Kaapstad is the place to be. Engeland - Algerije staat er immers op het programma.Fans van over heel de wereld komen af op deze wedstrijd. Na de zwakke prestatie van de Engelsen verwacht iedereen een klinkende revange-overwinning tegen de (op papier) veel zwakkere Algerijnen. Over gans de wereld volgt men deze wedstrijd via televisie, radio, internet, rooksignalen of tamtams. De spanning is te snijden...
Enkele uren eerder en 5935km noordwaarts...
In een kleine kamer staat op een altaar een glazen bol. De kamer is in duisternis gehuld. De wind waait hard tussen de spleten van de ramen en deuren. Met een akelig geluid gaat de deur open. Iemand komt binnen. Volledig in het zwart gekleed wandelt het wezen naar het midden van de kamer. Net voor het altaar staan er kaarsen. Eén voor één ontsteekt de lont, tot ze allemaal branden. Het wezen knielt en begint stilletjes halve woorden en zinnen luidop te zeggen. Steeds sneller en sneller, luider en luider. De bol licht op! Een lichtflits schiet door de kamer... het wezen valt achterover en wordt door een onzichtbare kracht tegen de grond gedrukt. Zijn ogen zijn wijd open. Zijn angstige blik speurt rond in de kamer. Plots verschijnt er een beeld. Het wordt als het ware geprojecteerd vanuit de bol. De beelden bewegen. Mannen rennen over het gras, strijdlust op het gezicht. Er zijn er die vallen en weer opstaan. Ze knokken voor hun vaderland. Vrouwen en kinderen treuren. Rood & wit zijn de kleuren die het schouwspel overheersen. Het is afschuwelijk, om niet aan te zien. Het beeld verdwijnt weer. Het wezen doet de TV uit, het visioen is voorbij. Hij weet dat de Engelsen er vanavond niets van gaan bakken op het WK... Daarom besluit hij om enkele vrienden op te trommelen om het zelf beter te doen. En zo geschiedde het.
Oostende -19u30 (plaatselijke tijd) Het wezen komt toe op het strand van Mariakerke om er samen met nog 5 andere wezens en 1 wezelin zich op te maken om anderhalfuur afzien.Hoogtij deed ons beseffen dat het hoogtijd is om aan de conditie te werken. Het zachte zand deed goed aan de voetjes, althans de eerste minuten. Daarna werd er duchtig op getrapt, getackeld en vastgehouden. Sanne had de hele week de spelsituaties van de vorige week bestudeerd om zo vlot te kunnen meedraaien in het team van Vince & Steven. Arthur en Arne moesten het gebrek aan loopvermogen van Koen compenseren en Jasper nam de taak van doelman op zich. Een gelijk opgaande match met minder blunderende doelmannen dan op het WK in Zuid-Afrika. Daardoor lag de score op het einde van de match relatief laag. Niemand die het echt bij hield, maar we gingen er vanuit dat we elkaar waardig waren en dus constant gelijke tred hielden. Om toch maar een goed excuus te hebben om naar het strandhuis af te zakken werd de winning-goal afgeroepen. Vince had blijkbaar het meeste dorst, want op ongeziene wijze schoot hij al vallend de bal tussen de keeper zijn benen.
Ook in het strandhuis werd er gescoord. Koen won met 1-0 van ene Audrey door haar er aan te herinneren dat ze door Steven binnengedraaid werd op de prehistorie. De middenvinger die ze opstak in combinatie met een lach werd beschouwd als troffee. Met het schaamrood op de wangen verdween ze dan maar. Ook dàt had hij in zijn glazen bol gezien...
Aangezien er geen foto's getrokken zijn, komt er deze week een verrassende, nieuwe rubriek online! Blijf dus trouw aan deze blog!
