|
Om 23.30 uur was het vuurwerk afgelopen. Een groot gedeelte van 700.000 man komt in de benen om de laatste metro naar huis te nemen. Het plein waar wij stonden kon aan alle kanten verlaten worden. De brandweer zou daar erg tevreden over zijn.:wink:
Maar..... voor een rolstoeler is het niet zo gemakkelijk in een menigte. We 'moesten' mee in de stroom mensen.
Tot overmaat van ramp had de politie aan het EIND van een straat de boel afgezet en kon niemand eruit. Als je weet, dat de mensen die die straat inslaan, niet weten dat het doodlopend is en min of meer doorlopen, word je daar niet vrolijk van.
We moesten toen tegen de stagnerende stroom weer terug! Mijn navigator (en echtgenoot) kreeg het prima voor elkaar en ik heb gewoon mijn ogen dicht gedaan.
Bij de metro was het nòg erger, als dat al mogelijk was. Daar vormde zich een ware trechter om door de draaipoortjes te kunnen. We wisten dat dat niet ging met de rolstoel, maar dat ernaast een poortje was voor rolstoelgangers. We hebben dat poortje niet gehaald. De druk van de menigte werd zo groot, dat mijn rolstoel langzamerhand in elkaar werd gedrukt. Dat werd dus paniek voor mij! Ik heb toen mijn krukken omhoog gestoken en hard geroepen dat ik eruit wilde!! En wonder boven wonder maakte men nóg wat ruimte zodat Bas en Monique mij eruit konden duwen.
Aan de achterkant van het station zag een politieagent in burger ons probleem en heeft ons het station via een andere weg ingeloodst. Helaas had men de liften uitgeschakeld omdat men wilde, dat de trap werd genomen (61 treden). Na lang aandringen in mijn allerbeste Schoolfrans via de intercom, kreeg ik het voor elkaar, dat de stationchef voor ons de lift in werking zette en ervoor zorgde, dat we in een metro konden komen.
Overstappen hebben we niet gedaan; we zijn vanaf een uitgang gaan lopen naar de auto, dat was ongeveer 2 kilometer, maar wat een opluchting!
Nee, zó doen we het nooit meer.
|
