We stonden extra vroeg op. De chauffeur zelfs nog iets vroeger om alle gravel uit de Hyundai-bus te borstelen. Want na een week selfdrive - toch op de manier dat wij het hebben gedaan - ligt er een dikke laag oranje stof op binnen-en buitenkant van de bus. Als ontbijt aten we nog maar eens eieren. Lekker dat wel, maar je begint stilaan te verlangen naar een gewoon boterhammetje met lekkere kaas.

We vertrokken om half negen en gingen eerst nog wat souvenirs scoren. Daarvoor moet je afpingelen want anders wordt je ferm in het zak gezet. Gelukkig amuseren de mannen zich daar mee.

Dan gingen we watervallen kijken. Die van Graskop sloegen we over, want we hadden een strak tijdsschema. We reden meteen richting Sabie, waar we eerst de toeristische Mac Mac-waterval gingen bekijken. Die is 70 meter hoog en komt in één enkele straal naar beneden.  Om bij de volgende watervallen te komen moesten we weer enkele kilometers gravelweg volgen. De chauffeur vond dat bijzonder plezant; zijn bijrijder die allerlei Afrikaanse doemscenario’s voor ogen had, zag dat veel minder zitten. Maar we geraakten er zonder problemen, weliswaar door een dikke, soms oranje stofwolk. Naar de bridal veil waterval moesten we een flink eind naar boven stappen. Maar het uitzicht was wel de moeite: een metershoge waterval kwam naar beneden gestort zonder de rand te raken. Vandaar de verwijzing naar de bruidssluier in haar benaming. De horseshoe-waterval was er één in etages. Eerst waren we teleurgesteld, want we zagen maar twee kleine watervalletjes een beperkt hoogteverschil overbruggen. Maar toen we naar boven klommen, zagen we op de hogere etage een heel brede waterval, die wel heel mooi was.

Er zijn nog andere watervallen in de buurt van Sabie, maar we beslisten om het erbij te laten omdat we wel graag langs Pretoria wilden rijden en we absoluut voor valavond op onze bestemming nabij de luchthaven van Johannesburg wilden aankomen. Johannesburg staat nu eenmaal bekend om zijn criminaliteit en we wilden geen risico’s nemen op onze laatste avond.

We hadden heel wat kilometers af te leggen. En we doorkruisten weer verschillende landschappen: bergen waarop aan bosbouw wordt gedaan, vlaktes waarop de koeien grazen op afgereden akkers, dierenparken waarin we struisvogels en zelfs neushoorns zagen lopen. Eten deden we langs de kant van de weg, daar wordt veel afval weggegooid. Toen er een auto stopte en we al alert waren om in allerijl te vertrekken als er mensen met kwade bedoelingen uitstapten, zagen we hoe de inzittenden hun afval gewoon op straat gooiden. We kwamen ook auto’s tegen met laadbakken waarin een aantal mensen zaten, die hun blikjes op de autostrade lieten uiteenspatten. Op vlak van afvalbeleid komen ze hier in Zuid- Afrika niet verder dat verbodsbordjes te plaatsen. En dat voor een anders zo mooi en op andere vlakken zelfs proper land.

Toen we in de buurt van Johannesburg kwamen, zagen we borden die ons waarschuwden voor hijacking. Dat was telkens in de buurt van de krottenwijken die we naast de autostrade zagen en die in schril contrast stonden tot de ommuurde villawijken die we passeerden toen we dichterbij Pretoria kwamen. Echt gerust waren we niet. Maar toen we uitstapten bij het Union Building op een heuvelrug in het centrum van Pretoria was ons onbehaaglijk gevoel weg. Er waren veel toeristen bij het metershoge standbeeld van Nelson Mandela dat voor het administratieve centrum zijn armen in de lucht steekt. Het voortrekkersstandbeeld staat op een tegenovergelegen heuvel. We bezochten het niet om zeker op tijd aan te komen.

Ons laatste hotel ligt naast de luchthaven en is eigenlijk een stad op zich. Rondom een inrijlaan met een centrale waterpartij en palmbomenrij is ons sjieke hotel aan de linkerkant. Centraal staat het casino en links zijn er theaters, restaurants en cinema’s. Er heerst een gezellige drukte. We konden er een geweldige reis op een waardige manier afsluiten. Morgen vliegen we weer naar huis.

Hiermee sluiten we onze blog dan ook af. Tot binnenkort allemaal, voor een live verslag in België.

11-08-2018, 23:17 geschreven door Majadansa  

Toen we vanmorgen opstonden was er geen water meer in het hotel. En dat is vervelend als je een douche wil nemen en je tanden wil poetsen of het WC wil doorspoelen. En als je weet dat een Zuid-Afrikaan telkens hij je aanspreekt meestal heel enthousiast vraagt “how are you?”, dan komt dat je goede humeur niet bepaald ten goede. Bovendien moest er één kamer ontruimd en verhuisd worden en wilden we ook graag vertrekken om de panoramaroute te volgen. We hadden deze reis al meer ontspannen ochtenden dan deze.

We beslisten eerst naar Pilgrims Rest te rijden, een oud mijnstadje een paar kilometers verderop. Er staan oude huisjes, een hotel, een garage en kerk, allemaal uit de tijd dat er nog goud uit de mijnen werd opgehaald. Heel mooi allemaal, maar in het bezit van de staat, waardoor er heel wat zwarte medemensen hun kost proberen te verdienen door souvenirs te verkopen aan blanke toeristen. Ze waren nogal opdringerig en dat wat niet echt leuk. We vertrokken er dan ook snel.

De wolken begonnen ondertussen plaats te ruimen voor de eerste zonnestralen. En dat was echt wel goed nieuws omdat de panoramaroute, zoals de naam al doet vermoeden, veel mooie vergezichten biedt. We gingen naar de pinnacle rock, een eenzame rots die zich heeft afgescheiden van de rotswanden ernaast. Dan reden we naar Gods Window, waar je naast een vergezicht over de vallei eronder ook nog een klein regenwoud hebt, dat dichtbegroeid is met hoge bomen en allerlei korstmossen. Heel bijzonder, maar ook lastig door het grote aantal trappen dat we op moesten. De volgende stop waren Bourke Luck’s Potholes, de meest toeristische bezienswaardigheid van de route. Het is een rotsformatie, met kleurenschakering die gaat van grijs tot oranje, die in allerlei grillige vormen uitgeslepen is door een bijna helderblauwe bergrivier. Zo worden er potholes of putten gevormd, die overspannen worden met bruggetjes die toelaten dat je het geheel van bovenaf overschouwt. Een heel uniek landschap.

Het bezoek koste ons wel wat tijd omdat we langs de talrijke souvenirkraampjes wandelden. We wilden daarom even een snelle hap nemen. Maar hier heeft men blijkbaar een ander begrip van snelheid dan wij gewoon zijn. Bovendien leek er ook sprake te zijn van omgekeerde discriminatie en dus hebben we het wachten opgegeven en zijn we doorgereden naar de Three Rondavels: drie rotszuilen die aan de kant van de Blythe River Canyon staan en waarvan de bovenkanten lijken op een Afrikaanse hut. De Blythe River Canyon is de derde grootste Canyon ter wereld. Daarmee vergeleken is de Gorges du Verdon maar een kloofje. Het imposantste zicht van de dag zagen we vanop de enige niet betalende parking die we vandaag aandeden. Vanop het uitkijkpunt van Lowveld zagen we uit over de rotsen die de Canyon afboorden, de toppen van de Rondavels en het helderblauwe meer op de bodem. Dat alles in een lichte nevel en onder een stilaan ondergaande zon. Adembenemend!

We moesten ons ook vandaag weer reppen om voor de duisternis in ons hotel terug te zijn. Het lukte deze keer wel en we hadden zelfs nog wat tijd over om souvenirs te kopen die heel binnenkort in onze huiskamers te bewonderen zullen zijn. Lang zal dat niet meer duren, want morgen is het al onze laatste dag in Zuid-Afrika. De tijd is voorbij gevlogen!

Tot morgen dan maar!

10-08-2018, 22:41 geschreven door Majadansa  

Ons tentenkamp ontwaakte al heel vroeg. Gasten die op ochtendsafari gaan, ontbijten al voor zes uur en de tenten waren nogal gehorig. We hoorden gasten en landrovers met heel wat kabaal vertrekken, maar wij draaiden ons nog eens goed om in ons bed. Het was die nacht koud geweest en bovendien regende het.

Wij kozen ervoor om op eigen houtje door het park te rijden. We sliepen naar safarinormen uit en gingen dan bij de laatsten ontbijten om 8 uur. Daarna checkten we uit. We verwachtten nog 500 Rand rangersfee te moeten betalen omdat we de eerste avond in het park geëscorteerd werden. Maar om één of andere reden werd ons niets aangerekend. We mochten zelfs een dag langer blijven, want onze boeking bleek voor drie nachten genoteerd te zijn.

Toch beslisten we te vertrekken. Om half tien stonden we al aan de Numbipoort waar we al onze gegevens opnieuw moesten invullen en waar onze bus opnieuw moest gecontroleerd worden op het meenemen van alcohol of wapens. Geen van beide hadden we bij, dus mochten we naar binnen. Een olifant stond er ons op te wachten en we gingen allemaal met hem op de foto. Want ze lijken helemaal niet gevaarlijk, ook al zijn ze dat wel.

We gingen eerst tanken, niet omdat onze tank leeg was maar omdat we dan de regendruppels van de ruiten konden kuisen. Zo waren we klaar voor onze zoektocht naar diersoorten die we nog niet hadden gezien. Voor de impala’s die er overal te zien zijn, stopten we al niet meer. En we maakten vandaag ook veel minder foto’s. We reden sneller, keken al minder naar de struiken en in de bomen, maar begonnen te letten op de andere auto’s. Zo hoorden we al snel dat er leeuwen gespot waren. We repten ons ernaar toe en zagen in de verte eerst drie leeuwen wegwandelen. Wat later zagen we een file, met politie en parkwachters om alles in goede banen te leiden. Er lagen twee leeuwen, waaronder een imposant mannetje, vlak bij de weg. Iedereen wilde wel even kijken en de auto’s stonden drie rijen dik. Toch konden we ze goed zien. Onze big five teller stond nu officieel op 4. We hebben de foto’s om het te bewijzen.

We hebben ook nog hard gezocht naar het luipaard, maar dat was tevergeefs. Te laat opgestaan? Misschien wel, maar we vonden het allemaal superplezant. Niemand is teleurgesteld. We zagen prachtige taferelen: hyena's die lagen te slapen naast de weg, een goliathreiger met zijn poten in het water, een rivierbedding met minstens dertig olifanten, een poel waarin nijlpaarden zwommen en waar een moeder met babynijlpaard aan de oever stonden. Het was een geweldige ervaring die we voor geen geld wilden missen. Maar op het eind van de dag vonden we het allemaal welletjes geweest. Het is ook bijzonder vermoeiend om alsmaar tussen struiken en grassen door te turen.

We vertrokken langs de Phabeni-gate en hoopten bij valavond in Graskop te arriveren. Het zou ook gelukt zijn zonder de mist. Die vertraagde ons tempo serieus. We zagen amper een paar meters voor onze neus en de Afrikanen rijden dan allemaal met hun vier pinkers op. Al snel werden konvooitjes gevormd en dat maakte het rijden tussen alle putten op de weg toch wat makkelijker. Om half zeven zijn we uiteindelijk gearriveerd in onze lodge, waar we om half acht aan tafel konden gaan.

Morgen staat de panoramaroute op het programma. We duimen ervoor dat de mist wegtrekt. Tot morgen voor een nieuw verslag!

09-08-2018, 22:24 geschreven door Majadansa  

Vandaag liep alles op wieltjes. We begonnen de dag met een zeer uitgebreid ontbijtbuffet: een english breakfast met vers fruit, pannenkoeken, warme brownies en Afrikaanse fruitsappen. Er was keuze te over. Dan gingen we onze auto voltanken en ruiten kuisen, zodat we klaar waren voor onze selfdrive safari doorheen het Krugerpark op zoek naar de big five.  We vertrokken aan Numbi gate en het duurde even voor we de eerste antilopen spotten. Gelukkig hebben we onze eigen gids bij die ons uitlegt over welke soort het precies gaat: impala’s zitten er bij de vleet, waterbokken zijn te herkennen aan de ellips op hun achterste, steenbokantilopen en duikerbokken verstoppen zich goed en zitten meestal alleen en de koedoe is de grootste soort die we vandaag zagen. We kregen ook allerlei randinformatie, zoals de familie waartoe de dieren behoren, wat ze eten, welke hun vijanden zijn en nog veel meer. Zo vertelde hij dat de bruinere zebra’s nog genen van de quagga in zich dragen. Dat is een zebrasoort die anderhalve eeuw geleden is uitgestorven. Een Afrikaanse gids zou ons niet meer kunnen vertellen. Ineens zagen we een kudde olifanten met kleintjes. Ze liepen vlak voor onze auto. Indrukwekkend is dat want ze toornen hoog boven onze Hyundai-bus uit. We gingen eten in het restcamp waar kinderen op schoolreis waren en braai geserveerd kregen. Er heerste een gezellige bedrijvigheid: de tokken (een kleinere soort neushoornvogel met veelkleurige veren en een lange, kromme snavel) en glansspreeuwen kwamen er bedelen voor een stukje sla, de apen hadden een iets directere aanpak toen ze een fototoestel probeerden mee te pikken en ook een wrattenzwijn kwam polshoogte nemen. Na het eten zagen we een eenzame neushoorn en een al even eenzame giraf. Wat later zagen we nog meer exemplaren. Voor de antilopen stopten we al lang niet meer. Toen het later begon te worden, werd de bedrijvigheid steeds groter. We zagen meerdere nesten hyena’s die uit hun holen gekropen kwamen en op de valreep spotten we ook nog een grote kudde buffels die vlak bij de auto stond. We kwamen net voor sluitingstijd van het Krugerpark weer aan in ons luxueuze tentenkamp. We zijn dus ruim op tijd voor het avondbuffet en kunnen op tijd gaan slapen voor nog een dagje Krugerpark met hopelijk leeuwen en panters, want die staan nog hoog op ons verlanglijstje.

08-08-2018, 21:08 geschreven door Majadansa  

08-08-2018, 20:53 geschreven door Majadansa  

08-08-2018, 20:41 geschreven door Majadansa  

Swaziland was een ware belevenis. Het was al een hele uitdaging om er te geraken. We wisten dat we een lange rit voor de boeg hadden toen we in Santa Lucia vertrokken en daarom kochten we broodjes en beleg om de dag door te komen. Gelukkig maar, zo bleek later…

Eerst reden we naar Mkhuze, een kleiner wildpark dat behoort tot de iSimangaliso Wetlands. We zouden het park over een breedte van twintig kilometer over mooie geasfalteerde wegen doorkruisen. Maar de laatste twaalf kilometers er naar toe, moesten we over gravelwegen rijden die bijzonder hobbelig waren, nu eens met stenen erin, dan met los zand. We passeerden kleine dorpjes waar koeien en geiten over de baan liepen. Bovendien gaf onze GPS steeds latere aankomsttijden aan. We maakten ons stilaan zorgen dat we niet tijdig op onze eindbestemming zouden aankomen. Bijgevolg hielden we een strak tempo aan tijdens onze safari en beslisten niet te stoppen om te eten en onze broodjes met kaas al rijdend te verorberen. Eens uit het van geasfalteerde wegen voorziene park kwamen we opnieuw op echt Afrikaans terrein met zandwegen, putten in de weg, veel bochten en heuvels. Een belevenis! Maar ook wel stresserend!

Pas toen we op de hoofdweg waren, zagen we dat de verwachte aankomsttijd opnieuw was teruggelopen zodat we met een gerust hart Swaziland konden inrijden. Het halfuur dat we op de grens kwijtraakten met loketten bezoeken, stempels zetten, documenten invullen en passen laten zien, maakte zelfs niets meer uit. We kwamen zelfs enige tijd te vroeg aan bij het meetingpoint van Mkhaya Game Reserve. Aldaar werden we verwelkomd door een tiental buurtkinderen, net als de inzittenden van een andere wagen met daarin een KBC-collega. Wat kan de wereld toch klein zijn!

Toen de rangers ons kwamen ophalen, keken ze enigszins meewarig naar onze Hyundaibus. Vier van ons moesten bijgevolg het wildpark betreden aan boord van een safaribus, terwijl de twee mannen en onze bagage volgden in onze vertrouwde Hyundai. Na het parkeren van deze laatste en het in alle haast bijeenrapen van bagage voor de overnachting, stapten we aan boord van een grotere landrover met vier rijen op verschillende hoogte voor in totaal vijftien personen. Op die manier deden we onze eerste gamedrive: we zagen een kudde zwarte paardantilopen, meerdere witte neushoorns, nog maar eens wat nijlpaarden, een kudde giraffen en wat impala’s en nyala’s.

Toen we arriveerden in de lodge was het pikdonker en werden we langs gaslantaarns naar onze hutten gebracht. We hadden even tijd om ons te verfrissen en toen moesten we gaan eten. Tussen twee gangen in werden we nog even van onze tafels gelicht voor een korte initiatie sterrenkijken met laserlicht. We waren zodanig onder de indruk dat we bij de laatsten aan het buffet arriveerden en meer eten op het bord van onze tafelburen zagen liggen dan er voor ons beschikbaar was. Om negen uur lagen we in de schijn van onze petroleumlantaarns te slapen.

Vandaag werden we al om kwart voor zes gewekt met koffie en een halfuur later zaten we opnieuw op de landrover voor een zogeheten sunrise-safari. Ondanks het lange zoeken bleek het vinden van een zwarte neushoorn tevergeefs, maar we konden ons toch enigszins optrekken aan het zicht op een jonge witte neushoorn met zijn moeder en een glimp van een voorbijflitsende buffel.

Het ontbijt bleek royaler dan het avondmaal van gisteren en de toast werd geroosterd op een barbecue die omsingeld werd door een tweetal hongerige parelhoenders. Daarna werden we weer begeleid naar onze Hyundaibus en de uitgang, op eenzelfde wijze als we gearriveerd waren. Om tien uur waren we alweer op weg.

We passeerden allereerst in Manzini, de grootste stad van Swaziland. Dan reden we naar Lobamba waar het zogeheten parlement gevestigd is en waar het mausoleum van de vorige koning staat. Opnieuw kochten we proviand voor de middag, dit keer in de mooie Ezulwinivallei. Omdat we dachten nu eens voldoende tijd te hebben, deden we een omweg via de toeristische route langs Piggs Peak en Barberton en aten we onze broodjes rustig langs de kant van de weg op.

Maar toen begon ons avontuur pas echt. We wisten dat er gravelweg lag van Piggs Peak tot de Zuid-Afrikaanse grens, maar dat die weg zo steil was en bij plaatse zo slecht berijdbaar, dat had niemand durven denken. Gelukkig loodste onze chauffeur ons vakkundig door bergen en dalen, kuilen en bulten. We slaakten een zucht van opluchting toen we de eerste asfalt onder onze wagen zagen en we dachten de grenspost bereikt te hebben, maar toen bleken we nog eens vier kilometer voor de boeg te hebben. En die laatste loodjes wogen echt wel zwaar! De passagiers en bijrijder zagen er steeds bleker uit, alleen de chauffeur bewaarde zijn kalmte. Nog nooit zo blij geweest op een grenspost te staan!

Het landschap was wel prachtig: hoge bergen met bossen en een rode weg die er als een lint wordt doorgetrokken met amper een levende ziel te bespeuren. Eens Zuid-Afrika bereikt werd de weg beter en bleef het landschap even mooi. Maar vanaf Nelspruit zag het weer zwart van het volk, en dat mag je hier best letterlijk nemen. Dat duurde zo tot we om zes uur de afslag naar ons tentenkamp dachten te nemen. Alleen gaf het reisbureau ons nogal onzorgvuldige coördinaten mee waardoor we op een hobbelige wegel tussen doornige struiken naast een spoorweg terecht kwamen. Gezien deze weg volledig in lijn lag met de toegangsweg naar onze vorige lodge, maakten we ons de eerste honderden meters geen zorgen, maar toen de weg steeds smaller werd naarmate we het zogezegde eindpunt naderden, begon onze Rand te vallen.

Terugrijden was alleen zo simpel niet. Om kwart voor zeven arriveerden we voor de gesloten Numbipoort en moesten we na een telefoontje met de lodge en een ritje onder begeleiding van een ranger naar onze tent rijden. Wat waren we opgelucht! Ons avondmaal was uitstekend en op het moment van dit schrijven zijn we stikkapot na ons geweldige avontuur. We nemen ons voor het morgen wat rustiger aan te doen.

De foto’s proberen we morgen te posten!

07-08-2018, 23:13 geschreven door Majadansa  

05-08-2018, 23:04 geschreven door Majadansa  

Onze planning voor vandaag stond weer goed vol en toch is ze bijna in het water gevallen. Niet letterlijk want het is hier goed weer in Santa Lucia. Maar de bootsafari die we wilden doen in de namiddag, bleek volgeboekt. Gelukkig vond onze hotelmanager een oplossing, die zelfs goedkoper bleek: er werden plaatsen voor ons gereserveerd op de nijlpaardencruise van drie uur.

In de voormiddag konden we dus nog vertrekken voor onze eerste selfdrive-safari in een heel bijzonder natuurreservaat dat op de Unesco-werelderfgoedlijst staat: het Isimangaliso Wetlandpark. We bezochten er het deel tussen Lake Santa Lucia en het strand van Cape Vidal aan de Indische Oceaan.

We zagen er al heel wat beesten: eerst spotten we de impala’s, dan zagen we een troep zebra’s die verbroederde met de gnoe’s, voor de wrattenzwijnen moesten we ferm op de rem, twee witte neushoorns liepen vlak voor onze Hyundai-bus, bij het uitkijkpunt zaten er vervets, dan passeerden we een batchelorgroep Koedoe’s, aan het strand van Cape Vidal gingen we onze broodjes opeten en zagen we de zeldzame diadeemmeerkat, in de verte zat er een buffel, we spotten ook twee kakelaars in de boom (voor wie het niet kent dat zijn grote vogels) en toen we een smal omweggetje opreden zat er in het kreupelhout nog een rode duiker, die eruit ziet als een ros hertje.

We waren goed op tijd om aan onze boottocht te beginnen. Daarvoor moesten we eerst tickets gaan ophalen in een hotel wat verderop en dan moesten we naar de aanlegsteiger vlak bij onze Lodge. Er stond al heel wat volk te wachten toen we arriveerden, maar toen de kapitein ons ticket zag mochten we als eersten inschepen op een klein bootje. We konden op het bovenste dek zitten dat we helemaal voor ons alleen hadden. In tegenstelling tot de passagiers van de grotere boten hadden we een onbelemmerd zicht op het Santa Lucia Estuarium.

We zagen er heel veel nijlpaarden die telkens in een groepje bij elkaar lagen, soms even onderdoken om dan weer boven water te komen kijken. Er waren grotere exemplaren maar ook kleintjes. Bij de krokodillen maakten we na een dik uur rechtsomkeer: eerst zagen we er drie, daarna nog een eenzaam exemplaar tussen het riet. Gelukkig voor de vogelliefhebbers onder ons zaten er ook vogels: er vloog een zeearend over onze boot, witte koereigers vlogen in formatie laag over de rivier en een wouw bekeek zijn jachtgebied vanuit de top van een boom. De tocht duurde twee uur en op het einde begon het koud te worden. Maar misschien zijn onze Belgische lezers daar wel een beetje jaloers op?

Na een warm bad en/of warme koffie gingen we eten. De meesten kozen voor zeevruchten of een combinatie ervan met vlees. En het was zeer lekker. Nu zitten we op het terras van onze cottage, waar een portootje voor ons was klaargezet. Dit is het leven!

Tenslotte nog een belangrijke boodschap voor onze volgers! Morgen rijden we naar Swaziland. We zullen er slapen in een safaripark, in open lodges zonder elektriciteit en wifi. Jullie moeten daarom morgen geen bericht van ons verwachten. Tot overmorgen dus!

05-08-2018, 22:09 geschreven door Majadansa  

04-08-2018, 22:56 geschreven door Majadansa