese eten, dan zijn er nog altijd de McDonalds en de KFC :). Starbucks is hier ook populair. Daarnaast eet ik ook wel eens graag zoet brood, want dat is hier echt goed (maar calorierijk natuurlijk). Fruit is hier spotgoedkoop. Daarnaast eet ik af en toe ook eens de Chinese versie van Aiki Noodles, want zo van die dingen vind je hier ook met de massa.
Ook van de kleine standjes op straat krijg ik geen genoeg: van gepofte kastanjes tot pannenkoeken met groenten in, tot stukjes eend... je kan hier vanalles vinden. Ik loop hier dan ook constant te eten. De meest populaire dranken zijn hier, naast baijiu (de Chinese vodka), melkthee en gewone hete thee. Bier wordt hier ook massaal gedronken, maar omdat ik geen bierdrinker ben, kan ik over de smaak niets zeggen. De meeste buitenlanders houden echter wel van Chinese bieren.
Hmmm ik heb vernomen dat de karakters in het adres niet zichtbaar zijn bij sommige mensen... ik weet niet goed hoe ik dat moet oplossen eigenlijk. Je moet vast en zeker zowel het Engelse als het Chinese adres op je pakje of briefje zetten, dus het is wel belangrijk. Ik stel voorlopig voor dat mensen die de karakters moeten weten gewoon een mailtje sturen naar mij. Dan stuur ik wel een mail terug met het adres in, misschien is het in hotmail dan wel zichtbaar. (?)
Ziezo, ik heb net even geprobeerd mijn nieuwe postadres te formuleren. Daniela had me een voorbeeldadres doorgestuurd, maar dat zag er toch maar vreemd uit. Daarom heb ik er zelf maar wat aan geprutst, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of het zo in orde is. Laten we dus maar wachten met het verzenden van kostbare chocolade voor we zeker zijn dat het werkt :).
中华人民共和国
湖北省
武汉市
武昌区430072
珞珈山
武汉大学
留学生学院
1号楼, 3单元, 8 D号
珂兰(Kerlijne Stessens)
手机号码:008615827566728
Republic of China Hubei Province Wuhan Wuchang District 430072
Luojia Shan (Mountain Luojia)
WuhanUniversity
The Office of the College of Foreign Students Education
Ik heb een paar keer met Ed gemaild en de situatie thuis ziet er best goed uit. Ik denk dat zijn moeder ongelooflijk veel geluk gehad heeft. Woensdag heeft hij mij laten weten dat hij dit weekend al terugkomt :D, en dat was een heel grote verrassing voor mij. Als hij zelf had kunnen kiezen, had hij nog tot half oktober in Engeland gebleven, maar blijkbaar verliest hij de helft van zijn beursgeld als hij langer dan 15 dagen afwezig blijft. Het is niet al te erg omdat zijn moeder er momenteel goed op staat, maar toch vind ik dat ze hier iets meer begrip zouden moeten tonen voor zijn situatie. Daarnaast is de universiteit op dit moment toch gesloten wegens de vakantie.
Hij is nogal halsoverkop vertrokken en dat hebben ze hier niet graag, zeiden ze me op het kantoor. Echter, als hij had moeten wachten tot na het weekend en tot alles weer administratief in orde zou gebracht zijn (wat hier eeeeuwen duurt), dan had hij veel te lang moeten wachten. Het was een hartinfarct, geen verkoudheid.
Enfin J we zien wel hoe het loopt. Ik ben alleszins tevreden dat mijn maatje terugkomt!
Zoals ik al zei, de tijd vliegt hier enorm. Misschien gaat een jaar toch niet zo lang zijn als ik dacht. Ik heb nog steeds ups en downs, maar het gaat me steeds beter af hier. Zo ga ik regelmatig weg met mijn Indische maatje Sam en vind ik altijd wel iets om me mee bezig te houden. Ik zal de hoogtepunten van de afgelopen week even op een rijtje zetten:
Vorige week ben ik met Mikko (een Zwitser) een dagje naar Hankou getrokken om onze verblijfsvergunning in orde te brengen. Daardoor heb ik weer maar eens mijn les gemist. Onze trip naar het politiekantoor heeft de ganse namiddag in beslag genomen, en we zijn pas vrij laat terug op onze koten gearriveerd. Hoewel de dag voornamelijk bestond uit rechtstaan in de bus, hebben we in Hankou door een paar leuke straatjes gekuierd. We zijn toevallig uitgekomen bij een marktje met allerlei soorten vis (paling, krab), schorpioenen (of iets dat erop lijkt), kikkers, schildpadden enzovoort. Toch wel zielig die beestjes zo te zien, vind ik. Van achter een groentenkraampje kon ik wéér maar eens een Chinees bespeuren die stiekem gsm-fotos van me nam. Dat gebeurt hier constant, en de Chinezen zijn er precies echt van overtuigd dat dat niet opvalt J, ook al staan ze recht voor me en laten ze de genomen foto nadien aan hun vrienden zien. Discreet is anders. Ze mogen altijd aan me komen vragen of ze een foto mogen nemen, maar zo stiekem vind ik echt niet leuk. Ik heb de neiging om elke keer als ik het zie mijn eigen camera te nemen en op mijn beurt een foto van hen te trekken, of om een foto-pose aan te nemen :p. Ook kinderen holden achter ons aan en gingen hun vriendjes halen om hen de aliens te tonen. Toen Mikko en ik op een bankje onze rijst met pikante tofu aan het verorberen waren, staarde effectief élke voorbijlopende Chinees ons aan. Ook eergisteren in een restaurantje stonden de dienstmeisjes te observeren hoe ik mijn eten naar binnen werkte. Buitenlanders zijn een attractie, maar etende buitenlanders zijn blijkbaar nog veel interessanter J. De politie heeft vorige week onze paspoorten afgenomen, dus moest ik deze week nog eens helemaal terug naar Hankou om het terug te gaan oppikken. Sam heeft me vergezeld, en dat maakte dat het nog wel een leuk dagje geworden is.
De mooiste eetplekjes vlakbij de campus zijn toch wel de openluchtrestaurantjes naast het Oostelijke Meer. Ik heb er tot nu toe één keer gegeten, en vorige week vrijdag ben ik er nog iets gaan drinken met Daniela (Duits meisje) en Nitzan. Hoewel de restaurantjes zich naast een drukke baan bevinden, doet het allemaal heel rustig aan en kan je genieten van een mooi uitzicht. De muggen moet je er maar bijnemen ;).
Zaterdag ben ik eerst gaan zwemmen en nadien ben ik een kapotte bureaulamp gaan inruilen bij de Carrefour. Het mag hier dan allemaal goedkoop zijn, maar vaak begeven spullen het vrij gauw of (zoals bij mij het geval was) hebben ze gewoon nooit gewerkt ;). Ik heb trouwens ook een weegschaal gekocht voor minder dan 2 euro J. Weegschalen vind je af en toe op straat of in een shoppingcentrum, maar het is toch handiger er zelf eentje te hebben. Zaterdagavond ben ik eerst naar een evenement op de campus gaan kijken, waar veel meer volk was dan ik verwacht had. Dit evenement was al ter ere van de nationale feestdag op 1 oktober (gisteren dus). De hele ceremonie bestond uit een opeenvolging van patriottistische liederen zoals Vandaag is het je verjaardag, mijn China (http://ent.cctv.com/music/special/aggqdjc/20090827/108563.shtml - dit soort filmpjes zijn hier natuurlijk niet geblokkeerd), gezongen door jongeren. Leuk voor eventjes, maar een hele avond van datte, neen danku J. Dit jaar zijn de festiviteiten nog veel groter omdat het de 60ste verjaardag van de Volksrepubliek is.
Gisteren was het dus the big day, en daarom ben ik gisterenavond eerst met mijn klasgenoten gaan eten en daarna aan de oever van de Gele Rivier in Wuchang naar het vuurwerk gaan kijken. Jammer genoeg viel er van dat vuurwerk bijna niets te zien. Het was zo goed als onmogelijk je door de mensenzee te bewegen en we konden niet op een plaats geraken waar we een beter zicht hadden. De straten waren één en al mens en het was zelfs niet mogelijk ons in één van de bussen te wringen. Ik denk dat het aan de andere oever in Hankou (waar het vuurwerk werd afgeschoten) nog veel erger moet geweest zijn. Gisteren was de verkeerschaos dus extreem, maar op gewone dagen is het ook al niet te doen. Chinezen stoppen voor niets of niemand. Zelfs als je al een paar passen op straat gezet hebt, is de kans groot dat je ofwel terug moet lopen, ofwel dat de bewuste auto serieus uitwijkt om toch maar niet te hoeven stoppen. Ook al is hun rijstijl vrij agressief, toch heb ik nog nooit iemand uit de auto zien stappen om een andere bestuurder uit te kafferen. Wat ze dan wel weer ten volste benutten, is hun toeter. Chinezen toeteren constant, en volgens mij is het een soort verslaving. Of ze nu in fout zijn of niet, of iedereen hen al gezien heeft of niet, of ze in de file staan of niet: toeteren doen ze J.
Op dit moment heb ik tot 8 oktober vakantie omwille van de Nationale Feestdag, maar er is nóg een feest dat nu toevallig ook begin oktober valt (3 oktober): Het Midherfstfeest. Dit is een traditioneel feest waarbij naast de Aarde vooral de Maan vereerd wordt. Op deze feestdag kijken Chinezen met hun familie naar de maan en eten ze de fameuze maankoekjes. Maankoekjes of maancakes zien er geweldig lekker uit, maar zijn niet te eten. Ze zijn niet alleen veel te zoet, ze liggen ook nog eens als een baksteen op je maag. Dat heb ik toch geconstateerd uit de cakejes die ik de afgelopen dagen geproefd heb. Ze zijn daarnaast ook nog eens vrij duur in vergelijking met andere Chinese zoetigheden.
Ondertussen heb ik ook mijn eerste echte Chinese karaoke-ervaring achter de rug. Nadat ik zaterdag de vaderlandslievende kreten van de Chinezen op de campus ontvlucht was, ben ik samen met Sam, Jazz (een andere Indiër die hier al 4 jaar studeert), Joey (een Chinees) en zijn vrienden naar KTV getrokken. KTV-plaatsen kom je altijd en overal tegen. Het zijn grote gebouwen waar je met vrienden een kamertje kan huren om er dan de ganse avond door een micro te kwelen. Het repertoire bestond zowel uit Chinese als Engelse liedjes. Nadat ik eenmaal gezongen had, belandde de micro steeds opnieuw weer in mijn handen :p, ik heb al een fanbase in China. De liedjes van de Backstreet Boys waarnaar ik luisterde toen ik een jaar of 11 was, zijn hier trouwens enorm populair.
Ik ben ondertussen ook al twee keer naar een club geweest. Eergisteren naar club Song a Song (ofzoiets) met de twee Indiërs en Joey, en gisterenavond met mijn klasgenoten naar een club hier vlakbij. Vooral eergisteren is me goed bevallen, en naar ik heb horen zeggen kan het nog beter als je naar de clubs gaat met veel buitenlanders. Daar wordt meer Engelse muziek gedraaid en is de sfeer waarschijnlijk ook meer zoals ik gewoon ben in België. In alle clubs hier werken naast danseressen ook zangers en zangeressen. Zij zingen regelmatig mee met de karaoke-versie van populaire nummers. Ik ben al vaak verschoten hoe goed sommige zangers zijn! Ook al zijn Chinezen niet echt feestbeesten, toch vind ik de sfeer nog oke. Ze doen allemaal pogingen om te dansen en ik heb de indruk dat ze zich toch goed uitleven J. Voor herhaling vatbaar dus.
Wat ik ook zeker nog moest aankondigen, is dat ik maandag voor een paar dagen naar Luoyang trek met Vincent, een andere sinoloog. Hij studeert in Qingdao, in de provincie Shandong. Ik sta ervan versteld hoe snel de treintickets de deur uitvliegen. Toen ik vorige week achter tickets ging vragen, kon ik ze nog niet krijgen, en 2 dagen later was bijna alles al uitverkocht. Ik heb na lang informeren geopteerd voor een slaaptrein voor overdag. De rit duurt namelijk een achttal uren en de zachte zitjes waren uitverkocht. Veel zin om 8 uren aan een stuk op een harde bank te zitten, had ik niet. Nochtans wil ik die harde zitjes wel eens ervaren.
Vincent kan het echter nu al ervaren. Hij heeft meer last gehad met het bemachtigen van een ticket. Zijn reis zal ongeveer 15 uren duren en hij durfde niet te wachten op een andere mogelijkheid, dus heeft hij de harde zitjes genomen... En dat is niet het enige, hij komt ook nog eens s nachts om 2 uur aan. Het zal letterlijk en figuurlijk een harde trip worden.
Nog even over het eten: hier vlakbij onze koten is een klein winkeltje waar elke dag vers brood uit de Carrefour verkocht wordt. Het is niet zoet, dus ideaal. Daarnaast heb ik ook de chocolade van Dove ontdekt, die best wel te pruimen valt. En neen, die heeft geen zeepsmaak :).
Ik zal mijn verhaal eindigen met een paar weetjes:
Chinezen houden van dutjes. Niet enkel middagdutjes, maar ook ochtenddutjes en avonddutjes. Overal waar je kijkt, zie je wel één of andere maffende Chinees. In de bus, bij de nagelverzorging in een schoonheidswinkeltje, in restaurantjes langs de weg ... wie weet waar liggen er nog J. Een ander fenomeen is het mannentopje. Als het warm is buiten, zoals op dit moment bijna elke dag het geval is, kan je regelmatig mannen waarnemen die hun t-shirt of marcelleke tot halverwege hun (vaak ietwat dikkere) buik opgerold hebben. Ik ben benieuwd of die trend zich volgende zomer ook in Vlaanderen zal doorzetten J.
Ik merk, nu de lessen gestart zijn, dat ik heel wat minder tijd kan vinden om aan mijn blog te werken. Ik heb op dit moment bijvoorbeeld meer zin om mijn bed in te kruipen omdat ik al twee nachten veel te weinig geslapen heb. Oke, ik geef toe, dat ligt deels aan mezelf, máár er zijn nog andere oorzaken! Ten eerste: elke avond is er wel één of ander groepje buitenlanders dat onder mijn raam lawaai komt maken en bier komt drinken. Overlaatst waren er hier beneden zelfs Afrikanen die genot vonden in het imiteren van wolven. Daarnaast is er het geluid van de waterpomp van ons gebouw, waar blijkbaar enkel ik last van heb. Ik vind het zelfs erger dan Afrikaans wolvengehuil, en ik snap niet hoe het komt dat niet heel het gebouw er wakker van wordt. Zelfs met mijn dierbare oordopjes slaap ik er niet doorheen. De pest is dat dit geluid heel onvoorspelbaar is en ongeveer een uur duurt. Soms is het er, soms niet. Zo ben ik al een paar keer om 6 uur s morgens wakkergeworden, terwijl ik normaalgezien pas rond 7 uur opsta. Daar gaat mijn nachtrust dus L. Een laatste oorzaak is ten slotte mezelf. Ik heb tot nu toe namelijk nog maar amper mijn schoolboeken open gedaan en ik realiseer me meestal s avonds pas dat ik toch nog één of ander opstel moest schrijven.
Daarom heb ik vandaag al maar eens één les geskipt... (shame on me). Lessen skippen lijkt hier op het eerste zicht geen probleem, maar de leerkrachten houden het wel allemaal bij. Een deel van de punten staat op aanwezigheid, maar dat is voor mij dus allemaal niet zo belangrijk. Ik denk niet dat ik er bij mijn super-ijverige Koreaanse vriendin een goede indruk op nalaat, maaaaar ik zoek niet elke week lessen te skippen. Het was trouwens de gemakkelijkste les: grammatica. De rest van de lessen zijn best oke vind ik. Niet zo moeilijk als in Leuven, maar ik leer elke les toch vrij veel woordenschat bij. Trouwens, niet iedereen in mijn klas studeert enkel Chinees, en dit jaar is ook niet voor iedereen in mijn klas een extra jaar (zoals bij mij het geval is). Voor mijn Koreaanse vriendin (Liu Zhi Hui) telt dit jaar bijvoorbeeld wél mee als een bachelorjaar, en zij heeft naast Chinees dus ook nog andere vakken zoals International Trade. Nu we het toch over school hebben, dit is mijn weekschema. Zoals je kunt zien, is de uurverdeling een beetje bizar.
Maandag:
08:00 09.35: grammatica
09:50 11:25: spreken
Dinsdag:
08:00 09.35: grammatica
09:50 11:25: luisteren
14:05 15:40: lezen (zowel luidop als begrijpend)
Woensdag:
14:05 15:40: grammatica
15:45 17:25: spreken
Donderdag:
08:00 09.35: luisteren
09:50 11:25: schrijven
Vrijdag:
08:00 09.35: grammatica
09:50 11:25: spreken
Het is redelijk wat, en je krijgt toch ook veel opdrachten. Dit zijn vooral lesvoorbereidingen, maar ook opstellen en oefeningen. Al bij al zal het nog wel meevallen, en je kiest zelf of je veel extra woordenschat studeert of niet.
Ohja, wat me opgevallen is bij Koreaanse meisjes is dat ze vrij preuts zijn. Preutser dan Chinese meisjes denk ik. Zo had Nitzan overlaatst een t-shirt aan waarbij het bandje van haar BH zichtbaar was. Op een gegeven moment begon Liu Zhi Hui vreemde gebaren te maken, waardoor ik dacht dat er iets mis was. Panikerend wees ze naar het BH-bandje van Nitzan, die daar natuurlijk geen probleem in zag. Toen ik me vandaag in de klas voorover bukte om iets te nemen, voelde ik plots dat Liu Zhi Hui mijn t-shirt naar beneden trok om te voorkomen dat iemand mijn onderrug zou zien.
Ik word hier met allerlei namen aangesproken, behalve met mijn echte naam. Caroline, Karolina, Kerlena, Kelan... Mijn Chinese naam is nog het best van allemaal J. Ik spreek hoe langer hoe meer Chinees hier op de campus. Als ik met mijn kotgenotes praat, is de voertaal meestal Engels, maar in de klas spreek ik tegen iedereen Chinees. Koreanen, Japanners, Vietnamezen, Laotianen, Kazachen en Turken kennen namelijk meestal geen Engels. Vorige week was er een meeting met alle nieuwe buitenlandse studenten. Net zoals al de rest hier, was ook deze meeting vaag. Er zal ergens in oktober een internationaal cultureel festival plaatsvinden, waarop alle buitenlanders hun land moeten vertegenwoordigen. Deel één van het festival zijn de kraampjes, die je zelf moet inrichten met bijvoorbeeld fotos, typische klederdracht, typisch eten... van je eigen land. Deel twee is een optreden per werelddeel (alle Europeanen, Afrikanen, Aziaten samen). Voorlopig is er echter niet echt iemand die zich hier al mee aan het bezighouden is. Nochtans is het vrij belangrijk, aangezien het op de nationale televisie zal komen. Ze hebben ons ook aangeraden zo snel mogelijk contact op te nemen met onze ambassade :p. Ik ben eens benieuwd wat het allemaal gaat worden. Waarschijnlijk weer grote plannen, maar als puntje bij paaltje komt, loopt alles toch weer in het honderd.
Wat ik ook nog wou vermelden, is dat het hier vol muggen zit. Je kan niet buitenkomen, of je zit onder de muggenbeten. Op zich vind ik muggenbeten niet zo erg, maar de muggen hier zijn natuurlijk weer helemaal anders dan de muggen in België. Een beet van deze mug jeukt 10 keer zo hard als een beet van een Vlaamse mug. Nu we het toch over dieren hebben (ongedierte is een beter woord), vorige week ben ik één nacht bij Nitzan gaan slapen omdat ik bezoek had van meneer de rat. Ik was niet zeker of ik hem nu in mijn kamer of in de badkamer zag wegvluchten, dus nam ik het zekere voor het onzekere. Daarnaast horen en zien we ook regelmatig muizen op ons appartement. Ondertussen is mijn kamer herschilderd in het lichtblauw (Madis idee). Enkel Nicole laat haar kamer niet schilderen. Enkel de living moet nu nog gedaan worden. Het resultaat mag er zijn ;) echt veel beter dan die vuile witte muren van voorheen.
Vorige week ben ik samen met Nitzan en Nicole gaan zwemmen buiten de campus. Ik hoop dat ik vaker de tijd kan vinden om met hen mee te gaan, want het bevalt me wel. Nochtans valt het niet te vergelijken met zwembaden in België. Zo zijn er geen aparte kleedhokjes en loopt iedereen er na het zwemmen naakt rond. De ruimtes voor mannen en vrouwen zijn natuurlijk wel van elkaar gescheiden. Op het eerste zicht lijkt het zwembad vrij hygiënisch; iedereen moet namelijk een badmuts dragen en de gangen zijn heel proper. Echter, eenmaal in het zwembad merk je dat er niets anders dan gerocheld wordt. Chinezen tuffen gewoon in de goot van het zwembad en kletsen er dan wat water overheen. Na het zwemmen sta je dus met zijn allen gezellig in je blootje onder de douche, en je kan je wel voorstellen dat een paar buitenlanders tussen die Chinezen een speciale attractie zijn. Zo begon er weer een meisje tegen me te babbelen en te stoefen over mijn schoonheid J. Jaja, ik krijg hier een dikke nek.
Ondertussen heb ik al wat meer van Wuhan gezien. Vooral de omgeving rond de campus lijkt me al iets duidelijker. Zo ben ik vrijdagavond op mijn eentje over de dichtstbijzijnde hoofdbaan gelopen, en heb ondertussen wat winkeltjes gedaan. Het was een grote wandeling, en ik was pas heel laat terug op kot. Ed had me toen een paar berichten gestuurd waarin hij zei dat hij slecht nieuws van thuis had, dus ben ik zo snel mogelijk langs zijn kot gegaan. Omdat ik een slecht voorgevoel had, heb ik onderweg een knuffel voor hem gekocht (overlaatst heeft hij mij ook een kadootje gegeven). Het nieuws bleek inderdaad ernstig: zijn moeder heeft een hartaanval gehad. Ik wist niet wat ik hoorde. Ed is zaterdag de hele dag op pad geweest om zijn paspoort terug te krijgen van de politie (de politie neemt hier namelijk gedurende een ganse week je paspoort af om een verblijfsvergunning in orde te maken) en om een treinticket te kopen. Ik ben zaterdag een dagje naar Hankou geweest, en schrok toen ik rond 6 uur het bericht kreeg dat Ed s avonds al naar huis zou vertrekken. Ik ben halsoverkop naar het treinstation vertrokken, waar ik hem nog 5 minuten gezien heb. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik hoop dat alles oke is... Het was voor mij wel een domper om mijn beste maatje hier te zien vertrekken. Gelukkig is hij van plan nog terug te komen, maar dat zal zeker voor binnen een paar weken zijn.
Zaterdag heb ik de Yellow Crane Tower bezocht en ben ik dus nadien in Hankou gaan rondlopen. Ik had gedacht dat de Yellow Crane Tower enkel een tower was, en dat ik die dus gerust op een uurtje gezien zou hebben. Het tegendeel was waar, want het gebied van de Yellow Crane Tower bleek groter dan ik dacht. Omdat het zaterdag vrij warm was, heb ik toch wel wat afgezien J ik zweette me te pletter. Net op dat moment, toen ik op een stoeltje zat te rusten, kreeg ik een Chinese jongen in de mot die stiekem een foto van me wilde trekken. Omdat ik echter naar hem keek, richtte hij snel zijn camera naar de andere kant. Hij snapte dat ik het doorhad, en ging het tegen zijn vrienden vertellen, waarna ook zij begonnen te lachen en naar mij begonnen te loeren. Uiteindelijk waagden twee meisjes uit hun groep het aan mij te komen vragen of ze samen met me op de foto mochten. Om beurt kwamen ze naast mij staan, en die hele tijd bleef ik me afvragen waarom Chinezen in godsnaam met een bezwete en afgematte buitenlander op de foto wilden. Ik zag er namelijk niet echt op mijn paasbest uit J. Deze actie gaf andere Chinezen het startsignaal om hetzelfde te komen vragen, en dus had ik op de Yellow Crane Tower wel mijn bezigheden. Het uitzicht daarboven was magnifiek. Jammer genoeg is de lucht hier zelden helder, waardoor alles steeds in nevel gehuld is. Ik vermoed dat het de smog is, en de hoge vochtigheid op deze plaats. Het weer varieert hier zeker zo erg als in België. Zaterdag was het heet, maar was er geen zon te zien, zoals hier bijna altijd het geval is. Zondag heeft het heel de dag geregend, en op sommige momenten zelfs gestortregend. Maandag (gisteren) was het echter uitzonderlijk een prachtige dag. Zulke dagen maak je hier zelden mee, zei Madi. De hemel was open en de temperatuur was ideaal (zon 24 à 25 graden). Daarom heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt de campus eens te verkennen. Samen met Jordi (een Spanjaard) ben ik de oude Chinese koten en de oude bibliotheek gaan bezichtigen. Daarna ben ik alleen nog op zoek gegaan naar één of andere plaats vlakbij mijn universiteit waar het mogelijk zou zijn guzheng te leren spelen. Je weet wel, dat typische Chinese snaarinstrument. Ik heb die plaats (nog) niet gevonden, maar wel een leuk straatje met allerlei goedkope spullen (van schoolbenodigdheden tot kleding).
In het algemeen heb ik me zaterdag goed geamuseerd, maar ik voelde me ook verloren. Het feit dat ik er helemaal alleen op uitgetrokken was, had daar waarschijnlijk wel mee te maken, maar het komt ook omdat ik me nog altijd niet echt goed voel in deze stad. Misschien heb ik te veel hooi op mijn vork genomen door zaterdag zowel de toren als het centrum van Hankou te bezoeken. Het was namelijk nogal overweldigend. De weekenddrukte is onvoorstelbaar. Het afscheid van Ed diezelfde avond was de druppel, en op het einde van de dag was ik uitgeput en ongelukkig. Gelukkig kon ik zondag lang uitslapen en kreeg ik telefoon van Julia dat ik weer kon gaan lesgeven (samen met Adam). Ditmaal waren de kinderen iets ouder, maar lesgeven kon gewoon op dezelfde manier als vorige keer. Ik had dit keer de les voorbereid, en heb het over hobbys gehad. Zo kwam ik uiteindelijk bij zingen terecht, en heb ik de kinderen het refrein van You are my sunshine geleerd. Ze waren allemaal zo enthousiast, en ook ik geniet daar heel erg van. Julia is zo in de wolken dat ze me heeft gevraagd of ik lesgeven in een kleuterschooltje zou zien zitten. Daarom ga ik dat normaalgezien nu vrijdag eens proberen. Daarna kan ik kiezen wat me het beste ligt. Lesgeven is hier niet echt moeilijk. Het is vooral belangrijk dat je creatief bent en de kinderen heel actief laat meewerken. Als je dan toch eens inspiratieloos bent, laat je de kinderen nieuwe Engelse woorden nazeggen. Dat kan soms wel eens voor grappige effecten zorgen ;) want de kinderen herhalen effectief álles. Toen ik me een goedkeurende hm liet ontvallen, hoorde ik dan ook enkele Chineesjes hetzelfde zeggen. Ik besloot daarom er nog maar een paar hm hm-s aan toe te voegen ;).
Ik heb het echte centrum van Wuhan, namelijk het meest commerciële district Hankou, tot nu toe nog (altijd) niet verkend. De stad is dan ook zo reusachtig dat ik écht niet weet waar te beginnen. Ed (de Engelsman, remember) is er ondertussen al wél op uitgetrokken. Blijkbaar kan je met een bootje de Changjiang oversteken! Afgelopen weekend was ik te tam om echt veel rond te lopen. Ik was ook absoluut niet in de mood omdat, toen ik donderdagavond met Ed naar The Curious Case of Benjamin Button wilde kijken, mijn harde schijf op de grond gevallen is. Aanvankelijk dacht ik dat er niet veel aan de hand was, maar toen ik zaterdag naar mijn geliefde muziekjes wilde luisteren, bleek dat praktisch niks nog afgespeeld kan worden. :( NOOOOO! Ik ben nog maar een week hier en ik ben mijn muziek al kwijt. Niks aan te doen... ik ga zo snel mogelijk rondkijken naar een nieuwe harde schijf en redden wat er nog te redden valt.
Het wordt dus dringend tijd om zelf eens het heft in handen te nemen en er op mijn eentje op uit te trekken. Dat was dan ook het plan voor gisteren, ware het niet dat ik weer wat administratieve rotzooi in orde moest brengen. Volgende week moet ik trouwens nog eens hetzelfde ondergaan, omdat ik een aantal formulieren nog moet terugkrijgen (als ze ze niet kwijt zijn ten minste, want van een Duits meisje hoorde ik dat ze haar niet bij een klas hadden ingedeeld omdat ze haar Chinese niveautest kwijt waren). Ondanks het feit dat ik al om half 12 gedaan had met de les, was ik pas om 5 uur klaar om te vertrekken. Ik heb dan maar besloten naar de dichtstbijzijnde Carrefour te gaan en me daar nog eens goed uit te leven. Naar een grote supermarkt gaan is hier op zich al een avontuur. Eventjes naar de winkel is nooit eventjes J je bent bijvoorbeeld al gauw een uur onderweg naar de Carrefour. Ik had vrij veel spullen nodig, maar het duurde steeds lang voor ik ze vond. Toen ik dan eindelijk al mijn bullen had, bleek aan de kassa dat ik net niet genoeg cash geld bij had... Vrij beschamend, want ondertussen stond een hele rij Chinezen op mij te wachten. Ik heb het snel opgelost door één ding achter te laten, maar die Chinezen stonden ondertussen wel te lachen met deze laowai ;) (= buitenlander).
Een ander grootwarenhuis dat iets dichter bij de deur is, heeft dan weer een ingewikkeld stempelsysteem. Op mijn kassaticket stonden na afloop welgeteld ... 12 rode stempels. De meeste stempels staan er vantevoren al op, maar om buiten te geraken moet je nog een laatste stempel laten zetten. Wat voor nut die heeft, is me een raadsel. Voorlopig laat ik de grootwarenhuizen even voor wat ze zijn.
Op dit moment is het een beetje minder hectisch dan de eerste dagen, en ik begin zo stilaan te wennen aan mijn nieuwe thuis. Vrijdagavond ben ik met een groepje van 5 (waaronder ook een Amerikaan, Adam, en zijn Spaanse vriendin, Martha) aan het Oostelijke meer (Donghu) gaan eten. De sfeer was er geweldig, maar de rook stoorde me enorm. Het is soms net alsof je een sigaret rookt (ja mama, ik heb ooit eens één sigaretje geprobeerd). Chinezen bakken namelijk heel veel voedsel op een barbecue. Het zijn allemaal kleine hapjes, zoals patat, komkommer, kippenpoten, garnalen, ... Alles is zeer pikant gekruid, dus ik eet het liever in combinatie met een noedel- of rijstgerecht. Het eten in Wuhan staat trouwens bekend om zijn pikantheid, en dus is het altijd oppassen geblazen.
Na ons etentje hebben we nog wat langs het Oostelijke Meer gekuierd, en liepen we langs een open plek met een groot aantal pooltafels. Het weer is hier s avonds zo aangenaam, dat ook wij niet konden weerstaan aan een spelletje pool in openlucht. Ondanks het feit dat buitenlanders hier vaak VIPs zijn, hebben we de meest scheve pooltafel van de ganse hoop gekregen. Hoe we ook probeerden, de ballen rolden steeds terug naar van waar ze kwamen J. Ik kan echter niet zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben ;) het was zelfs fijner en vooral onvoorspelbaarder dan een gewoon potje pool.
Zaterdag heb ik overdag samen met Ed een heuveltje op de campus beklommen, en ben ik rond half 6 vertrokken om te gaan... lesgeven ;). Vorige week is er namelijk een Chinees meisje (Julia) aan me komen vragen of ik geïnteresseerd was in zon jobke. Het feit dat ik geen native speaker ben, is blijkbaar geen probleem. Rond half 7 dacht ik in Hankou te zijn, maar dat was buiten het Chinese spitsuur gerekend. Toen ik aan de hoofdpoort van mijn universiteit na 20 minuten nog geen taxi te pakken had, begon ik wanhopig te worden. Het was uiteindelijk 20 na 6 toen ik eindelijk op weg was naar Hankou, en ik zou er pas om iets na 7 arriveren. Julia vond het niet erg, en nam me mee naar een klas met 34 jongens en meisjes van 6 tot 10 jaar oud. Tot mijn grote verbazing zag ik Adam voor de klas staan! J Zowel hij als ik hadden niets voorbereid, want dat was volgens Julia niet nodig. Het enige wat we moesten doen, was een aantal random woorden op het bord schrijven en de kinderen die constant laten herhalen. Dat is trouwens de meest gangbare lesmethode op Chinese scholen: 填鸭式(letterlijk the force feeding duck style). Het komt erop neer dat de leerstof er gewoon bij de kinderen ingedreund wordt door middel van constante herhaling.
Gelukkig kon ik kijken hoe Adam zijn les gaf, en of de kinderen meewerkten. Ik was toch wel zenuwachtig; ik had immers nog nooit lesgegeven, had niks voorbereid en had helemaal niet verwacht dat de kinderen met zoveel zouden zijn. Op de voorste rij zaten natuurlijk de lawaaimakers, terwijl de achterste rijen kinderen bijna niet durfden praten. De Chinese leerkracht hielp Adam met de Chinese vertaling van een aantal woorden, en probeerde de kinderen de nieuwe woorden door middel van handenklap-spelletjes aan te leren. Toen ik nadien aan de beurt was, pakte ik het op ongeveer dezelfde manier aan. Het niveau van de kinderen is extreem laag, dus heb ik hen gewoon de kleuren blue, pink, red enzovoort geleerd. Ik wees naar objecten in de klas, liet hen in hun handen klappen, liet de leerlingen die iets roods droegen rechtop staan, deed mijn zwarte schoenen uit, enzovoort. Het feit dat ik hier en daar wat Chinees kon gebruiken, was natuurlijk ook een hulp, en alles is heel vlot gegaan. Zowel van de leerkracht als van de leerlingen kreeg ik een positieve respons, dus ik ben content J ik wil het zeker nog eens proberen, maar dan toch wel mét voorbereiding. Fotos heb ik er momenteel nog niet van, maar ik ga ze via Julia nog proberen vast te krijgen.
Na het lesgeven zijn Adam en ik met 4 Chinese leerkrachten van die school (ze geven enkel in het weekend de extra Engelse lessen) gaan eten in een supergezellige buurt van Hankou. Jammer genoeg viel aan de rook ook hier weer niet te ontsnappen. Bij dit etentje heb ik een gemengd gevoel, omdat de leerkrachten steeds onder elkaar Wuhanees praatten en bijna niets tegen ons durfden zeggen (zowel in het Engels als in het Chinees). Misschien waren ze beschaamd over hun lage Engelse niveau? De enige die zich wel in het Engels verstaanbaar kon maken, was Julia. Toen er echter geen spontaan gesprek op gang kwam tussen ons, buitenlanders, en de Chinezen, begon Julia een geforceerd gesprek met Adam. Het was allesbehalve interessant, en al gauw was het weer stil. Ik hoorde ze tegen elkaar zeggen dat Adam een native speaker is, en misschien verklaart dat waarom Julia meer tegen Adam sprak dan tegen mij. Langs de ene kant is een native English speaker zijn voordelig, maar langs de andere kant worden ze ook vaak meer bekeken als studieobjecten dan als personen. Dit heeft Ed me verteld, en nu begrijp ik volledig wat hij bedoelt. Ik denk niet dat Julia of de andere leerkrachten echt geïnteresseerd waren in wie we waren; ze wilden ons gewoon even gebruiken nu ze de gelegenheid hadden. Dat was toch hoe Adam en ik het ervaarden. Ergens valt dat natuurlijk te begrijpen, maar van een spontane conversatie was toch geen sprake.
Gisteren ben ik met de lessen gestart. Ik mocht na de test van vorige week in het hoogste level beginnen (lang leve de KuLeuven J), en hoewel ik content was over de grammaticales, vond ik de spreekles beneden alle peil. Dat had ook wel te maken met het feit dat onze groep ná de grammaticales vergezeld werd door een 6-tal pubers van Kazachstan die, na een half jaar in Xian gestudeerd te hebben, zo bleek, enkel de zin Ik weet het niet hadden geleerd. Vandaag hoorde ik dat die ondertussen in de groep van Ed gesukkeld zijn.
Omdat het niveau toch wel laag was en een leerkracht tegen mij en een Koreaanse gezegd had eens bij de bachelorklas te gaan kijken, ben ik ondertussen van klas veranderd. Geen vervelende Kazachen dit keer, wel veel Koreanen, Turken en één Australiër. Vaak kan je uit iemands Chinees afleiden van waar iemand komt, omdat de klanken soms door het Chinees heen blijven klinken. Dat is vaak het geval bij Afrikanen, maar vooral bij Amerikanen vind ik. Bij de Australiër uit mijn klas is het zelfs hilárisch J.
Vandaag heb ik ten slotte mijn boeken gekocht en ben ik langs Ed gegaan om zijn nieuwe gitaar te keuren. We zouden een bandje kunnen opstarten en hier lokale bekendheden kunnen worden ;) het laowai-bandje J... wie weet... want in China is alles mogelijk.
Ik ben Kerlijne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kelan.
Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is sinologe.
Ik ben geboren op 27/07/1988 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: karakters pennen en karaoke zingen.
Ik hou van Chinezen, rijst, hotpot en stokjes.
.
. Gelukkig kan ik uitkijken naar eind januari, wanneer mijn maandje reizen begint. Eerst staat Harbin op het programma. Ik vertrek op 27 januari samen met de Duitsers Robert, Tim en Steffi. Daarna staan Guilin en Yangshuo op de agenda (met Vincent) van 4 tot 11 februari, waarna ik rechtstreeks doorreis naar Shanghai, om met Gong Yiwei en de rest Chinees Nieuwjaar te vieren op 14 februari (jep, tegelijk met onze Valentijn). Laten we hopen dat mijn gezondheid vanaf nu wat gaat meewerken 
, you made my day!
. Ik verschoot nogal toen we op de opnameplaats arriveerden, want het was professioneel! De gebouwen trokken op niks, maar eenmaal binnen voelde ik me net Jennifer Lopez 
. Daarna hebben de rappers hun stuk apart ingezongen, en het resultaat mocht er zijn! Ik ga dat nummer nog op de één of andere manier proberen vast te krijgen, en Shikah heeft fotos van de opnamestudio, maar ook die heb ik nog niet gehad.
