Op de foto de erewacht bij de in Turnhout opgebaarde Max Skolle. Deze Duitse grenswachter werd in de nacht van 25 op 26 augustus 1917 een van de dodelijke slachtoffers van wat het meest bloederige grensincident uit onze regio was. De notoire grensgids Jan Vleugels beschreef het drama uitvoerig in zijn naoorlogse memoires De Rakkers der Grenzen De rakkers trokken in goede orde in de richting der grenzen. Cartouche heeft de leiding en volgt de weg die hij vroeger met de Vlaming en de Plek heeft gevolgd. Alles is stil en verlaten zou men zeggen, het is tevens een aangename nacht in de bossen. Het luchtruim is evenwel wat te helder voor een goede gang van zaken. Zacht en kalm nadert het groepje de grenzen. Het bestaat uit verschillende personen, onder andere een pastoor, vrouwen en mannen. Allen stellen het opperbest. Links, op een afstand van 150 meter, merkt men een donkere massa. Geen enkel lichtje straalt naar buiten en nochtans zijn deze koten door soldaten van hogere rang bezet. Licht maken door de wachttroepen is te allen tijde, bij nacht ten strengste verboden. De rakkers vinden alles te stil. Rechts, schuin voor hen bemerken zij een paar boompjes die tegen het luchtruim afsteken. Dit is reeds Hollands gebied, want langs de Belgische kant is alle houtgewas op een honderd meter van den draad verwijderd. Zacht, al kruipende naderen zij die. Het toestel wordt geplaatst. Het doorkruipen begint en reeds zijn enige personen gepasseerd, waaronder ook de drie rakkers, als plots de stilte wordt doorbroken. De rakkers stellen zich rechts en links op en bevelen aan hun metgezellen door te komen. Al schietende beletten de Duitsers de nog niet doorgekropenen te naderen. Een enkele soldaat der Duitsers lette daar evenwel niet op en vuurde aanhoudend in de richting der vluchtellingen. Een geweldige kreet weerklinkt door de eenzame heide en bossen. De Duitser krijgt een schot hagelkorrels in het aangezicht. Nog geeft hij de moed niet op en heeft reeds twee doden gemaakt. De pastoor, die juist wil doorkruipen en reeds midden in het toestel zit, doet hij weerkeren. De Duitser is de helft van het gezicht verbrijzeld n toch blijft hij op zijn post, ondanks dat al zijn makkers zich verscholen hebben, en het lukt hem enigen gevangen te nemen en het groepje meester te blijven tot zijn makkers naderen. Met fierheid overziet hij zijn slachtoffers. Een klein zwart Franssprekend vrouwtje roept aanhoudend om haar man die zielloos aan haar voeten ligt uitgestrekt.

De 37-jarige Antoon Van Den Broeck uit Antwerpen en de 16-jarige Charles Farcy uit Schaarbeek werden op slag gedood door de kogels van Max Skolle, een 56-jarige Infanteriehelfer uit de 3^e compagnie van de Infanterie Ersatz Truppe nr. 298. Deze eenheid behoorde tot het garnizoen van het grote Duitse oefenkamp in Beverlo en werd geregeld ingezet bij de grensbewaking. Jules Farcy, die zwaar gewond was door een kogel werd samen met zijn broer Henry, wiens zijde door een bajonet was opengereten, naar het Gasthuis van Hoogstraten overgebracht.  Henry bezweek er een paar uur later aan zijn verwondingen. Ook de ernstig gewonde Max Skolle overleefde het drama niet. Hij stierf de volgende dag in het Gasthuis van Turnhout. Postuum kreeg hij het IJzeren Kruis 2e Klasse omdat hij er, ondanks zijn verwondingen, in geslaagd was 13 vluchtelingen aan te houden...

25-08-2017 om 12:26 geschreven door janhuijbrechts  

Het leven van een auteur kan soms hard zijn... Op zondag 27 augustus signeer ik tussen 11.00 u. en 14.00 u. op de IJzerwake in Steenstrate mijn twee nieuwste boeken 'Verdrongen Verleden - De 16e (Ierse)- Divisie in Vlaanderen 1917' en 'Vlaanderens Dageraad aan de IJzer - Een kroniek van de Frontbeweging 1914-1918'. U kan er natuurlijk ook 'Onsterfelijk in uw steen: Soldatengraven Heldenhulde en de Grote Oorlog' aanschaffen, waarvan ik een van de co-auteurs was. Uiteraard warm aanbevolen...

25-08-2017 om 11:18 geschreven door janhuijbrechts  

Een van de vele Britten die in augustus ’17 het leven lieten was de 31-jarige James Stuart d’Auvergne Innes. Voor de oorlog uitbrak was hij afgestudeerd aan het prestigieuze Bailliol College van de universiteit van Oxford en was hij werkzaam in het Londense hoofdkantoor van de North British and Mercantile Insurance Company. In de vroege herfst van 1914 meldde hij zich als oorlogsvrijwilliger en op 27 februari 1915 kreeg hij een tijdelijke aanstelling tot tweede luitenant bij de Royal Artillery. Op 27 juli 1916 kreeg hij het Military Cross, de op één na hoogste dapperheidsonderscheiding voor officieren. De dagorder vermeldde: ‘For conspicious gallantry and devotion to duty when his battery was being heavily shelled. A shell blew in a dug-out, 2^nd Lieutenant Innes collected his men and dug out wounded men. Later when his battery came under fire when changing position he showed great coolness in handling his guns.’ De intussen tot luitenant bevorderde Innes was ingedeeld bij de 34e Battery van 189^e Brigade Royal Field Artillery toen hij op 5 augustus 1917 dodelijk gewond werd in de Ieperse Salient. Hij werd de volgende dag begraven op Dickebusch New Military Cemetery Extension in graf IV B 4.

Op 25 augustus ‘17 ontving hij posthuum een ‘bar’ bij zijn Military Cross: ‘For conspicious gallantry and devotion in extinguishing a fire in his battery under very heavy shell fire, thereby saving a gun from destruction. Afterwards, during the removal of his battery, when the guns had been run out of their pits, he ran a gun back with the help of two telephonists and opened fire in response to the S.O.S. signal.’      

In de voet van zijn zerk werd in de witte Portlandsteen volgende persoonlijke boodschap uitgekapt: ‘He died for freedom and honour – To daddy from Philip and Iris’.

21-08-2017 om 11:33 geschreven door janhuijbrechts  

Eén van de vele kleinnoden die ik in m’n erg uitgebreide WO 1 – werkbibliotheek koester is de dichtbundel Krieg in Flandern – Gedichte von Soldaten der 4e Armee. Het is een uitgave van de Deutsche Verlagsanstalt in Stuttgart en rolde in 1917 van de persen.

Deze bundel opent met het volgende gedicht door Offizier-Stellvertreter W. Busch.

WER GEHT MIT NACH FLANDERN ?  

Unser Hauptmann geht nach Flandern: /wer geht mit ?/ Ei, nach Flandern auszuwandern :/ ist ein weiter, weiter Ritt : / Wer geht mit ?

Ei, wir scheuen keine Mühen: / wir gehn mit ! / Weil auf Mühen Ehren blühen, / gehn wir all in Schritt und Tritt, / Alle mit !

Kugeln pfeiffen draus in Flandern: / Wer schiesst mit ? / Trifft’s den einen, trifft’s den andern, / einen jeden trifft es nit: / wer schiesst mit ?

Ei, wir alle können schiessen, / schiessen mit ! / Blut wird fliessen , wenn wir schiessen / Drum, Herr Hauptmann, einen Bitt‘: / nimm uns mit !

Viele fallen draus in Flandern: / Wer stirbt mit ? / Reiht ein Hûgel sich zum andern: / Tod in Ehr‘ is Deutsche Bitt: / Wer stirbt mit ?

Ehe Deutschland fällt in Scherben / fäll’n wir mit ! / Um für Deutsche Ehr‘ zu sterben, / gehen wir all in Schritt und Tritt, / Alle mit !

20-08-2017 om 15:32 geschreven door janhuijbrechts