|
We stonden extra vroeg op. De chauffeur zelfs nog iets
vroeger om alle gravel uit de Hyundai-bus te borstelen. Want na een week
selfdrive - toch op de manier dat wij het hebben gedaan - ligt er een dikke
laag oranje stof op binnen-en buitenkant van de bus. Als ontbijt aten we nog
maar eens eieren. Lekker dat wel, maar je begint stilaan te verlangen naar een
gewoon boterhammetje met lekkere kaas.
We vertrokken om half negen en gingen eerst nog wat souvenirs
scoren. Daarvoor moet je afpingelen want anders wordt je ferm in het zak gezet.
Gelukkig amuseren de mannen zich daar mee.
Dan gingen we watervallen kijken. Die van Graskop sloegen we
over, want we hadden een strak tijdsschema. We reden meteen richting Sabie, waar
we eerst de toeristische Mac Mac-waterval gingen bekijken. Die is 70 meter hoog
en komt in één enkele straal naar beneden.
Om bij de volgende watervallen te komen moesten we weer enkele kilometers
gravelweg volgen. De chauffeur vond dat bijzonder plezant; zijn bijrijder die
allerlei Afrikaanse doemscenarios voor ogen had, zag dat veel minder zitten.
Maar we geraakten er zonder problemen, weliswaar door een dikke, soms oranje
stofwolk. Naar de bridal veil waterval moesten we een flink eind naar boven stappen.
Maar het uitzicht was wel de moeite: een metershoge waterval kwam naar beneden
gestort zonder de rand te raken. Vandaar de verwijzing naar de bruidssluier in
haar benaming. De horseshoe-waterval was er één in etages. Eerst waren we teleurgesteld,
want we zagen maar twee kleine watervalletjes een beperkt hoogteverschil overbruggen.
Maar toen we naar boven klommen, zagen we op de hogere etage een heel brede
waterval, die wel heel mooi was.
Er zijn nog andere watervallen in de buurt van Sabie, maar
we beslisten om het erbij te laten omdat we wel graag langs Pretoria wilden
rijden en we absoluut voor valavond op onze bestemming nabij de luchthaven van
Johannesburg wilden aankomen. Johannesburg staat nu eenmaal bekend om zijn criminaliteit
en we wilden geen risicos nemen op onze laatste avond.
We hadden heel wat kilometers af te leggen. En we doorkruisten
weer verschillende landschappen: bergen waarop aan bosbouw wordt gedaan,
vlaktes waarop de koeien grazen op afgereden akkers, dierenparken waarin we
struisvogels en zelfs neushoorns zagen lopen. Eten deden we langs de kant van de
weg, daar wordt veel afval weggegooid. Toen er een auto stopte en we al alert
waren om in allerijl te vertrekken als er mensen met kwade bedoelingen uitstapten,
zagen we hoe de inzittenden hun afval gewoon op straat gooiden. We kwamen ook
autos tegen met laadbakken waarin een aantal mensen zaten, die hun blikjes op
de autostrade lieten uiteenspatten. Op vlak van afvalbeleid komen ze hier in Zuid-
Afrika niet verder dat verbodsbordjes te plaatsen. En dat voor een anders zo
mooi en op andere vlakken zelfs proper land.
Toen we in de buurt van Johannesburg kwamen, zagen we borden
die ons waarschuwden voor hijacking. Dat was telkens in de buurt van de
krottenwijken die we naast de autostrade zagen en die in schril contrast stonden
tot de ommuurde villawijken die we passeerden toen we dichterbij Pretoria
kwamen. Echt gerust waren we niet. Maar toen we uitstapten bij het Union Building
op een heuvelrug in het centrum van Pretoria was ons onbehaaglijk gevoel weg.
Er waren veel toeristen bij het metershoge standbeeld van Nelson Mandela dat
voor het administratieve centrum zijn armen in de lucht steekt. Het
voortrekkersstandbeeld staat op een tegenovergelegen heuvel. We bezochten het
niet om zeker op tijd aan te komen.
Ons laatste hotel ligt naast de luchthaven en is eigenlijk
een stad op zich. Rondom een inrijlaan met een centrale waterpartij en palmbomenrij
is ons sjieke hotel aan de linkerkant. Centraal staat het casino en links zijn
er theaters, restaurants en cinemas. Er heerst een gezellige drukte. We konden
er een geweldige reis op een waardige manier afsluiten. Morgen vliegen we weer
naar huis.
Hiermee sluiten we onze blog dan ook af. Tot binnenkort
allemaal, voor een live verslag in België.
|
