Dankzij ons vriendinnetje Sara van reizen joker zijn we in contact gekomen net Ogah. Dat is de man en zijn organisatie die instaat voor ons welzijn tijdens de beklimming van de Rinjani, de vulkaan in het midden van Lombok. Ogah was ons komen oppikken in Tetebatu en bracht ons naar het vertrekpunt van de beklimming, zijnde Senaru. Op het programma staat een vierdaagse met drie overnachtingen in de tent. Op donderdag begonnen we eraan. Zeer vroeg uit de veren om dan nog een uurtje met de wagen naar het registratiekantoor te rijden. Eens dat in orde kan je dus aan de lijdensweg beginnen. De eerste dag klim je dus naar de kraterrand, allee klimmen bij mij was het eerder kruipen en dat in tegenstelling tot Geert en Mia. Na 7 uur bergop kruipen, vloeken, uitkafferen en dergelijke is het randje dan inzicht gekomen terwijl mijn twee gezelschapsdames daar lekker op hun kont zaten te babbelen. Nooit zo blij geweest om een klein pietlullig tentje te zien en er te gaan liggen chashen.....en onze dragers zaten ook al rustig hun ding te doen. Wat die mannekes allemaal naar boven sleuren, echt ongelooflijk.... Tot overmaat van ramp was het uitzicht volledig dicht door de wolken, dus dat was ook noegabollen. Volgens de planning moest er die ochtend om 2.00h worden opgestaan om naar de kratertop te klimmen, wat neerkomt op een klim van nog eens 3 uur en dit voor zonsopkomst. "Diehard" Geertje is hierin met verve geslaagd, ik daarentegen lag nog volledig groggy in mijn tentje. Eens Geert terug was en ontbijt had genuttigd ging onze tocht verder naar beneden deze keer wat be beduidend beter afging. Ons einddoel die dag was een kampplaats aan de rand van het kratermeer. De tocht verliep over soms zeer moeilijk begaanbare plaatsen en dikwijls moesten we over rotsblokken kruipen om op het goeie pad te blijven. Onze plaats aan het meer was op zich dan toch weer een toplocatie, Ogah en zijn team weten de perfecte spots te vinden. Af en toe kom je eens een andere gek die naar boven gaat tegen maar verder ben je alleen. Dag drie was het weer klimmen geblazen, deze keer 3 uur steil bergop en, eigenlijk is klimmen een onderschatting want het was meer bergbeklimmen. Soms hing je gewoon aan een rots. Na het bereiken van de kraterrand, wat ons drieen eigenlijk zeer goed is afgegaan begon dus de lange afdaling naar basiskamp 2 waar we opnieuw de nacht gingen doorbrengen in tentjes. Dit tot groot ongenoegen van Geert die zich steeds meer ergerde aan die lieve kleine muisjes die toch maar steeds bij haar wilde zijn.... Na een karig ontbijtje ging het dan op zondag de 16de helemaal terug naar Senaru over een bospad waar het steeds uitkijken was om niet te vallen of uit te schuiven. Mia een Geert daalde zeer langzaam wegens pijnlijke gewrichten en genoten van de mooie planten en diertjes op weg naar beneden. Nog een bezoekje aan de waterval om alles af te sluiten en dan ging het richting Senggigi waar we reeds vanuit belgie een hotel hadden geboekt. Na wat zoekwerk van de chauffeur reden we een weggeltje in waarbij mij de moed meer en meer in de schoenen zonk. Verdomme wat heb ik nu weer aangevangen dacht ik, maar Geert had er nog de moed in. We zullen wel zien zei ze. Eens gevonden bleek het een superschot in de roos te zijn. We zitten nu op een aards paradijs waarbij het ons aan niks ontbreekt.
