Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
23-06-2015
Van zonneschermen en private stranden
't Is niet omdat ik rood ben, ik niet op reis zo kunnen of mogen gaan. Een bedekt verwijt dat ik oh zo vaak te horen krijg. Wij "Roden" moeten in zak en as in een hut, met onze klauwen wortels opgraven... Neen, wat ik al jaren rondbazuin blijkt nu toch weer meer dan waar te zijn. Reizen en iets leren over en van de streek waar je bent is niet zo een voudig, hoewel eigenlijk héél eenvoudig. De fiets! En met die fiets de ganse omgeving uitkammen, dat is reizen met inhoud. Natuurlijk hoort daar op regelmatige momenten een stop in een plaatselijke café of sportbar of tratoria bij. Dat maakt het trappan veel lichter en met zo'n rennersbroek en truitje maak je onmiddellijk contact, want wij zijn gekend. Steden bezoeken, ik heb het over Mantua of Mantova, Ferarra, Comaccio, Prto Garibaldi, Grado en alles wat daar zo ongeveer tussen ligt, is een plezier op de fiets, want bijna overal zijn voetgangerszones waar je rustig kan doorfietsen. Op een andere blog waar ik probeer iets dieper in te gaan op die uitstappen, reizen klinkt vandaag zo opgeblazen, vermits alle buren om de haverklap een vliegtuig nemen en zich laten droppen op een handdoek met uitgebreid buffet, zal ik als Apple me verdomme terug de mogelijkheid geeft een verzorgde tekst met foto's en zo zetten. Al trappend langs de Po kanjet niet anders dan uiteindelijk aan de Adria uitkomen. De Lido's! Geen Dildo's maar Lido's. Nazione, Pomposa, Spina de ene naast de andere met soms een voorschoot braakliggend terrein daartussen. Moest België zo'n Lido's aan de kust hebben dan konden wij ons tot een cultuurvolk rekenen, helaas, de promotoren en verkwanselaars hebben anders beslist. Opvallend en tof is het vele groen, de aanleg, de verzorging. Maar! De mijarden zonneschermen in omheinde perken en de meterhoge poorten en afsluitingen en de verbodsschilden en de kassa's... Ja de Adria is privaat, privaat bezit, echt op en top een Liberaal, neo-liberaal gedoe. Laat het vrije initatief maar werken en je krijgt eindeloze concentratiekampen die de zee gewoon afsluiten. Heel vroeg, bij opkomende zon kan je de Cerberus-bewakers-redders verschalken en geraakt een gewiekste met zijn hond op het vrijgekomen harde zand van de teruggetrokken tij. Een heerlijk moment, met de voetjes in het water, een stok werpend voor je vriend en overal de Italianen gravend en speurend naar eetbaars gerust latend. Tot... een Cerberus je in de mot heeft gekregen en luid brult dat het strand en met uitbreiding ook de zee, waar ik dan met beide voeten in sta, allemaal privaat is en dus verboden voor niet-gasten en dat honden , één, mijn hond hier gewoon niet mag en dus niet kan zijn. "Niet verstaan," en vermits het dan al negen uur is, via een sluipweg het paradijs van zonneschermen en afsluitingen aan de gelukzalige genieters, die zich vrijwillig komen opsluiten toevertrouwend. De Private Adria, waar ik elk kopstuk van de liberale partij graag zou in opsluiten om met volle teugen van dit bijzondere experiment te genieten. Ik vergeet te vermelden dat het verplaatsen van stoelen of zetels die bij de zonneschermen horen, verboden is en alles onder camera-bewaking staat. Weg van dat kunstmatige bos wacht mij een prachtig land, Lagunes, de delta van de grote rivieren, vogelparadijzen, brandende zon, en complete eenzaamheid en mijn fiets, zo zalig, de rust van een Rode Rakker.
23-06-2015 om 22:36
geschreven door Walter
10-05-2015
trappen en trappen....
Neen, ik beklim geen Cheops, ook niet de Notre Dame, zit gewoon op mijn spiksplinternieuwe Kettler fiets met elektrische ondersteuning. Wat een gegeven. Sedert een week trap ik geregeld tegen een gemiddelde van 17 à 19km/uur over de Pista cyclabile tussen Peschierra del Garda en Mantova langs de boorden van de Mincio. Het is er mooi, het zomert hier en de boeren rijden nu de velden en de bermen van de wegen af, helaas verdwijnen daardoor de duizenden poppies die in Flanders Fields toch maar niet meer wilden groeien. Van zodra ik een poging doe om van dat ene pad, een variante op te draaien, zit ik op voorhistorische martelpaden die alleen af en toe in de goede richting bewijzerd zijn? Toch is het zalig in een Italië dat nog Italië is, waar een Capu en een chocolade broodje 2,20 kosten en waar de lokale ouderen een helen namiddag achter een drankje met de waard TV kijken. Ben hier wel graag.
In 1940, tijdens een regime, waar mijn bar-informant verder niks mee te maken wil hebben is hier een bevloeiingsplan opgezet. Volgens zelfde bron zou dit plan uitgevoerd zijn in 1960. Mond open, even adem inhouden... dat ligt daar maar zo tussen de velden... Zij kunnen zelfs water van de Po terug opstuwen om overal waar nodig voldoende water te voorzien. Dat is een realisatie van en voor de gemeenschap. Geachte liberalen daar kunt gij in geen duizend jaar een punt aan snuiven. Bij ons moeten de buslijnen inkrimpen tot volledige afslanking! Want: Let Op! Het Blauwe Orakel orakelt....: "Gratis bestaat niet, blaaaa bla, bla!" Ge moet maar durven, maar zo'n gezicht moet wel veel gekost hebben, denk ik zo, niet?
OK 1940.... het roept wel iets op, maar dit is een knap staaltje. U had er natuurlijk al van gehoord in de fantastische lessen geschiedenis of aardrijkskunde, of niet, maar de vaas van Soisson, is die nu eigenlijk gebroken, hopelijk wel....
En dan vertelt Geert Mak hoe de States op het vlak van gemeenschap gewoon verschrompelen, uit elkaar vallen, ten onder gaan. The American dream! Ja mijn dingens je mag hem hebben, en hou hen in godsnaam daar.
