Nooit gedacht dat ik het zo vroeg zou zeggen, maar ik geef het op. Ook de afgelopen dagen had ik weer alles behalve geluk. Toen ik in Antwerpen bij André aankwam, bleek dat hij op het punt stond om failliet verklaard te worden. Dat zou hij niet zomaar laten gebeuren en hij wou een bankoverval plegen. Wat een idee! Ik heb het meteen uit zijn hoofd proberen te praten, maar dat lukte niet. Uiteindelijk deed ik maar mee, want eigenlijk had ik ook geld nodig. We zouden om 17.05 uur de bank overvallen, net na sluitingsuur. Toen het al ongeveer 17.15 uur was, hadden we door dat mijn horloge stil stond. Na heel wat geruzie, zagen we dat er een blauwe bestelwagen het geld kwam halen voor geldtransport. André had het in zijn hoofd gekregen om dan maar dat transport te overvallen... Voor ik het wist, stak André 1 van de 2 mannen van het geldtransport neer. De andere man schoot in Andrés been terwijl hij vluchtte naar de bestelwagen waar ik in zat. Zo vlug als ik kon reed ik weg, maar dezelfde man bleef schieten. Enkele kogels doorboorden de deur en raakten André in de rug, die er zeer erg aan toe was. Even later stierf hij... Ik wou een einde maken aan alle ellende die ik de afgelopen weken heb meegemaakt. Ik wou er nooit meer iets van horen. De bestelwagen heb ik met alles erop en eraan in het kanaal laten rijden. Zo ben ik zeker. Nu ben ik in Rotterdam. Wat ik hier ga doen, weet ik niet, maar ik wil in elk geval een nieuw leven beginnen, ver weg van alles wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt. Aangezien ik gestopt ben met verkopen, stop ik ook met deze blog. Ik wil jullie bedanken voor het lezen en de steun die jullie me gegeven hebben.
Tot ziens,
Tony
Dag 6
De verzekeringsmakelaar waar ik langsgeweest ben, was niet meteen overtuigd. Wanneer ik vandaag echter 3 verzekeringen kon afsluiten, zou hij me in dienst nemen. Vol goede moed ging ik dus op weg en belde aan bij het eerste het beste huis dat ik tegenkwam. Niemand deed open, maar ik hoorde wel een vrouw boven, het leek alsof ze om hulp riep. Ik liep dus naar de achterkant van het huis en ging binnen langs de achterdeur die gelukkig openstond. In de slaapkamer die heel mottig rook, zag ik een oude vrouw in bed, heel mager en met een sigaret in haar mond. Ze vertelde me over haar zoon die zijn moeder nooit bezocht en dat ze haar geld kwijt wou voor ze stierf, zodat hij haar geld niet zou erven. De perfecte kans dus om een verzekering af te sluiten, en liefst zelfs meerdere! De vrouw deed lastig en wou dat ik met haar een uitstapje maakte in het dorp. Pas dan zou ze tekenen. Dat uitstapje heeft de hele dag geduurd! En daarna deed ze nog altijd moeilijk. Kon ze nu niet gewoon tekenen? Uiteindelijk hoorde de vrouw haar zoon thuiskomen en zei dat ik hem moest zeggen dat ze dood was. Zo gezegd zo gedaan. Haar zoon, Ricardo, vertelde me dat hij haar elke dag na zijn werk kwam bezoeken, en dat ze behoorlijk dement was. Toen hij weer weg ging, bleek dat ze echt gestorven was! Het was zo eng dat ik gewoon ben weggelopen, zonder verzekeringen. Weeral geen geluk Misschien is verkoper worden toch niet echt voor mij weggelegd. Ik geef het op denk ik. Morgen ga ik eens kijken of André een baantje heeft voor mij in zijn café in Antwerpen, anders zit er niets anders op dan te studeren voor mijn herexamens...
Dag 2 tot 5
De volgende dagen in mijn verkoperscarrière verliepen weer niet zoals gepland. Op de autosnelweg werd ik tegengehouden door een struise man. Hij was ten einde raad. Hij was een inbreker en had al zijn buit verzameld in een opslagplaats in Leuven, en de politie kwam hem op het spoor. Hij moest dus alles kwijtgeraken en gebood me daarom om hem te helpen door alles in te laden en te dumpen in het kanaal. Ik wist niet wat ik moest doen. Uiteindelijk stemde ik maar in en zo zijn we bezig geweest tot 3 uur s nachts, het was echt ongelooflijk wat daar allemaal lag. Hij was me zo dankbaar dat ik enkele dagen bij hem mocht logeren en dat hij me Leuven liet zien, vooral de cafés dan. Eerlijk gezegd, ik heb een fantastische tijd beleefd. En zo is hij, André, een goede vriend geworden. Hij zag weer de positieve kant van het leven en wou zijn leven beteren. In Antwerpen zal hij een danscafé openhouden waarvan hij mij het adres gaf. Hij zei dat ik altijd eens mag langsgaan als ik zin heb. Ik heb dus niets meer verkocht, maar wel een vriend erbij gekregen, wat ik minstens even belangrijk vind. Morgen ga ik trouwens langs bij een verzekeringsmakelaar. Misschien kan ik ook nog verzekeringen verkopen, want hoe groter mijn aanbod, hoe beter natuurlijk.
Dag 1
Vandaag belandde ik per toeval in Feestzalen Memlinc, waar ik een praatje sloeg met Dikke Freddie, de eigenaar. Zijn esspressomachine was net stuk, een fantastische kans dus voor mij om hem een nieuwe aan te smeren! Helaas ging het niet zoals ik gehoopt had, ik had van elk denkbaar product folders, behalve van esspressomachines Wat een pech! Maar ik moest en zou er 1 verkopen. Dikke Freddie deed echter lastig en begon te vragen naar prijzen, waar ik natuurlijk geen flauw benul van heb. Uiteindelijk had hij me door, werd hij boos en vroeg hij naar mijn leurkaart. Wat was dat nu weer? Hij stond op het punt om me buiten te gooien, toen net de ouders van de bruid van het bruidsfeest voor deze avond kwamen aangelopen. Ze hadden een discobar geregeld, maar die was nog steeds niet komen opdagen, terwijl het feest een half uur later zou beginnen. Ik dacht aan de bestelwagen en de stereoinstallatie erin die misschien niet de beste was, maar toch als oplossing kon dienen. En zo gebeurde het, de bestelwagen stond in de feestzaal en zorgde voor de muziek. De gasten vonden het een formidabele oplossing, en zo ik had al iets verkocht: muziek! Tijdens het feest kwam ik in gesprek met een politiecommissaris. Ik dacht aan de leurkaart die ik niet heb en zei dat ik in het leger zit om mijn ware aard niet te verklappen. Ook hij deed lastig, hij vroeg steeds maar door Ik moest daar weggeraken. Op een gegeven moment was iedereen afgeleid en zag ik mijn kans: ik glipte de bestelwagen in, reed hem de feestzaal uit en vluchtte wel 50 km verder weg. Gered! De eerste dag verliep dus niet zo soepel, maar ik heb tenminste al iets verkocht. En de volhouder wint, dus morgen vlieg ik er opnieuw met volle moed tegenaan!
Start
Beste lezers,
Vandaag ga ik een nieuwe weg inslaan in mijn leven. In plaats van te studeren voor mijn herexamens ga ik verkopen, van deur tot deur. Verkopen? Ja, verkopen! Wat dan? zul je misschien denken. Wel, het antwoord is heel simpel: alles! Wasmiddelen, polshorloges, stofzuigers, muziekinstrumenten, hifi-toestellen, meubelen en zelfs autos zal ik verkopen aan iedereen die ik ontmoet! Daarvoor heb ik een strategie bedacht: niets van wat ik verkoop, zal ik bij me hebben. Folders en mijn verbale kwaliteiten zullen het werk doen. Het is beter dat mijn klanten het echte product niet zien, zodat ze ook de nadelen ervan niet zien. Ik ben ervan overtuigd dat dit fantastisch zal werken. Daarvoor heb ik natuurlijk wat materiaal nodig. Om te beginnen heb ik bij Van Belleghem die bestelwagen die daar al een half jaar staat gekocht voor 70.000 frank. Nieuw is hij zeker niet meer, maar hij moet maar 1 zomer mee. Verder heb ik nog wat handige spullen gekocht zoals een slaapzak om te slapen in de bestelwagen (slapen in een hotel is veel te duur en kun je immers overal) en een printer om de facturen uit te printen. Ik ben er helemaal klaar voor! In deze blog zal ik bijhouden wat ik verkocht heb en hoe de zaken gaan. Hopelijk wordt dit een hele waslijst. Veel leesplezier!
