Zoals iedere oplettende lezer reeds opgemerkt zou kunnen hebben, hou ik van zeeslepers. In een dolle bui, dacht ik: "Weet je wat? Ik heb nog nooit een bootje geborduurd! Met mijn zeeën (leuke woordspeling) van tijd kon ik dat wel eens gaan doen!" Zo gezegd, zo gedaan. Eerst een fotootje opgezocht dat in aanmerking kwam. Vervolgens de omtrek nagetekend op ruitjes papier, borduurzijde bij elkaar gezocht en een lapje en stoer aan de slag. Menig uurtje later....... klaar! Goed gelukt! Ik glom van trots.
Kom ik van een leuk middagje uit weer thuis, kan ik NERGENS dat lapje terugvinden! De kerstboom die ik in de gauwigheid ook even geborduurd had wel. Dáár zit ook de borduurnaald opgestoken, maar het andere lapje is nergens te vinden! De hele onderverdieping van het huis afgezocht samen met onze dochter..... niets!
De enige verklaring is, (buiten de mogelijkheid, dat ik het in een vlaag van verstandsverbijstering ergens neergelegd heb) dat een van onze hondjes hem heeft opgegeten! Wil de echte schuldige opstaan?! Grrrrrrrrr!
