De AnneFrank Boom is niet meer. Drie dagen geleden is hij omgedonderd door rare en harde windvlagen. De Witte Paardenkastanje komt in het Dagboek van Anne Frank (drie maal) voor en had in die zin historische waarde. Twee jaar terug veroorzaakte een verleende kapvergunning nog een hele rel en een echte stichting ter behoud van de boom werd opgericht. De kapplannen werden onder voorbehoud gestaakt. De boom moest dan wel gestut worden, want hij was zo ziek, dat hij om zou kunnen vallen. Een stalen spalk ad 50.000,- zou uitkomst bieden voor 5-15 jaar... Het mocht allemaal niet baten: de boom viel om. Gelukkig richting de tuin, zonder slachtoffers en schade aan het Anne Frankhuis. Van de 30 ton zware boom kan men niet meer genieten. Het laatst gehoorde 'grapje', (want De Nederlander maakt graag zulke grapjes,) is:
Vanaf nu geen Anne Frank Boom, maar een Anne Frank Bankje....
De meeste letters zijn zelfs gelijk! En het kan nog op dezelfde plaats geplaatst worden! Ter conservering zou ik wel aanraden om er een glazen stolp overheen te zetten.
Een zeeman (een andere Bas) maakte mij attent op de persoon J. Slauerhoff. (Bedankt Bas!) Deze schrijver en dichter leefde van 1898-1936. Hij schreef aan boord. Zijn zeemansbestaan duurde van 1923 tot 1936 met een onderbreking van een jaar of drie waarin hij trouwde. In 1932 werd zijn kind dood geboren en trok hij wederom naar zee. Drie jaar later scheidde hij van zijn vrouw. Hij was een man die vaak ziek was en aan depressies leed. Hij schreef over het lot van de gedoemde zwerver, die door zijn driften eindeloos wordt voortgejaagd, maar die nergens zijn geluk kan vinden. Zijn gedichten worden gekenmerkt door een donkere visie. Een mooi voorbeeld vind ik het onderstaande gedicht:
Talen leren was voor mij niet zo gemakkelijk als omgaan met cijfers. De grammatica was niet zo'n probleem, maar die woordjes..... Er waren nog meer collegae van Bas gaan kijken naar de intocht van de schepen voor SAIL2010. Daar konden we lekker mee kletsen. Ik heb zelfs nog geprobeerd om de naam van een Pools tallship (Dar Mlodziezy) uit te spreken (met dank aan Mevr. Verschoor), maar dat was pas na drie pogingen een beetje acceptabel. Dit prachtige schip is speciaal gebouwd om matrozen van de Poolse marine op te leiden en de naam betekent: gegeven door de jeugd. Dat is zeer toepasselijk, want een groot deel van het schip is gefinancieerd door collectes bij de schoolkinderen! Helaas zagen we bijna geen schepen in de zeilen. Dat kan ook niet als het zo druk is en er zoveel volk op het water is, maar het is wel een prachtig gezicht!
Om de intocht van SAIL2010 te bekijken, waren we dus om 07.00 uur van huis vertrokken. Vanaf Bussum in de file staan is geen pretje, maar de muziek stond aan in de auto en onze dochter en ik konden lekker kletsen. De tijd vloog daarom toch voorbij en we kwamen op tijd. Gelukkig maar, want het tweede schip dat langs kwam (direct achter de Stad Amsterdam) was de Ecolution. Het was mijn wens om in ieder geval dìt schip te kunnen bewonderen! De Ecolution is het eerste schip dat gebouwd werd door Ecolutions BV te Groningen. Wubbo Ockels is één van de oprichters en met zijn technische achtergrond en bekendheid als Nederlands eerste astronaut, natuurlijk een prima denkkracht en reclame voor het bedrijf. Het schip heeft als doel het vervullen van de droom van zeilen met een veilige, makkelijk te hanteren (2 personen!), onderhoudsvriendelijke en energiezuinige boot, zodat je veel havens voorbij kunt varen. Binnenkort zullen zelfs zeilen mét zonne-energiecellen gebruikt kunnen worden! Wie zou zo'n boot nou niet willen? Hmmm......zucht.....droom.... en sparen of bijtekenen voor een langere uitzendtermijn voor Bas, waarschijnlijk. Misschien dat we met de Vereniging Maritiem Gezinskontakt ooit kunnen gaan kijken bij dit bedrijf.... Maar zonder gekheid: ik ben blij met zulke verzamelplaatsen voor uitvindingen op energiegebied! Het is nu dan voor de pleziervaart, maar ongetwijfeld komen er dingen te voorschijn, die ook in de beroepsvaart gebruikt kunnen worden.
Er zijn natuurlijk nog meer mogelijkheden om energie op te wekken, of energie te besparen. Enorme hoeveelheid windmolentjes langs voorkant van de mast of aan de staggen bijvoorbeeld, die energie (wind) die langs de boot gaat, opvangen. Het zeil op grote hoogte, bedoeld voor het reduceren van benodigde brandstof met 33%) is een uitvinding waar ik eerder al over geschreven heb. (zie artikel van 4 januari 2008). Energiebesparing komt ook nog voor in een artikel over brandstof(her)gebruik en afvalscheiding (28 oktober 2008) en in eentje voor een energiezuinige motor (2 maart 2009).
Iets voor de hand liggend: Sail2010 bekijken! We waren door kantoor SVITZER uitgenodigd om vanaf een ponton het spectakel te komen bekijken. Vanwege de voorziene drukte, waren onze dochter en ik om 07.00 uur vertrokken en dat was maar goed ook, want we stonden vanaf Bussum in de file! Na een hartelijk welkom zijn we op de uitkijk gaan zitten. Wat een geweldige belevenis! De catering was prima verzorgd en we hebben echt enorm genoten! Gezellige mensen om ons heen, een natje en een droogje, prachtig weer. Er viel werkelijk niets meer te wensen. Geniet even mee: (een paar schepen zal ik later in dit blogje nog nader toelichten).
De weersberichten hier in Nederland zijn niet zo gunstig voor de strandliefhebber. Buien te over. Buien vallen ook op zee en het wijdse uitzicht zorgt af en toe voor prachtige plaatjes, want geef toe: een strak blauwe lucht is maar leuk voor 1 foto.... Met dank aan mijn echtgenoot!
Wat is de overeenkomst tussen een kapitein en koek? Een niet zo voor de hand liggende combinatie, lijkt het zo. Als men wat dieper op de twee woorden ingaat, kan komt er toch een opmerkelijk antwoord: De uitdrukking 'wie baas is, bakt koek', geldt natuurlijk als eerste voor een kapitein. Een kapitein slikt van kantoor alles voor zoete koek, zodat alles koek en ei blijft. Er valt voor hem alleen op sociaal gebied wat te leren, voor de rest is alles ouwe koek voor hem. Zijn vrouw? Dat is andere koek! Die gaat net zo lang door, totdat de koek op is en er weer bijgetekend kan worden. Zolang hij geen koekenbakker wordt, is alles oké! Voor die onder ons die nu niets te doen hebben: een kleurplaat van Kapitein Koek en een versje om uit het hoofd te leren!
Zo'n koekebakker Heeft toch maar prettige dagen. Heeft hij trek, dan smult hij maar Hoeft niemand wat te vragen. Koek, banket en krakelingen En wel honderd lekkere dingen! Ga ik 's avonds naar mijn bed, Word ik 's morgens wakker, Altijd krijg ik een boterham... IK WORD KOEKEBAKKER!
Soms heb je als zeemansvrouw nog wel eens een opmerking in te slikken. Zo kwam ik als 3maanden-zwangere voor het eerst bij de verloskundige. Natuurlijk werd het beroep van Bas genoemd, want dat was toch best iets om rekening mee te houden i.v.m. de planning voor op het kantoor. Heel 'subtiel' vroeg ze of hij 3 maanden geleden ook thuis was! Op de één of andere manier denken mensen over zeemannen en zeemansvrouwen heel apart en nemen ze de vrijheid om dat dan ook daadwerkelijk te zeggen. Ik verbaas me daar (vrijwel) niet meer over. Ik zou het in ieder geval niet in mijn hoofd halen om aan die verloskundige te vragen wie de vader van haar kinderen is.
Nu heb ik weer gezinsuitbreiding: er zijn 4 babyguppen geboren! De vader? Eén van de mannelijke guppy's! In 1908 is de eerste gup geïmporteerd vanuit Venuzuela. Dat brengt ons in ieder geval weer terug bij Bas!
Is het vandaag zo'n dag, dat je beter in je bed kan blijven liggen in de hoop, dat er geen vliegtuig op je dak landt? Het is namelijk "Vrijdag de 13de"! Al heel lang De Ongeluksdag.
Waar de titel "ongeluksdag" oorspronkelijk vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Volgens wikipedia zijn de mogelijkheden als volgt: *Jezus werd gekruisigd op vrijdag, dit in combinatie met het ongeluksgetal 13 leidt tot erg veel ongeluk *de tempeliers werden op vrijdag 13 oktober 1307 gearresteerd om de Orde van de Arme Ridders uit te roeien *het komt van een Noorse sage waarin verteld wordt, dat boze god Loki niet uitgenodigd was op een feest en verscheen als 13e gast *het zou de dag zijn waar heksen bij elkaar zouden komen
Het bijgeloof leeft nog steeds: in de VS melden veel mensen zich ziek en wordt er weinig zakelijk verhandeld.
Vandaag heeft Bas er géén last van, want voor LatijnsAmerikaanse landen geldt "Dinsdag de 13de" als ongeluksdag en dat is het niet vandaag!
Gisteren vroeg mijn dochter, of ik mee ging vallende sterren kijken. En dat hebben we gedaan! Picknickkleed mee en op naar het zweefvliegveld om 22.00 uur. Een hele donkere omgeving met een wijds uitzicht, een heldere lucht en géén maan, wat wil je nog meer? Helaas had de boer wat gier over en had hij dat net verspreid over het veld, wat de geur niet in overeenstemming bracht met onze verwachting. Meer ruiken dan een neus vol is echter niet mogelijk en je went er snel aan. De geasfalteerde weg zorgde in ieder geval voor een veilige giervrije ligplek in het pikdonker. Daar lagen we dan samen op het kleed. Giechelend en met een overweldigend uitzicht. Wat spannend en wat ontzettend leuk! We hebben meer dan 10 vallende sterren gezien, waarvan drie erg mooie. Bij iedere vallende ster hebben we natuurlijk een wens gedaan. Dan kom je er ook achter, dat je behalve gezondheid en levensvreugde voor diverse mensen eigenlijk weinig te wensen hebt.
De meteorietenregen die we zagen, veroorzaakt door het passeren van de baan waar een komeet langs is gekomen, heet Perseïden en is ieder jaar te zien (als de wolken weg zijn natuurlijk) op 11, 12 en 13 augustus. (Ik zal Bas eens vragen of hij ze ook heeft gezien, want hij vaart natuurlijk ook op het Noordelijk Halfrond en om 19.00 uur (plaatselijke tijd) is het bij hem ook donker. Misschien hebben we dus wel dezelfde regen gezien.... )
Wie droomde er nu niet van: kapitein te worden als je groot was!? Bas in ieder geval wel: heerlijk varen met groot speelgoed, alle gevaren trotseren, veel zien van de wereld enz.enz. De wens bestaat bij heel veel kinderen nog steeds; er is niets nieuws onder de zon. En spelen met blokjes is ook nog steeds van deze tijd, blijkbaar kan de Nintendo niet alle lol van het daadwerkelijk blokjes op elkaar passen, invullen met digitale, maar platte plaatjes. Een groep van maar liefst 3.200 kinderen heeft het bouwen en de fascinatie voor schepen gecombineerd en een heus legoschip gebouwd van 7,66 meter! Menig zeiler onder ons jaloers achterlatend... Er zijn 513.000 blokjes gebruikt en in een week tijd kwam er het onderstaande resultaat. En nu maar hopen, dat het in het Guiness Book of Records komt!
Af en toe zijn er 'voordelen' te vinden van het frequente kapen van schepen. Door het gestegen aantal schepen dat gekaapt wordt, schieten de verzekeraars als paddenstoelen uit de grond. Dit drukt de assurantiepremie, die inmiddels al gehalveerd is, sinds de top van 2008.... (Eigenlijk betekent dit, dat er al die tijd tè veel betaald is....) Voor een verzekering van $ 5.000.000,- betaalt men $15.000,- per reis. Of al die nieuwe aanbieders levensvatbaar zijn, is maar de vraag. Er is nog steeds een aantal eigenaars dat ervoor kiest om rond de Kaap de Goede Hoop te varen, want het gaat niet om het geld alleen.
Zou dat aantal 'kiezers' steigen? (Natuurlijk kun je alleen kiezen als je eindbestemming het toe laat.)
Vandaag is de verjaardag van Hieronymus van Alphen. Deze dichter schreef opvoedkundige rijmpjes voor kinderen. Mijn vader kent het onderstaande rijmpje nog steeds uit zijn hoofd (en ik ook )! Hier in onze tuin, zijn pruimen aan de pruimenboom rijp voor de pluk. Ze zijn echter meer bitterballetjes dan Eijeren.....
De bunkers en de stores zijn binnen. Enkele reparaties zijn ook weer achter de rug en vandaag zal het driemanschap Trinidad verlaten. Op zich is dat wel een leuk woordgrapje, want Columbus noemde het eiland, toen hij het ontdekte op 31 juli 1498, naar de Heilige Drie-Eenheid (= in het Spaans: Trinidad). Sinds 1962 hoort Trinidad bij Tobago (of omgedraaid) en vormen de eilanden samen met nog een paar kleine eilanden in de buurt een onafhankelijke natie. In ieder geval komt Bas er in de volgende haven vanaf!
Dat duurt nog wel een week of 6, maar het klinkt wel aangenaam.
Normaal zijn Bas en ik helemaal enthousiast over het beroep 'zeeman', maar soms is het reuze zwaar en komt het feit, dat er zoveel kilometers tussen ons zitten, keihard bij ons terug. Op dit moment hebben we het beide extra moeilijk vanwege een sterfgeval. We zouden zo graag bij elkaar zijn om bij elkaar troost te vinden, om te praten en samen te huilen. ... Natuurlijk praat ik met vrienden, maar dat is niet hetzelfde als je partner en Bas zit wel met mensen aan boord die hij graag mag, maar dat is nu eigenlijk niet genoeg. Wat kunnen we elkaar enorm missen. Ons 'geluk' is, dat hij nu in Trinidad voor de kant ligt om te bunkeren (=brandstof laden) en proviand in te slaan voor de oversteek die eraan zit te komen en we wel telefonisch contact kunnen hebben. De beste mogelijkheid die we hebben op dit moment.
Volgens mij kan hij het beter proberen als ik wél thuis ben....... In ieder geval heb ik vandaag, of morgen, of overmorgen enz.een telefoontje in het vooruitzicht! En toevallig ben ik daar hard aan toe! Ik steek in nu een kaarsje aan voor hen die het zo hard nodig hebben!
In mijn nabije omgeving zie ik het steeds meer: alleenstaande mensen. Wat me opvalt, is dat de vrouwen over het algemeen sneller een partner vinden dan de mannen. En dan heb ik het niet alleen over de zeevarende man, hoewel het voor hun nòg moeilijker is om in contact te komen met een vrouw. Zou het toeval zijn? Of zou het eraan liggen, dat het sociale netwerk van vrouwen groter is dan dat van mannen? En hoe kom je aan contacten als je de computer hierbij niet in wil schakelen? Een vervelend probleem, lijkt me. Als ik een man zou zijn en op zoek naar een partner ging, zou ik lid worden van een actieve vereniging waar veel vrouwen lid van zijn. Op dansles bijvoorbeeld, of bij een bowlingclub. In ieder geval niet naar een modelbouwclub, want volgens insiders zitten daar nauwelijks vrouwelijke leden op! Er zijn verder ook mannen (en vrouwen) die het prima vinden om geen partner te hebben.
Zit ik hier midden in mijn Mid-Trip-Dip. Dat overkomt vrijwel iedere zeemansvrouw zo halverwege de reis. Je hebt (in ons geval) al 6 weken achter de rug en moet nòg eens een keer deze tijd. De geplande klus voor deze reis is al lang af (in dit geval het nachtkastje voor een vriendin, zie ver terug op dit blog) en eigenlijk heb ik nog tijd zat om wat nieuws te verzinnen. Dan kijk ik graag wat de volgende haven zal zijn en of ik daarheen kan. Niet dat ik dat ga doen, maar dromen is natuurlijk wel leuk. Wat niet leuk is, is de prijs die gevraagd wordt voor zo'n onderbreking: maar liefst 1184,- voor een reisje van 7 dagen! Dan wel naar Tobago, Black Rock. Hoewel de naam in dit geval niet hoopgevend is, ziet het er wel leuk uit:
Maar voor die prijs! Ontbijt zit er niet eens bij. Nee, dat kan Bruintje niet trekken! Het wordt dus tijd, dat de zeesleper eens Nederland aan gaat doen! Het is alweer járen geleden, dat Bas tijdens een reis in een Nederlandse haven kwam! Het zou de reis zo mooi onderbreken. Misschien iets voor tijdens de volgende CAO-besprekingen?
)
