Het nieuwsblad 14/02/2005
(klik op de foto voor een vergroting)

BAVI IN KNACK

Knack, het Vlaamse kwaliteitstijdschrift bij uitstek, wijdde ooit een artikel aan Bavi. Bij ons weten was dit een eenmalige gebeurtenis en in die zin een hoogtepunt in de clubgeschiedenis. Spijtig genoeg was het onderwerp minder positief vermits het handelde over het eerste faillissement van de club in 1976-1977.

Dit interview werd afgenomen in oktober 1977, m.a.w. op een moment dat Bavi alle activiteiten had stopgezet (en dus zelfs niet aantrad in 4^de provinciale zoals in het artikel verkeerdelijk wordt gesuggereerd).

Voor het interview met Roger Luypaert trok Knack heelwat pagina’s uit. Omdat sommige onderdelen weinig relevant zijn in het kader van de Bavi-nieuwsbrief, namen wij de vrijheid delen van het artikel weg te knippen. Wij stellen echter graag het volledige artikel ter beschikking van die lezer die daarom verzoekt.

Wij wijzen er u op dat het artikel 32 jaar oud is. Om de inhoud van het artikel te kunnen kaderen moet u daarmee uiteraard rekening houden: het is geschreven in een tijd dat het basketbal een op alle vlakken amateuristische sport was en er helemaal geen sprake was van profbasketbal. De vermelde bedragen zijn uitgedrukt in de muntwaarde van 1977 en zonder correcties dus niet vergelijkbaar met de huidige bedragen.

Tevens melden wij u dat het artikel technisch werd bewerkt omdat het origineel in een danig slechte staat verkeerde dat het moeilijk leesbaar was. De vragen werden vet afgedrukt

BAVI VILVOORDE ZET DE KLOK TERUG.

Bavi staat dus niet in tweede afdeling meer, maar begint met een schone lei in vierde provinciaal. Niet meer of niet minder!

Dat is inderdaad zo, en ik vind het jammer voor de basketballsport, en dan zeker voor Vilvoorde en omliggende gemeenten in het bijzonder. Maar ja, de omstandigheden hebben ons er toe verplicht.

Omstandigheden die dan wel van zeer doorslaggevende aard moeten zijn geweest, om zo maar van de ene dag op de andere zijn plaats in tweede te verkopen.

Zeg dat wel. Eigenlijk was ons probleem tweevoudig, het feit dat we finaal geen sponsor konden aantrekken en dan de jonge ploeg die het niet aandurfde om toch zonder Amerikanen in tweede te starten.

U meent het niet!

Toch wel, de meesten onder hen hebben niet het karakter noch het lef van de Bus-spelers uit Lier. Ze zijn niet bereid het zware leergeld te betalen en elke wedstrijd overspeeld te worden. Zelfs met een Amerikaan erbij waren ze er nog niet toe te bewegen. Altijd verliezen is ook niet leuk moet je weten. Maar eigenlijk betekende het wegblijven van een sponsor de dood van Bavi als topploeg. Het bestuur heeft dan ook dapper de tering naar de nering gezet.

Voor de show lopen de Amerikanen er toch bij, zij zijn toch de attractie op het veld?

Daarvoor worden ze inderdaad geïmporteerd. Maar ze zijn er in de eerste plaats om de club boven water te houden, om ze competitief te maken. Die jongens zijn zowel een zegen als een plaag want zo'n prof moet natuurlijk spelen en dat betekent dan weer ten koste van meestal jonge Belgische spelers die niet graag voortdurend op de bank zitten. Daarbij zijn die kerels nu niet allemaal direct zwarte "parels".

Zo zie je maar weer, het blijft uitkijken met die mannen

Ik bedoel er niks kwaad mee en ik kan best met ze opschieten, maar het zijn veelal avonturiers die zo hun eigen mentaliteit hebben. Ze komen hier aan in een onbekende wereld en starten vol goede wil maar naast het basket zitten ze hier maar wat te niksen en na een tijdje hangen de meesten in Antwerpen in de kroegen. Ze eten praktisch niets meer en hun conditie gaat met rasse schreden achteruit, zodat een bleek afgietsel overblijft van wat ze waren in het begin toen ze werkelijk de pannen van het dak speelden. Je hebt natuurlijk ook uitzonderingen zoals een John Ribock maar die had dan ook vrouw en kind bij zich.

Ribock betekende zoveel als de glansperiode van Bavi. In 3 jaar van heuse topploeg naar de laagste afdeling, te snel om waar te zijn.

Na het seizoen 74-75, seizoen waarin we derde eindigden, besloot de liga om terug met twee buitenlanders te spelen en wij stonden financieel niet sterk genoeg om naast Ribock een tweede evenwaardige Amerikaan op te stellen. Juist toen geraakte Ribock met zijn knie in het sukkelstraatje en ineens bleek ook alle verstandhouding tussen Amerikanen en Belgen zoek. Dat was wel degelijk de teloorgang van Bavi. Ik zou zelfs durven spreken van een regelrechte sabotage van de Belgen.

Wij zijn dat jaar dan ook gezakt naar tweede afdeling: Op de koop toe liet ook onze sponsor ons zo maar in de steek: we kregen welgeteld 50.000 frank zodat we met een gat in de kas zaten van rond de 500.000 Fr. En alsof dat nog niet genoeg was, kenden we ook een terugloop van de publieke belangstelling. De bedragen die we afstonden aan de bond waren ook al niet mis. Het gezamenlijke bestuur heeft dan een lening aangegaan om het seizoen te kunnen uitspelen. Daarop hebben wij dan ook uitverkoop gehouden omdat er geen andere uitweg meer was.

De basketclubs bestaan blijkbaar bij de genade van de heren sponsors

Zeg dat wel. De gemiddelde Amerikaan kost aan een ploeg 500.000 frank. Voeg daarbij nog de belastingen, een appartement en een auto en je komt makkelijk aan het miljoen. De Be1gische spelers willen natuurlijk ook hun deel van de koek, zeg maar een bedrag tussen de 100.000 en 300.000 frank.

U goochelt daar met bedragen die naar ik aanneem zeker niet meer te vergelijken vallen met de beginperiode

Toen ik startte in 1964 waren er zes mensen die deel uitmaakten van de VZW. Toen kwamen we schoon rond met 70.000 Fr voor een seizoen. Aangezien Bavi over geen zaal beschikte en dat toen vereist werd door de bond, heeft die VZW een klein kapitaaltje bijeengebracht om een zaal - enfin, een grote garage, ook wel de hel van Vilvoorde genoemd - in te huren. Daar bouwden we dan een bar aan en zo kwamen we uit de kosten en kon er voor de spelers zelfs nog een mosselfeestje af. Maar toen was het wel plezierig spelen en kijken bij Bavi. In 1968 heeft de gemeente dan voor een waarachtige sporthal gezorgd, waar we ook nog het café van mochten exploiteren. Dat jaar deed John Ware als eerste Amerikaan zijn intrede in Vilvoorde. Toen nog voor 7 a 8.000 Fr per maand plus een job erbij. Zo is dat gegroeid en Bavi werd een vaste titularis van de zesde plaats.

In het midden van de jaren '70 kon Bavi bogen op een sterk en geroutineerd Belgisch geheel met Biebel, Bernier, Sterckendries, Becknel, Bourguignon en Kuyl. Daar kwam dan de uitstekende Ribock bij en dat leidde tot onze beste jaren van 73 tot 75. De laatste jaren echter werd de aandacht steeds meer toegespitst op de financiële kant van de zaak en ja, dan is de aardigheid er ook vlug af. De mensen van de VZW waren trouwens ook niet meer bereid nog enkele honderdduizenden te riskeren.