Nou, waar ik dus bang voor was is toch gebeurd: de computer is stuk. Gelukkig heb ik de oude laptop van Bas hier nog, zodat ik met mijn werk niet in de knup kom en kan blijven communiceren met de Singapore... De nieuwe heeft zijn geld alweer opgebracht, alleen al door deze hier thuis te laten. Als Bas aan boord gaat, heeft hij altijd een volgepakte koffer van ongeveer 38 kg en een handbagage van 12 kg. In zo´n handbagage zit dan bijna niets, behalve zijn apparatuur en daar kunnen de uitvinders toch nog wel hun hersens over gaan breken, want het weegt wel erg veel!! Gelukkig valt hij zelf onder ´vlieggewicht´ want anders was het vliegtuig nog overbelast. Dat zal trouwens over een tijdje nog wel kunnen: met je bagage en jezelf op de weegschaal gaan staan voor het inchecken! Ryanair kan zo, met de toch wel steeds zwaarder wordende Nederlandse bevolking nog wel het één en ander extra rekenen voor transportkosten.... (ikzelf moet dan maar niet meer vliegen...... ) Ik ben benieuwd wanneer de vliegmaatschappijen deze vorm van verrekening zullen bedenken.....
Vanmorgen om 6.30 uur wilde ik de computer opstarten en ja hoor: trammelant! Nu zijn we bijna 6 uur verder en doet dit kastje gelukkig weer waar ik op hoopte. En dan zegt men, dat een computer niets uit zichzelf doet..... In ieder geval kan ik nu weer communiceren met het wereld wijde web! Pfffff, want dat kwam nu wel heel slecht uit als hij het niet ging doen. Geduld is een schone zaak, maar alleen in samenhang met de scheepvaart, want met de rest is mijn geduld niet zo'n rekbaar begrip.
Tot overmaat van ramp is ook nog het schilderij wat bij ons iedere dag weer voor onze TV wordt geschoven (ik vind namelijk dat zwarte scherm erg lelijk om naar te kijken, van zijn touwtje geknapt en daar moet ik weer wat nieuws op verzinnen. Bas is de uitvoerende macht bij ons thuis, dus voordat dat laatste verholpen is, duurt het wel een maand of 2. Tot die tijd hebben we dus een zwart gat om naar te kijken. Geef maar toe: zo'n schilderij is toch echt mooier dan een TV die uit is.......
Een vriendin van mij gaf me een goede tip: Als je de cartridge van je printer langer mee wil laten gaan, moet je hem regelmatig even schudden!
Nou, ik ben wel van de zuinige (ook al is Bas het daar misschien niet mee eens ) en dacht: dat ga ik eens even doen. Het is een klusje van niets: printerklepje open, inktpatroon eruit en schudden. 'n Kind kan de was doen.
Dat dacht ik..... Wat deze vriendin (nog) niet van mij wist, is dat alles wat ik doe met een nodige dosis enthousiasme gebeurt. Ik schud en schud .... en nu hebben we geel met zwart gestippeld behang! En mijn spijkerbroek heeft ook een klap van de Dalmatiërmolen gekregen. Nu is het: ma kan de was doen!
Je kunt het al echt merken: de dagen worden langer. Ik heb me altijd afgevraagd, hoevéél verschil er nu wekelijks is, want als je gewoon doorleeft, merk je nauwelijks verschil tussen iedere volgende dag. Gelukkig heb ik nu een serie foto's kunnen bemachtigen van http://murmansk.livecam360.com/flash/main.php die het verschil laten zien per week. De foto's zijn op iedere keer op dinsdag om 13.00 uur genomen met telkens een week ertussen! Natuurlijk staat deze webcam op een speciaal plaatsje in Noorwegen, waar de zon midden in de winter niet boven de horizon verschijnt. Ik vind het opmerkelijk, hoeveel één week tijd verschil maakt!
Dat de zee een grote rol speelt in ons leven, behoeft geen uitleg. Zelfs in het eten komt het voorbij. Bas vindt het heerlijk! (zeer waarschijnlijk vanwege het bier. ) Uit de Römertopf:
500 gr biefstuk in reepjes snijden van ongeveer 2 cm dik en bakken in 30 gr hete boter. Zout en peper erop. 750 gr uien pellen, in plakken snijden 750 gr aardappelen, in plakken snijden Het braadvet in de geweekte Römertopf gieten Vlees, aardappelen en ui in laagjes erin leggen (bovenste laag moeten aardappelen zijn) op iedere laag wat peper en zout strooien. 5 dl vleesbouillon (van een blokje) mengen met 1 kopje donker bier en over het gerecht gieten. Römertopf met deksel erop in koude oven zetten. Oven op 200*C.-225*C. gedurende 120-135 minuten.
Eén van de kleine ongemakken van het zeemansvrouwen bestaan, is dat je klusjes die je vervelend vindt, niet af kunt schuiven op je partner als hij op zee zit. Te denken valt dan aan de afvalbak buiten zetten, oud glas en papier wegbrengen, boodschappen doen op zaterdag en dode vogeltjes opruimen. Het is allemaal niet dramatisch, maar vast wel herkenbaar voor iedereen, varend of niet varend. Wat was het geval vandaag: ik zit heerlijk aan tafel, onze dochter nog in haar bed boven, te genieten van het mooie weer. Opeens een knal! Alsof er een grote sneeuwbal tegen het raam gegooid werd. Aangezien dat op dit moment vrijwel onmogelijk is, keek ik wat het dan wel was. En warempel, deze 'sneeuwbal' was een arme zwarte merel. Het beestje lag op zijn rug hevig te fladderen, maar kon met geen mogelijkheid op zijn pootjes komen. Ik heb hem daarom maar even omgedraaid. Het beestje zat hijgend niets te doen. Oogjes dicht en één vleugel uitgestrekt. Oei, dat zag er niet veelbelovend uit en inderdaad bewoog hij een minuut of 5 later niet meer... Daar word ik dan verdrietig van. Zo'n mooie vogel... Maar er zat niets anders op, dan hem zelf op te ruimen.
Omdat ik het oud papier gisteren niet weggebracht had ("het kon nog wel een weekje" ) haalde ik een doosje en wilde hem erin doen, tot ik merkte, dat hij nog wel adem haalde! Ik heb hem vervolgens in een hoekje tussen bloempotten op de buitentafel gezet, zodat onze (vraatzuchtige) hondjes er niet bij zouden kunnen. Hij heeft daar een half uur gezeten en vloog zojuist, zonder een spoortje schade over de schutting! Wat een geweldig moment! Mijn dag kan niet meer stuk!
Het lijkt van een afstandje een haai, maar het is de maanvis die regelmatig langs de Singapore zwemt. Twee weken terug werd hij voor het eerst gezien, maar toen lag de camera (natuurlijk) in de hut. Toen hij vorige week weer langs kwam, hielden ze de fotocamera voortaan op de brug in de aanslag. En jawel, een paar dagen later kwam hij weer aanzwemmen! Helaas is de foto niet zo duidelijk, maar als je goed kijkt, kun je hem wel zien! De Filippijnse bemanningsleden herkenden hem meteen en volgens hen is het een smakelijke vis.
Ik heb even op Wikipedia gezocht: De klompvis of (rondstaart-)maanvis (Mola mola) is de zwaarste bekende beenvis. Een volwassen dier weegt gemiddeld 1000kg, en is 1,8 meter groot. Maar er zijn ook exemplaren bekend die 2300 kilogram wogen en 4 meter breed waren bij de vinnen. De maanvis leeft in alle grote oceanen waar het klimaat warm tot tropisch is. De meest noordelijke plaats waar ooit een maanvis is aangetroffen is in de wateren rond Alaska, al is dat uiteraard een uitzondering. Barcelona, aquarium
Het dier leeft van kwallen, plankton en kleine visjes. Door zijn grootte en taaie huid heeft de maanvis weinig natuurlijke vijanden. Vaak worden deze dieren opgemerkt wanneer ze bijna bewegingsloos op hun zij aan de oppervlakte liggen. Dat wekt de indruk dat ze ziek zijn, maar het is normaal gedrag: ze doen dit om hun temperatuur omhoog te krijgen. De maanvis beweegt zich voort door de stevige vinnen zijdelings heen en weer naar mekaar toe te bewegen. Een vrouwtje kan tot 300 miljoen eitjes in een legsel afzetten, wat geldt als record voor een dier.
Als ik 'Namibië' hoor, denk ik: warm, zand en Afrika. Maar er is ook een nationaal voetbalteam: de Brave Warriors! "Brave" zijn ze in ieder geval, want dat vind ik van alle voetballers, maar dat "Warriors".....echt goed wordt er niet gebruik gemaakt van wapengekletter. De prestaties: Het elftal is nooit gekwalificeerd voor de WK. 't Heeft slechts twee keer in de eerste ronde gestaan van de Afrika Cup. En is nooit gekwalifiseerd in de Afrika Championship of Nations. Alleen in de Cosafa Cup was het nog wel wat: in 2008 en 2009 kwamen ze tot de kwartfinale. Er zijn wel veel voetballanden in Afrika:
Stoort u zich ook zo aan het slecht luisteren èn handelen van de telefoondiensten? Zou u een wraakactie kunnen waarderen? Voor als u 11 minuten over heeft en graag wil lachen.....:
Het is een feit, dat de keuze voor een opleiding op de zeevaartscholen niet altijd even groot is. Eigenlijk loopt het tegengesteld gelijk aan de economie: is er overvloed, dan kiest met voor een walbaan, is het werk schaars, dan kiest men eerder dan anders voor de scheepvaart. Eens in de zoveel tijd is er een campagne om de zeevaart onder de aandacht van de scholieren te brengen . Het afgelopen jaar was er een project, waarbij zeevarenden op de lagere scholen (voornamelijk in groep 7 en 8) gingen vertellen over hun baan. De vragen die voorbij komen: Hoe bestuur je een schip? Hoe is het om zo ver van huis te zijn? Is de zeevaartschool een leuke opleiding? Ga je al tijdens je opleiding varen? Wat eet je aan boord? Erg leuk voor de kinderen, maar zeker ook voor de gastsprekers!
Voor de oudere leerling organiseren de scheepvaarcolleges open dagen. Over een dikke week in Rotterdam!
Informatie is belangrijk. Dit is voor mij een feit. Waar ik me wel aan stoor, is de rol van de media: ze maken het graag heel erg. Misschien om ervoor te zorgen, dat mensen blijven kijken, misschien om een andere reden, maar de geloofwaardigheid is dan wel ver te zoeken. Gisteren zag ik op TV een stukje over het dramatisch onder water lopen van Aijen (350 inwoners, Limburg, gemeente Bergen). Legertrucks werden ingezet, zodat de mensen nog in de rest van de wereld konden komen! Dat lijkt heel dramatisch, maar wordt toch ontkracht door het feit, dat die verbindingsweg telkens onder water loopt als de Maas (jaarlijks!) buiten haar oevers treedt. Dan brengen legertrucks altijd de mensen naar de overkant. Het is dus helemaal niet spectaculair. De inwoners weten dat ze hun personenauto op het hoger gelegen land bij de plaats Bergen moeten parkeren en de huizen liggen op een verhoging.Zolang het water niet zo hoog komt als in 1995, is er niets aan de hand. 1995, Aijen Een grappig detail: wij wilden jaren terug een bungalow kopen in Aijen. Het was een mooi huis. Ik vroeg de mevrouw, of ze geen last had bij hoog water, want ik wist dat de toegangswegen van Aijen dan werden afgesloten. Haar antwoord: "Nee hoor, we halen dan gewoon voor 3 maanden eten in huis, totáál geen last!" We hebben het toen niet gekocht. Over relativeren gesproken!
Iedere dag als ik thuis ben, staat hier de radio aan. Het is erg fijn om wat lawaai om me heen te hebben en af en toe komen de leukste verhaaltjes voorbij. Zo ook deze keer: de Amsterdam, een bevoorradingsschip van de Nederlandse marine heeft op de terugweg van Somalië naar Nederland de orders gekregen om niet naar Nederland te gaan, maar naar West-Afrika. Natuurlijk was dat een flinke domper voor de bemanningsleden en voor hun thuisfront. Op de radio vertelde de gezagsvoerder, dat dat inderdaad spijtig was, maar herkenbaar in de scheepvaart. Om toch Oud en Nieuw in te luiden, zouden zij zeker een Nieuwjaarsduik gaan doen! De presentator reageerde droog, dat het niet zo'n prestatie was, omdat het water bij de Amsterdam lekker warm zou zijn , maar dat hij iedereen een goede jaarswisseling wenste. Een paar dagen geleden, kwam het bericht voorbij, dat de Nieuwjaarsduik vanaf het schip was geannuleerd, want er waren haaien gesignaleerd!
Vandaag hangt van borrels aan elkaar: onze dochter heeft er eentje op de vliegclub en ik heb de Nieuwjaarsborrel van onze groep van de Vereniging Maritieme Gezinskontakten. Heerlijk om elkaar weer te zien en een Nieuw Jaar in de luiden. Er worden nieuwe data gepland om samen dingen te doen. Ik ben benieuwd waar de anderen mee komen. Van mijn kant wordt er een filmavond gepland hier thuis! Het wordt in ons gezin steeds meer gewoon om ieder ons ding te doen. Gelukkig is er één van ons die 'naar het werk' is, want er moet toch brood op de plank komen. Je hebt werkpaarden en luxepaarden!
Dromen kon ik ervan: naar Namibië. Alleen weet ik nu, dat het hier in ons kikkerlandje helemaal hetzelfde is. Eergisteren was zelfs het uitzicht (uitgezonderd de zee op de voorgrond) hetzelfde, dikke mist: (Bas, bedankt voor dit plaatje!)
Bij mijn ouders in de boekenkast staat het boek: Het Wassende Water (van Herman de Man uit 1925). Jaren geleden heb ik dat eens gelezen en het was, als mijn geheugen me niet in de steek laat, geen onaardig boek. Een streekroman waarin God en god's toorn een grote rol speelt en waarin mensen verdrinken, overspel plegen, hondsdolheid krijgen en de zondvloed als dreiging aanwezig is. Er wordt ook veel gerollebold in de hooiberg en gegluurd naar stiekem vrijende stelletjes. En natuurlijk komt er een geheimzinnige zeeman in voor die de boerenvrouw het hoofd op hol breng, met alle rampzalige gevolgen van dien.
Het verhaal speelt zich af in de Lopikerwaard; een plek die sinds 1760 niet meer onder water heeft gestaan. Herman de Man heeft geen fijn leven achter de rug: in de Tweede Wereldoorlog werden zijn vrouw en vijf van zijn kinderen vermoord. Hij kon zich daarna niet meer aan het schrijven zetten en stortte zich op de autohandel. In 1946 kwam hij op 48-jarige leeftijd om het leven bij een vliegtuigongeluk op Schiphol.
Het water in ons geboortedorp Cuijk is ook weer aan het wassen. Zolang het alleen maar fout gaat in de boekenkast bij mijn ouders, is er niets aan de hand.
Ik duim, dat de schade voor de bewoners bij de Maas beperkt blijft.
Volgens Wikipedia is flessenpost een vorm van communicatie, waar er in een fles een briefje wordt gestopt in de hoop, dat het ooit bij iemand aankomt die het briefje kan lezen. Bij zeelieden werd het soms als grap, maar soms ook als noodkreet gebruikt om hun dierbaren een paar laatste woorden te sturen. Vannacht was ik wakker en realiseerde mij ineens, dat het door het alcoholverbod bijna ondoenlijk is voor de bemanning van de Singapore om flessenpost te sturen! Wachten totdat de kok de fles slaolie leeg heeft, duurt vast te lang! En als men dan toch het geduld heeft kunnen opbrengen, dan moeten er zoveel briefjes in, dat de fles zinkt!
Afgelopen verlof hebben we op de valreep een appartement gekocht in Nijmegen. Dat geeft nogal een geregel, zo in de laatste dagen, om toch maar zoveel mogelijk samen voor elkaar te krijgen. Aan een aantal keer op en neer naar Nijmegen, ontkom je niet. Natuurlijk kon niet alles in anderhalve week klaar zijn en dan ben je weer blij, dat je 17 jaar geleden een algehele volmacht bij de notaris hebt gekocht. Die heeft zijn geld (behoorlijk aan de prijs, ongeveer 220.-) wel opgebracht. Volgens deze volmacht mag ik huizen kopen en verkopen, zonder dat Bas daarbij hoeft te zijn. Gelukkig heb ik de regelzaken nu achter de rug, op de beschrijving na en kunnen wij op zoek naar huurders!
De Flintervloot breidt zich hard uit op dit moment. Op 18 september ging de Flinter Arctic te water en daarvoor de Flinter America, waar ik al eerder over schreef. De te waterlating van de nieuwste aanwinst, de Flinter Atlantic, wordt een week uitgesteld. Door het koude weer is de werf niet in staat op tijd met o.a. het schilderwerk klaar te zijn. Misschien had men beter de namen van de twee schepen om kunnen draaien...
Die mannen toch: dolblij met een diertje! In deze tijd, waar de douanes moeilijk doen over scheepsdieren, is het voor de mensen aan boord ondoenlijk om een huisdier mee te nemen. Romantische plaatjes van zeemannen met een papagaai op de schouder, kom je in het echte zeemansleven niet meer tegen. Ik weet van een boot, dat er wel een hondje is, maar dat is echt de enige boot die ik ken. Bas is daarom dol op dieren om zich heen. Kapitein Harm had al gezegd, dat er veel zeehonden in Walvisbaai waren, maar volgens mijn echtgenoot kwamen ze niet dichtbij genoeg voor mooie plaatjes. Tot gisteren, toen kwam er eentje zwaaien en kunstjes doen om wat lekkers te bemachtigen.
)
En mijn spijkerbroek heeft ook een klap van de Dalmatiërmolen gekregen. 
