Tijdens de rust van de wedstrijd Charleroi - Kortrijk, heeft de trainer van Kortrijk in de kleedkamer beloofd, dat de eerste speler van Kortrijk die een goede pass zou geven, een applausvervanging zou krijgen.
" Vandaag is D-day. De dag dat hij voor de buitenwereld de perfecte echtgenoot van zijn ex-vrouw moet spelen. Ik kan hem wel vermoorden...Zak, zeg ik luidop, en ik hoop dat hij het gehoord heeft. "
Vijftig tinten menopauzale bitcherigheid.
Nee. Hilde Sabbe in NINA.
Ik zal bij deze Mevrouw Hilde Sabbe, sterreporter van HLN en vaste begeleidster van koninklijke en prinselijke missies, voordragen bij het Nobelprijs Comité voor literatuur, voor haar verzameld werk.
Jarenlang heeft zij ons tot in de kleinste details op de hoogte gehouden van het formaat, de kleur en de aard van de neus- en andere keutels van haar eeuwig puberende zoon; zij heeft ons ingewijd in haar amoureuze en seksuele relaties met de vader van de puber, haar echtgenoot van het moment, haar ex-man, haar ex-echtgenoot van het moment, haar fitnesstrainer, haar boy toy, haar minnaar, haar ex-minnaar, haar biseksuele castraat, e. a.
Ik zal vooral haar zin voor detail onderstrepen: datum, uur, duur, plaats, lengte, dikte, intensiteit, aantal decibel, evenals de zeer brede waaier aan activiteiten, beschreven in een taal die niets aan de verbeelding overlaat en in bepaalde gevallen zelfs vraagt om het gebruik van een gespecialiseerd woordenboek.
Bij de laatste prinselijke handelsmissie naar Australië, is Prinses Mathilde thuis gebleven, omdat het Hof oordeelde dat het niet opportuun was om Prinses Mathilde nog langer bloot te stellen aan de encyclopedische kennis van Mevrouw Sabbe in bepaalde domeinen.
Men had natuurlijk ook Mevrouw Sabbe thuis kunnen laten, maar op algemene vraag van de deelnemers aan de missie, werd deze optie niet weerhouden.
Als de 1- januari -2013-oppositie in Kortrijk verder doorgaat op het oppositie-élan waarmee ze sinds de verkiezingen bezig is, dan zal het politiek schouwspel de komende zes jaar niet mooi zijn.
Sinds de alternatieve coalitievorming loopt de verstoten keizer, Stefaan De Clerck, permanent te zagen, te klagen, te morren, te brommen op een puur non-rationele wijze en hoofdzakelijk uit zelfbeklag. Intimi zijn er getuige van geweest hoe de afscheidnemende burgemeester bij het horen van de namen Q, Quickie, Van Quikenborne en Vincent met een stratosferische bloeddruk en het schuim op de lippen over de vloer rolt.
De bijna-ex is bijvoorbeeld razend omdat de nieuwelingen een paar genomen beslissingen zullen terugdraaien, gewoon omdat die beslissingen niet stroken met hun toekomstidee voor Kortrijk. Ik dacht, in al mijn naïeviteit, dat dit in een democratie perfect mogelijk was.
Intussen bereidt Quickie zich, samen met zij ploeg, obsessioneel voor. Zij willen slagen.
In die context stapt Q ook als persoon naar de inwoners van Kortrijk en zegt: "Q en Quickie behoren tot mijn jeugd, mijn verleden, mijn ego. Nu ik zal bezig zijn met de stad en haar 75.000 inwoners, worden Q en Quickie begraven, en is het, vanaf nu, voor iedereen Vincent."
Volgens de journalist van HLN reageerde Stefaan De Clerck bijzonder korzelig op het nieuws en weigerde in de krant geciteerd te worden. Maar de journalist vindt dat hij de telefonische uitspraak van De Clerck " het kan mij geen bal schelen", toch niet aan zijn lezers wil onthouden.
Bart Caron, Vlaams parlementslid en fractieleider van Groen in Kortrijk trekt zijn witte psychiaterkiel aan en oreert: " Van Quickenborne wil een gebrek aan geloofwaardigheid en vertrouwen rechttrekken, maar het zal niet lukken. Hij zal niet veranderen. Hij zal altijd egocentrisch gericht blijven. " Ter info: Caron heeft al jaren last met de zwaartekracht en zweeft, bij voorkeur over het Kunsteneiland, de Kunstfabriek en het Kunsttoilet van de uittredende coalitie. De houding van de Groene druïde is zeer eigenaardig, gezien Vincent reeds heeft aangekondigd dat de nieuwelingen, twee door Groen zeer omstreden projecten van de ouderlingen, niet zullen uitvoeren: er zal geen transportzone worden uitgebreid ten nadele van vele hectaren landbouwgrond, en het Kennedybos zal niet worden gekapt om plaats te maken voor een parking. Normaal verwacht je dan toch applaus van Groen. Nee ?
De politicoloog Carl Devos werd ook om zijn opinie gevraagd. Hij vindt de démarche van Vincent "een doordachte en slimme zet" en geeft hem met zeer veel welwillendheid het voordeel van de twijfel. Hij kan het; het is nu aan hem om het te bewijzen.
Het initiatief om het niveau van de politiek in Kortrijk terug te brengen tot het niveau van de dorpspolitiek, komt voorlopig eerder uit het oude kamp. Ze zullen nog moeten leren dat constructieve oppositie ook bestaat.
Midden de Michelle Martin hysterie van deze zomer, was Paul Marchal er als de kippen bij om een wijziging ( lees: verstrenging ) te vragen van de wet op de vervroegde invrijheidstelling en de werking van de strafuitvoeringsrechtbanken. Natuurlijk zijn de politici ingegaan op de roep van het volk. Ze hebben de koe onmiddellijk bij de horens gevat...
Ik heb toen twee, drie keer, zeer klaar en duidelijk gewaarschuwd:
- Let op ! Het is nooit verstandig om een hele wetgeving te wijzigen naar aanleiding van één specifiek geval, zeker niet als dit ene geval uitzonderlijk en controversieel is.
- Let op ! Ga niet over één nacht ijs. Doe het niet overhaast. Denk goed na over alle mogelijke consequenties.
Turtelboom ( wat mij een beetje ontgoochelt in haar ) is er onmiddellijk ingevlogen met zevenmijlslaarzen. Wat klaargestoomd werd is geen wetsvoorstel ( ingediend door een lid van het parlement ), maar een wetsontwerp, gemaakt door de Minister, haar kabinet en haar administratie.
Dit ontwerp werd, zoals het hoort, voorgelegd aan de Hoge Raad voor Justitie.
Deze Raad heeft nu het ontwerp van de Minister met de grond gelijk gemaakt.
De hoofdreden om het werkstuk van tafel te vegen is gewoon ongelooflijk, burlesk, hilarisch indien het niet de zoveelste illustratie was van de totale verloedering van Justitie, open en bloot, tot op het hoogste niveau.
De Minister van Justitie en haar kabinet verstaan het om een ontwerp in te dienen, dat door de Raad als waardeloos wordt beschouwd, omdat ( ga liever eerst zitten ) het ontwerp een "onmiskenbare" schending inhoudt van één van de basispijlers van onze rechtstaat, namelijk het principe van de scheiding der machten.
Ik weet niet of jullie het groteske kunnen inschatten, maar de top van Justitie in ons land weet niet meer dat er zoiets bestaat als 'de scheiding der machten'...
Ik herhaal het: zij die nog de illusie hebben dat wij in een rechtstaat en in een democratie leven, dwalen.
Ik weet niet of het jullie al opgevallen is, maar als er ergens stront aan de stok is, dan is Schouppe nooit veraf. Ik denk dat Schouppe het noodnummer van de CD&V is. Van zodra iemand roept: " Stront aan de knikker ", rinkelt de GSM van Etienne. Minuten later is de Seal ter plaatse, publiek, ondergronds, incognito, via de zee, schietend, vanuit de lucht. Twee opdrachten: maximale damage control voor de eigen partij, maximale schade voor de tegenpartij; collateral damage is onbelangrijk; er wordt niemand gevangen genomen!
Schouppe is voor deze rol gemaakt: hij heeft geen normen en waarden. Het huwelijk tussen de partij van de normen en waarden en de man die er geen heeft, is een puur verstandshuwelijk. De macho man verdient veel geld en de partij kan altijd iemand gebruiken om het vuile werk te doen..
Geheime giften voor de partij: Etienne Schouppe. Coalitievorming in de steden en gemeenten voor de verkiezingen: Etienne Schouppe. Overlopers recruteren: Etienne Schouppe. Debatten in de Zevende Dag waar niemand naar toe wil: Etienne Schouppe. ARCO: Etienne Schouppe. Vraag u eens af waarom Schouppe, uit het niets, plots een prominente rol opeist in het ARCO dossier ? Waarom hij ?
Wat is de opdracht van Schouppe in deze moeilijke tijden rond het ACW, ARCO, Dexia, Leterme: mist spuiten, veel mist en dichte mist; de aandacht afleiden, chaos creëren, iedereen tegen iedereen doen vechten. Met zijn jarenlange ervaring beheerst hij alle gevechtstechnieken.
Hij gooit gewoon een atoombom, zodat niemand nog durft piepen over die staatswaarborg voor de ARCO deelbewijzen:
- het spaarboekje geniet van staatswaarborg sinds het stenen tijdperk, onbetwist en onaantastbaar - de deelbewijzen van ARCO hebben, in duistere omstandigheden, plots die waarborg gekregen drie jaar geleden. De kans bestaat dat de Raad van State die waarborg onwettelijk verklaart.
Atoombom van Schouppe: als de waarborg wegvalt voor ARCO, dan moeten we die meteen ook maar laten wegvallen voor de spaarboekjes.
Techniek: de logica op haar kop zetten.
Justificatie: nul. Intellectuele onderbouw: nul. Argumentatie: nul. Haalbaarheid: nul. Gewoon een fameus schot voor de boeg met de bedoeling om zelfs de kleinste spaarder in ons land de stuipen op het lijf te jagen.
Met een dubbele cognac in zijn hand, een dikke sigaar in zijn mond en een smerige grijns op zijn gezicht kijkt de sluipschutter naar de aangerichte schade en hij ziet dat het goed is.
Of zijn schot ook resultaat zal hebben is voor hem irrelevant. Het gaat hem alleen nog om het plezier van het schieten.
LC
P.S.: Volgende opdracht van Schouppe: anderhalf jaar lang zoveel mogelijk atoombommen op de kop van Bart De Wever droppen.
Donderdagnamiddag. Villa Politica. Federaal Parlement. Vragenuurtje. Onderwerp: ARCO en de staatswaarborg.
Eerste vaststelling: enkel de oppositiepartijen hebben vragen en nemen deel aan het debat. De coalitiepartners van de CD&V mengen zich niet. Ze willen hun partner niet verder de dieperik induwen, maar een stevige hand uitsteken om ze uit de miserie te halen is er ook niet echt bij. De vragen van Groen en N-VA zijn direct, scherp en pertinent. Vooral Meryem Almaci ruikt bloed. Steven Vanackere, de Minister van Financiën, antwoordt.
Hij leest van een papiertje een deel van de tekst voor van het advies van de Auditeur van de Raad van State. Boodschap: het is maar een advies en bovendien is de vraag over het gelijkheidsbeginsel niet beantwoord. Hij antwoordt kort op een detailvraag van Almaci. Hij keert terug naar zijn bank, cool cool, en schertst en grapt tijdens de replieken met collega's.
Niks aan de hand. Grappig. Een scheet in een glas water.
En nochtans. Tien minuten eerder had elke vragensteller zeer uitdrukkelijk gewezen op het mega belangenconflict waarin Vanackere zich bevindt. Niemand vraagt het ontslag van Vanackere. Men vraagt gewoon, dat hij , gezien het manifeste belangenconflict, afstand neemt van dit dossier en het door een collega verder laat behandelen.
In elke democratie die zichzelf respecteert zou de betrokkene, binnen de minuut, op dit verzoek ingaan.
Vanackere kan in deze omstandigheden politiek, deontologisch en ethisch niet anders dan een stap opzij zetten. Indien hij het zelf niet beseft, dan hebben zijn partijtop en de Eerste Minister de verdomde plicht om hem er toe te dwingen. Zo niet zijn zij medeplichtig aan deze fundamentele verkrachting van de democratie.
Een korte situatieschets: Steven Vanackere zit in de toporganen van de christelijke zuil, meer bepaald ook bij het ACW. Hij neemt deel aan alle belangrijke beslissingen en is van alles op de hoogte. Hij heeft meegewerkt aan de betwiste constructie van een staatswaarborg voor zijn vrienden ( ten belope van 1,5 miljard euro, die wij, belastingbetalers, eventueel zullen moeten ophoesten ).
Vandaag wordt die waarborg in vraag gesteld. Vandaag is Vanackere Minister van Financiën.
Als ACW-man kan hij niet anders dan die waarborg verdedigen. Als Minister van Financiën zou hij eigenlijk die waarborg moeten bestrijden om de schatkist te ontlasten van 1,5 miljard euro.
Ik beweer dat, in deze situatie, geen enkel menselijk wezen nog in staat is om objectief te denken en te handelen.
Neem nu het voorbeeld van het 'gelijkheidsbeginsel'. De Raad van State kan hierover geen uitspraak doen, want dit behoort tot de bevoegdheid van het Grondwettelijk Hof. De Raad van State zou de vraag kunnen voorleggen aan het Hof.
Nu veronderstel ik dat de regering of de Kamer ook die vraag zouden kunnen voorleggen aan het Grondwettelijk Hof. Zal Vanackere dit initiatief nemen of niet ?
Dit is bijzonder ernstig en raakt aan de fundamenten van een democratie. Iemand moet hem dwingen om een stap opzij te zetten, eerder vandaag dan morgen.
Overigens heeft die houding zeer gewichtige consequenties...
Vandaag wordt in een ander stinkend dossier Filip Dierckx, ex - CEO, in verdenking gesteld door de onderzoeksrechter wegens eventuele misdrijven in het kader van de Fortis affaire. Dierckx is nu de nummer 2 bij BNP Paribas Fortis én Voorzitter van Febelfin, de federatie van de Belgische financiële sector. In die laatste hoedanigheid leidt hij de hervorming van de banksector en het banksysteem, onder meer met het doel om in de toekomst Fortis en Dexia toestanden te vermijden.
De man moet dus een systeem uittekenen waarin het niet meer zal toegelaten zijn om te doen wat hij eventueel heeft gedaan, terwijl hij in zijn eventuele verdediging zal zeggen dat alles wat hij heeft gedaan perfect wettelijk en koosjer was. Onmogelijk belangenconflict.
En toch vinden ook hier de man zelf en Febelfin niet dat hij, misschien tijdelijk, een stap opzij moet zetten bij Febelfin.
Dit is het begin van het einde: waarom zou Dierckx zich, omwille van een belangenconflict, tijdelijk, moeten terugtrekken terwijl Vanackere, ondanks een reuze belangenconflict, gewoon blijft zitten ?
Waarom zou Francis Vermeiren 500.000 euro moeten laten liggen van het Vlaams parlement, ondanks het débacle van de Vereniging voor Steden en Gemeenten in de zaak Dexia, wanneer Jean Luc Dehaene miljoenen heeft opgestreken bij Dexia, ondanks het débacle van Dexia ?
Iedereen weet het toch: waarom moet iemand nog de fundamentele regels van de rechtstaat en van de ethiek respecteren, als men er aan de top elke dag zijn voeten aan veegt ?
Een "operatie schone handen" is bij ons meer dan ooit nodig. Wie zal het initiatief nemen ?
-Veel gedupeerden in de ARCO affaire, eigenaars van deelbewijzen dus, reageren woest op het wegvallen ( eventueel ) van de staatswaarborg. Onder meer in het programma van Jan Hautekiet op radio 1, werd door sommige bellers zeer dreigende en agressieve taal gebruikt. Op vraag van Jan hebben velen verteld wanneer en hoe en waarom ze die deelbewijzen hebben gekocht. Telkens weer komen de namen BAC en BACOB terug. Met andere woorden, zeer veel coöperatieve vennoten hebben die deelbewijzen al jaren.
Eigenaardig is dat de meeste van die mensen doen alsof die deelbewijzen van een staatswaarborg genoten vanaf het moment dat ze die kochten en dat die waarborg nu plots, na zoveel jaren, wegvalt. In hun hoofd hebben hun deelbewijzen inderdaad ongeveer hetzelfde statuut als een spaarboekje. Maar dat is natuurlijk niet zo. Toen de mensen die bewijzen kochten was er absoluut geen sprake van staatswaarborg, en nooit hebben die eigenaars om een staatswaarborg gevraagd, zoals niemand er aan denkt om een staatswaarborg te vragen voor de aandelen die hij op de beurs koopt.
Die staatswaarborg is hen als een onverwacht cadeau in de schoot gevallen, toen het gefoefel van ACW, ARCO, DEXIA, en hun politieke vrienden tot zo'n precaire situatie had geleid, dat die staatswaarborg door ARCO werd afgedwongen, onder meer, in ruil voor bijkomende aankopen van Dexia aandelen. En dat is recent: het is gebeurd in 2009 - amper drie jaar geleden - in zeer troebele omstandigheden; zo troebel dat het er nu op lijkt dat die waarborg gewoon onwettelijk werd gegeven, en dus weer moet verdwijnen.
Die staatswaarborg is absoluut niet inherent aan het product ( integendeel ) en bestond bij aankoop niet.
Als de belastingen je, tegen de wet in, een voordeel geven en het achteraf terug vragen, dan aanvaard je dat toch. Als je bank bij vergissing een bedrag op je rekening stort en het er achteraf terug afhaalt, dan krijg je toch geen woede-aanval.
- de terminologie die die eigenaars van deelbewijzen gebruiken is zeer dubbelzinnig. Zij die weten waar de klepel hangt, noemen het een spaarproduct en positioneren het zo dicht mogelijk bij een spaarboekje. Op die manier zou je de waarborg eventueel kunnen rechtvaardigen naar analogie met dat spaarboekje. Verreweg de meeste mensen spreken evenwel over 'aandelen' ( een klein aantal over 'deelbewijzen' of een belegging ). Overigens, op het deelbewijs zelf staat uitdrukkelijk het woord 'aandeel'. Bovendien is er nooit en nergens sprake van interest of van rente, maar van een 'jaarlijks dividend'. Nu komen beweren dat zij dachten dat ze een spaarboekje hadden 'gekocht' is vergezocht en overdreven. Indien BAC en BACOB het zo zouden hebben voorgesteld, dan zijn zij daarvoor verantwoordelijk, en niet wij.
- de grote chef van het ACW zegt: " Wij kunnen de slachtoffers niet vergoeden, want ten gevolge van het Dexia/ARCO debacle zijn wij al ons geld kwijt." Als we dit niet geloven zullen ze ons wel een andere blaas in de nek slaan. Dit is straf. Je vraagt aan een dief om de schade te vergoeden en hij antwoordt: dat moet je aan de belastingbetaler vragen... Tot in het parlement wordt zeer ernstig gevraagd om de boeken op tafel te leggen: kom op met jullie roerende en onroerende bezittingen ( rekeningen en beleggingen, eigendommen ), vooral in het buitenland en meer bepaald in belastingparadijzen, vooral ook zwart geld van ACW, ACV, ARC, CM, CD&V en duizenden andere hokjes binnen de christelijke zuil, georganiseerd op de meest gesofisticeerde manier door top juristen en fiscalisten ( dit geldt ook voor de andere zuilen, meer bepaald voor de rode ). Als je een idee wil hebben over de macht van de zuilen en van de politieke partijen die ze beschermen: als parlementsleden die vragen uitdrukkelijk stellen, worden ze gewoon recht in hun gezicht uitgelachen. Dat moeten jullie eens proberen met de fiscus...
Democratie ? Transparantie ? Algemeen belang ?
LC
P.S.: Morgen iets over eigenaardige reacties van belangrijke personages in dit dossier: Leterme, Vanackere, Schouppe en Mevrouw Swiggers, het financiële genie van ARCO en van de christelijke zuil.
Als je Leterme en andere acteurs de laatste maanden hoort praten over de manier waarop zij de bankencrisis in België hebben aangepakt, dan is de teneur er een van ( zelf )genoegzaamheid: uiteindelijk hebben wij dat toch goed gedaan, we zijn er niet slecht uitgekomen.
Dit oordeel is blijkbaar alleen gebaseerd op het feit dat er geen grote Belgische banken failliet zijn gegaan. Voor de rest is het gewoon een duizend keer herhaalde mantra die men op de duur zelf gelooft.
Laat ons even kort terugkijken op de twee grote dossiers:
1. FORTIS: kroonjuweel, parel aan de kroon. Het reddingsplan voor Fortis was een van de meest chaotische scenario's ooit gezien; erger dan je je had kunnen voorstellen; pure improvisatie. Iedereen herinnert zich nog de beelden van de zeer woelige, bijna gewelddadige Algemene Vergaderingen. Iedereen herinnert zich nog de wirwar aan processen en beroepen tegen de uitspraken, magistraten in opspraak, valsheid in geschrifte, beschuldigingen in alle richtingen, brieven van Justitie aan het Parlement en de Eerste Minister, ontslagen. Een horrorverhaal. Ook de regering speelde puur paniekvoetbal en deed aan hordenlopen met als onafwendbaar resultaat dat het kroonjuweel van de Belgische financiële wereld werd verkocht aan...Frankrijk. Jaren na datum werd recent een rechter veroordeeld, en na de in verdenking stelling van de vroegere CEO, Jean-Paul Votron, vreest men een lawine aan processen in de komende jaren. Dat Maurice Lippens ( voorlopig ) buiten schot blijft, laat een wrange smaak na. Dat tienduizenden kleine aandeelhouders honderden miljoenen hebben verloren op hét aandeel voor de voorzichtige goede huisvader, lijkt nu niet veel meer dan een detail bij de ondergang van Fortis.
2. DEXIA: bank van de gewone man. Het grote probleem in de Dexia historie is, dat de immense problemen van de bank, gekend door de insiders en de politieke vrienden, jaren geheim werden gehouden voor de kleine aandeelhouders en de klanten. Toen aan het licht kwam wat de Directie van de bank met het spaargeld van de kleine spaarders had gedaan ( hoge risico investeringen, ingewikkelde verpakte producten, rommelkredieten, enz. ) was de verrassing en de verontwaardiging enorm. Toen bij de reddingspogingen bleek dat de toestand bij de Franse vleugel even slecht was als in België, werd de redding nog veel complexer. De oplossing moest genegocieerd worden tussen beide landen. We zullen nooit weten wat precies gebeurd is of hoe zat onze onderhandelaars waren, maar het resultaat was hallucinant voor ons. België nam een veel grotere last op zich dan objectief kon verantwoord worden. De 60 miljard staatswaarborg van België voor de restbank zal nog jarenlang als een zwaard van Damocles boven het hoofd van iedere Belgische belastingbetaler hangen. Tienduizenden kleine aandeelhouders hebben ongelooflijk veel geld verloren; de Vereniging van Steden en Gemeenten is er aan kapot gegaan en ARCO, de financiële burcht van het Belgische Vaticaan is in vereffening. Ook dit zou wellicht tot de kleine geschiedenis behoren, maar omdat de politieke vrienden van het ACW het niet hebben kunnen laten, om met totale minachting voor grondwet, wet en fatsoen, de vriendjes te helpen, krijgt het stinkend Dexia dossier, nu nog een stinkende staart...
Als ik hoor dat Leterme en zijn trawanten vinden dat ze die dossiers zeer vakkundig en goed hebben opgelost, dan moet ik toch even slikken. Stel je even voor dat ze hadden geknoeid...
Zondagochtend was er een verschrikkelijk ongeval in Bree tijdens een straatrace. Afschuwelijke balans: Porsche Cayenne, twee doden en de chauffeur lichtgewond en aangehouden; in de Mercedes, twee zwaargewonden waaronder de chauffeur die ook zal aangehouden worden. In de Cayenne: drie Belgen van Noord-Afrikaanse origine; in de Mercedes: twee Nederlanders van Noord-Afrikaanse origine. Enkele van de vijf betrokkenen zijn bekend bij het gerecht en een broer van één van de betrokkenen werd een paar jaar geleden doodgeschoten in een drugszaak.
Dit stond maandag in alle kranten.
Abderrahim Lahlali, advocaat in België van Noord-Afrikaanse origine, is in zijn wiek geschoten door de berichtgeving en krijgt vandaag een zeer uitgebreid opiniestuk in De Standaard.
Het stoort Mijnheer dat er bij ons in de pers, naar aanleiding van een dergelijk ongeval, aandacht wordt besteed aan de afkomst en het gerechtelijk verleden van de betrokkenen.
Onze pers als geheel, wordt zonder enige terughoudendheid de mantel uitgeveegd en krijgt van Meester Lahlali enkele aanbevelingen, zoals: "...het verdient aanbeveling, om bij verslaggeving van negatieve gebeurtenissen, de etnische of religieuze gegevens zo veel mogelijk te vermijden..."
Blijkbaar weet hij niet goed wat er met de criminele gegevens mag/moet gebeuren.
Indien ik het dus goed begrijp, dan mag je bij een gewapende overval de naam van de dader niet meer vermelden indien het een Servische naam is, mag je de huidskleur niet meer vermelden indien het een zwarte is, en mag je de cultuur niet meer vermelden indien het een moslim is. Mag je eigenlijk nog wel schrijven dat het een Belg is, indien het een Belg is ?
Meester Lahlali is duidelijk een volgeling van Jozef De Witte, je weet wel, van het Centrum voor... Voor Lahlali wordt zo'n ongeval door de kranten gebracht op pagina 11, in drie regels, in de stijl van : "...tijdens een straatrace tussen twee auto's gebeurde er een zwaar ongeval met als trieste balans twee doden, twee zwaargewonden en één lichtgewonde. Over de identiteit van de betrokkenen is niets bekend..." Duiding, omkadering, situering, achtergrond: weg ermee. En of de oplage van de kranten zal stijgen...
Meester Abderrahim Lahlali: exact hetzelfde ongeval gebeurt in Casablanca ? 's Nachts, straatrace, Cayenne met drie Belgen, Mercedes met twee Nederlanders; twee doden, twee..... De betrokkenen blijken gekend door de Marokkaanse politie en Justitie voor drugsfeiten. Ik veronderstel dus dat de Marokkaanse kranten daar absoluut niets over zullen schrijven...
Ze proberen ons op te dringen hoe wij ons moeten gedragen, hoe wij ons moeten kleden, of we hand in hand mogen lopen en nu blijkbaar ook hoe onze journalisten moeten berichten...
Ik ben absoluut te gedegouteerd om vandaag uitgebreid te reageren. In shock. Gewoon kort.
Rood moest de vrienden van Ethias redden en dan mocht oranje de vrienden van het ACW redden.
Wanneer dat akkoord was gesloten, waren alle remmen weg: er bestond geen Grondwet meer, er bestonden geen wetten meer, er bestond geen gelijkheidsbeginsel meer, er bestonden geen belangenconflicten meer, er bestond geen deontologie meer, er bestond geen ethiek meer, er bestond geen machtsmisbruik meer, er bestond geen democratie meer.
Op dat moment hebben Leterme en de zijnen de democratie in groep verkracht, niet één keer, maar tien keer en dit enkel en alleen om de vrienden te plezieren. In deze context kan je zowat alle mogelijke politieke misdrijven die je kan begaan, terug vinden.
Leg wat Leterme heeft bekokstoofd alstublieft eens naast het begrip belangenconflict. Een flagranter belangenconflict kan je niet bedenken.
En, zoals steeds: ze weten van geen ophouden; hoe grotere kaloot, hoe grotere bedrieger. Sorry, maar je kan geen andere termen gebruiken.
Steven Vanackere die van het ACW tot op heden borstvoeding heeft gekregen, is ook Minister van Financiën. Als vriend van het ACW heeft hij die selectieve staatswaarborg verdedigd. Ook vandaag verdedigt hij die nog altijd. Als Minister van Financiën kan hij, bij vernietiging van die waarborg, 1,5 miljard euro voor de schatkist veilig stellen.
Als dit geen glashelder reuzengroot belangenconflict is, dan weet ik het niet meer.
En als een politicus in die situatie niet eens meer beseft dat hij zich onmiddellijk uit het dossier moet terug trekken, of als hij er gewoon zijn voeten aan veegt, dan hoeft het voor mij niet meer.
Verleg dit dossier naar de Verenigde Staten en Leterme en Vanackere zitten al twee jaar opgesloten in San Quentin, zonder enige hoop om ooit nog vrij te komen.
Ik overdrijf niet. Ik meen het.
Een land dat geleid wordt door immorele en amorele politici zal niet overleven.
Het is niet nodig om de loftrompet te steken over de boeiende geschiedenis van Frankrijk. Om van te smullen.
We zullen ons beperken tot de laatste decennia.
De Derde en de Vierde Republiek waren woelige en onstabiele tijden. Soms leek Parijs het decor van één lange operette.
De Tweede Wereldoorlog en vooral Generaal De Gaulle hebben een einde aan de klucht gemaakt. De Vijfde Republiek van De Gaulle heeft gezorgd voor een vrij grote politieke stabiliteit, vooral op het niveau van de President, en dit tot op heden.
Voor ons is het discours soms 'eigenaardig', een beetje ouderwets, 'passé'. Tot op vandaag zijn de centrale begrippen: de republikeinse waarden, de natie, het vaderland, de nationale identiteit, enz. Geen enkele President van de Vijfde Republiek heeft deze waarden in vraag gesteld of uitgehold. Dit is gewoon ondenkbaar.
De Presidenten hebben elkaar opgevolgd na vrij lange mandaten ( vroeger zeven jaar, en nu vijf ) en sommigen hebben twee mandaten gediend. Er werd gealterneerd rechts, links, weliswaar met een duidelijk overwicht voor rechts. Maar iemand zoals de socialist François Mitterand zal zeker ook in de geschiedenisboeken overleven.
Men heeft bovendien ook geregeld de 'cohabitation' gekend - een rechtse President met een links Parlement, of omgekeerd. Dit was geen slechte zaak voor het behoud van een politiek evenwicht.
Echt grote schandalen zijn er rond die Presidenten niet geweest, maar ze hebben wel allemaal hun schandalen gehad, wat maakt dat de meeste zich, na hun mandaat, voor het gerecht hebben moeten verantwoorden, zonder noemenswaardige gevolgen.
Dus, op het eerste zicht, peis en vree.
Er zit echter een zeer speciaal fenomeen in de Franse politiek: op elke dag van het jaar zijn er vijftig politici in Frankrijk die de brandende absolute ambitie hebben om President te worden in de toekomst, zowel in het linkse als in het rechtse kamp. Er worden ononderbroken bloedige broedergevechten gestreden, alle middelen toegelaten. Een aanhangsel van dit fenomeen is het voortdurend ontstaan en verdwijnen van politieke partijen, formaties, bewegingen. Wie voelt dat hij in zijn partij weinig kans heeft om ooit presidentskandidaat te worden start zijn eigen partij.
Voor de verkiezingen, eerder dit jaar, rolden ze in het linkse kamp vechtend over de vloer: DSK, Fabius, Hollande, Martine Aubry, Ségolène Royal, en ik vergeet er nog. Er zijn in zo'n strijd twee fazen: ten eerste, je wil winnen en je gaat ervoor; ten tweede, je voelt dat je het niet zal halen en dan is het van het grootste belang je wagon aan de juiste locomotief te koppelen.
Wat nu in Frankrijk gebeurt, de vernietigende strijd om het voorzitterschap van de UMP ( de centrumrechtse partij van Sarkozy ) tussen François Fillon en Jean François Copé, is slechts de zoveelste versie van een eeuwig terugkerend fenomeen: zich positioneren voor de volgende verkiezingen. Nu moet u weten dat, enkele weken geleden, ex-minister Jean Louis Borloo, ook van de UMP, reeds zijn eigen partij heeft opgericht.
De komende vier jaar zal je dus links en rechts voortdurend nieuwe koppen boven de maailijn zien verschijnen, gewoon om te zien: hoe moet ik mij positioneren en hoe moet ik maneuvreren ? Het specifieke is dat dit collectief haantjesgedrag begint, één dag na de vorige verkiezingen. Je kan beter vroeg uit de startblokken schieten.
Wat nu bezig is, is slechts het voorspel. Een schermutseling. Absoluut niet iets waar je enige conclusie kan uit trekken.
Zet u rustig in de zetel en bekijk het spektakel. Geniet ervan. Het wordt weer vier jaar snoepen, zoals van oudsher.
Eén van de kandidaten was een lief mooi meisje dat studeert voor architecte. Een lichte neiging tot giechelen en... blond. Sorry, maar ik kan er ook niets aan doen.
Ben Crabbé stelt de volgende vraag: " In welk jaar kwam er, na de overgave van Japan, een einde aan de tweede wereldoorlog ? " Het meisje kijkt wanhopig, zielloos, levenloos naar Crabbé met de onuitgesproken wedervraag: " Waarover hebt u het in godsnaam ? ". Gezien de totale onbekendheid met het onderwerp kwam er zelfs geen gok. Het meisje wist blijkbaar niet of we in het bronzen tijdperk zaten dan wel in de middeleeuwen.
Ontgoochelde zucht van het publiek en Ben, die toch iets moet doen, zegt: " Maar allez, 1945, je weet wel, de eerste wereldoorlog en de tweede wereldoorlog... " Op dat moment keek het meisje met een volkomen lege blik naar Ben Crabbé, net alsof hij haar de relativiteitstheorie aan het uitleggen was !
Dat zij daarna de Duitse zangeres Nina Haagen verwarde met een journaliste bij de VRT is totaal irrelevant.
En nu we toch met de geschiedenis bezig zijn... Vorige week stond er nog maar eens een negatieve lezersbrief ( tegen de N-VA ) in de krant, met de volgende schitterende passage: "... iedereen weet dat de N-VA is voortgesproten uit het VNV...". Dit is nu eens een prachtvoorbeeld van verkorte geschiedschrijving.
Ik stel aan Minister Smet voor om aan de betrokken auteur te vragen om het leerplan geschiedenis voor ons lager en middelbaar onderwijs te herschrijven. Volgens mij moet de geschiedenis van het Romeinse Rijk tot heden gemakkelijk op een drietal A4tjes kunnen.
Of de leerlingen dan wel het antwoord zullen kennen op de vraag aan het lieve meisje is twijfelachtig.
De nieuwe televisiezender die in september oorspronkelijk zou opstarten onder de naam 'VIER' is uiteindelijk begonnen onder de naam 'De slimste mens ter wereld'.
De enige verwijzing naar 'VIER' was het feit dat er slechts vier dagen in de week werd uitgezonden.
Vanaf maandag neemt 'VIER' een herstart onder de naam 'De Pappenheimers'. Meteen zal de zender enkel nog uitzenden op donderdagavond.
Over andere uitzendingen wordt niet meer gesproken, gezien negatieve kijkcijfers niet meetbaar zijn.
Namens VIER ( vijf op uw afstandsbediening ) W. VDH DE VIJVER WOESTIJNVIS DE RONDE VAN VLAANDEREN HUMO DE OMLOOP HET NIEUWSBLAD VIJF
Anderlecht koopt in Argentinië een speler voor 2 miljoen euro.
Na een paar maanden blijkt dat de speler absoluut het niveau van Anderlecht niet haalt. Hij speelt enkele minuten voor de eerste ploeg en verdwijnt dan in de anonimiteit bij de B kern.
Na een jaar wil Anderlecht toch nog wat van zijn geld recupereren en besluit de speler voor een jaar te verhuren aan Club X.
In de huurovereenkomst verbiedt Anderlecht aan Club X om bewuste speler op te stellen in de twee matchen die Club X tegen Anderlecht zal spelen...!!!
Met andere woorden: hij is niet goed genoeg voor Anderlecht maar hij is te goed om tegen Anderlecht te spelen.
Indien u mij deze nonsens kan uitleggen, neem gerust contact.
Bedankt,
LC
P.S.: Aan de Belgische Voetbalbond: zou u alstublieft een einde willen maken aan deze onnozele kinderachtigheid en dergelijke clausules in huurcontracten willen verbieden. Ook bedankt.
Johan Vande Lanotte is nooit el sympatico geweest. Toegegeven, hij heeft ook nooit de ambitie gehad om dat te zijn. Een warme persoonlijkheid is het niet. Nogal hoekig. Workoholic, weinigslaper, zeer veeleisend voor zichzelf en anderen. Machtsgeil ? Zonder enige twijfel. Als hij viool speelt, speelt hij enkel de eerste viool. Machtswellusteling ? Meer dan waarschijnlijk. Het is niet geraden om met hem te lachen, het met hem oneens te zijn of hem tegen de schenen te schoppen.
De laatste jaren heeft hij zich ontpopt tot één van de enige echte machtsmensen in de Belgische politiek; dit wil zeggen: hij heeft veel macht en hij gebruikt die ook. Af en toe flirt het gebruik met misbruik.
- Tijdens de bankencrisis werden onfrisse praktijken van de banken aan de kaak gesteld. Vande Lanotte deed dit wel op een zeer speciale manier. Hij koos één bank, Citibank België als schietschijf, en hakte er ongenadig op in. Terecht misschien, maar gezien Citibank niets meer verkeerd had gedaan dan alle andere banken, was dit isoleringsprocédé zeer betwistbaar, onder meer omdat in die omstandigheden de keuze van Citibank nogal arbitrair was. Was het omdat Citibank symbool stond voor de grote schuldigen: het Amerikaans banksysteem ? Deze taktiek, op het scherp van de snee, kan volgens mij moeilijk. De bank zal zich niet alleen voor het gerecht moeten verdedigen, wat normaal is, maar lijdt ondertussen zeer zware commerciële schade door aan de schandpaal te worden genageld door een potentaat, iets waartegen geen verdediging mogelijk is. Machtsmisbruik. Vande Lanotte kan zich verdedigen door er op te wijzen dat Citibank, drie jaar later, effectief door het Gerecht werd veroordeeld. Maar dat snijdt natuurlijk geen hout. Wat indien Citibank op alle fronten was vrijgesproken ?
- Vande Lanotte heeft precies hetzelfde, maar nog in veel flagrantere mate, gedaan tegenover Electrabel. Ook dit keer werd één bedrijf geïsoleerd, aan de schandpaal genageld en gedwongen tot een partijtje armworstelen, waarbij, zoals in sommige gevechtssporten alle middelen waren toegelaten. Dat Electrabel de Belgische wetten moet naleven staat als een paal boven water. Maar Electrabel aanvallen omdat onze Belgische wetgeving niet sluitend is en op niets trekt, of omdat er een gat in onze begroting moet gevuld worden, kan volgens mij niet. Het feit dat Electrabel onze grootste energieproducent en -leverancier is, doet niets ter zake. Ook dit keer was de commerciële schade voor Electrabel bijzonder groot: honderdduizenden klanten zijn naar de concurrentie overgestapt. Dat de tarieven en facturen van Electrabel tot in het kleinste detail worden gefileerd en bekend gemaakt, terwijl de anderen rustig onder de radar kunnen blijven, is onkies. Als de overheid de toestand wil veranderen, dan moet ze wetgevende maatregelen treffen. Zelf op de markt gaan staan tussen de concurrenten en er daar luidkeels één uitpikken en afmaken, is geen optie. Opnieuw, als er geschillen zijn, moeten die uitgepraat worden, moet er onderhandeld worden, moet er wettelijk ingegrepen worden, maar een straatgevecht aangaan met Electrabel is bijzonder risicovol. Vande Lanotte heeft, in mijn opinie, het recht niet om dat te doen. Op de dag dat hij zijn hand overspeelt, zal hij merken dat Electrabel/Suez/Gaz de France een maatje te groot zijn voor een machtsgeile Belgische minister. En wie zal dan de gebroken potten betalen ? Juist, wij.
- Vande Lanotte is zoals de Egyptische president Mursi: zijn autoritaire uitspraken en ingrepen volgen elkaar sneller en sneller op. Een paar dagen geleden schoffeert hij de hele ondernemerswereld ( zelfstandigen, KMO's en grote bedrijven ) door vrij duidelijk te suggereren dat zij enkel kwaad zijn om bepaalde begrotingsmaatregelen, omdat ze nu minder zullen kunnen sjoemelen, foefelen en frauderen. Heb je ooit al eens een voetbal, bij een temperatuur van min drie graden, vanop twee meter keihard tegen je edele delen gekregen ? Wat Vande Lanotte hier doet is van dezelfde orde van grootte en heeft terecht tot hevige reacties geleid. Dit is de kaakslag ver voorbij. Dit is pure minachting. Dit is de man spelen, en niet de bal. Niet goed bezig, Johan.
- Twee dagen later en het is weer van dat: het Hof van Cassatie verklaart de 'sperperiode' ( geen afslag voor de koopjes ) in strijd met het Europees recht. Het Hof van Cassatie is het hoogste rechtscollege in ons land. Vande Lanotte heeft blijkbaar slechts 24 uur nodig om te beslissen het Hof van Cassatie ( en Justitie ) ook maar eens te schofferen - terwijl we toch bezig zijn. Hij gooit het Arrest in de vuilbak. Geen consultaties met juristen, geen ministerraad, geen kernkabinet. Of hij gelijk heeft of niet zal nog moeten blijken, maar in elk geval is het een opmerkelijk optreden van een lid van de uitvoerende macht tegenover de top van de rechterlijke macht, en in elk geval zal zijn tussenkomst, nog meer dan voordien, zorgen voor totale verwarring.
Wie zal de volgende zijn ? Beter dekking zoeken, want als Vande Lanotte uit de heup schiet is niemand veilig.
Niemand is geïnteresseerd in wat ik schrijf over voetbal. En toch volhard ik in de boosheid en blijf ik beweren dat ik niet over het spelletje schrijf, maar over mensen, dwazen, genieën, gebruiken, misbruiken, paradoxen, misleiding, bedrog, waanzin, ...
De twee grootste blaaskaken die de laatste jaren in het voetbal in ons land rondlopen ( en de concurrentie is zeer groot ) zijn zonder enige twijfel Ivan De Witte, Voorzitter, en Michel Louwagie, Manager van AA Gent. Let wel: ik zeg dat niet vandaag, omdat het slecht gaat met AA Gent; ik beweer dit al jaren in een zeer brede omgeving.
Twee opgeblazen kikkers.
Er waren in België traditioneel drie grote clubs: Anderlecht, Standard, Brugge. Genk heeft zich de laatste jaren opgewerkt, op alle domeinen, resultaten, structuur, infrastructuur, financieel en is langzaam maar zeker ook een grote club geworden. Genk heeft die status nooit opgeëist. Zij hebben die status verworven!
AA Gent krijgt na woelige jaren het duo De Witte - Louwagie aan de leiding. Vanaf dag één is het grote kenmerk: grootspraak. Jaar na jaar na jaar. Grootspraak: titelkandidaat, Europees voetbal, Champions League. Resultaat: een paar keer een succesje ( tweede, Europees voetbal ) en het olijke duo roept meteen zichzelf uit tot de vijfde grote club in België. Vanaf nu spreken we over de grote 5, wetende dat Gent er zichzelf bij geklasseerd heeft. Je moet maar durven.
Over het beleid van De Witte als baas van de profliga zullen we maar zwijgen. Zelfs duizend belangrijke permanente belangenconflicten waren voor de man niet genoeg om zich terug te trekken, en de manier waarop hij het invoeren van de play-offs heeft gemanipuleerd met meerdere stemmingen en compensaties had een duidelijk maffieus reukje. Mijnheer proper. Om je een liesbreuk te lachen...
Heeft hij dan niets goed gedaan? Op voetbalgebied: neen. Op zakelijk gebied wel. Hij heeft bij Gent een enorme schuldenput gedempt en hij heeft er voor gezorgd dat AA Gent volgend jaar een schitterend nieuw stadion zal inspelen.
Het transferbeleid daarentegen was een catastrofe: er werden evenveel nulliteiten gekocht als uitstekende spelers. Je vraagt je af hoe dat in godsnaam mogelijk is. Scoutingcel, trainer, het olijke duo en elk jaar worden een aantal spelers gekocht die bij geen enkele eersteklasser in de basis zouden staan. Uiteindelijk worden de meeste lucratieve verkopen te niet gedaan door tweedehandsaankopen. Er wordt één goeie duur verkocht en er worden vijf waardeloze duur aangekocht.
Maar geen paniek: in januari komt er versterking. Nog maar eens.
En hier zie je de ware aard van de pretentieuze zigeunerbaron van Gent ( die op dit vlak een perfecte imitator is van Anderlecht ).
Ze hebben absoluut een linkse centrale verdediger nodig die duidelijk beter is dan diegene die zij voor zeer veel geld hebben gekocht ( 1, 2, 3 miljoen euro, in het buitenland natuurlijk ). Zij onderhandelen in het buitenland - opnieuw rond de 2,5 miljoen euro - maar de speler tekent voor een Bundesliga club.
Geen probleem, ook in België zit een perfecte kandidaat: Zukanovic van Kortrijk. Zij willen hem, omdat zij denken dat hij beter is dan wat ze nu hebben.
De hautaine blaasbalgen ( Gent, kopie van Anderlecht ) doen aan Kortrijk een bod van ............500.000 euro. Iemand die in België speelt en goed genoeg is, is vijf keer minder waard dan iemand in het buitenland die misschien goed genoeg is ! Of hoe je stelselmatig het Belgisch voetbal en de Belgische clubs verarmt.
Kortrijk weigert het bod van Gent en wil minstens het dubbel.
En nu komt het: "Gent lacht dit weg".
Klungel maar verder en laat de rest met rust.
Ook in Duitsland, Rusland, Engeland, Frankrijk, Turkije en Italië kennen ze Zukanovic.
Di Rupo was goed op dreef in de Kamer. Eindelijk. Het was tijd dat hij eens uit zijn pijp kwam.
Dat vooral de N-VA kop van Jut was, is normaal. Neem de N-VA weg en er is nauwelijks nog oppositie over.
Toch enkele kanttekeningen:
- ook de commentator in het één nieuws van acht uur merkte op, dat het een beetje eigenaardig is dat men, in een debat over de verdediging van het beleid, meer aandacht en tijd besteedt aan de N-VA dan aan het beleid
- het argument dat de N-VA geen verantwoordelijkheid neemt of weigert om verantwoordelijkheid te nemen, klopt niet meer met de realiteit: de N-VA is al een hele tijd een solide en loyale partner in de Vlaamse regering, waarin ze ook twee ministers heeft; Bart De Wever is zeer uitdrukkelijk gegaan voor het Schoon Verdiep, zijn partij is de grootste en waarschijnlijk zal hij op 1 januari burgemeester van Antwerpen worden; de N-VA levert na de gemeenteverkiezingen de burgemeester in meer dan vijftig steden en gemeenten in Vlaanderen, en zit in nog een pak meer bestuurscoalities
- de meerderheid moet voorzichtig zijn om argumenten die misschien wel valabel waren tegenover het Vlaams Belang niet zo maar te gebruiken tegenover de N-VA: ' ze zijn tegen alles, ze plegen obstructie ', slaat veel minder op de N-VA dan op het Belang; het stemgedrag, ook in het Nationaal Parlement, toont wel degelijk dat de N-VA goede maatregelen steunt en (mee) goedkeurt
- Di Rupo kreeg in het Parlement ook van de Vlaamse meerderheidspartijen een minutenlange ovatie. Ze moeten daarmee opletten, want anders zullen ze, met de ogen open, opnieuw als naïevelingen in de val lopen: een gezamenlijke oorlog van de PS plus de Vlaamse traditionele partijen tegen de N-VA, is voor de N-VA alleen maar koren op de molen
- alle tijd en energie die gestoken worden in de verdediging van deze begroting zijn een beetje verloren, want de uitslag van de verkiezingen van 2014 ( die misschien zullen vervroegd worden tot in mei ) zal grotendeels mee bepaald worden door de maatregelen die volgend jaar zullen genomen worden, met het oog op de begroting 2014, en niet door de maatregelen van vandaag. Men zal moeilijk kunnen wachten met het opmaken van de begroting 2014 tot in juni van dat jaar.
Samen met veel waarnemers vrees ik dat er voor 2014 nog veel zwaarder zal moeten gesaneerd worden dan nu gebeurd is. Indien dit zo zou zijn, dan heeft de regering een strategische fout gemaakt: zij moest nu veel verder gegaan zijn, veel dieper gesneden hebben om op haar gemak te zijn voor de begroting 2014. Wat nu niet mogelijk was ( index-sprong, BTW-verhoging, vermogensbelasting,...) zal over een jaar zelfs niet meer mogen uitgesproken worden. Er zal zelfs niet meer mogen aan gedacht worden.
2014 zal dus een verloren jaar worden. We krijgen tot 2015 om een gaatje meer in onze broeksriem te maken. En 't zal pijn doen.
Deze man werd het laatst gezien, deze namiddag, rechts op de eerste rij in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hij vertoonde hoog ongecoördineerd en spastisch gedrag.
Wie weet waar Servais verblijft, wordt verzocht om dringend het CD&V hoofdkwartier te verwittigen. Servais heeft dringend zijn geneesmiddelen nodig.
Kafkaiaans. Ik zal het proberen uit te leggen, maar als je geen politicus bent is Kafka uitleggen niet altijd gemakkelijk.
Zonder enige overdrijving.
Mijn dokter schrijft mij geneesmiddel X300 voor in een verpakking van 90 tabletten.Op het voorschrift staan nog een paar andere geneesmiddelen. Omdat ik weet dat de verpakking 90 dikwijls niet voorhanden is, vraag ik een afzonderlijk voorschrift voor X300, verpakking 30 tabletten.
Ik ga naar de apotheker en leg het eerste voorschrift voor: alles is beschikbaar behalve X300, verpakking 90 en verpakking 30. Verpakking 90 wordt besteld.
Twee dagen later bij de apotheker: verpakking...30 is geleverd; verpakking 90 niet in voorraad. Als ik die verpakking 30 aanneem op basis van het voorschrift verpakking 90, dan ben ik die ontbrekende 60 gewoon kwijt; die kunnen niet nageleverd worden; ik kan daar geen tegoed voor krijgen.
Ik geef dus mijn afzonderlijk voorschrift voor de verpakking 30 en krijg die. Ik vraag mijn voorschrift voor de verpakking 90 terug. Dat kan niet.
Het enige wat mogelijk is is een nieuwe verpakking 90 bestellen. Levering wanneer ? Wij weten het niet.
De clou: een verpakking X300 van 90 tabletten kost 14,10 euro. een verpakking X300 van 30 tabletten kost 11,30 euro...!!!
Begrijpt u nu waarom er nooit verpakkingen 90 in voorraad zijn.
Ik kan mij niet voorstellen dat wat ik hier vertel enkel en alleen geldt voor dat ene medicament X300. Laat ons aannemen dat hetzelfde opgezet spelletje wordt gespeeld met nog enkele honderden of duizenden andere geneesmiddelen. Hoeveel kan dan bespaard worden in de sociale zekerheid en de gezondheidszorg, en hoeveel kunnen wij dan besparen: 14,10 euro in plaats van 33,90 euro voor exact hetzelfde...
