Toen we vanmorgen opstonden was er geen water meer in het hotel. En dat is vervelend als je een douche wil nemen en je tanden wil poetsen of het WC wil doorspoelen. En als je weet dat een Zuid-Afrikaan telkens hij je aanspreekt meestal heel enthousiast vraagt “how are you?”, dan komt dat je goede humeur niet bepaald ten goede. Bovendien moest er één kamer ontruimd en verhuisd worden en wilden we ook graag vertrekken om de panoramaroute te volgen. We hadden deze reis al meer ontspannen ochtenden dan deze.

We beslisten eerst naar Pilgrims Rest te rijden, een oud mijnstadje een paar kilometers verderop. Er staan oude huisjes, een hotel, een garage en kerk, allemaal uit de tijd dat er nog goud uit de mijnen werd opgehaald. Heel mooi allemaal, maar in het bezit van de staat, waardoor er heel wat zwarte medemensen hun kost proberen te verdienen door souvenirs te verkopen aan blanke toeristen. Ze waren nogal opdringerig en dat wat niet echt leuk. We vertrokken er dan ook snel.

De wolken begonnen ondertussen plaats te ruimen voor de eerste zonnestralen. En dat was echt wel goed nieuws omdat de panoramaroute, zoals de naam al doet vermoeden, veel mooie vergezichten biedt. We gingen naar de pinnacle rock, een eenzame rots die zich heeft afgescheiden van de rotswanden ernaast. Dan reden we naar Gods Window, waar je naast een vergezicht over de vallei eronder ook nog een klein regenwoud hebt, dat dichtbegroeid is met hoge bomen en allerlei korstmossen. Heel bijzonder, maar ook lastig door het grote aantal trappen dat we op moesten. De volgende stop waren Bourke Luck’s Potholes, de meest toeristische bezienswaardigheid van de route. Het is een rotsformatie, met kleurenschakering die gaat van grijs tot oranje, die in allerlei grillige vormen uitgeslepen is door een bijna helderblauwe bergrivier. Zo worden er potholes of putten gevormd, die overspannen worden met bruggetjes die toelaten dat je het geheel van bovenaf overschouwt. Een heel uniek landschap.

Het bezoek koste ons wel wat tijd omdat we langs de talrijke souvenirkraampjes wandelden. We wilden daarom even een snelle hap nemen. Maar hier heeft men blijkbaar een ander begrip van snelheid dan wij gewoon zijn. Bovendien leek er ook sprake te zijn van omgekeerde discriminatie en dus hebben we het wachten opgegeven en zijn we doorgereden naar de Three Rondavels: drie rotszuilen die aan de kant van de Blythe River Canyon staan en waarvan de bovenkanten lijken op een Afrikaanse hut. De Blythe River Canyon is de derde grootste Canyon ter wereld. Daarmee vergeleken is de Gorges du Verdon maar een kloofje. Het imposantste zicht van de dag zagen we vanop de enige niet betalende parking die we vandaag aandeden. Vanop het uitkijkpunt van Lowveld zagen we uit over de rotsen die de Canyon afboorden, de toppen van de Rondavels en het helderblauwe meer op de bodem. Dat alles in een lichte nevel en onder een stilaan ondergaande zon. Adembenemend!

We moesten ons ook vandaag weer reppen om voor de duisternis in ons hotel terug te zijn. Het lukte deze keer wel en we hadden zelfs nog wat tijd over om souvenirs te kopen die heel binnenkort in onze huiskamers te bewonderen zullen zijn. Lang zal dat niet meer duren, want morgen is het al onze laatste dag in Zuid-Afrika. De tijd is voorbij gevlogen!

Tot morgen dan maar!