ik ben het weer, Anna. Het is woensdag vandaag, de dag na de eerste ontmoeting met Viktor, en we hadden LO. Ik voelde me idioot in mijn turnpak. 't was er een van de school, groen met wit. We deden tikkertje slinger. Ik was tikker, en Viktor liep nog snel voorbij me. Ik wou hem tikken, en toen gaf ik hem plots een harde klap in zijn buik. "Het spijt me, Viktor !" zei ik. "Ik wilde je geen pijn doen." Toen nam Viktor mijn hand, en ik voelde het helemaal branden. Mijn hand brandde van liefde, niet van pijn. Ik lachte verlegen naar Daphne. 't Was wel Viktor hoor, die mijn hand nam, hij, waar ik al een tijd over zat te dromen. Samen, hand in hand, renden we door de sporthal, mensen aan het tikken. Uiteindelijk was het uurtje LO afgelopen en we mochten ons gaan omkleden. In de kleedkamer kleedde ik me vlug om, toen ik buiten kwam, en al terug in de klas zat voor het laatste uurtje les, brandde mijn hand nog steeds, een branden hand van liefde. Dankzij Viktor... Dat magische gevoel ! Die middag zat ik weer op de bus, naar huis. Daar reed ik weer, dromend over hem...
Het begon allemaal deze morgen... De vakantie was voorbij, het school begon weer, ik moest naar een andere klas. Ik kende de mensen van die klas wel een beetje van ziens, en soms sprak ik ook wel eens tegen hen, maar toch was het nieuw. Mijn bus kwam om tien voor zeven (in de ochtend !) Joke stapte op, een meisje dat ik al 7 jaar ken, en we begonnen weer te praten en te giechelen en nog meer... Joke vertelde over haar vakantie, dat ze samen met onze gemeenschappelijke vriendin Kimberly hakken had gekocht, en ze zat met haar hak vast tussen de kaseien... die Joke toch ! Nou jha, de bus kwam aan op school en toen hadden we daar nog wat gepraat met de anderen op de speelplaats. De bel ging, en we gingen naar binnen, onze nieuwe klas in. Jullie zijn 2 AB a, zei mevrouw Heyvaert. Na de lange, lange, lange saaie uitleg van mevrouw, kwam ook nog de directeur, Daniël Herinckx een langdradige, saaie uitleg doen. Wat mag en wat mag niet ? De afspraken ? En nog véél meer. Nou jha, het was me een saaie voormiddag... Opeens zei iemand... Viktor Van Den Eede ? Ja ? zei een jongen die rechts voorin zat. Welkom in onze klas ! Vanaf dat moment was niets nog hetzelfde. Het was alsof er een nieuwe wereld openging voor me. Ik kon m'n ogen niet van 'm afhouden. Dat probeerde ik althans wel, want ik wilde niet dat iemand me zo zag zitten dromen over Viktor. Als ik die middag de bus naar huis nam, zat Viktor nog steeds in m'n hoofd. Ik kneep mezelf eens geregeld, omdat ik dan misschien zou ontwaken uit die Viktor-droom. Als ik mn ogen sloot, zag ik hem nog altijd voor me.
die Joke toch !
