Drie keer nadenken over elke euro dat je spendeert...
Sinds kort heb ik hier veel last van.
Deze week had ik een project met mijn leerlingen. We gingen naar de supermarkt en moesten voor een hele dag eten kopen voor maar liefst 5 euro.
Wat lag er in mijn winkelmandje? Een potje eiersalade (kip curry was te duur, kaas en hesp moest je per pak kopen, ...), 4 kleine sandwiches (voor 0,99 euro), een blikje cola (want ik kan echt niet zonder!), en een pakje soep waar je 1 liter soep van kunt maken.
Het eten vulde mijn maag enigszins wel, maar het was ook zuur. Met je rekenmachine in de supermarkt, producten terugleggen omdat ze te duur waren, wikken en wegen en vooral... gefrustreerd geraken tijdens het winkelen.
Het eten dat ik koop smaakt niet meer, want dat stukje vlees kost geld, en ik voel me schuldig dat ik mijn geld opeet.
Een sigaret, wat eens zo hard smaakte en mij ontspanning gaf, ... ze smaken bitter, alsof ik een muntstuk in mijn mond heb.
'De eerste dag schiep Hij de zon (die prikt in je ogen) en de aarde'
'De tweede dag is de zee aan de beurt (dat maakt je voeten nat) en de wind (die kriebelt)'
'De derde dag: Georges' platen (My name is John, the table is yellow)'
'De vierde dag: de televisie'
'De vijfde dag: het gras (wanneer je het maait, weent het. Je moet het troosten met zachte woordjes. Wanneer je een boom aanraakt, word je een boom, als je je ogen sluit, word je een mier)'
'De zesde dag: hij schiep de mensen (die zijn er in alle kleuren)'
'De zevende dag rustte hij uit...'
"Op het einde van de film vertelt Harry zijn versie van de schepping: de vijfde dag schiep hij vliegtuigen (waar je naar kan kijken als je er niet inzit) en de zevende dag schiep hij wolken, om op uit te rusten..."
"De achtste dag schiep hij Georges en hij zag dat het goed was..."
Een weegschaal kan zich vaak makkelijk op beide kanten van de schaal bevinden. Toch vind ik het moeilijk schipperen na het zien van Telefacts vorige week. Dat ik er vanavond nog steeds mee in mijn hoofd zit, is dat ik nog steeds schipper...
Wetenschap kan vandaag de dag enorm veel, en godzijdank! Maar toch ligt er een knoop in mijn maag als de wetenschap mensen het recht in eigen handen geeft om te beslissen over eventueel leven. Zeker na deze reportage...
Stel je voor dat er nog maar zelden kinderen geboren zullen worden met het Syndroom van Down? Ik kan mij de wereld niet voorstellen zonder deze mensen. Misschien omdat ze zelf deel uitmaken van mijn wereld, en ik zie wat voor een fantastische kinderen en jongvolwassenen zij zijn. Wat een overvloed aan talenten, doorzettingsvermogen, humor, een portie vrolijkheid en wilskracht ik bij hen vaak samengebundeld zie, ik zou het niet kunnen missen. Ik mag hier zeker niet de moeilijkheden over het hoofd zien, hoewel ik ze niet allemaal kan vermelden, want ik spreek niet vanuit ouderlijke ervaring.
'Het zou niet binnen ons leven passen...' Ongewild blijft dit tussen mijn oren echoën. Ten eerste 'Het' en ten tweede 'niet passen'. Misschien oordeel ik. Want je kiest voor een kind, maar je kiest er niet meer voor als het anders zou zijn. En hierbij schipper ik, van de ene kant van mijn weegschaal naar de andere. Ik vind het vervelend dat ik hier geen balans vind. Want ik kan mij inbeelden hoeveel zorg en ook nazorg er zal zijn in de toekomst, een heel leven lang. Hoeveel bezorgdheid en misschien zelfs nog meer onzekerheden op het pad zullen komen.
Een oordeel vellen of mensen de juiste of slechte keuze maken, dat is niet mijn plaats. Maar ik vind het soms zo moeilijk dat iemand de kans niet krijgt om te leven.
Als mens sta je vaak voor (on)menselijke keuzes. Is het daarom beter dat als je een keuze krijgt?
Mijn ouders hebben vroeger ook een keuze gekregen, omdat ze nog 'jong' waren om kinderen te krijgen. De dag dat ik dit te horen kreeg, zoemde het in mijn hoofd. Fifty-fifty, een enge gedachte...
Mijn vriend heeft een superdrukke job. Dagen en nachten klopt hij achter elkaar. Dat is bewonderenswaardig! Ik ben dan ook best trots op hem.
Maar...
Hij heeft een heel vervelende gewoonte, mij laten wachten... Als ik zelf niets stuur, dan moet ik wachten... Totdat ik het niet meer uithoud van niks te weten en dan stuur ik toch maar zelf. Dan nog moet ik vaak wachten op een antwoord, uren, soms zelfs dagen...
Ons vaste dagje viel deze week in het water omwille van de job. Op zich niet erg, maar ik moest dus zelf eerst iets sturen om hierachter te komen, anders had ik hier waarschijnlijk weer uren zitten wachten.
Het weekend begint... Ik zit weer te wachten... Uiteindelijk beslis ik om iets te gaan drinken en kom zijn ouders tegen. Ik zit met een (mannelijke) collega aan een tafeltje. Ik kom te weten dat hij ligt te slapen. Eum... kan hij dat bij mij ook niet komen doen? Enfin, na een extra glas cava kan ik het min of meer plaatsen en ben ondertussen tipsy genoeg om zelf mijn zetel in te kruipen en in slaap te vallen.
Wat doe ik nu tijdens het wachten, buiten nagelbijten en afleiding zoeken? Mijn middenvingers opsteken, heel vaak zelfs. Dat helpt...! Tegen dat ik eindelijk iets hoor, heb ik al tientallen keren mijn middenvingers tegen een denkbeeldige vriend opgestoken, en dan heb ik mij al goed afgereageerd. Terug een big smile, de vingers in the pocket in afwachting van het weer wachten...
Vandaag heb ik de film 'Patrick' gekeken. Niet echt een uitblinker of aanrader, maar de titel triggerde mijn hersenkronkels. Van zodra ik het woord 'Patrick' op het scherm zag, moest ik meteen aan Patrick denken. Ik denk anders nooit aan Patrick!
Hoe vaak gebeurt het wel niet dat je bij een ontmoeting, meteen linken legt bij de naam? Personen die je kent met dezelfde naam worden automatisch in een flash als een film voor je ogen afgespeeld, en ja hoor, je gaat ook zoeken naar karakteristieke eigenschappen.
Gek genoeg of niet, maar stel je voor dat je iemand ontmoet met dezelfde naam als je ex, die je nog steeds op een kanon kunt afvuren? Wees maar zeker dat zijn eerste indruk, hoe leuk hij er ook mag uitzien, meteen van de kaart wordt geveegd. Alles wat jouw ex ooit verkeerd heeft gedaan, elk onattent gebaar, krijgt deze kanjer op zijn bord. Alarmbelletjes!!! Zweetdruppeltjes op het voorhoofd worden verwacht want oh ja, hij gaat het tegendeel moeten bewijzen!
Je kan natuurlijk ook meteen zeggen dat je niet geïnteresseerd bent en weggaan... Want wie wil nu twee keer dezelfde naam achter elkaar?
Vanaf 30 begint het leven pas! Dus joepie, want ik ben de 30 gepasseerd! Ik vond het dan ook geweldig, 30 jaar worden. Je wordt als volwassen genoeg bestempeld om je eigen keuzes te maken, je verdient je eigen geld, je gaat en staat waar je wilt, ... Heerlijk, toch?
Ik was dan ook nog eens single, dus ik kreeg nog eens extra aandacht voor een knallend feestje en lachte de clichés uit die ik de volgende jaren zeker nog vaak genoeg zou horen.
Maar die vrijheid... begint vervelend te worden met momenten. Soms wil ik helemaal geen eigen keuzes meer maken en schreeuw ik vanbinnen luidkeels dat iemand mij eens met mijn handje zou vastnemen om mij uit de wirwar van honderd-en-één-gedachten en beslissingen die nog moeten gemaakt worden te trekken. Trek mij eruit!
33 jaar ben ik nu... mijn dromen van de twintiger jaren zijn stapjesmaat vervuld: een diploma behaald, een huis gebouwd, maar dat was het dan toch niet, terug single geworden en op mijn eigen benen leren staan en mijn eigen wereld uitbouwen, onafhankelijk zijn, naar Afrika gaan, een buitenlandse studie, citytrips, een goede job, ...
Het wordt tijd, of beter gezegd, de tijd dringt om orde op zaken te zetten nu. Gedaan met dromen en met de voetjes wat meer op de grond.
Herken je de volgende struggles of life?
Mijn job die ik oh-zo-graag-doe verliest mijn interesse... Help? Wat kan ik nog? Ga ik dit mijn hele leven lang blijven doen? No way!
Nieuwe studies aanvangen? Snel dan, want binnenkort ben ik te oud om nog voor iets nieuw aangenomen te worden.
Het wordt stilaan tijd dat ik een eigen stekje heb. Mijn huisbaas heeft ondertussen genoeg aan mij verdiend... Maar waar? En wat?
Mijn nieuwe relatie... Hoe berg je die oude, volle rugzak op waarin je niemand vertrouwt? Valkuilen, weg ermee! Maar hoe?
Het wordt dringend tijd om terug aan mijn lijn te werken. Maar dan beginnen die haren grijs te worden, om nog maar te zwijgen van opkomende rimpels!
Huisje-tuintje-boompje-kindje? Of is dit niet aan mij besteed? Byebye social life! Hello sleur?
Stof genoeg om te bloggen, niet?
Laten we elkaars handje wat meer vasthouden op elk kruispunt. Sounds like a plan to me!
Vrij Vervelend
Vanaf 30 begint het leven pas! Dus joepie, want ik ben de 30 gepasseerd! Ik vond het dan ook geweldig, 30 jaar worden. Je wordt als volwassen genoeg bestempeld om je eigen keuzes te maken, je verdient je eigen geld, je gaat en staat waar je wilt, ... Heerlijk, toch?
