In volle vaart kwam het paard naar beneden gegleden. Zijn benen, want een paard heeft dus werkelijk benen, wezen alle kanten uit en hij had er schijnbaar alle plezier mee. Het beeld van zo'n paard die lachend de berg naar beneden glijdt is behoorlijk uniek, dat kan ik je op het hart drukken. Het doet me met heimwee terug denken aan de tijd dat paarden nog hinnikten. Als we zeiden dat een paard poten had kwamen we er mee weg. Geen haan zou er naar kraaien en zij zijn dat intussen ook al verleerd. Maar goed, het paard kwam dus in volle vaart naar beneden, met benen die naar alle kanten wezen -als je er vier hebt is dit gemakkelijker dan met twee- en het zag er naar uit dat hij niet onmiddellijk tot stilstand zou komen. Dit was behoorlijk jammer voor het paard, die zich Ronny liet noemen, want de reclameborden die de piste afbakenden waren vervaardigd uit hard plastiek en voor de stevigheid langs de randen afgewerkt met een metalen boord. Zijn hoeven, die net een beurt hadden gekregen bij de pedicure -toen de paarden nog niet konden spreken gewoon nog hoefsmit genoemd- raakten de borden als eerste. Prachtige gaten in de blauwgekleurde panelen met reclame voor één of andere haverfabrikant waren het resultaat. Een luide vloek weerklonk en het paard stapte met enige nonchalance de piste af richting de dichtst bijzijnde après-skitent. Net zoals een zwarte medemens een andere zwarte zonder problemen neger mag noemen, zei een van zijn paardevrienden dat hij lompe poten had. Een mens had het woord poten in de mond moeten nemen en het centrum voor gelijkheid van kansen, de dag van vandaag gerund door de kleinzoon van Michel Vandenbosch, had een klacht ingediend.
De heimwee naar mijn tijd, toen paarden nog paarden waren en mensen nog ruzie maakten onder elkaar, is groot.
