Onze planning voor vandaag stond weer goed vol en toch is ze bijna in het water gevallen. Niet letterlijk want het is hier goed weer in Santa Lucia. Maar de bootsafari die we wilden doen in de namiddag, bleek volgeboekt. Gelukkig vond onze hotelmanager een oplossing, die zelfs goedkoper bleek: er werden plaatsen voor ons gereserveerd op de nijlpaardencruise van drie uur.

In de voormiddag konden we dus nog vertrekken voor onze eerste selfdrive-safari in een heel bijzonder natuurreservaat dat op de Unesco-werelderfgoedlijst staat: het Isimangaliso Wetlandpark. We bezochten er het deel tussen Lake Santa Lucia en het strand van Cape Vidal aan de Indische Oceaan.

We zagen er al heel wat beesten: eerst spotten we de impala’s, dan zagen we een troep zebra’s die verbroederde met de gnoe’s, voor de wrattenzwijnen moesten we ferm op de rem, twee witte neushoorns liepen vlak voor onze Hyundai-bus, bij het uitkijkpunt zaten er vervets, dan passeerden we een batchelorgroep Koedoe’s, aan het strand van Cape Vidal gingen we onze broodjes opeten en zagen we de zeldzame diadeemmeerkat, in de verte zat er een buffel, we spotten ook twee kakelaars in de boom (voor wie het niet kent dat zijn grote vogels) en toen we een smal omweggetje opreden zat er in het kreupelhout nog een rode duiker, die eruit ziet als een ros hertje.

We waren goed op tijd om aan onze boottocht te beginnen. Daarvoor moesten we eerst tickets gaan ophalen in een hotel wat verderop en dan moesten we naar de aanlegsteiger vlak bij onze Lodge. Er stond al heel wat volk te wachten toen we arriveerden, maar toen de kapitein ons ticket zag mochten we als eersten inschepen op een klein bootje. We konden op het bovenste dek zitten dat we helemaal voor ons alleen hadden. In tegenstelling tot de passagiers van de grotere boten hadden we een onbelemmerd zicht op het Santa Lucia Estuarium.

We zagen er heel veel nijlpaarden die telkens in een groepje bij elkaar lagen, soms even onderdoken om dan weer boven water te komen kijken. Er waren grotere exemplaren maar ook kleintjes. Bij de krokodillen maakten we na een dik uur rechtsomkeer: eerst zagen we er drie, daarna nog een eenzaam exemplaar tussen het riet. Gelukkig voor de vogelliefhebbers onder ons zaten er ook vogels: er vloog een zeearend over onze boot, witte koereigers vlogen in formatie laag over de rivier en een wouw bekeek zijn jachtgebied vanuit de top van een boom. De tocht duurde twee uur en op het einde begon het koud te worden. Maar misschien zijn onze Belgische lezers daar wel een beetje jaloers op?

Na een warm bad en/of warme koffie gingen we eten. De meesten kozen voor zeevruchten of een combinatie ervan met vlees. En het was zeer lekker. Nu zitten we op het terras van onze cottage, waar een portootje voor ons was klaargezet. Dit is het leven!

Tenslotte nog een belangrijke boodschap voor onze volgers! Morgen rijden we naar Swaziland. We zullen er slapen in een safaripark, in open lodges zonder elektriciteit en wifi. Jullie moeten daarom morgen geen bericht van ons verwachten. Tot overmorgen dus!