Het leven van een andere zeemansvrouw, zó herkenbaar...
ANDERS??!!
Ik ben anders. Mijn gezin is anders. Dat schijnt heel raar te zijn. Ik gooi er uitspraken uit waarbij mensen me aankijken,'waar heeft ze het over?' 'Hoezo je gooit iets over de muur? Wat is een pendek? Je gaat iets voorgaats halen? We gaan bunkeren in plaats van eten, we gaan naar onze kooi in plaats van naar bed. Een monsterboek, wat is dat? Piraterij, dat komt toch alleen in stripboeken voor?'
Deze woorden en opmerkingen, krijg ik nog wel uitgelegd. Maar het feit dat ik het niet erg vind dat mijn man drie maanden weg is..., dat valt niet mee! Ben ik wel goed bij m'n hoofd? Ja hoor, ik voel me prima, en geniet er van. Laat 'm af en toe maar lekker naar zee gaan. Natuurlijk laat ik een traan als hij vertrekt. Afscheid nemen is niet leuk en wordt niet leuk.
Maar stiekem geniet ik de eerste avond al als hij weg is. Ik kan eindelijk weer beslissen wat ik op TV of internet wil zien. Geen voetbal, geen Nova maar lekker gooise vrouwen, Ugly Betty en meer van dat soort "wijvenprogramma's",zoals mijn zeeman dat charmant noemt. De asbak blijft leeg, ik heb het bed weer voor mezelf alleen en joepie de "bruine bonen met een bal"-periode is ook weer voorbij, lang leve de groente de pasta en Sonja Bakker!
Natuurlijk mis ik hem, al denken ze van niet. Dat is dan toch mijn probleem. En trouwens..., al laat ik eens merken dat ik even wat minder blij ben, komt onmiddelijk de kreet 'je wist toch waar je aan begon?' Nee, dat wist ik niet, maar dat ga ik hen natuurlijk niet vertellen, ik ga niet vertellen dat ik de eerste jaren dramatisch vond en regelmatig dacht: "is dit het nu?" Ik heb een leuke man maar ik zie hem nooit. Ik moest zoveel ontdekken en regelmatig het ei van Columbus uitvinden en ging regelmatig op m'n bek. Het heeft me jaren gekost voordat ik durfde zeggen 'ik ben een zeemansvrouw en ik ben er trots op!' Heerlijk is het dat ik na al die jaren kan zeggen: 'Ik vind alles best zolang je maar niet aan wal komt.'Gelukkig duurt het nog ruim 20 jaar voordat hij met de VUT kan.
De mensen zijn jaloers als mijn man met verlof komt. Hoezo, "ze zijn jaloers?" Nu opeens wel? Ze zien mijn gestuiter. De laatste dag moet mijn huis nog 3X schoon. Ik wil nog 10kg afvallen. Ik sta uren voor de kast te dreutelen en weet niet wat ik aan moet. Veel te vroeg op schiphol, zweethandjes, knikkende knieen. Ik lijk wel zo'n 14-jarige puber!
Ze vinden het leuk om me zo blij te zien, verliefd, gelukkig. Tja..., dat is weer het voordeel van "ons" leven. We hebben altijd iets om naar uit te kijken: of het vertrek of de thuiskomst. Eigenlijk genieten we van allebei. En dat, dat is nu net iets wat moeilijk is uit te leggen. Daar heb ik eigenlijk ook geen zin meer in.
Maar als ik dit zo terug lees, denk ik toch dat ze gelijk hebben: Ik ben anders, mijn gezin is anders. Ik geniet ervan, wij genieten ervan. O zo!
