Vanaf boord totale radiostilte... het is voor mij raden hoever ze zijn. Dát ze begonnen zijn, is in ieder geval een feit, maar de 10de nadert met rasse schreden. Opmerkelijk is, dat er aan het eind van een reis veel meer gemaild wordt. Net alsof we al beginnen met het omschakelen naar het verlof. Ik vertel mensen wel eens, dat je als zeemansvrouw letterlijk 2 levens hebt: één waar je continu bij elkaar bent (op een enkele uitzondering na) en één waarbij je mijlenver van elkaar verwijderd bent. We zijn altijd zuinig op de tijd samen, want het eind van een verlof hangt als het Zwaard van Damocles boven onze hoofden. Ik ben ook zuinig op de tijd die ik lekker helemaal voor mijzelf kan indelen. Nergens rekening mee houden (behalve met het voederen van onze wilde dochter :wink:), op TV kijken wat ik wil, gaan sporten wanneer ik wil, naar bed kan gaan wanneer ik wil, enz.enz. Kortom: gewoon mijn ding doen als ik het wil. De voordelen van een leven als zeemansvrouw! Andere mensen vragen me wel eens, wanneer mijn man zal stoppen met varen. Alsof het vanzelfsprekend is, dat dat zal gebeuren. Ik heb geen idee of ik zomaar zonder slag of stoot mijn leventje op zou kunnen geven. Ik heb totaal geen ervaring met een man die iedere avond thuis komt. Nee, het lijkt me ontzettend moeilijk. Totaal afwezig ben je als zeeman tegenwoordig ook niet meer. 22 jaar geleden, was het contact alleen via brieven mogelijk. Deze brieven deden er 2 weken over om op de plek van bestemming te komen. Natuurlijk was de volgende brief al onderweg vóórdat de eerste beantwoord was. Je schreef lang niet alles (nu ook niet, maar wel meer details). Die tijd hebben we gelukkig achter ons gelaten. Lang leve de ICT ontwikkelingen! Zo ben je als zeeman toch meer betrokken bij het gezinsleven.
