Vandaag de uittocht uit Navajo gebied, en de rit naar het 3-statenpunt van California, Arizona & Nevada: Bullhead City. Toeristisch gezien heeft deze stad niets te bieden, behalve dan slaapgelegenheden voor reizigers op doorrit. Met Mexican Hat als vertrekpunt zou de tocht ongeveer 600 km in beslag nemen, dus was het kwestie om vrij vroeg te vertrekken.
In tegenstelling tot vrijdagavond hebben we beiden vannacht bijna geen oog toegedaan: te warm in de teepee, een vooroorlogse airco die op het punt stond in brand te vliegen als die langer dan een half uur aanstond & een knoert van een zwarte kever op tussen de lakens. Voeg daarbij nog een rottweiler die bij elke voorbijganger begint te blaffen en je hebt 2 onuitgeruste roadtrippers...
Onderweg gestopt in Wupatki National Monument en de Sunset Crater Vulcano. Wupatki is een archeologische site met restanten van een indiaans dorp of pueblo die tussen 1040 en 1100 is gebouwd, en enkele decennia erna werd verlaten. De reden is tot op vandaag nog niet achterhaald.
Voor de rest niets bijzonders te melden, up to the next one
Vic & Do Best Western Motel Bullhead City - Arizona 13.09.09 - 6.04 PM
De combinatie van de warmte, de koude en een hond die de hele nacht om het uur heeft geblaft. Wat krijg je van die combinatie? Een Victoireke die heel slecht heeft geslapen.
Zaterdag 12.09.09 was een beetje een baaldag!
A buck too much
We gingen vol verwachting naar Monument Valley, 20 mijl verderop van Mexican Hat. Monument Valley is een plaats die vaak gebruikt wordt als setting in commercials of in films.
Toen we daar aankwamen hadden we eigenlijk op voorhand al besloten om een gids te nemen, omdat die je veel verder brengt, dan waar je zelf kan geraken met je auto.
We hadden redelijk snel een gids gevonden, maar moesten daar wel 65 dollar per persoon voor leggen. Dat vonden we wel veel, maar omdat we niet anders konden, hebben we dit toch maar gedaan. De rit zou 2,5 uur duren. Dus tegen de middag zou deze afgelopen zijn.
We zaten in een karretje, waarbij wij in open lucht zaten, maar aangezien het daar allemaal zandweggetjes zijn, is dat niet zo handig natuurlijk. Mijn haar stond na de toer hard van het stof.
Op zich hebben we veel gezien, veel meer dan anderen die de toer op zichzelf aan het rijden waren.
Achteraf hebben we echter in de trotter wel gelezen dat er veel keuze was van gidsen, maar voor verschillende prijzen. Nu moet je dus ook niet verschieten dat we ons in t zak hebben laten zetten. Een toer van een hele dag (met eten bij), met een andere organisatie kostte slechts 80 dollar per persoon. We hadden het beter niet gelezen. Maar kom gedane zaken nemen geen keer en op naar de volgende locatie.
Omdat we dus nog een halve dag over hadden zijn we nog ergens anders naartoe gereden. Goosenecks en Valley of the Gods. Deze laatste was de miniatuurversie van Monument Valley. Hadden we deze eerst gezien, moesten we niet meer naar Monument Valley rijden. Het was minstens even mooi.
Misschien hebben we te veel verwacht, maar na Zion National Park en Bryce Canyon gezien te hebben, is dit moeilijk te overtreffen.
Vic
Best Western Motel Bullhead City - Arizona 13.09.09 - 5.53PM
Die morgen kennelijk veel te vroeg opgestaan, want Do was nog zo moe dat hij de hele dag met zijn boxershort achterstevoren heeft aangelopen.
Jaja, 11 sept! Precies 8 jaar geleden werd de USA aangevallenmet vliegtuigen in de WTC-torens en er is hier enorm veel over te horen op de radios.
A piece of art
Vertrokken richting Bryce Canyon, die volgens de Trotter de moeite waard blijkt te zijn om eens te stoppen of een omweg te maken. We hebben die raad dan ook opgevolgd.
Het grote verschil met alle andere nationale parken is dat het in Bryce precies beeldhouwwerken zijn. Aangezien we enkel op doortocht waren richting Mexican Hat hadden we niet zoveel tijd om in Bryce Canyon te spenderen. Maar 1 enkele wandeling kunnen doen, hebben dan direct de mooiste wandeling gekozen.
En prachtig was ze. Na alle andere nationale parken, hadden we zoiets als Bryce nog niet gezien.
Om ons verhaal kort te maken: alle nationale parken hebben iets, maar nu we Bryce Canyon hebben gezien, draagt deze toch onze voorkeur weg.
Amai dat belooft voor de volgende bestemmingen die we nog moeten doen.
Gettin sleepy in a teepee
Na een rit van 6u (!!!) waren we aangekomen in ons volgend motelletje. En deze kon tellen: Mexican Hat Lodge. Een domein, dat van ver op iets primitiefs leek. Niets voor mij dus
We kregen onze sleutel van onze kamer: een TEEPEE!
We hielden ons hart al vast wat dat zou geven. Een houten teepee bedekt met plaaster, voorzien van bed, tv (die niet werkt), airco (op primitieve basis), zetel en handdoeken (zonder badkamer weliswaar). Om ons te wassen moesten we op het algemeen terrein zijn. Een kamertje met wastafel, toilet en een douche op de grond. Naar mijn mening kon dit toch iets properder, maar we moeten een beetje redelijk enavontuurlijk blijven é.
Naast de lodge is een eetgelegenheid en wat voor één! Het was buiten te doen, met een authentieke bbq (biefstuk of hamburger met toast, sla en witte bonen). Een ongelooflijk gezellige bedoening en lekker eten trouwens (behalve dan de witte bonen en sla voor mij).
Op naar de volgende dag, bezoekje aan Monument Valley, op 20 mijl van Mexican Hat.
Deze morgen heel vroeg opgestaan om koers te zetten richting Zion National Park, dat toch wel 250 mijl verder lag. De dag begon al goed: hevige regenbuien gedurende onze rit. Aangekomen in Zion Park waren we al direct onder de indruk over de prachtig gekleurde zichten die we hadden.
Om 2.00 PM, euh nee, 3.00 PM (het is hier een uur later van in Arizona) zijn we begonnen aan een 3 uur durende tocht op zoek naar de Hidden Canyon. Het mindere avontuur van gisteren is ruimschoots goed gemaakt door deze tocht. In onze gids stond er vermeld dat het een tocht was, voor personen zonder hoogtevrees en een steile klim (stijging van 850 feet in 1 mijl). Maar we waren er klaar voor en lieten ons niet afschrikken. Op onze tocht begonnen we goed op te warmen en de zon was erdoor gekomen. Eenmaal de steile klim gepasseerd, begon nog maar het echte werk. Er hingen kettingen aan de rotswanden, want het pad werd smaller en smaller en begon op een gegeven moment toch wel wat gevaarlijk te worden. Eens het gevaarlijke werk erop zat, konden we binnengaan in de 'Mouth of the Canyon'. Hier was het merkelijk iets frisser en donkerder, doordat we ons eigenlijk in de spleet van de canyon begaven. Vanaf hier was klauteren vereist (met ons gat in de lucht klimmen, en dan vooral ik met mijn korte beentjes) tot in de hoogste graad. We voelden ons in ons nopjes, want zo'n zicht hadden we nog niet gezien. Aangezien onze weg op een bepaald moment was afgesloten door een te groot rotsblok (buikje zat daar toch wel in de weg) moesten terugkeren via dezelfde weg. Dit ging trouwens veel vlotter dan de heenweg.
Bijna beneden begon het te druppelen (onze eerste regen sinds ons verblijf in Amerika!). K-way hadden we niet mee, best dus dat we met de shuttlebus direct mee konden. Gaandeweg stapten er veel verzopen kiekskes op de bus, want de druppels waren ondertussen al lang geen druppels meer...
Eindbalans van Zion National Park: het is een geslaagde combinatie tussen het groen van Yosemite National Park en de canyons van de Grand Canyon. Uiteindelijk kunnen we wel besluiten dat dit het betere park is van de drie. Misschien is dit de eerste keer dat we vinden dat we nog langer hadden kunnen blijven dan 1 enkele nacht.
Morgen staan Bryce Canyon op het programma en ons volgende slaapplaats in een tipi in Mexican Hat Lodge (Monument Valley). Belooft alweer een superdag te worden.
Amerika loopt op veel vlakken vooruit op de rest van de wereld. Naast het uitlokken van gewapende conflicten op basis van de vermeende aanwezigheid van weapons of mass deception, is er dichter bij huis ook aan de ouderen en de mindervaliden gedacht. Neem nu Grand Canyon. Over de volledige lengte van 'the Rim' zijn er geasfalteerde wegen aangelegd voor de eigenaars van voertuigen die zich voortbewegen volgens het stootwagenprincipe, i.c. rolstoelen en kinderwagens, waarbij zij ook ten volle kunnen genieten van het imposante zicht van de canyons in de diepte. Het nadeel is wel dat ook wandelaars noodgedwongen gebruik moeten maken van deze wegen, wat het dan weer iets minder avontuurlijk maakt. Voor de rest loont het wel de moeite om dit park te bezoeken. Als je niet van plan bent af te dalen in de diepte om te gaan raften op de Coloradorivier, heb je het in 1 dag wel gezien. Zoals wij dus.
De zonsondergang boven Mather Point, één van de vergezichten boven de Grand Canyon, belooft volgens alle reisgidsen een indrukwekkend spektakel te zijn. Spijtig genoeg was ons deze belevenis niet gegund, want een dik wolkendek liet geen enkele zonnestraal door.
Dan maar steak gaan eten in de plaats. Met wat authentieke Hot Jalapeno sauce erop was ik ook al tevreden.
Blij dat we uit het centrum van Las Vegas waren. Onze GPS gaf alweer aan dat we maar 20.30u in Grand Canyon National Park zouden aankomen (dat betekende dat het een rit zou worden van 9u). Gelukkig wisten we ondertussen al dat het een rotGPS is en alles met een grote korrel zout moeten nemen. En gelukkig maar, want we kwamen aan om 16.30u en dat had niets met mijn zware voet te maken.
Het enige dat we toen nog gedaan hebben zijn onze financiën even op een rijtje zetten. Hierbij waren we tot de constatie gekomen dat we best de souverniers achterwege laten. Bij deze sorry!
Het einde van de dag nadert, tijd voor een nieuwe update.
Rise and shine my pretties
Vandaag waren we van plan om nog voor dageraad de zonsopgang te gaan bekijken aan de Darwin Falls, niet zover af van Panamint Springs. Veel zonsopgang hebben we uiteindelijk niet gezien, want ze zat al uit toen we vertrokken, maar toch wel enkele aardige foto's genomen waarbij de zon & maan allebei zichtbaar zijn. Een paadje door de tuin van Eden bracht ons naar Darwin Falls: Merkelijk vééél groener dan aan de andere kant van de vallei. Aan de watervallen zelf zijn we niet geraakt, anders moesten we zwemmen, en aangezien we nog niet zulke avonturiers zijn
Na deze stevige ochtendwandeling een ontbijtje genomen en vertrokken richting Hooverdam.
Echt de moeite loonde het toch niet. In feite is het niets meer dan een groot betonblok die de stroming van de Coloradorivier moet indammen. Daarvoor hebben we 5 mijl in de file gestaan... Nu ja, we moesten toch die kant op voor Las Vegas.
Hey big spenders
Vic's
rijgedrag heeft eindelijk iemand doen claxonneren. Eindelijk! Ik dacht dat het er nooit van ging komen. . Voor wie hoopt dat de straten in Las Vegas met goud belegd zijn, vergeet het. Het is niets meer dan een dood gat temidden de woestijn. Het Walhalla van de decadentie is geconcentreerd op 1 straat: Las Vegas Boulevard oftewel 'The Strip'. Hotel Excalibur is volgens onze reisgids gebaseerd op het kasteel van Koning Arthur en z'n ridders van de Ronde Tafel. Pff, Amerikanen zullen wel nooit geen hoge ogen gooien op internationale geschiedeniswedstrijden, want ons leek het meer op het kasteel van de prinses op de erwt.
Nog voor het inchecken werden we al meegelokt door een propper. Omdat we 'newlyweds' waren, kregen we onmiddelijk al kortingen op de grote spektakels in het hotel. Enig minpunt: we bleven slechts 1 nacht, en dat leek het heerschap van de kortingen niet naar z'n zin. Hij begon zelfs te suggereren dat we onze overnachting in Grand Canyon maar moesten annuleren voor een extra verblijf in Vegas. Hoeft het gezegd dat alles hier om geld draait? We dachten van niet, want toen we weigerden kregen we onmiddellijk ook de kortingen door de neus geboord. Tja, dan maar niet hé..
Dan maar The Strip gaan verkennen. Wat in ons hotel te vinden was, is maar een klein deeltje van wat je ziet op de Las Vegas Boulevard. Elk hotel is met elkaar verbonden, en met een monorail kan je van de ene plaats naar de andere. Werkelijk elke vierkante centimeter is volgebouwd met schreeuwerige etablissementen met nog schreeuwerige neonverlichting. En vlees hebben ze hier blijkbaar ook al over, want het stond vol met charlatans die kaartjes gaven met de coördinaten voor wat quality time met rondborstige deernes. En die kaartjes gaven ze enkel aan de mannen, ook al liep hun madam er naast.
Rond 1u s nachts hebben we besloten dat het tijd was om een gokje te wagen. Elk hotel beschikt op de benedenverdieping over een casinospeelzaal waarin alle denkbare gokspelen een plaats hebben: Jackpots met een inzet van 1 cent tot 50 $ per speelbeurt, poker, blackjack, craps, wheels of fortune.. Opvallend wel is dat de speelautomaten veelal bezet zijn door de ouderlingen en de fastfood zwelgende populatie. Wij hielden het bescheiden, en hebben voor 6 dollar gespeeld op 5-centautomaten. Gek hoe snel je er je credit doorjaagt, maar uiteindelijk wonnen we toch iets meer dan 2 dollar. In Vegas is er maar 1 winnaar, en dat zijn de hotelketens & casino's. Het heeft geen zin om jezelf de illusie voor te houden dat je er op 1 avond je volledige schulden mee zal kunnen vereffenen...
Conclusie: je moet het gezien hebben om het te geloven, maar als je er niets meer kan uitgeven, willen ze je er zo snel mogelijk weg..
