Al een tijd geleden dat ik jullie schreef: hier vergeet je welke dag het is, hoe laat, de datum, alles Dat is een goed teken. Hier al zoveel mensen ontmoet van de hele wereld. Al in zoveel plaatsen overnacht: in een sportzaal, de ruïnes van een abdij van St-Fransiscus, prachtig. We sliepen er slechts met 5 pelgrims van 5 verschillende landen en het gesprek was leven na de dood en rituelen bij overlijden. Zo vreemd dat er zoveel meningen zijn als mensen, maar welke weg je ook de berg opgat, het uitzicht is op de top voor iedereen dezelfde. We mochten er ook genieten van een glaasje wijn en leerden de tango aan Elio uit Argentine, ook dit is de camino. we speelden gitaar en keken naar de steren, wat is het leven mooi... Toen ik de enige gaste bleek te zijn in een albergue, kwam plots Aliam uit Parijs, een pelgrim war ik al een heel goeiebabbel mee had. Wat een blij weerzien: hij had een filmpje gemaakt van een blauwe vlinder die op zijn hand kwam zitten Deze verhalen zullen jullie allemaal wel vreemd lijken, zo bedenk ik nu: hoe kan ik dit Godsnaam jullie duidelijk maken, ik weet het niet... Deze ochtend blokkeerde mijn voet volledig op weg naar Fromista. Een ouder koppel kwam langs en de man haalde zijn scooter en bracht me naar het centro de salud. Daar kreeg ik een hard verdict van de dokter: 5 dagen rust of naar huis, slik. Hij zei me nogmals dat slechts 40% het haalt naar Santiago, maar wat zou ik daar graag bij zijn. Erwin van Duitsland kwam speciaal terug om er gewoon te zijn voor mij, een echte broer intussen. Mensen hebben hier allemaal hun verhaal en hun pijnene, maar de solidariteit is gigantisch. Iedereen zou ooit eens de camino in zijn leven moeten stappen en in die geest verder leven, wat zou de wereld verbeteren
Dus wordt het 5 dagen rust, maar ik heb nog steeds voldoende tijd, desnoods rijd ik enkele dagen met defiets, we zien wel...
Niet alles komt op de manier waarop je verwacht, maar alles is goed zoals het is,
Het voelt als thuiskomen, even praten met jullie. Vandaag ben ik gestrand in Bellorado, een heel gezellige albergue naast de kerk. Hier gebeurt echt ales waar je in je eigen leven mee wordt geconfronteerd: de laatste dagen gaat alles oñ vertrouwen. Het begon in Santo Domingo de le Calzada. De laatste honderd meters kon ik bijna niet stappen, te hard gelopen naast 75jarige man uit Ecuador. Het gesprek was zo boeiend, maar ik luisterde niet naar mijn eigen voetjes, die schreeuwden om een trager tempo. Mijn ene voet helemaal gezwollen en heel warm: in de andere albergue kwam een fysiotherapeut en tegen een vrijwillige bijdrage kon je om advies vragen. hij kon echter geen verband aanbrengen omdat mijn vboet te gezwollen was. Ik moest de volgende dag terugkomen en dus een dag rust nemen. Ik baalde, weer een dag niet stappen. Daar ik niet in de albergue mocht blijven tussen 8u en 12 u moest ik langs de strate tsjolen, zoals mijn favoriet Willem Vermandere het zegt. Ik ging toen naar de kerk en kon ytijdens de viering niet stoppen met huilen, zo vol van zelfmedelijden. Toen ik buitenkwam, ontmoette ik Erwin, een Duitser, net op pensioen . Ook hij was gestrand met een pijnlijke voet en moest een dag rust nemen, maar zag alles in een ander daglicht: hij zei dat dit een optie was om te genieten van de mooie stad, om te genieten van het vele moois op de camino. We gingen samen een cafe con leche drinken, een heerlijke spaanse koffie en hadden een diepgaand gesprek over ontñmoeten en afscheid nemen, over je snel hechten aan iemand maar dan niet meer open te staan voor nieuwe ontmoetingen. Hij sprak me over vertrouwen: hij was die nacht in de albergue zijn camera met al zijn foto s gestolen. Net zoals het voortdurend afscheid nemen bij mij pijnlijk was, hoewel het nieuwe perspectieven opent, was de schok in zijn vertrouwen zo pijnlijk. Maar zou je omwille van 1 dief de andere 20 pelgrims in de kamer niet meer vertrouwen? Mag je je eigen hart vertrouwen of haal je je er best je verstand bij? Een heel gesprek over rationeel denken versus je hart volgen, je dromen volgen,...was het gevolg. In de namiddag dronken we opnieuw samen een heerlijke cafe con leche, maar dan in het Parador, een Middeleeuws hospitaal voor pelgrims, omgebouwd tot een prachtig luxehotel, maar waar alle pelgrims welkom zijn om in de lederen salons te genieten van een heerlijke kop koffie, zalig. Toen lag plots het accent op leven na de dood en werd de heel realistische advokaat plots een man vol gevoelens, die nooit zijn dromen durfde te volgen bij gebrek aan vertrouwen, in anderen en in zichzelf. De camino was voor hem een ontdekkingstocht in vertrouwen.
Ja mensen, ook dit is de camino, koffie in een lederen salon met hartelijke mensen die je weer maar eens duidelijk maken: vertrouw op God, maar bind toch maar je kameel vast, als je begrijpt wat ik bedoel...
Het weer hier is voor het eerst fris: vorige week 36 graden en nu 13. Ik had mijn dikke fleecetrui al weggegeven aan een ziek meisje, en nu loop ik te huiveren, enfin, wie geeft zal gegeven worden, al is het dan niet wat je verwacht, zoals een warme cafe con leche en een lieve grote broer erbij...
Allerhartelijkste groeten van een pelgrim op weg naar Santiago en zichzelf
Deze namiddag gestrand in Azorfa. De laatste drie kilometers waren heel pijnlijk, maar ik strandde bij een biomechanicus, een knobbel in zijn vak. Na een behandeling van een uur en heel wat advies, kon ik weer lopen zonder pijn en zonder zwelling. Een echte wonderman dus. Hier schrik je van niets meer terug, alles komt op je weg wat je nodig hebt, daar mag je op vertrouwen. Zo gaf ik enkele dagen geleden al mijn verband weg en hier , nu ik het nodig heb, lopen alles mensen zomaar naar de apotheek voor mij en terwijl alles eigenlijk alles gesloten was, komen ze met een hele lading verband aan. Er wordt voor me gekookt met een heerlijk wijntje, wat kun je nog meer dromen? Een vrouw uit Amerika plooide zelfs mijn was... Dit is een ongelofelijke les in nederigheid: alles zomaar aannemen en dankbaar zijn. Maar ook een les in vertrouwen: geef en er zal jouw gegeven worden en zelfs in overvloed. Vooral wat vriendelijkheid betreft. Misschien denk je wel van jezelf: wat heb ik dan te bieden: je zaait zomaar rijkelijk je eigen liefde, het is heel simpel, echt waar, een lach, een knuffel, een begrijpemde blik. Zoals het hier is, zou het overal kunnen zijn. Ik adviseer iedereen dus hartelijk deze camino te gaan. Je hoeft geen enkel speciaal diploma te hebben, geen grens wat leeftijd betreft. De oudste man die ik tot nu toe omtmoette was 85 jaar en kwam helemaal uit Canada om de camino te lopen. Je ontdekt je eigen ritme, en het voelt heerlijk aan, nu de frustratie van-ik -kan-geen-dertig-kilometer-per-dag-lopen eindelijk geweken is voor ik-ben-dankbaar-dat-ik-er-20-lopen-mag. Soms knaagt het gemis enorm, mijn gezinnetje, mijn liefste kleinkindje Jerôme, mijn ouderlijke thuis met de gezellige sfeer, nu kan ik niet meer zingen 'ze zullen hem niet temmen, de fiere Vlaamse leeuw' als we weer winnen in de kaart, he pa? Ik mis ook mijn fijne collega's en zoveel bewoners die ik een warm hart toedraag. Ik mis het plagen van padre Raf en de warme genegenheid van zovele vrijwilligers. Ik kreeg vandaag een berichtje van een van hen uit Lourdes, hij ontmoette er padre Raf. Er is ongelofelijk veel in het leven om dankbaar voor te zijn en de meeste dingen zijn GRATIS !!!
Lieve tochtgenootjes, ik wens het jullie zo van harte toe: een dankbaar gevoel en een gulle bui in de liefde, probeer het maar en zie het wonder:
Jullie zullen het zeker en vast kennen: het gevoel dat alles anders verloopt dan gehoopt, maar dat alles toch ten goede komt. Zo gaat het nu eenmaal op mijn camino. Ik was zo gelukkig in Los Arcos te zijn bij bekende Belgen, maar wou toch de volgende dag wat verder trekken: tot Torres del Rei, niet zover, maar het is toch wat. Na een heerlijke pelgrimsmenu met Marjolein, een verpleegster uit Rotterdam, kwam ik tot de conclusie dat mijn pootje iets mee had van een olifantepootje: Dan maar ijs opgelegd en hup, omhoog. Het werd een heel gezellige en boeiende avond met een Fran koppel, een man uit Ierland en een man uit Italië, van taalvaardigheid gesproken, hmhm. We wisselden uit over de reden waarom we deze tocht aanvatten, heel interessant... Na het loslaten van Bernadine, deed dit gezelschap me goed, maar ik wou me vooral niet hechten aan iemand voor de verdere tocht. Deze ochtend toch met pak en zak vertrokken en toen dacht ik het volgende dorp echt niet meer tehalen overal pijn in mijn voeten en benen. Als een engel stond Marjolein me op te wachten. Toen we bij het bureau van toerisme kwamen, vergezelde een vrouw ons tot bij de dokter die ze reeds opbelde. Die bracht een steunverband aan en gaf me medicatie enhij wou helemaal geen geld accepteren. Ik kan mijn ogen niet geloven: hier word je met zoveel geconfronteerd, maar mensen staan je gewoon op te wachten om je te helpen, ik kan me geen grotere vorm van behulpzaamheid voorstellen. Dus neem ik morgen 1 verplichte rustdag en hoop dan stilaan weer op te bouwen. Hier verblijft ook een jongen uit Chicago die een verplichte week te verduren heeft, ik mag dus niet klagen... Sinds de start nam ik eigenlijk nog geeen enkele volle rustdag, misschien is het hoogtijd. Zo leer ik meer en meer te luisteren naar mijn eigen lichaam en respecteer mijn eigen ritme. Hier hou ik ook heel erg van de pauze die ik neem onderweg: je zit te genieten op een rots of een bankje, van een frisse slok water en een heerlijk stukje fruit en kijkt naar alle voorbijtrekkende pelgrims. Iedereen roept op zijn minst ola, wat hallo betekent, maar de meesten voegen er onmiddelijk aan toe: buen camino, wat een goede tocht of camino wilzeggen, het is een zegen over elkaar uitspreken en zo vragen de meeste nog of alles ok is. Alles wordt gedeeld: voedsel, drinken, verhalen, een lach en een traan, want heimwee steekt af en toe de kop op, bij iedereen.Zo zie je op je bankje een grijs vrouwtje, heel kranig, maar zo rustig de camino gaan en kort erop haalt een andere man, rood aangelopen en fel bezweet haar bijna lopend in. Het hier bekende fenomeen: mensen komen toe vol energie en overdrijven, het trage ritme en genieten kom pas later, na de eerste blazen of pijnen. Of hoe een mens afkickt van zijn eigen drukke leventje...
Ok, vrienden, mijn tijd zit er bijna op, mijn computertijd bedoel ik, want ik hen nog meer dan 575 km te gaan, overmorgen dan.
Het allerliefste en ik wens jullie een deugddoende werkweek toe,
De kilometers kruipen in de kuiten: een ontsteking zorgt er voor dat ik heel wat kleinere etappes dan gewenst kan stappen. Maar het is tenslotte mijn verjaardag en ik maak van de nood een deugd: ik stapte zo een 13 km tot in Los Arcos bij Johan en Paula, twee familieleden van een bewoonster van mijn werk. Ik liep er binnen en vroeg of er nog plaats was voor een uitgedroogde Belg: met een brede glimlach werd ik ontvangen. Ze overhandigden een leuk geschenk van de collegas en ik beloof hierbij plechtig mezelf een heerlijke verwenmassage te trakteren: bedankt collegas, jullie zijn schatjes! Deze morgen ontving ik heel wat wensen en kussen van medepelgrims en zelfs een bijbels geschenkje van een vrijwilligster van de auberge. Het wordt me almaar duidelijker dat ik mijn camino moet stappen op mijn tempo. Dat betekent dat ik Bernadine met pijn in het hart zie verder stappen, maar dat zit er voor mij momemteel niet in.
Dat is nu eenmaal de camino: totale onthechting en beseffen dat elke ontmoeting een geschenk is. Soms loopt je leven parallel met anderen en dan is er veel vreugde, soms gaan mensen een andere weg...Maar wees niet angstig, mama, je stapt hier nooit alleen en mensen springen bijna voor je voeten als je de verkkerde kant opgaat...
Het voelt vreemd aan voor het eerst je verjaardag te vieren ver van huis, ook dat is loslaten, beseffen dat niets vanzelfsprekend is...
Mensen vertellen flarden van hun leven en het bied haast een oplossing voor je vraag waar je die dag mee worstelt. Velen vertelden me dat het zo belangrijjk is de weg af te leggen van je hoofd naar je hart, en dat is de langste camino.
Hier besef ik de weldaad van een warm gezin en familie te hebben, de luxe van meelevende collegas en vrijwilligers, de warmte van het delen met elkaar, al is het maar een slokje.lauw water.
Alvat een dikke mercie aan allen die mijn droom vleugels gaven:
De tocht naar Pañplona verliep tañelijk vlot. quertiklavier: we vinden de ñ van ñaña niet. Daar aangekoñen vonden we een gezellig verblijf net een kloostercelletje. we bezochten de prachtige stad, vooral het historisch gedeelte en de indrukwekkende stierenarena. Gelukkig waren de stieren met verlof. we deden ons tegoed aan een heerlijke paëlla, op een zonnig terrasje en een ijsje of twee,drie als dessert mocht niet ontbreken, het was tenslotte onze verlofdag. De volgende dag was heel merkwaardig. Een happy day: het begon met de verloren pull van Bernadine. Hoe we ook zochten, nergens te vinden. Niet getreurd, we bleven positief denken en hoopten op onze weg een gedroomde pull te vinden. Dewinkels gingen echter pas on 10u open, veel te laat dus en het was fris. Op onze etappe kwamen we aan de universiteit van Navarra en kregen daar een pracht van een stempel. Wie had ooit gedacht dat we daar een pracht van een trui zouden vinden en dan nog wel met het embleem van St-Jacques de Compostela. Daarna voelden we ons zo positief en sterk. We stapten gezwind verder en voelden ons oprecht gelukkig. Bovenaan de berg was er een klein kerkje met een enkel winkeltje, We kochten er een appelsien dieons in de schaduw van het kleine kerkje verfrissing bracht. Er was waarempel nog een bron en een toilet, de dag kon niet meer stuk... De les van de dag. blijf positief denken en alles komt op je weg en zelfs nog veel meer. Want zo hadden we deze ochtend vernomen dat er onweer op komst was, maar we zeiden tegen elkaar dat we wel droog zouden aankomen aan een slaapplaats.Onze voorspelling kwam uit, want net bij het binnenstappen van de albergue vielen de eerste regendruppels. Na de bui en de douche kregen we als cadeau nog de kans om de prachtige Spaanse Mis bij te wonen.
Vandaag is het brandend heet: we hebben de hele dag al het gevoel dat we in de woestijn lopen. Wat schaduw brengt afoeling en wat rust af en toe, zoals bij het Brussels koppel die in the middle of nowhere met verfrissende drankjes en zonnecreme (waar we al een tijdje naar zochten) stonden. Nu zitten we als twee kreeften te bloggen en moedigen elkaar aan om nog wat verder te trekken. Of dat gebeurt, verneem je in ons volgend verslag...
Gisteren, na een immense klim op de Col de Napal, kwamen we eindelijk aan in St-Just Ibarre. We moesten elkaar echt tot steun zijn, want er kwam precies geen einde aan de weg. Er was een privé gite en een chambre d'haute, maar verder niets! Dus namen we maar de gite hoewel de vrouw helemaal niet vriendelijk was. Ze was enkel uit op ons geld en stelde ons heel vragen tot aankopen. Zo vroeg ze ons extra veel geld voor een kopje koffie. Dus besloten we in de chambre d'haute te eten en daar ontmoetten we opnieuw Edson uit Brazilië. Het eten was er heerlijk en we kregen er gratis een fles wijn, dus hebben we voor het eerst heel goed geslapen :) 's Morgens vroeg wakker en op weg. Na anderhalf uurt stappen, kwamen we bij een kleine boerderij waar een bejaarde vrouw woonde. Met haar drie honden...Toen we haar vroegen waar we waren zei ze vriendelijk dat we in St-Just Ibarre waren. We hadden een mooie cirkel gestapt. Toen ontmoetten we Anais. Ze woont in een heel gezellige chalet en trakteerde ons op koffie, brood, kaas, fruit,... Toen we haar vertelden over de dame van het dorp zei ze ons: "on ne peut jamais economiser l'amour!" we waren weer een levensles rijker. Dan bracht ze ons met de wagen op het goede spoor. Na verloop van tijd kwamen we steeds meer pelgrims tegen, uit Nederland, Denemarken,... Rond 15u30 bereikten we de poort van St_Jacques in Sint-Jean-Pied-De-Port: voor ons een aandoenelijk moment. Toeristen applaudiseerden toen we voorbij kwamen. Er werden foto's genomen... Onze refuge hier is uitstekend: vriendelijk onthaal, kleine kamer nog want er staan ons slaapzalen van 147 man te wachten in Roncevalle. We genieten van het mooie weer, ben reeds rood verbrand (Nancy). We gaan op verkenning in het stadje en onze maagjes vullen.
Gisteren hebben we afscheid genomen van onze Mexicaanse broer Pépé. Hij trok verder met de auto, hihi. Na warme thee en taart van juffrouw Sandrine in het lokale schooltje, namen we afscheid, maar kregen er een nieuwe vriend bij: daar arriveerde Edson, een Braziliaan. We trokken naar de volgende refugio, hij via de grote weg, wij via het bospad. Aanvankelijk stapten we voorzichtig om niet weer natte voetjes te hebben, maar na verloop van tijd werden we gewoon zelf de rivier, het stroomde langs de hellingen. We waren echt dankbaar dat we wandelstokken bijhadden. We vonden een mooie refugio nabij een prachtig Romaans kerkje uit de 12de eeuw, magnifiek! Hier kwamen reeds duizenden pelgrims voor ons...om even bij stil te staan. Vandaag gestapt over 'un grande col', amai, even doorbijten, maar we ontdekten dat die pas half zo hoog is als de berg die we morgen moeten overwinnen :) We zullen doorgaan, niet opgeven, doorgaan!!! We vonden een heel gezellige refugio boven een schooltje mét wasmachine en droogkast en volle kasten, zalig dat we eindelijk al onze modderkleren kunnen wassen, een frisse douche, voetverzorging, we zijn als herboren. Nu nog te hopen dat we morgen overleven (grapje) Een nota voor Lie: bedankt voor het toestelletje tegen wilde honden, het kwam al goed van pas!
We zijn dus vertrokken uit Lourdes en gingen richting Lestelle -Betharram. Daar was een superhoge kruisweg en ik grapte dat we deze niet zouden doen want dat we reeds in Lourdes een kruisweg deden, MAAR de kaart zond ons toch deze weg uit. Klimmen dus, maar een prachtig vergezicht en een heel mooie kruisweg! We zagen in de tegenovergestelde richting een man stappen, zwaar gepakt en gezakt. We dachten dus: géén Compostellaganger. Later bleek dat hij reeds de tweede maal de kruisweg deed, hij ging gewoon de verkeerde richting uit :) Pépé uit Mexico, een echt cadeau, want 's avonds kookte hij voor ons een lekkere Mexicaanse maaltijd. De volgende dag van Asson naar Arudy: weeral regen. Maar we houden er de moed in! Tegenover de kerk woonde een lieve vrouw, Christine, die gaf ons brood en kaas, haar man was schaapherder en maakte die zelf. Die nacht hebben we overnacht bij pater Pierre, hij was héél gastvrij en zijn keuken zat boordevol Franse heerlijkheden waar we ons mochten aan tegoed doen. We hebben de eucharisitievierin g met hem bijgewoond. We kookten samen een heerlijke courgettesoep met kaas. De canadese mensen waren ook heel vriendelijk. De volgende dag richting Oloron Sainte Marie. Wéér druipnat, alle winkel gesloten, geen eten of drinken, maar nog steeds blijgezind. Daar stonden drie jongeren te praten en we vroegen hen waar we eten konden krijgen. Het meisje, Lucy, ging even naar huis en kwam terug met een reuze pîc-nic: brood, paté, confituur, sinaasappels, bananen en niet te vergeten: chocolade, njam, njam. Dank je wel Lucy, Ninon en Pablo voor de hartelijke maaltijd! Nog steeds doorweekt, en nog doorweekter, op zoek naar onze refugio in Oloron voor deze nacht, niet te vinden dus. Nergens plaats voor ons in de herberg... Tot We nog eens op onze stappen terugkeerden en merkten dat we de herberg met een reuzeschelp zomaar voorbijliepen, na anderhalf uur in de regen!!! Hilariteit alom...Daar ontmoetten we Jannick uit Antwerpen, 21 jaar, die allen met zijn fiets via de Col de Somport naar Santiago en terug gaat. Bon Courage! Vandaag: weer een gratis douche van 4 uren. Kleddernat kwamen we aan bij een schooltje en kregen er van de vriendelijke juf warme thee. We mogen hier gratis het internet gebruiken, en ze toonde ons op meteowing dat er beter weer op komst is. Hier is allesinds warm, vooral hartelijk warm en nu, tijdens de middagpauze is ze , samen met Pépé, naar de bakker en gaan we samen middag eten. Het is opmerkelijk dat we op alle stapdagen zoveel hartelijke mensen ontmoet hebben. Er hangt hier een goede pelgrimssfeer. Deze ochtend zagen we voor het eerst een steen met de inscriptie: Santiago de Compostela: 948 km.
Morgen hebben we dus reeds een tiende van onze weg afgelegd en we houden er de moed in!
Vandaag de laatste dag voor we werkelijk vertrekken... Het weer is echt schitterend: mijn snoetje al rood gebrand. Deze ochtend was er een viering door een priester Geert Cornette. Op deze hoogdag was er enorm veel volk. Zalige hoogdag aan jullie allen! Deze namiddag ontdekten we dat we ook een stempel konden vragen op het heiligdom zelf: een prachtige schelp met een afbeelding van Maria van Lourdes in. In het register ontdekten we dat we nr 210 en 211 zijn die dit jaar vertrekken vanuit Lourdes. We zijn toch bijna de jongsten die deze tocht aanvatten: vandaag startte zelfs een vrouw van 78. Als zij dat kan, wij ook! Het begint nu echt te kriebelen... Toen de eigenares van het hotelletje vernam dat ik de tocht zou stappen naar Compostela, zei ze dat ze morgenochtend een lunchpakket zou meegeven, gratis. Haar broer stapte de tocht vanuit Duitsland!
Wel, het zal nu waarschijnlijk wel een tijdje duren voor je nog iets van mij hoort: nu trekken we de bergen in...
Een warme omhelzing voor jullie allen! Stap per stap komen we er wel.
Het afscheid was niet zo evident: er rolden wat traantjes. Maar wat wil je als er zo'n lieve mensen je komen uitzwaaien? Eens de trein vertrokken was, slaakten we een diepe zucht: waar we maanden hebben aan voorbereid, wordt nu werkelijkheid. Toen we onze beentjes even wilden strekken in Rijsel, kregen we een hagelbui en stortregen over ons heen: Godzijdank, wat nu uit de hemel valt krijgen we niet meer op tocht, hihi. In Parijs hadden we het luminieuze idee om te voet te gaan naar het andere station Montparnasse. Na eentijdje merkten we echter dat we de verkeerde richting uitgingen. Toch maar de metro zeker? Dat belooft! Net voor het opstappen, ontmoetten we twee vrouwen uit Oostenrijk en eentje uit Australië, op tocht naar Compostela. Later ook een man uit Berlijn. Nee, mama, we zijn niet alleen op tocht!
Eerste dag Lourdes
Na een lekker ontbijtje, richting de grot. Daar konden we de viering met een groep uit Nederland bijwonen. Daarna de kruisweg: een voorproefje van onze eerste bergetappe... We missen België niet, wat het weer betreft want het is hier heerlijk warm!!! We hebben onze kaarsen gebrand voor alle mensen waarvoor we beloofden te bidden: dus ook voor JOU! Vanavond gaan we naar de kaarsjesprocessie, altijd een sterke beleving...
Morgen halen we onze eerste StJacobsstempel: een mijlpaal in ons leven!!!
Het begint serieus te kriebelen: de rugzak staat klaar: 8kg 800 zonder spijs en drank. Er staat nog heel wat te gebeuren, maar ik blijf er rustig bij. De laatste dagen stap ik niet meer om goed uitgerust te vertrekken. Met de bewoners en medewerkers gaan we nog op bedevaart naar Dadizele, maandag 14 mei, is er om 14u30 de viering in de basiliek. Daar mag ik van 'onze' aalmoezenier, padre Raf, de zegen ontvangen voor mijn pelgrimstocht. Maar het wordt niet 'mijn' tocht alleen: vele duizenden pelgrims gingen deze tocht voor mij, oa Fransiscus van Assisië. Velen zullen hem ook na mij stappen. En velen gaan ook mee op tocht, daar ben jij één van! Want deze tocht stap ik niet voor mezelf... Op dinsdag 15 mei is het zo ver: dan vertrek ik om 9u19 in het station te Kortrijk, toch niet alleen, want in mijn laatste voorbereidingsdagen kwam Bernadine, een vriendin uit een ver verleden, terug op mijn weg, wat een verrassing!
Graag wil ik jullie al een wegwijzertje meegeven:
Om met Jou op weg te gaan, kan de weg nooit lang genoeg zijn!
