SIHO: Steunpunt inclusief hoger onderwijs

Op de studiedag rond het betrekken van studenten in hun opleiding op donderdag 27 mei in de Plantijn Hogeschool is me vooral de stand van het SIHO opgevallen. SIHO staat voor steunpunt inclusief hoger onderwijs. De missie van SIHO is het creëren van gelijke kansen en volwaardige participatie van personen met een functiebeperking in het hoger onderwijs.

De doelen van het SIHO is het opnemen van een rol in de realisatie van inclusief hoger onderwijs. Zowel op niveau van studenten als van personeel.

Dit standje is met vooral in het oog gesprongen omdat ik inclusie zelf vrij hoog in het vaandel draag. Ik zelf sta helemaal achter hun denkwijze. Iedereen mag toch studeren? Zo ben ik zelf behoorlijk tegen het vragen van inschrijvingsgeld want je maakt de drempel voor studeren weer een stapje hoger. Er zijn inderdaad verschillende inschrijvingsbedragen. Als je kans maakt op een studiebeurs is het bedrag kleiner. Maar dan nog bedraagt het inschrijvingsgeld nog meer dan 100 euro. En daar komen nog eens boeken en cursussen bij. Voor sommige gezinnen is dit echt een te hoge drempel. Mogen hun kinderen daarom niet studeren? Voor mij is dit een vorm van discriminatie.

Hetzelfde geld voor mij voor personen met een beperking. Als ik kijk naar de intelligentie van mensen met autisme. Wij kunnen daar soms echt een puntje aan zuigen. Mogen deze mensen dan geen studie doen die ze graag doen? Waarom vraag ik me af. Akkoord dat iemand met een zware mentale beperking niet kan functioneren in het hoger onderwijs maar meestal willen deze mensen dat ook niet. Maar mensen met autisme of in lichte mentale beperking mogen toch een kans maken op studeren? Al doen ze over een studie van 3 jaar, 6 jaar dat maakt toch niet uit. Er zijn toch nog studenten die dat doen.

Als kijken naar personen met een ziekte of motorische beperking denk ik wel dat er al heel wat verbeterd is. Het opstarten van faciliteiten is een stap in de goede richting. Zo krijgen ze de kans om te studeren op hun maat. We worden in de opleiding naar het hoofd gesmeten met het begrip van kwaliteit van bestaan en zorg op maat. Studeren op maat zou ook moeten kunnen. Iedereen moeten kunnen studeren op zijn eigen tempo en op zijn maat.

Is een studente in een rolstoel of met een ziekte dan niet in staat om bijvoorbeeld voor opvoedster te studeren? Natuurlijk wel. Met enkele kleine aanpassingen kan dit toch wel. Een stage plaats vinden moet volgens mij zeker lukken. Mensen wassen of verbedden is misschien niet altijd mogelijk maar actief luisteren, werken aan handelingsplannen, samenleven met een leefgroep is toch wel mogelijk.

Zelf vind ik dat het onderwijs stap voor stap de goede richting uitgaat. Ze proberen kansen te geven aan personen met een beperking maar voor mij blijft de grootste fout die ze maken de financiële kwestie. Iedereen heeft recht om te studeren: arm, rijk, jong, oud.

Volgens mij kan het onderwijs hier nog een stap in zetten. Ik weet dat dit niet direct kan gebeuren maar stap voor stap moet dit mogelijk zijn. Ik heb eveneens dezelfde mening over kinderen met een lichte beperking laten functioneren in het gewonen onderwijs. Natuurlijk zijn we dit in de maatschappij niet gewoon en dit is net het grootste probleem. Zolang er niets in de maatschappij veranderd zal de stap richting inclusie wel heel groot blijven.

Jammer genoeg heb ik het idee dat de vooroordelen terug steeds groter worden. Waarom toch vraag ik me af. Elke persoon is toch uniek? Elke persoon heeft toch recht op evenveel. Jammer genoeg is de wereld niet eerlijk verdeeld. Je moet leven in het gezin dat je geboren bent en dat is meer dan terecht maar het is zeker en vast niet eerlijk dat de ene alles heeft en de andere niets.

Onderwijs is een fundamenteel gegeven en moet een recht worden voor iedereen!!!!.

30-05-2010 om 12:55 geschreven door Liesbeth Vissers

Syntheseverslag

1. Evolutie portfolio

Als ik terug kijk op het tweede jaar, merk vooral bij mezelf een booglijn. Ik ben naar mijn gevoel vrij zwak gestart, maar heb vrij snel in stijgende lijn gewerkt. In de periode van stage voelde ik mezelf het sterkst. Tijdens deze laatste module vind ik mezelf dan weer wat afzwakken. Exploratie en verdieping is een vak dat ontzettend veel van mij vraagt. Ik voel mijn zelfvertrouwen vaak weer dalen en moet mezelf blijven oppeppen om vol te houden.

In module 5 had ik zeker het gevoel dat ik er even terug moest in komen. Zo 3 maanden er tussenuit zijn heeft zeker en vast wel een effect op je gevoel van student. Ik zat op dit moment ook een beetje in de knoop met mezelf. Mijn grootvader was levensmoe en dit had echt een effect op mij en mijn volledige gezin. Dit heeft me wel een stuk gesterkt. Mijn sterkste verslag van dit portfolio gaat daarover. Het deed me meer dan deugd om alles van me af te schrijven. Dit verslag geeft me echt een beeld hoe hard ik ermee in de knoop zat. Ik heb al ondervonden dat ik mijn beste verslagen schrijf op momenten dat ik me iets minder in mijn vel voel of wanneer er frustraties zijn ontstaan.

In module 5 is eveneens het idee van onze inclusieve modeshow ontstaan. Ik was iemand die ontzettend achter dit idee stond. Ik zag het ontzettend groots. Al goed waren er enkele die me steeds weer met mijn voeten op de grond zetten. Ik ben dan ook ontzettend blij dat dit project ons uiteindelijk toch gelukt is. Misschien iets minder groot dan we in het begin hoopte maar ik vond het toch een project met ontzettend veel pit en kracht.

In module 6 stond vooral het verder uitwerken van de modeshow op de voorgrond. Ik geef dan ook meer dan eerlijk toe dat mijn portfolio dan een tijdje heeft stil gelegen. Zo geen verplichtte verslagen meer schrijven heeft niet zo een goed effect op mij. Tijdens het werken aan de modeshow kreeg ik nochtans een ingeving. Het brainstormen rond onze inclusieve modeshow heeft me aangezet om een verslag te schrijven over dik en dun zijn. Ik heb me hierin vooral gebaseerd op het referentiekader van een ander. Dit is iets wat me toch wel nauw aan het hart ligt. Ik ben zelf van het zwaardere type en ben dankzij een ziekte en een streng dieet ondertussen 27 kilo lichter. Toch blijft dit voor mij belangrijk want iedereen wil aanvaard worden zoals hij is. En vaak blijft dit moeilijk. Ook voor mezelf is dat niet altijd gemakkelijk te aanvaarden.

In module 7 zijn we op stage vertrokken. Dit was voor mij een hele ervaring. Het was een periode van vallen en opstaan. Omdat mijn eerste stagedag me altijd zal bij blijven heb ik dit verslag ook in mijn portfolio gestoken. Het geeft een mooi beeld weer van hoe mijn eerste stage dag was en welke twijfels ik aan mezelf had maar even goed want ik leuk vond aan mezelf. Op stage gaan is iets wat een enorm effect heeft op je. Je leert veel bij en doet ervaring op. Portfolio is natuurlijk iets waarin je daar mee terecht kan. Je schreef echter wel al een stageportfolio dus bleef de andere een beetje liggen. Zeer weinig verslagen dus in module 7.

In module 8 ging zoals bij de meeste, bij mij ook een belletje rinkelen. Ik moest best nog wel wat doen. Maar het was even goed de module van onze inclusieve modeshow. Deze verliep ongelooflijk. Ik ben nog steeds trots van wat we als klas bereikt hebben. Ik heb deze gebeurtenis ter hand genomen om een verslag te schrijven rond onze modeshow maar eveneens rond wat inclusie voor mij betekent. Zelf ben ik iemand die inclusie vrij hoog in het vaandel draag. Ik probeer er echter heel realistisch in te blijven. De drempel is vaak nog heel hoog en is inclusie jammer genoeg niet altijd mogelijk.

In module 8 was het eveneens de start van exploratie en verdieping. Ik begon vol goede moed. Een nieuwe groep, nieuwe mensen leren kennen. Ik ben echt in een totaal andere groep terecht gekomen dan die van stage supervisie. Ik ben zelf iemand die in een groep wel haar mening durft zeggen en vertellen. Maar in deze groep zitten allemaal leidersfiguren. Iedereen heeft een sterke mening en kan er moeilijk van afwijken. Ik voel me soms echt verdwijnen in deze groep. Ik geef eerlijk toe dat dit niet ideaal is voor mijn zelfvertrouwen. Ik ben stap voor stap terug aan mezelf beginnen twijfelen. Frustraties is iets wat ik goed leer kennen deze module. Ik heb 1 keer ter hand genomen om er iets over te zeggen in de groep. Over dit heb ik eveneens een verslag geschreven. Heeft geeft vooral weer hoe ik me voel tegenover de rest. Ik kan hier heel moeilijk over praten. Ik hoop dat ik de laatste weken de kracht vind om hier nog iets mee te doen.

Euthanasie is een onderwerp dat wij ter hand hebben genomen tijdens exploratie en verdieping. Ik heb daar heel veel opzoek werk rond gedaan en vind het nog steeds 1 groot doolhof. Ik vond het dan ook ideaal om er een verslag over te schrijven. Wat me eigenlijk vooral verbaasde was hoe het er in Zwitserland aan toegaat. Ik ben er dan ook een artikel gaan over opzoeken. Ik weet dat het niet recent is maar toch heeft het me aangegrepen. Euthanasie moet een keuze blijven en deze keuze verschilt van persoon tot persoon. Ik zou zelf echt totaal niet weten hoe ik in zulke situatie zou reageren. Ik vind dit zeker niet het sterkste verslag. Mijn reflectie vermogen is precies een beetje opgebruikt. Ik hoop echter dat dit toch voldoende genoeg is.

2. Evolutie doorheen de leergroep

Leergroep is eigenlijk altijd al een onderdeel geweest dat ik graag heb gedaan. Het is een intiem klas moment waar je elkaar beter leert kennen. Ik vind dat ik dit jaar ontzettend met mijn gat in de boter ben gevallen met een leergroep zoals A18 er eentje is. Iedereen heeft respect voor iedereen en ik heb echt het gevoel dat ik op iedereen kan rekenen. Ik ben dan ook ontzettend blij.

Het was natuurlijk wel een beetje raar om de leergroep van het 1^ste jaar achter je te laten maar ik moet zeggen dat ik er dit jaar nog meer aan gehad heb. Ons orthomedia project heeft ons echt dicht bij elkaar gebracht.

Als ik kijk naar mijn inbreng binnen de leergroep denk ik dat ik toch wel bij de sterke figuren hoor. Daarmee bedoel ik dat ik toch wel ben opgevallen. Voor mij is dit echt een teken dat ik me goed voel in een groep.

Je merkt echter wel aan mij als het over iets gaat waar ik me niet zo goed bij voel. Ik heb het bijvoorbeeld ontzettend moeilijk om over mijn sterke punten te praten. Ik vind het ontzettend moeilijk om mezelf te bejubelen. Ik kijk liever naar mijn werkpunten en hoe ik daar aan kan werken. Ik weet dat ik niet te kritisch mag zijn voor mezelf maar dat maakt me toch ook sterk? Het is toch beter dat ik van mezelf zie dat ik nog veel moet bijleren dan dat ik mijn werkpunten gewoon negeer? Dit is echt iets dat me echt moeilijk blijft liggen.

Toch wil ik voor dit syntheseverslag proberen om enkele sterke kanten van mezelf aan te halen. Ik ben eigenlijk vooral trots op mezelf door mijn toewijding en mijn respect voor anderen. Ik ben iemand die voor een project meer dan 100% kan gaan. Als ik me achter een project zet dan zal ik er niet van wijken zolang het in orde komt. Een ander sterk punt van mijn is mijn respect. Ik vind dat iedere persoon, wie of wat dan ook respect verdient. Dit is zeker iets dat ik wil blijven volhouden want ik vind het een mooie basis om aan verder te werken.

Als ik kijk naar mijn medewerking aan de modeshow, denk ik wel dat ik mijn best heb gedaan. Ik heb zeker en vast niet het meeste gedaan. Deze eer gaat echt naar melissa. Maar ik ben behoorlijk tevreden van mijn inzet. Het kan altijd beter. Als ik bekijk wat we met de klas hebben bereikt kan ik alleen maar trots zijn op A18. Het winnen van de prijzen voor orthomedia was dan ook een enorme erkenning.

Ik weet niet echt of ik een grote evolutie heb gemaakt binnen de leergroep. Ik ben altijd mezelf gebleven en geprobeerd om steeds eerlijk te zijn. Ik hoop dat ik nog iets sterker in mijn schoenen kan staan naar de komende jaren toe maar ik denk wel dat ik een sterke schakel kan zijn in een groep.

30-05-2010 om 12:55 geschreven door Liesbeth Vissers

Euthanasie: mijn kijk en die van de wereld

Euthanasie: het is en blijft een taboe. Het is iets waar mensen elk hun eigen mening over hebben. Voor exploratie en verdieping deed ik wat meer opzoek werk rond euthanasie. Het eerste wat me opviel, is eigenlijk vooral hoe een groot doolhof de wet rond euthanasie wel is. Je moet aan heel wat voorwaarden voldoen voor je in aanmerking komt voor euthanasie. Zo moet je meerderjarig zijn, moet je levenseinde in zicht zijn, moet je ondraaglijk leiden en moet je je aanvraag vrijwillig en herhaaldelijk stellen.

Natuurlijk is dit vrij subjectief. Wat voor de ene ondraaglijk lijden is, is dit voor de andere misschien niet. Wat maakt lijden ondraaglijk? Dit verschilt van persoon tot persoon. Volgens mij is het zelfs een stuk cultureel afhankelijk of afhankelijk van je opvoeding. Iemand die thuis niet gewoon is van aan te geven wanneer hij/zij pijn heeft zal misschien veel minder ondraaglijk lijden aangeven. In heel wat culturen is pijn een straf van God en dus ook daar zal ondragelijk lijden anders worden bekeken.

Zwitserland steeds minder droomland voor euthanasie

• donderdag 24 juni 2004

In Groot-Brittannië is beroering ontstaan omdat een Brits koppel naar Zwitserland is gereisd om er samen euthanasie te plegen. Nu ook buitenlanders er de soepele euthanasiewet hebben ontdekt, wil de Zwitserse regering de wet strikter toepassen. Maar Herman Meys, hoogleraar medisch recht aan de KULeuven, twijfelt eraan dat Belgen nu meer naar Zwitserland zouden trekken.

Jennifer en Robert Stokes waren allebei al jaren ernstig ziek en verkozen samen te sterven uit angst dat de ene de andere zou overleven. Ze werden lid van de stichting Dignitas, een organisatie die mensen helpt met euthanasie, en gingen in april naar Zurich om er te sterven. De kinderen van het echtpaar zijn boos op de Zwitsers omdat hun ouders volgens hen helemaal niet ongeneeslijk ziek waren.

In Zwitserland wordt sinds 1937 niemand gestraft wanneer hij een persoon bijstaat bij zelfdoding, tenzij hij het doet uit winstbejag of om misdadige motieven. De patiënt moet wel ongeneeslijk ziek en bij zijn verstand zijn.

Pas de laatste jaren is de liberale Zwitserse wetgeving in de rest van de wereld bekend geworden. Dat zorgde ervoor dat heel wat buitenlanders naar het land trokken om euthanasie te plegen. De wet zegt immers niets over vreemdelingen of buitenlanders.

Het aantal 'versnelde' overlijdens in Zwitserland wordt geschat op 100 tot 200 per jaar, maar het is niet geweten hoeveel vreemdelingen daarbij zijn.

Wet wordt strenger

,,De Zwitserse wet heeft het over hulp bij zelfdoding'', zegt Herman Meys, hoogleraar medisch recht aan de KULeuven. ,,Iedereen mag een zieke mens helpen bij de zelfdoding. Feitelijk gaat het dus niet over euthanasie. Concreet betekent dit dat de patiënt in Zwitserland eigenhandig zijn leven verkort. Er is geen tussenkomst van een arts nodig zoals in ons land. Bij ons gaat het om de zelfbeschikking van de mens die voor euthanasie kiest. In Zwitserland bestaat de wet om de mensen te helpen. Het gaat er hem eerder om barmhartigheid. Er is een totaal andere filosofische achtergrond als hier.''

Het is goed mogelijk dat Belgen naar Zwitserland zouden gaan om er vrijwillig te gaan sterven, maar volgens professor Meys is dat niet echt nodig, gezien de soepele Belgische wetgeving.

Toch wil de Zwitserse regering haar wetten nu toch wat strikter toepassen. Zeker nu er talrijke vreemdelingen, afkomstig uit een land waar euthanasie niet toegelaten is, het land hebben ontdekt. De Zwitserse wet zou in de toekomst enkel toepasbaar zijn op vreemdelingen die al geruime tijd in Zwitserland verblijven.

De Britten die naar Zwitserland trokken, waren lid van Dignitas. Het is een van Zwitserse organisaties die, net als EXIT of EX-International, mensen helpt om waardig te sterven. Volgens Dignitas zijn ook vreemdelingen welkom. Die betalen een inschrijvingsgeld van 100 Zwitserse frank en een jaarlijks lidgeld van 50 Zwitserse frank. De organisatie zegt dat ze strikt de Zwitserse wetgeving naleeft. Ze wil niets kwijt over haar ledenbestand.

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GKA6T4KO

België en Nederland waren de eerste landen met een euthanasiewet. In vele landen is euthanasie zelf niet opgenomen in een wet en dus verboden. Wat me vooral verbaasde eis het bovenstaande artikel. Elke persoon die ongeneeslijk ziek is kan dus naar Zwitserland trekken om daar te sterven? Langs de ene kant kan ik me er wel een beetje in vinden. Een mens wil controle hebben over zijn eigen leven en wil zelf beslissen of het leven nog draaglijk is. De vraag blijft natuurlijk of mensen wel genoeg nadenken over het feit of ze willen sterven of niet. Sterven is toch iets onomkeerbaars. Je laat heel veel mensen achter. Ik vind dus dat dit een heel overwogen beslissing moet zijn.

Ik ben het er zeker en vast niet met eens dat de wet in België zo ingewikkeld is en dat het een moeizaam proces is voor personen die wilsombekwaam zijn maar langs de andere kant is het best wel belangrijk dat er zo een strenge wet is. Wanneer een persoon echt in zijn laatste levensfase is aanbeland en steeds meer pijn heeft, vind ik dat het zijn eigen keuze moet zijn of hij al dan niet wil sterven. Dit moet volgens mij ook kunnen voor personen die wilsombekwaam zijn maar natuurlijk zijn hier opnieuw grenzen. Het belangrijkste is vooral of de persoon dit echt zelf wil. Soms is de druk van de familie zo groot dat hij niet volledig hun eigen keuze is.

Ik zelf ben persoonlijk iemand die meer voorstander is van palliatieve zorg. Het waardig kunnen afscheid nemen van het leven is toch voor mij een belangrijke kwestie. Iemand die terminaal nog kunnen geven waar hij/zij van droomt is volgens mij het mooiste wat er is. Natuurlijk moet het leven wel draagbaar blijven. Maar palliatieve zorgen kan ontzettend mooi zijn.

Als kijk naar wat er in Zwitserland kan, vraag ik me af of er daar geen misbruik van gemaakt wordt. Wordt er echt grondig nagekeken of een patiënt al dan niet terminaal is? Wordt er met de patiënt voldoende gepraat over de andere mogelijkheden en over de eigen wensen? Wordt de familie op de hoogte gebracht?

Want hoe zou jezelf reageren als je ineens hoort dat een geliefde is overleden door assited suïcide? Ik zou het er moeilijk mee hebben. Zeker als ik niet zeker ben dat het zijn/haar keuze was. Soms zeggen mensen iets maar kunnen nog van gedacht veranderen. Als er voldoende met de patiënten is gepraat en ze staan volledig achter deze keuze dan kan ik het wel begrijpen. Niet iedereen wil afhankelijk zijn van mensen.

Moest ik zelf in een situatie van ondraaglijk lijden zitten weet ik echt niet wat ik zou kiezen. Ik denk dat je dit pas echt kan beseffen als het zo is. Ik denk als ik enorm ziek zou zijn dat ik vooral nog enkele dromen zou willen waarmaken. En dan op een rustige en mooie manier afscheid nemen. Euthanasie zou zeker niet het eerste zijn waar ik aan denk. Zeg nooit, nooit natuurlijk.

Euthanasie blijft een onderwerp met veel taboe en ethiek. Iedereen heeft er zijn eigen mening over. Geen enkele is echt correct. Mijn mening, laat iedereen voor zichzelf beslissen en heb daar respect voor.

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

Exploratie en verdieping: een nieuwe groep en je eigen botsende referenties

In module 8 staat alles in het teken van exploratie en verdieping. Hierin werken we als groep samen aan drie taken. Deze groepen zijn samengesteld aan de hand van onze keuze. Opnieuw werden we dus allemaal door elkaar gegooid. Opnieuw een nieuwe groep waar je een plaatsje in moet vinden. Je leert er veel uit maar het is niet altijd aangenaam.

Op maandag maakte ik kennis met mijn groep. Mijn eerste reactie was vrij positief. De meeste leken heel gemotiveerd. Ik vast er dan ook van overtuigd dat alles zou goed komen. Ik ben zelf een persoon die vrij dominant kan zijn in een groep. Ik voelde al heel snel aan dat dit in deze groep anders zou zijn. Onze groep bestaat namelijk uit vier nog dominantere personen. Dit is iets wat ik zelf nog niet heb meegemaakt. Ik verdwijn in deze groep in het niets.

Tijdens het werken aan de eerste probleemtaak merkte ik dat de dominantie van de andere toch wel heel hoog lag. Ik had vaak zelfs het gevoel dat er naar mij niet werd geluisterd. De andere hebben een heel luide stem en lijken altijd tegen elkaar te roepen. Ik heb echt het idee dat ik er niet boven geraak. Als ik mijn mening wil geven moet ik mijn stem echt al forceren voor dat ze me horen. Dit heeft me echt een deuk in mijn zelfvertrouwen gekost. Ik weet dat ik me er niet mag door laten doen, maar ik heb echt het gevoel dat er over mij wordt gelopen.

Ik merkte op dat mijn eigen referenties toch anders liggen als die van hen. Wat volgens mij ook rustig gezegd kan worden, wordt door hen geroepen maar dat is misschien hun manier van mening geven. Misschien hebben ze vroeger wel altijd moeten knokken om hun mening te mogen geven? Ik heb bijvoorbeeld gemerkt dat een persoon van onze groep het ontzettend moeilijk heeft om haar eigen mening opzij te zetten terwijl de andere er niet met akkoord zijn. Ik vind het zelf ook altijd fijn als mijn mening gevolgd wordt maar je werkt nu eenmaal in groep en dan moet je, je soms kunnen neerleggen bij de meerderheid. Dat is iets dat ik toch wel al geleerd heb, door het werken in veel groepen. Ik wil deze persoon er zeker niet op afmaken want er zal waarschijnlijk wel een reden zijn waarom ze zich zo gedraagt. Misschien moet ik er wel eens gewoon naar vragen? Misschien begrijp ik het dan ook beter en kan ik er begrip voor opbrengen.

Misschien ga ik wel in de fout door me te laten doen of door mijn zelfvertrouwen te laten indeuken. Maar zo zit ik jammer genoeg niet in elkaar. Ik weet dat dit iets waar ik moet aanwerken. Dankzij deze groep krijg ik daar de kans toe. Dus ik probeer het positieve te blijven zien. Ook al loopt het groepsproces niet altijd even vlot.

Wat maakt nu dat ik in deze groep in het niets verdwijn en in een andere groep soms te dominant ben? Dat is toch wel iets dat ik wil uitzoeken. Ik wil opzoek gaan naar een manier dat ik in deze groep ook mijn mening durf geven.

Ik voel me dan ook zeker niet ideaal in deze groep en dit zou ik graag ter hand nemen. Tijdens teambegeleiding heb ik dan ook aangegeven dat ik me niet zo goed voel in de groep en dat mijn werkpunt zou zijn om me te laten horen en indien ze te ver in discussie zouden gaan, zou ik mijn best proberen doen om de discussie te stoppen en een voorstel te doen om er uit te geraken. Al goed werd dit werkpunt gedeeld.

Nu heb ik jammer genoeg het gevoel dat bij sommige het werkpunt in verkeerde aarde is gevallen. We werken nog amper samen in groep terwijl het nog een groepswerk is. Dit is iets wat me toch wel frustreert. Toch heb ik opnieuw het gevoel dat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen sta om dit vast te pakken. Toch wil ik me sterker op stellen door dit net wel ter hand te nemen. Dit is misschien niet gemakkelijk maar ik kan er veel uit leren. Ik heb dit dan ook al aan de andere laten weten. Ik voel dat ik niet enkel frustraties heb. En om te vermijden dat er een bom zou ontploffen, dit omdat we toch nog 5 weken met elkaar moeten samenwerken, wil ik het proberen.

Ik heb de andere dan ook laten weten dat ik maandag een gesprekje wil rond ons groepsproces. Ik wil daarin dan ook heel eerlijk zijn. Ik wil hen eerlijk vertellen wat mij stoort maar ik wil ook de andere de kans geven te vertellen wat hun stoort. Zo krijgen we misschien de kans om alles achter ons te laten en met een schone lei opnieuw te beginnen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat we mits enkele goede afspraken een heel productieve en samenwerkende groep kunnen zijn.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

Inclusieve modeshow: de krachten van onze klas en mijn werkpunten.

Onze inclusieve modeshow was een wild idee voor orthomedia. Samen met de klas wilden we dit wild idee wel uitwerken. Als we daar als klas zouden in slagen, zouden we een sterke band creëren en zouden we trots zijn op ons zelf. Ons motto is de sky is the limit.

Als we brainstormde rond onze modeshow waren alle ideeën groots. We zouden opzoek gaan naar een locatie. We zouden opzoek gaan naar een ontwerper en we zouden opzoek gaan naar veel modellen. Als we al deze ideeën zouden kunnen uitgevoerd hebben, dan was het een te groot evenement geworden.

Al snel werden we geconfronteerd met alle werk wat het met zich zou meebrengen en werden onze ambities al serieus getemperd. Ik heb vanaf het begin heel hard achter het idee gestaan. Al goed waren er sommige die meer met hun voetjes op de grond bleven dan ik. Realisme was iets dat bij mezelf toch echt wel een probleem mee had.

Ik ben ontzettend trots op het werk dat we als klas geleverd hebben. Tussen al het andere werk door hebben we steeds doorgewerkt aan onze modeshow. Ik ben verschoten van hoe vlot we al het werk verdeeld kregen en hoe spontaan iedereen zijn hulp aanbood. Samen werden we er een sterke klas van.

Er is heel wat tijd over gegaan, veel werk bij komen kijken maar door heel wat te verdelen zijn we er samen gekomen. De ene deed natuurlijk al iets meer dan de andere. Maar ik heb wel het gevoel dat iedereen gehandeld heeft naar zijn eigen kunnen. Er waren er wel enkele die er met kop en schouders boven uitstaken. Deze wil ik echt bedanken want zonder hen was het nooit zo een mooie show geworden.

De stille werkers verdienen een pluim en wees er maar zeker van dit waren niet de grote monden van klas maar net de stille krachten. Ik ben ontzettend fier om deze mensen in mijn klas te hebben. Ik kan er nog ontzettend veel van leren.

Bij het organiseren van zo een modeshow komt heel wat kijken, niet alleen modellen maar ook kleren, een locatie, reclame en nog zoveel meer dingen. Samen dingen doen, samen bereik je meer. Dat is voor mij het besluit van deze modeshow. We hadden als doel om een beeld van de maatschappij op de catwalk te krijgen en dat is ons gelukt en daar mogen we fier op zijn.

Ikzelf heb wel het gevoel een aardig steentje te hebben bij gedragen aan deze orthomedia. Ik heb steeds het onderste uit de kan te halen en opzoek te gaan naar een oplossing. Ik ben wel diegene die vaak met de voetjes op de grond moest gezet worden. En ik ben zeker en vast ook niet diegene die het hardst gewerkt heeft. Soms heb ik zelfs een beetje het gevoel dat ik iets te weinig heb gedaan. Heb ik me wel hard genoeg ingezet schiet soms door mijn hoofd? Soms zou ik er ja op antwoorden maar ik weet dat er zijn die er veel harder voor gewerkt hebben.

Iedereen werkt eraan naar zijn eigen kunnen maar niet iedereen stond steeds klaar met evenveel enthousiasme en dat is niet altijd gemakkelijk. Al goed waren we er sterk in elkaar opmonteren, in elkaar moed in praten. Uren vergadering en ongeveer 1000 mails zijn aan onze modeshow voorafgegaan maar als ik naar het resultaat kijk vind ik dat we trots mogen zijn.

De dag zelf was ik ontzettend zenuwachtig. Zou alles vlot verlopen? Zou er veel volk komen kijken? Zouden alle modellen komen opdagen? Zou de pers komen? Veel vragen die voor de start onbeantwoord waren en die me toch wel wat stress bezorgde. Ik was dan ook ontzettend blij om te zien dat ik niet de enige was met deze gevoelens. Enkele die ik ken als altijd rustig waren zelfs zenuwachtig en eigenaardig maar waar, dit maakte me juist rustig. Om half twaalf zouden we afspreken aan de meistraat. Iedereen was ondanks zijn project op tijd en dat gaf ons van het begin een sterk gevoel. Samen als klas zouden we wel een tot een mooi resultaat komen.

Waar ik vooral trots voor ben is over de opbouw van de modeshow. Alles ging ontzettend vlot. We waren veel sneller kwaad dan we dachten. Alles gaf een mooie kijk, een was een juweeltje. Ik ben vooral trots op het feit dat we zo goed hebben samengewerkt. De taken werden verdeeld en iedereen deed wat er van hem verwacht werd. Dat is onze sterkte geweest. Ik ben tijdens de opbouw naar mijn gevoel behoorlijk rustig geweest. Ik werd alleen maar rustiger omdat alles zo vlot ging.

Wanneer het moment aanbrak dat de modellen moesten aankomen, werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. Zouden alle modellen komen? Zouden ze allemaal op tijd komen? Zouden mijn modellen op tijd aankomen? Ik had afgesproken dat ik mijn schoonbroer zou gaan halen op de rooseveltplaats. Ik voelde me hier wel een beetje schuldig over want plots liet ik alles een beetje achter.

Al goed lieten ze me uitschijnen dat ze het niet erg vonden. Ik heb dan ook geprobeerd om zo snel mogelijk terug te zijn. Wanneer ik terug aankwam waren er al heel wat modellen aangekomen. Het was echt leuk om te zien hoe onze sprothal vol liep met modellen en hoe ze konden genieten van eten en drinken. Alweer een kracht van ons als klas samen. Want zelf aan zulke dingen hadden we gedacht.

Wanneer 16u30 dichterbij kwam kreeg ik toch wel een beetje schrik. Zou er wat publiek komen opdagen? Ik ging rond kwart na vier eens kijken en er was nog niet veel volk. Ik moest echt moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Hadden we al dit werk gedaan voor 10 man? Dat was iets dat door mijn hoofd schoot. Al goed kwam er iets later toch wel wat volk opdagen. Toch ben ik nog steeds van mening dat meer volk me een beter gevoel zouden geven. Maar eens de modeshow bezig was, ben ik toch een beetje relativeren.

Hoe zouden de andere zich op dat moment voelen? Waren de andere tevreden over onze show? Ik denk het wel. Ik ben er zeker van, wij als klas hebben een sterk resultaat neergezet. Wanneer een van mijn modellen over de catwalk liep, kreeg ik zowaar kippenvel. Daar heb ik het voor gedaan, nu ben ik pas echt aan het genieten.

Ja hoor en zelfs de afbraak verliep naar mijn mening ontzettend vlot. Samen als klas stonden we sterk. Van begin tot het einde. Ik vind dat wij de winst verdienen. We hebben er hard ons best voor gedaan maar ik ben al zeker voldaan door het mooie eindresultaat.

Natuurlijk zijn er altijd werkpunten. We zouden meer reclame moeten maken, we zouden echt opzoek moeten gegaan zijn naar een rode loper. En er zullen nog wel wat puntjes zijn maar bij mij blijft toch vooral fierheid hangen. En daar mogen we trots op zijn. Het was een pracht resultaat van hard werk. een mooi bewijs dat samenwerken wel kan lijden tot een mooi eindresultaat.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

Inclusie, een mooie droom of een illusie???

Onze inclusieve modeshow. Wat maakt onze inclusieve modeshow tot een mooi project in het kader van mens en wereldbeeld. Een inclusief project geeft je mooi en best wel objectief beeld van de maatschappij. Je wordt geconfronteerd met de maatschappij met al zijn vooroordelen. Elke persoon heeft zijn eigen kijk op onze maatschappij. De ene staat er meer voor open dan de andere. Ons doel met de modeshow was iedereen een blik geven op de maatschappij zoals deze nu is. Iedereen is mooi op zijn eigen manier.

Waar ik zelf ontzettend van verschoot was hoe ontzettend hoog de drempel was om deel te nemen aan dit initiatief. We hadden afgesproken dat we allemaal eens zouden horen op onze stage plaats of dat ze geïnteresseerd waren in medewerking. Ik zelf heb stage gedaan in het sterrenhuis in Brasschaat. Ik hoopte dat mijn woning geïnteresseerd zou zijn. Jammer genoeg vertelde ze dat op dat moment juist op vakantie waren. Ik hoopte nog een andere woning te overtuigen, maar dit was toch wel ontzettend moeilijk. Vele stelden zich de vraag hoe de mensen zouden reageren en of hoe ze het praktisch zouden regelen.

Ik ben er vooral van verschoten dat in een voorziening zoals het sterrenhuis, hier niet aan wilden meewerken uit angst voor de reacties. Ik was daarvan echt uit mijn loon geslagen. Heeft mens en wereldbeeld dan zulke impact? Ik vertelde hen dat het juist onze bedoeling was om te werken aan het vertekent beeld van de maatschappij. Maar ik kon hen jammer genoeg niet overtuigen.

Mijn kijk op de wereld is dan toch zo verschillend. Ik wil de mensen met een beperking juist stimuleren om onder de mensen zonder beperking te komen. Dit kan het stimuleren tot zelfbepaling en ik hoop daarmee ook de personen zonder een beperking een iets realistischere kijk te geven. Ik ben ontzettend voorstander van het inclusieve gedachte goed. Door kinderen zonder een beperking te laten samen spelen en werken met kinderen met een beperking wil ik hen laten ontdekken dat elk kind uniek met zijn eigen karakter en levenswijze. Door kinderen van jongs af aan te laten kennis maken met elkaar kunnen vooroordelen vermeden worden. Ik heb hierrond gewerkt deze zomer. Ik heb het speelplein waar ik hoofdanimator was, opengesteld voor kinderen met een beperking.

Ik moet toegeven dat ik daar hard heb voor moeten knokken maar eens de moment er was, wilde ik vooral genieten. De eerste kennismaking verliep niet echt vlot. We speelde een spel rond kennismaking. Na een tijdje werd de kennismaking minder stroef. Ik had tegen de kinderen ook gezegd dat ze open vragen mocht komen stellen. ik had liever dat ze eerlijk met hun vragen naar mijn kwamen,dan dat er roddels zouden ontstaan. Ik stond ervan verstelt hoe vlot de kennismaking ging. Na een aantal uurtje speelden de meeste gewoon samen. Ze zorgde zelfs voor elkaar. Als er een kindje viel of iemand probeerde te gaan lopen, kwam er altijd wel iemand helpen. Plots kon ik weer even geloven dat inclusie echt een mooie droom is. De volgende dag kwamen ze zelfs vragen waarom L. ( een kindje met een zware beperking) er niet was en ze vertelde dat ze het jammer vonden.

Inclusie is voor mij een mooie droom die je stap voor stap kan waarmaken. Ik heb het gevoel dat de maatschappij deze droom soms in de weg staat. Waarom bestaan er zo veel vooroordelen? Waarom krijgen mensen met een beperking geen eerlijke kans? Ze hebben toch niemand iets misdaan.

Als we kinderen van jongst af aan laten kennis maken met elkaar kan je toch al veel vooroordelen laten verdwijnen? Of ben ik daar totaal mis in? Door met elkaar samen te werken leer je ze elkaar sterktes ontdekken, krachten en zelfvertrouwen opdoen. Dit langs beide kanten. Een kind zonder beperking gaat misschien kennis maken met een zorgende factor of verantwoordelijkheid, maar leren vooral dat een kind met beperking daarom niet minderwaardig is. Een kind met beperking zal dan net meer vertrouwen krijgen in zijn kunnen, geloven in zijn kracht om met alle kinderen te kunnen spelen.

Ik vind dat we iedereen eens zouden moeten laten aanvoelen, hoe het voelt om uitgesloten te worden. Natuurlijk kunnen we deze groep veel groter maken dan voor personen met een beperking. Maar ik heb daar het meest ervaring mee.

Vooroordelen waarom bestaan ze? Racisme waarom bestaat het? Heeft niet elke mens recht op een mooi bestaan? Waarom krijgt niet ieder kind even veel kansen? Wij hebben het goed omdat we in België zijn geboren? Bepaalt zomaar het lot of je gelukkig mag zijn of niet?

Ik heb het toch wel ontzettend moeilijk omdat te aanvaarden. Ik ben iemand die me ontzettend gelukkig mag prijzen. Ik heb een goed gezin, goede vrienden en eigenlijk alles wat mijn hartje mij belieft. En toch voel ik me soms ongelukkig? Heb ik wel het recht om soms ongelukkig te zijn? Emoties zijn belangrijk maar de wereld geeft me ook emoties. De wereld zorgt voor emoties en wij laten ons daardoor lijden.

Mijn mens en wereldbeeld lijkt heel mooi maar vaak voel ik me toch schuldig. Waarom heb ik soms racistische gevoelens? Waarom heb ik vooroordelen? Ik wil ieder kind alle kansen geven en toch lukt dit niet. Ik heb mijn eigen waarden en normen en vaak heb ik het moeilijk om deze opzij te zetten. Ik ben iemand die het moeilijk heb met mensen die egocentrisch zijn en vooral over mensen die niet eerlijk zijn. In het werkveld kom je dit al eens tegen en toch moet je dan instaat zijn om iedereen dezelfde zorg te geven. Dit is voor mij toch een enorm werkpunt. Mijn waarden en normen opzij zetten. Mijn mooi mens- en wereldbeeld ter hand nemen en verder werken met een doel dat ik voor me heb. Doelen zijn een mooi streefdoel daar wil ik naar werken. Naar inclusie als mooie droom!!!

06-05-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

1ste stagedag

Waar kan je beter een verslag over schrijven dan over je eerste dag stage. Dat is toch de dag dat je de meeste indrukken opdoet. De grootste beleving. Ik vertrok toch met wel wat kriebels in mijn buik richting het sterrenhuis. Ik had me voorgenomen om deze afstand met de fiets te doen. Na een kleine 45 minuten fietsen bereikte ik mijn stage plaats. Ik werd om 10u30 in de woning verwacht voor het bijwonen van een teamvergadering. Ik vond dit best wel aangenaam om mee te beginnen want zo kreeg ik de kans direct kennis te maken met het volledige team. Het eerste puntje op de agenda was mijn voorstelling. Ik had direct het gevoel dat ik warm onthaald werd. Een teamvergadering volgen vanaf de eerste momenten is eigenlijk wel niet zo gemakkelijk. Het gaat vaak over onderwerpen waar je niet over mee kan praten. Mijn stagebegeleidster deed echt haar best om mij erbij te betrekken. Zo vertelde ze me dat ik in een drukke periode kom, doordat er enkele collega’s ziek zijn en vakantie nemen.

Tegen 11u30 kwam er iemand een uitleg geven rond evacuatieplannen. Dit vond ik wel heel boeiend want het is altijd goed om te weten wat te doen in een situatie van nood. Toch leek het me heel veel en ingewikkeld. Ik heb 1 ding goed onthouden. Als er 2 rode lichtje branden op het scherm van het alarmsysteem is er brand in jou woning en dan moet je meteen evacueren. De vergadering liep een tijdje uit. Normaal was het einde gepland tegen 13u00 maar het is 14u30 geworden.

Normaal ik zou ik nog over huis gaan maar ik heb dit niet gedaan omdat het anders te nipt zou worden. Zo kreeg ik de kans om nog enkele vragen te stellen en de documenten uit te leggen. Rond 16u00 kreeg ik nog een rondleiding waar ik de was kon vinden, de medicijnen en nog andere nuttige dingen. Het zal zeker niet makkelijk zijn om al deze plekken terug te vinden. Het leek voor mij even een doolhof.

Vanaf 16u20 komen de bewoners van woning 3 langzaam terug van hun dagcentrum. Ze wandelen rustig binnen. De meeste moesten toch even goed kijken als ze mij zagen. Maar niemand deed er moeilijk over. Ik heb me dan bij de meeste voorgesteld. Hun namen onthouden zal normaal wel lukken. Er zijn elf bewoners. 4 vrouwen en 7 mannen. De meeste kende mij nog van het kennismakingsgesprek.

Het was wel best een beetje druk want we zouden diezelfde avond met zes bewoners naar de playbackarea gaan. Hiervoor moesten we al rond 17u30 vertrekken en daarvoor al gegeten hebben. We kregen dus weinig kans om echt goed kennis te maken. Maar door hen bezig leer je hen best wel kennen. Ik heb echt gevoel dat de meeste me al goed aanvaard hebben . Ik denk niet dat er iemand echt weigerachtig staat tegenover mij.

Tijdens het dekken van de tafel ontdekt je natuurlijk al gauw wie er klaar staat om te helpen en wie wat stimulatie nodig. Maar ik vond het alvast behoorlijk vlot gaan. J. kwam me vragen mee te kiezen wat hij zou aandoen voor de playbackarea. Ik ben meegaan naar zijn kamer en hij had al een keuze gemaakt. Ik heb hem die dan laten aandoen en hem geholpen bij strikje dat hij absoluut wilde aandoen. Het was prachtig om te zien hoe hij uit keek om op uitstap te gaan.

Na de maaltijd zijn we vertrokken richting het hoofdgebouw. Daar zouden we met de bus worden opgehaald. Alle bewoners van het sterrenhuis die meegingen verzamelden daar. Ik verschoot ervan hoeveel volk dat wel was. Het leek me even chaos. Zeker omdat de bussen op zich lieten wachten. Na tijdje kwamen ze aan maar was het dan weer niet duidelijk in welke de rolstoelen konden. Na veel over en weer geloop, hebben we de juiste bus gevonden. Ik was echt onder de indruk hoe een grote onderneming het was om iedereen om de bus te krijgen. Dit was best ook wel tijdsrovend. Een goed half uur later konden we dan ook vertrekken. Ik had er alvast heel veel zin.

Toen we aankwamen aan de Elisabethzaal vond ik dat chaos pas echt begon. Iedereen wilde bus zo snel mogelijk verlaten om snel naar binnen te kunnen. Ik had met Joke ( mijn stagebegeleidster) gezegd dat we enkel op onze bewoners zouden letten en er voor zorgen dat zij goed bij ons bleven. Eens we binnen waren, zag ik dat de hele Elisabethzaal vol stond. Joke stelde me voor dat zij met S. die in rolstoel zit via de lift naar de plaatsen zou komen, en dat ik met de andere vijf naar plaatsen zou gaan via de trappen. Dit lukte me nog behoorlijk. Ik heb minsten 5 keer gekeken of ik wel iedereen bij had. Ik was toch wel wat bezorgd over het feit dat er zoveel volk was.

De playbackarea is een show waar 16 voorzieningen een nummer komen playbacken in een thema. Het thema dit jaar was: “ was het nu ’80, ’80 of ’80?”. Ik merkte al gauw het verschil op tussen de bewoners die mee waren. S.,J.,J. en F. waren eerder de stille genieters. Ze keken rustig naar wat er gebeurde. Ik vroeg S. en J. regelmatig of ze het fijn vonden omdat zij naast mij zaten. Ik had soms idee dat ze niet genoten. Maar mijn idee leek fout want achteraf waren zij diegene die me wel een aantal kwamen zeggen hoe fijn ze het vonden. Het bleek dus dat mijn intuïtie me in de steek had gelaten. D. en R. daarentegen waren de echte uitbundige genieters. Zij konden bijna niet stil zitten en zongen uit volle borst mee. Ik vond het aangenaam om hen te zien genieten.

Tijdens de pauze kregen ze allemaal een drankje. Natuurlijk moesten er ook een aantal naar het toilet. Joke vroeg me of ik het zag zitten om met hen naar het toilet te gaan. Ik trok dus met 4 bewoners naar de toiletten. Had ik even de chaos niet overzien. Het middenplein stond vol en wij moesten er dwars over. Ik heb dus maar besloten dat het voor mij het makkelijkste zou zijn moesten ze allemaal elkaar aan hand geven. Zo was ik er zeker van dat ik niemand kwijt speelde. Dit was zeker geen makkelijke opdracht. Want iedereen kent daar iedereen en wil met zijn kennissen een praatje slaan. Ik raakte zelfs even zenuwachtig uit angst dat ik niet iedereen meer zou bij hebben. Na een lange aanschuif bij de toiletten moesten we natuurlijk nog eens terug naar plaatsen. Dat wilde zeggen terug door deze mensen massa. Ik besloot opnieuw om ze elkaar een hand te laten geven. Toen we terug aan onze plaatsen waren, leek dit niet goed idee geweest te zijn. Want er was een aanvaring geweest tussen J. en R. die ik niet gezien had. Daar ging mij vertouwen. Ik had de hele avond een goed gevoel. Waarom heb ik die aanvaring nu gezien. Ik had toch kunnen inschatten dat ze aan elkaar ging trekken. Joke merkte wel op dat er iets aan de hand was. R. en J. konden niet heel duidelijk uitleggen wat er aan de hand was. Maar door dat ik vertelde dat ik ze elkaar handen had laten geven, konden we dus het verhaal wel reconstrueren. Het was al goed geen al te grote discussie en we konden zonder veel commotie verder kijken naar het tweede deel.

Ik zelf vond het toch wel behoorlijk lang duren. Zeker de laatste liedje bleven precies duren. Ik vond allemaal leuke dingen maar van 19u tot 23u vond ik toch wel net iets te lang. Zeker omdat ik wist dat het nog een hele chaos zou zijn om iedereen terug in de bus te krijgen en daarna in hun bed. Na de afloop splitste Joke en ik opnieuw op. Joke ging met S. met de lift en ik ging met de andere via de trap. Wanneer we beneden kwamen moest ik nog de jassen halen. Ik stelde hen voor om te wachten bij de nooduitgang terwijl ik de jassen zou gaan halen. Natuurlijk stond er een lange rij wachtende voor mij. Ik was dan ook heel blij dat iedereen op de afgesproken was blijven staan. Ik heb bij deze handeling een dubbel gevoel. Ik ben blij dat ik de kans kreeg om dit de doen en dat ik ze allemaal op 1 plaats liet verzamelen, maar hoe kon ik na 1 dag al inschatten of zij daar ook echt zouden blijven staan? Ik ben dus zeer blij dat dit gelukt is. Zo weet ik dat dit de volgende keer nog een keer kan en dat ik deze bewoners daar op kan vertrouwen. Dan moesten we opzoek gaan naar Joke en S. We hadden afgesproken aan de trappen van de ingang. Ik verschoot ervan hoe lang het duurde vooraleer zij er waren. Natuurlijk 1 lift vooral deze personen is ontzettend weinig.

Wij kwamen als een van de eerste aan bij de bus. Dit was een geluk want zo konden we rustig opstappen. Maar het duurde naar mijn gevoel opnieuw heel lang voor iedereen op de bus zat. Tegen 23u30 konden we dan terug richting het sterrenhuis vertrekken. Daar aangekomen ben ik met de sterkste 5 al richting de woning vertrokken en Joke kwam achter met S. Ik heb hen elk naar hun kamer gebracht, gevraagd dat ze hun tanden zouden poetsten en nadien in hun bed zouden kruipen. Ik had van het kennismakingsgesprek onthouden dat de meeste dat vrij zelfstandig kunnen. Wanneer ik terug in de leefruimte kwam waren Joke en S. ook aangekomen. Joke zei me dat ik naar huis mocht vertrekken. Ik stelde voor dat ik gerust nog even wilde helpen maar ze zei me dat dit niet nodig was. Ik ben dus na een lange shift van meer dan 13u naar huis vertrokken.

Op mijn 45 minuten durende fietstocht naar huis heb ik mijn dag nog even overlopen. Ik heb er alvast enorm van genoten. Ik heb naar mijn gevoel een al een goede basis gelegd voor een vertrouwensband met de bewoners. Zeker met diegene die mee geweest zijn op uitstap. Ik hoop dat ik de komende dagen ook zo een basis kan leggen met diegene die niet mee zijn geweest. Ik ben zeer tevreden over mijn eerste dag. Leren met vallen en opstaan was vandaag de boodschap. Maar bijleren en genieten zijn de dingen die ik vooral wil doen. Ik kijk alvast uit naar de komende stagedagen.

29-04-2010 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

07-12-2009 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

30-09-2009 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers

28-09-2009 om 00:00 geschreven door Liesbeth Vissers