19 november : Vandaag stappen we naar Navarrenx, een lange tocht. Ik ben langs de baan gestapt, dat was iets korter, toch ook nog 27 km ipv langs de GR-paden. Dan was het 32,2 km. Ja dat voel je wel zenne, zolang de familie van Maarten er was konden we onze tent enzo in de auto laten, zodat onze rugzak toch enkele kilos lichter was, maar nu voel je weer het volle gewicht doorhangen. Het wordt tijd dat we in Spanje zitten, dan kanik mijn kampeergerief aan Jef meegeven. Het werd me langs alle kanten aangeraden om mijn rugzak minder zwaar te maken. Maar van mijn toiletgerief geef ik niks af, daar hou ik me proper mee. En dat heb ik nodig, dus moet ik maar andere dingen laten vallen.
Het was 16 u toen ik in Navarrenx aankwam. Maarten was er nog niet, dus benik rustig alles gaan bekijken om te zien welke mogelijkheden ik had voor vanavond. Ik vond twee slaapplaatsen voor vanavond maar met eentje had ik wel genoeg. Het kostte 11 .
Navarrenx is bekend om zijn zalm. Ik heb enkele mooie exemplaren zien zwemmen. Had ik nu nog maar mijn vislijntje bij ! Dan had ik zeker zalm gegeten.
Na enkele tijd kwam Maarten ook toe. Hij besloot in zijn tent te slapen. Dus ja, voor mij ook goed. Maarten kwam wel mee naar de gite om het eten te maken in de keuken , daarna was hij weg. Ik ben die avond op mijn eentje nog een pizza gaan eten. Ja, ik stond er nog eentje achter
20 november : s Morgens om 7 u stond ik op, nam een flinke douche en ben naar Maarten gegaan. Samen vertrokken we richting Aroue. Na een paar kilometer waren er twee mogelijkheden. Ik ging naar links, Maarten nam de rechtse afslag. De rest van die dagtocht heb ik alleen afgelegd en doorgezet tot het einde. Onderweg kwam ik een hertje tegen dat nog niet lang was doodgereden. Het was nog een jong diertje, ocharme triestig.
Onderweg kwam ik veel jagers tegen,maar ook een lama, een ezel en vele andere dieren.
Vandaag begint het hier en daar weer te klimmen en te dalen. Stilaan komen de bergen weer in t vizier. Vanmorgen zijn we met drie vertrokken : Greet, Maarten en ik. In de namiddag wandelen we met zijn vieren. De vader van Maarten is er ook bij. Ik vind hem een zeer toffe persoon, hij praat regelmatig met mij en doet me dikwijls lachen. Het is voor zijn leeftijd een sterke man. Toen we aankwamen in ons stadje vond ik direct een goede slaapplaats, een mooi ingericht herenhuis, vol antieke meubelen. Je kan je ogen niet geloven hoe los die mensen zijn. Er staat een frigo met allerlei soorten drank. Alles kost 1 en je mag het zelf nemen en achteraf betalen op het moment dat je vertrekt. Iedere slaapplaats had zijn douche en WC. We hebben onze kleren gewassen en gedroogd, zodat we er weer voor een tijd tegen kunnen, want morgen vertrekt Greet en de rest van de familie terug naar huis.
Zo kunnen wij terug ons eigen ritme volgen. Dat zal nodig zijn, want al dat verwennen maakt het niet altijd gemakkelijker. De volgende dagen zullen we terug een beetje afvallen
14 15 16 17 november : Een beetje samengevat, gezien we met zes personen onderweg zijn en daardoor heel de dag druk bezig en zo lijft er weinig tijd over om te schrijven.
Toen we in Condom aankwamen werden we door de drie musketiers en Greet ontvangen. Ze zochten een hotelletje en wij onze gite. De eerste avond werden we getrakteerd op een avondmaal en een slaapplaats. Het was wel leuk om weer andere mensen te ontmoeten. We zijn nog enkele dagen verwijderd van de Pyreneeën dan zal t terug klimmen worden. De laatste dagen is het heel aangenaam wandelen, minder bergen en gemakkelijker paden.
De volgende dag stapte de vader en de schoonnonkel van Maarten mee. Na de eerste dag moesten ze beiden al afhaken. t Waren voor hen iets te veel kilometers in één keer, de voeten en spieren raakten oververhit. Maar ze hebben toch heel goed kunnen volgen, zeker voor mensen van die leeftijd. Chapeau ! Greet heeft voor ons nieuwe zolen meegebracht omdat onze schoenen afgesleten zijn. Nu moeten we nog enkel een schoenmaker vinden die dit wil doen. Want de eerste stielman die we tegenkwamen, wou het zelfs niet doen. We zullen moeten wachten tot net voor de bergen. Hopelijk vinden we in St-Jean-Pied-de-Port een schoenmaker, anders bestaat de kans dat ze niet meer te repareren zijn. En dan moeten we andere schoenen dragen, en dat geeft weer kans op nieuwe kwetsuren en pijnlijke voeten en blijnen. Op donderdag hebben we een rustdag genomen.
Ik heb al een verblijfplaats geregeld tegen dat Maarten en Greet aankomen. Dan kunnen ze zich direct gaan douchen. En daarnaworden we getrakteerd op een etentje van de kassa die Greet bij elkaar heeft gekregen. Vanmorgen konden we in de ochtendzon de Pyreneeën al zien ! t Is nog 4 a 5 dagen wandelen tot aan de voet van de bergen . Ge moet u niet afvragen hoe hoog die bergen zijn ! Deze streek is gekend om een soort stierenvechten, maar zonder dat de stier gedood wordt, veel sportiever. En ook wordt hier de armagnac gemaakt, een sterke drank.
Ik ben stilaan van alles aan t achterlaten om minder gewicht mee te sleuren tegen dat we de bergen over moeten, want dat zal zwaar klimmen worden. Maar veel geraak ik niet kwijt, want warme kledij kan goed van pas komen, je weet maar nooit welk weer we in het gebergte krijgen.
Ze komen hier juist een foto van mij trekken. Grappig. Goe bezig !
J Vanavond gaan we met de hele bende eten. Ik belde naar het thuisfront en kreeg te horen dat mijn zoon Giovanni niet op bezoek komt. Nochtans had hij het met vorig bezoek beloofd. Maar ja, hij wordt ook maar één keer 18 hé. Ik begrijpdit wel. Ik hoop dat zich goed amuseert, zodat het de moeite is dat hij niet mee naar Spanje komt. In elk geval : op 28 november nen gelukkige verjaardag Giovanni, XXX
11 november : Vandaag is het feestdag én rustdag. Ik ben vroeg opgestaan en de kathedraal gaan bekijken, daarna ontbeten. Lucas was inkopen gaan doen. Om 11.11u zijn we dan nog even de kathedraal binnengegaan om te bezinnen. 11 november 2011 om 11.11u
Een speciaal moment hé, dat maak je maar één keer in je leven mee.
12 november. Vandaag stappen we tot Lectoure.
s Morgens schotelde Lucas ons nog eens krachtvoer voor, en ik had fruitsla gemaakt. Een lekkere en energie-rijke combinatie. Onderweg in Miradoux stopten we nog bij de apotheker om nog enkele nodige dingen te kopen en daarna bereikten we ons einddoel. Daar was een groot evenement te doen : kermis, braderij en een soort beurs. Na ons avondmaal besloten we gaan aan te kloppen bij de paters. Normaal gezien was het voor pelgrims gesloten. Maar de twee oude vrouwtjes konden precies geen neen zeggen. Dank zij het aandringen van Lucas was het toch gelukt om binnen te geraken. We kregen een kamer van drie én avondeten. Maar we hadden juist gedaan met eten ! Dus propten we ons nog wat voller. Jawadde, k ben wel drie keer naar de WC gegaan die nacht.
13 november : Om 6u was ik al op en schreef mijn dagboek wat bij. Daarna heb ik me stilaan klaargemaakt. Onze tocht gaat vandaag naar Condom, waar Greet en andere familie van Maarten op ons wachten. Ze hebben al een verblijf geboekt voor ons. Daar hoeven we ons al geen zorgen over te maken. Lucas zal ons waarschijnlijk morgen-avond of maandag-morgen verlaten. Het was tof van hem dat hij ons al die dagen verwende. En nu komen nog eens vier mensen ons met vanalles verlichten. De vrouw van Maarten ken ik al, de rest niet, maar het zal wel tof worden.
Ik hoop alleen dat het weer meevalt, want stilaan naderen we de grens en dan kan het serieus koud worden. Tot nutoe hebben we 7 dagen regen gehad en voor de rest bijna altijd goed weer. Gisteren was het 23°C en vandaag zou het 20°C worden en maandag ook. Waarschijnlijk wordt het dinsdag slechter, mar zover zijn we nog niet, dus niet aan denken.
Vorige week moest ik de post gaan ophalen, maar er was niets bij voor mij. Hopelijk volgende keer wel, want ik ben wel verschoten eigenlijk. Vooral van sommige jongens in Hasselt, daar had ik meer van verwacht. Maar er zijn nog drie kansen om me te schrijven naar me, dus doe het aub
10 november : Vandaag stappen we tot Moissac. s Morgens maakte Lucas voor ons speed-voeder klaar : havermout met bananen en abrikozen. Dat was erop hoor, we waren weeral niet te stoppen. Goed dat we niet geflitst werden onderweg J.
In Moissac was Lucas weeral met het eten bezig. Ja die zorgt nogal voor ons hoor. Hij had ons ontvangen met sangria en pindanootjes. Tof hé. Plots tijdens het eten kregen we nog twee dozen soep van een lief meisje die in een kaaswinkel werkt. Ze sprak vloeiend Spaans. Uit dankbaarheid zong Lucas een liedje voor haar. Iets later kwamen we drie mannen tegen. Die spraken ook Nederlands. Ze kwamen iets in verband met muziek doen. Nu wou het toch lukken dat die jongste man Lucas kende van enkele jaren terug. Ik ging verder naar een gite, samen met de twee oudere mannen van de zanggroep, zodat ik me kon verfrissen. Ze zaten in hetzelfde verblijf waar ik naartoe ging. Ik werd daar goed ontvangen. In de grote leefruimte zongen ze liedjes uit de 16de eeuw. Echt oude mooie liefdesliederen. Dat was wel speciaal en mooi om me te maken, ik was er echt stil van geworden. Iedereen was daar aan t zingen, ik stond daar schoon
Iets later ging ik nog wandelen, kwam Maarten en Lucas tegen dienet uit de bar kwamen en juist ging slapen. Daarna ben ik terug naar mijn verblijfje gegaan.
9 november : Vandaag vertrekken we naar Lauzerte. Ik liet mijn zware rugzak in de auto van Lucas liggen. Ja, als mensen ons wat in de watten komen leggen, dan doet dat wel eens deugd. Je kan wat gerief aan hen geven of als ze een auto bijhebben dan kan je iets meer achterlaten. Lucas vroeg wat wij verlangden en we komen tot het besluit dat Lucas ons zou verwennen. Hij stelde dat ook zelf voor, dus s middags op weg naar Montcuq zou hij voor ons met eten klaarstaan. Onderweg kwam ik weer die leuke Roland tegen. We hebben nog wat samen gewandeld en dan namen we afscheid.
Toen ik in Lauzerte toekwam, kwam ik voorbij de camping, dus ik dacht al bij mezelf : als we niks vinden kunnen we hier terecht. Toen ik boven in het dorp aankwam was er niet echt veel te zien. Maarten en Lucas waren er nog niet. Ik was langs de baan gewandeld, dus de afstand was iets korter. Na even zoeken had ik Lucas gevonden. Hij stelde voor om Maarten verder op te wachten en hij zou dan al voor het eten zorgen : pasta met vegetarische saus.
Even later kwam ik Maarten tegen, ik ging nog even winkelen, daarna aten we en gingen we naar onze camping. Die was gesloten, maar de ingang was open. We besloten onze tentjes op te zetten. Ik liep wat rond op de camping, kwam de douches tegen en testte of het water koud of warm was. Raar maar waar : er kwam warm water uit ! Super ! Dat was onverwacht ! We lachten, dronken en daarna gingen we slapen.
Ik niet natuurlijk, ik profiteerde nog eerst van de douche.
8 november : Vandaag vertrek ik naar Lascabannes, daar komt Lucas om 18u toe met zijn auto. Onderweg kwam ik een pelgrim tegen. Terwijl ik aan t eten was, wandelde hij me voor bij. Ik zei bonjour, hij hello. Do you speak english ? No, no, Francais antwoordde hijen hij was weg, blijkbaar was hij niet geïnteresseerd in een gesprek.
Maar toen ik in Lascabannes aankwam om 14.05u koelde ik eerst mijn voeten af in een beekje en ging eens naar de gite kijken. Daar zat hij op de trap, mister Roland. Opeens wou hij wel praten, hij was aan t wachten op zijn flesje wijn. Maar ik had eerder een man gezien die aan zijn deur wijn verkocht, dus ik stapte daar naartoe en vroeg of ik twee liter kon kopen. Dat was allemaal oké, het was zelfs heel goede wijn. Ik trakteerde onze Hollander en hij geraakte meer en meer los. We lachten en praten over vanalles en plots kwam onze Jef ter sprake. En hij kende die toch zeker, ongelooflijk ! 10 jaar geleden had Roland nog een gite in Spanje en Jef was daar geweest met twee geplaatste minderjarigen. Het was een toffe man die Roland.
Rond 18u kwam Maarten toe en rond 19u Lucas. Het was een toffe ontmoeting. Ik ben nog eens naar die wijnboer gegaan om wat wijn bij te bestellen Iedereen kwam los en het werd genieten en lachen.
7 oktober : Beaux Cahors. Vandaag heb ik de hele dag alleen gestapt. t Was echt tof. Eindelijk terug de kaart in mijn handen, zo kan ik zelf mijn weg kiezen. Ik was heel vroeg in Cahors, om 15 u was ik er al. Voor Cahors kwam ik een pizza-restaurantje tegen. Daar dronk ik een cola. Het eten was gedaan, de keuken sloot. Er zaten twee oude vrouwtjes die met me aan de praat geraakten. Eentje vertelde me dat ze ook graag de weg naar Compostela had gedaan, maar wegens haar gezondheid werd het haar afgeraden. Ze hielp me met het vinden van de jeugdherberg. Toen ik betaald had aan de kassa ging ik even naar haar en gaf haar een zilveren ketting-hangertje met het symbool van Compostela, een St Jacobsschelp. En ik zei tegen haar : Hier neem dit aan van mij, ik zal ook voor u de weg afleggen. Dit hangertje is een teken dat ook jij de camino hebt afgelegd. Ze was er even van aangedaan Ze riep me terug en vroeg waarom ik de voettocht deed. Ik vertelde haar dat ik dit deed om mijn leven terug in orde te brengen, de band met mijn vrouw terug te versterken, zodat we terug zouden overeen komen met elkaar en voor mijn kinderen én vooral voor de gezondheid van mijn moeder en grootmoeder, dat ze beter zouden worden. Ze nam me stevig vast, gaf me twee kussen en weende. Bon courage zei ze me veel sterkte. Ik kreeg het ook moeilijk en ging naar mijn rugzak om hem over mijn schouders te smijten. De andere vrouw die erbij was kwam met tijgerbalsem af. Ze zei dat ze niet veel meer had, maar dat ik die balsem goed zou kunnen gebruiken omdat ik nog een beetje mankte. Dan kwam dat andere vrouwtje die me twee zoenen had gegeven, nog altijd wenend af en zei : Ik ga u iets geven wat veel betekent voor mij, ik draag het al vele jaren mee in mijn handtas en ik zou het u graag willen geven. Ik keek ernaar en het was een spiegeltje waar ik mezelf in kon zien. Er stond in geschreven : Dieu taime comme tu es ! God houdt van je zoals je bent !
Ja, nu moest ik echt wel doorgaan hoor. Toen ik buiten kwam liepen de tranen ook over mijn wangen, alle emotie kwam naar boven Alles wat je mist, van thuis, vrouw en kindjes, vrienden en familie enzovoort en dan van een wildvreemde zomaar een knuffel krijgen, terwijl je zo vermoeid bent en op. Dat zijn momenten van glorie en van héél intense gevoelens. Had ik nu maar een knuffel van mijn kindjes. Ge kunt niet geloven hoe hard ik die nu allemaal mis.
Ik ben wel blij dat ik deze twee vrouwtjes ben tegengekomen. Ik heb hen een kleinigheid gegeven en krijg dubbel en dik van henterug. Dit zal me altijd bijblijven. Contact zoeken hoeft niet, het komt wel vanzelf wanneer je het minste verwacht. Als je er teveel mee bezig bent, dan komt er juist niets of iets waaraan je niks hebt.
Maarten zette zijn tentje, ik ging terug naar de jeugdherberg, deed mijne was en ging rusten.
5 november : De volgende morgen deden mijn voeten en knieën het niet zo goed, het duurde lang eer ik op gang geraakte, maar het mooie water van de Lot deed de pijn wel wat vergeten.
Het was een rustige dag, Maarten had de route iets ingekort, zodat we op tijd bij de volgende meestapper zouden geraken : Pipo de Clown (in t echt : Lucas). Een toffe kerel, ik zal weer veel lachen denk ik, zoals bij Karel Six.
Lucas heeft juist een clown-opleiding achter de rug, zo schreef hij me in zijn brief. Langs de Lot kwamen we hoge rotsen tegen. Voor de wandelaars was er een diepte van 2 m op 2m hoogte uitgegraven. Wel tof om in te lopen, al zijpelde het water van boven naar binnen. Iets later kwamen we in Beaux toe, een stadje dat niet op onze lijst staat. Maar we moesten daar stoppen, anders was er geen plaats of mogelijkheid.
De avond was stil, Maarten enik kwamen even in discussie over vanalles en nog wat. Ja, dat heb je na 9 weken elke dag samen te zitten, en altijd met mekaar rekeningte moeten houden ge wordt het ook beu hoor
Het verschil tussen mij en Maarten is dat ik graag praat en me graag amuseer. Maarten daarentegen is zeer stil en s avonds kruipt hij in zijn tent en dat is het dan. Elke dag hetzelfde. Ge mist het na enkele weken, eens iemand die met me weg wil gaan en wat amuseren. Ik amuseer me niet met wijn en kaas, ik amuseer me liever tussen de mensen, met wat muziek of wat kaarten bijvoorbeeld. Overdag wordt er bijna niks gezegd, dan heb ik s avonds geen goesting meer om iets te zeggen. VOILA ! Iedereen wil wel eens alleen zijn, maar als ge lieverniet praat, wandel dan alleen en schrijf u niet in om mee te wandelen als begeleider. Nu mis ik wel echt de Manu, die normaal mee ging wandelen met ons. Maar ja, t is nu zo, dan had ik tenminste nog iemand om mee te praten.
Spijtig maar ik kan hem niet veranderen hé. Ik wandel nu enkele dagen alleen. Zo kan Maarten ook wat alleen zijn en ik zoek onderweg wel wat contact om te praten.
3 november : We stappen naar Decazeville en ik begon al direct op kop en ben zo de hele dag blijven gaan, weer in topvorm. Mijn blessure is zo goed als voorbij. Jef zal content zijn, maar ik ben dat ook. De hele dag waaide er een sterke wind en er was regen voorspeld, ook voor de volgende dagen.
Toen we aankwamen gingen we eerst iets drinken en winkelden daarna. Het was even zoeken, maar we vonden toch een klein plaatsje om onze tenten te zetten. Toen begon het keihard te regenen, te donderen, te bliksemen, de regen viel er met liters uit. Er was nog een tennisclubje open en de vrouw van de bar riep ons binnen. Ze tracteerde ons op een douche, een babbel en een drankje. Toen het ophield met regenen gingen we iets eten, want de goesting om eten te maken was over. We gingen naar een kebab-zaakje en daarna slapen. Morgen trekken we alleen verder. Bieze en Veerle reizen naar huis.
4 november : t Is half drie s morgens en ik ben precies al uitgeslapen en k heb dan maar de drie laatste dagenop papier gezet. Vandaag vrijdag ga ik nog eens naar het thuisfront bellen. Dat is al enkele dagen geleden, maar ja de laatste dagen was dat ook niet altijd mogelijk.
Zo, eindelijk iedereen klaar om te vertrekken. Bieze en Veerle wandelden nog een eindje met ons mee. Dan gingen we verder langs de GR 65 richting Figeac. Normaal gezien zouden we daar moeilijk geraken, maar ja wat is moeilijk hé. Toen we rond 16u aankwamen op de plaats waar we normaal gingen overnachten, St-Felix. Daar was totaal niets dus zullen we maar naar Figeac gaan zeker zeiden we tegen elkaar.
Hop, weer 10 km extra nu dat ik juist genezen was. Weer een ernstig risico. Na het eten deden we nog onze was en het duurde tot 0.30u eer we een plaatsje vonden bij een rugby-veld om te overnachten. Maarten zette zijn tent neer, ik wou me nog eerst douchen. Er was een groot gebouw aan dit terrein. Ik ging eens kijken, de deur stond open. In de gang waren er grote douches. Ik testte het water en ja hoor, het was warm, zelfs zeer warm ! Wie zoekt die vindt, beter dan niet zoekt en stinkt !
Na de douche voelde ik me veel beter, zette mijn huisje op en kroop in mijn slaapzak.
