Op woensdag 11 april had ik, totaal onverwacht, een positieve zwangerschapstest in handen. Ik had geen idee hoeveel weken ik zwanger was, omdat ik dit helemaal niet verwacht had na het slechte nieuws in maart.
Inmiddels ben ik 27 weken zwanger en verwachten we rond 5 december ons eerste kindje.
Wij hebben altijd gezegd dat we 2 kindjes willen, dus wie weet dat ik deze blog ooit weer ga moeten gebruiken, al hoop ik dat het de volgende keer op de spontane manier lukt.
Er is wederom geen activiteit te zien op de echo's van afgelopen donderdag en vandaag. Afgelopen donderdag had ik er zelf nog wel een goed oog in, en mijn gynaecoloog ok. Ik zat toen op dag 11, er was nog geen sprake van een dominante follikel, maar er was op deze echo al wel meer te zien dan op de echo's voor de operatie. Voor de operatie had ik altijd echo's met honderden kleine blaasjes (de PCO), nu zag je echt een heel stuk minder blaasjes, waardoor er nu dus wel meer plaats en ruimte is voor een eventueel eitje om te groeien. Ik moest afgelopen zaterdag bloed laten prikken, kijken of mijn oestradiol-waarde gestegen was. Maar helaas, ik kreeg 's middags al telefoon dat die waarde stabiel is gebleven, wat dus helemaal niet goed is. Zelf had ik wel nog steeds hoop, maar toen ik vanmorgen bij mijn gynaecoloog was, was er helemaal niets gegroeid op de echo.
Echt een énorme tegenvaller, zeker ook toen mijn gynaecoloog begon over het feit dat we ons stilaan moeten voorbereiden op behandelingen in Leuven. Dat we realistisch moeten zijn en dat de kans reëel is dat het hier (algemeen ziekenhuis) niet gaat lukken en we echt in een gespecialiseerd fertiliteitscentrum geholpen moeten worden. Dat is voor mij echt een enorme klap, een grote ver-van-mijn-bed-show, iets waar ik me absoluut nog niet in kan vinden. Nadien ben ik gewoon naar mijn werk gereden, maar ik kon me absoluut niet concentreren. Ik ben in huilen uitgebarsten, helemaal ingestort. Die rollercoaster van emoties wordt me soms echt teveel. De ene keer zoveel hoop en ruim een week later alweer zoveel verdriet.
Mijn sterk positieve gevoel is er gewoon nog steeds, ik wil de hoop niet opgeven, maar nu is het me allemaal even teveel geworden. Mijn leidinggevende heeft me vandaag naar huis gestuurd en gezegd dat ik nu even aan mezelf moet denken en mijn rust moet nemen. Dat ik dit zelf eerst even moet accepteren, want dat ik het zo niet blijf trekken. Ben ook bij mijn huisarts geweest om er met hem over te praten en hij wil me deze week nog niet aan het werk zien. En wederom zit ik dus thuis, en wederom heb ik niemand (buiten mijn vriend dan, maar die moet ook gewoon werken natuurlijk) die mij kan komen opzoeken of waar ik heen kan. Soms vreet het wel aan me, maar we hebben nu besloten dat we het aan mijn ouders gaan vertellen als we effectief naar Leuven zullen moeten.
Laat ons hopen dat dat niet nodig zal zijn en dat we hier toch nog kansen hebben. Er is vandaag in ieder geval besloten dat we het hier nog 3 keer proberen. Over 3 weken moet ik weer aan het kuurtje beginnen om mijn menstruatie op te wekken en dan moet ik weer Clomid 50 mg slikken. Als dat niet aanslaat, moet ik 100 mg slikken en nog een laatste optie van 150 mg als de vorige ook niet aanslaat. Ik hoop van harte dat één van de 3 dosissen toch aanslaat, zodat we eindelijk eens een kans hebben. We zijn nu 13 maanden bezig, op zich nog niet lang, maar wel als je je beseft dat je gewoon nog geen enkele keer een kans hebt gehad om zwanger te worden. Dat je 13 maanden lang alleen maar bezig bent met kijken wat je lichaam doet qua ongesteld worden, met hormoonbehandelingen, met operaties en met telkens negatief nieuws.
Wat een wonder, ik ben vandaag spontaan ongesteld geworden. Dit had ik in de verste verte niet verwacht, zo onrealistisch. Ruim een jaar lang nooit spontaan ongesteld geweest en nu plots exact 4 weken na de operatie ben ik spontaan ongesteld geworden. Echt, ik kan het bijna niet geloven, want dat zou betekenen dat ik deze keer een hele nette cyclus heb van 28 dagen. Mijn gynaecoloog is nu helaas met vakantie, maar ik heb met de gynaecoloog van wacht gebeld en ik moet weer starten met de Clomid 50 mg, en dan heb ik volgende week een echo bij mijn eigen gynaecoloog.
Ik ben zo ontzettend blij! Heb sinds de operatie altijd al een sterk overheersend positief gevoel gehad, ik kon er echt niet onderuit. Het was/is zo'n sterk gevoel, kan me haast niet voorstellen dat dit gevoel mij in de steek zou laten.
De weken na de operatie waren niet altijd even prettig. Ik heb een week lang toch wel hevige pijn gehad, ben uiteindelijk ook 2 weken thuisgeweest na de operatie. Er was bijna niemand die mij kon komen bezoeken, omdat niemand van onze situatie weet heeft. Zelfs mijn ouders niet. Ik wil het hen enerzijds heel graag vertellen, ons verdriet en ons geluk delen met hen, maar anderzijds wil ik hen er gewoon niet mee belasten. Wij hebben hier al zoveel verdriet door gehad, ik wil dat mijn ouders niet ook aandoen. We zien wel of en wanneer we het hen een keertje vertellen.
Gisteren was het zover, ik zou de operatie ondergaan. Een ovariële drilling / kapseldrilling. We vertrokken rond 8u15 naar het ziekenhuis. Om 10u30 kreeg ik een infuus, premedicatie om wat rustig te worden en om 11u werd ik gehaald. In het operatiekwartier hebben ze mij eerst nog een infuus gegeven met antibiotica en vocht en ik heb geen idee hoelang ik daar nog heb gewacht, maar ik denk maximum 20 minuutjes. In het OK kwam mijn gynaecoloog eerst nog even wat zeggen voor ze mij onder narcose brachten, dat vond ik wel erg fijn. Daarna werd ik onder narcose gebracht en het volgende dat ik weet is dat het 14u45 was en ik op de recovery lag. Het eerste wat ik daar blijkbaar vroeg was waar Ruben was (voornaam van mijn gynaecoloog) haha . Ze vroegen daar of ik nog pijnmedicatie wilde hebben, maar dat wilde ik toen niet, want ik wilde terug naar mijn vriend. En als ik pijnmedicatie zou krijgen, zou ik nog langer moeten wachten en mijn vriend zou nu al wel helemaal in spanning zitten, niet wetende waar ik blijf. Ik was toen al bijna 4u weg van de kamer en ze hadden op voorhand gezegd dat het max een uur zou duren.
Eenmaal terug op de kamer begon de pijn echt nog helser te worden, ik moest plassen maar mocht niet opstaan en zo'n bedpan is toch ook niet aan mij besteed. Ik had dorst en honger, maar ik moest eerst wat minder suf zijn vooraleer ik wat kreeg. Uiteindelijk was ik rond 16u echt wakker en toen heb ik gelijk wat te drinken gekregen en iets later ook wat te eten. Rond 17u kwam mijn gynaecoloog langs op mijn kamer om te vragen hoe het ging, met een controle-afspaak over 6 weken (wat duurt dat laaang!) en met een briefje voor mijn werk. Ik mocht mij nadien gewoon rustig aankleden en dan mocht ik naar huis gaan. Ik denk dat ik wel een kwartier bezig ben geweest om mij aan te kleden, het deed overal pijn, kon mijn armen amper bewegen. Naar het toilet gaat was ook een hel, het doet allemaal zoveel pijn, niet moeilijk natuurlijk, ze hebben daar beneden wellicht flink zitten 'werken'. Uiteindelijk was ik om 18u30 ongeveer thuis.
Slapen was vannacht een hel. Alleen als ik op mijn rug lig, heb ik het minste pijn. Maar ik ben een echte zijslaper, dus in mijn slaap probeerde ik mij altijd te draaien, waar ik dus keer op keer wakker van werd. De hele operatie heb ik toch een beetje onderschat, had niet verwacht dat de pijn erna zo hevig zou zijn, maar dat verschilt natuurlijk ook weer van patiënt tot patiënt.
Over 6 weken heb ik nacontrole, op 5 maart. Dan weet ik wellicht meer of de operatie gelukt is of niet. Nu kan ik mijn lichaam dus even 6 weken wat rust gunnen, zelf ook weer een beetje opknappen en dan zien we begin maart wel weer hoe we er voor staan.
Vanmiddag ben ik weer bij mijn gynaecoloog geweest. Deze ronde heb ik 150 mg Clomid geslikt en vandaag zat ik weer op dag 10 dus ik moest weer langskomen voor een echo.
Helaas was er wederom helemaal niets te zien. De Clomid slaat niet aan bij mij, zelfs de hoogste dosis niet. Ik voel me enorm verdrietig, weet niet goed hoe ik het moet plaatsen. Het is allemaal zo ontzettend onwerkelijk. Voor velen is een kind krijgen zoiets vanzelfsprekend, maar dat is het bij ons al lang niet meer.
Mijn gynaecoloog begon stilletjes over de operatie, dat dat het enige was wat hij nog voor mij kan doen. Want als die operatie niet lukt bij mij, dan moet ik naar UZ Leuven of UZ Brussel, omdat ik dan in mijn eigen ziekenhuis uitbehandeld ben. Voor de zekerheid laat ik donderdag nog even bloed prikken, om te kijken of mijn waardes echt neit gestegen zijn. Als dat niet het geval is, zal de operatie doorgaan op dinsdag 24 januari. Nog steeds weet mijn omgeving nergens van. Ik twijfel nu toch geregeld of ik het toch niet zou vertellen aan mijn ouders. Maar elke keer kom ik weer tot de conclusie dat ik dat niet wil, ik wil hen die pijn besparen. Mijn mama betekent ontzettend veel voor mij, en ik weet dat zij er ook enorm verdrietig door zou zijn als ze zou weten dat het allemaal zo moeilijk gaat bij ons. Het is al jammer dat wij hier zoveel verdriet voor moeten hebben, dit wil ik mijn ouders niet ook aan doen. Voorlopig blijft het dus tussen ons tweetjes, wij komen hier samen wel uit.
Maandag ben ik weer teruggeweest naar de gynaecoloog. Mijn bloedwaarden van afgelopen vrijdag waren dus helemaal niet goed, wat ik dus wel verwacht had. Voor de zekerheid heeft hij toch nog eens een echo gemaakt, maar ook daar was niets op te zien. Clomid 100 mg slaat dus ook niet aan. Daarom hebben we het uitgebreid gehad over de operatie die ik wellicht zal moeten ondergaan. We gaan eerst nog proberen om de dosis nog één keer te verhogen, nu tot 150 mg, maar als ook dat niet aanslaat (en die kans is heel groot), dan zal ik een operatie ondergaan.
Ik zit nu op dag 17 van mijn cyclus, over 11 dagen ga ik dus mijn menstruatie weer opwekken met Lutenyl. Dan van dag 3 t.e.m. dag 7 weer Clomid nemen, ditmaal 3 pilletjes per dag. En dan ga ik tussen dag 10 en dag 13 nog eens naar mijn gynaecoloog voor een echo. Als er dan niets te zien is, maken we gelijk een definitieve afspraak voor de operatie. Wellicht zal dit 17 januari doorgaan, maar we wachten eerst nog de echo in januari af.
Maar goed, de kans dat het aanslaat is niet zo groot, dus ik bereid me alvast voor op het feit dat die operatie zal plaatsvinden. Het is een ovariële drilling wat hij gaat doen. Dit wil zeggen dat hij de cystes/blaasjes gaat doorboren/doorprikken in de hoop dat ik daarna wél een eisprong krijg. Tegelijkertijd (omdat ik dan toch onder algehele narcose ben) gaat hij dan ook een HSG-onderzoek doen, endometriose en endometritis uitsluiten, kijken of mijn baarmoederslijmvlies in orde is, ... Kortom, nu ik daar toch onder narcose lig, gaat hij een algemene check-up van mijn baarmoeder/eileiders/eierstokken doen. Tijdens de operatie zal er ook contrastvloeistof en lucht in mij 'gepompt' worden, zodat mijn gynaecoloog meer 'ruimte' heeft om te 'werken'.
Na de operatie mag ik sowieso een week niet werken en veel moeten rusten. Het is blijkbaar ook geen pretje nadien. Het kan behoorlijk pijnlijk zijn en de nasleep mag ik zeker niet onderschatten. Maar echt, ik heb het er allemaal voor over. Ik wil de meest helse pijn ondergaan, als we maar ooit de kans krijgen om zwanger te mogen worden. Helaas kan mijn gynaecoloog mij niet garanderen dat het na die operatie wél lukt. Bij sommige patiënten helpt de operatie, maar bij een ander deel weer niet. Het is dus spannend afwachten.
Hoe ik me momenteel voel, kan ik niet omschrijven. Het is allemaal zo raar, zo onwerkelijk. Nog geen jaar geleden ben ik gestopt met de pil en nog geen jaar later zal ik al op de operatietafel liggen. De laatste tijd is er zoveel op ons afgekomen, we hebben zoveel slecht nieuws te verwerken gekregen, het wordt stilaan een beetje te veel om allemaal te verwerken. Ik moet nu gewoon even tijd voor mezelf nemen om dit alles een plaatsje te geven, om alles op een rijtje te zetten, zodat we er weer met volle moed tegenaan kunnen als ik weer ongesteld zal worden.
Afgelopen woensdag moesten we weer op controle bij de gynaecoloog, om te kijken of de 100 mg Clomid wel aan zou slaan deze keer. We hadden eigenlijk best wel goede hoop, zinktabletten in combinatie met 100 mg Clomid, dat moest wel goedkomen. Maar helaas, er was wederom niets te zien, de Clomid slaat dus wederom niet aan.
Wat een enorme klap was dat (weer) voor ons. We hoopten allebei zo dat het deze keer wel goed zou gaan, maar ook deze keer konden we een teleurstelling niet ontlopen. En het doet pijn, heel veel pijn. Ik kan niet omschrijven wat ik voel, daar bestaan de juiste woorden niet voor denk ik. Mijn hele lichaam werkt tegen, ik voel me zo leeg, zo machteloos. En soms heb ik zoiets van: "stel je niet aan, jullie zijn nog niet zo superlang bezig en er zijn zoveel koppels die al jaren bezig zijn". Maar toch, het voelt zo oneerlijk, elke keer een behandeling die niet aanslaat, het is moeilijk te bevatten.
Vandaag voor de zekerheid nog een keer bloed laten prikken, er was een heel klein waterkansje dat mijn hormonen toch nog gestegen zouden zijn. Mijn gynaecoloog had al gezegd dat die kans zo goed als onbestaande was, dus ik had er ook niet meer op gehoopt. Maar goed ook, want het resultaat was wederom niet goed. Nu moet ik maandag terug naar mijn gynaecoloog, gaan we bespreken hoe het nu verder moet. De dosis Clomid kan nog 1x verhoogd worden, dus dat ik een driedubbele dosis hormonen binnenkrijg. De kans dat dit aanslaat is echter niet zo heel groot, want mijn lichaam reageert 0,0 op 50 mg en 100 mg, dus de kans dat mijn lichaam op 150 mg wél goed zou reageren, is daarom niet erg groot.
Een andere optie is een operatie, maar daar moet ik nog wat meer informatie over inwinnen. Het is blijkbaar toch een pijnlijk, onaangenaam gebeuren, die operatie. Al kan me dat eigenlijk weinig schelen, ik wil de ergste pijnen doorstaan, ik wil alles doen om toch maar zwanger te kunnen worden. Eigenlijk wil ik al mijn kansen benutten, dus enerzijds zou ik die 150 mg Clomid ook nog willen proberen. Anderzijds, als de kans toch zo enorm klein is, waarom zou ik dan nog 2 maanden langer wachten als de kans bij voorbaat al groot is dat het 'verloren' maanden zijn?
Ik ga nu gewoon nog niet op de zaken vooruit lopen. Ik wacht het gesprek met mijn gynaecoloog af maandag, dan kan ik ook al mijn vragen afvuren en heb ik hopelijk een duidelijker beeld over hoe ik onze toekomst moet/kan zien.
Nooit geweten dat ik blij zou zijn dat ik ongesteld ben geworden . Ik ben 2 weken geleden begonnen met de Lutenyl en ben vandaag ongesteld geworden. Weer een nieuwe ronde met hopelijk eindelijk een kans om zwanger te worden.
De afgelopen weken zijn niet altijd gemakkelijk geweest. We moesten vooral wachten, wachten, wachten, en dat steekt na een tijd. We wisten dat het weeral een verloren ronde was, maar we konden niets doen. Maar nu ben ik weer positief, ik stap vol goede moed in deze ronde. Het heeft geen zin om achterruit te kijken, daar gaan we toch geen enkele stap voorruit mee komen. Overmorgen, op dag 3, ga ik weer naar het ziekenhuis om bloed te laten nemen en dan start ik ook met de dubbele dosis Clomid, 100 mg. Nu gaan we heel hard hopen dat het deze keer wel aanslaat. Volgende week woensdag, 30 november, hebben we weer een echo om te kijken of het nu wel aanslaat.
Vandaag wederom teruggeweest naar de gynaecoloog, hij ging kijken of er écht niets te zien was. Als dat het geval zou zijn, dan zouden we verder afspreken wat we gaan doen. Ook al heeft hij afgelopen vrijdag gezegd dat ik niet mocht hopen dat er iets te zien zou zijn, stiekem doe ik dat toch. Blijkbaar had ik weer veel te hard gehoopt, want uiteraard was er weer niets te zien op de echo. Gelukkig was mijn vriend vandaag wel meegeweest, zo had ik hem om bij uit te huilen.
Ik moet nu wachten tot ik aan een cyclus van 28-35 dagen zit (ik zit nu pas op dag 14). Dan mag ik met Lutenyl starten om mijn menstruatie op te wekken en dan gaan we de volgende ronde nog eens proberen met Clomid een eisprong op te wekken, maar dan met een dubbele dosis. I.p.v. 50 mg moet ik dan 100 mg nemen.
Momenteel ben ik er kapot van, het is zo moeilijk ook om al die dingen op zo'n korte tijd te verwerken. We zitten de laatste tijd in een rollercoaster van emoties. We hebben maar amper tijd om het ene slechte nieuws te verwerken, of het andere slechte nieuws komt er alweer aan. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee, het voelt zo oneerlijk allemaal. Het verlangen naar een kindje wordt voor mij met de dag intenser. Maar we willen niet bij de pakken blijven zitten, we gaan door, we willen alles doen om ooit een klein wondertje in onze armen vast te kunnen houden..
Vandaag op dag 11 van mijn cyclus. Ik moest vanmorgen naar de gynaecoloog om een echo te laten maken. Hij zou dan kijken hoe groot mijn eitjes al zijn. Ik word nu standaard opgevolgd van dag 11 tot mijn eisprong.
Maar helaas, mijn gynaecoloog had geen leuk nieuws. Er was helemaal niets te zien op de echo, de Clomid slaat niet aan . Ik stond hier énorm positief in, heb geen seconde gedacht dat het niet zou aanslaan en nu krijg ik dit weer. Ik stort helemaal in, barst in tranen uit en kan geen woord meer uitbrengen. Dit had ik niet zien aankomen. En waar mijn lieve vriend er anders altijd bij was, moest ik hem nu missen. Hij moest niet mee van mij, want dan moet hij op zijn werk ook vragen om later te beginnen en ik wil niet dat ze zich daar ook vragen beginnen te stellen.
Mijn gynaecoloog had ook niet verwacht dat het niet zou aanslaan en ik merk aan hem dat hij het erg voor me vindt. Maandag moet ik terugkomen, gaat hij nog een keer kijken, maar hij zegt dat de kans klein is dat er dan wel iets te zien is. Maandag bespreken we verder wat we nu gaan doen. Eénmaal buiten bel ik naar mijn vriend, hij is er even stil van, kan het ook niet geloven. Waarom ben ik telkens weer die uitzondering op de regel? Ik ben vreselijk teleurgesteld in mijn lichaam en weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan.
Ik moet nog gaan werken, dus na de echo en het telefoontje met mijn vriend veeg ik mijn tranen weg, neem al mijn moed bij elkaar en rijd naar mijn werk. Maar ik ben zo kwetsbaar, mijn collega's merken onmiddellijk dat er iets is. De hele dag door kan ik mijn tranen amper bedwingen, ik heb het hier ontzettend moeilijk mee. 'S avonds ben ik blij als ik thuisben, mijn vriend thuiskomt en hij me een hele dikke knuffel geeft. Wat ben ik blij dat ik hem heb...
. Ze vroegen daar of ik nog pijnmedicatie wilde hebben, maar dat wilde ik toen niet, want ik wilde terug naar mijn vriend. En als ik pijnmedicatie zou krijgen, zou ik nog langer moeten wachten en mijn vriend zou nu al wel helemaal in spanning zitten, niet wetende waar ik blijf. Ik was toen al bijna 4u weg van de kamer en ze hadden op voorhand gezegd dat het max een uur zou duren. 
. Ik ben 2 weken geleden begonnen met de Lutenyl en ben vandaag ongesteld geworden. Weer een nieuwe ronde met hopelijk eindelijk een kans om zwanger te worden. 
. Ik stond hier énorm positief in, heb geen seconde gedacht dat het niet zou aanslaan en nu krijg ik dit weer. Ik stort helemaal in, barst in tranen uit en kan geen woord meer uitbrengen. Dit had ik niet zien aankomen. En waar mijn lieve vriend er anders altijd bij was, moest ik hem nu missen. Hij moest niet mee van mij, want dan moet hij op zijn werk ook vragen om later te beginnen en ik wil niet dat ze zich daar ook vragen beginnen te stellen.
