Hey, blogje.
Het is nu weer al even geleden en ik had iets te vertellen, toch?
Dus, chapter 1: een week geleden begon die kerel met zijn kind weer naar me te smsen, hij is gestopt nu -hoop ik- maar het was raar om te weten dat hij me nog niet was vergeten.
Chapter 2 : is iets langer, ik had gsmst naar tmf-chat, en er antwoordde een amerikaan vanuit het oostvlaamse. Hij heeft dezelfde humor, ik kan met hem lachen, ik kan alles tegen hem vertellen, hij beschermt me.... En vorig weekend heeft hij zijn 'liefde' aan mij verklaart. Zonder dat hij me 1 x gezien heeft (buiten die 2 -ondertussen al 3- keer op skype). Hij vindt het zelf ook raar zegt hij, en ik moet eerlijk zijn hij is als een droompartner voor me fso, maar het probleem is hij is een echte amerikaan, het was geen grapje en ik heb schrik over hoe mijn familie hier mee gaat omgaan, men ma zal weer denken dat ik met een schraal type naar huis kom en men broer zal hem weer ongeweten steken geven. Steken onder water dus. En ik ga me dan weer schamen... Dus ik zit met een dilemma.
Het is alweer lang geleden, alweer... Het is gewoon lang geleden dat ik nog eens geblogt heb. Ik had er de tijd niet voor. Maar nu -onder de examens- klaarblijkelijk wel.
Er is alweer vanalles gebeurt hier en ik kan het nietallemaal vertellen in een blog. Dus ik zal er vandaag een paar schrijven, als ik er zin in heb tenminste. We zulle al beginnen met naar de andere provider van men internet te gaan. De verbeterde opera. Cya! Xxx
Omdat ik nooit mijn verhalen aan iemand laat lezen, zal ik deze nu hier opzetten en als ik goede reacties krijg, zal ik nadenken om verder te schrijven. Een deel 2 dus. Hopelijk reageert er iemand ! & dan word deze blog beter gebruikt dan dat de mensen mijn levensverhalen moeten aanlezen ! ;). Als je wil kan je ook altijd een titel voorstellen ;) + dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten. De liedjes die me inspireerden : Helena - My chemical romance Complicated - Rihanna Broken Record - Katy B.
VERHAAL DEEL 1 :
Het is niet altijd gemakkelijk om te verhuizen, zeker niet als je ouders net gescheiden zijn en jij midden in je puberteit zit. Ik ga jullie mijn kant van het verhaal vertellen, hoe ik me er over voelde die dag dat ik aankwam in de grote stad, dat meisje dat uit het dorp kwam. Ook wel een boerenmeid genoemd (ook al is dit hier zeker niet van toepassing).
Het was ergens in oktober, net voor mijn verjaardag. Ik ben een schorpioen weet je, dat is naar het schijnt een van de slechtste sterrenbeelden. Ik geloof niet in die astrologische shit maar soms denk ik dat het eigenlijk wel klopt het hele schorpioen gedoe. Het past perfect bij me. Het misterieuze en het stekende. Om niet door te razen over de schorpioen (want dat kan ik wel) het was dus begin oktober. Ik zat in het eerste middelbaar, en had een laag zelfbeeld. En natuurlijk een meisje met een laag zelfbeeld is een target voor pesters. Als een vis op het droge was ik gedoemd om een slechte jeugd te hebben. Zo interpreteerde ik alles toch. Mijn ouders gingen scheiden, weer van school veranderen ergens in de stad waar ik niemand kende. Ik had ook geen vrienden, misschien kwam het daardoor. Achja, dus de dag dat we gingen verhuizen zat ik op mijn kamer alle herinneringen op te halen. De dagen dat ik met Yuna (mijn lagereschool beste vriendin of hoe noem je zoiets) verkopertje speelde. Of hoe we onze toekomst zagen Samen oud worden en naar school gaan. Oké ze ging naar school waar ik naar school ging, maar ze werd populair en ging me dan maar mee pesten zoals al de rest deed. Ik vroeg me echt af of ze zich nooit schuldig voelde. Of ze nooit het gevoel had dat ze aan verraad mee deed. Maar dan bedacht ik me dat alleen harteloze meelopers zon dingen doen en ze dus eigenlijk nooit een goede vriendin voor me was. Mijn eerste jaar in het o zo geweldige middelbaar was een gigantische faal. Ik haatte het, en ik wou nooit meer naar school gaan. Maar in België is die marteling een plicht (En dan zeggen ze dat er zoiets is als mensenrechten maar hier is er geen recht te bespeuren voor de mens). De enige steun en toeverlaat die ik had was mijn broer. Mijn moeder zat in de put en mijn vader zat in zijn midlifecrisis, op weg naar een inzinking noem ik dat. Je jonger voor doen dan je bent maakt je heus niet jonger, dat wil ik gewoon zeggen tegen alle oudere mensen (Tussen de 40 en de 50 krijg je dat meestal zo die midlifecrisis inzinking dingetjes). Die dag heb ik heel de dag in mijn kamer zitten janken, aan alle mooie herinneringen. Mijn ouders waren in het begin van het schooljaar nog samen en een van mijn grote steun punten. Maar nu waren ze er niet meer en had ik dus zoals ik al zei alleen nog maar mijn broer die ouder was en leukere dingen had te doen dan naar zijn dom klein zusje te luisteren. Hij deed het wel altijd, dat luisteren maar of hij geïnteresseerd was dat zal ik nooit weten.Heleen, kom je? riep moeder. Ik kon al horen dat ze met tranen in haar ogen haar droomhuis moest verlaten. Pa ging verhuizen en ma ook want geen van beiden kon het huis alleen afbetalen. Mama ging in Antwerpen wonen dicht bij haar ouders, en daar zou ik ook naar school gaan. Ik kwam van Vlaams Brabant dus dat pestten zat er sowieso weer in. En mijn vader die zou ik zeker 5 jaar niet meer horen of zien. Zelfs geen kaartje met de verjaardag. Maar dat doet er niet toe want dit gaat over mij en niet over hem, die egoïstische zak. Ik liep naar beneden en vond mijn moeder inderdaad met tranen in haar ogen beneden aan de trap. Ons nieuwe stekje zal je heus wel bevallen Helena. Zei ze om zichzelf te troosten want zij was diegene die schrik had voor het nieuwe stekje. Wout kom je naar beneden? riep moeder. Wouter stormde de trap af en zei. Gaan we echt nu al weg? Mag ik niet nog even afscheid nemen? Heb je dat gistere niet al gedaan? Verdomme wout we gingen een uur geleden al vertrokken zijn! laat ook maar. Zuchtte hij en met een lang gezicht stapte hij tussen ons beide door naar de garage. Hij stapte niet eigenlijk, hij stampte eerder.Eens we allemaal in de auto zaten en de deur op slot zat werd het zelfs voor mij pijnlijk. Ik hield me in om geen tranen te lossen, het was echt ontzettend moeilijk voor mij. Ik wist niet wat me overkwam, mijn grote voorbeeld van eeuwige liefde had de liefde opgegeven. Dus ik vroeg me af is er dan wel nog iets als ware liefde? Bestond er nog zoiets als liefde? Of was alle liefde de wereld uit nu ze het hadden opgegeven? Mijn tranen mochten mijn ogen niet uitgaan want ik wou niet zwak zijn en ik zou echt nooit in mijn leven en zwakkeling worden. Ik kon pesterijen aan dus het verlies van mijn amors zou me ook geen moer mogen schelen. Toen we aankwamen in Antwerpen voor ons appartement dat er nog redelijk modern uitzag kwam er weer zon steek ik ken hier niemand, ik hoor hier niet thuis. Hoe ga ik dit overleven? dat raasde door mijn hoofd. Helena, ben je bijna klaar met starenen kom je helpen uitpakken? ik schudde mijn hoofd en ging mee naar boven. Ik kwam binnen in de gang en het voelde al aan alsof ik ergens op bezoek was. Alsof er iemand binnen de seconde me een kus zou geven en zeggen geef je jas maar meid en zet je lekker neer!. Die dag was gevuld met gevoelens die ik niemand toewens. Het gevoel dat je elk moment uit elkaar kan vallen omdat je je geloof in alles kwijt bent. Want ja als puber draait alles nog om liefde. In die tijd begon mijn verslaving aan muziek ook, ik vond er mijn uitweg in. Helena ga jij ander de stad al verkennen? dat deed mijn moederecht om me te jennen. Ze wist dat ik niet graag alleen ergens naartoe ging, maar om de een of andere reden deed ik dit toen toch.
blog zestien, weer in het midden van de nacht.
Je zou eens moeten weten wat je wel niet allemaal kan doen om de tijd te verdrijven in de nacht...
In mijn geval, sms'en, bloggen en msn. Of taken maken die afmoeten.
Dat heeft een leerkracht me ooit aangemoedigt. 'als je toch niet kan slapen waarom dan niet leren of een taak verder afwerken? Dan verspil je geen kostbare tijd.' en gelijk heeft ze.
Ja ik zit al aan 14, misschien 15 maar ik kan het niet weten want ik ben weer met mijn gsm aan het bloggen.
Deze keer is het wel een stukje langer geleden dat ik heb geblogt...
Maarja ik was het een beetje uit het oog verloren.
Ik heb veel te vertellen, en ik zal beginnen met kerel nr 1.
Nr. 1 had mij gistere het leven een beetje moeilijk gemaakt door te zeggen dat ik een te laag zelfbeeld heb en nooit complimentjes aanvaard en hij me daarom ook geen complimentjes meer gaat geven...
Ik aanvaard ze misschien niet, maar complimenten krijgen maakt je dag toch altijd beter? Ik wil maar zeggen, er zijn ergere gevallen dan mij....
Deze ochtend smste hij me weer, hij had intiem gedroomt over me. En ik voelde me vereerd, er droomde iemand over mij, ik vond het romantisch.
En nu wilt hij met me naar zee... Jippieee. :/
kerel nr 2 is eigenlijk die ex waar ik het de vorige keren over had.
Hij deed heel histerisch over een hartje onderaan in mijn nickname op msn terwijl dat over een liedje ging...
Ik snap jongens echt niet. Volgens mij wou hij gewoon van me af ofso.
Want nu hoor ik weer niks van hem???
En dan heb je nog die kerel die als een klein broertje voor me is. Die ooit mijn liefje was; lang geleden.
En ik ben blij dat hij weer met me smst. Maar ik wil niets meer en hij precies wel.
Achja...
Ik ben en blijf een tiener, maar dit word meecht teveel.
Hey blogje. Het gaat al beter dan gisteren met mijn hart. Ik mis mijn ex... en gelukkig hij mij ook dus. Normaal had ik vandaag met hem afgesproken maar ik ben ziek, nog altijd. Dat gaat dus niet beter, want ik hoest nog altijd zo hard dat ik pijn heb, en toch minder hard dan gisteren.
Hmm voor de rest wil mijn beste vriendin stakkers met me gaan kopen om af te vallen. Het gedacht alleen al dat ik aan dieetpillen ga beginnen schrikt me af... Maar het moet want anders word ik nog eens moddervet ofso... En dat wil ik niet geloof me, ik wil dunner zijn, nee ik wil gewoon dun zijn, niet zo vet als ik nu ben. Als je mijn hoofd alleen zou zien zou je denken dat ik obesitas heb. Ik walg niet van mensen met obesitas hoor. Begrijp me niet verkeerd, ik vind ze meestal zelfs heel schattig en knuffelbaar die dikkertjes. Maar ik zou het mezelf niet aan willen doen..
Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat ik ooit een normale relatie krijg. Ik weet dat ik nog jong ben en nog een hele toekomst voor me heb liggen enzo... Maar ik wil weten dat er ooit op een dag vastheid in komt en ik me geen zorgen hoef te maken. Maar dat gaat dus niet dus blijf ik maar die hopeloze romanticus genaamt : Onwetende tiener. Onwetend, vooral.
Ik maak mezelf blij met computerdeuntjes. Ik ga jullie niet weer uitleggen hoe de FUCK ik dat doe ... En ik kan me er ook down door maken maar dat ga ik ook niet uitleggen.
Ik weet zeker dat niemand mijn blog leest. Of een aanleiding doet tot lezen... mss vieze stalkers ofso? Neehh die zijn hier niet in geïnteresseerd.
Hij heeft me gedumpt, voor dat kakwijf dat ik niet kan hebben. Ik was er kapot van maar nu zin ik op wraak.
Ik ben terwijl ook ziek, maar echt ziek. ik moet een hele week binnen blijven, zo ziek ben ik. En ik heb ook veel pijn. En nu extra veel.
Ik hield van hem en van mijn ex, en ik heb dat mijn ex verteld. En nu ik smste 'hij dumpte me' antwoord mijn ex gewoon niet? Hoe raar is deze wereld? Ik ben al blij dat ik men beste vriendin heb anders had ik dit niet overleefd...
Ik kan er niet aan doen dat ik vaak overdrijf, dat ligt in mijn aard. Ik wil er wel iets aan doen maar, das moeilijker dan je denkt. Hij maakte mij continu Jaloers en ik kan er niet tegen als ik jaloers ben. Dan ga ik zeker overdrijven. Ik word gek hier zo.
Hey blogje, Vandaag wordt een mega-saaie kakdag. Straks familiefeest ... Héél fijn hoor zo'n familiefeest. Nee eigenlijk haat ik het, familiefeesten... en deze zeker... een etentje waar iedereen zit met lief enzo. Ik heb dan al eigenlijk niet echt een lief en dan moet ik daar op zitten te kijken.
Ja hij is nogaltijd niet echt lief verklaard voor mij. Nog steeds niet gezien, & ik ben dan zo lief om volgende week toch naar zijn verjaardag te gaan :/ Bédankt Villiana dat je dat doet je bent een schatje, als jij naar demijne komt kom ik naar de jouwe. Oké lief, maar wat als ik niet kan? Ga je me dan weer laten vallen? Dat heb ik hem maar niet verteld :/ dan zou hij weer kort doen, oh wacht, doet hij zo ook al!. En echt iedereen vindt dat, ik niet alleen dus. Ik val in herhaling hé?
Achja het enige waar ik blij om kan zijn is het feit dat ik naar I love Techno ga. Dat feit is zo overweldigend dat het al mijn slechte gevoelens overstijgd. Dus dan zal ik daar maar even van genieten zeker?
30 oktober is het de klasreunie van mijn lagereschool klasje. Al die mensen weer zien die me soms zo gekloot hebben, het zal fijn worden. Ik zeg niet dat ik er geen zin in heb maar er zijn fijnere dingen in het leven niet? Ik bedoel maar, ik heb er wel zin in om die paar terug te zien waar ik op het schoolfeest altijd plezier mee heb. Maar sommige zou ik liever hebben dat ze thuis bleven. Grof hé.
Het is dan ook de dag na mijn verjaardag en dan ben ik nog in b-day stemming. Achja, ik zal het er wel fijn vinden zeker?
Zit ik echt al aan blog elf? Ja het is inderdaad laat deze keer, maar ik was het een beetje vergeten, mijn blog... Dus ehm hier komt hij dan.
Ik had al eerder vermeld dat ik naar I love Techno ging. Nu is het dus zeker, ik weet zeker dat ik mijn tickets krijg en ik weet dan ook spijtig genoeg mijn verjaardagscadeau. Maar het kan me echt niets schelen want dat is het mooiste cadeau dat iemand me kan geven. Liefde kan je niet geven. Geluk ook niet. Geld wel maar das niet mooi. Dus dan vind ik dit een schappelijke vervanging ;)
Ik noem mezelf een dubstepper door vlees en bloed. Een techno'er door vlees en bloed. En dat is ook zo, het spijtige is dat niemand snapt wat ik vind aan die muziek. Ik kan het je proberen uitleggen maar of je het zal snappen is iets anders. Mijn uitleg zit zo: In techno liedjes en dubstep en drum and bass en al die andere dingen (die totaal verschillend zijn ookal vindt de buitenwereld dit niet!). Zit meestal niet zo'n kleffe tekst als : I love you forever and you don't love me and I miss you!. Het is meestal gewoon : beep beep wub wub love love love love wub wub wub. En dat spreekt me aan, diepgaande teksten heb ik soms ook nodig, maar zo zonder die teksten en alleen geluid kan ik beter nadenken. En ook van al die hoogtepunten krijg ik zo'n grote adrenalineshock je kan het je niet voorstellen.
Het is weer een late blog, via mijn gsm.
Want anders moest ik doe verdomde pc nog opzetten, en na het even wegzijn van dat spul had ik er geen zin meer in.
Achja.
Vanaf de moment dat ik in mijn bed lig komt het gevoel van sipheid in me op. Het gevoel dat ik moet janken, en dat komt door het feit dat ik alleen maar denk voor ik ga slapen.
Ik beweeg niet meer ik kijk gewoon rustig tv, maar dan heb je natuurlijk meer tijd om na te denken.
Zoals wanneer je in je bed ligt dus...
Vandaag was ik eigenlijk wel blij.
Ik wil al van toen ik veertien was naar i love techno en de dag is aangebroken dat ik mag gaan!
Ik krijg de tickets voor mijn verjaardag en mijn lieftallige broer zal mijn compangie worden.
Ik heb nu al spanningen terwijl i love techno pas op twaalf november is (of dertien, not sure though.)
Dat zal de moment zijn dat ik alle spanning verlies. En gewoon alles van me afzet, ik ga genieten dan.
Ik hoop dat ze bandjes uitdelen, dan heb ik bewijs. Anders heb je ook geen herinneringen.
Maar day lijkt me sterk, het is namelijk een indoor event.
Let's hope for the best!
Vandaag heb ik eens een keer niet met hem geskyped, en nu zei hij dat hij me miste.
Wanneer ik vroeg hoezo kreeg ik geen antwoord meer, dus ik veronderstel dat hij het niet meende.
Ik heb wel gezegd dat ik hem ook miste, maar dat doe ik altijd, elke seconde van de dag.
