Egoïsme is een grote begoocheling, het levert ten slotte niets anders op dan teleurstelling, leemte of verborgen wanhoop J. Henry Dunand
14-06-2010
Stof
Nou het is al een hele tijd geleden dat we hier nog eens online waren. Ik was al vergeten dat ik deze blog nog had. Vooral dan omdat ik hem al zo'n 3 jaar niet meer aanraakte omdat met Safari die niet altijd alle dingen deed zoals ze moesten. Maar dat euvel lijkt precies van de baan. Als deze tekst er goed op staat, dan zijn we misschien wel vertrokken om terug van tijd tot tijd de cybergemeenschap te verblijden met mijn gedachtenkronkels. Hoezee
Een kort gedichtje
<a href="http://s75.photobucket.com/albums/i293/Vogatoro/?action=view¤t=3001.png" target="_blank"><img src="http://i75.photobucket.com/albums/i293/Vogatoro/3001.png" border="0" alt="Photobucket"></a>
De zon is al enkele uren geleden verdwenen maar het is nog aardig warm, in de verte hoor ik de bassen van Tomorowland af en toe daveren. Alles dus om er een rustige avond van te maken, zolang je maar niet probeert te slapen. Enkele weken geleden postte ik iets over "Fin de carrière", mij studiecarrière dan. Doch, de examencommissie heeft me vereerd met een tweede zittijd voor mijn eindwerk. Gelukkig heb ik nu wel de raad opgevolgd om aan enkele mensen hulp te vragen, wat me hopelijk voldoende puntjes oplevert om geslaagd te geraken. Een 9 op 20 is immers zonde om een jaar voor te herdoen.
Groetjes
Het is maandag middag, rond 14 uur in Antwerpen. De zon schijnt. Duiven koeren er lustig op los. Aan het museum in de schaduw van de bomen zien we een idyllisch tafereeltje. Een dame met accordeon en een andere met een soort slaginstrument geven af en toe een klein concert ten berde. Enkele meters verder speelt een groepje mensen een spel petanque. De trams, bussen autos en fietsen snorren gezapig langs het museumplein en ook voetgangers lopen kris kras over de voetpaden en straten. Ergens tussen deze menigte bevind ik mij. Ik begeef me naar de Hogeschool voor wat normaal gezien het laatste wapenfeit zal worden van mijn schoolcarrière: mijn quarrante minutes de gloire: het verdedigen van mijn eindwerk. Bij mijn aankomst op school begin ik met mijn vast ritueel: het nemen van de Metro en naar de valven gaan kijken. Aangezien ik pas om kwart na 3 moet "verschijnen" zet ik me nog even op een stoel op "het zonneterras".
Intussen zijn we een klein uur en een kwart verder. Op de binnenplaats van onze schoolgebouwen heb ik met een aantal medestudenten bijgepraat, heb ik mijn eindwerk nog es doorgenomen, en heb om de tijd te doden nog wat gelezen. Dan komt het moment dat ik mag binnen gaan. Maria, het monument van de opleiding Sociaal Werk van de Hogeschool Antwerpen, onze Alfa en Omega laat me het lokaal binnen. Na een beleefde begroeting begint het kruisverhoor. Vragen volgen elkaar op. Af en toe wordt ik wat aan de tand gevoeld, maar ik heb het gevoel dat ik me er goed door sla. Na een klein half uur (of 40 minuten) zit het er voor mij op. De voorzitster van de jury bedankt mij, ik bedank de jury en opgelucht verlaat ik het lokaal. Op de speelplaats sla ik nog een praatje met enkele medestudenten en begeef me dan naar mijn bus waar ik me rustig installeer en de laatste paginas van mijn boek lees. De accordeon vrouw en petanque ploeg zijn intussen verdwenen, maar de zon en de duiven wuiven me uit.
Het is 8 uur 's ochtends midden in de Paasvakantie. Ik sta in het pitoreske Blaasveld recht tegenover de kerk op mijn bus te wachten. Plots komt een oudere kranige dame naar me toe en zegt "Da hadde me me kessemis moetenebbe". Deze dame dame heeft het dus op de sneeuw die net als in de rest van ons Belgenlandje en Europa met bakken uit de lucht valt. Gelaten antoord ik in mij beste Willebroeks/Blaasvelds "tja se, vroeger woare 't posaare, na is 't sniej da valt"
Enkele sfeerbeelden
d' Ark, gezien vanuit de Broekstraat
Vogatoro's plek
Het is maandag middag, rond 14 uur in Antwerpen. De zon schijnt. Duiven koeren er lustig op los. Aan het museum in de schaduw van de bomen zien we een idyllisch tafereeltje. Een dame met accordeon en een andere met een soort slaginstrument geven af en toe een klein concert ten berde. Enkele meters verder speelt een groepje mensen een spel petanque. De trams, bussen autos en fietsen snorren gezapig langs het museumplein en ook voetgangers lopen kris kras over de voetpaden en straten. Ergens tussen deze menigte bevind ik mij. Ik begeef me naar de Hogeschool voor wat normaal gezien het laatste wapenfeit zal worden van mijn schoolcarrière: mijn quarrante minutes de gloire: het verdedigen van mijn eindwerk. Bij mijn aankomst op school begin ik met mijn vast ritueel: het nemen van de Metro en naar de valven gaan kijken. Aangezien ik pas om kwart na 3 moet "verschijnen" zet ik me nog even op een stoel op "het zonneterras".
Intussen zijn we een klein uur en een kwart verder. Op de binnenplaats van onze schoolgebouwen heb ik met een aantal medestudenten bijgepraat, heb ik mijn eindwerk nog es doorgenomen, en heb om de tijd te doden nog wat gelezen. Dan komt het moment dat ik mag binnen gaan. Maria, het monument van de opleiding Sociaal Werk van de Hogeschool Antwerpen, onze Alfa en Omega laat me het lokaal binnen. Na een beleefde begroeting begint het kruisverhoor. Vragen volgen elkaar op. Af en toe wordt ik wat aan de tand gevoeld, maar ik heb het gevoel dat ik me er goed door sla. Na een klein half uur (of 40 minuten) zit het er voor mij op. De voorzitster van de jury bedankt mij, ik bedank de jury en opgelucht verlaat ik het lokaal. Op de speelplaats sla ik nog een praatje met enkele medestudenten en begeef me dan naar mijn bus waar ik me rustig installeer en de laatste paginas van mijn boek lees. De accordeon vrouw en petanque ploeg zijn intussen verdwenen, maar de zon en de duiven wuiven me uit.
