Elke zondag wordt het wreder....tot 11.16u kan ik mezelf vertellen dat ze vijf, vier, drie,...weken terug nog leefde. Dat voelt bijna goed. Alsof ze weer even bij ons is. Na 11.16 wordt mijn gevoel grimmiger....op welk moment heeft ze het gedaan? Hoelang heeft het geduurd? Wanneer was het voorbij....die bewuste zondag gingen ik en mijn man voor het eerst gaan zwemmen met ons kleine meisje van 9 maand....ik had een vaag gevoel van ongerustheid en ik besefte niet dat die ongerustheid nooit meer weg zou gaan. 5 weken later zijn we gaan zoeken en zoekt mijn vader nog steeds in de bossen van Brussel...we hebben rondgereden in alle mogelijke wijken..ik ben een week thuis geweest van mijn werk, maar met een uitkering van 60% redden we het niet...mijn vader is op pensioen en mijn zus, die samen met mijn studerende broer, nog thuiswoont, die is niet haar nieuwe job begonnen. Maar ik heb geen keuze. Ik doe deze job ook ontzettend graag, maar fysiek en geestelijk is het bijna niet meer te dragen. In het begin kon ik het uit mijn hoofd zetten...voor eventjes toch. Ik voelde écht iets als 'het komt wel goed, ze komt wel terug'...maar dat gevoel is compleet verpletterd nu. Ik kan alleen maar denken dat ik haar mis, mis, mis, en nog eens mis....haar geur, haar stem, de manier waarop ze lachte. Ik verlies mijn concentratievermogen op mijn werk, barst voortdurend in huilen uit...ik wéét hoe een lijk ontbindt vanuit mijn studies...ik weet hoe ze er nu aan toe moet zijn...ze ligt ergens god weet waar en we kunnen haar niet vinden. We laten haar in de steek, achter.... en de kans dat ze nog leeft? De politie heeft ons duidelijk gemaakt dat die quasi nihil is. Ze heeft een zelfmoordverleden. Haar bankkaart en siskaart zijn niet meer gebruikt, ze is nergens gezien... Onze enige hoop is dat ze zich bedacht heeft en sindsdien op de dool is....iemand heeft leren kennen misschien....maar we zijn nog nooit zo lang gescheiden. Ze wéét hoe ze vertrokken is, in wat voor angst we leven, ze weet dat ze altijd terug is mogen komen, dat we haar doodgraag zien...ze heeft een kleinkindje, haar eerste, dat ondertussen zo spectaculair verandert is....hoewel ik nog altijd hoop en op m'n diepste momenten alleen maar 'ze komt wel terug, ze komt wel terug' kan denken, voel ik dat verstikkende andere gevoel...ze leeft niet meer, we gaan haar nooit meer zien, ik ga nooit meer afscheid kunnen nemen....ik kan wel gillen van frustratie en onmacht. Pijn, verdriet en angst. Waarom toch in godsnaam....en waarom wordt ze niet gevonden. Ik hoop dat mensen die dit lezen, het is niet mijn bedoeling lezers te vinden, eerder alles van me af te schrijven, maar als er iemand tussenzit die dit heeft meegemaakt, reageer alsjeblieft....hoe doe jij dit? Hoe ga je hiermee om?
