Hoeveel keer denken het ACW en ARCO een hold up te kunnen plegen op ons, de belastingbetalers ? Aandeelhouders, houders van deelbewijzen, houders van winstbewijzen, geen schuld, geen fout, geen verantwoordelijkheid. Eigen schuld dikke bult ? Geen sprake van. De belastingbetaler zal opdraaien voor de machinaties van de top van de katholieke zuil.
ACW en ARCO werden door de CD&V gedwongen om bepaalde transacties te doen ( investeren en kapitaalsverhogingen bij Dexia ). Die liepen verkeerd af. Hoe lang nog zullen ACW en ARCO hun verliezen bij ons komen halen, in plaats van bij hun opdrachtgevers ?
Minister Vanackere zit midden in het grootste belangenconflict in de Belgische politieke geschiedenis. Een belangenconflict heeft nooit zoveel criminele aspecten gehad als in dit geval.
Leterme, Vanackere, Dehaene, Mevrouw Swiggers en anderen zijn de grootste witteboordcriminelen die België ooit heeft gekend.
Iedereen is verontwaardigd: de andere politieke partijen, de journalisten en waarnemers, de financiële analisten, de honderdduizenden gewone Dexia aandeelhouders.
Is het dan toch voorstelbaar dat de tsjeven, in de grootste tsjevenoperatie uit de geschiedenis, er toch weer zullen mee weg komen ?
Is er dan niemand, individueel of in groep, die zal opstaan en zeggen: nu is het genoeg geweest. Als de politici niet in hun eigen pot nat willen roeren, dan moeten wij het maar eens doen. Tous azimuts: administratief, politiek, juridisch, via de pers, via Facebook.
Iemand moet tegen elke beslissing van de regering of van de Minister van Financiën in dit dossier klacht indienen bij de Raad van State, het Grondwettelijk Hof en overal elders, wegens grotesk belangenconflict en belangenvermenging.
Ik zal het niet allemaal alleen doen. Waar blijven de politieke partijen, waar blijven de belangenverenigingen van Dexia aandeelhouders ?
Vanackere zegt: " De deal rond de winstbewijzen van het ACW is 'koosjer'..." Over de houding van het ACW zegt hij: " Ik hoef daar geen waardeoordeel over te hebben. Dat is iets tussen het ACW en Belfius. "
Dit wordt gezegd door iemand die - tezelfdertijd - één van de topmannen is van het ACW die meebeslist over de strategie en verdere stappen die de belastingbetaler miljoenen euro zullen kosten, en iemand die, als Minister van Financiën, de schatkist en de belastingbetaler moet beschermen en verdedigen, en die bovendien als verantwoordelijke minister aan de onderhandelingstafel moet gaan zitten recht tegenover zijn ACW alter ego aan de andere kant van de tafel.
Als niemand anders de moed heeft, dan zal ik, als Vanackere nog één woord zegt in dit dossier, als belanghebbende, namelijk als belastingbetaler, klacht indienen tegen de Minister, wegens het miskennen van het meest evidente belangenconflict ooit. Ik zal klacht indienen, overal en bij iedereen, tot bij het Oorlogstribunaal in Den Haag indien nodig.
Ik wil geen Don Quichot zijn tegen de windmolen Vanackere. Alstublieft, kom en help. Anders zal ik door de ( ecologische/financiële ) voetstap van de CD&V en het ACW worden platgetrapt.
Het is een versleten cliché, maar: als alle gedegouteerden weggaan, blijven alleen de degoutanten over.
Eén van dé thema's van de week, was de publicatie van een onderzoek naar de kennis van toekomstige leraars en leraressen.
De resultaten zijn zonder meer angstaanjagend, zeer verontrustend. Als het gebrek aan kennis, aan wat men vroeger 'algemene cultuur' noemde, zo erg is, hoe kan je dan verwachten dat de leerlingen uit de middelbare school zullen afzwaaien met een grote en brede algemene kennis. Het wordt natuurlijk een vicieuze cirkel.
Helemaal verrast was ik niet, maar dat het zo erg was en zo algemeen, was toch onthutsend. - 70% weet niet dat Aarlen de hoofdstad van de provincie Luxemburg is - 85% weet niet dat Herman Van Rompuy Voorzitter is van de Europese Raad - 20% herkent Nelson Mandela niet op een foto - 45% weet niet wat inflatie is.
Als je een beetje attent bent kan je dat gebrek aan kennis geregeld vaststellen vanuit je luie zetel. Nogal vaak zijn (jonge ) leraars/leraressen of universiteitsstudenten kandidaat in allerhande televisiespelletjes: Blokken, 2 tot de 6de macht, de Pappenheimers, de Premiejagers, enz. Het verbaast mij telkens weer hoe eng hun kennis is. Bij vragen over geschiedenis, actualiteit, internationale politiek, cultuur blijken zij zeer vaak te moeten passen. Zelfs in hun eigen vakgebied durft het nogal eens verkeerd lopen ( Frans bijvoorbeeld )
Het strafste geval heb ik een paar maanden geleden reeds vermeld: een universiteitsstudente architectuur was kandidaat in Blokken. Toen Ben Crabbé vroeg in welk jaar Wereldoorlog 2 was geëindigd, moest zij het antwoord schuldig blijven. Daarna bleek dat zij gewoon niet wist wat WO II was. Crabbé probeerde nog even met: Allez, WO I en WO II. Toen hij zag dat dit nog altijd geen lichtje deed branden, gaf hij het op, de depressie nabij. Je zou voor minder.
Wat je ook voortdurend opmerkt is dat jongeren in zo'n programma's om de haverklap antwoorden met: dat is van voor mijn tijd. Caesar, Karel de Grote, Rubens, Churchill, Hiroshima, Kennedy, de Spaanse Burgeroorlog...van voor mijn tijd ! Hallucinant !
Iedereen is het er bovendien over eens dat ook het niveau in specifieke domeinen er enorm op achteruitgegaan is, denk maar aan het Nederlands en het Frans. Kennen jullie nog jongeren die kunnen hoofdrekenen...?
Ook de Minister van Onderwijs Pascal Smet, zegt niet echt verrast te zijn door deze resultaten. Hij doet er bovendien heel luchtig over: " Het is gewoon de afspiegeling van deze tijd, de weerspiegeling van de maatschappij. De mensen interesseren zich aan filmsterren en muziek. Het is de veramerikanizering van de samenleving. Aan tafel thuis wordt niet meer over politiek gepraat..."
Dit is echt onrustwekkend: het is de schuld van de maatschappij, van Amerika, van de muziek, van de media, van de ouders en daar kan je nu eenmaal niets aan doen. Het is zo, en tegen dergelijke overmacht moeten wij ons neerleggen... Een schande.
Iedereen ziet en weet dat het niveau van ons onderwijs, de kennis van onze leerkrachten, de kennis van de leerlingen en de bagage waarmee ze de school verlaten er snel op achteruit gaan.
De verantwoordelijken staan er bij en kijken er naar. Er zijn belangrijker dingen: nog een formuliertje erbij, nog wat meer administratieve taken, nog wat meer gekibbel over vaste benoemingen, nog maar eens een aanpassing van de leerplannen, nog een hervorming waarmee de Minister de geschiedenis wil halen...
Ik ben het niet altijd eens met Etienne Vermeersch, maar als hij een vlammend pleidooi houdt voor de prioriteit van kennis over vaardigheid, dan krijgt hij mijn stem.
Het feit dat Mieke Van Hecke en Pascal Smet, als twee gniffelende lachebekjes, meewarig het gezaag van 'den ouden ' aan zich laten voorbij gaan, maakt mij alles behalve gerust.
By the way, wat was er verkeerd met Latijn, geschiedenis, aardrijkskunde, hoofdrekenen, dictie en dictee ?
Hieronder vinden jullie een hele reeks citaten uit een interview. Deze citaten komen allemaal van dezelfde persoon in één en hetzelfde interview.
Lees ze eens rustig door en denk dan eens twee minuten na. Van wie zouden deze citaten zijn ?
- " Krabbelt u nu al terug ? "
- " U maakt er zelf nog altijd een karikatuur van... "
- " Geen enkele discussie is gebaat met het zoveelste cliché over de noeste West-Vlaming en de luie Waal. Zo maakt u een discussie op Vlaams niveau bijna overbodig. "
- " Pardon ? "
- " Iets in mij doet vermoeden dat u als ondernemer een persoonlijke aversie heeft tegen vakbonden. "
- " U bent in wezen een anti-syndicalist. "
- " Dat zegt elke West-Vlaamse bedrijfsleider als hij 's morgens een verse délégué tussen zijn boterham legt. "
- " Iemand gelukkig maken tegen zijn goesting: dat klinkt pas paternalistisch. "
- " Dat durf ik toch te betwijfelen, want uw visie verandert blijkbaar geregeld. "
- " Dat is flauw. "
- " In het Franstalige weekblad Le Vif/L'Express werd u omschreven als ' un chien fou'. "
- " U bent uw loopbaan begonnen als consultant bij McKinsey. Dat zijn per definitie ijskoude analytici. "
- " Dat is inderdaad pathetisch. "
- " U bent geen neoliberaal, maar een confederalist. "
- " Zijn er nog leden van uw partij die zo openlijk de splitsing van de sociale zekerheid propageren ? "
- " Dat vind ik oprecht jammer voor iemand die zich positioneert als de man van de harde analyse. "
- " Tot slot, bent u er zich van bewust hoeveel bezwarende filmpjes er over u de ronde doen op het internet ? "
Ik zweer u dat het hier niet gaat om citaten uit een politiek debat. Het gaat ook niet om citaten uit een requisitoir van de Procureur des Konings. Het gaat niet over citaten uit een vonnis voorgelezen door de strafrechter. Het gaat ook niet over citaten uit een verhoor van een Taliban in de Abu Ghraib gevangenis.
Het gaat wel degelijk over een interview. Een interview waarin bijna alle vragen, geen vragen zijn, maar statements. Een interview waarin alle vragen 'geladen' of 'gekleurd' zijn. Een interview waarin de geïnterviewde beter een grote dosis masochisme heeft. Een interview waar in geen enkele vraag een spoor te vinden is van objectiviteit of enig respect. Een interview waarin een jager zo veel mogelijk op zijn prooi wil schieten.
Deze citaten komen uit een interview in HUMO met Staatssecretaris Hendrik Bogaert. Na drie vragen wist ik 100% zeker wie de 'vragensteller' was: de ene ware Godalmachtige Eric Goens.
Eric Goens is een man ( een journalist kan je hem bezwaarlijk noemen ) die 'kritisch' verwart met 'agressief ', die objectiviteit uit zijn woordenschat en zijn deontologische regels geschrapt heeft, die zijn frustraties en mislukkingen afreageert in een respectloze en beledigende interviewmethode, die geen enkele aandacht heeft voor wat de geïnterviewde zegt. Een man voor wie elk interview een egotrip is.
'Freelancer' kan je in dit geval best vertalen als 'ongeleid projectiel'.
Sinds pakweg 25 jaar zijn wielrennen en doping Siamese tweelingen. Als je over het één praat, denk je aan het ander.
Tot vandaag was voor mij het startpunt de Festina Tour ( 1998 denk ik. ) Sinds deze morgen is de tijdslijn verlegd naar 1988 ( de PDM- schriftjes ). Het is bang afwachten of en wanneer de tijdslijn nog verder in het verleden zal doorgetrokken worden.
Vanaf eind van de jaren 80 tot op vandaag is doping nooit uit het peloton verdwenen, en is het dopingdebat nooit uit het wielrennen verdwenen.
De culminatie, de etterbuil die moest en zou openbarsten, is er vorige week gekomen: de bekentenis(sen) van Lance Armstrong, de verpersoonlijking van de dopingzondaar, manipulator, leugenaar en bedrieger. Aan dit verhaal hangen nog veel staartjes. Andere verhalen staan ons zeker nog te wachten
De VRT sportredactie was, lang voor het ontstaan van Sporza, de autoriteit op het vlak van de koers. Fred De Bruyne, Marc Stassijns, Mark Van Lombeek, en sinds mensenheugenis Michel Wuyts. In principe weet niemand in Vlaanderen meer dan Wuyts over Franse kastelen, Franse wijnen, de koers, en de Ronde van Frankrijk. Hij zit pakweg twintig jaar in de buik van het peloton, van begin maart tot eind september, van de voorjaarsklassiekers, over de drie grote ronden tot aan het wereldkampioenschap en de Ronde van Lombardije.
Hij slaapt, bij manier van spreken, vaker bij de coureurs, ploegleiders, ploegdokters, mecaniciens en soigneurs dan bij zijn eigen vrouw.
Iedereen weet dat Michel Wuyts, telkens hij het woord doping hoorde, zijn handen in zijn zakken stak, begon te fluiten, en de andere kant opkeek.
Doping was voor Wuyts, op de tippen van zijn tenen over eieren lopen. Zelfs in de hevigste stormen, herinner ik mij geen interview, waarin Michel Wuyts één van de hoofdrolspelers ( renner, ploegleider, enz. ) met zijn gezicht midden in de kaka heeft geduwd. Nooit. Geen sprake van. Hoogstens een omfloerste vraag, een voorzichtige insinuatie, met de mogelijkheid voor de geïnterviewde om zich te verschonen, om te minimaliseren. Goed. Passons.
Vorige week ontploft de bom. De VRT sportredactie moet alle zeilen bijzetten. In elk journaal, in elk praatprogramma, komt het onderwerp aan bod.
Iedereen wordt gemobiliseerd: wielrenners, oud wielrenners, dokters, en natuurlijk wielerkenners en -journalisten, van buiten uit of van de eigen stal. Wij hebben Luc Vanwalleghem gezien, directeur van het Centrum Ronde van Vlaanderen, Hans Vandeweghe, de enige journalist, denk ik, die reeds twintig jaar de dopingproblematiek open en bloot heeft aangekaart, Carl Berteele, de man op de moto, Christof Vandegoor, de man van de radio, Maarten Vangramberen, de supersub, enz.
Waar was in godsnaam Michel Wuyts. Dit kan toch niet. De man die het allemaal heeft meegemaakt, gezien en gehoord was in geen velden te bespeuren.
Dit is, voor ons kijkers, onverklaarbaar en onaanvaardbaar.
Hier is stront aan de stok.
Ofwel komt Michel Wuyts ook in het reine en komt hij vertellen wat hij wist en wat hij weet. Hij kan dan meteen uitleggen waarom hij tot nu toe heeft gezwegen.
Ofwel blijft Michel Wuyts gewoon een medeplichtige aan de grote dopingleugen.
Hij was de laatste weken niet te zien. Hou het dan ook zo voor de toekomst. De geloofwaardigheid van de journalist Michel Wuyts is absoluut nul geworden. Nul ? Onder nul.
Jullie zullen wel iemand anders vinden die iets weet over Franse Châteaux, Toscaanse wijnen, en Spaanse Sherry.
Maar zoek alstublieft ook een wielerverslaggever die weet dat doping bestaat in het wielrennen, die zijn kop niet in het zand steekt, en die de kijker niet bedriegt.
Journalistiek is meer dan het mooie vertellen en het minder mooie verzwijgen...
Het is absoluut mijn bedoeling niet om hier televisie criticus te spelen en het programma te beoordelen en een score te geven.
Ik heb gekeken, niet omdat het een gala was, niet voor de decolletés van de voetbalvrouwen, maar gewoon omdat het een jaarlijks belangrijk moment is voor de voetbalwereld.
Ik heb gekeken tot het einde, zonder mij te hebben moeten dwingen om te blijven kijken. Leuk, lichtjes, kabbelend. Weinig uitschieters, weinig afknappers.
Eén spijtig schoonheidsfoutje, schoonheidsfout.
De toch symbolisch belangrijke prijs van fairste speler van het jaar, gekozen door de scheidsrechters, gaat naar Tom Van Imschoot. Ik veronderstel dat die keuze gebaseerd is op een paar specifieke feiten of gedragingen van de speler, tegenover de ref of tegenover zijn tegenspelers ( toegeven aan de ref dat het wel degelijk een strafschopfout was, toegeven dat het een schwalbe was, zeggen dat de tegenstander hem niet heeft geraakt en dus geen geel verdient ??? ) .
Ik weet het dus niet en ik vind dat bijzonder spijtig. Tom Van Imschoot is niet de meest bekende speler, en hier lag een schitterende opportuniteit om hem toch volop krediet te geven voor zijn verkiezing als fairste speler. Topprioriteit voor de Voetbalbond en hier afgehandeld als een vluggertje...
Het echte emo moment van de avond moest nog komen.
Het was uiteraard afgesproken. Het was zeker geënsceneerd. Maar gezien we met goede acteurs te maken hebben, leek de verzoening tussen Bondsvoorzitter François De Keersmaecker en George Leekens oprecht en gemeend, en misschien is dat wel zo.
Op het moment van de handshake en de zedige omhelzing tussen de twee, switchte de regisseur naar een close up beeld van Kathleen, de levensgezellin van George Leekens.
Kathleen weende tranen met tuiten, tranen van vreugde , geluk, en opluchting.
Kathleen kan niet leven in ruzie en spanning, Kathleen kan niet leven met onopgeloste conflicten, Kathleen kan niet verdragen dat haar geliefde afziet, en met deze verzoening viel meteen een ongelooflijke last van haar schouders. Voor ons misschien onbelangrijk, voor Kathleen misschien een van de mooiste momenten uit haar leven.
Ik voel dat ik begin te klinken als Hilde Sabbe van HLN.
Dus is het tijd dat ik stop, maar het was wel een onverwacht feel good moment.
Ik sta echt niet te springen om elke dag te berichten over de kinderachtige spelletjes van onze politici, maar je kan er gewoon niet naast kijken.
In Wallonië bereiden de partijen zich voor op de verkiezingen van 2014 en het gevecht tussen de P.S. en de MR zal hard zijn. Dat betekent echter niet dat ze nu al vechtend en tierend over de vloer rollen. Vooraleer de onderlinge strijd te beginnen, bereiden zij eerst samen een gezamenlijke strategie en tactiek voor om, na de verkiezingen, één blok te vormen tegenover de Vlaamse partijen. Dit lukt hen telkens opnieuw, wij slagen daar nooit in. Wij verschijnen altijd aan de onderhandelingstafel in verspreide slagorde en met melige standpunten.
Als je het Vlaamse circus de laatste weken bekijkt, dan kan je nu al bijna voorspellen, dat wij, ook na de verkiezingen van 2014, aan tafel zullen zitten als een coalitie van aartsvijanden.
Socialisten tegen liberalen, liberalen tegen N-VA, Groen tegen CD&V, CD&V tegen liberalen, Vlaamse regering tegen Federale regering en omgekeerd. Als ze zo doorgaan zal het binnenkort niet meer mogelijk zijn om nog een wetsontwerp of decreet door de regeringen goedgekeurd te krijgen. Jij schiet naar mij, ik schiet naar jou. Jij viseert één van mijn ministers, ik één van jou. Jij keldert mijn wetsvoorstel, ik het jouwe.
De discussies worden scherper en persoonlijker. Men speelt vaker de man dan de bal.
Hier en daar vind je nog iemand die probeert te verzoenen, maar die tezelfdertijd dan toch ook een sneer uitdeelt. Zo zegt Johan Vande Lanotte vandaag in het HLN in verband met de gouverneursbenoeming: "...Waarom maken Rutten en De Wever daar zo'n spel over ?" Ik vergis me misschien, maar ik dacht niet dat De Wever hierover spel heeft gemaakt. Zijn voordracht werd door de Vlaamse regering unaniem tot de hare gemaakt en Kris Peeters lijkt niet van plan om met de spelletjes van het pruilmondje mee te spelen.
Aan de andere kant heb je de geboren ruziemakers die altijd klaar staan om olie op het vuur te gooien. Eric Van Rompuy was vandaag nog maar eens vergeten om zijn Clozan te nemen. Zonder Clozan krijgt hij, van zodra hij de naam N-VA hoort, ongecontroleerde woede aanvallen, waarbij het schuim hem op de lippen staat.
Doe de mensen dit alstublieft geen anderhalf jaar aan. Kleine politiek, spelletjes, pesterijen, de mensen zijn het beu. Ze begrijpen er niets van, maar ze weten wel dat het niet over hun dagdagelijkse problemen gaat, niet over de vergrijzing, niet over armoede, niet over Ford Genk, niet over onderwijs, enz.
Er zijn er te veel die op een ongeoorloofde manier met vuur spelen, en dus met ons en onze toekomst.
De kiezers zullen het zich in 2014 nog wel herinneren.
Eén van de onderwerpen deze avond bij Pauw en Witteman ( Ned. 1 ) was het euthanasieverhaal van de Belgische tweelingbroers een tiental dagen geleden.
Rond de tafel: Dokter Wim Distelmans, de autoriteit op dit gebied in Vlaanderen, een Nederlandse cabaretier die blind geboren is en nu doof aan het worden is ( het omgekeerde van de tweelingbroers ), en toevallig ook Dries van Agt, ex CDA premier en een christelijk mens.
Gedurende twintig minuten werd een zeer sereen, hoogstaand en emotioneel debat gevoerd; geen debat eigenlijk, maar een gesprek.
Naar het einde van het programma toe, krijgt iedereen nog een slotwoord.
De Nederlandse cabaretier zegt: zoveel hangt af van je persoonlijke situatie, van je omgeving ook. Ik begrijp ten volle de beslissing van de twee broers, maar ikzelf zou het niet doen.
Dries van Agt zegt heel ernstig: ik heb de grootste bewondering voor de mensen die de broers hebben begeleid.
Omdat Wim Distelmans eerder had gezegd: ik praat alleen maar over de situatie in Vlaanderen, stelt Paul Witteman hem een tricky laatste vraag: wat zou er gebeurd zijn indien het zou gegaan zijn om twee Waalse broers in plaats van twee Vlaamse ?
En Distelmans antwoordt onmiddellijk en spontaan: dan zouden wij veel minder lang hebben getwijfeld.
De hele studio, Jeroen Pauw en Paul Witteman inbegrepen, lagen in een deuk.
Dit stomme inside mopje op de rug van de Walen werd hier plots een ontlading - er werd echt hartelijk gelachen - omdat het zeer intiem, serieus, emotioneel gesprek werd afgerond met een lichte noot en een gulle lach.
Schitterend televisiemoment !
LC
P.S.: Pauw en Witteman van maandag tot vrijdag op Ned 1, om 23 uur, net na Reyers Laat. Hoogst aanbevolen.
Gisteren in de Zevende Dag, vandaag in het nieuws.
Ik denk inderdaad ook dat het hoogdringend is, dat alle vakbondsmensen rond de tafel gaan zitten om de plooien glad te strijken en een einde te maken aan een onoverzichtelijke en chaotische situatie.
Vooral het Revolutionair Arbeiderscomité zou moeten leren " to know when to hold it and to know when to fold it ". Volgens mij zijn ze tot nu toe duidelijk hun hand aan het overspelen. Dat moet je vooral niet doen wanneer je geen wettelijke poot hebt om op te staan.
Vorige week klonk het nog dat de beslissing en het dwangbevel van de Voorzitter van de Rechtbank van Eerste Aanleg, op basis van een éénzijdig verzoekschrift, niet wettig is. De deurwaarder die zich zou aanbieden zou dat beter doen beschermd door de Special Forces... Deze morgen bleek dat een eenvoudig bezoek van een deurwaarder voldoende was om, met de staart tussen de benen, de barricades te verwijderen en werkwilligen binnen te laten. Wat bleef er over ? Een zielig groepje van honderd man dat honderden werkwillige collega's ' kakkerlakken ' toeriep. Echt zielig.
Natuurlijk heb je in zo'n situatie altijd een klare zot of een passonaria die volledig door de rooie gaat. Dit keer een vrouwelijke vakbondssecretaris. Bewuste mevrouw heeft voor de media officieel verkondigd, dat de verplichting om werkwilligen toe te laten afbreuk doet aan het stakingsrecht, meer zelfs, een einde maakt aan het stakingsrecht. En nog een erbij; stakingspiketten worden nu verboden !
Stakingspiketten werden nooit verboden, zijn ook nu niet verboden, en ook in de toekomst niet. Mevrouw kent het verschil niet meer tussen een piket dat de vrijwilligers met discussie en pamfletten probeert te overtuigen om solidair te zijn, en een piket dat manu militari werkwilligen de toegang ontzegt. Dit laatste werd af en toe eens oogluikend toegestaan gedurende een korte periode, maar is desalniettemin altijd verboden geweest. Dit maakt geen deel uit van het stakingsrecht.
Naast het wettelijk aspect, is er in deze zaak bovendien een ethisch aspect. Hoe kan je verantwoorden dat 100 radicalen 5.900 mensen het recht ontzeggen om te werken ?
Hoe je met zo'n actie goodwill denkt te creëren bij de Ford arbeiders en bij de meerderheid van je collega's is voor mij een volkomen raadsel.
Het Revolutionair Actiecomité zou er ook even moeten aan denken dat zij niet alle macht in handen hebben. Hebben ze al eens nagedacht hoe ver de werknemers van de toeleveranciers van huis zullen zijn, indien de vier bedrijven in de komende dagen de boeken zouden neerleggen ?
Ook een ander utopisch punt moet, volgens mij, dringend uitgeklaard worden. De Ford vakbonden engageren zich om hetzelfde sociaal plan uit de wacht te slepen voor de arbeiders van de toeleveranciers als voor de Ford werknemers. Dit is een engagement dat zij niet kunnen hard maken.
Wettelijk hebben zij geen poot om op te staan. Tussen Ford en de werknemers van de toeleveranciers bestaat geen enkele arbeidsrelatie.
Een paar punten:
- de bedragen waarover hier wordt gepraat ( werkloosheid met bedrijfstoelage, opzegvergoedingen, premies ) zijn naar Amerikaanse normen astronomisch. Je moet dus opletten om de elastiek toch niet te hard te rekken. - indien Ford iets zou doen voor de werknemers van de toeleveranciers, dan is dit puur caritatief. Dit kan je, volgens mij, van Ford niet vragen. Dit zou een ongelooflijk precedent scheppen voor Ford en voor veel andere multinationals, precedent dat ze absoluut willen vermijden. - de enige dreiging die ik van de vakbonden tot nu toe heb gehoord is: als Ford niet ingaat op onze eisen, dan rolt er hier de komende twee jaar geen auto meer van de band.
Opnieuw: let op om je hand niet te overspelen !
Met dit scenario blijven 6000 arbeiders de volgende twee jaar werkloos. Dit scenario zou voor Ford ongetwijfeld een probleem creëren. Maar indien ze zich gechanteerd voelen of indien ze de indruk hebben dat er met hen wordt gesold, dan zijn zij bekwaam om de sleutel onder de vloermat te leggen, en hun probleem op een andere manier op te lossen. Geld is er en de technische productiemogelijkheden elders zijn er ook.
Vergeet niet: de sluiting van Ford Genk is voor ons een economisch en menselijk drama. Op de radar van de Ford Directie in Amerika is het een minuscule , bijna onzichtbare, bliep...
Ik roep op tot eensgezindheid, een keihard dossier, harde onderhandelingen, maar alstublieft realistische en haalbare eisen.
Je moet er absoluut het maximum uithalen, maar "you have to know when to fold it".
Ik zou er naar streven om met Ford en de toeleveranciers tot een overeenkomst te komen. Ik zou passen voor een partijtje armworstelen met Ford.
Dit weekend had de nieuwjaarsreceptie van de SP.a plaats.
Altijd iets om naar uit te kijken, want de Vlaamse bevlogen en inspirerende redenaar, Bruno ' de kleine' Tobback, zal traditioneel de preekstoel bestijgen voor een redevoering waar Cicero en Martin Luther King een punt kunnen aan zuigen.
De voorzitter van de SP.a is de enige politicus die een applausmeester mee heeft om aan te duiden wanneer het publiek moet lachen of applaudisseren.
Ik geef toe, het is niet gemakkelijk voor Bruno. Een toespraak geven met zinnen van maximum vijf woorden, is niet evident.
Eén keer was hij ongewild grappig. " Ik wil komaf maken met het imago van België als belastingparadijs voor de rijken ! "
Dit soort uitspraken doe je alleen als je elk perspectief overboord hebt gegooid en alle zin voor relativiteit hebt verloren.
Ik heb al honderden lijstjes gezien met belastingparadijzen. Ik heb er nog nooit een gezien waar België op stond.
Een vraag voor Bruno: als België een belastingparadijs voor de rijken is, waarom zitten dan 75% van de tienduizend rijkste Belgen met hun geld en hun fortuin in het buitenland, juist, in belastingparadijzen ?
Die mensen zijn gek: ze lopen van een veilig paradijs weg naar een ver en obscuur paradijs. Waarom ?
Veronderstel dat je een paar miljoen euro zwart geld hebt ( ontsnapt aan John Crombez ), waar vlucht je dan met je fortuin heen ? Naar het belastingparadijs België of naar Zwitserland, Jersey, de Kaaiman eilanden, Monaco, Curaçao, Guernsey, Gibraltar, Antigua, Liechtenstein, de Britse Maagdeneilanden, de Bahama's, Mauritius, Gibraltar, de staat Delaware ( VS ), enz
Overigens heb ik nog een probleem met de Bernard Arnault - Gerard Depardieu fobie.
Ik ben ten eerste honderd procent voorstander van een belasting op de grote vermogens ( Frankrijk kan als model dienen; we hebben het wel over de 'Taxe sur les grosses fortunes' en niet over de superbelasting van 75% op de hoogste inkomensschijf ). Ik denk overigens dat zowat 80% van de Belgen achter zo'n belasting staan, want wij zullen er toch nooit last van hebben. Ik ben wel principieel voor die belasting, zonder enig verband met Arnault of Depardieu.
Nog een vraag voor Bruno: - Arnault en Depardieu en nog een paar duizend landgenoten verhuizen van Frankrijk naar België om minder belastingen te moeten betalen. Schande, schandaal, jamais de la vie , gangsters, zakkenvullers. Jullie willen van die mensen niet weten. Indien je ze zou kunnen terugsturen naar Parijs met de Thalys, dan zou je het morgen doen. Brengen die mensen iets bij aan België ? Ja, kapitaal, business, enkele jobs, waardevolle contacten, enz. Kosten die mensen iets aan België ? Absoluut niets, nada.
- Duizenden mensen vanuit de hele wereld komen, sinds jaren, elk jaar naar België afgezakt om puur economische redenen. We zullen niet in detail treden, maar velen komen om hier te leven op kosten van ons systeem van sociale zekerheid, meer bepaald ook gezondheidszorg, werkloosheid, onderwijs. De praktijken en de misbruiken zijn bekend. Voor jullie zijn die mensen welkom, ze moeten met open armen worden ontvangen en wie kritiek heeft op de uitwassen is een racist. Brengen die mensen iets bij aan België ? Niets, nada. Kosten die mensen iets aan België ? Fortuinen.
Eerlijk zelfbeschermend ? Ik zou liever wat meer mensen van die eerste groep aantrekken en wat minder van de tweede groep. Moet ik daarvoor beschaamd zijn ? Neen. Daarom stem ik ook niet voor de SP.a van de kleine korporaal.
De Open VLD houdt haar absurde spelletje in verband met de Gouverneur van Oost-Vlaanderen nog even vol. Zij heeft verhinderd dat de federale regering tot een unaniem advies kon komen, zodat de benoeming voorlopig is geblokkeerd. Dit is een van de meest onnozele politieke spelletjes van de laatste jaren.
De Open VLD betwist de voordracht door de N-VA van Jan Briers, een hooggeachte personaliteit, burger boven alle verdenking en daarbij partijloos, politiek onbevlekt. Daarbij geeft de Open VLD aan, dat zij vindt dat zij recht had op de voordracht van de kandidaat-gouverneur, en dat zij daar één van haar donkerblauwe mannetjes wou droppen. Ik denk dat iedereen er kan inkomen dat, gezien de huidige politieke machtsverhoudingen in Vlaanderen, de N-VA duizend keer meer recht heeft op de voordracht dan de Open VLD. Dat de N-VA bovendien op de korrel genomen wordt voor een niet-politieke benoeming tart de verbeelding, als je weet dat de CD&V een jaar geleden een super tsjeef naar Brugge heeft gestuurd, met de volledige instemming van diezelfde Open VLD.
Wat ik in deze bijzonder erg vind, is dat de Open VLD eigenlijk vrij openlijk de bekwaamheid van Jan Briers in vraag stelt ( toen zij begonnen waren Denys, Stevaert en Decaluwé blijkbaar allemaal rampenspecialisten en overstromingsdeskundigen ? ). Ik vind dit ronduit beledigend tegenover iemand die in zijn leven en carrière duizend keer meer heeft bewezen dan het pruilmondje, iemand die bovendien zijn lievelingsjob opgeeft om, op vraag van de N-VA, gedurende een aantal jaren zijn provincie, zijn gewest en zijn land te dienen.
Uiteindelijk is mijn vraag een politieke vraag: bij wie denkt de Open VLD met dit stukje cinema sympathie te halen ?
De overgrote meerderheid van de mensen begrijpt er niets van. Zij die het wel begrijpen bestempelen de Open VLD als slechte verliezer en als herriestokers zonder enige reden of motief. Iedereen vindt het spelletje irritant.
Jan Briers heeft een enorme kennissenkring, vooral ook in Oost-Vlaanderen, van bedrijfsleiders, ondernemers en zelfstandigen. Hij heeft in die kringen enorm veel respect en vriendschap opgebouwd. Dit bijna ex Open VLD kiezerspubliek zal dus waarschijnlijk de aanval van de Open VLD op iemand die zij bijzonder appreciëren, zeer leuk vinden. Goed gescoord, Gwendolyntje !
En nu komt nog het meest cynische van de zaak: achter de schermen zeggen Open VLD intimi nu reeds dat het verzet van de partij nog maar enkele uren, hoogstens een paar dagen, zal duren. De motivering zal zijn: wij hebben overleg gevraagd, dat is er nu gekomen en dus scharen wij ons achter de voordracht. De werkelijke uitleg is: het was maar voor de 'leute', zoals ze bij ons zeggen, om mensen te kloten.
Nieuwe politieke Open VLD cultuur.
LC
P.S.: Tiens, ik heb een nieuw woord gevonden voor de politiek van de Open VLD onder Rutten. Wat dachten jullie van kleuterschoolpolitiek ?
