Het is weer een hele tijd geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Dit komt voornamelijk omdat we in tegenstelling tot Europa, waar er momenteel een arbeidsduurvermindering van kracht is, ongeveer 7 dagen op 7 werken. Internet in mijn appartement is niet zo goed, maar je we proberen er het beste van te maken (we hopen op onze satteliet link) Op de achtergrond de eeuwige vlam van een olieraffinaderij.
Deze vier dagen komt de top van het project (Pierre Guiglermina CTO, Frank Haers H&S, ... en alle Saudi investeerders) hier voor vergaderingen. Lange dagen en vergaderingen. Iedere middag Dominos pizza's (meer inspiratie hebbben ze hier dus niet, zullen we wat moeten geven). Wat me opviel is dat die investeerders, alhoewel ze Saudi en moslim zijn, NIET deelnemen aan de gebedstijden. De topman van de Bin Jarralah groep was daar ook, blijkbaar familie van Bin Laden, hij gelijkt er goed op. De laatste avond zijn we met gans het S.C. uit gaan eten in een deftig Chinees restaurant. Als aperitief Saudi Champagne (sprankelend appelsap), als drank aan tafel water, never seen ... Mijn Canadeese collega David had voor ongeveer een week collega Scotty meegebracht. Met ons gedrieën zijn we tijdens ons weekenddagje op verkenning geweest. Eén van ons doelen is sportaccommodatie voor families te vinden. Er zijn drie grote sportcentra (eigendom van Royal Commission = staat) terug te vinden en die zijn allen toegankelijk voor families. Families op zijn Saudi wel te verstaan. Dit betekent 's morgens de vrouwen met de kinderen en 's avonds de mannen, eventueel met kinderen, dus nooit op hetzelfde moment. We vinden 2 mooie openluchtzwembaden en proberen na te gaan hoe we die voor families tweewekelijks privé kunnen afhuren. Enkele foto's van ons trips. Let vooral op het aantal mensen die je daar ziet. De streek waar we zitten is allemaal nieuwbouw en is te vergelijken met de mediterrane kust, maar geen volk.
Iedereen heeft wellicht al een aantal zaken gelezen over Saudi Arabië, maar je kan je de dingen pas echt voorstellen als jer er geweest bent of er woont. Het heeft een tijdje geduurd voor ik aangepast was, maar hier mijn relaas van mijn eerste week verblijf. Mijn werkuren zijn hier van ongeveer 08u00 tot 19U a 20u. Tamelijk lange dagen dus. Dit komt voornamelijk omdat de pakketten waar ik voor insta op het kritische pad van onze planning liggen. Deze pakketten (hoogspanningsonderstation / speciale motoren / ...) hebben levertermijnen van 12 to 16 maanden. Na werktijd probeer ik mijn appartement wat te kuisen en praktisch in te richten. Waarom kuisen zou je zeggen (ik heb een mannelijke meid), gans het appartement is vanbinnen bedekt met een kleine zandlaag afkomstig van zandstormpjes. Een andere reden is dat ik hier voorlopig toch nog niks te doen heb. De meeste Indische collega's hebben hun vrouw en kinderen meegebracht en trekken er 's avonds op uit. Een vrouw mag niet met een auto rijden en niet alleen de straat op, remember. 's Avonds doe ik ook mijn inkopen (eten, kuisgerief, ...) want je vindt hier echt ALLES (uitgezonderd varkensvlees, alcohol en Israelische producten). In grote steden zoals Damman en Khobar zijn gigantische winkelcentra (zie later), maar ook hier zijn er veel grootwarenhuizen. Openingsuren zijn op zijn minst van 9U to 23u, onderbroken door 5 maal praying time. Tijdens die halfuur durende periodes worden de toegangsdeuren van de winkel gesloten en worden de klanten vriendelijk "gedwongen" hun aankopen te beïndigen of worden de kassa's gesloten. DE moslims gaan dan naar een moskee of bidden op hun tapijtjes. Volgens de lokale wetgeving moet er in de straal van 600m een moskee te vinden zijn. Er staan er hier gigantisch veel, dus dat geloof ik wel. Hierbij wat foto's van mijn appartement, dat tamelijk ruim is.
Milind en mijzelf moeten met onze chauffeur in Dammam bij SEC geraken. In de auto is het lekker koel, verkeer is tamelijk druk en er wordt enorm snel gereden. Het hoofdgebouw van SEC is een heel modern gebouw, als je binnengaat zie je de typische kantoortuinen en alles doe denken aan de Amerikanen. Op sommige plaatsen is de tijd 40 jaar blijven stilstaan. Ik zag zelfs een typmachine (die nog in gebruik is). Meeting met twee SEC-saudis en één van onze Saudi partners van Al Tamia. Deze laatste is vroeger nog vice-president van SEC geweest. Van de vergadering (wat in feite enkel een beleefdheidsbezoekje was) hebben Milind en mijzelf tamelijk weinig opgestoken. Onder elkaar spraken die Arabisch met af en toe een verwijzing naar Allah. Daarna terugkeer reden we terug naar ons kantoor. Dit is gelegen in een winkelcentrum (iets groter dan het Zuid in Gent). Het winkelcentrum is enkel toegankelijk voor families en open van 16u to 23u. De ligging is schitterend. Moest dit in Europa zijn, dan kan je over de koppen lopen. Het is gelegen op 100m van het strand, veel speeltuinen, een haventje, wat andere shops maar GEEN volk ? Het kantoor op het 2e verdiep (3th floor) is vrij modern en voor ongeveer 30 mensen uitgerust. Ik installeer me in een vrij bureau. 's Avonds staat mijn huurwagen klaar. Een Honda Civic (ander model dan in Europa te verkrijgen) met een koffer. Een 1.8l motor met automatische versnellingsbak !!!. Is nog een tof bakske. Nu nog de weg van de appartement terug vinden. Onderweg nog even tanken. Mijn lege tank gevuld voor ongeveer 4 en mijn eerste spook tegengekomen. Ze of "het" stond plotseling aan mijn zijraam. Een zwart kleed zonder gaten. Was dat even verschieten
Eindelijk is het zover. Gisterenavond al mijn koffers gepakt en afscheid genomen van mijn gezin. Ik hou contact met hem via Skype, mail en GSM. Dit lukte in China vrij wel en zal in Saudi ook wel lukken. Ik heb een grote koffer met iets meer dan 30kg, een trolly met 17kg (bijna allemaal AM boeken en papieren) en mijn laptop. Aangekomen in de incheckbalie bleek dat er teveel gewicht in mijn koffer zit. Maximaal is 32kg per bagagestuk toegelaten en de mijne woog ongeveer 36kg (limitatie van de transportbanden). Twee boeken (waaronder de kookboek van de boerinnebond) heb ik dan in de trolley gestopt, die ik ook moest inchecken. Ik moest wel 2 strandlakens uit mijn trolley halen en daar de rest van de trip mee rondlopen, maar OK, 50 kg bagage ingechecked en maar 30kg toegelaten zonder bijbetalen, dat moet je kunnen. Ik vlieg met Turkisch Airline via Istanbul en daarna naar Bahrain. Service van Turkish is heel goed, slechts 4 passagiers zitten in businnes class. In Istanbul had ik ongeveer 3 uur wachttijd die ik kon doden door iets in de lounge te nuttigen, wat te lezen (in Zaventem nog vlug wat tijdschriften gekocht) en wat op internet rond te surfen. Wanneer ik met mijn vrouw naar Saudi vertrek probeer ik een weekendje Istanbul te doen, ziet er leuke stad uit. De vlucht naar Bahrain (rond 19u vertrokken) zat bijna vol. Boven Irak waren er zware onweders. Heel spectaculair om die bliksems en donderwolken van bovenuit te zien. Heel anders was de situatie op de grond. Het was een heel vreemd zicht. Alles is donker en plotseling is er een stuk dat heel goed verlicht is. Je kan totaal niet uitmaken of je boven land of zee vliegt. Af en toe zie je oranjekleurige wolken, die later olie- of gasfakkels blijken te zijn. Ik zie in de verte een verlicht eiland passeren, is dit Bahrein, nee dat kan niet, anders zouden we ernaar toe vliegen. Ik ken de kaart van de eilanden rond Saudi een beetje, maar dit eiland kan ik niet plaatsen. Het vreemde landschap van donker met af en toe een verlichte plek blijft tot de landing in Doha (Qatar) ? Zit ik nu op het verkeerde vliegtuig ? Nee, 3/4 van de passagiers verlaten hier het vliegtuig, wat daarna weer keurig opgevuld wordt. Er is nog een korte vlucht van Qatar naar Bahrain van 10 tot 15 minuten. Op de grond in Qatar krijg ik een eerste blik van wat het Midden-Oosten is. Alle auto's die hier op de luchthaven rondrijden zouden in België zeker opvallen op de snelweg. Zware BMW 7's, Jeeps, ... en dat gewoon voor luchthavenpersoneel... De volgende vlucht is opstijgen en direct weer landen, aankomst Bahrain airport, een tamelijk kleine luchthaven. Bij de immigratiedienst moet ik een transitvisum voor Bahrain kopen (gelukkig heb ik Bahrein Dinar op zak), waarna ik mijn bagage, die perfect op tijd is, kan afhalen. Ondertussen was ik weeral een aantal scanners en controles gepasseerd. Ik probeer langs de "nothing to declare" exit buiten te gaan, maar die verwezen me vriendelijk naar een collega douanier. Die liet mijn reiskoffer doorlichten en vroeg wat informatie over vreemde stukken in de koffer. Alles was echter in orde. Aan de uitgang wachtte mijn chauffeur me op, alles in de koffer en weg. Het is nu ongeveer 1u30 en een aangename 29 graden, met heel vochtige lucht. We rijden in een Lancetti van Chevrolet, ik zou beter zeggen, we vliegen... Het eiland Bahrein is via de "causeway", een kilometerslange brug verbonden met Saudi Arabië. Hier begint de administratieve lijdensweg. Juist voor de grens wordt mijn paspoort gecontroleerd en het transitvisum afgestempeld. Dan kom ik in Saudi, waar ongeveer 3 controleposten mijn paspoort nodig hebben. Bij de laatste moet ik uitstappen om een foto en vingerafdrukken te laten nemen. We rijden door tot een volgende checkpoint, waar we de auto moeten stoppen en uitstappen. De auto en bagage wordt van heel ver bekeken (en gelukkig, want ik had een Humo en P-magazine mee, twee onzedige en verboden tijdschriften, waar vrouwen met onblote armen in staan). We kunnen doorrijden en vliegen verder richting Dammam en Jubail. We rijden tussen de 160 en 180 km/h, maar worden af en toe ingehaald door een andere snelheidsduivel. Mijn chauffeur is komt uit Bangladesh en leeft hier al 11 jaar. Om de 2 jaar kan hij zijn familie eens bezoeken. Dit vindt hij normaal. De chauffeur vraagt waar ik naartoe moet. Ik bel Milind voor het adres en die zegt bij de Indische internationale school. Blijkbaar hebben niet de straten hier geen naam en de huizen geen nummer. Later meer hierover. Het is 3u30 wanneer ik in mijn appartement toekom. Er is een welkomstpakket voorzien (met water, appels, ...). Ik ga slapen want om 7u00 is het opstaan, eten en mijn eerste afspraak met een bende Saudi's bij SEC (de Saudisch Elia).
Terug een heerlijk ontbijt. Op vraag van onze Indische broeders was er voor de eerste keer brood (10 sneetjes en confituur) voorzien. Zelfs verlept brood kan smaken. Dan een drie uur durende trip over de weg (rijstijl zijn we al gewoon, maar toch...) naar ons nieuwe hotel voor één nacht in Cheng Du. Hotel "Minshan ****" is een stuk beter dan ons hotel (er is een bar en sommige spreken Engels). Kamers zijn klein maar comfortabel. Veel tijd hebben we niet, we gaan zo snel mogelijk ergens lunchen. Ditmaal in een Chinees restaurant.
Het eerste voorstel van onze Chinezen was een beroemde hotpot, maar toen iedereen aangeschoven was en alle tafels opnieuw herschikt werden, bleek een hotpot te tijdrovend. Dan maar opnieuw Chinese fast-food (lees: rijsttafel). Tijdens de lunch bijna overgoten door een fles bier. Zo'n fast-food draaitafel is handig maar er mag niets uitsteken. En nu op naar de Pandazoo. Een kwartiertje rijden zeiden ze. Na een halfuur kwamen we een vriend van onze chauffeur tegen, die ons toch naar de Zoo geloodst heeft. Die mop van die vijf Chinezen, drie Indiërs en twee Belgen kennen jullie al waarschijnlijk. Bij de zoo aangekomen staan daar rijen lang aan de kassa aan te schuiven. Onze Chinees kruipt op typische wijze voor en bemachtigt een groepsticket in 5 minuten.
Het park is, vergeleken met onze excursie van gisteren heel wat rustiger om in te wandelen. Met John Wayne op kop (want zo loopt onze commerciële Chinees) op zoek naar Panda's. Onze eerste exemplaren waren de rode panda soort. Die zagen er redelijk tam en lui uit. Onze Indiërs hadden de Panda's wit met zwart voorgesteld? "Come come" riep onze John telkens weer op een voor ons tamelijk bevelende toon. We bekijken opeenvolgend de materniteit (leeg omdat we nu in het paringsseizoen zitten, de kleinere en volwassen panda exemplaren. Mooie dieren, die op hun gemak liggen te rusten (zonnig is het hier ook al niet, wel warmere en ook bewolkt), genietend van hun bamboestokje. Op de terugweg vlug nog een Pandabeertje kopen voor Owen (de rest van de groep natuurlijk ook), en daarna terug naar het hotel. Vooraleer naar het hotel te gaan zijn we nog even gestopt voor een foto bij één van de drie hoogste torens van China, de CCTV zendmast. Aangekomen in het hotel zijn we al wandelend naar hetzelfde restaurant van deze middag gegaan om Michellekes gevreesde "hot pot" te eten. Hebben daar geen problemen mee gehad, was wel lekker. Alle vlees, groenten en nepkrab moest je in een verwarmde bouillon gooien. Er was een spicy hotpot en een vegetarische. Je moest wel opletten om met je chop-sticks niet van de ene pot naar de andere te gaan. Hopelijk konden Robby en mezelf hier snel buiten om nog wat rond te shoppen. De grote winkels hier hanteren dezelfde prijzen voor hun producten als thuis (dit mede door de import ervan). Op straat komen we een verkoper van Tv-series op DVD tegen, waar Robby een aantal van zal proberen. De shoppingcentra bestaan uit verdiepingen (één voor hygiëne, vrouwen, mannen en kinderen. Ideaal om hier als vrouw te shoppen, maar waar voor je geld... Na sluitingsuur 21u00 terug naar het hotel. Ik heb nog zin in een massage die by the way 24h/24h verkrijgbaar zijn. Voor 23 komt een jong, niet onknap Chinees meisje, op mijn kamer een uur Thaise massage geven. Daarna heerlijk geslapen.
De volgende morgen een ongeveer Westers ontbijt (sinaasappelsap, brood, Croissants, ...)
Tussen ons dagwerk en nachtwerk (ja Michel) waar we meestal na 22u aan begonnen gingen we meestal in stad eten. Met veel te kleine taxi's (3 stevige mannen vanachter en een Michelleke vooraan) reden we van en naar stad. Achtereenvolgens hebben we volgende restaurants aangedaan : * Restaurant in hotel : Chinese keuken met draaitafel in midden. Chinese gerechten zeer spicy, vreemd maar OK * Een koreaans restaurant : heel lekker, maar veel te veel besteld. Twee grote plateau's voor vier man. Deze plateau's werden aan tafel gebakken. Heel lekker, alles was zeker dood. * Buffet restaurant van InterContinental hotel (hebben we drie maal gedaan), heel lekker eten en met mes en vork ! Na de maaltijd mocht iedereen een lotje trekken. Dat was de korting voor het volgende bezoek Toffe lobby bar * Westers restaurant voor steak met frietjes (lekker en niet duur), ook twee maal gedaan
Enkele tips : Altijd koud bier vragen, Chinezen drinken normaal lauw bier Op voorhand rijst vragen bij eten, anders krijg je pas rijst als al de rest al op is Snelcursus bierglas vullen is nodig bij sommige opdiensters. Altijd verifiëren wat je eet (is het dood ? / goed roeren in de soep om te kijken of er kippepoten inzitten, ...)
In het Intercontinental hotel was er op het 9e verdiep een zwembad. Ze vroegen enkel mijn kamernummer, wat ik prompt gaf...
CISDI is onze Chinees studie bureau. Gedurende de komende twee weken houden we review meetings in een viertal vakgebieden. Onze mensen zijn dus vooraf gesplitst in vier groepen. Twee kleinere voor civiele werken en utilities, een grotere voor automation en een andere voor power die ik voorzat. Ik ga niet in detail gaan maar bij ons ging alles over hoogspanning, middenspanningsverdeling, transformatoren en dergelijke. De eerste vergaderdag keken we een beetje de kat uit de boom en laat de Chinezen maar afkomen. Deze methode bleek echter weinig efficient, vanaf dag twee werd in de powergroep de "chess clock" strategie toegepast : Wij stelden de vragen, de Chinezen hadden 10 minuten om hun uitleg te doen. Na tien minuten uitleg zonder beslissing : CISDI zal aanpassen of CISDI zal nakijken. Dat was een hele vooruitgang, maar heel vermoeiend (voor de Chinezen). We begonnen iedere dag om 9u to 12u en van 14 tot 18u30 of later met enkel kleine pauzes. Iedere avond kropen onze Chinezen naar huis, maar het ging vooruit... Van mijn vergaderingen zijn er geen foto's, de deur deed ik altijd op toe. We hadden altijd dezelfde bende Chinezen voor ons : - de Manager ? : hij zat altijd in de vergaderzaal met zijn laptop, nam niet deel aan de meeting en af en toe kwam zijn secretaresse ons storen. hij had waarschijnlijk geen bureau en werd dus maar in ons vergaderzaal gedropt. Verstaat totaal geen Engels - den dooien : heeft twee weken bij ons "gelegen" en geen woord gezegd. Gaf je hem een datasheet, dan kon hij er zich gans de dag mee bezig houden - de zuchter : telkens als we een moeilijke vraag stelden gaf hij een diepe zucht, hij sprak wel gebrekkig Engels - den docteur : typisch Mao type die alle uitleg deed in het Chinees, spreekt geen woord Engels. Kan een bord vol formules zetten met Chinese tekens !!! Geraak daar wijs uit. Is volgens mij wel een geniepigaard die wel Engels kan want bij de conclusies kon hij wel advocatentaal lezen en laten corrigeren - ons tolkske : freel, niet onknap jong Chinees meisje dat altijd wel ergens zit te prutsen (als ze haar fles met medicijnen niet bij heeft) was volgens mij bang van mij en zal er zeker nog nachtmerries aan overhouden. Na mijn commentaren tamelijk persoonlijk op en sprong soms achteruit als de 10 minuten om waren De lunchtijd en de tijd na de vergaderingen werd nuttig gebruikt om intern samen te zitten. De lunch zelf trok op niks. Om de andere dag McDonalds en Pizzahut. De Chinezen dachten dat deze Amerikaanse junkfood een westerse lunch was, maar ja wat kan je eraan doen.
Zoals reeds gezegd hebben we een heel internationaal gezelschap van ArcelorMittal voor de review in China. Een handvol Indiërs, een Fransman, een Canadees, een Chinees en een aantal Belgen. Vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst live (alle ander contact was via telefoon, mail en teleconferencing). Samen met Dave had ik deze meeting voorbereid, we rekenden op 4 a 5 uur meetingtijd. We moesten wel rekening houden met de Indische vrienden die van AMDEK Calcutta kwamen. Ze waren gisterenavond op het vliegtuig gestapt, voor de middag geland en deze namiddag vergadering. Tegen het eind van de vergadering liggen er een aantal bijna te slapen, maar onder de gegeven omstandigheden vind ik dit geen probleem. Oh ja, doe van de vergadering was onze meningen samen te leggen en zo met één stem tegen de Chinezen van CISDI te spreken.
Onze eerste uitstap naar downtown Chongqing deden we te voet, kwestie van wat benenwerk. Het centrum is heel modern, veel hoogbouw, neonlichten, en heel speciale geuren. De winkels zijn hier iedere dag open tot 22u. De jacht op electronica (GSM's, computers, ...) wordt onmiddellijk gestaakt. Alle bekende merken zijn dezelfde prijs of zelfs duurder dan in België. Ons eerste etentje op restaurant proberen we voorzichtig aan te pakken. Een McDonalds is er maar willen we al laatste redmiddel gebruiken. De zoektocht naar een "deftig" restaurant is niet eenvoudig. In Europa zie je een reclamebord en stap je binnen. Hier zie je reclameborden maar in het Chinees, en moet je door bijvoorbeeld een grote kleerwinkel naar achter, en dan een aantal trappen op of neer om iets te vinden. Ons eerste echte Chinese maaltijd viel mee. Wat we nu al weten is dat de streekspecialiteiten allen pikant zullen zijn.
Aangekomen op de luchthaven vinden we zonder problemen onze begeleidster, de eerste Chinese die deftig Engels spreekt, van de Firma Cisdi terug. Maggy (een synoniem voor Ming) stapt met ons en een Chinese chauffeur in een firmabuske. Hier werden we direct gedoopt in het efficient Chinees verkeer. Als een straaljager racet onze piloot (chauffeur zal ik hem niet meer noemen) richting hotel, ongeveer een half uurtje vliegen. Al die gele mannen zijn hier zot, toeteren , rood licht rijden, in tegengestelde zin rijden, rechts oversteken. Hier zou onze Belgische regering nog wat boetegeld kunnen innen ... Onze piloot neemt de verkeerde afrit (op de autosnelweg !!!), geen probleem, midden de baan achteruit en terug verder ?!? We vliegen aan honderdtwintig per uur verder, worden ingehaald door touringcars (ja van die grote bussen met +/- 80 man), ontwijken twee fietsende kinderen (moesten het Japanners zijn, ja, dan waren het kamikazes, maar hier in China). Een half uur later "landen" we bij het hotel. "River Romance" ligt langs de Jianling rivier, die iets verder in de Yantze rivier uitmondt. Alles is hier hoogbouw, ons hotel valt nog mee (26 verdiepen). Vlug inchecken en een doucheke ? Vergeet het, alles aan de balie is in het Chinees. We moeten met onze credit card een borg betalen en het volledige verblijfbedrag voorschieten. OK geen probleem, of toch. Anderhalf uur zijn die bezig geweest !!! Onze Visa kaarten werden door hun terminal niet aanvaard. Na veel aandringen (leek wel pictionary) en bellen met hun helpdesk bleek dat de Chinezen de "versheidsdatum" van onze kaarten omgekeerd ingaf. Jaar als maand en omgekeerd. Vlug inchecken en eens naar het stad. Probleem, alles is in het Chinees, dus vragen we Maggy een laatste gunst, schrijf aub centrum en naam van het hotel in het Chinees, zodat we dat aan een taxichauffeur kunnen tonen. En dan nu op stap.
Een fabriek komt er pas na lange voorbereidingen. De engineering, dit is het werkelijk ontwerpen van alles gebeurt hier door Chinezen. Dit gebeurt in een aantal fasen. Eind februari waren die klaar met wat we "basis engineering" noemen. Gedurende een aantal weken is op 3 verschillen plaatsen op onze aardbol een nazicht of review van de "basis engineering" gedaan. Namelijk Calcutta in India, Jubail in Saudi-Arabië en Gent in België. Elk van deze drie groepen controleert een facet van die basis studie. Van 27 maart tot en met 11 april komen de drie teams samen in China in de megastad Chongqing om gedurende die twee weken alle opmerkingen met de Chinese constructeur CISDI door te spreken. Hierbij een kort relaas van deze missie.
Samen met twee collega's, Robby en Michel, vliegen we in een kort vluchtje van Brussel naar Amsterdam volgt de lange vlucht naar Beijing. Boarden was heel simpel, een lange Walibi rij voor toeristenklasse, maar wij konden voorkruipen. Eten en drinken aan boord was perfect, entertainmentset kan niet beter (al loopt die af en toe vast, maar zal wel aan mij liggen). "Slumdog millionaire" is een prachtige film maar hierna ga ik toch wat slapen (nachtvlucht). Een viertal uurtjes later wordt het ontbijt al geserveerd. Mijn maag is nog vol en heb waarschijnlijk wat te veel besteld maar ja, dit is ons laatste westers eten Voor het uitstappen krijgen we nog een porseleinen huizeke met jenever aangeboden. Grote paniek bij Michel, want dit wordt aan de douane afgenomen.
In Beijing geland hebben we een aantal uur alvorens we verder doorvliegen naar Chongqing. Lange rijen bij immigratie maar gelukkig een vlotte doorstroom. Bij de douaneambtenaar aangekomen en na paspoortcontrole moet je die kerel nog "beoordelen" met een knoppenkastje van zeer goed tot zeer slecht. Ik besluit hem gewoon "goed" te geven. Wie weet sluiten ze die kerel anders op in een of andere zoutmijn. Een goed idee van Robby was om even aan de bagageband te wachten, want daar kwamen onze koffers aan (die in Brussel tot op de eindbestemming doorgestuurd werden ). Gelukkig konden we ons porseleinen huizeke in onze koffer steken. Van een knap chineeske aan de domestic flight in check balie hebben we ook nieuwe boarding pass gekregen (dit was toch al in Brussel geregeld ?). En daarna een stapke in de Beijing luchthaven. Een aantal massagekes afgewimpeld en uiteindelijk in de lounge beland.
Onze vlucht naar Chongqing was redelijk bevolkt en lastig (3,5 uur) door de weinige slaap vannacht. Ons middageten viel mee maar was al aan de Chinese kant.
ArcelorMittal heeft als grootste staalproducent ter wereld, net zoals bijna elke onderneming, te lijden onder de huidige economische crisis. Ondanks deze crisis is er toch een groen licht gegeven voor het bouwen van een compleet nieuwe buizenfabriek in Saudi Arabië. Welliswaar moet er op ons totaal budget (een bedrag in $ met bijna 9 nullen) ook serieus bespaard worden. Dit op zich, naast de omgeving, wordt ook al een uitdaging.
Eind januari is de kans aan mij, simpele Vlaming, gegeven om aan dit project mee te werken. Ik ga het "lokale" team in El Jubail, een moderne industriële stad, versterken en bekommer me om alles waar stroom doorloopt. Dit gaat van hoogspanning, motoren, sturingen, aarding, verlichting, telefonie, IT, ... Van specificaties opstellen en controleren tot bestellen en opvolgen van al die zaken.
Ik verblijf er minimaal 6 maanden. Dit project loopt over meer dan 2 jaar, dus werkelijke verblijfsduur is nog niet gekend. Privé probeer ik mijn vrouw en kindje van 2 ook naar Saudi te krijgen, wat voor hen waarschijnlijk nog een grotere uitdaging wordt .
De bedoeling van deze blog is geen zwaar technische onderwerpen aan te raken, maar alledaagse belevenissen in een niet-alledaagse omgeving, die waarschijnlijk velen afschrikt of juist aantrekt.
Eindelijk is het zover. Gisterenavond al mijn koffers gepakt en afscheid genomen van mijn gezin. Ik hou contact met hem via Skype, mail en GSM. Dit lukte in China vrij wel en zal in Saudi ook wel lukken. Ik heb een grote koffer met iets meer dan 30kg, een trolly met 17kg (bijna allemaal AM boeken en papieren) en mijn laptop. Aangekomen in de incheckbalie bleek dat er teveel gewicht in mijn koffer zit. Maximaal is 32kg per bagagestuk toegelaten en de mijne woog ongeveer 36kg (limitatie van de transportbanden).
Aangekomen op de luchthaven vinden we zonder problemen onze begeleidster, de eerste Chinese die deftig Engels spreekt, van de Firma Cisdi terug. Maggy (een synoniem voor Ming) stapt met ons en een Chinese chauffeur in een firmabuske. Hier werden we direct gedoopt in het efficient Chinees verkeer. Als een straaljager racet onze piloot (chauffeur zal ik hem niet meer noemen) richting hotel, ongeveer een half uurtje vliegen. Al die gele mannen zijn hier zot, toeteren , rood licht rijden, in tegengestelde zin rijden, rechts oversteken. Hier zou onze Belgische regering nog wat boetegeld kunnen innen
... Onze piloot neemt de verkeerde afrit (op de autosnelweg !!!), geen probleem, midden de baan achteruit en terug verder ?!? We vliegen aan honderdtwintig per uur verder, worden ingehaald door touringcars (ja van die grote bussen met +/- 80 man), ontwijken twee fietsende kinderen (moesten het Japanners zijn, ja, dan waren het kamikazes, maar hier in China). Een half uur later "landen" we bij het hotel.
Een fabriek komt er pas na lange voorbereidingen. De engineering, dit is het werkelijk ontwerpen van alles gebeurt hier door Chinezen. Dit gebeurt in een aantal fasen. Eind februari waren die klaar met wat we "basis engineering" noemen. Gedurende een aantal weken is op 3 verschillen plaatsen op onze aardbol een nazicht of review van de "basis engineering" gedaan. Namelijk Calcutta in India, Jubail in Saudi-Arabië en Gent in België. Elk van deze drie groepen controleert een facet van die basis studie. Van 27 maart tot en met 11 april komen de drie teams samen in China in de megastad Chongqing om gedurende die twee weken alle opmerkingen met de Chinese constructeur CISDI door te spreken.
Voor het uitstappen krijgen we nog een porseleinen huizeke met jenever aangeboden. Grote paniek bij Michel, want dit wordt aan de douane afgenomen.
). Gelukkig konden we ons porseleinen huizeke in onze koffer steken.
