Na een tocht als pelgrim naar Santiago de Compostela te hebben gestapt, wil ik de
Via Francigena te doen. Eens pelgrim, altijd pelgrim: het zal wel zo zijn.
Nadenken over het leven, het dagdagelijkse drukke leven even on hold zetten,
je laten opslorpen door een andere omgeving, de natuur en haar ritme, op zoek naar God? Tja dat en nog veel meer.
De Via Francigena is
een weg van Engeland, door Frankrijk, Zwitserland en Italië naar Rome. Het was
de aartsbisschop Sigeric van Canterbury die in het jaar 990 deze tocht
beschreef. Hij had immers in dat jaar uit handen van Paus Johannes XV het
pallium (=symbool van bijzonder
kerkelijk gezag) ontvangen. Van mijn dorp Vichte uit gezien is Arras de dichtste
Franse stad op de Via Francigena. Daar zal ik mijn tocht beginnen.
In het jaar 2004 is
deze weg door de raad van Europa erkend als "grote culturele Europese weg", net
zoals de weg naar Santiago de Compostela. De Via Francigena is niet alleen een
weg van devotie maar werd ook bewandeld door handelaars, legers, politici,
kunstenaars. Tussen de 10de en de 14de eeuw zou deze weg een cruciale rol
hebben gespeeld in het verenigen van de Europese cultuur.
Ieder jaar wil ik een
stukje van deze unieke weg doen. Te voet en alleen, alles wat ik nodig heb, heb
ik mee. "Je moet alles (ver)laten om alles te vinden" zoals ik ooit in een
Frans kerkje kon lezen. Ik slaap op
vertoon van mijn "credenziale" in kloosters, parochiale en gemeentelijke voorzieningen,
goedkope hotelletjes, jeugdherbergen. Ik stap helemaal alleen maar iedere dag
ontmoet ik mensen. Een Franse dorpsfilosoof vertrouwde me vorig jaar het
volgende toe: "Er is geen toeval, er zijn alleen ontmoetingen..."Mooi toch.
Ik weet dat ik enorm
geluk heb om dit te kunnen en mogen doen. Ik heb een goede gezondheid, ik heb
de mogelijkheden en het vertrouwen
thuis. Ik ben dan ook zeer dankbaar.
Pelgrimeren is niet als
een clochard rondzwerven. Om te beginnen moet je jezelf goed verzorgen. Een
dagelijkse douche na het stappen, je kleren wassen en drogen, behoorlijk eten
en een goede nachtrust zijn onontbeerlijk. Als pelgrim heb je,terwijl je
stapt, heel wat tijd om na te denken, de omgeving in je op te nemen en volop te
genieten van de wereld rond je. Alles gaat trager en hieraan moet je, zeker in
het begin- wennen en op de duur leer je anders kijken.
Tijdens mijn tochten
hou ik een dagboekje bij.
|
