Alles heeft en keerzijde. De quasi arrogante zelfverzekerdheid waarmee ik soms handel smelt als sneeuw voor de zon als ze onverwacht binnen komt. Even plots als ze destijds verdween. Een maand niets van gehoord en daar staat ze dan aan de toog. Ze glimlacht niet goed wetend hoe ik haar ontvangen zal. Als ik op haar toe loop til ik haar van de grond en knuffel haar waarschijnlijk veel te hard . Ze giechelt en lacht en ik voel me helemaal warm vanbinnen. Hoe kan een wezen zoveel impact op me hebben denk ik bij mezelf terwijl ik me realiseer hoe hard ik ze eigenlijk stiekem wel gemist heb. Mijn Muze. Zo noem ik haar, ze weet het, maakt haar soms ongemakkelijk. Een kunstwerk, een bron van inspiratie, echt een vrouw naar mijn hart. Onafhankelijk kunstzinnig altijd veranderlijk elegant intelligent sterk en kwetsbaar tegelijk. Ze fascineert me mateloos, in haar armen ben ik als man verloren. En toch waren we nooit écht samen en is de kans dat dit ooit gebeuren zal gering. Teveel vrijheid, teveel te verwerken verledens, teveel leven misschien. Bang van woorden als verliefdheid gebondenheid relatie... Zonder het te beseffen heeft ze te veel in me los gemaakt. Ik heb mezelf van boze demonen moeten verlossen om bij haar te kunnen zijn. En daarna terug los van haar te zijn. Me als een boom gevoeld groot en sterk over haar wakend maar onmogelijk me te bewegen of haar te volgen. Ik kan slechts op uitkijk staan starend over berg en dal tot ze terug komt gevlogen. Zij is een vogel thuis in de wereld en wie ben ik om haar dat te ontzeggen.Ik heb dan ook beslist niet te wachten. Maar al wat ik tegenkom valt in het niet bij de gedachte aan haar. En ze is er altijd. In mijn hoofd , in woorden die ik lees, muziek die ik hoor, mensen en beelden die me passeren. Alsof ze me behekst heeft. Ik voel me tot slaaf verworden van mijn eigen verlangens en wensen. Sehnsucht. Iedereen bekijkt de wereld door zijn eigen ogen en jou ervaring is alleen de jouwe. Je kan eigenlijk niets innerlijk delen want in het communiceren alleen al gaat te veel verloren. We zijn allen alleen in onze verlangens en onze dromen. Het pad dat voor ons ligt moeten we zelf bewandelen. ons levensdoel ligt dan ook alleen bij onszelf en kan onmogelijk door een ander vervult worden. Te gemakkelijk gaan we onszelf als slaven gedragen, als hersenloze zombies op zoek naar basale bevrediging van onze diepere verlangens. Als je teveel herkent in een ander loop je gemakkelijk de kans jezelf compleet te verliezen. die pijn heeft niets met liefde en alles met verslaving te maken. Het is verdomd moeilijk nietin dit soort val te trappen. Als mens ben je van nature uit ingesteld op verslavingen. Er zijn zelfs volledige religiesystemen opgebouwd rond onthechting alleen al. Dit verteld me meer dan genoeg en zou menig mens angst moeten inboezemen. Angst die tot inzien stemt. Die je over-leven doet. En dit omdat je zoekt naar een connectie die je helpt jezelf te overstijgen? Hebben we dan hulp(middelen) nodig? Zijn we allen emotionele junks? Ik weet het niet zeker maar ervaar wel een enorme rush. Tijd om af te kicken.
Ze praat tegen me alsof er niets gebeurd is al die jaren. Alsof verse pijn de oude vergeten doet. Al die jaren van bekvechten discussiëren tot fysiek geweld toe, allemaal irrelevant geworden in haar ogen. Gewoon blij me nog steeds te kennen. Ik wil haar confronteren, oude reflexen die ik moeilijk bedwingen kan. Te goed voor deze planeet, te goed voor haar in elk geval. En nu twee jaar later ben ik een vriend een luisterend oor. Ironie. Ik moet diep ademhalen telkens ik de telefoon opneem. Waarom houd ik er überhaupt contact mee. Lange geschiedenis vol gemengde indrukken die me lange tijd in verwarring brachten. 9 jaar vergeet je niet zo maar zul je denken. Na zeven jaar begon ik stil aan afscheid te nemen. Zo verworden met elkaar dat het me twee jaar kostte om mezelf los te rukken. Een maalstroom van vragen en onbegrip. Je zou van minder gek worden. Hierin leer je je zwakte en sterkte kennen. Ze praat tegen me en ergens ben ik haar dankbaar voor ons verleden. Ergens diep van binnen hoop ik dat ze echt ONS in het verleden heeft geplaatst. Maar ik geloof er voorlopig niet in. Ze maakt reeds plannen voor de zomer en ik kan alleen maar bedenken dat ze een web spant. Een nieuwe vorm van controle... een nieuwe kans creëren, "wie weet?". Kan je dan ooit een mens vertrouwen? Ik bedenk even dat ik weet wat ik wil en wie ik ben. Dat het leven me toelacht en dat als ik mezelf eerst plaats en gewoon mijn ding doe vroeg of laat iets goed op mijn pad zal komen. Afgemeten filosofische prietpraat om de dag door te komen en jezelf moed in te spreken. Het leven kan verdomd ingewikkeld lijken. Allemaal tussen mijn twee oren. Mijn extern geweten net aan de telefoon gehad. Een vrouw als geen ander, mijn persoonlijk orakel zeg maar. Ze raadt het me af om in te gaan op eender welk plan al ziet ze wel dat er veel veranderd is. Jij wordt ooit nog de moeder van mijn kinderen denk ik bij mezelf als ik inleg. We zijn allen alleen in deze stad. een koppel passeert me op straat en ik staar ze wat na, me nog niet bewust welke kroeg ik verkies op dit moment. ze zien er gelukkig uit zo in hun vijftiger jaren. Ik wil hun vragen hoe ze het doen, samen de tijd overleven. Of ze niet liever alleen de wereld verkennen willen. Ze hebben waarschijnlijk meer tussen hen dan de hele wereld hen ooit bieden kan. Wakker worden naast een glimlach. De nacht intrekken en de juiste dans kiezen, mijn hoofd even uitzetten. Ik ben hier al eens geweest, ze glimlacht en ontvangt me als een prins. ik voel me goedkoop. Maar vannacht tenminste zal ik nog eens wat warmte ervaren.
's morgens wakker geworden naast een glimlach, warm maar weinig zeggend. Standaard genot, losgekoppeld van de wereld laat ons zeggen, even unplugged . Vannacht vroeg ze nog waarom ik alles zo ingewikkeld maak. Dat het maar goed is da ze dronken is, dat mijn terughoudendheid haar ongemakkelijk maakt . Ik bestudeer haar rustig in stilte. Elke centimeter huid die zich onthult voor mijn ogen fascineert me mateloos. Ik begrijp dat ik haar leiden moet. Ze wilt dit meer dan ik. Haar ademhaling druipt van verlangen bij elke aanraking en in haar ogen brandt een vuur dat ik alleen maar benijden kan. Het spel komt traag op gang, ik neem mijn tijd en laat haar lijden. Ik denk terug aan toen. Toen, een tijdperk waarin ik liefde meende te kennen. Alleen het spel is gebleven. Liefde is een vage herinnering geworden. Het woord alleen roept beelden op van anderen of misschien slechts die ene. Maar Zij is er niet. Onder mij ligt een reeds half uitgekleed verlangen. Elke beweging brengt me dichter bij het einde van de nacht. Ik ben niet echt aanwezig. Mijn hart is een steen. Ik vervorm mezelf tot een deel van de nacht en dans rustig mijn weg naar binnen. Haar lichaam rilt van genot. En ik kijk toe. Een machine, op zoek naar... wat eigenlijk. Onze lichamen raken ritmisch verstrengeld in een zelfgeschreven scenario waarin zij de hoofdrol speelt. Alles draait nu rond haar. Ik ben al lang verdwenen. Instrument van genot. Schaduw van mezelf. Mijn geest koppelt zich stil aan los van het lichaam. IK KAN DIT. Alsof ik overschakel op automatische piloot, zodat ik me ontspannen kan. Ik sluit mijn ogen en denk aan haar. Dit IS virtuele realiteit. Geen schuldgevoel in mijn hoofd maar mijn lichaam trekt me terug alsof het op orders wacht. Onder mij kronkelt en klauwt vleesgeworden lust. En als ik dan uiteindelijk toch klaarkom voel ik me vreemd alsof het ongepast was. Ze valt vrijwel onmiddelijk in slaap dicht tegen me aan half onder en over de lakens. In stilte meet ik de schade op. Niets zichtbaar deze keer. IK bewaar de pijn voor mezelf . De kamer ruikt naar zweet en zoet parfum. Morgen is ze verdwenen. Ik kus haar voorhoofd en vertel haar dat ze verdomd lenig is. Lachend vallen we in slaap. Vriendschap kan zo mooi zijn
