Ineens was ze weg. De vrouw van mijn leven. Net na de bevalling van ons, inmiddels twee jaar oude dochter. Ik was er totaal kapot van, ik hoop dat ik mijn leven terug zal kunnen herpakken maar de beelden geraken niet uit mijn hoofd. Aan de telefoon had men gezegd dat er een ongeluk was gebeurd, zonder een minuut na te denken rende ik naar het ziekenhuis. Ik ging zelfs niet met de auto, zo overstuur was ik. Ik kwam er aan en kreeg te horen dat mijn vrouw was overleden. Dit had niet mogen gebeuren, het leven is totaal zinloos en oneerlijk. Het was zo moeilijk om alleen verder te leven, fat is het nu nog steeds maar intussen heb ik een draagbare weg gevonden. 

Een speciaal maar lief meisje let nu op onze dochter terwijl ik werk. Ze zorgt goed voor haar, dat weet ik zeker. Ze zal voorlopig een goede vervangster zijn voor haar die zo erg gemist wordt.