De aankomst in Santiago was een heel ontroerend moment. Ik wou in de vroege ochtend fris en wel aankomen dus sliep ik op 5 km van Santiago in Monte de Gozo:Dus smorgens vroeg vertrokken samen met Pedro, die toch heel wat betekende voor mij op de camino. Hij was een rustige 65jarige nan uit Sevilla, gehuwd met een Nederlandse vrouw. Altijd even rustig en heel aangenaam om mee te praten. Toen we aankwamen, wat een grote verrassing: Roberto, mijn zoon op de camino stond ons op te wachten, hij had ons plan vernomen via zijn neef. Hij vertrok na een uur naar Portugal, het was even slikken...In Santiago aangekomen gingen we eerst naar de Kathedraal om het beeld van Jacobus te omhelzen en natuurlijk de prachtige kathedraal te bezoeken, maar in de eerste plaats om te danken voor deze intense tocht.Daarna haalden we onze Compostela op, ons diploma van de tocht, weer een ontroerend moment. De dagen dat ik in Santiago verbleef ontmoette ik enorm veel mensen die ik al weken niet meer zag, die al naar Finesterra geweest waren en nu terug of mensen die onderweg veel gerust hadden zoals ik, hihi. Ik viel van de ene verrassing in de andere. Elke middag ging ik naar de mis in de kathedraal en het was telkens een heel mooie ervaring, een diepe dankbaarheid. Er was ook een avond dat we echt samen vierden, want na al die tijd deed het echt eens deugd om gewoon naar muziek te luisteren en een danspasje te zetten, hihi. Vandaag ben ik naar Finesterra gekomen, een vreemde ervaring ant hoewel de natuur hier extreem prachtig is, voel ik me eenzaam , niemand die ik nog ken. Toch komt alweer een uitnodiging van de hospitalero om vanavond met zijn allen naar de zonsondergang te gaan kijken. Dan maken ze vuur op het strand en iedereen brengt wat picknick mee: Ik ben benieuwd... Morgen zal ik blij zijn terug naar mijn vertrouwde Santiago te kunnen gaan en er dan eindelijk mijn liefste ventje, Steven van het vliegveld te halen: Zo, lieve tochtgenootjes, hier zit het bloggen er voor mij op, ik zal de rest niet aan jullie neus hangen, maar ik verlan g wel om jullie allen terug te zien. Wees alsjeblieft een beetje geduldig met mij als ik terug kom, want ik ben niet meer dezelfde Nancy als voorheen en ik moet terug `landen`in de bewoonde wereld:
Hasta la vista en bedankt voor het samen op tocht gaan,
Toch nog een berichtje voor ik morgen Santiago binnenstap. Vandaag was aanvankelijk zwaar stappen en niet alleen omdat een gat groeide in mijn voetzool onder mijn compeed, maar vooral mentaal: ik was nog niet klaar om aan te komen en stopte dus 5 km voor het einde van mijn camino. Ik wil fris in de ochtend arrivren, in de stilte de kathedraal binnengaan, bewust van het eindevan deze tocht, van al julieintenties, vande lessen die ik mocht leren op deze camino, van de fantastische mensen die ik hier mocht ontmoeten,...Ik wil niet doodmoe de stad binnenzeulen, nee Ik ben jullie allen heel dankbaar voor ale steun, hoe dan ook, want er waren momenten dat dit me werkelijk op de been hield, al was het danvaak op 1 been, hihi. Maar ik mag heel eerlijk zeggen, wat me ook overkwam, ik was elke minuut gelukkig op mijn camino, want er waren altijd engeen die me omringden, altijd inzichten of lessen te lerern, zalig! Nu rest me nog een zware dobber: afscheid nemen, want daar ben ik echt niet goed in, snik. Maar waar deuren dichtgaan, gaan andere deuren weer open,
Hartelijk dank en buen camino in todo la vida!!!!!!!
Het einde komt dichterbij, op de camino zie je telkens hoeveel km nog te gaan naar Santiago en het geeft een vreemd gevoel. Aaan de reacties merk je soms hoe iemand zijn camino doet, alhoewel je nooit mag oordelen: Ik ontmoette enkele dagen geleden in Sarria Antonio. Hij had vijf dagen om de camino te gaan en was in een verschrikkelijke haast. We hadden een fijn gesprek en ik probeerde hem uit te leggen hoe belangrijk het wel is om te genieten van de camino. Toen ik hem zei dat ik even in het gras zou zitten en wat wou eten, vroeg hij me hoe lang ik dacht te stoppen! Gisteren ontmoette ik hem terug: hij had overal pijn en zag er echt zielig uit. We wandeleden weer een hele tijd tesamen. Toen hij het bordje zag van 35 km zei hij: oef, we zijn er bijna, terwijl ik het gevoel heb, o nee, we komen zo dichtbij...Ik zei hem dit toen hij voor de zoveelste keer naar zijn uurwerk keek. Maar toen hij me vertelde dat hij zijn dochters niet langer alleen wou laten, omdat hij een bericht kreeg dat ze wilden dat hij thuis was, begreep ik het al helemaal niet. Toen vertelde hij me dat zijn vrouw onlangs zelfmoord pleegde en dit eigenlijk een vlucht was, weg van thuis en alle verdriet. We hadden een heel intens gesprek over dood, zelfdoding en het leven erna. Nu begreep ik waarom Antonio zo gestressed zijn camino vervolgde. NIET oordelen dus, over geen enkele pelgrim, niet op deze camino en al zeker niet op de camino van het leven. Het gebeurt zo snel, het komt in je hoofd als een pop-up op je PC, maar we zijn vrije mensen om te beslissen wat we met deze gedachte willen doen en hoe we vanuit deze gedachte handelen want pssst, de kooi is niet op slot, de kooi die we vaak voor onszelf creeëren, nee, we zijn vrije mensen en moeten dan ook de verantwoordelijkheid dragen van onze beslissingen... Ik verontschuldigde me bij Antonio voor mijn gedachten en trakteerde hem op pulpo, dat is een soort inktvis, en een lekker wijntje, want dit is een fantastische wijnstreek, en je weet het toch? No vino, no camino, want naar het schijnt heb je de vitaminen en mineralen nodig om te stappen, hihi.
Zo lieverdjes, mijn tijd zit erop, letterlijk en figuurlijk. Santiago komt dichtbij...
Een vreemd gevoel overvalt me nu ik jullie nog eens schrijf. De tocht loopt stilaan ten einde, donderdagavond slaap ik in een albergue op 5km van Santiago om dan vrijdag in de stilte van de ochtend Santiago de Compostela binnen te wandelen, dat hoop ik toch. In de stilte wordt hier een moeilijk begrip want sinds twee dagen zijn studenten op de camino, groepen van 150, 200 en meer: de albergue municipals zijn overvol en het is dus overnachten in de kleine dorpjes indien je nog wat rust wil, maar dan best de dorpjes na de stad, anders halen ze je in de stilte van de ochtend in. Ik heb het alvast gesnopen: deze ochtend was ik al om 5u in het duister in het bos op weg en het was zalig: ik zag een ree drinken aan de rivier, maar bij het minste geluid schoot het als een pijl uit een boog weg. Gisteren liep ik samen met Shauna uit Canada en we noteerden de lessen die we leerden op de camino: niet om ze op te dringen aan onze medemens, maar vooral voor onszelf om verder in de spirit van de camino te leven: Toch geef ik je graag onze bemerkingen mee, ik probeer het alvat:
1 Hier en in ons hele leven ontmoeten we mensen waar we snel aan gehecht raken, maar het leven is nu eenmaal hallo en salut. In het vertrouwen dat we bij het afscheid van iemand steeds onszelf openen voor nieuwe ontmoetingen en niet blijven zoeken naar contact met die persoon. 2 Hint: the cage is not locked. Dit is een zin uit een gedicht waar de schrijver ons wil duidelijk maken dat de kooi waarin we leven niet op slot is, maar open: God schiep ons als vrije mensen maar dat zijn we vaak uit het oog verloren, dus open je horizon, je bent VRIJ 3 De zwaan en het stekelvarken: een zwaan is elegant als ze op het water drijft, maar op de aarde waggelt ze lomp heen en weer. Het is goed te zoeken naar de oñgeving die het beste in ons naar boven brengt, en een spiegel voor ons is zoals het water. Het stekelvarken durft niet te knuffelen of zich te geven, het is schuchter en bang gekwetst te worden en zich te tonen zoals het is, gaat snel in verdediging 4 Op de camino nemen vele mensen de bus en we dachten wat dit betekende in het echte leven. Als je de bus neemt om moeilijke hindernissen te overbruggen dan ga je niet ten volle de camino van het leven, dan ga je rond je problemen heen en wees maar zeker dat ze in een andere vermomming terugkomen. De bus nemen om naar de dokter te gaan, om hulp te vragen en te ontvangen is een zaak van jezelf nederig te durven opstellen en te durven ontvangen 5 Wat jij van mij denkt is none of my bussynues wat wil zeggen: zeg jij of denk jij iets negatiefs over mij, dan gaat dit me niet aan, het is jouw mening, maar ook als iemand iets positiefs zegt hoeven wij ons ego niet te voeden 6 Probeer niet om mensen iets bij te brengen met woorden want de ondervinding is de beste leerschool 7 Tabor: deze camino is een tabor in mijn leven: ik zou hier het liefst mijn tent bouwen, maar Jezus roept me terug, ik mag wel het licht van Tabor meenemen in mijn hart 8 Passie: wordt opnieuw verliefd op het leven en op de mensen
Nu ik alles overlees merk ik dat ik de geleefde boodschap van de camino heel vreemd onder woorden bracht, ik heb geen andere dan deze, hoe zal ik ooit kunnen verwoorden wat ik hier mocht ervaren? Niet dus, maar weet je wat? Misschien kun je de camino zelf eens lopen...
Alle liefs, met een hart vol passie voor de camino en de mensen,
Vandaag angekomen in Sarria, mijn hoofd wou na
22 km nog verder stappen maar ik maakte een deal met mijn hart:
ik zou gaan voelen waar ik wou stoppen. Het
volgende dorp was nog een 5km verder en ik voelde mijn voeten al behoorlijk
protesteren.
Het weer hier in Galicië is ook niet denderend,
kouder en winderig, maar ik laat het niet aan mijn hart komen:
Daar schijnt de zon volop en is het steeds
minimum 36 graden, hihi. Ik stapte dus met mijn hart: de drukke stad kon me
maar
niet bekoren en ik wist dat het volgende dorp
slechts 18 bedden telde en de lawaaerige Fransen er zouden verblijven: als zij
de wijn rijkelijk laten vloeien wordt je gratis
getrakteerd op een concert van snurkende heren en dames, niet bepaald mijn
favoriet tijdsverdrijf:
Op het einde van de stad Sarria is er een
prachtig kerkje met een mooie parkje eromheen. Het bleek het klooster van Maria
Magdalena te zijn en als je
hier verblijft mag je gratis naar het museum van het klooster en er is een mooie
mis om 20u:
Mijn voeten juichten van
vreugde en ik werd onmiddellijk beloond: een man merkte mijn enorme blaren op,
voor het eerst op mijn tocht. Na
een
heerlijke douche werd ik verwend met een
voetverzorging en een een verwenvoetmassage. Dit was zeker de juiste
beslissing.
Het is hier ook heel stil, want de meeste
pelgrims verblijven in een van de vorige 10 albergue die ze al lang
tegenkwamen.
Onderweg praatte ik nog met Shaunna, een vrouw
uit de USA over oordelen en veroordelen. De man Carlos, die ik ontmoette werd
door andere pelgrims
ervan verdacht de camera
gestolen te hebben, die net verdween uit de albergue toen hij er sliep. Dit is
te gek voor woorden!
Hij gaf me zelfs zijn eigen
wandelstok toen hij mijn gezwollen voet zag en deelde van zijn weinig stokoud
brood dat hem nog restte...
Maar ja, hij had zijn
uiterlijk tegen, een zwerver met een hond...Deze stok met zijn naam ingekerfd
en een vredesboodschap zal ik altijd
koesteren en zal me steeds
herinneren aan het niet oordelen van mensen op hun uiterlijk en ook niet op hun
manieren. Vandaag zag ik Vern en
Nancy uit USA weer, altijd
druk bezig met hun mails en blog en fotos en altijd heel luid bezig over hun
verre tocht, ook ik had mijn
oordeel over hen klaar: oppervlakkige
Amerikanen voor wie alles amazing and great is and oh my God...Maar nee, toen
ik even met Vern alleen stapte
voerden we een diep gesprek, weg oordelen.
Voortaan hou ik mijn stok stevig vast, alleen al om niet langer te oordelen
over de mens die naast me stapt,
maar in hem evengoed Jezus te zien, als de
zwerver Carlos: ik hoop vurig hem terug te ontmoeten en zal hem trakteren op
een heerlijk maal, op een terras
en zonder schroom over wat de mensen wel zouden
kunnen denken van mij, neh!!!
Zo, lieve luisteraars van de preek van deze
week. De boodschap van vandaag:niet oordelen of veroordelen, maar in vrede
leven met elkaar.
Het is al weer en tijdje geleden dat ik de blog bijwerkte:...Ik eindigde vorige keer met mijn verhaal in het wat mistroostige dorp Foncebadon, alle huizen zijn er ruïnes en dat gaf me, samen met het verhaal van Ramon, de papa van Angelo, een vreemd gevoel: voor het eerst een gevoel ook dat ik een zoon "verloor", zoals iemand benadrukte, enfin... De volgende dag kwam ik wakker met het liedje in mijn hoofd "here I am, will you send me an angel?" en iki ging vastberaden op stap naar het Cruz de Ferro, een plaats waar de pelgrims hun intenties neerleggen, maar ook alles wat hun leven bezwaarde of moeilijk maakt. Dit deed ik dus ook en het was best wel een emotioneel moment, met alles wat de dag ook voorafging. Toen ik verder stapte voelde ik me lichter, vrolijk vervolgde ik mijn weg, de natuur was wederom adembenemend mooi en ik besloot me neer te zeten op een rots tussen de bloemen met zicht op de fantastische bergen. Een jongen kwam langs en hij zag er heel moe uit: ik vroeg hem of hij nog fris water had en hij ging zitten naast me. We raakten aan de praat en plots vroeg hij me naar het vlindertje op mijn arm, of dit een speciale betekenis had. Daar begon ik opnieuw aan mijn verhal met Robbe en het zal wel met de vorige dag te maken hebben maar het lag op de top van mijn tong. Toen vertelde hij me dat zijn mama nog niet zolang overleden was en hij huilde. Het was een heel intens moment toen hij me zei: dus jij bent een zoon verloren en ikk een mama. Mogen wij dit voor elkaar zijn op deze camino? Toen ik vroeg hoe hij hetette zei hij me dat hij Roberto noemde en toonde me zijn pasje, dit is toch geen toeval? Dit was een echt Tabortmoment, zonder nog veel te zegen bleven we er anderhalf uur zitten, daarna wisselden we gegevens uit en hij beloofde contact te houden: jij bent mijn nieuwe mama...Hij stapte verder en het liedje die reeds de hele ochtend door mijn hoofd gonsde kwam weer boven: here I am, will you send me an angel? Sinds dat moment zien we elkaar soms af en toe en we hebben steeds een fijne babbel, zo heb ik hem "geadopteerd". Gisteren beklom ik deels de O Cebreiro, een ongenadig hoge berg, geloof me dit was geen Tabortmoment, hihi. Het was ook stom van mij om zoveel kilomter te blijven lopen maar ik was dan ook in een heel leuk gezelschap van Carlos, een andere man uit Portugal die na zijn echtscheiding de Camino loopt met zijn hond en hij had nogal een tempo. Het was heerlijk om de hele dag Spaans te spreken, maar mijn voet begon plots weer te zwellen en toen kwam wonder boven wonder Erwin met een geleende wagen aangreden, hij zou zijn vrouw ophalen in Santiago en dan terugkomen naar hier om samen met haar de rest van de weg af te leggen. Hij stak mijn rugzak in de koffer en de laatste helse kilometers bracht hij me naar detop. Ik kon echt geen pap meer zeggen. Het was dom van mij, nu ik eindelijk geen pijn meer had om toch weeral 28 km te stappen, maar de mis in de prachtige kerk op de top van O Cebreiro maakte alles goed, zo mooi...Het weerzien met Pedro en Roberto ook, hier groeit mijn familie met de dag! Vandaag stapte ik naar Triacastela en vond er een gezellige kleine albergue met een hele lieve hspitalera, die zo goed zorg voor ons draagt. De weg was wederom zwaar en grillig, voor het eerst ook mistig en eeb beetje koud na die 38 graden, daar wen je snel aan. Ongelofelijk maar waar: hier kon ik voor heteerst een zalig warm bad nemen, ik viel haast in salaap in het heerlijk warme water: zoveel kleine dingen die hier helemaal niet meer vanzelfsprekend zijn... Hier gebeurt het dus: het leven op de camino, het delen van verhalen van mensen en hun leven, je eigen verdriet omarmen en het ontvangen van nieuw leven: Roberto. Hier lijkt het leven zo simpel, maar het is het ook!!! Problemen zijn vaak geen problemen, eerder een uitdaging tot groeien...
Zo, het laatste nieuws staat genoteerd, en zondag is het wederom voetbal: Spanje tegen Italië, dat zal hier weer een leuke avond worden met al die nationaliteiten, de wereld in een notedop
Lieve pelgrimsgroeten en niet vergeten ULTREIA !!! Moving forwards with courage,
Ik loop op wolkjes! Geen pijn meer in mijn voetjes en ik kon vandaag terug 13km stappen zonder ñoeite. Het mooie moment in deze tocht, aankomen bij het ijzeren kruis crus del ferro, wil ik voor morgen bewaren. Bovendien was het deze morgen om 10u30 al meer dan 30 graden en toen ik aankwam om 13u was het welletjes geweest. Bij mijn aankomst in de albergue, ontmoette ik een heel bijzondere man, de papa van Angelo: zijn zoon had een heel agressieve kanker, zelfs een reis naar Amerika boodt geen oplossing, elke dokter had Angelo opgegeven: Toen vertrok zijn vader, uit Polen afkomstig, naar Tsjestokova, een bedevaartplaats als Lourdes, in Polen. Hij beloofde er aan Maria, dat hij, indien Angelo genas, te voet zou gaan vanuit Polen, naar Santiago de Compostela: hij zou bovendien vertrekken op 27 november, de verjaardag van Angelo. Wonder boven wonder, want Angelo werd alsmaar beter en is volledig genezen! De papa van Angelo is inderdaad al van 27 november op weg naar Santiago, in weer en wind, met zijn hond Leo. Toen een vrouw, die ik al eerder ontmoette me voorstelde aan hem en het verhaal vertelde, rolden de tranen over mijn wangen. Toen vertelde de vrouw hem wat mijn zoon Robbe overkomen was: Hij nam me vast en zo stonden we daar beiden te huilen, vol dankbaarheid om het leven van Angelo en Robbe: we beloofden voor elkaar te bidden, de rest van onze tocht. Heel vreemd, maar zelfs nu rollen de tranen over het toetsenbord: alsof Robbe en Angelo ergens verbonden zijn en elkaar tot steun. Deze natuur maakt me ook echt gelukkig en mijn hart staat wagewijd open voor de schepping van God. Ik zag vandaag een vos langs het bos, en een grote roofvogel vloog een hele tijd boven me. De bloemen zijn adembenemend mooi en geuren van ver. Vlinders overal in alle kleuren,... Het is zoals David zei, vanaf Leon is er enkel vreugde...maar dat was eigenlijk vanaf de dag dat ik vertrok uit Lourdes zo: vreugde en een diepe dankbaarheid. Gisteren vroeg iemand me hoe het zou zijn als ik terug naar huis gaat. Wat een vraag, ik weet het echt niet, ik zit er mee in mijn maag, maar gelukkig heb ik nog een maand vakantie om terug te landen, niet dat ik zweeg, hoor, maar om te voelen waar ik nu naar toe wil. Op de weg zelf denk ik aan niets, maar als ik stilval en de gesprekken komen op gang met andere pelgrims...wat wordt het? Yo no se, ik weet het niet. Ondertussen spreek ik al een aardig mondje Spaans,echt leuk om met iedereen een gesprek aan te knopen...
Zo lieve mensjes, deze wereld is er een om echt zorg voor te ddragen. Onze kinderen zijn schatten, ze zijn ons gegeven, maar zijn onze kinderen niet, we hebben ze enkel in bruikleen, om zelf te leren, want wie niet wordt als kinderen, kent geen wijsheid...
Jaja, hier ben ik weer, weer een ander avontuur. Ik berbleef een tweetal dagen in Leon en zag er drie maal een fysiotherapist, David. Voor het eerst in weken stap ik zonder pijn, dit is echt heerlijk. Met emkele anderen huurden we een fiets en na mijn laatste sessie bij David, vertrok ik alleen richting Astorga en dan verder naar Muria-en nog wat, maar de namen zijn hier nogal ingewikkeld, hihi. Het was echt zalig om zomaar alleen te fietsen in Spanje en ook wel eens leuk om al die trage pelgrims te voet in te halen en te roepen "buen camino", heerlijk de wind in je haren...Voor ik vertrok in Leon trakteerde ik mezelf op hherlijke verse kersen en onderweg at ik ze op terwijl ik met mijn voetjes in een watervalletje zat, met zicht op de bergen.Kan het nog beter, denk je dan, dit is gewoon een moment om vat te houden, mijn leven lang: genieten van de simpelste dingen in het leven, een stukje vers fuit, een watervalletje, de zon op je huid, wind in je haren, ongelofelijk...Toen kwam een lastig parcour: grote rotspartijen, bergop, bergaf, zandweggetjes en soms in het bosgebied rare dierengeluiden...Maar een stem in mij spreekte me toe: het is OK, je doet het goed, rij maar verder. Toen ik haast uitgeput op de top van de berg kwam, zag ik in de verte een schuur en ik dacht wat te rusten in de schaduw en dan was daar weer het volgende wonder: daar leefden twee hippies in een half ingestorte schuur en ze boden elke pelgrim gratis een ayurvedische maaltijd aan, met frisse watermeloen, thee en koekjes, vers fruitsap,...je kon er rusten in een hangmat, gratis massage, ze toonden hoe ze er leefden, zonder electriciteit en de erste waterbron was 20 minuten wandelen. ze kookten op een houtvuur en de ene was yogaleraar. In de winter sliepen ze in een kleine box van isolatiemateriaal en ze straalden van geluk. De ene mam zei me. 2hoe minder je hebt, hoe rijker je bent!" Dit is het, dacht ik, had ik niet afgesproken om mijn fiets in te leveren in Muria, dan bleef ik hier zeker overnachten in een hangmat onder de sterren...Ik voel me hier gewoon zalig, mijn thee drinkend in de hangmat, turend over een oneindige vlakte, terwijl de kameleon zich tegoed doet aan de schil van mijn watermeloen, hihi. Elke pelgrim die er vertrok kreeg de zegen, een stempel met een hartje en een dikke knuffel. Soms denk ik wel eens hoe ik dit oit zal kunnen verwoorden aan anderen, niet dus, dit valt niet te verwoorden, dan maar doen zoals Maria, die alles in haar hart bewaarde. De auberge was heel mooi en rustig, we sliepen er enkel met vijf en de hospitalere Kiko verwende ons met lekker eten. De was was in geen tijd droog door een heerlijke warme wind, zoveel om dankbaar voor te zijn, de douche na een stoffige dag van 55km fietsen!!!! Vandaag voor het eerst weer op stap, zonder pijn, God zij dank. Ik ben nu in een klein dorpje Santa Catalina en om 11u is hier mis, dus blijf ik nog even, dan stap ik hopelijk nog 5 km verder en hou daar halt. Hier ontmoet je zoveel prachtige mensen, elk met hun verhaal, maar allen gelukkig op de camino, met of zonder pijn...al ontmoet je weinig mensen zonder pijn! Slechts 40% van de voetgangers haalt het, ik hoop er bij te zijn...
Lieve vrienden, in de mis straks zal ik voor jullie allen bidden, met een heel dankbaar hart om alle vriendachap die ik van jullie mag ontvangen, voor alle steun en gewoon om wie jullie zijn en het samen op weg gaan... Een warme omhelzing.
Zoals ik reeds meldde bracht ik enkele verplichte rustdagen door mjaar mijn enkel wou van geen liefde weten: Dan maar op advies van Eduardo, die echt ongerust was daar ik ook koorts had, naar het ziekenhuis in Leon geweest: De dokter vroeg, na de foto van mijn voet te bekijken, drie maal opnieuw of ik echt al die tijd gewandeld had want wat bleek? Ik heb eeb streesfractuur in mijn hiel en een ontstoken achillespees, vwoila, en nu weet ik het tenminste. Maar niet getreurd, net als je denkt dat dir het is, ontmoet je David, een holistische arts, maar met medische diplomas en die behandelde me reeds twee maal en morgen voor ik vertrek een laatste keer: deze ochtend ging ik zonder nadenken de trap af en voor het eerst zonder pijn !!!! Alleluia, wat kan het leven toch heerlijk zijn. Op zijn advies huurde ik vandaag een fiets en doe dus morgen een vijftigtal km met de fiets, een ander beleven van de camino, niet beter of slechter, alleen anders. Ik sta versteld hoe pelgrims hier zorg dragen, begaan zijn met elkaar. Zo kom je in deze prachtige stad Leon, waar je voorheen nooit kwam en plots roept iemand je toe. hi, Nancy, how are you now? Ja, ik voel me hier thuis, de wereld op de camino en ik heb een heel eigen weg te gaan...David zei me dat ik reeds veel zorg droeg voor anderen maar dat ik op deze camino moet leren zorg dragen voor mezelf, hmhm
OK, lieve mensen, ik draag jullie mee in mijn hart en in mijn gebed!
Allerliefste groeten van een fietsende pelgrim, hihi
Het is zo fantastisch dat jullie allen me zo steunen, via een berichtje, via de blog, met julie gebed,... Het is zo vreemd: ik word stilgelegd op mijn camino door mijn ene voetje die het voor bekeken houdt, maar toch gebeurt hier vanalles! Zo ontmoette ik Kori terug, en 70jarige vrouw uit Noorwegen. We hadden zo een krachtig gesprek over inzet en verantwoordelijkheid, en over je eigen grenzen bewaken. Toen ik haar vertelde dat ik reeds al die tijd dat ik onderweg ben, geen enkele nacht meer dan twee uur sliep, stelde ze me voor in haar hotelkamer te overnachten, ze betaalde zelfs de kamer tot ik vertrok! We hadden een hele fijne tijd samen, maar deze ochtend trok ze verder. In deze camino nam ik al vaak afscheid van hele lieve mensen en soms voelde ik me er triestigbij, maar ik leerde van Erwin dat je dan ook steeds nieuwe mensen ontmoet, nieuwe verhalen, nieuwe levenswijsheid. En ja, zo zat ik uren te praten met Ayi, en Karmeliet uit Indië die jongeren begeleid met moeilijkheden. Toen hij vernam wat er leeft in de St-Michielsbeweging in Kortrijk wisselden we direct mailgegevens uit: Priester Noel, wees gewaarschuwd! Zelfs zittend op een terras is de camino een echt geschenk. Soms zie jemensen, heel gehaat, kilometers tellend, hun dagen berekenen, maar ik kreeg alvast de les niet te oordelen. Er kwam een koppel uit Luik aangefietst, die mensen waren doodop, ze hadden er die dag al 75 km opzitten en wilden zeker nog verder gaan. Ik vroeg hen of ze dan nog wel tijd hadden om te genieten van de mooie dingen van de camino en ze vertelden me dat ze slechts drie weken vrijaf hadden en kost wat kost Santiago wilden bereiken. In mijn gedachten was dit gekkenwerk. Toen vertelde de vrouw, Astrid,me dat ze deze fietstocht doen voor een gehandicapte man en zich laten sponseren: elke avond nemen ze nog de tijd om op faceboek te gaan en alle mails te antwoorden! Ze hadden reeds 2000euro verzameld! Daar zat ik dan: ik krijg alle tijd van de wereld, krijg de kans om elk gesprek aan te gaan, zelfs voor een ijsje bij het zwembad! Zij spenderen hun hele vakantie voor het goede doel, dat is toch echt om je klein bij te voelen. Weer en boodschap dus. nooit oordelen of veroordelen over andere pelgrims, hoe ze ook reizen, al is ht met een taxi...
Zo, lieve mensjes, tot zover de preek van de week, ik hoop morgen verder te stappen of de mesetas, dit is een leeg gebied waar je soms 18 km moet stappen voor je een bron, winkeltje of albergue vind, met de fiets te doen, ik al wel nog zien...
Allerliefste groeten van een pegrim op rust, alle, voorlopig dan
