Inhoud blog
  • Laatste update over mijn laatste week
  • De laatste week gaat nu in... afscheid van iedereen...
  • De laatste weken
  • Bye Bye
  • Buitenlandse stage Gambia
    Volg onze avonturen en belevenissen
    15-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste update over mijn laatste week
    Dinsdag 8 mei (beach, pancakes and other stuff)  Op dinsdag maakte ik nieuwe pictogrammen voor het keuzebord. Sinds er enkele materialen zijn bijgekomen (waaronder de spijkerplankjes), is er nood aan nieuwe symbolen. Dit werd in orde gebracht.
    Nu er nieuwe spijkerplankjes zijn, is er ook nood aan enkele voorbeeldjes om na te maken op die plankjes. Dat nam ik dus voor mijn rekening.
    Elke klas heeft ook nood aan een deftige getallenlijn. Just the basics… van 1 t.e.m. 10. Daar werd dus ook voor gezorgd… het bleek meer tijd in te nemen dan ik had verwacht. Ik tekende voor elke klas (5 klassen dus) een getallenlijn met de bijhorende getalbeelden. Cijfer 1 betekent dus 1 bolletje, bij cijfer 2 horen 2 bolletjes, enz….
    Dit werkje zou ik de volgende dag moeten verder zetten. 1 voormiddag bleek hiervoor niet voldoende.
    Ik had ook graag mijn blog op het internet gezet. Het net werkt nog steeds niet, dus moest ik wellicht een plan B bedenken. Dat zou dus hoogstwaarschijnlijk een internetcafé worden.  Verder vandaag vroeg ik Mrs. Colley om enkele materialen aan te kopen. Tijdens de workshop vorige week vrijdag, gaf ze dit als opmerking. ‘Hoe kunnen we deze knutselactiviteiten doen als het basismateriaal ontbreekt?’ Ja… dat was natuurlijk wel een goede opmerking. Ik besloot dus om daar iets mee te doen. Ik vertrouwde Mrs. Colley het geld toe en ze was bereid om de aankopen te doen. Ik was benieuwd maar had tegelijk een groot vertrouwen in haar.
    Toen ik thuiskwam, werkte ik een beetje voor school. Ja… de verplichtingen lossen zich niet vanzelf op. Er moet aan gewerkt worden.
    Ik had de kinderen beloofd (Molamin, Kaddie en hun vriendjes) om naar het strand te gaan. Achteraf zou ik pannenkoeken bakken voor hen. Zo zou het overschot aan zelfrijzende bloem opgebruikt worden en bovendien zouden de kinderen zich nog eens kunnen uitleven aan het strand. Dit wordt niet veel gedaan. 2 vliegen in 1 klap. Ideaal toch?
    Ik wachtte geduldig op hen. Om 15 uur eindigde hun school. Ik besloot ondertussen al het pannenkoekendeeg te maken. Soms hebben de dingen meer slaagkansen als je ze goed voorbereid.Ik verzamelde het groepje kinderen (4 in aantal) en we stapten naar het strand. Molamin en Kaddie (broer en zus en tevens ook de kinderen van onze administrator), Papabas en zijn zusje (Papabas hebben jullie al gezien op de foto’s, hij wordt gekenmerkt door een lichterbruine kleur). Even een korte situering om te weten over wie ik het heb.
    Aan het strand was het opletten geblazen. Het zusje van Papabas was bang (ze is dan ook nog maar 2,5 jaar) maar Molamin, Papabas en Kaddie waren helemaaaal niet bang. Ik moest hen goed in het oog houden. Enkele redenen:
    1. Mother Nature (the sea) is very powerfull
    2. De kinderen kunnen niet zwemmen
    3. Het strand werd niet bewaakt door lifeguards
    Als er dus ene kopje onder gaat, moest ik er dus voor zorgen dat het kopje ook weer bovenkwam. Met mijn duidelijke regels (o.a. niet luisteren naar mij betekent terug naar huis) lukte dit. De kinderen leefden zich uit. Het kleintje wende geleidelijk aan aan de zee (watergewenning met juf Charlot… check!) en op het einde werden er een heleboel schelpen verzameld.
    De kinderen waren moe en de extra motivatie ‘who wants some pancakes?’ liet ons weer naar huis keren. Ik bond het jongste kind op mijn rug met mijn handdoek. Hierbij kan ik jullie vertellen dat dit heel gemakkelijk is. Je hebt je handen vrij om nog iets te dragen en je moet het kind niet voortdurend aanmoedigen om de hele afstand naar huis te stappen. Onderweg kreeg ik daar natuurlijk de nodige opmerkingen over… ‘hé… you’re like a real african woman’, ‘is this your child?’,…. Daarbovenop kreeg ik ook nog enkele opmerkingen over Papabas. Door zijn lichtere huidskleur, vroeg iedereen me of hij mijn kind was. Puur theoretisch en logisch gezien, had het natuurlijk wel gekund.  Eenmaal thuis, begon ik meteen aan de pannenkoeken. De kinderen smulden erop los. Ze waren precies uitgehongerd. Ze aten bijna alles op. 1 liter pannenkoeken werd bijna moeiteloos verslonden. Ik kon er nog enkele bewaren voor mezelf. Dit moest ik bewust doen want anders had ik die avond geen eten.
    Achteraf trof ik een smerige tafel, smerige stoelen en alles rondom smerig aan. Ik had hen confituur en suiker gegeven als beleg. Ik vond de confituur terug op de muren, de grond, de stoelen en de tafel. De suiker beperkte zich tot enkel tot de tafel en de vloer. Dat kon maar 1 ding betekenen… kuisen!!
    Toen ik geduldig zat te wachten tot de vloer droog werd, stapten de kinderen onbeschaamd met hun vuile voeten over de natte… jap… vloer. Ik kon hen net op tijd stoppen om naar binnen te wandelen. De vieze voeten beperkten zich gelukkig maar tot mijn terras. Het leven van een huisvrouw… jeetje toch… De dag werd afgesloten met het zien van mijn goede vriend Thordore. Hij overhandigde mij een klein cadeautje… mango’s!!! Yes!
    Ik las een boek en viel in slaap.  Woensdag 9 mei  Op school gekomen en gemerkt dat er geen water en geen elektriciteit is. Het wordt tijd dat ook hier de rekeningen eens worden betaald.
    Mrs. Colley verraste me met de gedane aankopen. Ze was gisterenmiddag, na school en na haar huishoudelijke taken, meteen naar de markt gegaan om hetgeen ik haar had gevraagd. Een vrouw waarop je dus kunt rekenen. Ze liet me de nieuwe voorraad lijm, elastiekjes (voor de spijkerplankjes) en het nieuwe materiaal voor de hoekenklas zien. Ik was enorm happy.
    Vandaag nam ik verder nog de hoekenklas voor mijn rekening. Ik introduceerde de kleutersymbolen in de 2 klassen van level 1. De Engelse uitleg werd vertaald in de nodige lokale talen. Zo begrepen de kinderen er ook iets van. Ik werd opnieuw geconfronteerd met de grootte van de klas van Mr. Touray. Tegen de 40 kinderen verdelen over enkele hoeken, is een eum… uitdaging. Kebba, ons schoolhoofd, was vandaag heel emotioneel. Hij probeerde me te vertellen dat hij me zal missen. ‘I even cried, today’, zei hij. Och… een man die ervoor uitkomt dat hij heeft geweend zonder een crybaby te zijn. Daar kunnen de mannen in Europa nog iets van leren. Het is niet omdat je weent, dat je een mietje, zwak of een crybaby bent. It’s a part of life!
    Na schooltijd wandelde ik naar huis met Mrs. Colley. We hadden afgesproken om samen te koken. Ze zou me leren hoe ik churra djerte (de schrijfwijze is hoogstwaarschijnlijk fout) kon maken. Het bleek heel simpel en ze bewees haar kooktalent nog maar eens. Mrs. Colley… een vrouw met het hart op de juiste plaats. Ik blijf het maar zeggen. Mijn medestudenten kunnen dit bovendien ook beamen.
    Er was nog heel veel van het gerecht over. Ik besefte meteen wat ik zou eten de komende dagen… Ik werkte voor school en besloot om mijn plan B (wat betreft het internet) uit te voeren. Ik wandelde naar het internetcafé in Senegambia. Ik nam plaats op een stoel en 2 seconden daarna, viel de elektriciteit uit. Of course… waarom ook niet. Het is Afrika, hé.
    Ik ging naar het volgende internetcafé. Daar werkte het internet wel. Mijn hotmail liet het echter afweten. Aangezien ik hotmail nodig heb om mijn blog online te zetten, werd mijn plannetje weer gedwarsboomd. Grrrr… Ik kon wel enkele foto’s online zetten.
    Morgen hopelijk meer geluk…  Donderdag 10 mei  Donderdag besloot ik om de getallenlijnen af te werken. Het nam behoorlijk wat tijd in beslag  (meer dan ik had verwacht) maar ik moest en zou dit afwerken.
    Ik kan jullie vertellen dat mijn doel bereikt was aan het einde van de voormiddag. Ow yeah! Mission accomplished!
    Ik kan jullie verder ook nog vertellen dat de leerkrachten de hoekenklas steeds meer en beter gebruiken. Dit is ook het geval voor de creative room. Yes yes yes!!!
    Wat kan ik jullie nog meer vertellen?... wel… de kinderen vinden de nieuwe materialen leuk. De schooldag werd afgesloten met een vergadering, geleid door de mensen van het Masterpeaceproject. Interessant…
    Na school deed ik inkopen voor de maaltijd van vrijdag. Ik had de teachers beloofd om mijn stage af te sluiten met een Afrikaans gerecht. Ik zou daar wat hulp bij krijgen van de vrouwelijke leerkrachten. Chicken Yassa op het menu. Eenmaal alles aangekocht, keerde ik terug naar huis. Ik duwde de chicken in mijn kleine diepvriesvakje.
    Ik keek even rond en besefte dat de kleutersymbolen nog moesten getekend worden. Elke klas moest een lijst hebben van de symbolen en de daarbij horende kleuters. Ik begon dus te tekenen. Het resultaat mocht er zijn en ik ging opnieuw naar het internetcafé. Ik skypte met mijn ouders, zette wat dingen op mijn blog (deze keer werkte mijn hotmail wel) en ik kopieerde de symbolen. Het voelde goed om weer een printer te zien en te gebruiken. Als je eens alles hebt getekend, 3 maanden lang, voelt het goed om weer iets machinaal te kunnen kopiëren.
    Omdat ik zo dicht bij de werkplaats van Thordore was, besloot ik hem even gedag te zeggen. Ik toonde trots de gekopieerde symbooltjes.
    Ik sloot de dag af met een movienight bij Alasan en Lamin. The Proposal… goh…romantische jongens toch… J.  Vrijdag 11 mei (last schoolday, chicken yassa, Bob Marley day,…)  Ik begon de dag met het uithalen van de bevroren kip. Wel… de chicken zat vastgevroren in mijn diepvries en ik moest mij serieus inspannen om het eruit te krijgen. Ik bracht het er zonder kleerscheuren vanaf.
    Eenmaal op school gekomen, begonnen we meteen aan het gerecht. Koken duurt hier een hele voormiddag dus … vroeg begonnen, is half gewonnen. Ik kwam te weten dat Abbie Jallow (teacher level 2) helemaal geen goede kok is. Het scheelde een haar of ze had de rijst om zeep geholpen. Ja… als rijst kookt, moet je dit af en toe eens doorroeren met een lepel. Zelfs zoiets simpels blijkt niet zonder risico’s.
    Uiteindelijk werd het koken tot een goed einde gebracht. Ik hielp en leerde ondertussen bij.
    Na het koken werd er afscheid genomen. Er werd gezongen, gezongen en (jawel) nog meer gezongen. Ik kreeg een bedankingscertificaat op mijn naam. Een echte verrassing was dit niet omdat ikzelf de namen op het certificaat van mijn medestudenten had gezet. Ik was daarom niet minder dankbaar met het cadeautje.
    De kinderen werden uitgewuifd en er werd chicken yassa gegeten. Het was lekker en ik at mijn buikje rond (like always). De koks (waaronder mezelf) kregen de nodige complimenten voor de heerlijke maaltijd. Er werd nog een korte vergadering gehouden.
    De leerkrachten en directeur drukten nog eens uit hoe blij ze waren met mijn stage. Dit maakte me natuurlijk happy. Het is altijd leuk om te horen dat je geleverde prestaties worden geapprecieerd. We konden maar geen afscheid nemen dus besliste Kebba om ataya te maken (dit is een thee met heel veel suiker, hoe het wordt gemaakt vertelde ik jullie al eerder). Uiteindelijk brak het moment van definitief afscheid aan. Er werd geknuffeld en het allerbeste gewenst.
    Ik ging naar de markt en kocht daar een hele voorraad pindanotenpasta. Thuis wil ik immers graag chicken domoda kunnen maken. Ik nam ook daar afscheid van enkele mensen.
    In 3 maanden leer je al eens wat mensen kennen, hé.  Ik ging naar Serrekunda voor een laatste keer. Ik moest nog enkele souvenirs kopen (waaronder stof en zo). Ik had het al een hele week willen doen maar ja… dit werd iedere keer weer uitgesteld. Ik probeerde weer mijn beste kant te laten zien bij het onderhandelen. Ik word hier steeds beter in. Jammer dat ik nu al weg moet…  Vandaag was ook een speciale dag… Bob Marley Day… de dag waarop Bob Marley stierf. Deze dag wordt in Gambia zeker en vast gevierd. Ik had afgesproken met Thordore en Kebba. We zouden dit eens goed vieren.
    Het zal dus ook geen verrassing zijn als ik jullie vertel dat er die dag heel veel muziek van Bob Marley werd afgespeeld. Ik vierde mee met de Gambiaanse bevolking en die dag heb ik heel veel mensen stoned gezien. Mijn laatste avond in The Gambia zal ik dus zeker niet gauw vergeten.  Zaterdag 12 mei (final day)  Tijd om in te pakken… het moest er ooit eens van komen. Ik probeerde dus alles gelijk te verdelen over mijn bagage. Ik had geen weegschaal dus ik kon helemaal niet zien in hoeverre ik al dan niet over mijn gewichtslimiet ging. Mijn ene valies woog heel veel… ja dat kon ook niet anders… zo veel souvenirs (waaronder een groot deel voor mezelf). De andere valies was meer draagbaar en bevatte dus hoogstwaarschijnlijk ook minder kilo’s. Ik kon enkel maar gissen.
    Ik moest nog enkele dingetjes afwerken voor school en dit deed ik dan ook.  In de namiddag ging ik naar de beach. Ik besloot om nog wat op het gemak afscheid te nemen van alles. Ik werd vergezeld door Binta… een meisje dat me toevallig aansprak op het strand.
    In het begin leek ze vriendelijk. We praatten wat en zo… hoe langer ik mijn tijd met haar vertoefde, hoe eigenaardiger ze begon te worden.
    We wilden dus zwemmen en ze deed alles uit, behalve haar onderbroek. Dit vond ik hoogst eigenaardig. Ten eerste ben ik het helemaal niet gewoon dat meisjes monokini zwemmen. Ten tweede zijn dit dingen die de meeste moslimmeisjes helemaal niet doen. Ten derde wees ze me er telkens op hoe klein haar borsten waren en moest ik er dus wel naar kijken. Ik voelde me heel ongemakkelijk. Ze zei me in het begin dat ze niet graag had dat de jongens naar haar keken maar op het einde van het verhaal was zij de persoon die openlijk aan het flirten was met een Gambiaanse jongen. Ik was verrast en ik voelde me erg ongemakkelijk. Bovendien begon ze nog eens te zeggen tegen de jongen dat ik lesbisch was. Ze zei dit in haar lokale taal dus je zou kunnen zeggen dat ik het niet kon begrijpen wat ze zei. Ik kon het echter wel afleiden aan de reactie van de jongen. Jeetje… daar was ik helemaal niet happy mee.
    Ik heb niets tegen homoseksuele mensen maar je kunt niet zomaar leugens zitten vertellen over iemand die je pas een uur geleden hebt leren kennen. Ik was dus happy toen ik haar goodbye kon zeggen.  Thuis nam ik afscheid van Thordore, Lamin, Alasan, Ebrima, Alagie, Molamin, Kaddie en Mariama. Een hele hoop mensen die ik zou moeten achterlaten. De ene persoon zou ik al wat meer missen dan de andere persoon. Ik moest, zoals gewoonlijk (mensen die mij goed kennen, weten dit ondertussen al), nog allerlei dingen in mijn valies zien te krijgen. Ja… ik vond gewoon nog allerlei dingen die nog ontbraken in mijn bagage. Eenmaal je 3 maanden ergens hebt gewoond… tja…. Dat is normaal hé (niet dat ik mezelf hier probeer te verantwoorden ofzo…). Daarna vertrok ik naar the airport. Ik had de luchthaven nu al verschillende keren gezien de laatste 3 weken. Iedere keer was het om iemand uit te wuiven. Ik zag ze allemaal vertrekken, Veerle en Cara, Katrien, Yolan. Deze keer was het mijn beurt. Ik zag mezelf natuurlijk niet vertrekken maar ik besefte wel goed genoeg dat ik nu niet meer zou terugkeren naar mijn huisje om er de rest van mijn stage te doen… Ach… aan ieder mooi verhaal, komt een einde. Dit was het einde van mijn verhaal. Een verhaal dat nog lange tijd (mijn volledige leven) zal worden herinnerd. Als ik me het niet meer herinner, zullen andere mensen me er weer aan herinneren, zullen de foto’s me het weer doen herinneren, ….
    Is this the end of my story? No… I will just start another chapter in my book. I will just turn my page and see that there’s another part of the book. The next chapter will build on this chapter. So… if you ask me… ‘is this the end of your story?’, I will answer… ‘no, it isn’t’.  Op het vliegtuig had ik een prachtige plaats. Ik zat naast het gangpad en er zat niemand naast mij aan de linkerkant. Prachtig toch? Ik kon neerliggen en slapen. Ow yeah!
    Ik had minder geluk toen ik landde in België. Begrijp me niet verkeerd… blijkbaar was het hier prachtig weer (de zon zat uit) maar mijn oor… die zat toe. Ik was doof. Mijn linkeroor werkte niet meer.
    Op maandag kwam ik te weten dat ik een oorontsteking had. Antibiotica dus. Jeetje… dit was het dan.   Groetjes (uit België deze keer).

    15-05-2012 om 15:20 geschreven door  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    10-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De laatste week gaat nu in... afscheid van iedereen...
    Zondag 6 mei

    Vandaag begon de dag niet met uitslapen. Ik werd al vroeg (om 8.30 uur) gewekt door Thordore. Ja… het is waar… ik had met hem afgesproken die dag maar pas om 10.30 uur. Hij belde me wakker en vroeg hoe alles met me ging. Ik antwoordde met een slaperige stem dat alles okay was maar dat hij me uit mijn slaap had gewekt. De reden waarom hij zo vroeg uit de veren was? He was going to church. Ja natuurlijk… hij is christelijk en als er iets is wat je moet doen als goede christen, is het een wekelijks kerkbezoek, of course.
    Ik hing op en sliep nog wat verder. Om 10.30 uur sprak ik Thordore een tweede keer. Deze keer was het live. We namen een bushtaxi richting Serrekunda.
    Hij lichtte me al goed in over de familie. Hij begon allerlei namen op te sommen die ik moest uit het hoofd zien te kennen. Al de namen waren christelijk. Zijn hele familie is immers christen.
    We kochten enkele spulletjes op de markt (bananen, suiker, koekjes en een rugzak). Thordore vertelde me dat hij nooit met lege handen naar zijn familie gaat. Ikzelf kocht dus ook een zak snoepjes. Normaal ben ik tegen het principe om de ‘arme’ kindjes op de straat te voorzien van snoepjes, potloden of iets anders. Deze keer was het anders. Thordore deed het dus ik vond het maar normaal dat ik dat ook zou doen.
    Uiteindelijk ontmoette ik de familie. Zijn grootmoeder, de zus van zijn grootmoeder, een vriendin van zijn grootmoeder, zijn neven, zijn nichten, zijn tantes, zijn nonkels en de kinderen van zijn nichten en neven. Allemaal leefden ze samen in een compount. De compount bestond uit een 3tal huizen. Ze waren er enorm vriendelijk. Ik bleef praten met de neef van Thordore. Oliver, een sympathieke jongen die rechten studeert. Ondertussen maakte T. zich klaar om te voetballen.
    Om 13.00 uur gingen we naar het voetbalveld waar T. zijn match moest spelen. Hij moest er 1 spelen met zijn academisch team en hij was vrijwilliger om ook nog deel te nemen aan een andere match. De reden? Zijn 3 neven deden mee en ze hadden nog wat hulp te kort.
    Het was enorm warm om te voetballen. Je kon zien dat T. ook heel moe was na de eerste match. Hij liet dus de match met het academisch team voor wat het was. Familie gaat voor.
    Na de match keerden we terug naar de lieve christelijke familie. We aten er benechin (Afrikaans gerecht met…jawel… rijst). Ik blijf ervan versteld staan hoeveel sommige Gambianen kunnen eten. Ze verwachtten dit van mijn ook. Na de benechin moest ik dus nog een mango zien naar binnen te werken. Het lukte maar ik kon voelen dat de grens zo ongeveer wel was bereikt.
    We hadden overigens nog enkele boeiende gesprekken over de kerk binnen het christendom en over homoseksuele personen. Ik merkte meteen ook weer dat de mensen hier binnen de eerste 20 jaren geen verzoening zullen kunnen vinden met homo’s of biseksuele mensen. Nu… in België is dit bij sommige mensen niet zo verschillend.
    Toen werd het tijd om afscheid te nemen van de familie. Ik bedankte hen heel vriendelijk en zei hen dat ze een hele lieve en mooie familie hadden. De nichtjes van Thordore (Marie en Tine) zeiden me dat het heel leuk zou zijn om mij erbij te hebben: ‘I wish you could be part of our family’. Jeetje… dat deed me toch wel een beetje blozen. Zo lief.
    Ik kreeg nog enkele mango’s mee voor thuis. Ik kreeg een mango van het kindje van Marie. Dit is blijkbaar een nieuw gegeven. Elke keer Fada een mango van de boom neemt, wil hij die helemaal zelf opeten. Hij moet me dus wel heel leuk gevonden hebben.
    We namen wel afscheid van de familie maar nog niet van de stad. Thordore wilde nog enkele vrienden opzoeken. Ik ging mee naar het huis van vriend 1 (de naam ontglipt me alweer). Onderweg naar vriend 2 (Muhammed of ‘K’ voor de vrienden), liepen we een vriendelijke man tegen het lijf. Hij nodigde ons uit voor een ceremonie die zou plaatsvinden binnen een uurtje. Een ceremonie kenmerkend voor de Jolla-stam. Mrs. Colley (teacher level 2) vertelde me er de voorbije week ook al over. Ik zou nu de kans krijgen om het ook echt mee te maken.
    We gingen naar vriend 2 en keerden na een uurtje terug naar waar de man ons had uitgenodigd. Wat een belevenis!
    Ik werd uitgenodigd om naast de man (die me uitnodigde) plaats te nemen. Hij heeft een behoorlijk belangrijke functie als het op de Gambiaanse politiek aankomt. Ik voelde me uiteraard vereerd. Ik zat op de voorste rij om alles live mee te maken. Hij stond me toe om het hele gebeuren te filmen. Thordore, die grote fan is van mijn fototoestel, stelde voor om een filmpje te maken terwijl ik rustig kon kijken naar de ceremonie.
    Er waren vele mensen van de Jolla-stam samengekomen om de volwassenheid te vieren. Ze waren verkleed in hun traditionele kledij en deden allerlei bizarre rituelen. Enkelen sneden met een vlijmscherp mes in hun armen, wangen, tong, oogleden,…. Dit klinkt vreselijk maar door het heilige water (dat ze vooraf op het lichaamsdeel deden) gebeurde er helemaal niets. Geen vreselijke bloedingen dus. Ze dansten in strooien rokjes en zongen een lied dat specifiek bij hun stam hoorde. Ik was stil. Ik kon niet veel woorden uitbrengen. Wat bijzonder en ook zo toevallig dat ik dit mocht meemaken. Thordore en de teachers op school, hadden me al verteld dat ik de gelukkige was. Ik kan immers enkele dingen doen waar de anderen de kans niet toe kregen. I’m the lucky one. Ik kan een leven als ‘lucky one’ wel gewoon worden. Ik gaf mijn ogen de kost en Thordore filmde erop los (tenminste toch tot de batterij plat was).
    We keerden terug naar Kololi. Het was een bijzondere dag met vele gebeurtenissen. De dag was nog niet op zijn einde. Ik sliep wat, douchte me en maakte me klaar om naar mijn laatste reggaeparty te gaan. Althans dat dacht ik toch… (hier kom ik later op terug).
    Voor de verandering werd de avond nog eens afgesloten met eten. Jap! Thordore had honger. Hij bestelde meteen ook iets voor mij, zonder dat ik me ervan bewust was. Thanks Thordore!

    Maandag 7 mei (onverwacht nieuws)

    Het neep eventjes toen ik gewekt werd door het trouwe geluid van mijn wekker. Kon die stomme wekker nu eens niet zo trouw zijn… Nu… ik had het volledig aan mezelf te danken. De wekker kan er helemaal niets aan doen dat ik naar een reggaeparty wilde gaan.
    Op maandag voorzag ik de kast in de hoekenklas van pictogrammen. Op die manier kunnen de leerkrachten al het gebruikte speelgoed weer mooi op zijn plaats leggen. Dat is toch tenminste de bedoeling.
    We werkten ook aan een nieuw stuk speelgoed. I’m proud to present you… onze spiksplinternieuwe spijkerplankjes!!! Hoeraaaa!!! Een heel goedkoop maar o zo didactisch bruikbaar stuk speelgoed. Dit zou het ruimtelijk inzicht, de ooghandcoördinatie, de fijne motoriek en nog zo veel andere aspecten ten goede komen. Yes!
    Nu… ik liet me eventjes meeslepen.
    Na school werd er nog een korte meeting gehouden. Ik verzorgde de drankjes. De meeting ging over een goede benadering van het kind. Ik probeerde de leerkrachten beknopt bij te brengen wat belangrijk was voor een positief zelfbeeld van het kind. Ik probeerde daarbij henzelf eens te laten stilstaan bij de ervaringen die ze overhielden aan hun jeugd. Hoe kunnen wij dit beter doen dan onze ouders, leerkrachten, omgeving,…. Ik denk wel dat ze er iets van zullen onthouden. Althans dat hoop ik toch. De leerkrachten vonden het takenbord bij kinderen ook bijzonder interessant. De week voordien had ik enkele foto’s getoond van dit gegeven. Dit vonden ze bruikbaar.
    Verder kan ik jullie nog meedelen dat het internet op school nog steeds niet werkt. Dit is dus de reden waarom ik zo lang niets van me laat/ liet horen.
    In de namiddag ging ik naar het kantoor van Brussels Airlines. Ik moest mijn vlucht herbevestigen. Het gesprek ging als volgt:
    ‘When is your flight?’
    ‘Friday evening’
    ‘Friday evening? We don’t fly on a Friday. Let me check the computer... what’s your name?’
    ‘Soenen’
    ‘… your flight is Saturday evening. You leave at Saterday evening and you will arrive Sunday morning.’
    ‘Ow… that’s a surprise! I was mistaken the whole time, already. Thank you!’
    Zo… de grote verrassing… ik vertrek dus pas zaterdagavond. Ik dacht al de hele tijd dat ik op vrijdagavond vertrok.
    Ik informeerde meteen my parents. Mijn papa dacht dat het een mopje was. Ik kan me al voorstellen wat ze thuis zullen gezegd hebben: ‘dat is dus weer typisch iets voor Charlot, é’. Kleuteronderwijs heeft ervoor gezorgd dat ik geleidelijk aan meer perfectionistisch werd. De slordige kant van mezelf zal jammer genoeg altijd wel nog eens de kop opsteken. Eigenlijk doe ik het opzettelijk hoor… zo zien jullie dat ik ook nog menselijk ben want niemand is perfect, of course. Hahaha! (PS: neem deze laatste zinnen maar met een portie humor).

    10-05-2012 om 22:06 geschreven door  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De laatste weken
    Zondag 29 april

    Vandaag was het een behoorlijk rustige dag. Een dag die begon (zoals vele zondagen) met uitslapen.
    Ik ontbeet en maakte me klaar om naar school te gaan. Onderweg naar school merkte ik dat de lucht bijzonder donker was. Was het bewolkt? Neen. Was de zon nog niet opgestaan? Neen. Hing er stof in de lucht? Ja. Overal waar ik kon kijken, zag ik stof. Toen ik dus in school aankwam, trof ik er een bestofte speelplaats aan.
    Je kunt je al voorstellen wat zo’n stoffige lucht doet met je luchtwegen.
    Ik skypte met het thuisfront. Vandaag is het immers de verjaardag van mijn mama. Ik zag heel veel familie op skype. Ja… mijn grootmoeder, nonkels en tantes waren aanwezig. Ze waren allemaal thuis om de verjaardag van mijn mama te vieren. Mijn papa greep weer de kans om mij jaloers te maken. Hij toonde dus eventjes doodleuk een lekkere taart voor de webcam. Dankuwel papa! Ik was het alweer eventjes vergeten welke lekkere Belgische dingen ik allemaal moet missen in The Gambia.
    Na het lange skypegesprek wandelde ik naar huis. Ik wilde eerst nog eventjes kijken of de Kadie Kadie open was. Ze verkopen er heerlijke Afrikaanse maaltijden voor een prikje. Tot mijn grote spijt stelde ik vast dat het restaurant op zondag gesloten is.
    Ik besloot om thuis iets in elkaar te flansen. Ik werkte wat voor school en keek, als afsluit van de dag, naar (jawel) een filmpje.

    Maandag 30 april

    Op maandag gaf ik les in de klas van Mr. Prince. De kinderen van de derde kleuterklas vonden het weer eens leuk om een andere juf te hebben. Zoals elke nieuwe juf, word je natuurlijk het vuur aan de schenen gelegd. Ik probeerde dus zo consequent en correct mogelijk op te treden als een kleuter probeerde te voelen waar mijn grenzen lagen.
    Het leuke aan level 3 is dat de kinderen veel meer Engels begrijpen. Je kunt dus al eens iets moeilijkere dingen doen dan in level 1.
    Mijn thema voor deze week? Water! Ik had het al eens willen geven in level 1 maar telkens kwam er iets tussen. Omdat ik carte blanche had gekregen van Mr. Prince wat betreft het thema, besloot ik om me eens uit te leven.
    Ik startte het thema met een sprookje over het lelijke eendje. De Engelse taal van het prentenboekje bleek veel te moeilijk voor de kleuters. Ik vereenvoudigde de taal dus sterk. Ik kon merken dat de betrokkenheid verhoogde door deze kleine aanpassing.
    Na de lessen had ik een tevreden en voldaan gevoel. De kinderen hadden iets bijgeleerd! Bovendien was Mr. Prince ook heel tevreden met mijn aanpak. Hij was overigens heel lovend over het sprookje. Hij paste de essentie van het verhaal dan ook meteen op zijn eigen leven toe. Hij was danig onder de indruk van het sprookje dat ik sterk het gevoel kreeg dat hij het nog nooit eerder had gehoord. Bijzonder.
    Nog voor de school zijn deuren sloot, wist het schoolhoofd me te vertellen dat er op 1 mei geen school zou zijn. Ik had er nooit meer bij stilgestaan dat 1 mei ook bij ons een vrije dag is. De headmaster was ook weer heel vroeg met deze aankondiging. Gelukkig bestaat er zoiets als Tip-ex. Mijn weekplanning kon ik dus vlotjes aanpassen.
    Ik toonde ook trots de aangekochte stof aan Kebba. Ik legde uit dat deze stof bedoeld was om kledij te maken voor het huisje in de hoekenklas. Het schoolhoofd en de leerkrachten waren heel lovend.
    Nog enkele bijzondere dingen op school? Wel… ik kan jullie met blijdschap vertellen dat Matty (level 1) de hoekenklas spontaan heeft gebruikt. Dit is dus een teken dat de hoekenklas wel effectief werkt. Yes!
    Mr. Touray en Abbie zijn jammer genoeg nog steeds ziek. Hopelijk zien we hen snel terug.
    Na school, moest ik mijn belofte waarmaken. Onze nachtwaker kreeg vorige week ineens het zotte idee om een facebookprofiel aan te maken. Je vraagt je misschien af of hij goed met de computer kan werken? Het antwoord hierop is negatief. Vorige week hielp ik hem dus aan een profiel. Omdat Alagie (met deze naam gaat onze nachtwaker door het leven) geen foto’s had om als profielfoto te gebruiken, had ik de eer om deze te nemen. Hij zette voor de gelegenheid zijn zonnebril op. Nu moesten die foto’s natuurlijk nog op de computer gezet worden. Dit had ik vorige week iedere keer uitgesteld. Daar moest ik deze week nu toch echt eens mijn werk van maken.
    Ik zette de stoere foto’s op facebook. Hij was bijzonder tevreden.
    Na school stapte ik naar de kleermaker. Ik bracht de stof binnen voor de kinderkledij (hoekenklas). Ik gaf de kleermaker duidelijke richtlijnen. Benieuwd dus naar het resultaat. Hopelijk zal hij er iets moois van maken.
    Ik wandelde verder naar een andere kleermaakster. Ik was benieuwd naar mijn rokje. Had ze er iets moois van gemaakt? Het antwoord hierop is positief. Ze had gedaan wat ik haar vroeg en ik kreeg dus een Europees rokje in een Afrikaanse stof. Ideale combinatie toch? Het is dus toch mogelijk om beide te combineren.
    Verder ging ik ook nog op zoek naar spijkers (voor de spijkerplankjes) en ik kan jullie hierbij vertellen dat ik enkele jongens heb ontmoet. Mama en papa… geen nood… jullie hebben er geen nieuwe schoonzoon aan overgehouden. Nu ik altijd alleen wandel (de rest van het gambia-team vertoeft nu in België), grijpen de jongens vaker hun kans. Ze komen zich als het ware op een dienblad presenteren en vragen me steeds opnieuw naar mijn telefoonnummer of e-mailadres. Ik weiger dit telkens resoluut en krijg daarbij steeds hetzelfde antwoord ‘You can’t do this to me’. Ik geef hen daarbij ook steeds weer hetzelfde antwoord terug ‘I’m a free woman and I can do whatever I want to’. Ik kan hier dus wel degelijk mijn mannetje staan.
    Ik wandelde verder naar de Kadie Kadie voor een 2de poging. Vandaag was het Gambiaanse restaurant niet gesloten en ik bestelde er chicken yassa. Tijdens het wachten, werd ik aangeklampt door de ober. Hetzelfde spelletje herhaalt zich weer van vooraf aan. Ik moest de jongen dus duidelijk maken dat ik niet geïnteresseerd was en dat ik mijn nummer dan ook niet zou geven.
    Sommige jongens verwarren hier nogal snel de 2 totaal verschillende werkwoorden ‘to like’ en ‘to love’. Moest je eventjes je geloof in liefde op het eerste zicht kwijt zijn, kom dan gerust eventjes naar The Gambia. Probeer dan vooral ook heel naïef te zijn en ik kan je garanderen dat je hier de liefde van je leven tegenkomt.
    Ik probeerde mijn was te doen. Dit gebeurde weliswaar met enkele pauzes aangezien de kinderen wilden dat ik achter hen aanzat. Ze wilden spelen.
    Uiteindelijk kreeg ik mijn was af. Nu was het de beurt aan de kuis. Ik veegde het huis grondig en kuiste het achteraf ook nog eens netjes. Jaja… als je niet als een echte huisvrouw bent geboren en je wil dit steevast worden, kom dan gerust eventjes naar The Gambia.
    Na het kuisen werd het tijd voor een douchke. Ik moet telkens opnieuw wennen aan het koude water maar het deed me goed.
    Toen werd het tijd voor de heerlijke chicken yassa. Een afhaalmaaltijd kan toch zo plezant zijn. Ik moet me overigens ook helemaal niet schuldig voelen want in de namiddag was ik al de perfecte huisvrouw.
    De kinderen werden in mijn huisje gedropt. Hun mama was uit en hun papa wilde naar de voetbal kijken, eventjes verderop. Gratis kinderoppas? Waarom ook niet? Ik had dus gezelschap. Mijn net gekuiste huisje kreeg dus meteen weer stof te zien. Ach ja…what can I say… het zijn kinderen, hé.
    Als afsluit van de dag, kwam Thordore langs. Hij is immers al een goede vriend geworden. Het doet altijd deugd om een goede vriend bij je te hebben. We hadden enkele boeiende gesprekken en de blik op zijn gezicht toen ik vertelde dat ik maar een tweetal keren tijdens het jaar naar de kerk ga, was eum… goddelijk. Hijzelf is ook christen maar laten we zeggen dat hij het geloof in het instituut ‘de kerk’ nog steeds heeft.
    Het was een welgevulde dag.

    Dinsdag 1 mei

    1 mei= geen school. Ik sliep uit en bracht een bezoekje aan de tapalapaman. Zelfs toen we hier nog met zijn vijven vertoefden, waren we zijn vaste klanten. Minstens 2 maanden lang gingen we naar zijn shop en vroegen er hem om 10 tapalapa’s (broden). Nu ik alleen overblijf, koop ik nog slechts 1 tapalapa. Dit is natuurlijk een groot verschil.
    Hij blijft steeds vriendelijk en hij moest nog eens lachen met de overgeïnteresseerde jongen van de dag voordien. Zelfs in zijn shop werd ik gisteren aangesproken. Hij moest hier hartelijk om lachen.
    In de namiddag had ik een afspraak met Thordore. We gingen samen naar Kadie Kadie. Ik at er chicken domoda en hij at er chicken yassa. Het viel me meteen op dat de geïnteresseerde ober van de dag voordien, me niet meer lastigviel. Dankuwel Thordore!
    We gingen naar een bar. We ontmoetten er zijn vrienden Musa en Kebba. Er werd aardig wat afgelachen en –gerookt (ik maakte geen deel uit van het laatste). Ze zijn aangenaam en leuk gezelschap om je tijd mee door te brengen.
    We trokken naar het huis van Kebba en Thordore. Ik ontmoette er de familie van Kebba. We aten er nogmaals. Deze keer benechin (Gambiaans gerecht). Ik stond versteld van de hoeveelheid voedsel de Afrikaanse bevolking kan verorberen. Bovendien zien hun lichamen er niet uit alsof ze 5 keer per dag een volwaardige maaltijd eten. Bijzonder.
    Ik zag Thordore trainen. Hij is een goede voetbalspeler en speelt op academisch niveau. Hij vertelt er altijd over maar deze keer zag ik hem eens echt aan het werk. Ondertussen keken Kebba, Musa en mezelf toe vanaf de zijlijn.
    Na de training trokken we weer naar het huis van Kebba. Daar aten we onrijpe mango’s en zagen we nog enkele andere vrienden. Uitgerookt ging ik weer naar huis. De vrienden hebben immers allemaal 1 ding gemeen. Ze roken veel.
    ’s Avonds had ik nog een afspraak met Alasan en Lamin. De taxirit was helemaal gratis. De reden? De taxidriver loves me with his heart. Hij was ervan overtuigd dat ik me in hem interesseerde en ik besefte dat ik hier weleens gebruik kon van maken. Leve mijn charisma en vrouwelijke charmes! Het was grappig om Alasan en Lamin bezig te zien tijdens een wedstrijdje voetbal (op de playstation). Lamin liet duidelijk merken dat hij een winnaar was en Alasan troostte zichzelf met het feit dat hij al vele keren had gewonnen. De avond werd afgesloten met een filmpje.

    Woensdag 2 mei

    Vandaag gaf ik weer les in de klas van Mr. Prince. Thema water, part 2. Ik liet de kinderen zien hoe we konden toveren met water. Ja… ijs wordt water en water verdampt als dit in de zon wordt gezet. Pure magie toch? We gaven ook samen de plantjes water. Het tuinproject van Katrien wordt dus verder onderhouden. Ik kan met blijdschap mededelen dat de sla er al eetbaar uitziet. Ik kan ook mededelen dat Alagie (onze nachtwaker) sommige plantjes bijna verdrinkt. Er wordt dus wel voor gezorgd maar misschien doet onze nachtwaker een beetje te veel zijn best. ‘Te’ is nooit goed, tenzij natuurlijk ‘tevreden’ (bedankt voor dit zinnetje, Veerle).
    Na school trok ik naar de kleermaker. Ik vroeg hem of de kledij voor de hoekenklas al klaar was. Het tegendeel bleek een feit. Ik keerde dus met lege handen terug naar huis. Enfin… het is te zeggen… ik keerde niet echt met lege handen terug. Ik had een belegd broodje in de ene hand en een zakje water in de andere hand maar je kent de bovenstaande uitdrukking hoogstwaarschijnlijk wel.
    Ik kwam thuis en deed een dutje. Na het dutje volgde schoolwerk.
    Ik besloot mezelf te belonen met een bezoekje aan het strand. Het verfrissende zeewater deed me goed. Het gezelschap daarentegen, kon ik wel eventjes missen. Ik dacht dat ik duidelijke signalen gaf aan mijn omgeving van zodra ik de oortjes van mijn mp3 in mijn oren stak en mijn hoofd over een tijdschrift boog. Niets bleek minder waar. De jongens (want hier zijn het nooit meisjes die me aanspreken, of course) kwamen me geïnteresseerd aanspreken. Nu ik alleen ben, grijpen de jongens vaker hun kans om een ‘klapke’ met me te doen. Op het ene moment werd ik aangesproken door een spierbundel, het andere moment sprak ik met enkele voetballers, op nog een andere moment sprak ik een student die naar een sponsor zocht, enz.. Bij de student was de maat echter vol. Hij vroeg me of ik hem kon sponsoren en of hij mijn mp3 mocht hebben. Ik nam ogenblikkelijk afscheid en hij vroeg me waarom ik hem niet aardig vond. Jeetje… als je een beetje verder zou kijken dan je neus lang is….
    Verder deed ik niet veel bijzonders. Ik kocht bananen, maakte mijn avondmaal en ging slapen.

    Donderdag 3 mei

    Ik werd gewekt door mijn wekker en voelde meteen dat er iets niet klopte. Mijn maag zat precies niet echt op zijn plaats, mijn energiepijl stond op een laag punt, mijn darmen deden raar en alleen al het idee om straks te moeten ontbijten, deed mijn hoofd tollen en maag keren.
    Ja… de keuze was gemaakt... zo kon ik niet naar school gaan. Ik besloot dus om van mijn hart een steen te maken en belde naar school met de mededeling dat ik vandaag niet aanwezig zou zijn.
    Ik sliep, sliep, sliep…. Om 13.30 uur werd ik gewekt door een geklop op mijn deur. Kebba (het schoolhoofd), Mr. Prince en Mr. Touray kwamen langs om te zien hoe het met me was. Zo lief. Even kort voor het thuisfront… Ik ben hier niet alleen. Ze zorgen hier heel goed voor me.
    Ik voelde al dat ik een pak beter was dan ’s morgens. Het vele slapen had me goed gedaan. Toen de collega’s weg waren, besloot ik om nog een beetje te slapen (voor de verandering).
    Om 15.00 uur vond ik toch dat welletjes was geweest.
    Ik stond op, waste mezelf, ontbeet en werkte wat voor school.
    Ik moest me bovendien ook mentaal voorbereiden op het maken van de chicken domoda vrijdag. Ik had de leerkrachten de week voordien beloofd om chicken domoda klaar te maken. Dit plan moest en zou plaatsvinden.
    Als afsluit van de dag kwamen Ebrima (collega van Yolan) en zijn vrienden langs.

    Vrijdag 4 mei

    Op school stond me een waar avontuur te wachten. Ik zou een Afrikaans gerecht maken en dat op Afrikaanse wijze. Geen gasvuur voor mij dus. Het vuurtje met kolen stond al klaar.
    Ik ging om de ingrediënten naar de markt.
    Ik kreeg daarbij hulp van Mrs. Colley want toen ik met haar nog eens de nodige ingrediënten overliep, merkte ik dat er heel wat te kort zou zijn. Vele benodigdheden had ik hier nog nooit gekocht. Ik had altijd gedacht dat ik chicken domoda kon maken. Ik voelde me helemaal Afrikaans (ofja… toch voor een deel). Toen ik de vrouwelijke leerkrachten vertelde van wie ik het had geleerd om het Gambiaanse gerecht te maken, begrepen ze meteen waarom er zo veel ingrediënten ontbraken. Jap… de persoon in kwestie was een man en hij had het ons verkeerd aangeleerd.
    Matty en Mrs. Colley leerden me de chicken domoda op een juiste manier klaarmaken. Bovendien gebeurde dit allemaal op een kolenvuurtje. Ik voelde me een watje toen ik de vrouwelijke leerkrachten (onbewust) mijn schrik van hete olie liet zien. Toen ze zeiden dat dit perfect normaal was, voelde ik me toch ietsje beter. Alles moet uiteindelijk geleerd worden. Het leven is een leerschool.
    Het koken nam een hele voormiddag in beslag. Het eindresultaat mocht er wel wezen. De leerkrachten waren tevreden over de smaak en… so was I. Ik had goede leerkrachten. Ik denk dat ik nog nooit zo’n lekkere chicken domoda heb gegeten.
    Na de lekkere maaltijd werd het tijd voor de workshop. Ik startte deze met een korte PowerPoint. Mrs. Colley had me de week voordien gevraagd hoe het eraan toegaat in de klassen in België. Ik had haar toen al geantwoord maar ik wilde mijn antwoord graag nog wat bekrachtigen met wat beeldmateriaal.
    Daarna probeerde ik de leerkrachten enkele basis knutselactiviteiten te tonen en uit te leggen. De creative room is er voor een reden en het zou heel spijtig zijn moesten de leerkrachten deze niet kunnen gebruiken wegens een tekort aan ideeën. De leerkrachten vonden het boeiend en ik had echt het gevoel dat ze ook effectief iets zullen doen met de informatie.
    Tijdens de workshop ontstonden boeiende gesprekken. Ik merkte (nog meer) wat er omgaat in de leefwereld van de leerkrachten. Het was dus ook interessant om dergelijke gesprekken te laten plaatsvinden tijdens de workshop.
    Het was een lange schooldag. Toch langer dan anders. De uitgelopen workshop was hier de oorzaak van. Ik had graag mijn blog op internet gepost maar het internet doet het nu al eventjes niet. Hopelijk werd dit wel volgende week.
    Na school wandelde ik mee met Mrs. Colley. Ze nodigde me uit om mee te wandelen tot het huis van haar vriendin om haar eens een bezoekje te brengen. Ik was welgekomen en we keuvelden er wat op los. Nuja… ik deed dit voornamelijk met Mrs. Colley. Ik besef steeds en meer dat de leerkracht een hele wijze vrouw is. Ze is boeiend om mee te praten en haar levenservaring en wijze waarop ze naar het leven kijkt, zijn heel verrijkend. Dankuwel om je wijsheid met me te delen, Aisha.
    Eenmaal thuisgekomen, maakte ik wat om te eten. Ik keek een filmpje en besloot om die avond af te spreken met Thordore. Sinds ik alleen ben, belt hij me iedere dag om te vragen hoe het met me gaat. Ik besef dat het toch wel zal ‘nijpen’ als ik moet afscheid nemen van hem. Hij is inmiddels een goede vriend geworden.
    Ik sprak af met hem aan zijn werkplaats. Daar kreeg ik iets te eten van zijn baas. Heel lief van hem. Ik had wel al gegeten maar (om eventjes de woorden van Cara te citeren) je weet nooit wanneer je de volgende keer zult eten.
    We wilden naar Sissles gaan (de reggaeparty) maar het volk ontbrak en Thordore besloot om me een andere plaats te laten zien. De reggaemuziek was ook daar aanwezig. Hetzelfde gold voor de weed-geur. Ik zag er de vrienden van Thordore en we dansten er stevig op los. Na een tijdje werd de dj veranderd en ik zag een oude bekende. Nu… ik had de oude bekende 1 keer gezien. Heb ik jullie ooit eens verteld over de dj die 8 GB van zijn muziek aan ons had gegeven? Heb ik toen ook gezegd dat hij 2 verschillende schoenen draagt omdat elke Gambiaanse dj dit doet? Wel… ik begroette hem en hij was blij om ons te zien. Hij begon met rustige muziek maar bouwde de beats op naar een hoger niveau.
    Na afloop gingen we nog eens een kijkje nemen op Sissles. Daar werden de laatste dansjes gedanst en uiteindelijk keerden we naar huis. We maakten nog eerst een stop bij een shop. De jongens hadden honger. Ik besloot om in de auto te blijven wachten en uiteindelijk werd ik thuis afgezet. Bye bye and have a good sleep! Ik was blij toen ik mijn bed zag.

    Zaterdag 5 mei

    Zoals zoveel weekends, begon deze alweer met uitslapen. Ik bezorgde mezelf een lekker ontbijt met een omeletje. Het smaakte me.
    Ik maakte me klaar om wat geld te wisselen. Het eerst wat me opviel op de straat, was de stilte. Er waren zo goed als geen auto’s te bespeuren, weinig fietsen, weinig mensen, enz.. Gelukkig was het wisselkantoor open. Ik wisselde wat er moest gewisseld worden en vernam toen dat het Cleaning Day was. Op die dag mogen er geen auto’s rijden tot ongeveer 13.00 uur. Dan verbranden ze al het afval van op de straten en in de huizen. Het werd me dan ook meteen duidelijk waarom alles er zo verlaten bijlag.
    Ik had graag naar Serrekunda gegaan maar om de bushtaxi te kunnen nemen, moest ik wachten tot 13.00 uur. Ik begon toen maar aan mijn schoolwerk. Ik ging er volledig in op en vergat de tijd.
    Rond 14.30 uur werd ik opgebeld door Thordore. We hadden afgesproken om die dag wat rustigs te doen, lekker op het gemak.
    Ik liet mijn schoolwerk voor wat het was en mijn plan om naar Serrekunda te gaan, stak ik ook nog eventjes in de vrieskast.
    Veel is er die namiddag eigenlijk niet meer gebeurd. We aten wat, dronken wat en praatten wat. Het enige spannende dat er toen nog gebeurde, was het zien van enkele rare verklede mannen. Een man verkleed in een pak, voorzien van een (echte) leeuwinnenkop en leeuwenpoten liet zich zien in de bar waar we net iets zaten te drinken. Het is een deel van een traditie maar Thordore kon me niet exact vertellen welke traditie of welke bijzonderheden ze vierden. Kebba, de vriend van Thordore, had ook nog in een soortgelijk pak gedanst. Het bijzondere hierbij is dat er geen foto’s of films mogen genomen worden. Als buitenlander wordt je dus maar zelden op de hoogte gesteld van deze bijzonderheden. De kans dat je ermee in contact komt, is dus eerder klein.
    Op het einde van de dag, keek ik nog een filmpje om daarna uitgeput in slaap te vallen.

    10-05-2012 om 22:01 geschreven door  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bye Bye
    Zondag 22 april

    Zondag werd een uitslaapdag. De buikgriep (of wat het ook mag zijn) zat nog een ietsiepietsie beetje in mijn kleren. De beste remedie tegen kwaaltjes, is slapen. Dit werd dan ook gedaan. Het is leuk om te weten dat je je nog eens kunt omdraaien, zelfs al kan je niet echt meer slaap vatten.
    De voormiddag was dus kort. Eenmaal opgestaan maakten we ons klaar om naar Mrs. Colley te gaan. Ze had ons uitgenodigd voor een afscheidsmaaltijd. Maandagavond vertrekken Cara en Veerle. Dinsdagavond vertrekt Katrien.
    We genoten van de heerlijke maaltijd. Telkens opnieuw verrassen haar kookkunsten me positief. Het geheel werd natuurlijk afgesloten met een baobab sapje.
    Dit doet me er overigens aan denken dat ik het woord ‘baobab’ al heel veel keren in mijn blog heb gezet. Tja... het is en blijft nu eenmaal mijn favoriet. Ik kan jullie de smaak wel proberen te omschrijven maar toch… je moet het uiteindelijk zelf kunnen proeven. Dan pas zou je begrijpen waarom ik het al ontelbare keren over de beruchte baobab juice heb gehad. Nu… dit eventjes ter zijde.
    Na de maaltijd en het gezellige keuvelen, werd afscheid genomen. De tranen vloeiden vrijdag al. Deze keer werd het bezoek met een dikke groepsknuffel afgesloten. Het voelde toch wat onwennig.
    We keerden terug naar ons nederige stulpje waar we allen wat voor school werkten. Zondagen zijn wel leuk maar af en toe roept de plicht.
    Cara, Veerle en Katrien genoten voor een laatste keer van onze wekelijkse uitstap. We sloten de zondag dus af met een reggaeparty. Ik genoot natuurlijk ook van deze uitstap maar voor mij gaat het hier nog niet om mijn laatste keer.

    Maandag 23 april (bye bye Veerle en Cara)

    Maandag kreeg ik een dagje vrijaf van het schoolhoofd. We wilden deze laatste dag nog afsluiten in glorie.
    Cara, Veerle en Katrien pakten hun bagage terwijl Yolan en ik nog een (hopelijk) laatste keer om souvenirs gingen. We deden ook al wat inkopen voor de komende week. Met ons tweetjes zouden we vast en zeker ook een goed team vormen. Het Gambia-team.
    We reorganiseerden onze huizen. We hebben nu al een hele tijd in 2 huizen geleefd. Het ene huis werd gebruikt om te slapen (het huisje van Yolan en mij). Het andere huis was de plaats waar de spannende en leuke dingen doorgingen. We beleefden er ook mindere momenten. Kortom… onze woonkamer was in huis 1. Het is ook onvoorstelbaar wat je allemaal verzamelt aan spullen (en rommel) na 3 maanden. Huis 1 werd leeggemaakt. Huis 2 (dat van Yolan en mezelf) werd opnieuw ingericht. Het voelt raar.
    Met ons vijven gingen we iets eten. Je zou het onze laatste avondmaal kunnen noemen. Het was gezellig. Daarna werd er gedaan wat er moest gebeuren. We reden naar de luchthaven. Bye bye Cara en Veerle! Veel succes met jullie stage in België. We zien elkaar gauw opnieuw.
    Met 3 dropen we af. Ja ok… met 4 personen (incl. de chauffeur) in een auto van 5 zitten is wel makkelijker dan om met 6 personen in diezelfde auto te zitten. Je hebt meer ruimte, hé. Op elkaar gepropt zitten, geeft anderzijds wel een sfeer van verbondenheid.
    Dankuwel Cara en Veerle voor de fantastische buitenlandse stage met jullie.

    Dinsdag 24 april (bye bye Katrien)

    Het eerste wat ik merkte, toen ik alleen naar de school wandelde, was de stilte. Jeetje… 20 minuten met je eigen gedachten opgescheept zitten i.p.v. 20 minuten vol roddels en wilde verhalen. Het is toch iets helemaal anders.
    Ik hielp vandaag in de hoekenklas. Cara en Veerle hadden al de kleutersymbolen geïntegreerd in level 2 en 3. Het systeem van een keuzebord was ook al uitgelegd. Ik probeerde in te pikken op wat Cara en Veerle hadden gedaan. De kleuters hadden het systeem snel weer door.
    Je merkt wel dat de kleuters het systeem niet gewoon zijn. Ik moest hen dus telkens helpen herinneren dat het symbooltje moest gewisseld worden op het keuzebord, als ze voor een ander hoekje kozen.
    Het is eigenlijk gewoon een kwestie van oefenen. Moesten de leerkrachten nu nog eens achter het systeem staan, zou het des te leuker zijn. Ik heb zo het gevoel dat het symbolensysteem weer zal verdwijnen van zodra ik weg ben. Dit maakt het voor mij wel wat lastiger om met volle energie en vol enthousiasme het systeem telkens opnieuw uit te leggen.
    Ik keerde (in mijn eentje) terug naar huis. Het was Katrien haar laatste namiddag dus besloten we om nog iets samen gezelligs te doen. Katrien en ik gingen om een Afrikaanse afhaalmaaltijd. We pikten Yolan op en zetten koers richting Senegambia. We namen een lege frisdrankbak mee om in te wisselen. Eenmaal in the shop aangekomen, bleek het toch niet zo makkelijk om ons leeggoedgeld terug te krijgen. We hadden ons rekeningetje moeten meenemen. We probeerden zo beleefd mogelijk uit te leggen dat het ticketje al lang was verdwenen. We waren dan ook niet op de hoogte dat we dit weer moesten binnenbrengen als bewijs. We werden maar niet begrepen. In het begin waren we nog beleefd. Op het einde werden we gefrustreerd.
    Om een lang verhaal kort te maken… we haalden ons gelijk en konden eindelijk naar het strand. We picknickten er en namen nog een verfrissende duik in het water.
    Na het strandbezoek stopten we bij de supermarkt. We hadden alledrie wel zin in ijs. Het strakke plan om een pot ijs te kopen, werd dan ook uitgevoerd.
    Katrien maakte zich klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Ondertussen aten we met 6 uit onze net aangekochte pot ijs. Het hoopje eters bestond uit Thordore, de taxichauffeur, onze nachtwaker, Yolan, Katrien en mezelf. Leve de gezelligheid!
    En dan… het moment van de waarheid was aangebroken. Katrien keek nog een laatste keer naar ons huisje en besteeg de taxi. We reden naar de luchthaven. Deze keer was het party-gehalte wel aanwezig. Thordore is een grote liefhebber van muziek en liet zijn vriend (de taxichauffeur) dus het ene liedje na het andere afspelen.
    We wuifden Katrien uit en keerden dan (alweer met 1 persoon minder) terug naar huis.
    Jaja… ons huisje wordt steeds leger.
    ’s Avonds hadden we nog een afspraak met Lamin en Alasan, 2 nieuwe vrienden. Yolan en Cara hadden de 2 jongens ontmoet op de boot van Barra naar Banjul (in de Paasvakantie). Op dat moment trokken Veerle, Katrien en ik verder door Senegal. Nieuwe vriendschappen waren ontstaan.
    We gingen iets gaan drinken met hen en lachten er stevig op los.

    Woensdag 25 april

    Op weg naar school, overviel de stilte me weer. Vandaag besefte ik wel dat het eventjes zou duren vooraleer ik hier zou kunnen aan wennen.
    De hoekenklas bij level 1, stond vandaag op mijn programma. De ene klas verliep al wat vlotter dan de andere klas. De reden? Wel… het grote aantal kinderen van Mr. Touray zal er wel voor iets hebben tussen gezeten.
    ’s Middags aten we met ons tweetjes. Ik vertelde mijn belevenissen aan Yolan en zij deed dit ook bij mij. Ik deed vervolgens mijn was, maakte baobab sap en maakte me klaar om de tweede frisdrankbak terug te brengen. We hadden immers nog een lege bak staan en gisteren beloofden we de mannen om die vandaag terug te brengen. Zoals het bekende gezegde ons zegt: ‘Belofte maakte schuld’. Deze keer hadden we geen moeilijkheden bij het indienen van de bak. We kregen moeiteloos het vooraf afgesproken bedrag.
    Ik wandelde weer naar huis en Yolan bezocht het internetcafé. Aangezien ze op zaterdag vertrekt, moest ze nog enkele afspraken maken met het thuisfront.
    Ik werkte wat voor school en toen Yolan aangaf dat ze onderweg was naar huis, begon ik de pannenkoeken te maken. Een ideale manier om ons nieuwe gasfornuis (in huisje 2) uit te testen. Al een geluk dat ik op dat moment niet te dicht bij het vuur stond. Mijn haren zouden op slag een stukje korter en zwarter zijn geweest. Wat een vlam! De grote vlam zorgde er wel voor dat ik de pannenkoeken in een recordtempo kon bakken. Toen Yolan ons huisje naderde, rook ze al van ver de geur van versgebakken pancakes. Het genot was dan ook groot toen we ons avondmaal konden verorberen.
    Als afsluit van de dag kwamen Ebrima, Thordore, Alasan en Lamin langs. Ebrima zette de laatste puntjes op de ‘i’, bij het evaluatieformulier van Yolan en Thordore praatte met Alasan en Lamin over de voetbalmatch. Het viel ons (Yolan en mezelf) op dat Ebrima en Thordore zich wel opvallend minder spontaan gedroegen bij onze 2 andere vrienden. Voelden ze zich voorbijgestoken? Waren ze jaloers? Jeetje… en dan zijn vrouwen gecompliceerd.

    Donderdag 26 april

    Deze volledige week begeleid ik de hoekenklas. Vandaag was dit dan ook weer het geval. Deze keer was het de beurt aan level 2. Mrs. Jallow was niet aanwezig op school wegens ziekte. Ik besloot dus om haar klas over te nemen voor de break. Na de break hielp ik Mrs. Colley bij het spelen in de hoekenklas. Mrs. Colley neemt het systeem van het keuzebord al heel goed over. Dit deed me deugd.
    Even een leuke anekdote. Elke keer ik naar school kom en tussen de kinderen ga zitten op de speelplaats, word ik onderworpen aan een grondige kappersbeurt. Gelukkig hebben de kinderen geen scharen binnen handbereik. Mijn lange blonde haren zouden anders al snel ingeruild worden voor een kort coupke. Een vijftal kinderen proberen telkens mijn haren te vlechten en te kronkelen in allerlei bochten. Ondertussen duwen deze 5 kinderen de andere geïnteresseerde kinderen weg. Ze zeggen iets in hun lokale taal als ‘Ík ga de juf haar haren vlechten!’. Het is voor mij een interessante observatie om te kijken hoe de kinderen omgaan met hun leeftijdsgenoten maar natuurlijk moet ik nu en dan ook eens ingrijpen. Het is grappig maar het gaat ook gepaard met het nodige haargetrek. Er zijn ergere dingen in het leven, of course.
    Een minder deugddoende beleving van die dag, had te maken met mijn lichamelijke toestand. Nee… begrijp me niet verkeerd. Ik ben helemaal niet ziek. Het enige kwaaltje van die dag, was de buikloop. De chicken Yassa van dinsdag is volgens mij hoofdverdachte, hoogstwaarschijnlijk ook de dader. Ik hoop maar dat hij een goed alibi heeft.
    Ik rende die dag minstens 7 keer naar het toilet. Op den duur raakt je lichaam natuurlijk een beetje uitgeput. Normaal ben ik niet de persoon die snel een pilletje neemt tegen een bepaald kwaaltje. Toch besloot ik om een Imodium te nemen. Eventjes tussendoor: ‘Ja mama, ik drink genoeg water en heb genoeg voedingsstoffen. Zo droog ik zeker niet uit. No worries!’
    Toen ik thuiskwam at ik iets stevigs en kroop toen in mijn bed. Een beetje rust zou mijn energie en lichaam wel goed doen.
    Nog even een korte noot voor de studenten die inmiddels al thuis zijn… De kinderen vragen geregeld naar jullie. Telkens opnieuw vertel ik hen dan dat jullie al in Belgium zijn en dat alles ok is met jullie. Je ziet dus… jullie worden niet alleen gemist door mij maar ook door de kindjes.
    Om de dag af te sluiten, spraken we alweer af met Alasan en Lamin. We bekeken een filmpje op de grote televisie van Alasan. In tegenstelling tot wat velen misschien denken, is de Afrikaanse bevolking hier niet hoofdzakelijk arm. Leven ze soms (naar onze westerse normen) wat primitiever? Als je ‘hutjes’ en ‘eten met de handen’ primitief vindt, dan is het antwoord ‘ja’. Van de menselijkheid, vriendschap en omgang met elkaar kunnen wij soms wel nog heel veel leren.

    Vrijdag 27 april

    De schooldag begon met zingen. Deze keer zongen de kinderen voor Yolan. Yolan, onze verpleegster in wording, liet zich regelmatig zien op de school. Telkens ze er was, verzorgde ze de kindjes met veel zorg en liefde. Haar afscheid mochten we dus ook zeker niet zomaar voorbij laten gaan.
    Na het zingen en dansen, observeerde ik in level 3 (3de kleuterklas). Volgende week wil ik immers lesgeven in de klas van Mr. Prince. Mijn eerste observatie in zijn klas, is al 2 maanden geleden dus het is niet slecht om nogmaals te observeren.
    Tegelijk kon ik eens kijken of hij de hoekenklas spontaan zou gebruiken. Op vrijdag is het immers zijn beurt. Het antwoord was negatief. Heel spijtig. Waarom laat hij de kinderen niet eens kind zijn? Jammer.
    Na de lessen volgde een vergadering. Ik had mijn puntjes grondig voorbereid. Dit was ook het geval bij ons schoolhoofd. Mrs. Colley vroeg of het onderwijssysteem van België veel verschilde met dat van ons. Ik informeerde haar zo goed mogelijk over hoe het eraan toe gaat in ons belgenland. Ik probeerde er ook niet te ver in uit te diepen. Dit zou toch geen nut hebben. De leerkrachten zouden alleen maar ontmoedigd worden. Opnieuw voelde ik opnieuw enkele vooroordelen. De vraag ‘Hoe worden jullie betaald als leerkracht?’ werd dus gesteld. Ik zette mijn eigen gevoelens eventjes aan de kant en probeerde hen ook hier weer zo goed mogelijk te informeren. Wij verdienen veel (in hun ogen dan toch) maar moeten ook heel veel afgeven. Ik vertelde hen dat er in België ook heel veel mensen goed moeten rekenen om op het einde van de maand rond te komen. Toen ik hen de prijs vertelde van een mango (ik rekende dit dan om in Dalasi) vielen ze haast achterover. Met dit voorbeeld kon ik hen concreet aantonen dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. Ik kreeg begrijpende reacties. Natuurlijk zullen er nog altijd enkelen zijn die altijd hun paardenbril behouden, die niet kunnen afstappen van die vooroordelen. Maar zeg nu zelf… wij zijn toch ook zo? Het enige wat sommige mensen van Afrika willen zien, is hongerige kleine kindjes met dikke buikjes en grote zwarte oogjes enz. (mede dankzij de media). Er zijn ook zo veel andere dingen die deze vooroordelen meteen tegenspreken. Een hutje (dat er op het eerste moment misschien zo armtierig uitziet) kan voorzien zijn van elektriciteit en alle nodige luxe binnenin. Toen we rondtrokken door Senegal zagen we ook huizen voorzien van zonnepanelen.
    You can’t judge a book by looking at the cover.
    Yolan wachtte geduldig tot de vergadering voorbij was. Daarna trokken we naar Serrekunda. Ik kocht stof voor de school (kledij in het huisje van de hoekenklas) en we kochten ook nog enkele laatste souvenirs voor het thuisfront. We merken steeds weer dat we een goed team vormen. We gaan doelgericht op zoek naar hetgeen we willen en weten ook snel waar we alles kunnen vinden. Gambia-team goes for it!
    ’s Avonds gingen we pizza eten met Lamin en Alasan. Lamin had al gebeld naar het restaurant en de pizza was dus al geserveerd binnen de 5 minuten. Op die manier kan het natuurlijk snel gaan.
    We hadden een gezellige avond. Halverwege de avond moesten we hen uitwuiven. Alasan was moe en moest de dag erna naar een uitreikingceremonie van zijn mama. Aangezien Lamin meereed in de auto van zijn vriend, moest hij ook naar huis keren.
    Yolan en ik besloten om de avond hier nog niet te eindigen. De laatste avond van Yolan mocht niet ongemerkt voorbij gaan en aangezien die avond toevallig een vrijdag was…. Yolan en ik liepen wat rond en werden gratis in een club binnengeloodst. We dansten erop los.
    Het was een prachtige avond en voldaan keerden we terug naar ons huisje.

    Zaterdag 28 april (bye bye Yolan)

    Saterday= weekend= uitslapen!
    Yolan stapte al wat vroeger uit bed om haar bagage te maken. Eenmaal alles klaarstaat, is er nog de rest van de dag om iets leuks te doen.
    We ontbeten en maakten ons klaar voor onze afspraak in de namiddag. We hadden afgesproken met Thordore en Kebba om naar het strand te gaan.
    Het werd een gezellige namiddag. Ik was verbaasd van het zwemtalent van Kebba maar moest tegelijk ook lachen met het spartelen van Thordore.
    Op het strand zelf voelde Thordore zich meer in zijn nopjes. Hij speelt voetbal op academisch niveau en liet ons enkele van zijn trainingsmoves zien. Go Thordore!
    We sloten de namiddag af met… pizza! Als afscheid mag dit wel, hé.
    Thuis verwelkomden we Lamin en Alasan. Ze wilden nog even afscheid nemen van Yolan. Kebba, die tot bij ons thuis was gewandeld, was ineens heel snel verdwenen toen hij het duo zag. Nu konden we het met zekerheid zeggen… jaloers!
    En dan… alweer… de rit naar de luchthaven. Het was stil. Ik besefte maar al te goed dat ik alleen zou terugkeren naar huis. In het begin was het nog grappig. Ik grapte zelfs tegen de leerkrachten dat ik een abonnement had om bezoekjes af te leggen aan de airport. Nu voelde ik een beetje weemoed.
    Ik zwaaide Yolan uit en keerde (alleen) terug naar huis.
    In het terugkeren pikten we nog Mariama (the lady of the house) op. The man of the house, Modou, moest er toch zowaar voorbijrijden.
    Eenmaal thuisgekomen, voelde ik de stilte. Gelukkig had ik enkele filmpjes van Yolan haar computer gekopieerd naar mijn computer. Ik bekeek er die avond 2. Soms zijn er ook wel voordelen aan alleen zijn, zoals diagonaal liggen in bed.
    Ik zal nu niet zeggen dat ik hier aan het treuren ben maar ik zou liegen als ik het zeg dat ik de stilte niet voel.
    Dankuwel Yolan voor de zalige tijd met je. Ik wens je heel veel succes in België. See you within 2 weeks!
    Groetjes van het Gambia-team of moet ik zeggen… ‘Gambia-tem goes solo’.

    10-05-2012 om 21:53 geschreven door  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    09-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.














    09-05-2012 om 21:38 geschreven door Charlot Soenen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.


















    09-05-2012 om 21:37 geschreven door Charlot Soenen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.


















    09-05-2012 om 21:35 geschreven door Charlot Soenen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.


















    09-05-2012 om 21:34 geschreven door Charlot Soenen  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    26-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Einde paasvakantie + laatste week van mijn medestudenten
    Zondag 15 april
     
    ’s Morgens namen we definitief afscheid van Ruben en zijn familie. Op het einde van de straat splitsten we ons opnieuw op. Yolan, Veerle en ik gingen meteen naar de garage om een sept-place te reserveren tot net voorbij de grens. Cara en Katrien maakten een tussenstop bij de bank. Zo konden we ons vervoersmiddel deze keer wel op voorhand betalen. Tegen 10.30 uur vertrok onze auto richting The Gambia, op weg naar huis. Onderweg moesten we maar liefst vijf keer uitstappen om ons te laten controleren of ons internationaal paspoort te laten bestempelen. Telkens opnieuw ging ik de confrontatie aan met mijn kapotte deur. De binnenbekleding hing los. Ik moest er dus telkens voor zorgen dat de bekleding niet plots verdween.

    Net voorbij de grens namen we een bushtaxi richting Brikama. Aangekomen in Brikama splitsten we ons opnieuw op. Cara en Yolan wilden nog naar het slangenpark gaan maar voor Veerle, Katrien en mezelf waren 10 dagen genoeg geweest. Tegen 15.30 uur waren de drie trekkers thuis. De boodschappen van Bijilo werden in de koelkast gelegd, de baobab werd te water gelaten, onze trekrugzak werd geleegd, onze magen werden gevuld en daarna rustten we uit. Cara en Yolan kwamen iets later terug met een reeks foto’s en mopjes van de slangen uit Kartong. Om 21.00 uur deed bijna iedereen een power-nap (een kort slaapje om achteraf weer bruisend van de energie door te gaan). Een uurtje later dronken we een glaasje baobab juice om daarna naar Senegambia te gaan. Om middernacht vierden we Katrien haar 21ste verjaardag. Welkom in de club van de 21-ers, Katrienewiene!
    Wat was er natuurlijk beter dan een reggaeparty om haar verjaardag te vieren. We zagen onze vriend Thordore terug. We waren blij dat we hem (na 2 weken) opnieuw zagen.
     
    Maandag 16 april (gelukkige verjaardag Katrien!)
     
    Cara en Veerle stonden om 8 uur op en maakten een verjaardagsontbijt klaar voor Katrien. Na het ontbijt op bed deden de meesten nog een dutje. Toen Katrien naar het internetcafé vertrok, had de rest het kot breed om een zelf een Trotter (Trotter= een reisgids voor trekkers) over West-Vlaanderen te maken. Het meest ideale verjaardagscadeau voor een Oost-Vlaamse die drie maanden moet samenleven met vier West-Vlamingen.
    ’s Middags gingen we met Kebbie en Thordore gaan eten in het lokale restaurant ‘Kadie, kadie’. Na de heerlijke, snelle, Afrikaanse maaltijd gingen Cara, Katrien en Veerle hun vlucht naar België bevestigen. Katrien vliegt blijkbaar een dagje later terug.

    Ondertussen zaten Yolan en mezelf in een bescheiden cafeetje iets te drinken en reggaemuziek te kopiëren. We ontmoetten er een dj die speciaal om zijn laptop ging om wat van zijn zotste schijven door te geven. Een Gambiaanse dj draagt hier overigens 2 verschillende schoenen. Daarna werd er gewerkt voor school, de blog geschreven enz..
    ’s Avonds aten we nog iets klein en trakteerde Katrien op een drankje.
     
    Dinsdag 17 april
     
    Een dagje om het eens wat rustiger aan te doen. Ons opnieuw voorbereiden op de halve schoolweek. Cara, Veerle en ik gingen naar Serrekunda. Het werd eens tijd voor enkele souvenirs. Ja... het hoort er ook bij. Ondertussen werd ook nog wat didactisch materiaal aangekocht. Ik wilde heel graag enkele kostuumpjes laten maken voor de kleuters.

    Eenmaal terug van Serrekunda, brachten we meteen onze stofjes naar de kleermaker. We probeerden uit de doeken (een toepasselijke wijze om het uit te leggen trouwens) wat we wilden van onze stofjes.
    We kochten ook heel veel baobab om mee te nemen naar belgenland. Veerle, Cara en ik gingen nog eventjes naar het schooltje. Af en toe moet er toch eens geskypet worden met het thuisfront. In Senegal kon ik helemaal niets van me laten horen. Het was dus het moment om eens te zeggen hoe het met me was. ‘Ja broertje… ik heb gevaren met een jetski. Hihi.’ Zijn reactie was goddelijk.
    Heel veel bijzonders gebeurde er dus niet vandaag. Zo’n dagje mag ook wel eens.
     
    Woensdag 18 april
     
    Aan alle mooie verhalen komt er een einde (en een worstje heeft 2 eindjes). De vakantie is voorbij dus moet er ook weer wat gewerkt worden natuurlijk. We trokken naar school.

    We merkten er enkele veranderingen op. Het was leuk om te merken dat de mensen van Picca al meteen iets hadden gedaan met hetgeen we hadden aangebracht op de vergadering.

    Elke klas was voorzien van een werkend licht en een nieuwe gladde vloer. Ook de lerarenkamer was ontdaan van het stinkende tapijt. De muffe geur was verdwenen. Yes! De klas van level 3 had er enkele ramen bij. De creative room had er een deur bij (en dus ook meer licht). Ja… deze veranderingen waren wel leuk.
    We ruimden de school wat op. Vooral de creative room stond vol met rommel. Alles werd bekeken en gesorteerd. Later moeten ook nog labels en etiketten volgen. We willen met pictogrammen duidelijk aangeven waar alles moet staan. Zo kan ook alles mooi teruggezet worden na gebruik.
     
    Op vrijdag willen we een workshop geven over bruikbaar spelmateriaal in de holistic room (de hoekenklas) dus moesten we selecteren welke spellen we wilden uitleggen.
    Ik probeerde ook eens de kuis te houden in de (prenten)boeken. Veel boeken zijn immers boven het niveau van de kleuters.
    Vandaag ‘sneuvelde’ Cara. Ze voelde zich niet zo goed. Haar maag lag ferm in de knoop. We zorgden goed voor haar. Wat we toen nog niet wisten, is dat er nog veel zouden volgen in de loop van de week. Dit wordt vervolgd…
     
    Donderdag 19 april
     
    Vandaag gingen we verder met het opruimen van de creative room. Alles kreeg een pictogram. Ik probeerde de boeken verder te selecteren. Dit blijkt toch niet zo makkelijk. Ik heb het meestal wel moeilijk om dingen weg te smijten. Je zou kunnen zeggen dat ik beetje een verzamelaar ben. Mijn ouders (en iedereen die al in onze kelder is geweest) kunnen dat bevestigen. Alles voor kleuteronderwijs, of course! Kosteloos materiaal is heel kostbaar in een kleuterklas.

    Maar, om nu eventjes weer te keren naar de boeken, een boek over de Power Rangers is nutteloos. Een boek met de uiteenzetting van verschillende soorten bruggen, is te moeilijk voor kleuters. Er moest dus wel een grondige selectie worden gemaakt.
     
    In de namiddag gingen we naar het strand. Ik heb telkens weer de indruk dat het kouder en kouder wordt aan het zeetje. Ligt het aan mezelf? Ben ik al te veel aangepast aan de warme Afrikaanse temperatuur? Aan de andere kant, is er ook wel meer wind de laatste tijd. Het ligt dus helemaal niet aan mezelf!
     
    We sloten de dag af met spaghetti! Dit was lang geleden.
    Mijn bedpartner (Yolan) stond deze nacht 3 maal op om over te geven. Ik was me bewust van 1 keertje. Ik dacht dat ze heel dringend naar toilet moest. Dit was ook zo maar om een andere reden dan ik dacht.
    Een tweede slachtoffer was dus gevallen. Eerst Cara, nu Yolan. Wordt vervolgd…
     
    Vrijdag 20 april
     
    Vandaag werd de laatste schooldag van Katrien, Veerle en Cara. Ja… weldra zou ik alleen overblijven (snif). Er werd heel veel gezongen, gelachen maar ook een traantje weggepinkt. Ja… dat is volledig begrijpelijk. Als je eenmaal 3 maanden ergens bent, maak je al wel eens vrienden, maak wel al eens iets mee. Het is dan ook meer dan normaal dat er bij het afscheid wat emoties tevoorschijn komen.
     
    Na de lessen kregen we het vreugdevolle nieuws van Yolan te horen… Er was een baby’tje geboren in the Medical Post. Cara bruiste plots van energie. Ze zou naar the Medical Post lopen. Ik vroeg haar nog eventjes of ze de weg wel wist. Het antwoord was negatief. Ik heb het misschien al eerder eens aangehaald maar Cara heeft een enorm slecht oriënteringsvermogen. Ik besloot dus om mee te rennen met haar. Ik voelde me minder energiek. Ik was opgestaan met veel energie. Langzaam maar zeker zakte die energie naar een dieptepunt. Ik voelde me stilletjes aan misselijk worden.
    Halverwege de halve marathon (ja, zo leek het toch eventjes) vroeg ik Cara om toch wat minder energiek te doen. Ik heb er geen probleem mee om ergens naartoe te lopen maar op dat moment voelde ik me zo beroerd dat ik besloot om het wat rustiger aan te doen. Ik werd begrepen en we stapten op sneltempo verder naar de Medical Post. Daar zagen we een baby’tje in pakje doeken gewikkeld. Afrikaanse baby’tjes zien er wit uit bij de geboorte. Het was een hele schattige baby maar ik had het gevoel dat ik de baby had gestolen van zijn moeder. Ik vroeg de moeder dus of ze haar kindje wilde vasthouden. Ze trilde over haar volledige lichaam. Ze was zo uitgeput dat ze niet eens haar zoontje kon vasthouden. Ik mocht het kindje dus nog eventjes vasthouden, zonder me schuldig te voelen.
    Ik voelde me wel geleidelijk aan meer misselijk worden. Mijn maag was helemaal niet ok. Ik had het gevoel dat ik er mottiger uitzag dan de pas bevallen mama. Ik besloot dus om het schattige kind door te geven aan Cara en Yolan.
     
    We sloten de schooldag af met een workshop. We wilden enkele spelletjes uitleggen aan de leerkrachten. Wat is er dan ook leuker op zo’n moment dan de spelletjes zelf te spelen. Het is ook veel makkelijker om een spel te spelen in plaats van in 1000 woorden te zeggen hoe het moet worden gespeeld. Doen= leren.

    Eerst werd er gekookt. Het was mijn favoriete maaltijd (chicken domoda). Helaas kon ik er niet aan deelnemen. De geur van het eten alleen al, deed mijn maag bijna keren.

    Na de workshop voelde ik me barslecht. Het was echt tot in een dieptepunt gedaald.
    Ik rende naar het toilet. Alles wat ik had gegeten die dag, kwam er onder een minder presentabele manier weer uit. Ja… ik moest dus overgeven.
    Op de terugweg naar huis, herhaalde ik dezelfde handeling. Die keer was het nog meer embarrassing. Ik hoorde enkele voorbijwandelende vrouwen iets brabbelen over ‘malaria’.
    Thuis herhaalde ik alweer dezelfde handeling. Dit alles ging gepaard met diarree en koorts. Wat ik dus nodig had was rust en water (tegen de uitdroging). Ik sliep heel veel. Af en toe werd ik wakker, draaide ik me om en sliep weer verder.
     
    Zaterdag 21 april
     
    Het slapen werd verder gezet. Toen ik opstond voelde ik me wel al een pak beter. Ik schat dat ik ongeveer een 15tal uren heb geslapen.
    Ik hoorde toen dat Veerle en Katrien ook waren gesneuveld. Katrien was ook al op vrijdag niet zo helemaal in orde. We hadden allemaal dezelfde symptomen.
    Was het een buikgriep? Was het iets dat we hadden gegeten? Was het iets dat we hadden opgelopen tijdens onze reis naar Senegal? We weten het nog steeds niet.
    Mijn maag kon gelukkig wel al wat verdragen. Om nog meer te vertellen… ik had honger! Ik at een soepje en later een sandwich met kip. Het bleef allemaal op zijn plaats zitten.

    ’s Avonds hadden we afgesproken met enkele vrienden. Het was gezellig maar op een gegeven moment voelde ik toch dat alles nog niet helemaal in orde was. Enkele krampen werden waargenomen in mijn onderbuik. Pijnlijke boel dus. We gingen naar huis. Slaapwel.

    26-04-2012 om 10:57 geschreven door  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Trektocht Senegal

    Zondag 8 april (Pasen)
     
    Na het afscheid in Jan Jan Burey werden we begeleid door Omar, de zoon van de gastvrije mensen waar we deze nacht verbleven. We aten voor het eerst mango’s en door te observeren kan je heel veel leren. Ook hoe je op een Gambiaanse manier een mango eet. Vanuit Bansang namen we de bushtaxi naar Basse Santa Su. In een vrij verlaten gat hebben we maar liefst drie uur zitten wachten op het volgende busje richting Manda, net voorbij de grens met Senegal. Er moesten nog twee plaatsten gevuld worden in het busje vooraleer we konden vertrekken maar dit bleek maar niet te lukken. Ze vroegen aan ons om als blanken de twee overige tickets te betalen. Na onderhandelen heeft het clubje ‘toubabs’ (bleekscheten) en het clubje ‘ nedkounjouls’ (zwarten) elk een ticket betaald. Het was een lange, zweterige, hobbelige en stoffige rit. Aan de grens kregen we een stempel en werd onze identiteit gecontroleerd. We konden van geluk spreken dat we nog dalasis hadden kunnen wisselen voor CFA’s zodat we onze bushtaxi konden betalen naar Tambacounda. Van afstandelijkheid was totaal geen sprake, we zaten met vijf op een bankje gepropt. Daarna stapten we over in een taxi die ons naar een auberge (jeugdherberg) bracht. Daar moesten we onderhandelen voor een slaapplaats. Om de kosten te drukken sliepen we met drie in een tweepersoonskamer. We hadden helaas niet genoeg geld om onze slaapplaats te betalen. Door de feestdagen waren alle banken en wisselkantoren gesloten. We gingen wanhopig op zoek naar geld (wees gerust, we hebben niets fout gedaan). We haalden tenslotte geld uit het bankautomaat met onze VISA - kaart. We maakten voor het eerst kennis met de straatrestaurantjes van Senegal. We aten een heerlijke spaghetti met mayonaise, aardappel, ei en ajuin. Jaja… het klinkt niet echt appetijtelijk maar het smaakte wel echt goed. We constateerden ook meteen dat we ook hier blanke ‘toubabs’ zijn en dat ons Frans toch niet zo goed is als ons Engels of Vlaams. Na een verfrissende douche lagen we met zen drieën dwars op een tweepersoonsbed. De tv kondigde aan dat Tom Boonen de winnaar was van Parijs- Roubaix! Proficiat Tommeke!
     
    Maandag 9 april (paasmaandag)
     
    Bij een nachtelijk bezoek aan het toilet, ontmoette Katrien de plaatselijke toiletbeestjes: kakkerlakken. Ik besloot om toch maar niet naar het toilet te gaan. Ik kon mijn pipi wel nog eventjes ophouden. Om 8 uur namen we ons ontbijt: 3 halve stokbroden, boter, koffie en melk, elk aan een apart tafeltje. Nadat we onze schulden vereffenden, kwamen we te weten dat alle toeristische bureaus gesloten waren door de feestdag. De dame aan de receptie van de jeugdherberg gaf de naam van een hotel waar we desondanks (en voor een hogere prijs) toch nog een safari konden boeken. Op weg naar het hotel kwamen we een bakkerij tegen waar we ons middageten wilden kopen. Alles was echter hard. Ze bakken blijkbaar ‘s middags pas hun broden, croissants en dergelijke.
    Onderweg naar het hotel kwamen we toch een toeristisch Senegalees bureau tegen dat ons met geopende deuren uitnodigde. Daar konden we een safari regelen voor drie dagen (alles inbegrepen). We kregen ter plekke een middagmaal voorgeschoteld en melk met brokjes. We lieten de anderen nog eventjes vlug weten dat alles dik in orde is en dat we geen bereik hebben met onze Gambiaanse SIM - kaart. Om kwart voor vier vertrokken we naar het park, Niokolokoba. We gingen nog vlug langs enkele winkels om eten en voelden ons net als ‘vuile’ toeristen in onze safari auto. Onderweg naar het park hoopten we op een fris windje, niet dus! We namen dus plaats in de koffer van de auto. Het leek of we door een heteluchtoven reden. Binnenin de auto was het veel frisser dan buiten, op de achterkant van het voertuig. Om 6 uur waren we in het park en zagen we onze eerste dieren. We zagen meerdere eekhoorntjes, apen, antilopes, hartebeesten, verschillende vogels, een soort kalkoen en wrattenzwijnen. ’s Avonds sliepen we in een hutje met verschillende dierengeluiden op de achtergrond, die voor ons nog onbekend waren. Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik hyena’s en wrattenzwijnen had gehoord. Achteraf bleken het apen en nijlpaarden te zijn. Tot zover mijn kennis van de verschillende junglegeluiden. Confronterend!
     
    Dinsdag 10 april
     
    Na een hete, zweterige en lawaaierige nacht verfristen we ons (op traditionele wijze) in een rieten hut met bekertjes water. We kregen een ontbijt met tapalapa, boter, confituur, warme melk, koffie en gapende apen die maar al te graag een stukje van ons ontbijt wilden meepikken. Toen we opnieuw vertrokken met onze safari-jeep kwamen we een gezinnetje wrattenzwijnen tegen. Mama en papa waren ijverig aan het wroeten in de grond terwijl het baby’tje heen en weer huppelde tussen zijn ouders. ’s Middag gingen we met ons ondergoed de Gambia rivier in. We hadden onze bikini niet mee… Moussa, onze gids, die anders niet zo spraakzaam was, riep ‘un serpent, un serpent!’. De schrik vloog Veerle om het hart, ze greep Charlot bij de arm en we spurtten allen uit het water. Toen we uit het water waren, bleek het om een tak te gaan. Onze gids bleek niet alleen zwijgzaam te zijn maar ook nog slechtziend. Wat hadden wij het getroffen met onze gids, zeg!
    In een controlepost kregen we iets te eten en douchten we ons. Om 16.00 uur namen we zelf het voortouw om toch maar eens te vertrekken. Bij terugkomst in ons campement namen we een duik in ons natuurlijk zwembad. Deze keer in bikini. We moesten onszelf bijna knijpen om het goed tot ons te laten doordringen. Het leek een droom.
     
    Woensdag 11 april
     
    We stonden opnieuw op om 8.00 uur, zoals we eergisteren hadden afgesproken. Onze gids begon plots heel erg ongeduldig te doen en zei ons dat we eigenlijk al hadden moeten vertrokken zijn om naar de nijlpaarden te gaan kijken. Er was ons niets gezegd en we konden dit dus niet weten. In de voormiddag zagen we Niokolo Koba, het luipaard. Hij zit opgesloten omdat zijn mama was neergeschoten toen hij nog een klein luipaardje was. Hij werd opgevoed in Frankrijk en na enkele jaren werd hij teruggebracht naar het park. Aangezien hij niet kan overleven in het wild, werd hij in een grote kooi gestopt. Zo kan hij in zijn eigen omgeving toch overleven. Tot voor kort zat er nog een meisjesluipaard, Bajar, in de kooi maar ze overleed na een poging om de kooi te verlaten. Ze overleed aan haar verwondingen. Deze twee dieren stonden symbool voor de samenwerking tussen Senegal en Guinee.
     
    ’s Middags gingen we opnieuw zwemmen, we wilden niet aangevallen worden door krokodillen, slangen en andere vreemde wezens dus namen we genoegen met een heel klein stroompje water dat toch voor wat afkoeling zorgde. We controleerden voor alle zekerheid toch maar het begin van ons stroompje. You never know wanneer een krokodil meedrijft. Onze gids werd alweer nerveus en riep ons terug om naar ons campement weer te keren. Eenmaal aangekomen in Campement Du Lion, verorberden we de andere helft van onze ‘barre patissière’. Om zeventien uur gingen we te voet onze tweede poging wagen bij onze ‘hippo’s’. Tot onze grote verbazing zagen we een dozijn nijlpaarden drijven. De oortjes flapperden van zowel de kleine, grote, dikke en hele dikke nijlpaarden. Ze groetten ons nieuwsgierig en maakten de bijpassende geluiden. We waren verrast van de grootte van het beest toen we de beesten zagen geeuwen. Onze gids vertelde ons dat zo’n beest tot drie ton kan wegen. Hoe kan het dan drijven?! Er zal ongetwijfeld wel een wetenschappelijk uitleg voor zijn maar daarvoor heb je een goede gids nodig. Geïnspireerd door de nijlpaarden keerden we terug naar ons eigen natuurlijk zwembad. Voor ons was het althans niet moeilijk om te drijven. Onze zuigende vrienden waren opnieuw aanwezig (om misverstanden te vermijden: we bedoelen hier dus ‘vissen’). We werden ook begluurd door een leger apen. Het klinkt misschien allemaal ongeloofwaardig maar wij moesten ons ook even in onze arm knijpen om het te geloven. Alweer dus…
    Voor het donker, waren we terug veilig thuis in ons bescheiden hutje. We vonden dat een tweede muskietennet wel voor meer slaapcomfort kon zorgen. Voor we onze rieten deur dichtsloegen waren we verwonderd door de bliksem (zonder donder)! Het enige gedonder dat we die nacht hoorden was het naar beneden vallen van de palmboombladeren. Dit maakt overigens een oorverdovend en hels kabaal. Katrien controleerde meerdere malen, met de zaklamp, of de deur wel dicht bleef. De wind bracht veel lawaai met zich mee maar gelukkig ook een beetje koelte die door de kieren van onze gevlochten muren glipte.
     
    Donderdag 12 april
     
    We waren vroeg uit de veren om het park te verlaten richting Tambacounda. Enkele wrattenzwijnen kwamen nog afscheid nemen langs de kant van de weg. Eerst werden we nog eens goed door elkaar geschud. We moesten immers voelen dat we op safari waren geweest. Onderweg kregen we autopanne. Onze chauffeur had plots de ontkoppelingspedaal in zijn handen. We stapten over op een bushtaxi. Omstreeks twaalf uur zaten we al in een sept-place richting Kolda. We zaten met ons drieën op de achterbank (koffer) geplakt, de benen dubbelgevouwen , de rug schuin, zweet overal en dat voor vijf uren, zonder pauze. Gelukkig bood ons luxueus logement veel rust en ontspanning. Ook de massage (gegeven door onszelf) had daar een invloed op. We genoten van een heerlijke maaltijd en van een heerlijke douche. Toch ontdekten we dat je, zelfs in een luxueus verblijf, je niet bent vrijgesteld van beestjes. Veerle werd gestoken door een wesp. Het gif zoog ze er snel uit, dus heeft ze helemaal geen last van jeuk.
     
    Vrijdag 13 april
     
    Op het gemak genoten we van ons ontbijt en van een duikje in het zwembad. Omstreeks elf uur gingen we weer op pad en beslisten we om te liften. We gingen te voet op weg naar Ziguinchor, er stopte een auto die naar Sedhiou reed. We negeerden de lift omdat we dachten dat het niet ver was maar eigenlijk kon deze lift ons al 90 kilometer verder gebracht hebben. Na 2 kilometer wandelen nam een taxichauffeur onze moed even af. Hij zie dat we nooit in Ziguinchor zouden geraken door te liften. We raapten onze moed weer samen en stapten verder. Uiteindelijk werden we meegenomen door een vriendelijke opa. Hij zou ons meenemen voor 32 kilometer. De man aan het stuur had nog in Parijs gewerkt en zijn twee kinderen wonen daar nog steeds. Hij was zelfs op de hoogte van onze politieke problemen in België. Na 39 kilometer stopte de man en laadde hij zijn boodschappen uit. Wij moesten van de man in de auto blijven zitten en zijn broer zou met ons nog wat verder rijden. Het was een lange tijd geleden dat we nog in zo’n luxueuze auto hadden gezeten. We haalden maar liefst 140 km/u en we hadden airco! Na 100 kilometer kwamen we toe in een garage waar we onze volgende sept-place namen. Een sept-place is een gewone gezinswagen met 7 passagierszitjes. Een goede 3 uur later kwamen we aan in Ziguinchor. Terwijl we op Ruben wachtten, werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij beweerde hoog bij laag dat hij geen druppel alcohol had aangeraakt. Wij roken het tegendeel. We probeerden hem af te schepen door hem op een lijntje te laten lopen waarbij hij de volgende straat in moest lopen in de hoop dat hij de weg niet meer terug zou vinden. Hij kwam jammer genoeg zwalpend terug. We werden gered door Ruben en hij loodste ons naar een veiligere plek. Daar werden we vriendelijk onthaald door Cara, Yolan en de vrienden van Ruben. We wisselden onze wilde verhalen uit en wandelden onze verblijfplaats tegemoet. Dit ging gepaard met stevig onderhandelen van de prijs. Die avond gingen we met ons vijven uit eten. Cara en ik genoten van een Senegalees baobabsapje. Katrien en Veerle genoten van het optreden vanuit hun bed terwijl de andere gezellig aan het shaken waren op de Afrikaanse beats. Voldaan kroop iedereen uiteindelijk onder het laken. (De term laken mag niet letterlijk worden genomen, op dat moment kon niemand immers nog een laken verdragen).
     
    Zaterdag 15 april
     
    We ontwaakten in ons kleine kamertje in Ziguinchor. Ons plan was om naar Cap Skerring te gaan om daar te jetskiën, te overnachten en om zondag terug naar huis te keren via Ziguinchor. In plaats van de lange, hobbelige ritten die we gewoon waren, kwamen we al na één uur op onze bestemming aan. In Cap Skerring gingen we op zoek naar een jetski . We vroegen het aan verschillende mensen en uiteindelijk verwezen ze ons door naar ene André. Een jongeman, die leerde rijden, wou ons achteraf begeleiden tot het strand waar André, de man die we zochten, zat. Bij André konden we een jetski huren waarbij we elk een kwartier konden varen en elk een kwartiertje achterop konden zitten. Iedereen zag er enorm stoer uit (hoe kan het ook anders). Op het einde wilden we nog een foto nemen met ons vijven op de jetski. Dit bleek echter moeilijker te zijn dan we dachten. Bij de eerste poging zaten we al met z’n vieren op de jetski , toen Yolan als laatste langs de zijkant wilde opstappen, viel de jetski om. Bij de tweede poging zat ik aan het stuur en moest Yolan er alweer als laatste op proberen te stappen. Toen Yolan besliste op te stappen besliste ik de motor aan te zetten en het gaspedaal in te drukken. Het gevolg daarvan was een gigantische waterstraal in Yolan haar gezicht. Yolan belandde opnieuw in het water. Wij vaarden 2 meter vooruit, onze jetski draaide parallel met de golven. Ik probeerde ons nog te redden door de Jetski terug loodrecht op de aanstormende golf te richten. Toch besliste de golf om ons er nogmaals af te gooien. We namen dan maar een stilstaande foto in het ondiepe water. Na ons geslaagd avontuur besloten we om nog diezelfde avond terug te keren naar Ziguinchor. Helaas hadden we geen Senegalees geld meer. In Cap Skerring konden we onmogelijk geld wisselen, dus zochten we naar een bereidwillige chauffeur die ons naar Ziguinchor wilde brengen zonder dat we op voorhand betaalden. De chauffeur had gedronken. Dit zagen en roken we. We vroegen het hem en hij wilde ons ervan overtuigen dat moslims niet drinken. Ja… in dit geval was hij geen goede moslim. We zaten wat ongemakkelijk in de auto en waren ook enorm opgelucht toen we in Ziguinchor aankwamen. In Ziguinchor bleek het dan ook nog eens onmogelijk om Dalasis te wisselen in CFA’s, daarom beslisten Cara en Veerle om 50 Euro te wisselen in een winkel net buiten de garage. Dit leek eerst niet te lukken maar toen de man medelijden begon te krijgen, speelden ze alle twee verder in op het gevoel. Veerle barstte bijna in tranen uit. Daarop haalde de man zijn broer erbij die voor een goede prijs de 50 euro wisselde. Nadat we onze auto betaalden, namen we een taxi naar Rubens familie. Ruben was aangenaam verrast dat we plots opnieuw voor de deur stonden. We gingen vlug ons hotel bevestigen voor de tweede nacht en toen gingen we samen met Ruben goedkoop en lekker in een straatrestaurantje iets knabbelen. Daarna wilden we nog een baobabsapje drinken, Helaas, uitverkocht! Laten we dan maar een ijsje eten, helaas, uitverkocht! Die avond ging iedereen, behalve mezelf, nog naar een privéfeestje met Ruben en zijn vrienden. Het rondtrekken begon zijn tol te eisen bij me. De anderen waren wel enorm vriendelijk en smokkelden een deel van het dessert mee voor me. Thanks!

    26-04-2012 om 10:52 geschreven door  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)


    Archief per week
  • 14/05-20/05 2012
  • 07/05-13/05 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 02/04-08/04 2012
  • 26/03-01/04 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 20/02-26/02 2012
  • 06/02-12/02 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 05/12-11/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs