Amerika loopt op veel vlakken vooruit op de rest van de wereld. Naast het uitlokken van gewapende conflicten op basis van de vermeende aanwezigheid van weapons of mass deception, is er dichter bij huis ook aan de ouderen en de mindervaliden gedacht. Neem nu Grand Canyon. Over de volledige lengte van 'the Rim' zijn er geasfalteerde wegen aangelegd voor de eigenaars van voertuigen die zich voortbewegen volgens het stootwagenprincipe, i.c. rolstoelen en kinderwagens, waarbij zij ook ten volle kunnen genieten van het imposante zicht van de canyons in de diepte. Het nadeel is wel dat ook wandelaars noodgedwongen gebruik moeten maken van deze wegen, wat het dan weer iets minder avontuurlijk maakt. Voor de rest loont het wel de moeite om dit park te bezoeken. Als je niet van plan bent af te dalen in de diepte om te gaan raften op de Coloradorivier, heb je het in 1 dag wel gezien. Zoals wij dus.
De zonsondergang boven Mather Point, één van de vergezichten boven de Grand Canyon, belooft volgens alle reisgidsen een indrukwekkend spektakel te zijn. Spijtig genoeg was ons deze belevenis niet gegund, want een dik wolkendek liet geen enkele zonnestraal door.
Dan maar steak gaan eten in de plaats. Met wat authentieke Hot Jalapeno sauce erop was ik ook al tevreden.
Blij dat we uit het centrum van Las Vegas waren. Onze GPS gaf alweer aan dat we maar 20.30u in Grand Canyon National Park zouden aankomen (dat betekende dat het een rit zou worden van 9u). Gelukkig wisten we ondertussen al dat het een rotGPS is en alles met een grote korrel zout moeten nemen. En gelukkig maar, want we kwamen aan om 16.30u en dat had niets met mijn zware voet te maken.
Het enige dat we toen nog gedaan hebben zijn onze financiën even op een rijtje zetten. Hierbij waren we tot de constatie gekomen dat we best de souverniers achterwege laten. Bij deze sorry!
Het einde van de dag nadert, tijd voor een nieuwe update.
Rise and shine my pretties
Vandaag waren we van plan om nog voor dageraad de zonsopgang te gaan bekijken aan de Darwin Falls, niet zover af van Panamint Springs. Veel zonsopgang hebben we uiteindelijk niet gezien, want ze zat al uit toen we vertrokken, maar toch wel enkele aardige foto's genomen waarbij de zon & maan allebei zichtbaar zijn. Een paadje door de tuin van Eden bracht ons naar Darwin Falls: Merkelijk vééél groener dan aan de andere kant van de vallei. Aan de watervallen zelf zijn we niet geraakt, anders moesten we zwemmen, en aangezien we nog niet zulke avonturiers zijn
Na deze stevige ochtendwandeling een ontbijtje genomen en vertrokken richting Hooverdam.
Echt de moeite loonde het toch niet. In feite is het niets meer dan een groot betonblok die de stroming van de Coloradorivier moet indammen. Daarvoor hebben we 5 mijl in de file gestaan... Nu ja, we moesten toch die kant op voor Las Vegas.
Hey big spenders
Vic's
rijgedrag heeft eindelijk iemand doen claxonneren. Eindelijk! Ik dacht dat het er nooit van ging komen. . Voor wie hoopt dat de straten in Las Vegas met goud belegd zijn, vergeet het. Het is niets meer dan een dood gat temidden de woestijn. Het Walhalla van de decadentie is geconcentreerd op 1 straat: Las Vegas Boulevard oftewel 'The Strip'. Hotel Excalibur is volgens onze reisgids gebaseerd op het kasteel van Koning Arthur en z'n ridders van de Ronde Tafel. Pff, Amerikanen zullen wel nooit geen hoge ogen gooien op internationale geschiedeniswedstrijden, want ons leek het meer op het kasteel van de prinses op de erwt.
Nog voor het inchecken werden we al meegelokt door een propper. Omdat we 'newlyweds' waren, kregen we onmiddelijk al kortingen op de grote spektakels in het hotel. Enig minpunt: we bleven slechts 1 nacht, en dat leek het heerschap van de kortingen niet naar z'n zin. Hij begon zelfs te suggereren dat we onze overnachting in Grand Canyon maar moesten annuleren voor een extra verblijf in Vegas. Hoeft het gezegd dat alles hier om geld draait? We dachten van niet, want toen we weigerden kregen we onmiddellijk ook de kortingen door de neus geboord. Tja, dan maar niet hé..
Dan maar The Strip gaan verkennen. Wat in ons hotel te vinden was, is maar een klein deeltje van wat je ziet op de Las Vegas Boulevard. Elk hotel is met elkaar verbonden, en met een monorail kan je van de ene plaats naar de andere. Werkelijk elke vierkante centimeter is volgebouwd met schreeuwerige etablissementen met nog schreeuwerige neonverlichting. En vlees hebben ze hier blijkbaar ook al over, want het stond vol met charlatans die kaartjes gaven met de coördinaten voor wat quality time met rondborstige deernes. En die kaartjes gaven ze enkel aan de mannen, ook al liep hun madam er naast.
Rond 1u s nachts hebben we besloten dat het tijd was om een gokje te wagen. Elk hotel beschikt op de benedenverdieping over een casinospeelzaal waarin alle denkbare gokspelen een plaats hebben: Jackpots met een inzet van 1 cent tot 50 $ per speelbeurt, poker, blackjack, craps, wheels of fortune.. Opvallend wel is dat de speelautomaten veelal bezet zijn door de ouderlingen en de fastfood zwelgende populatie. Wij hielden het bescheiden, en hebben voor 6 dollar gespeeld op 5-centautomaten. Gek hoe snel je er je credit doorjaagt, maar uiteindelijk wonnen we toch iets meer dan 2 dollar. In Vegas is er maar 1 winnaar, en dat zijn de hotelketens & casino's. Het heeft geen zin om jezelf de illusie voor te houden dat je er op 1 avond je volledige schulden mee zal kunnen vereffenen...
Conclusie: je moet het gezien hebben om het te geloven, maar als je er niets meer kan uitgeven, willen ze je er zo snel mogelijk weg..
Met wat vertraging, deel 2 van de passage door Death Valley
Flintstones, meet the Flintstones
Yabadadoo! Tochtgaten onderaan de auto behoorden misschien wel tot de standaarduitrusting van de voertuigen in Bedrock City, anno 10.000 voor Christus, zelf waren wij daar toch geen liefhebbers van. Op de terugweg naar de parkeerplaats van Badwater, viel het ons op dat er een plastieken beschermkap onderaan het motorblok loshing op enkele centimeters boven de grond. Daardoor lag de remleiding van de Pontiac bloot, en dat leek ons gezien de rotsige staat van het wegdek geen al te veilige situatie. In Furnace Creek was er een servicedepot om pechvogels te depanneren, dus wij ernaar toe. Raymond -een hispanic die waarschijnlijk ook heeft gefigureerd voor Quentin Tarantinos From dusk till dawn, had voldoende materiaal in huis om de kap opnieuw te bevestigen. That should hold it, 10 bucks will do. Ok, dat zullen we dan maar doorfactureren aan Alamo
Op Dantes View hebben parkbezoekers een adembenemend panoramisch zicht op de dodenvallei. Tijdens de rit ernaar toe nog even afgeslaan richting Zabriskies Point en Ten Mule team Canyon, met niets dan zandheuvels links en rechts van de weg. Het zicht loonde idd de moeite, en ook de temperatuur viel er heel goed te verdragen: iets rond de 80° Fahrenheit. Spijtig dat we onze fleecen frak in het motel hebben laten liggen.
It's a dead man's world
Geen dode vallei zonder de noodzakelijke spooksdorpen of Ghost Towns. Niet zo heel ver van Panamint Springs ligt Ballarat, een mijnwerkersstadje dat 120 jaar geleden meer dan 500 inwoners huisvestte, maar sinds de sluiting van de mijn begin vorige eeuw een leegloop kende. Nu wonen er enkel nog een vader en zoon, die van de staat California wat drinkgeld toegestopt krijgen om van wat Ballarat rest te bewaren voor toekomstige generaties. Lang houden ze dat volgens mij niet meer vol. Ik geef ze nog een jaar of 10 ( de vader nog tot Kerstmis van dit jaar).
Ik kap ermee voor vandaag, de rest is voor een andere keer.
De rondreis zit er voor een derde op, de wc in de motelkamer loopt over en de afvoer van de douche zit verstopt...bigtime! Voor wat volgt: Deel 1 van de highlights van vandaag...
Op 55,9 mijl van Panamint Springs Resort ligt Furnace Creek, het voorgeborchte en tevens laatste bevoorradingspunt van Death Valley. Temidden van het woestijngebied wordt dit domein kunstmatig in leven gehouden door liters op niet natuurlijke wijze aangevoerd water. Aan de staat van de begroeiing te zien lijkt de groene zone eerder een terminale patient aan een beademingstoestel, maar we wijken af...
Vanuit het visitor center van Furnace Creek, zijn er 2 belangrijke routes aangelegd: Om het onszelf niet te moeilijk te maken, hadden we ons voorgenomen één route voor respectievelijk de voor-, en één voor de namiddag te houden.
'Don't be a victim of the elements' staat op elk bord aan de view points te lezen, daarmee verwijzend naar de tientallen off-roaders die in het verleden afweken van de vaste routes, en in veel gevallen dit met hun leven moesten bekopen. Death Valley is de warmste en dorste plaats van de US en bij uitbreiding het hele noordelijke halfrond, met temperaturen die makkelijk de 50° C kunnen halen. Voldoende drinken is dus de boodschap. De Park Rangers adviseren iedereen dan ook minstens 4 liter water bij zich te hebben, en op de paden te blijven.
De voormiddag sloten we af met een trip naar Badwater. De naam is afkomstig van een pionier wiens muilezel niet wilde drinken van een poel met ogenschijnlijk helder water, omdat het zoutgehalte er veel te hoog was. Op z'n kaart duidde hij dit gebied aan met de opmerking "This is bad water", een naam die nadien behouden bleef.
Deel 2 van vandaag volgt later, nu slapen want morgenvroeg zijn we van plan een paar foto's te nemen van zonsopgang bij een waterval.
Cya
D.
Panamint Springs Resort, CA zondag 6/9/9 - 10.04PM
Grote wasjes, kleine wasjes, alles in de wasmasjien
En het was nodig, na een kleine week hadden we al ongeveer evenveel wasgoed verzameld als het bruto nationaal product van Vaticaanstad. Zoals de meeste motels in de USA, had Motel 6 een klein wassalon om tegen een redelijk tarief onze kledij van een deftige look and smell te voorzien. Alleen spijtig dat de apparatuur er langs de trage kant was, het duurde tot 11.30u eer we het motel konden verlaten.
On the road again part 2
Maar eerst de inwendige mens versterken. Of Something to put into our tummies zoals een overenthousiaste local vanavond ook al zei. En zagen we daar onderweg geen Taco Bell? Indeed, geen McDonalds of KFC, maar een echte take em like you name em tacotent in Bishop, California. Mensen die nog nooit een taco hebben geproefd.. proficiat, houden zo! Want hoewel TB een grote naam is in de US, het was me de moeite niet waard om er naar huis over te schrijven. Een snee droog brood met tabasco smaakt ongeveer hetzelfde, en kost 2 keer niets
Enfin, weer iets om van mn bucket list * te halen. Op die manier schieten we aardig op.
Dust.. and Ill say again.. dust!
Voor menig Hollywoodesk Blockbusterscenarist vormde Lone Pine de ideale setting: Tombstone, Gladiator,..kregen er allen vorm op de achtergrond van schier eindeloze zandvlaktes en schroeiende rotsheuvels. Vanuit toeristisch perspectief heeft het stadje behalve de tientallen gift- & souvenirshops niets te bieden. Tenzij Jakes Saloon, een lokaal verbruikersetablissement dan. Het interieur is er volledig gewijd aan Budweiser, Coors en Budweiser. En opvallend veel vlaggen & fotos ter ondersteuning van onze jongens in Irak & Afhanistan. Plat patriottisme vind je dus ook overal
De Highway 190 naar Death Valley loopt als een kransslagader door een bar en desolaat woestijngebied, zover het oog kan reiken. Toekomstige roadtrippers pakken best een straffe zonnebril mee, want je houdt het echt niet vol om lang op de zanderige horizont te turen. De buitenthermometer van de Pontiac flirtte met de bovengrens van 113° Farenheit. Omgerekend naar onze normen komt dat zowat overeen met 45° Celcius.
Voor de overnachting op voorhand geboekt in Panamint Springs Resort, een kunstmatig paradijs van Eden temidden de woestijn. Hier veruit de meest enthousiaste Amerikaan tegengekomen van onze roadtrip. Een beetje een kruising van Dave Grohl met Johnny Depp in zn rol in Fear and Loathing in Las Vegas.
Morgenvroeg op schorpioenenjacht in Furnace Creek, Death Valley. De ratelslang onderweg houden we als souvenier
Do
Panamint Springs Resort, Death Valley, CA zaterdag 5/9/9 - 9.25 PM
Ok, laatste update voor vandaag. Foto's zullen we achterwege laten, want het is niet te doen om deze in de blog te pleuren.
Don't stop till the top
Volgens de oorspronkelijke planning zou de tocht naar Mammoth Lakes slechts 2.30u in beslag nemen. Tijd genoeg dus om nog een stevige wandeling in te zetten, deze keer naar Upper Yosemite Falls. De informatieborden gaven aan dat de wandeling ongeveer 2 à 3 uur zou duren, iets van een 3 mijl. Dat moest toch te doen zijn? Of niet?
Niet dus, want gaandeweg kregen we door dat we op weg waren naar de Top of Yosemite Falls, een tocht die 3x zo lang duurde als die naar the Upper Falls. Op zich is 7,4 mijl of 11,8 km niet zoveel, maar als je die weg moet afleggen met een constante klim geraak je er niet op een deftig uur. Tegen de middag dan maar teruggekeerd, om te vermijden dat we teveel tijd zouden verliezen om naar Mammoth Lakes te gaan. Jammer.. de top was volgens mij niet meer zover af.
BTW: het lag niet aan ons. De aanwijzingsborden stonden niet strategisch genoeg geplaatst.
Did anyone say 'Road Trip'?
Terugkeren bleek achteraf gezien geen slechte beslissing te zijn geweest, want door een hevige brand was de highway 120 afgesloten. En dat was net die weg dat we nodig hadden om naar The Lakes te gaan. Bye Bye oorspronkelijke planning om er binnen 2 uur & een half te staan. Noodgedwongen moeten omrijden via de 140, langs Sonara Pass, dat helemaal bovenaan Yosemite ligt, om dan terug af te zakken naar het zuiden.
Voor de duidelijkheid: onze reistijd was gevoelig langer geworden: 6.30u, maar al bij al loonde het zicht zeer de moeite. Niets anders dan wasteland met om de zoveeel mijl een klein gehucht waar de burgemeester ook de functie van notaris, aalmoezenier en hoefijzersmid op zich neemt
Oh ja, onderweg ook nog bijna de sheriff van Coulterville aangereden (wij waren in ons recht, ) en een digitale camera van het merk Olympus gevonden in Yosemite.
Voor de rest was het een kalme dag.
Do
Motel 6, Mammoth Lakes, CA zaterdag 5/9/9 - 10.28 AM
Aangezien we geen wekker hadden om op te staan (lag nog in de auto), moesten we voortgaan op het licht en de warmte buiten, die ons uit onze tent zou lokken. Ikzelf lag reeds wakker om 7u. Slecht geslapen trouwens, koud gehad en veel gedroomd over de beren die hier s nachts rondlopen.
Wat een verschil met gisterenavond, nu zagen we tenminste iets van de omgeving. Alle zaken die we nodig hadden uit de valiezen in auto gehaald en naar tent gebracht. Daarna een ZALIGE douche kunnen nemen in de algemene douches iets verderop.
Like a walk in the park
Het toeristische gedeelte van Yosemite ligt in een vallei, en van daaruit kunnen wandelaars gebruik maken van de ecologische shuttleservice om naar verschillende vertrekpunten te gaan. Alles staat hier in het teken van milieubehoud, rondrijden met een eigen wagen wordt dan ook zeer sterk afgeraden.
Na het ontbijtbuffet zijn we vertrokken richting Vernal Fall. Dit was een adembenemende tocht (zowel letterlijk als figuurlijk) naar de top van de watervallen. Een ongelooflijk uitzicht op het hoogste punt van die watervallen.
Daarna terug naar onze tent gekeerd, noodgedwongen, want ons fototoestel dreigde in panne te vallen. Sony heeft er blijkbaar het patent op slechte batterijen te produceren. Ze gaan met moeite een dag mee. Tijdens het laden onze picnic verorberd en de fotos op de laptop gezet.
Toen zijn we terug de wildernis ingewandeld rchting Mirror Lakes. Een meer dat tijdens de dooiperiode vult met het ijs van de bergen en in de zomer volledig droog komt te staan.
Daarna richting oudste kapel van Yosemite gewandeld, die nog steeds in gebruik is. Op de eerste bank lag een stetson gevuld met dollarbiljetten. Een dief zou hier wel zn slag kunnen slaan. Maar in de US zijn er nu eenmaal geen oneerlijke mensen (alleen maar oorlogsstokende grijsaards in witte huizen).
Vic & Do
Motel 6, Mammoth Lakes, CA zaterdag 5/9/9 - 9.51 AM
Na 3 dagen internetstilte weer een update. Het is ons ondertussen duidelijk geworden dat we niet elke dag op een vlotte connectie moeten rekenen, dus kan er wel wat tijd overgaan tussen de verslagen.
Shop till you drop
Do heeft na zijn ontbijt van vorige dag toch terug gegrepen naar zijn eerste gedacht. En ikzelf heb nog een extra bordje fruit gevraagd bij mijn toast.
Zo, dat was de laatste morgen in Motel 6 in Belmont (San Francisco).
We zijn toen nog even naar het stadscentrum van San Francisco gereden omdat we een baardtrimmer voor Do moesten kopen, aangezien de zijne niet werkt op het net van de US. Met als desastreus gevolg dat mijn ventje veranderd was in een bosaap. (EDIT DO: gelukkigbestaan daar weinig tot geen fotos van.)
Het zenuwcentrum van het San Franciscaanse winkelgebeuren is geconcentreerd op een plaats genaamd Union Square. Vergelijk het met de Nieuwstraat in Brussel, maar dan totaal anders en vooral véééél (+/- 15x) groter. Parkeergelegenheid genoeg, het enige verschil hier is dat je de wagen moet achterlaten aan de ingang en de parkeerwachters hem zelf wegrijden en opnieuw brengen bij het uitchecken. In Macys & Greenmart vonden we onze benodigdheden, en konden we tegelijkertijd van de gelegenheid gebruik maken om proviand in te slaan.
Een lokale lekkernij is het gebak op basis van Sourdough. Verwacht geen zoetigheid, want zoals de naam het zelf zegt is zuurdesem het hoofdbestanddeel. Goed voor effkes, maar je gaat er geen 3 pistolets of rounds van eten... Vic was supercontent dat ze ook gewone croissants hadden.
Into the wild
Vlug de GPS ingesteld en vertrokken waren we. Het zou 2.30u rijden zijn, maar we zouden niet Do en Vic heten, moest er niet nog eens iets gebeuren. Yup, zoals verwacht leidde de Garminons zonder veel problemen naar Yosemite Park . Rippon: Een park net groot genoeg om de hond uit te laten of eenden te gaan voederen.. nope, that wasnt it.Rotgps gvd!!!
In zon geval gaat er niets boven menselijke interventie, daarom besloten we hier en daar eens de weg te vragen. We waren op onze bestemming om 20u, na pakweg 5.30u reistijd. Je weg zoeken in een een obscuur park, met niets dan bomen en rotsen, konkelbaantjes en totaal geen verlichting. Mja, ik kan wel iets leukers bedenken. Maar kom, al bij al waren we er geraakt.
Bij het inchecken moet elke bezoeker een Food storage agreement ondertekenen. Beren hebben een reukzin die 7x meer ontwikkeld is dan die van een bloedhond, dus ruiken ze eten van mijlenver. Het zou niet de eerste keer zijn dat een grizzly amok komt maken op een campground, op zoek naar eten. Alle voedingsmiddelen, inclusief water, en toiletgerief moeten daarom gestockeerd worden in speciale foodlockers net buiten de tent.
We kwamen toe in het park zelf, waar ons tent(je) stond, maar toen hadden we nog een probleem. We moesten al ons gerief dat we nodig hadden voor de volgende dagen uit de auto halen (maar dat lukte dus niet in het donker). We besloten dat dus de volgende dag te doen. Gelukkig was er in Curry Village een winkeltje waar ze allerlei kampeerspullen verkochten. Hebben we daar een zaklamp kunnen kopen. Hoe moesten we anders onze tent vinden?
Die avond in bed gekropen met de bezwete kleren van die dag nog aan. Boah, 2 stinkerds samen vallen minder op De rest zouden we wel zien de volgende dag.
Vic & Do
Motel 6, Mammoth Lakes, CA zaterdag 5/9/9 - 09.00 AM
Redelijk vroeg opgestaan gisteren, want Alcatraz stond op het programma.
Na ons té groot ontbijt de vorige dag hebben we nu wijs besloten om het iets in te perken. Voor mij gewoon 2 grote toasts met jam en voor Do pancakes met jam of stroop én bolletje ijs. Althans dat is wat Do dacht. Toen hij het ijsje opat, was het plots veranderd was in BOTER. Wurgl, wurgl kokhals
De dag begon goed.
Escape from the traffic jam
Op tijd vertrokken naar San Francisco voor ons gevangenisbezoek, maar dat was buiten de file gerekend. Dixit Do: er is hier dus toch veel verkeer!
Ondertussen hadden we al lang door dat we grandioos te laat zouden zijn voor onze boot naar Alcatraz. Zonde van het geld, zaten we al te denken, want we hadden de tickets al op voorhand via internet gekocht. Opnieuw eventjes stress (het leek me dat we elke dag wel een beetje stress zullen krijgen.)
Uiteindelijk toch aan de pier geraakt waar we moesten inschepen, ik zeg wel moesten inschepen, want we zagen onze boot juist vertrekken. De dag begon ECHT goed. Blijkbaar mochten we gewoon aanschuiven bij de reserves voor het volgende bezoek. Pechvogels vind je dus ook overal. Na halfuurtje wachten mochten we toch mee.
De naam Alcatraz is afkomstig van het Spaanse 'Isla de los Alcatraces' of Eiland van de Zeevogels. Geen onterecht gekozen naam, aangezien de rots naast z'n beruchte verdegingsfort en gevangenis ook woon- en broedplaats is voor inheemse zeevogels.
Toen we daar aankwamen, leek het eiland heel wat kleiner dan we oorspronkelijk hadden gedacht. Maar ook al is het zo klein, het laat wel een enorme indruk achter, nu al!
Welcome to our neighbourhood
Na ons heel lekkere maaltijd in het Hardrock Café (allé voor mij toch zeker, want Do had een burger genomen en daar zat een soort blauwgeschimmelde Rocquefort tussen ) zijn we onze strandlakens en boeken gaan halen naar de auto om naar North Beach te gaan om te relaxen. We kozen ervoor om te voet te gaan, aangezien we s morgens reeds een parkeer ticket van 20 dollar betaald hadden voor de ganse dag. Daar moesten we toch alles uithalen é.
Off we went!
We vonden het strand niet direct, dus vroegen we het. Blijkbaar hebben we ons dan toch wel behoorlijk belachelijk gemaakt, want North Beach is een neighbourhood en GEEN strand! We liepen daar met ons boeken en handdoeken. Het was waarschijnlijk nogal een zicht. Terug naar de auto dan maar.
Aangezien we echt een beetje wilden relaxen zijn we naar Stinson Beach gereden, even verderop. Maar eerst snel even tanken.Hoewel snel??? We wilden drinken voor onze auto, maar er kwam niets uit. De tankbediende kwam naar buiten om te vragen wat er scheelde. Het kwam uit, we moesten eerst naar binnen gaan betalen en dan pas konden we tanken. Amai, zijn wij opnieuw belachelijk geweest. Ze konden er precies wel hartelijk om lachen, en wij ook
ZALIG vertoeven in het zonnetje (no panic: ik heb mijn buik beschermd). Beetje proberen te slapen, maar dat was buiten de irritante vliegen gerekend.
Blijkbaar vond de baby het rustmoment ook wel leuk, want voor zover ik denk; heb ik de baby voelen stampen.
Wat een leuk gevoel!
SF nightlife
Eens terug in San Francisco besloten we om nog even het nachtleven in te duiken, maar waar was dat???
Doordat we een andere weg hadden genomen, hadden we iets gevonden wat er bijzonder goed op leek. Auto parkeren en wegwezen.
Elke winkel is hier open tot minstens 22u. Zou bij ons in België geen waar zijn. Daar hebben we de koop van ons leven gedaan. 3 jeansbroeken voor Do voor 150 dollar. Geen geld!
Na een lekkere maar straffe cocktail in Hardrock Café (dat was het enige café in de buurt. Nog een groot verschil met België, waar je in de stad het ene café tegen het andere ziet.) terug naar den Motel 6 voor de laatste overnachting in Frisco.
Vandaag naar Yosemite National Park &overnachting in een tent!
Groovy!
Vic
Motel 6, Belmont San Francisco, CA dinsdag 2/9/9 - 07.30 AM
It's 3.50 am in the morning and I'm already awake. Jetlag waarschijnlijk, zal nog wel effkes duren voor dat uit m'n systeem is. Ok, blogging time then...
How would you like your eggs sir?
Ooit al eens pannekoeken en gebakken worst gegeten als ontbijt? Wel, ik ook (nog) niet, maar hier hebben ze de gewoonte zeer uitgebreid te breakfasten, en daarbij worden vreemde combinaties nauwelijks geschuwd. Gehakte steak met roereieren en gebakken aardappelen? You got it! Voorlopig hebben we kalm gehouden met een BDBIT (volgens de kaart het klassieke ontbijt) en een Eye Opener voor haar. En het obligatoire 'you want more coffee?' hoorde er gewoon bij. Gaan we de obers al bedanken met een fooi? hmm, hoeveel geef je dan? 15% op het kasticket lijkt volgens de Trottergids het minimum te zijn. Dat hebben we pas achteraf gelezen.. Ho well, dan geven we morgen wel wat meer.
Next stop: Downtowm Frisco.De Gps gaf een half uur reistijd aan. En het verkeer valt enorm mee. Ik kan het goed geloven als er wordt beweerd dat België over het drukste wegennet ter wereld beschikt.
Fisherman's Warf
Een must-have-seen plaats volgens alle reisgidsen. Gebouwd op Pier 39 aan de San Franciso Bay, met Alcatraz Prison Island op de achtergrond. Het centrale thema op de pier -juist VIS! Geen garnaalvissers zoals aan de Noordzee, maar niets anders dan restaurants die visgerechten en schaaldieren serveren. En daartussen souvenierswinkels. Tja, het is toeristisch gebied voor iets natuurlijk..
Kuddementaliteit: je vindt het overal terug, ook hier aan de Bay Area: Langs de jachtzijde van Pier 39 stapelen tientallen zeeleeuwen zich naast en op elkaar op drijvende planken. Geen idee waarom ze precies daar willen liggen, maar levert in elk geval leuke fotos op.
Stop Forrest Stop!
Met 22 vestigingen in de US, heeft de Bubba Gump Shrimp Company sinds 1996 een reputatie opgebouwd de beste garnaalrestaurants in town te hebben. Alles op de menukaart draait rond de roze zoutwaterkluiver, van Yin Yang Shrimp salads tot shrimpburgers. Elk tafelje heeft 2 roadsigns: Run Forest Run & Stop Forest Stop. Wil je dat je ober halt houdt aan jouw tafel, dan kies je voor het stopbord. Onze waitress Deanna, deed haar best om ons zo goed mogelijk te bedienen. En op het kasticket achteraf stonden volgende suggesties: 15% voor goeie bediening, 17%voor excellente service & 20% als het eten better than Moms was. Er gaat niets boven moeders keuken, dus hebben we gefooid voor de excellente service..
Checking out the skyline
In downtown Frisco moet je gewoon over een auto of fiets met deftige remmen beschikken, niet omwille van de roekeloze gedrag van de chauffeurs, maar voor de stijle straten. Hellingen van om en bij de 45° lijken hier niet meer dan normaal te zijn. Volgens mij zien die wagens hier ernorm af door de straten dagelijks op en af te rijden. Ook sterk afgeraden voor ouderlingen met knieprothesen.
Op de Coit Tower hadden we een mooi panoramisch zicht op het toeristisch gedeelte en het business center van de stad. En op de Twin Peaks net buiten het centrum was het zicht nog imposanter. Damn, SF is echt wel een grote stad als je het van bovenaf bekijkt.
Over the Golden Bridge
Hoeveel ton staal, beton en menselijke energie in dit gevaarte zijn gestoken kan ik wel terugvinden op Wikipedia, maar met zn 1,9 km lengte loont het zeer de moeite om over deze rode reus te denderen. Op het vaste land van Marin County, dat je kan bereiken door de brug over te steken, schijnen er zeer mooie stranden te liggen. Die gaan we morgen eens checken nadat we van Alcatraz komen.
Kentucky Fried Crap
Wereldwijd staan ze bekend om hun kipgerichten in gebakken en gegrilde vorm. Meestal take-away, hoewel je er ook wel ter plekke je bestelling kan consumeren. En dat laatste hadden we beter niet gedaan. Ik weet niet wat de meest doordringendegeur had: de KFC of de nabijgelegen toiletten, maar de combinatie leverde een maar weinig papillenstrelende combinatie op. Hier geef ik graag geen fooi aan. Dan nog liever naar de McDonals of Wendys.
Terug in het motel klaagde Victoire over buikpijn. Weet niet of het door de kip of de zwangerschap kwam..
Morgen Alcatraz en de stranden + het nachtleven van SF. k ga nu nog wat slapen. De fotos laad ik morgenvroeg op als Vic onder de douche staat.
Gisteren dus vertrokken om 11.05u i.p.v. vandaag. Zijn nog blij dat we nu een extra dag hebben om San Francisco te exploren. Na een vlucht van meer dan 8u zijn we aangekomen in Chicago Airport. Daar moesten we ongeveer 5u wachten en nog eens wachten op onze uitsluitende binnenvlucht naar San Francisco. En hup opnieuw 4.30u op het vliegtuig (als je het een vliegtuig kunt noemen, precies een matchboxke). Maar goed, we zijn er veilig geraakt en dat is het voornaamste, toch?
Gisteravond zijn we geland om 19.30u , een kwartier vroeger dan voorzien.
Na een lange en vermoeiende vlucht moesten we nog even wachten voor we onze auto konden ophalen, wat uiteindelijk niet zo erg bleek te zijn, want we mochten kiezen welke auto we wilden. Het is een zilverkleurige Pontiac geworden.
Met mij achter het stuur zijn we vertrokken (chance dat ik al eens met een automatic gereden had, want ht ging redelijk goed.) Wat niet kon gezegd worden van de GPS die we meegekregen hadden. Hij begon al te flippen van de eerste seconde. Dat zag er goed uit!!!
Doordat we allebei stress aan het krijgen waren van die onnozele GPS (hadden we beter niet onze Medion van den Aldi meegenomen van thuis???), zijn we dus maar niets meer gaan eten (we hadden allebei nochtans reuzehonger). Maar we waren ook doodop en wilden eigenlijk gewoon ons bed.
I.p.v. eerst het adres in te geven, hebben we gewoon Motel 6 gebruikt en weg waren we, EINDELIJK!
Om 23u waren we in onze kamer, AT LAST! We vielen als een blok in slaap. Op naar de tweede dag, die hopelijk wat vlotter zal verlopen
BTW: California ligt in een tijdzone die 9 uur achter ligt bij België. Pacific time volgens de locals hier. 23u hier is 8 u 's morgens s'anderendaags op het thuisfront.
Vic en Do
Motel 6, San Franciso - 7.50am
PS: camera laten liggen in de auto, foto's volgen nog...
Gisteren telefoon gekregen van American Airlines (natuurlijk allemaal in 't Engels), heb ik mij eventjes moeten 'opwarmen'... Was ik in paniek toen ze mij vertelde dat onze vlucht naar Amerika niet zou doorgaan maandag: STORM aan de Oostkust. En het is natuurlijk langs daar dat ons vliegtuig passeert. Twee mogelijkheden: Ofwel dagje vroeger vertrekken (zit ik met het probleem omdat ik nog moet werken) ofwel dagje later (dan zitten we met ons handen in het haar wat betreft ons planning). Ik zou later die dag terugbellen. Direct gebeld naar Dominique en zijn mening gevraagd. Daarna geprobeerd om een collega te vinden die voor mij zou willen werken zondag. Gelukkig heb ik goede collega's en heeft er zich iemand aangeboden om in mijn plaats aan te draven in haar schortje (merci daarvoor). Heb ik dan maar zelf terug gebeld om te zeggen dat het ok was voor ons om onze vlucht te vervroegen met één dag. Nadien begon het geregel nog maar, want we moesten nog een extra dag boeken voor onze huurauto en nog een extra nacht in ons motelletje. Gelukkig allemaal zonder al te veel problemen.
We hebben de stressdag overleefd, nu nog vlug een paar praktische zaken regelen én nog gaan werken deze namiddag and we're off to go.
Morgen om 11.05u stijgen we hopelijk op, om in het zonnige San Francisco te landen.
Op 1 mei 2009 zijn wij getrouwd en hebben dan ook gewikt en gewogen waar onze huwelijksreis ons zou brengen. Na een tijdje zijn we tot de conclusie gekomen om de Westkust van USA onveilig te maken. Klein detail: voor deze reis sleuren we ook extra balast mee (allé vooral Victoire dan). Op het moment dat we vertrekken, zijn we 19 weken zwanger. Binnen twee weken is het dan eindelijk zó ver. Dan vertrekken we richting San francisco om van daaruit verder te reizen langs de Westkust en dit voor 3 weken lang. Via deze blog kunnen jullie al onze avonturen meevolgen. Wij voorzien dit van tekst, uitleg én foto's. Geniet ervan en tot binnenkort!
Hallo iedereen,
