Al een tijdje stel ik mijzelf de vraag waarom dit hele vraagstuk : "religie, ja of nee?" mij eigenlijk zo bezighoudt? Er is namelijk in ons land geen debat over de vraag over de invloed van religie (in zijn ruimste zin). Komt dit naar boven naar aanleiding van strijdarena's zoals die tussen Amerika en sommige islamitische naties? Of lig ik wakker van bepaalde subsidies die aan religieuze instanties worden geschonken? ... Om heel eerlijk te zijn... nee, niet echt. Je kent dat wel hé... die ver-van-mijn-bed-show. Nee, in mijn geval wordt het vuur aangewakkerd door simpele, alledaagse dingen die mij maar recentelijk beginnen opvallen. Vroeger zou ik er zelfs geen seconde bij stilgestaan hebben mocht mijn achtjarige dochter naar huis komen met een verhaal over "God" die dit of dat heeft gezegd of "Jezus" die ... een belangrijke les had meegeven aan haar. Nu heb ik daar wel mijn bedenkingen bij. Blijkbaar is er nog geen plaats voor gewone (of een aanloop naar) geschiedenis maar wel al voor begrippen zoals "God" en "Jezus". Dit in tegenstelling tot het algemeen beheer van haar schooltje welk verder gewoon prima is en terwijl ik ten volle besef dat er zeker geen doorgedreven doctrine aan de gang is aldaar. Haar schooltje is er één-uit-een-dozijn zoals er zovele zijn... waarschijnlijk volledig onschuldig. De echte reden van mijn ongerustheid is eigenlijk dat ik en mijn vrouw dit schooltje hebben gekozen op basis van zijn reputatie, namelijk dat het schijnbaar (en daadwerkelijk want ik heb hier twee kleine getuigen rondlopen) gelukkige leerlingetjes voorbrengt. Wat voor ons een basis is om je kind(-eren) een goed start te geven naar verder educatie. Toch kan ik niet wegcijferen dat er, naar mijn mening, onderhuidse boodschap wordt meegegeven die mij eigenlijk niet aanstaat. Daarom ben ik dan ook een absolute voorstander van een "vergelijkende" vorm van godsdienstles. Ongeveer zoals o.a. Richard Dawkins voorstelt (maar ook vele anderen om niet altijd R.D. op een voetstuk te zetten). Is dit niet een veel eerlijker vorm van onderwijs, zelfs vanuit het standpunt van een gelovige.
Het atheïsme is wereldwijd op zn retour. Dat blijkt uit een recent onderzoek dat is uitgevoerd door de Duitse Evangelische Alliantie en is gepubliceerd in het tijdschrift Evangelische Verantwortung, zo meldt het Nederlandse Reformatoisch Dagblad.
Het onderzoek toont aan dat het aantal niet-religieuzen jaarlijks met ongeveer 0,2 procent toeneemt. Op dit moment zijn er ongeveer 772,5 miljoen mensen die zich rekenen tot de niet-religieuzen. Het aantal atheïsten neemt jaarlijks toe met ongeveer een half procent en telt nu ongeveer 151,6 miljoen personen. Met deze groei lopen de niet-religieuzen en de atheïsten achter bij de groei van de wereldbevolking. Die neemt jaarlijks toe met 1,2 procent.
Van de wereldgodsdiensten groeit de islam met 1,3 miljard aanhangers het snelst met ongeveer 1,9 procent per jaar. De 25,7 miljoen sikhs nemen jaarlijks toe met ongeveer 1,5 procent. De 877,6 miljoen hindoes groeien jaarlijks met 1,4 procent. Het christendom groeit jaarlijks ongeveer 1,3 procent en telt nu 2,2 miljard aanhangers.
De groei van het aantal joden en boeddhisten is jaarlijks lager dan de wereldwijde bevolkingsaanwas en bedraagt voor beide religies ongeveer 0,9 procent.
Christopher Hitchens in "God is not great: how religion poisons everything":
"De meest milde vorm van kritiek op religie is ook de meest radikale en de kritiek met de meest vernietigende uitwerking: religie is door de mens gefabriceerd. En de mensen die het maakten kunnen het zelfs niet eens worden over wat hun profeten, verlossers of goeroe's eigenlijk hebben uitgesproken of gedaan. Nog minder kunnen ze hopen ons iets te kunnen vertellen over 'de betekenis' van latere ontdekkingen en ontwikkelingen. Die werden daarom altijd door hen veroordeeld en tegengehouden.
En toch, de gelovigen gaan er nog steeds prat op te weten. Niet zomaar wat weten, maar ze weten alles. Niet enkel dat god bestaat, en dat hij alles schiep en de hele zaak overzag, maar ook wat 'hij' van ons eist, variërend van diëten tot hoe we ons seksueel moeten gedragen. Met andere woorden, temidden van een gigantische en ingewikkelde discussie [die de wetenschap voert] waarin we steeds meer en meer over minder en minder weten, maar waarin we toch nog kunnen hopen op voortgaand inzicht, is er een groepje mensen -bestaande uit elkaar bestokende en op voet van oorlog met elkaar staande partijen- met de ongelooflijke arrogantie ons te verzekeren dat we alle benodigde informatie al hebben.
Zulk een domheid, nog aangevuld met trots, zou op zichzelf al genoeg zijn om "geloof" volledig buiten het debat uit te sluiten. De mens die zeker is, die aankomt met beweringen van goddelijke leringen die garant staan voor zijn zekerheid, staat in onze tijd in de kinderschoenen van het menselijk ras. Het kan uitlopen op een uitgerekt afscheid nemen, maar het afscheid ervan nemen is begonnen, en zoals alle vaarwels moet niet te lang gerekt worden."
Dennett spent part of his childhood in Beirut, where, during World War II, his father, a counter-intelligence agent with the Office of Strategic Services, had a cover job at the American Legation. The young Dennett and family returned to Massachusetts in 1947 after his father died in an unexplained plane crash.[1]
Dennett describes himself as "an autodidact or, more properly, the beneficiary of hundreds of hours of informal tutorials on all the fields that interest me, from some of the world's leading scientists."[3]
In October 2006, Dennett was hospitalized due to an aortic dissection. After a nine-hour surgery, he was given a new aorta. In an essay posted on the Edge website, Dennett gives his firsthand account of his health problems, his consequent feelings of gratitude towards the scientists and doctors whose hard work made his recovery possible, and his complete lack of a "deathbed conversion".[4]
He lives with his wife in North Andover, Massachusetts, and has a daughter, a son, and two grandsons.[5]
Philosophical views
Dennett has remarked in several places (such as "Self-portrait", in Brainchildren) that his overall philosophical project has remained largely the same since his time at Oxford. He is primarily concerned with providing a philosophy of mind that is grounded in empirical research. In his original dissertation, Content and Consciousness, he broke up the problem of explaining the mind into the need for a theory of content and for a theory of consciousness. His approach to this project has also stayed true to this distinction. Just as Content and Consciousness has a bipartite structure, he similarly divided Brainstorms into two sections. He would later collect several essays on content in The Intentional Stance and synthesize his views on consciousness into a unified theory in Consciousness Explained. These volumes respectively form the most extensive development of his views, and he frequently refers back to them in subsequent writings.[6][7][8][9][10][11][12]
In Consciousness Explained, Dennett's interest in the ability of evolution to explain some of the content-producing features of consciousness is already apparent, and this has since become an integral part of his program. He defends a theory known by some as Neural Darwinism. He also presents an argument against qualia; he argues that the concept is so confused that it cannot be put to any use or understood in any non-contradictory way, and therefore does not constitute a valid refutation of physicalism. Much of Dennett's work in the 1990s has been concerned with fleshing out his previous ideas by addressing the same topics from an evolutionary standpoint, from what distinguishes human minds from animal minds (Kinds of Minds), to how free will is compatible with a naturalist view of the world (Freedom Evolves). His most recent book, Breaking the Spell, is an attempt to subject religious belief to the same treatment, explaining possible evolutionary reasons for the phenomenon of religious adherence.
Dennett self-identifies with a few terms:
[Others] note that my 'avoidance of the standard philosophical terminology for discussing such matters' often creates problems for me; philosophers have a hard time figuring out what I am saying and what I am denying. My refusal to play ball with my colleagues is deliberate, of course, since I view the standard philosophical terminology as worse than useless a major obstacle to progress since it consists of so many errors.
Daniel Dennett, The Message is: There is no Medium
Yet, in Consciousness Explained, he admits "I am a sort of 'teleofunctionalist', of course, perhaps the original teleofunctionalist'". He goes on to say, "I am ready to come out of the closet as a sort of verificationalist". In Breaking the Spell he admits to being "a bright", and defends the term on several occasions. A "qualophile" is Dennett's nickname for any philosopher who believes in the reality of qualia.[13][14][15][16][17][18][19][20][21]
Role in evolutionary debate
Dennett's views on evolution are identified as being strongly adaptationist, in line with the views of ethologistRichard Dawkins. In Darwin's Dangerous Idea, Dennett showed himself even more willing than Dawkins to defend adaptationism in print, devoting an entire chapter to a criticism of the views of paleontologistStephen Jay Gould. This stems from Gould's long-running public debate with E. O. Wilson and other evolutionary biologists over human sociobiology and its descendant evolutionary psychology, which Gould and Richard Lewontin opposed, but which Dennett advocated, together with Dawkins and Steven Pinker.[22] Dennett's debate with Gould has led to some backlash from Gould and his supporters, who allege that Dennett overstated his claims and misrepresented Gould's.[23]
Dennett's theories have had a significant influence on the work of evolutionary psychologist, Geoffrey Miller.
Dennett has also written about and advocated the notion of memetics.
^ Although Dennett has expressed criticism of human sociobiology, calling it a form of "greedy reductionism," he is generally sympathetic towards the explanations proposed by evolutionary psychology. Gould also is not one sided, and writes: "Sociobiologists have broadened their range of selective stories by invoking concepts of inclusive fitness and kin selection to solve (successfully I think) the vexatious problem of altruismpreviously the greatest stumbling block to a Darwinian theory of social behavior. . . . Here sociobiology has had and will continue to have success. And here I wish it well. For it represents an extension of basic Darwinism to a realm where it should apply." Gould, 1980. "Sociobiology and the Theory of Natural Selection" In G. W. Barlow and J. Silverberg, eds., Sociobiology: Beyond Nature/Nurture? Boulder CO: Westview Press, pp. 257-269.
"Dennett: Reconciling Science and Our Self-Conception" Matthew Elton (Polity Press, 2003) (ISBN 0-7456-2117-1)
Daniel Dennett edited by Andrew Brook and Don Ross (Cambridge University Press 2000) (ISBN 0-521-00864-6)
Dennett's Philosophy: A Comprehensive Assessment edited by Don Ross, Andrew Brook and David Thompson (MIT Press 2000) (ISBN 0-262-18200-9)
Dennett, among others, is discussed in John Brockman's The Third Culture.
On Dennett John Symons (Wadsworth Publishing Company 2000) (ISBN 0-534-57632-X)
Philosophical Foundations of Neuroscience, P. Hacker and M.R. Bennett (Blackwell, Oxford, and Malden, Mass., 2003) (ISBN 1-4051-0855-X) has an appendix devoted to a strong critique of Dennett's philosophy of mind
External links
Wikiquote has a collection of quotations related to:
Hij studeerde rechten en pers- en communicatiewetenschappen aan de Universiteit Gent, werkte jarenlang in de mediasector en heeft enkele boeken geschreven, zoals Het einde van het BRT-monopolie, Het menselijk liberalisme. Een antwoord op het antiglobalisme en Pleidooi voor individualisme. Hij is kernlid van de onafhankelijke liberale denktank Liberales.
De Nederlandse vrijdenkersvereniging 'De Vrije Gedachte' heeft hem op 15 september uitgeroepen tot Vrijdenker van het Jaar 2007 voor zijn inzet voor individuele vrijheid. Hij is fellow van het Center for Inquiry, afdeling Low Countries.
Boeken
De derde feministische golf - 2006
Pleidooi voor individualisme - 2004
Het menselijk liberalisme. Een antwoord op het antiglobalisme - 2002
Deze pagina behandelt enkele van de meest voorkomende kritiek op Wikipedia.
De meerderheid heeft niet altijd gelijk
Omdat absolute objectiviteit niet mogelijk is, berusten artikelen vaak op consensus, een vorm van "de meerderheid heeft gelijk", terwijl de meerderheid helemaal niet gelijk hoeft te hebben. Wanneer Wikipedia bijvoorbeeld in 1400 zou zijn gemaakt, zou dit mogelijk leiden tot de vermelding dat de aarde plat is. Onder wetenschappers was toen al lang bekend dat de aarde rond is, maar onder de meerderheid van de bevolking niet.
Voortdurend bewerken is geen garantie dat een artikel beter wordt
Goede artikelen kunnen, doordat er constant aan geëdit wordt, snel weer slechter worden. Een academicus heeft nou eenmaal meer verstand van datgene waar hij zich professioneel mee bezig houdt dan de eerste de beste internetgebruiker, maar toch kan de laatste zonder al te veel problemen aan een artikel van de eerste gaan klooien. Vooral kleine veranderingen in de verkeerde richting blijven vaak onopgemerkt.
Malloten en moedwillig verkeerde bijdragen worden snel serieus genomen
Doordat Wikipedia pretendeert een encyclopedie te zijn, kan elke malloot die er iets op plaatst serieus worden genomen. Vooral mensen die weinig ervaring met wikipedia hebben zullen niet snel doorhebben dat zoiets flauwekul kan zijn. Echte onzinbijdragen worden vaak wel opgemerkt en verwijderd, maar bij vooral obscure onderwerpen gebeurt dat lang niet altijd.
Wikiklonen verspreiden foute informatie, en overwoekeren andere informatiebronnen
Informatie uit Wikipedia verspreidt zich razendsnel over het internet, mede dankzij een groot aantal klonen. Niet alleen de juiste informatie wordt overgenomen, maar ook de onjuiste. Wanneer zo'n fout zich eenmaal over Internet heeft verspreid is het onmogelijk die weer overal weg te halen, ook al wordt het op Wikipedia zelf gecorrigeerd.
Spelfouten
Spelfouten komen veel voor.
Niet neutraal door beperkt aantal bewerkers
Bij artikelen die geschreven worden door slechts een of enkele personen, kan een artikel niet-neutraal worden. Dit kan als iemand een artikel over zichzelf of over bekenden schrijft.
Obscure onderwerpen krijgen soms buitensporig veel aandacht
Aangezien er geen vooraf opgezet plan is wat prioriteit heeft om beschreven te worden, kunnen obscure onderwerpen door sommige schrijvers heel belangrijk gemaakt worden, terwijl andere, relevantere onderwerpen juist geen of weinig aandacht krijgen.
Positieve of negatieve informatie kan best neutraal zijn
Aan de andere kant zijn er juist weer stukken die gekleurd over komen, terwijl de informatie die erin staat wel waar is. Aan dit probleem verwant is de moeilijkheid om goede artikelen te krijgen over controversiële onderwerpen. Wat voor artikel ook geschreven wordt over de evolutietheorie, het creationisme of de Armeense genocide; zelfs al is het een goed uitgebalanceerd artikel, er zullen altijd mensen zijn die het er niet mee eens zijn en aan het artikelen blijven sleutelen.
Vermeersch studeerde Klassieke Filologie en Wijsbegeerte en promoveerde in 1965 aan de Universiteit Gent met een proefschrift over de filosofische implicaties van de informatietheorie en de cybernetica. In 1967 werd hij aan dezelfde universiteit benoemd tot gewoon hoogleraar. Zijn leeropdracht omvatte algemene inleidingen tot de wijsbegeerte en de wetenschapsfilosofie, de wijsbegeerte in historisch perspectief, de studie van hedendaagse wijsbegeerte en wijsgerige antropologie, en de godsdienstgeschiedenis van het christendom.
Vanaf de jaren '80 werd hij in de Belgische media een belangrijke opiniemaker. Hij trad vaak op als woordvoerder van maatschappelijke bewegingen die ijveren voor ethische hervormingen. Niettemin laat hij zich vaak opmerken door onafhankelijke uitspraken, zoals in 1991, toen hij bij de inval van Irak in Koeweit voorstander was van een Westerse militaire interventie, om te voorkomen dat het land massavernietigingswapens zou ontwikkelen. Hij werd echter een even felle tegenstander van de tweede Golfoorlog, waarvoor hij geen enkele legitieme reden zag.
Na de dood van Semira Adamu, een afgewezen Nigeriaanse asielzoekster die bij haar gedwongen uitwijzing in 1996 om het leven kwam, richtte de Belgische regering een commissie op die regels moest opstellen voor gedwongen uitwijzingen, waarvan Vermeersch de voorzitter werd (de zogenoemde "Commissie Vermeersch"). Hoewel de commissie met haar adviezen een voor de vluchtelingen zo humaan mogelijke behandeling beoogde, werd Vermeersch geregeld heftig aangevallen voor zijn werk in deze commissie, onder meer door collega's van zijn eigen universiteit.[1]. In juli 2007 nam Vermeersch afstand van zijn voorzitterschap van deze commissie, waarbij hij verklaarde: Ik heb nooit een meer ondankbare taak op mij genomen.[2]
Vermeersch schreef honderden artikels en publiceerde negen boeken (waarvan drie als redacteur). Ter gelegenheid van zijn emeritaat verscheen het boek Van Antigone tot Dolly (1997), een keuze uit artikels uit zijn universitaire loopbaan. Hij geeft lezingen in België, Nederland en Frankrijk over uiteenlopende onderwerpen.
Etienne Vermeersch is één van de meest vooraanstaande sceptici van België. Hij is stichtend lid van SKEPP, de Studiekring voor Kritische Evaluatie van Pseudo-wetenschap en het Paranormale. Reeds meer dan veertig jaar geeft hij lezingen en publiceert hij artikels over dit onderwerp.
Begin 2005 kreeg hij te kampen met een tweede hartinfarct waarvan hij herstelde.
Tot op heden blijft Vermeersch zich actief inmengen in intellectuele, wetenschappelijke en politieke debatten, waarin hij bekendheid geniet als een gevreesd debattant vanwege zijn intellectuele rechtlijnigheid en zijn argumentatiekracht. In januari 2008 werd Vermeersch door een groep van honderd prominente Vlamingen uitgekozen tot de "meest invloedrijke intellectueel van Vlaanderen".[3] In 1989 werd een gelijkaardige enquête gehouden door het intussen verdwenen blad De Nieuwe Maand. Etienne Vermeersch strandde toen op de tweede plaats, na de filosoof Leo Apostel.[4].
Hij is ook één van de schrijvers van het in februari uitgekomen manifest van de Gravensteengroep. In dit manifest wordt een onafhankelijk Vlaanderen als één van de mogelijkheden gezien voor de toekomst, en wil men aantonen dat de Vlaamse zaak ook een linkse aangelegenheid kan zijn.
De Ogen van de Panda. Een milieufilosofisch essay, Brugge, Van de Wiele, 1988, 72 pp.
Legalisering van Abortus. Bedenkingen bij de discussies in de Senaatscommissie, Mededelingen van het Centrum voor Milieufilosofie en Bio-ethiek aan de RUG, 1989, 32 pp.."
Bio-ethiek. Een Inleiding, Universiteit Gent, Wetenschappelijke Nascholing, 19??, 32 pp.."
Van Antigone tot Dolly. Veertig jaar kritisch denken, Antwerpen, Hadewijch, 1997, 256 pp."
Als Editor:
met L. Cassiers: Erfelijkheid: genetische tests en maatschappij, Leuven, Garant, 2000, 141 pp.."
met L. Cassiers: Hérédité Tests génétiques et Société, Bruxelles, De Boeck, 2001, 137 pp.."
met L. Cassiers, Y. Englert, A. Van Orshoven, Belgisch Raadgevend Comité voor Bio-ethiek. Adviezen 1996-2000, Leuven, Garant, 2001, 263 pp.."
Hierbij wil ik de gelegenheid te baat nemen om een kleine statement te maken betreffende sommige van de gepubliceerde artikelen hier op mijn blog. Op geen enkel moment wens ik een politieke overtuiging door te voeren via deze artikelen. Dit is niet omdat ik er geen heb maar omdat dit niet de bedoeling is van mijn blog. Mocht dit wel zo zijn zou ik mijn mening duidelijker naar voren laten komen. De bedoeling van dit blog is zoals reeds eerder gesteld (zie eerste artikel : Welkom aan alle bezoekers) om een debat aan te zwengelen over religie (in zijn ruimste betekenis). Tevens wil ik vragen indien er ernstige fouten of achterhaalde informatie op deze blog te ontdekken valt mij dit te laten geworden mits een mailtje of een reactie bij één van de artikelen. Ik ben niet altijd in de mogelijkheid om een grondige check uit te voeren van de bronnen waaruit ik mijn informatie haal. Ik zal dit ten zeerste appreciëren.
Actief anti-theïsme, daar is het de 'New Atheists' als Richard Dawkins en Sam Harris om te doen. Je kan er voor of tegen zijn, maar de verve waarmee ze hun standpunt verdedigen brengt serieus wat leven in de brouwerij.
De Nieuwe Atheïsten binden de strijd aan tegen het geloof. Eigenlijk spelen mensen als Dawkins zelf nochtans een Brit vooral in op de situatie in de Verenigde Staten. Creationisme, intelligent design en fundamentalistisch geloof staan behoorlijk ver af van onze levenswereld met de mogelijke uitzondering van mensen die De Standaard lezen. Maar het is deze activisten, want dat zijn ze, niet te doen om fundamentalisme maar om religie en geloof in het algemeen. Met de woorden van geneticus Jerry Coyne: het gaat om een strijd voor een rationalistisch wereldbeeld, en daarin hoort geen enkel geloof thuis, omdat zelfs de zachtere varianten steunen op, welja, geloof eerder dan rationele overredingskracht. Wetenschap wordt dus pal tegenover geloof geplaatst in deze visie. Leve de Verlichting want daarna zijn we soft geworden. Zoiets.
Fuck respect!
Hoewel geloof de meeste Vlamingen niet meer kan beroeren, is het onderwerp toch nooit volledig uit de geesten van mensen verdwenen. Zo zijn er hier in Vlaanderen behoorlijk weinig politici die graag toegeven dat ze ongelovig zijn. Bovendien gaat iedereen ermee akkoord dat religie al weet men amper nog wat dat is iets is waarvoor men respect moet opbrengen. Gebrek aan respect voor mensen kan je de nieuwe atheïsten niet verwijten. Gebrek aan respect voor religie daarentegen is hun handelsmerk. Het moet maar eens gedaan zijn, zegt Dawkins, met de uitzonderingspositie van religie. Over politieke overtuigingen, smaken en levensvoorkeuren wordt voortdurend getwist onder mensen, maar met geloof kan en mag volgens de etiquette niet gelachen worden, en dat is een absurde situatie. Zo keert hij slinks de rollen om: niet hij is een fundamentalistisch atheïst, maar zijn tegenstanders hebben een hypergevoeligheid ontwikkeld als er gepraat wordt over religie. Dawkins wil meer en actievere levensbeschouwelijke discussies. En daar valt weinig op aan te merken.
Om die levensbeschouwlijke discussie op gang te trekken kan men moeilijk anders dan te ressorteren tot een zeker populisme. Veel academici die hun leven aan de wetenschappelijke studie van religie wijten, stellen zich vragen bij die aanpak. Filosofen van Thomas Nagel tot Alvin Plantinga bekritiseren Dawkins bekendste werk The God Delusion omwille van de simplistische argumentatie tegen het bestaan van God. Maar een boek kan niet tegelijk geschreven worden voor een breed publiek en alle argumentatieve finessen behouden. Zijn critici verwachten vaak het onmogelijke, zoals wanneer Terry Eagleton hem bekritiseert met de retorische vraag Has he read Eriugena on subjectivity, Rahner on grace or Moltmann on hope? Welnee, maar hoeft dat dan?
De helderen
Deze poging tot populisme van vooraanstaande academici, gaat hen echter niet altijd even goed af. Zo probeert Daniel Dennett, samen met een hoop andere academici, mensen te winnen voor de Brights movement. De wat? De Brights movement probeert internationaal atheïsten te verenigen en ze een positieve naam te geven. Niet goddelozen, geuzen of afvalligen, maar Brights pientere geesten. Nu komt Dennett in de omgang weliswaar over als een grote lieve kerstman dus als iemand zon idee kan promoten, is hij het wel, maar Brights? Christopher Hitchens, journalist en ook een grote naam binnen het Nieuw Atheïsme, vindt het hele idee een cringe-making proposal. Ondertussen zijn er wel duizenden mensen ingeschreven op de website van de vereniging. Het kon slechter.
Arrogante initiatieven zoals de Brights movement, samen met de bikkelharde kritieken in het algemeen, doet sommigen zoals de fysicus Freeman Dyson vrezen dat de hele beweging wel eens contraproductief kan zijn en mensen richting geloof duwt en dus weg van de wetenschap. Dat lijkt een wel heel boude voorspelling, en Dawkins haalt dan ook graag aan hoeveel mailtjes hij krijgt van ontkerstende gelovigen. Het grote probleem, zegt hij, is dat veel mensen niet negatief staan tegenover wetenschap en zelfs niet tegenover atheïsme, maar gewoon hopeloos ongeïnformeerd zijn en niet kunnen vatten waarom iemand kan kiezen voor ongeloof. Het is in elk geval nog te vroeg om de beweging op zijn merites te beoordelen, maar ze geven alleszins stof tot nadenken. Niet alleen aan ons, comfortabel geseculariseerd als we zijn, maar ook aan gelovigen, die nu ook de andere kant van het verhaal horen.
Het is eens iets anders dan kardinaal Daneels die zich voor de elvendertigste keer ophemelt omwille van zijn rustige, onbaatzuchtige karakter. Stop ermee, Daneels, stop ermee.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Yoeri
Ik ben een man en woon in Oost-Vlaanderen (Belgie) en mijn beroep is On a need to know basis..
Ik ben geboren op 18/03/1970 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen met het gezin, lezen, studeren (vooral natuurwetenschappen) vroeger ULM/DPM vliegen, heden is dit zeilen geworden.
