De laatste jaren kon je steeds minder goed zien Maar ik zag nog lichtjes van herkenning in je ogen telkens ik eindelijk nog eens op bezoek kwam Achteraf gezien nooit lang of vaak genoeg
De laatste jaren kon je steeds minder goed stappen Dus zat je te wachten, het hoofd gebogen tot de Dood eindelijk eens op bezoek kwam iets waar je soms wel eens om vroeg
De laatste dagen werd er aangeklopt door diegene op wie je zo lang had gewacht En koppig zoals je wel eens was Wilde je even toch nog niet gaan
De laatste ochtend is je verweer gestopt aan het einde van je laatste kracht want je herkende hem, je zag wie het was En toen stapte je flink achter hem aan
Nu 'bloggen' zowat over zijn hype heen is, ga ik er ook eens aan beginnen. Als een kuiken dat uit zijn ei kruipt terwijl zijn broertjes en zusjes al lang volgroeide kiekens zijn. De zusjes, tenminste. De broertjes worden hanen uiteraard. Op het vlak van graantjes meepikken van allerlei hypes ben ik alvast geen haantje de voorste, zo blijkt.
Geen idee, hoe het bloggen mij zal bevallen. Nog minder hoe lang het zal duren. Maar dat gevoel had ik ook bij Facebook en dat is onderhand ook een dagelijkse bezigheid (lees:verslaving) geworden.
Waarom begin ik hiermee? Omdat ik als een kip zonder kop een creatieve job heb opgezegd en nu als arbeider in de groensector werk. Omdat ik nog steeds met een creatief ei zit en van spelen met taal hou. Omdat ik creatieve geest de vrije loop wil blijven geven en niet in een legbatterij wil stoppen. Een bloghok als deze lijkt me dus een prima plek om rond te scharrelen.
Dit eerste bericht kan je dus aanzien als een soort 'Hello World!' naar mezelf en jou toe. Welkom dus en tot binnenkort.
