De scheur kwam dichter en dichter. Achter hem zakte alles weg. Bomen, struiken, dieren, alles wat niet op tijd weg was, viel in de scheur. Vroeger had hij ermee gelachen. Hoe ze in tekenfilms nooit doorhadden dat ze over een kloof zweefden. Hoe ze dan tot de conclusie kwamen dat ze zouden vallen en dat dan nog deden ook. Maar dit, dit was geen lachertje. Dit was de harde, pure, levende realiteit. Hij herinnert zich nog precies hoe het was begonnen…

“Nog 5 minuutjes”, dacht Francis, “en dan is het weekend.” Dat had hij wel verdiend. Na deze vermoeiende week eventjes ademen, een flinke teug lucht en dan met een volle tank weer naar school. TRRINGG!! Het belde. Eindelijk! Hij sprak nog even met zijn vrienden, en nadat hij zijn boekentas op zijn fiets had gezet, sprong hij op zijn rijwiel om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Het was al avond toen het begon.

“Het journaal … met Martine Tanghe” Elke dag keek hij naar het nieuws. Er kon altijd wel iets interessants gebeuren. “In grote steden overal ter wereld breekt paniek uit. Winkelcentra, banken, alles wordt geplunderd, mensen lopen over straat met geweren, overal liggen autowrakken en … lijken. In een extra aflevering van ‘Koppen’ zoekt Wim de Vilder een reden voor deze massapsychose. Ook …bzzzzz”

Minutenlang bleef het stil in huis. De tv was zonet uitgevallen en we zaten als zombies in de zetel. Overal lijken… Plunderingen… Wat zou er gebeurd zijn? Het nieuws was wel altijd interessant, soms gruwelijk, maar dit…
Die avond werd er niet veel meer gezegd. Toen ik in mijn bed lag, hielden mijn gedachten me wakker. “Wat kan er nu toch in godsnaam gebeurd zijn? Grote steden? Waar dan? Ook in Brussel, toch niet in Brugge?” Deze vragen en honderden anderen spookten door zijn hoofd, flitsend van neuron naar neuron. Toen, van al het denken en piekeren, viel hij in slaap en droomde …

08-05-2007, 22:17 geschreven door Pieter