Nieuw Zeeland is het land van de kiwi's en de kiwi's. De eerste is de loopvogel, ter grootte van de kip, die van oorsprong alleen in dit land voorkwam. De tweede is natuurlijk de alom bekende, decoratieve vrucht, vol met vitamine C, kalium, pectine en andere goede stoffen. Van oorsprong komt deze vrucht uit China en werd pas (via zaden) ingevoerd in Nieuw Zeeland in 1906 n.Chr.
Doordat de vrucht zoveel pectine bezit, kun je hem niet gebruiken om er een gelatinepudding mee te maken. Zelfs een decoratief plakje bovenop een mousse, zal ervanaf glijden. Mocht je een kiwi ooit willen pureren, zorg er dan voor, dat je plastic messen in de blender zet, want anders worden de zwarte pitjes ook vermalen en dat smaakt bitter! Een combinatie van kiwi en een melkproduct smaakt ook bitter!
Vandaag is er alweer 1 volle week voorbij. Wat vliegt de tijd voor ons, hoewel dat voor het gezin van onze koningin wel anders zal zijn. Zij kregen zo'n verschrikkelijk nieuws te horen over de gezondheid van Prins Friso. Ik wens ze heel veel steun bij elkaar. Tijd is een subjectieve maat.
Voor Bas ging deze week snel, want hij heeft heel lang moeten zoeken naar mijn goed verstopte briefje in zijn bagage. Hij heeft zelfs zo hard gezocht, dat hij een brief van een eerdere reis heeft gevonden! Verder is het natuurlijk voor hem jammer dat hij op zaterdag niet thuis is, want dan krijgt hij van mij normaal koffie op bed, net als op dinsdag en zondag. Peter van Straaten (de cartoonist die stopt met tekenen voor de krant) had er een mooie prent over:
Nieuw Zeeland werd, voor de ontdekking door de Europeanen, bevolkt door de
Maori.
Dit volk kwam aan op Nieuw Zeeland, omdat het op zoek ging naar meer plek en
eten. Vanuit hun waka (boten) zagen ze in de verte een stuk land, met een
lange, witte uitgestrekte wolk erboven, dat zij vanaf dan Aotearoa ('Land van
de lange witte wolk') zouden noemen.
Traditioneel hebben de mannen een permanent versierd gezicht (moko), waarbij
kleurstoffen aangebracht werden door middel van schaven en krassen. De
versierde huid is dan niet meer gaaf, maar gegroefd.
Het aanbrengen van de versiering gaf aan, dat de jongen volwassen was geworden
en werd gezien als statussymbool.
Elke familie had zijn eigen specifieke code, waarin afkomst en rang te lezen
was.
Tegenwoordig komt de versiering weer meer voor, na een periode van verachting, slechte naam en slechte banen. Er wordt dan echter gebruik gemaakt van tatoeages met naalden en inkt en niet meer door het beschadigen van de opperhuid met beitels gemaakt van albatros botten.
Bij bijzondere klusjes is het fijn om uit eerste hand foto's te krijgen. De kapitein stuurde mij eentje om 4.50 uur vannacht, voor hem 's middags 16.50 uur, want er zit maar liefst 12 uur tijdsverschil tussen ons! Zoveel tijdsverschil is ook uniek voor ons. De afstand tussen Dalfsen en Nieuw Zeeland is ongeveer 12.730 km, gerekend gegraven dwars door onze aardbol! Dat valt dus best mee.
Vandaag heeft onze dochter haar presentatie van het profielwerkstuk. In de vierde klas heeft iedereen een profiel gekozen, variërend van totaal mensgericht (niet technisch) naar heel technisch. Zij koos heel technisch het pakket: WiskundeB, natuurkunde, scheikunde, biologie, Nederlands, Engels, Frans, WiskundeD en filosofie. Om de leerlingen te laten zien, dat er grote samenhang is tussen de vakken, is het profielwerkstuk in het leven geroepen. De leerlingen zijn er 80 uur (buiten schooltijd om!) mee bezig geweest. Vanavond gaat ze vertellen, wat de werking is van zelfgemaakte brandnetelzalf tegen brandnetelprikken aan de hand van testsuitslagen bij proefpersonen (Bas en ik waren dat ook ). Alle ouders, opa's en oma's en andere belangstellenden, zijn uitgenodigd. Het cijfer telt natuurlijk mee voor het examen.
Jammer dat Bas niet mee kan. Planten hebben niet zo zijn aandacht, behalve in oude en vloeibare vorm: smeerolie, stookolie, inde-olie
Nieuw Zeeland (genoemd naar de provincie Zeeland) heeft in 1893 het algemeen kiesrecht ingevoerd als eerste land ter wereld. (Bisdom Luik was 101 jaar eerder al zover, maar dat wordt niet genoemd als 'modern land'!) Ook mochten vrouwen al volledig mee stemmen. Ter vergelijking: in Nederland werd het kiesstelsel pas in 1917 ingevoerd en dan nog alleen actief voor mannen en passief voor vrouwen (vrouwen mochten wel gekozen worden, maar mochten niet kiezen). Pas twee jaar later mochten de vrouwen in Nederland ook actief voor de wet stemmen. Dat kon echter pas in 1922!
Het is nu 8.48 uur, de boodschappen zijn al gedaan en de Carnavalsliedjes staan lekker hard aan op de stereo. Het is natuurlijk vandaag Rosenmontag voor onze Oosterburen en 'gewoon' Carnaval in Zuid-Nederland (en een beetje in Dalfsen ). Stil is het nu absoluut niet, hoewel Bas wel net vertrokken is. Onze honden zijn nog wel op zoek naar hem, maar die zijn over een paar dagen ook weer in hun ritme. Vanochtend om 7.13 uur kreeg ik het verlossende telefoontje, dat hij aan boord gearriveerd is. Geen Carnaval voor hem, maar ja, had hij maar een vak moeten leren.
Gisteren hebben onze dochter en ik de kapitein op Schiphol afgeleverd. Nu is hij op weg naar de zeesleper "Singapore" in Nieuw Zeeland! Een land waar hij nog nooit geweest is. De vliegreis gaat via Peking (Beijing, China), naar Auckland (Nieuw Zeeland) en dan als eindbestemming naar Tauranga. Daar ligt het wrak van de Rena, waar Svitzer op bezig is met het bergen van de containers. Het wordt ongetwijfeld weer een interessante reis voor Bas!
Vandaag is het de laatste dag van Bas' verlof. De koffer staat gepakt in de gang. De reis gaat naar een verrassende plek. Daar schrijf ik binnenkort meer over. In ieder geval gaan mijn berichten vanaf zondag a.s. weer verschijnen.
Nou, die twee weken werden wat langer. Mijn vader zit nog steeds met zijn been in het gips en verwacht de 24ste loopgips te krijgen. Tot die tijd ben ik maar zelden hier thuis. Wie tot onze verrassing wel thuis is, is de kapitein! Hij kwam onverwachts als Kerstcadeautje bij mijn ouders aan op Kerstochtend!! Dat werden dikke tranen van blijdschap voor onze dochter en voor mij! Wat een leuk Kerstcadeau, hoewel we vrijwel nooit aan cadeautjes doen met de Kerst.
In ieder geval is de verlofperiode weer aangebroken en verschijnen de berichten op dit blog niet of zelden. Ik hoop u allen weer terug te zien rond eind februari!
Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Ik ontvang veel kaartjes met heerlijke wensen, via de post, maar ook via dit kastje. Kei leuk! Natuurlijk komt er vanuit hier ook een welgemeende wens:
Voor alle lezers, jong, oud, mobiel, minder mobiel of hypermobiel, thuis of elders wens ik Fijne Feestdagen. En dan vervolgens een Nieuw Jaar waarin men kan doen wat gelukkig maakt! Of dat nu persoonlijk is, of gericht op anderen, dat maakt niet uit. Bovendien voor alle thuisfronten: glad verlopende termijnen en voor de zeevarenden: fijne reizen en behouden thuiskomsten!
Die rasse schreden gelden niet voor mijn vader op dit moment, want hij heeft zijn been in het gips. Mijn ouders kunnen wel wat hulp gebruiken en daarom ben ik de aankomende twee weken niet in staat zéér regelmatig iets te schrijven op dit blog.
Zij, ja, dat is geen typefout! Ik heb het hier niet over mijn echtgenoot, die natuurlijk ooit ook terugkomt, maar over de zon. (Volgens mijn woordenboek is het woord 'zon' een voornamelijk vrouwelijk woord, maar kan het ook mannelijk zijn. Verwarring alom in de Nederlandse taal.) Vandaag is het volgens de geleerden de winterzonnewende en op het Noordelijke Halfrond betekent dit, dat de dagen vanaf nu weer langer worden. In veel culturen wordt het als feest gevierd door het maken van veel licht: lampen, kaarsen, vuur. Kerstversiering dus! Op deze 'kortste dag' heb ik belachelijk veel te doen, maar de lampen en het vuur branden. De kaarsen doe ik straks pas aan. Bij Bas aan boord is de kortste dag al een heel eind gevorderd: als het hier 08.00 uur is, is het bij hem 13.00 uur!
Vandaag kunnen de scholieren ongestraft wegblijven van school (na aanmelding). De staking is het gevolg van de verplichting van de schoolinspectie om aan een minimum van uren te komen. Daarvoor hebben de scholen namelijk 'opvang' geregeld. Kort betekent dat er bij het uitvallen van lesuren iemand anders (géén vervanger van het vak, maar een oppas) voor de klas komt te staan en de leerlingen niet naar huis mogen. U kunt zich voorstellen hoe frustrerend het is: Engels valt bijvoorbeeld uit en een lerares aardrijkskunde komt in de klas om tegen de leerlingen te zeggen, dat ze voor zichzelf kunnen gaan werken...... Onze dochter zit in 6 VWO en heeft een urendruk van 1040, wat inhoudt, dat ze 34 lesuren per week heeft. Ik kan me voorstellen, dat er bij nutteloze invulling geprotesteerd wordt. En met een gemiddelde van 18 jarigen in de klas is 'opvang' wel een tikkie vreemd. Ze doet echter niet mee aan de staking, want ze heeft een tentamen natuurkundepracticum wat morgen ingeleverd moet worden.
Voordat Bas naar zee gaat, krijg ik vaak een nieuw leesboek. Zo ook deze keer. Meestal heb ik dit boek in de eerste of tweede week van de reis wel uit, maar het boek wat ik in september heb gekregen, kan ik maar niet uitlezen. Wat een taai ding! En dat terwijl de titel 'de Fatale Kust', zo veel belovend is.
De auteur, Rober Hughes vertelt niet in verhalende vorm, maar in citaten uit oude brieven, dagboeken en dokumenten over Australië als strafkolonie van Engeland nadat Amerika de grenzen voor gedetineerden uit Engeland had dichtgegooid. 723 bladzijden lang. Met veel herhalingen van dezelfde situaties. Eindeloos veel namen en weinig nieuws. Ter illustratie: er is na het epos een lijst van 13 pagina's met ieder 3 kolommen en iedere kolom bevat ongeveer 50 namen (=1950 namen opgenomen!). Pfffft. Ik ben op bladzijde 586. Het is buiten mijn principes om een boek niet uit te lezen, dus moet ik mijn schouders er maar onder zetten!
Ben je op weg vanuit Singapore naar Bangladesh, dan kom je langs allerlei mooie en idyllische eilanden met wuivende palmbomen en een turkooizen zee. Koh Sukon is zo'n eiland en valt onder het Thailandse bestuur. Visserij, toerisme, rijst, rubber en watermeloenen zorgen voor het inkomen van de inwoners. Helaas ziet de bemanning van de London niets van dit moois, want er wordt hard doorgevaren. Rubberbomen kunnen 44 meter hoog worden (ongeveer 5 huizen hoog!) maar zelfs die kunnen ze zo ver van de kust af, niet zien.
Een vriend van ons mailde mij gisteren om mij een beetje op te beuren, dat ik voor vandaag door de wijziging in de thuiskomstplannen, in ieder geval een item op dit blog had, maar voor vandaag heb ik heel wat leukers:
De kapitein is jarig vandaag!! 45 jaar!!! Ik hoop, dat de kok een heerlijke taart voor je maakt!
Van harte gefeliciteerd, schat! Als je weer thuis bent, doen we het niet dunnetjes over, maar gewoon DIK over! Wij nemen hier een glas cola op je gezondheid en proosten digitaal met jouw sinas!
Weet u hem nog, die mop van die zeeman die woensdag thuis zou komen:
hij komt niet.
Over een uur of 3 vertrekt de London naar Chittagong (Bangladesh). Een kleine rekensom leert me, dat Kerstmis eigenlijk niet te halen is: vrijdag komt hij namelijk daar aan en het vliegverkeer vanuit Bangladesh is zo slecht, dat kantoor in principe niet aflost in Bangladesh. De Kerstdagen naar z'n grootje..... De vraag is of hij Oud en Nieuw wel haalt. 't Wordt dus weer vervolgd.
Bah, echt rot.
Gelukkig voor de stagiaires, want zij zijn net op tijd van boord gehaald! Daar was namelijk géén aflosser voor nodig.
Ik wens hun in ieder geval hele fijne Kerstdagen thuis! En hoop, dat ze met een blij gevoel aan deze stage terug kunnen denken!
Eergisteren is de Hr.Ms. Zuiderkruis teruggekomen in Den Helder van haar
allerlaatste missie: hulp bij de bestrijding van de piraten rond de Hoorn van
Somalië. (in februari wordt de Zuiderkruis uit de vaart gehaald na 36 dienstjaren)
De bemanningsleden kunnen de feestdagen net als wij, thuis vieren.
Voor 400 bemanningsleden die nog vast gehouden worden op de 20 door piraten
gekaapte schepen, is het een ander verhaal.
Voor de beeldvorming: dat is een Boeing 777 vol passagiers.... Als het werkelijk om een kaping van een vliegtuig zou gaan, stond de wereld op z'n kop.
Het is eerder regel dan uitzondering dat gekaapte bemanningsleden 8 maanden vast zitten. Op het nieuws komt het bijna niet meer naar voren, want de gemiddelde nieuwsvolger weet het nou wel. Nieuwsmoeheid, heet dat.
Het probleem is niet minder en deze mannen zijn niet thuis met de feestdagen. Daar moet wel even bij stilgestaan worden.
Er wordt hier thuis geregeld autogereden. Zo ben ik gisteren twee keer op en neer naar Zwolle gegaan. Op één van die ritten zat er een auto voor me, die niet op wilde schieten. Op een weg waar je 80 km/uur mag, werd 60 gereden. Je mag hier niet inhalen en dan zit er niets anders op dan de snelheid aan te passen. Bij het stoplicht waar ik rechtsaf ging, zag ik, dat de bestuurder een vrouw was.......tja, dat is weer zo'n slecht voorbeeld. Af en toe ben ik ook zo'n vrouw-achter-het-stuur: Jaren geleden moest ik door Venlo heen. (Venlo is een stad met véél éénrichtingsverkeer.) Ik moest over anderhalve straat linksaf en er stond een file met allemaal auto's met het knipperlicht naar rechts. Daar reed ik dus langs. Alle bestuurders bekeken me aandachtig (wat ik wel vreemd vond) en ik reed zo'n 70 auto's voorbij. Voor het rode stoplicht bleef ik staan, heftig meezingend met de muziek op mijn radio en een beetje rondkijkend, wachtte ik op het groene licht. De vrachtwagenchauffeur schuin achter mij lag helemaal in een deuk....... Toen ik keek waarom dat was, bleek dat IK als spookrijder op de linkerweghelft stond!! Gelukkig mocht ik van de vrachtwagenchauffeur voor hem komen.
Dat valt dus best mee.
