Ik ben Erik Vandenbroecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam The Saint.
Ik ben een man en woon in 9550 Herzele (Oost-Vlaanderen) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/11/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Potten pakken, feest vieren, en.... natuurlijk den UDA.
Als je met mij in contact wil treden, aarzel dan niet om mij een e-mailtje te sturen op volgend adres:
Bent u bekent met de Vliegveld Verdedigings Eenheden?
Eens een UDA, altijd een UDA
19-02-2008
Welkom op mijn weblog
Beste bezoeker,
Mijn naam is Erik Vandenbroecke, en hier ga ik mijn weblog maken over mijn dienst bij de VVE-UDA, (Vliegveld Verdediging), samen met mijn goede vriend, Jean-Pierre Van Doorselaer. Jean-Pierre heeft reeds een persoonlijke website welke kan bekeken worden op volgende URL, of webadres: www.uda.be
Vandaag 19/02/2008, zijn we gestart met dit introductie bericht. Kom regelmatig eens terug, alle dagen zal er wel wat nieuws op staan.
In ieder geval wens ik jullie veel plezier en leute bij het surfen op mijn blog.
Met vriendelijke groeten,
Erik Vandenbroecke Ex-BVKT bij de Vliegveld Verdediging.
Eens was ik soldaat, en daar ben ik nog altijd trots op, maar eens was ik UDA, en ééns UDA, altijd UDA, en daar ben ik nog trotser op!
Zoals vele jonge gastenkreeg ik eind februari 1965 bezoek van de "Champetter" van ons dorp, (Gavere - Asper), met een marsbevel om mij aan te bieden bij het CRS, (Centrum voor Recrutering en Selectie), Klein-Kasteeltje te Brussel en dit op 2 maart 1965.
Gepakt met een overvolle valies en vol moed stond ik samen met een aantal streek- en leeftijdgenoten op het perron te wachten op de trein die ons ter bestemming zou brengen.
'k Moet zeggen dat dat ginder nogal meeviel, uitgezonderd natuurlijk die aanhoudende brulpartijen, maar dat leerden we rap, (horen, zien en zwijgen, of waarom miliciens zo dikwijls hun zakken moesten vullen met confituur en dan dichtnaaien, omdat ze eens te meer een vuuist in hun broekzak hadden gemaakt).
Na wat onderzoeken en gesprekken met mannen die veel goud op hun kostuumke hadden hangen, werd ik na een goede twee dagen als goedgekeurd voor de dienst, (als V.V.E. - Luchtmacht), naar huis gestuurd. De terugreis was heerlijk, bijna euforisch, want de V.V.E. was toen aanwezig op de Basis van Gavere, het huidige ATCC, (Air Traffic Control Center), dus... joepie! Alle dagen thuis, maaaaar..........
Na nog eens goed van de geneugten des levens genoten te hebben kwam op zekere dag diezelfde Champetter met een groen kaartje aandraven:
- "Op 2 augustus 1965 moet u zich aanbieden te Bruggelette, (nog nooit van gehoord), ten einde uw werkelijke diensttijd te vervullen"
Weg, dromen over alle dagen thuis...
Ze hadden toch wel een reorganisatie doorgevoerd zeker, in Gavere en op die bewuste 2de augustus 1965 stond ik daar dan... moederziel alleen. Een "Lief" was er niet, maar eens een volwaardig UDA, bedelden ze voor een kus.
Bij de overstap te Gent en Brussel, was het een echte heksenketel, je weet wel: RP's en MP's, en die waren er genoeg, je zou gedacht hebben dat het Belgisch Leger alleen maar uit RP's en MP's bestond.
Hetzelfde scenario bij het eindstation Brugelette, waar we werden belegerd door allerlei roepende en tierende mensen die ik later wel beter heb leren kennen.
En zo werd ik gedropt te Chièvres en kreeg zelfs een nummer dat ik nooit meer mocht vergeten, ja, ik weet hem nog en dit dan 40 jaar later, namelijk 65/34518.
Herinneringen aan deze twee maanden verblijf: de nodige spuiten, veel kantine bezoek, want buiten de kazerne was er weinig te doen, (Één smaldeel was franstalig, de streek was immers franstalig, en dat was géén spek voor onze bek, zeker "les filles" want het was van "Je ne comprend pas").
Enkele anekdotes: Bijvoorbeeld, bij het in weekend vertrekken was het grondige inspectie, schoenen blinken, muts goed recht, groeten volgens het boekje, en zeker en vast het goed vasthangen van de knopen aan onze kledij. Maar naald en draad was nu niet bepaald mijn sterkste kant, dus stak ik er achteraan een lucifer ertussen voor de stevigheid, maar tot mijn grootste verbazing kenden zij deze truk ook. Een van de laatste verlof weekends zijn we door het oog van een naald gekropen. Iedereen was kameraad van iedereen, menig biertje werd gedronken en door ons stapke in de wereld zien we nog net de lichtjes van de laatste trein in de verte verdwijnen. Wat nu gedaan? Geen nood, indertijd reden in Brussel nog die gele taxi's, we huurden zo een taxi in en klokslag 5 voor middernacht stonden we in Chièvres aan de poort. Ik kan u wel zeggen dat het de daaropvolgende 2 weken dorst geblazen was, gezien ons geld allemaal naar die verdomde gele taxi was gegaan. Tenslotte werd het dan toch solde dag, amaai 15 Bfr./dag.
Na zo een 2 maanden van onder andere drill met wapen, zonder wapen, marcheren, (links-rechts), modder vreten, allerlei vlaggengroeten, (met andere woorden, alles om een goed soldaat te worden), kregen we te horen wat onze verblijfplaats voor de komende 13 maanden ging zijn. Als het Gavere niet kon zijn, wat dan wel? Vele namen gingen van mond tot mond, iedereen wist het best, maar niets van dat alles, het werd uiteindelijk Helchteren Kleine-Brogel. Iedereen zag er wel tegen op voor zo'n verre verplaatsing te maken. Oei-oei, met zo een vervoer, namelijk oude camions, van het merk Bedford, denk ik, achter gelaten van de 2de wereld oorlog, maar niets was minder waar, want enkele dagen voor ons vertrek uit Chièvres kregen we een versnelde opleiding Para, om een valscherm leren te gebruiken. We waren tenslotte toch mannen van "den Air Force", en UDA's in wording.
Maar voor mij was de dag van het overhandigen van ons fel bevochten stuk ere-metaal, een trieste bedoening. Ik heb spijtig genoeg niet kunnen mee vieren. Enkele dagen voor het beëindigen van onze proeven, moest er nog wat geoefend worden in handgranaat werpen. Vanop een bepaalde afstand, het "ding" in een cirkel werpen. Goed, ik stond daar mijn beurt af te wachten, in dat verdorie toch zo koud landschap van de "Limburg", ('s Zomers veel te warm en 's winters veel te koud), en ik stond daar zomaar wat te lummelen, met de kraag van mijn "smoke" vest omhoog, en mijn handen in mijn broekzakken. En komt daar een sergeant naar mij toe en zegt: "koud hé, maar naait tegen de middag toch de zakken van je broek maar toe".
Ik keek recht in het gezicht van Sergeant Vranckx, (ik zal zijn naam nooit meer vergeten), en ik dacht in mijn binnenste: "Doe het zelf, ge staat daar verdomme zelf met uw poten in uw zakken".
Na het middagmaal dan, stonden we allen in "Geef Acht" en ik voel de warme adem van onze Sergeant Vranckx in mijn hals. Hij voelt aan mijn zakken en zegt dan zo droogweg: "Vandenbroecke, morgen om elf uur!". Dit wou zeggen dat ik op verslag bij de smaldeel commandant moest. De dag nadien kreeg ik toch wel acht dagen "koeken" of "ballen" op mijn boterham gesmeerd. Klootzakken, 't is niet waar hé. Dag viering, dag vrouwkes van Helchteren, uw schatje moet corvee doen. Schoentjes kuisen, koper kuisen, gordel en "getten" kuisen, en dat voor mijn "sergeantjes" die ik diep in mezelf de oorlog had verklaard. Allez, sommige toch. Triestig hé, maar wees gerust, na het beëindigen van mijn acht dagen, heb ik nog dubbel zo hard gefeest.
Zo begon onze nieuwe tijd als UDA. Na al die maanden van gezwoeg kregen we de taak waarvoor we opgeleid waren, het vliegveld verdedigen in het nabij gelegen Kleine Brogel waar de F-104 Starfighter op ons wachtte. 't Was terug aanpassen geblazen in onze vertrouwde blok te Helchteren, nog steeds gepaard gaande met allerlei oorlogsspelletjes zoals de bossen uitkammen, de welbekende "Piste d'Obstacles", waar soms wereldrecords verpulverd werden, droppings zowel overdag als 's nachts, en eerlijk gezegd we kenden reeds van veel vroeger al de bosjes, beekjes, kappeletjes en zeker de "kappelekes", waar de jonge grieten zaten. Naar het schijnt was dit alles bedoeld om ons alert en fit te houden.
De tweede week na het behalen van ons UDA brevet moesten we wacht beginnen te kloppen, een vervelend karwei bij die lawaaierige vliegtuigen, donkere loodsen, munitiedepot en verkeerstoren. Het schema was 4 uur wacht, 4 uur "piket" en 4 uur rust, alhoewel, het moest rustig blijven. Het was voldoende dat er ergens een konijn of iets dergelijks gezien was of we konden er op af trekken. Rust of geen rust, "den UDA" zou het wel oplossen. Waren we toch voor opgeleid zeker!
We hebben ooit zo eens iemand moeten gaan zoeken die naar het schijnt verdwaald was op het schietterrein van de vliegtuigen. Ik was er natuurlijk als de eerste bij om mij als vrijwilliger op te geven, zo viel een deel van mijn wacht weg en konden we buiten de kazerne opereren. Afspraak gemaakt met de bevriende chauffeur van de vrachtwagen: "kijk aan het eerstvolgende café of er geen gevaar is, vertraag dan een beetje en we zullen er met een paar man uitspringen." Ze hadden ons immers geleerd uit een rijdende vrachtwagen te springen. Als de opdracht volbracht was ging hij ons komen oppikken. Zo gezegd, zo gedaan
Ik kan u zeggen dat we daar enkele uren op de dansvloer hebben gestaan. De persoon in kwestie werd niet gevonden. Ik heb later wel horen zeggen dat de gezochte persoon al enkele dagen op de zwier was, en dat hij aanwezig zou geweest zijn in het cafeetje waar wij de ambiance hadden gemaakt. Niemand heeft er ooit iets van geweten want echte UDA's trekken aan één zeel. En ge moogt gerust zijn dat de makkers die wél hadden gezocht niet in de kou werden gelaten. Zij hebben ons niet verraden en bij een volgende gelegenheid was het hun toer om plezier te maken. Zo ging dat in die dagen. Vrienden blijven vrienden en helpen mekaar, ook al is het in straffe stoten uithalen.
Van die straffe stoten zijn er voldoende om verteld te worden. Zo was er een "kapoen" die met ons regelmatig "den draad" deed. Hij zelfs in verschillende cafeetje reeds burgerkledij gedeponeerd, want het dragen van burgerkledij was toen nog niet toegelaten, en we hadden geleerd om het kader te misleiden. Wij waren "cracks" in camouflage. Durf, moed en lef hadden ze erin gestampt tot vervelens toe, dus waarom die waarden niet (mis)bruiken, en er nog plezier aan beleven ook?
Ik voelde mij groot in mijn rol, en het feit dat ik UDA was. "Leve den Troep". Als de hormonen begonnen te werken was er geen houden meer aan. Weg uit de kazerne, op naar 't plezier, maar wel de kansen inschatten om niet gesnapt te worden. Tijdens zo een hormonale avond werd er appél geblazen, en wij hadden in stilte ons bed opgemaakt zodat het de vorm had van een slapende mens. We slopen als dieven de nacht in en glipten door de zelfgemaakte gaten in de omheining, (Ik vraag mij af of ze er na al die jaren nog steeds zouden zijn), op zoek naar leute en plezier. Na een klein wandelingske, langs de vele wegeltjes die we als onze broekzak kenden van de vele oefeningen, belandden we op de grote baan. Duim omhoog en je weet het of niet, maar een militair moet nooit lang wachten om aan vervoer te komen. Na enkele minuten stopt daar een Citroën "Ami 6". Het klapvenstertje gaat open en een zeer goede bekende stem bulderd: "Wel soldaat Vandenbroecke, zo laat nog op stap..., allez, waar moet ik jullie afzetten?" Als onze ogen zich een beetje aan de duisternis hadden aangepast keken we recht in het gezicht van één van onze sergeanten, zijn naam ben ik vergeten, maar ik weet nog wel dat het "ne goeie" was. Achteraf hebben we vernomen dat hij nogal wat "ambras" met zijn echtgenote heeft gehad omdat hij zo laat weg was gebleven. Inderdaad, diene sergeant had er niet beter op gevonden dan met ons gaan pinten te pakken en plezier te maken. Iets waar zijn vrouw blijkbaar niet kon mee lachen.
Het probleem was echter niet de vrouw van onze sergeant. Neen, toen we terug in onze "barak" waren en zagen dat onze "soldaten" nog steeds vredig sliepen, zijn we op ons bed gevallen om toch een uur of twee te slapen. Men kwam ons wakker wakken omdat er "Alarm" werd geblazen. Met onze bloeddoorlopen ogen van de drank stuifden we die camions in, klaar om onze opdracht te vervullen. De nachtraven werden dus richting vliegveld gevoerd en onze opdracht werd in een minimum van tijd geklaard, achteraf bleek het eigenlijk loos alarm. En weet u wie ons kwam gelukwensen? Inderdaad, diezelfde sergeant waar we tot een kot in de nacht pinten hadden zitten mee drinken. Zo was het 2de Smaldeel. Men kon op ons rekenen, en ge ziet het, brave mensen, het land was goed verdedigd.
Het plezier maken werd echter niet altijd in de illegaliteit gedaan, er waren ook momenten waar we middernacht vergunning kregen, we moesten dat dus aanvragen via een papier dat we aan de sergeant van week gaven, en die het op zijn beurt overmaakte aan de Smaldeel Commandant tijdens het rapport. En ik weet het niet goed, maar ik geloof dat ik daar een abonnement op had, (op zo een vergunning bedoel ik).
Vrouwenzot die ik was, had ik in zo een "louch cafeeke" met roze lichten, de serveuskes wijs gemaakt dat ik een Luitenant was. Wat mijn legermakkers prompt bevestigden. Er werd voor een bak Cristal Alken gewed dat ik niet durfde, enz...
Ge kent dat hé, UDA's onder elkaar, de een niet willen onderdoen voor de andere, en ik altijd klaar om zo een "stunt" uit te halen. Ik had ergens een tweetal blauwe officiers strepen op de kop kunnen tikken, en met een paar handige naaisteken was de klus geklaard. Want ik had in al die maanden bij den troep, toch al veel bijgeleerd in verband met "naaien". Allez, vooruit, "den bok op de geit, en de meid op het tapijt".
Ik dus op weg om mijn bakske Cristal Alken te gaan verdienen, dat gerstenat was nu niet bepaald mijn merk, maar bij gebrek aan beter, was het beter dan niets. Nachtvergunning, dus ik ga buiten via de "Corps de Garde". Mijn uniform onberispelijk, schoenen gekuist, pas geschoren en muts reglementair, de zwarte band twee vinger boven de ogen, en mijn UDA kenteken boven het linker oog. Onverwachts was er controle aan de "Corps de Garde". Waarom nu juist? "Geef Acht", allemaal geen probleem, maar ik moest natuurlijk onze Luitenant groeten, en met die strepen op mijn jas genaaid durfde ik dat natuurlijk niet.
Wat nu gedaan? Weeral "Koeken" en "Ballen", amaai, gaat dat nu nooit eens ophouden? Na enkele seconden die voor mij een koppel uren leken, begon die officier van wacht nogal breeduit te grijnzen, en met serieus verheven stem zei hij: "Onderluitenant Vandenbroecke, maakt maar rap dat ge buiten zijt, zie dat ge uw weddenschap wint, en verwijderd daarna zo vlug mogelijk die "dingen" op uw mouwen. Het is werkelijk géén zicht. Dat is niet reglementair. Op een BD worden deze graden op de schouders gedragen, en niet op de mouwen, dat is voorbehouden voor de service-dress. En morgen zullen we dan te samen een crosske gaan lopen van enkele kilometers". Ik weet nog altijd niet hoe hij dat te weten is gekomen, misschien wel via een babbel met één van mijn collega's drinkebroers. Wie weet! Het "crosske" is daarna een gezellig onderonsje geworden tussen de 1ste Luitenant Vandenbroeck, (zonder é), en de "Onderluitenant Vandenbroecke, (met é). Trouwens de Luitenant werd "Louis Cross" genoemd, omdat het een zeer sportieve kerel was, en ik daarbij ook nog een sportieveling, dus wat moest dat meer zijn. Onder zijn leiding hebben we nadien het kampioenschap van de Luchtmacht gelopen, (veldloop), en weet je wie daar de wisselbeker van de Luchtmacht heeft gewonnen? Ge moogt één keer raden! Juist, den UDA van de 10de Wing Kleine-Brogel. Het voorval met die streepkes was allang in de doofpot gestopt.
Na bovenvermelde veldloop en overwinningsreceptie dacht ik terug de "lepe vos" te spelen. 't Was op een vrijdag en 's anderendaags mochten we naar huis voor ons vrij week-end. Zoals ge weet ben ik van Gavere en dus op 1 km van het thuisfront. Ik dacht dus bij mezelf: allez, alle grote meneren zijn in overwinningsroes, dat ik nu eens vroeg om naar huis te mogen gaan, om zo die lange rit in die koude vrachtwagens te vermijden. 's Avonds zou ik dan in mijn eigen warme bedje kunnen slapen. Wat dacht ge? Het kon niet zijn. Op het marsbevel stond met zoveel miliciens vertrokken en we zouden met zoveel miliciens terugkeren naar KB, "Arm Belgisch Leger - ABL". We hebben 's avonds dan maar het feest verdergezet in de kantine van Helchteren en de volgende morgen braafjes de trein genomen richting Gavere, dat ik amper had verlaten.
Zoals reeds gezegd, als er vrijwilligers gevraagd werden, en zeker voor activiteiten buiten de kazerne, was ik steeds kandidaat. Dit wou immers zeggen, géén oefeningen, géén wacht, géén piket, enz... Als MG schutter van de 1ste sectie en UDA'ers konden ze me nog weinig leren binnen de prikkeldraad omheining, maar eens die omheining voorbij, dan werd het wel helemaal anders. In juli 1966 hadden ze vrijwilligers nodig voor de Vierdaagse van Nijmegen. No problem voor mij. Ik zag wel een verbroedering met een Oranje griet zitten. Nadat we weken na mekaar geoefend hadden om lange afstand mars te doen, vertrokken we zo scherp als een mes richting Nederland. Daar hebben ze natuurlijk moeten kijken naar ons 38 koppig peloton. Al lachend en al zingend in perfect marstempo hebben we de 4 x 40 km tot een goed einde gebracht. We droegen wel een rugzak van 10 kilo op onze rug, iets wat absoluut niet nodig was, maar het gaf onze prestatie nog meer "cachet". Géén blaren op de voeten, géén afvallers, maar soms wel met een houten kop van het pintelieren van de nacht voordien.
Met het vierdaagse kruis op de borst en zo fier als een gieter, hadden we opnieuw het bewijs geleverd van wat we waard waren, en waartoe we allemaal in staat waren. Onze oversten mochten gerust zijn. Hun vliegveld was goed verdedigd, door "den UDA" van de Klas '65.
Niemand is er tijdens onze aanwezigheid in geslaagd ook maar één keer ons vliegveld te infiltreren.
Vraag het maar gerust aan de Para's vanuit die tijd. Zij noemden ons lachend "Vereniging Van Ezels", of in het frans "Unités Des Anes", maar eigenlijk was dat geen laagdunkende uitlating van de Para's, maar hun manier om hun respect tegenover ons te uiten. Veel had natuurlijk ook te maken met het feit dat we alle gaatjes in de omheining kenden.
De dag des waarheid was aangebroken. Op de startbaan stond een glinsterende C-119 "Flying Boxcar" gereed, om de meesten onder ons een eerste luchtdoop te schenken. Ik denk dat de meesten met een ei in hun broek zaten, maar met de leuze van de UDA in gedachte: U Doet Alles, U Durft Alles en later is er nog bijgekomen, U Drinkt Alles, en U Doodt Alles, kropen we in die glimmende vogel die ons naar KB zou brengen.
Alles verliep vlot, behalve het rammelen en de rare geluiden van onze "kist", nu en dan een luchtzak, wat een raar gevoel in de maag gaf, en dan een "groen" licht aan de deur. Niets aan de hand, riep de loadmaster, iedereen mag eens een kijkje komen nemen en zo de sfeer opsnuiven voor als het vliegtuig geraakt wordt en je eruit moet springen. Natuurlijk met uw parachute aan uw poepke. Plezant hé jongens.
Ik stond daar aan dat gat, de wereld vanuit de lucht te bekijken en eerlijk gezegd moest er dan een wortel in mijn achterste gezeten hebben zou ik hem toch wel afgeknepen hebben, zeker. En zo geraakten we ter bestemming en hadden een zoveelste herinnering, die altijd in mijn geheugen zal blijven gegrift staan. Ja, Helchteren, leuke en minder leuke tijden.
De verwelkoming verliep redelijk vlot, en de indeling der kamers gebeurde natuurlijk met het nodige gebrul: dat we nog bleukes waren, enzovoort. Maar na onze vliegtrip voelden we toch: dat hebben we overleefd, wat kan ons nog deren? Maar de komende maanden zouden we anders piepen, want het échte werk moest nog beginnen, we waren nog geen UDA's maakten ze ons wijs. Ik dacht zo van nu zullen ze ons toch een geweer geven en zouden de "vijand(en)" eens rap gaan verslaan. Ja, mijn kont. Een dweil en een aftrekker, en kuisen maar, van boven naar onder en omgekeerd. Wat wilden ze van ons maken? "Miekes" of de elite van de Luchtmacht? UDA's verdomme, dát wilden we worden!
Nu goed, na enkele weken werd het toch ernstiger, dé aanloop naar ons felbegeerde VVE-UDA brevet. Iedereen wilde zo rap mogelijk van zijn "Pisser" af, en deze ruilen voor het UDA kenteken op de muts. Maar vooraf werden we klaargestoomd om ons "sportbrevet" te behalen.
Zowel voor mij als voor mijn makkers wat het behalen van dit brevet "a piece of cake", aangezien we allen nogal sportief waren aangelegd, en ik was toch een wielrenner, dus was lange en aanhoudende inspanningen gewoon. Bovendien hadden we voldoende armkracht en spiermassa opgebouwd door het gewichtheffen, (pinten pakken), en door achter 't vrouwvolk te lopen, (ook zo iets dat ik rap geleerd heb in het leger).
De tweede fase heeft ons wel bloed, zweet en tranen gekost. Ellenlange marsen, hindernispiste, wankele koorden beklimmen, overlevingsraids, camouflage, tactiek en strategie, kaartlezen zowel bij dag als bij nacht, schietoefeningen, maneuvers bij dag en bij nacht, aanvallen van de para-commando's afslaan, en daar ben ik nogal fier op, want géén enkele para-commando is ooit de basis binnengeraakt via een aanval op KB. Ik zou wel graag een kleine anekdote willen vertellen dat voorviel tijdens een van die nachtelijke raids die we moesten uitvoeren. Ik was nogal een "lepe vos", om zo weinig mogelijk inspanningen te doen, en samen met ons groepje waren we zo "uitgekookt" dat we de verplaatsingen dikwijls per "auto-stop", boerenkar of iets dergelijks, maakten. Het was de kunst om juist maar te zien om niet gepakt te worden door de "vijand".
Soms konden onze "oversten" het moeilijk begrijpen of geloven dat we het eindpunt zo vlug hadden gevonden. En zo behaalde ik met veel "verve" het zo gegeerde UDA brevet. Na 4 maanden een hondenleven te hebben geleefd konden we eindelijk zeggen dat we het gehaald hadden, en ondanks de anekdotes, is het waar dat we gedurende 4 maanden de hel hadden doorgemaakt. Door beekjes lopen, in de pletsende regen, modder vreten, bijna bevriezen van de kou, voeten die vol blaren zaten, handen die bijna verbrand waren door de koorden, bijna geen eten tijdens de maneuvers, je kan het niet zo gek bedenken, of het voorval zat erbij. Afzien, ontbering, het leek wel op een "avant la lettre" uitgave van "Heartbreak Ridge" met Clint Eastwood. Maar we waren naar die hel afgedaald om als een Feniks vogel uit onze eigen as op te staan, trots dat stuk metaal behaald te hebben, en ik ben er ondanks de ontberingen die we er door meegemaakt hebben, nogal altijd fier en trots op.
